Οι χειρότεροι φόβοι επαληθεύονται

Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού

Δυστυχώς, οι χειρότεροι φόβοι μας επαληθεύονται. Δεν πιστέψαμε, βεβαίως, πως η Ελλάδα θα οδηγηθεί εκτός ευρωζώνης- το γράψαμε επανειλημμένως-  αλλά, αυτά που, φαίνεται πως θα συμβούν, θα έχουν την ίδια, περίπου, αρνητική βαρύτητα.

Το πιθανότερο είναι η χώρα να συρθεί σε μια συμφωνία αλλά με εξαντλημένο το απόθεμα κύρους και αξιοπιστίας που διέθετε. Και αυτό είναι μείζον κακό. Από της δημιουργίας της ως κράτους η Ελλάδα, παράλληλα με την εδαφική της επέκταση, επεδίωξε να αναβαθμίσει το κύρος της στη διεθνή σκηνή για να εισέλθει στη χορεία των αναπτυγμένων χωρών με όλες τις θετικές συνεπαγωγές μιας τέτοιας εξέλιξης. Εκεί που φαινόταν πως θα τα κατάφερνε, «κλωτσούσε την καρδάρα».

Τη χώρα έπαψαν, εδώ και καιρό, να την κυβερνούν άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορική συνέχειά της και τις κατά καιρούς διακυβεύσεις της  για να πετύχει τους στόχους της. Τη διαχειρίζονται πρόσωπα που βλέπουν μόνο το εφήμερο  και την μικρή δικής τους, στιγμιαία, επιτυχία για να πανηγυρίσουν. Πολιτικός πρωτογονισμός, δηλαδή. Δεν αναφέρομαι μόνο στη σημερινή κυβέρνηση. Και οι προκάτοχές την ίδια αγοραία λογική είχαν.

ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ

Η διαπραγμάτευση είναι μια σύνθετη υπόθεση και πρέπει να γνωρίζει κανείς  το όριο, πέραν του οποίου ελίσσεται για να μην οδηγηθεί σε χειρότερο αδιέξοδο.

Αν δούμε την ουσία των ζητημάτων για τα οποία προσπαθεί η κυβέρνηση, δεν θα διαφωνήσουμε με τις θέσεις της. Πρέπει, όμως, να αναζητηθεί η ισορροπία.

Εξάλλου, μια κυβέρνηση, την οποία υπολήπτεται η διεθνής κοινότητα μπορεί να συνεισφέρει πολλαπλάσια στη χώρα από ότι αν περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία. Τα δημοσιεύματα οδηγούν στη διαμόρφωση της χειρότερης αντίληψης από τις εξελίξεις.

Καλώς ή κακώς, αυτήν τη στιγμή υπάρχει μια συντηρητική Ευρώπη με αγκυλώσεις στις αντιλήψεις της για την οικονομία και γενικότερα την ευρωπαϊκή πολιτική. Μ αυτήν την Ευρώπη αναγκαστικά θα συμβιώσουμε αφού η περιπλάνησή μας σε διάφορες ηπείρους και σε διάφορες χώρες δεν απέφερε κανένα απτό αποτέλεσμα. Το προηγούμενο της Κυπριακής Δημοκρατίας προοιωνίζεται  τις εξελίξεις.

Επιθυμία όλων αποτελεί η κυβέρνηση να πετύχει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τη χώρα. Αλλά, ας προσέξει την ισορροπία μεταξύ επιτυχίας και αξιοπιστίας. Για να είμαι σαφέστερος, η οικονομική επιτυχία εκμηδενίζεται αν η χώρα περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία. Όποιος λέει πως δεν τον ενδιαφέρει, απλώς, δεν γνωρίζει τίποτε από την ισορροπία των διεθνών σχέσεων.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα, ως κράτος, υπήρξε δημιούργημα της «Ευρωπαϊκής Συμφωνίας». Ένα από εκείνα τα μικρά κράτη που γεννήθηκαν στα ίδια πάνω κάτω χρόνια με σκοπό να συγκεράσουν τις αποκλίνουσες απόψεις των μελών της «Ευρωπαϊκής Συμφωνίας» σε ένα περιφερειακό ζήτημα. Και η αντίληψη που η «Ευρωπαϊκή Συμφωνία» έφερε για την ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, ήταν η ισορροπία δυνάμεων. Στο μέτρο που λειτούργησε αποτελεσματικά, και αυτό συνέβη μέχρι τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853- 1856), όλα τα διακρατικά προβλήματα λύνονταν μέσω των διαπραγματεύσεων των μελών της Συμφωνίας με τα υπόλοιπα κράτη και με συλλογικές αποφάσεις.  Η «Ευρωπαϊκή Συμφωνία», υπήρξε κάτι διαφορετικό από την «Ιερά Συμμαχία», η οποία διαμορφώθηκε από τις θρησκευτικές εμμονές του τσάρου Αλέξανδρου για μια τάξη πραγμάτων που θα βασιζόταν στις «υπέρτατες αλήθειες της αιώνιας θρησκείας του Σωτήρα μας».

