Το πολιτικό σκηνικό μιας μελετημένης κρίσης

Επιδίωξη των δανειστών- εταίρων ήταν από την αρχή ο διαχωρισμός Τσίπρα- ΣΥ.ΡΙΖ.Α και η καταστολή της ευρύτερης αστικής τάξης. Των μεσοστρωμάτων που αποτελούν πλειοψηφία στις κοινωνίες και συνήθως προσδιορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Των κοινωνικών εκείνων στρωμάτων που κινούνται από τη μια πλευρά στην οριογραμμή της τάξης των ευκατάστατων αστών, και από την άλλη στα σύνορα της παραδοσιακής (έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τη δεκαετία του ΄80 και υπάρχει ως σήμερα) μικροαστικής/εργατικής τάξης.

Τα μεσοστρώματα αυτά, που είναι και η κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, επλήγησαν καθοριστικά από τα οικονομικά μέτρα, τις περικοπές, τις απολύσεις. ‘Όταν έχασαν κάθε ελπίδα σωτηρίας μέσω του γνωστού και κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού, στράφηκαν προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α απαξιώνοντας (σχεδόν εξαφανίζοντας) το ΠΑΣΟΚ  και αποδυναμώνοντας σημαντικά τη Νέα Δημοκρατία. Η δοκιμή τους έγινε στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 όταν για πρώτη φορά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α αναδείχθηκε σε πρώτο κόμμα. Λίγους μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 2015, προπονημένοι και ελέγχοντας τον φόβο που έσπερναν αφειδώς οι δυνάμεις του συστήματος (ΜΜΕ, βιομηχανίες, διακινητές του χρήματος), ξαναψήφισαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά για κυβέρνηση αυτή τη φορά.

Είχε υπάρξει έτσι μια σημαντική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, που οδηγούσε παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις είτε στην απόσυρση είτε στην ανασύνταξη. Όμως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Από τη μια ήταν σαφής και ορατή από τον καθένα η εγγενής αντίφαση των δύο τάσεων στο εσωτερικό του, που παρέπεμπε σε δύο απόψεις, πολιτικές, στρατηγικές, για οτιδήποτε. Από την άλλη, ήταν επίσης σαφής η έλλειψη πρόσβασης στους μηχανισμούς και τα κέντρα εξουσίας. Για να κυβερνήσεις δεν αρκεί να κερδίσεις εκλογές. Πρέπει να κερδίσεις και την εξουσία. Τη βασική αυτή αρχή γνώριζαν πολύ καλά τα συστημικά κέντρα στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και τα επιτελεία των εταίρων- δανειστών. Άλλωστε τα δύο αυτά κομμάτια εξουσίας συνεργάζονταν πολύ καλά από την αρχή της κρίσης. Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία σημαντικών προβλημάτων στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεδομένης μάλιστα της αφόρητης πίεσης για υπογραφή συμφωνίας και της μαξιμαλιστικής συναίνεσης από πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συναινέσουν («συμφωνία νάναι κι ότι νάναι») δεν ήταν δύσκολο να οικοδομηθεί σκηνικό δύο κέντρων εξουσίας μέσα στην κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα.

Ο τίτλος της επιχείρησης θα μπορούσε να είναι «άλλο πράγμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, άλλο ο Τσίπρας» και κοιτώντας το περιεχόμενο της επιχείρησης θα έβλεπε καθαρά κανείς την προσπάθεια εναγκαλισμού του πρωθυπουργού από εχθρικές έως χθες δυνάμεις, που αίφνης ανακάλυπταν πόσο ώριμος, ευφυής, σώφρων και ευρωπαϊστής είναι. Σε αυτό το παράξενο σκηνικό οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας καλούνται να ανασυνταχθούν και να καταγράψουν την θεσμική, εθνική και πολιτική τους αυτονομία από τα ποικίλα πολυεθνικά κέντρα εξουσίας. Καταρχήν αυτό. Για πρώτη φορά κανείς δεν ζητάει προγράμματα από κανέναν.

 September 04, 2015 

 Άκης Κοσώνας, 
δημοσιογράφος.

Αθηναϊκό Πρακτορείο

http://mignatiou.com/2015/09/to-politiko-skiniko-mias-meletimenis-krisis/