Ποια η σημασία μιας τόσο μακρινής αναφοράς σε ένα καυτό θέμα των ημερών μας;

Η υπενθύμιση των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων και των πολιτικών ισορροπιών που επέβαλαν τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους και του γενεσιουργού τρόπου που πραγματώθηκε (Ναυμαχία του Ναυαρίνου 1827).

Η αφετηρία και ο μακρύς βίος του, μέχρι τις ημέρες μας, οδηγούν στο συμπέρασμα μιας καθοριστικής δυτικής επιρροής. Άλλωστε, η ίδια η Ρωσία, εγκατέλειψε τον ελληνικό παράγοντα, μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, αν και στον πόλεμο εκείνο ο Όθωνας, διαπράττοντας ολέθριο σφάλμα, τάχθηκε αναφανδόν με το μέρος της.

Η ρωσική πολιτική, πλέον, ενδιαφερόταν για τους χριστιανικούς σλαβικούς λαούς των Βαλκανίων, ενεργοποιώντας τον βουλγαρικό εθνικισμό και οδηγώντας  στη δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, (Συνθήκη Αγίου Στεφάνου, 1878), η οποία απεφεύχθη με δυτική- πάλι-παρέμβαση (Συνθήκη Βερολίνου, 1878).

Τη μόνη φορά που οι δυτικές δυνάμεις (Γαλλία, Αγγλία), έκριναν πως τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα δεν συνέκλιναν, πια, με τα ελληνικά, οδηγηθήκαμε στη μικρασιατική καταστροφή.

Η σημασία αυτών των υπομνήσεων έγκειται στην εκτίμηση ότι και σήμερα συντελείται, παράλληλα με τον οικονομικό, και ένας γεωπολιτικός επαναπροσδιορισμός στον οποίο η Ευρώπη καλείται να επιλέξει μεταξύ τριών επιλογών: συνέχιση της συνεργασίας της με τις ΗΠΑ, ανεξάρτητη παρουσία στη διεθνή σκηνή και αναζήτηση ενός άλλου εταίρου.

ΝΕΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ- ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Όλες οι διεργασίες που συντελούνται αυτήν τη στιγμή, κατατείνουν στη διαμόρφωση των νέων αυτών ισορροπιών. Ακόμη και η ανέλπιστη, για την ένταση και την χρονική διάρκειά της, αμερικανική υποστήριξη προς την Ελλάδα. Το ζήτημα δεν απαντάται μόνο με τον κίνδυνο ενός παγκόσμιου ντόμινο από μια ελληνική έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά έχει και αρκετές άλλες συνιστώσες.  Επι παραδείγματι, την αμερικανική πίεση να συνεχίσει η Ευρώπη την Ατλαντική της σύγκλιση και πορεία.

Υπάρχει, βεβαίως, και το διαχρονικό και επίμονο αίτημα μιας ανεξάρτητης πορείας το οποίο, ως ελάχιστο, προϋποθέτει τη δυνατότητα να καταβάλει η Πολιτεία, στο τέλος κάθε μήνα, τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς τους πολίτες.  Δυνατότητα ανεξάρτητης πολιτικής με οικονομικούς χορηγούς δεν νοείται.

Σε έναν όλο και περισσότερο αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, το ζητούμενο είναι η κατάκτηση μιας καλύτερης θέσης στον παγκόσμιο καταμερισμό. Αυτό απαιτεί, κατ αρχάς, ευελιξία, υψηλού επιπέδου παιδεία, κοινωνική συνοχή και επίπεδο πολιτικού και δημόσιου διαλόγου, εγκατάλειψη εμφυλιοπολεμικών φαντασμάτων που διχάζουν, συγκλίσεις και όχι αποκλίσεις, στόχους και οράματα. Φοβάμαι, πως τίποτε από αυτά δεν καλλιεργείται στη χώρα. Θα περιοριστώ στην παιδεία. Το αρμόδιο υπουργείο παίρνει τις ακριβώς αντίθετες, από τις επιβαλλόμενες, αποφάσεις. Καταργεί τους θύλακες αριστείας, εν ονόματι μιας λανθασμένης λογικής περί ισότητας. Ουσιαστικά αποδομεί τα πανεπιστήμια με την υψηλή παράμετρο συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών αρχών. Καταργεί την ηλεκτρονική ψηφοφορία, μέτρο που έδινε τη δυνατότητα στις πανεπιστημιακές διοικήσεις να μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις όταν οι φοιτητές απειλούσαν με καταλήψεις τις σχολές και τις διοικήσεις. Ζητά επανεκλογή των πρυτανικών αρχών και τώρα, τελευταία, απαγορεύει τη λειτουργία πανεπιστημίων και τμημάτων που διδάσκουν στην αγγλική! Δεν είναι παράλογα όλα αυτά;

Το όλο σκηνικό παραπέμπει σε μια θολή εικόνα υπαρκτού σοσιαλισμού από έναν λαό και μια χώρα που στο παραλίγο δεν τον βίωσε. Γι αυτό και ορισμένα τμήματά του επιχειρούν να καλύψουν το κενό μιας… ιστορικής αδικίας.

Υπάρχει και ένα τελευταίο στοιχείο μέσα σε όλον αυτόν τον παραλογισμό όπου ενώ χρήματα δεν υπάρχουν, και η παραγωγή της χώρας μειώνεται,  η κυβέρνηση υπόσχεται, συνεχώς, διορισμούς.  Προβληματίζει βαθύτατα η συμπεριφορά ορισμένων κοινωνικών ομάδων που το προηγούμενο διάστημα  ανέπτυσσαν τους πολιτικούς τους αγώνες στο όνομα μιας- δήθεν- αξιοπρέπειας και ιδεολογίας και, σήμερα, δεν ενδιαφέρονται, κατ’ ομολογίαν τους, για τίποτε άλλο πέραν της επαναπρόσληψής τους.

Η χώρα δεν μπορεί να γίνει έρμαιο τέτοιων ομάδων και τέτοιας πολιτικής νοοτροπίας. 

26-4-2015

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

http://www.anixneuseis.gr/?p=117253

Σκίτσα του Γ.ΚΑΛΑ'Ι'ΤΖΗ


 Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α  

Το απεχθές πρόσωπο της Ευρώπης

 Ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης μπήκε δυναμικά στο κυβερνητικό σχήμα. Έδωσε μια  ώθηση στις διαπραγματεύσεις στη βάση  της Θεωρίας Παιγνίων. Το αποτέλεσμα είναι ακόμη εν εξελίξει. Μπορεί να του ασκούμε κριτική- αυτή είναι, άλλωστε, και η δουλειά μας- αλλά δεν αποκλείεται η προσπάθειά του να τελεσφορήσει, αν και η γνώμη μας είναι πως χρειάζεται μια ευελιξία στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα.

Ο κ. Βαρουφάκης είναι υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης και ως δημόσιο πρόσωπο θα υφίσταται κριτική. Αυτός είναι ο κανόνας.

Άλλο, όμως, η κριτική στον κ. Βαρουφάκη και άλλο η  αποδοχή της επίδειξης του πιο απεχθούς δυτικού προσώπου κατά τη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών στη Ρίγα της Λετονίας.

Οι υπουργοί της Ευρωζώνης ανέδειξαν τα συμπλέγματά τους τα οποία γνώριζε καλά ο Φρόϋντ όταν έδινε τον ορισμό του πολιτισμού: πολιτισμός είναι, έλεγε ο ιδρυτής της ψυχανάλυσης, η καταπίεση των ενστίκτων.

Τα ένστικτά τους απελευθέρωσαν οι κύριοι υπουργοί σε μια προσπάθεια να εκδικηθούν τον Έλληνα ομόλογό τους, αποδεικνύοντας την ελάχιστη σχέση τους με τον πολιτισμό όπως τον όρισε ο Φρόϋντ. Ο κ. Βαρουφάκης , ως υπουργός, κάνει αυτό για το οποίο έχει υποχρέωση: διαπραγματεύεται. Δεν είναι, όμως, συνηθισμένοι οι συνάδελφοί του σε διαπραγματεύσεις αλλά στην υποβολή όρων.


Το παιχνίδι είναι σκληρό αλλά πρέπει να διατηρηθεί στα όρια της ευπρέπειας. Ο κ. Βαρουφάκης εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό και, ανεξαρτήτως, αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την τακτική του, όλοι μας απαιτούμε σεβασμό στον εκπρόσωπο της Ελλάδας.  Όπως και εμείς σεβόμαστε τους εκπροσώπους των άλλων λαών. Όταν εξευτελίζουν Έλληνα υπουργό, την Ελλάδα επιχειρούν να εξευτελίσουν. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

26/4/15
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

http://www.anixneuseis.gr/?p=117280