«Τι μας νοιάζει το Κυπριακό;»


 (1) «Τι μας νοιάζει το Κυπριακό;».

(2) Η απενοχοποίηση της Τουρκίας ενώπιον της Γ.Σ. του ΟΗΕ:
 Οι ανακρίβειες και οι αναλήθειες.

(3) Το δέον γενέσθαι για τις περιουσίες.

(4) Κυπριακό - Δούρειος 'Ιππος το Κεφάλαιο της Διακυβέρνησης.

(5) Εθνικός κατήφορος στο Κυπριακό.



«Η πιο βαρετή διεθνής διαφορά στον κόσμο». Με αυτή την αφοριστική διαπίστωση είχε περιγράψει πριν από χρόνια το Κυπριακό η διεθνής επιθεώρηση Jane’s Foreign Report. Και δεν είναι μόνον οι ξένοι. Στα ελληνικά ΜΜΕ επικρατεί η αντίληψη ότι το Κυπριακό δεν «πουλάει» ως θέμα. Είναι επίσης γεγονός ότι κανείς δεν θυμάται μετά 42 χρόνια ποιος γύρος συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού είναι αυτός ή τι ακριβώς συζητήθηκε με τον προηγούμενο εκπρόσωπο των Τουρκοκυπρίων.

Μέσα σε όλα αυτά προβάλλει ένα ερώτημα: Εμάς ως Ελλάδα μάς ενδιαφέρει πράγματι η Κύπρος; Από τυπικής πλευράς η απάντηση είναι καταφατική. Το Κυπριακό είναι το μοναδικό θέμα που απασχολεί συνεχώς από το 1955 την ελληνική εξωτερική πολιτική. Επιπλέον, η χώρα μας είναι μία από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από το σύνολο των υπό διαπραγμάτευση θεμάτων για το Κυπριακό μόνον στο θέμα των εγγυήσεων έχει εκφράσει τη θέση της η ελληνική κυβέρνηση, διότι εκεί διαθέτουμε τη νομική βάση για να έχουμε επισήμως άποψη.

Εκτός, όμως, από το τυπικό μέρος, υπάρχει και το ουσιαστικό: Πρέπει να μας ενδιαφέρει η Κύπρος; Ενας αντίλογος θα έλεγε: «Και τι μας νοιάζει εμάς το Κυπριακό; Κάναμε τα λάθη μας ως Ελλάδα στο παρελθόν αλλά επανορθώσαμε με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος, διαφορετικό από την Ελλάδα. Τι μας ενδιαφέρει εμάς σήμερα τι λύση θα δοθεί στην Κύπρο;».

Αναζητώντας την απάντηση, ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα βλέποντας πώς προσεγγίζει η Τουρκία το Κυπριακό. Ολα τα μεγέθη του νησιού (πληθυσμιακά, οικονομικά) είναι περίπου αδιάφορα εάν συγκριθούν με τον μεγάλο γείτονα. Η Κύπρος αποκτά σημασία για τη γεωπολιτική ασφάλεια της Τουρκίας μόνον επειδή οι κάτοικοί της είναι Ελληνες. Οι Τούρκοι δεν επιθυμούν να «περικυκλωθούν» στο μεσογειακό θαλάσσιο μέτωπό τους από το συγκεκριμένο έθνος. Αυτή την αντίληψη είχαν οι κεμαλικοί από το 1956, τα ίδια συνεχίζουν και οι ισλαμιστές που εξαίρεσαν Ελλάδα και Κύπρο από την πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες». Επομένως, η Τουρκία τηρεί την πολύ συγκεκριμένη στάση της έναντι της Κύπρου επειδή εκεί κατοικούν Ελληνες.

Επιστρέφοντας σε μια πιο ορθόδοξη θεώρηση, πρέπει να αναρωτηθούμε για τον ρόλο που επιθυμούμε να έχουμε στην ευρύτερη περιοχή. Ενα κράτος αναβαθμίζεται γεωπολιτικά όταν μπορεί να ασκεί επιρροή πέραν των συνόρων του. Εάν η επιρροή του φθάνει στο σημείο να επηρεάζει τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς της περιοχής, καθίσταται επιθυμητός ως σύμμαχος.

Η Ελλάδα επιδιώκει αυτόν τον ρόλο (έστω και στην προσπάθειά της να τον χρησιμοποιήσει ως μέσον για να χαλαρώσει τον βρόχο της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων). Οι επιδόσεις της χώρας μας τα τελευταία χρόνια βρίθουν μιζέριας και αντιμετωπίζονται με απαξία από τη διεθνή κοινότητα.

Μοναδική περίπτωση που μας είδαν διαφορετικά ήταν όταν προσπαθήσαμε να αποκτήσουμε κάποιον περιφερειακό ρόλο σε συνδυασμό με την Κύπρο: Ελλάδα-Κύπρος με Ισραήλ ή/και με Αίγυπτο.

Εδώ πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι μόνον η ανεύρεση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων στις θαλάσσιες περιοχές του Ισραήλ και της Αιγύπτου καταδεικνύει ότι τα επόμενα 10 χρόνια η περιοχή μας θα αλλάξει ριζικά. Μείζον θέμα θα είναι ο τρόπος μεταφοράς της ενέργειας.

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι το Κυπριακό, αν και μοιάζει απομονωμένο από τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στη Θράκη, στην πραγματικότητα είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτές. Η Τουρκία αμφισβήτησε όλο το νομικό καθεστώς του Αιγαίου μόλις το 1974 σε άμεση συνάρτηση με την εισβολή στην Κύπρο. Τα θέματα του Αιγαίου ετέθησαν ως αντίβαρο στις εξελίξεις στο νησί. Μπορεί αργότερα να απέκτησαν αυτονομία, αλλά στη βάση τους εξακολουθούν να συνδέονται άρρηκτα με το Κυπριακό. Θα είναι αδύνατον να υπάρξει οριστική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων χωρίς λύση και του Κυπριακού.

Το «βαρετό» Κυπριακό εμφανίζεται να μπαίνει σε μια φάση ταχύτατων διαδικασιών με σκοπό την εξεύρεση λύσεως. Το θέμα αφορά πρωτίστως τα άμεσα θύματα της τουρκικής πολιτικής: τους Ελληνες της Κύπρου.

Ενδιαφέρει, όμως, κατά μείζονα βαθμό και την Ελλάδα. Η ηγεσία της Κύπρου διαχειρίζεται ένα θέμα που ξεπερνά τα όρια του νησιού και συνδέεται με όλο τον ελληνισμό.

Η ειρήνη στο Αιγαίο περνάει από την ειρήνη στην Κύπρο. Αντιστοίχως, μια κακή λύση στην Κύπρο θα έχει άμεσες συνέπειες στο Αιγαίο και στη Θράκη. Ισως να μην επιτρέπεται να την εκφράσουμε δημοσίως, αλλά καλούμαστε να έχουμε ισχυρή άποψη για την εκκολαπτόμενη πρόταση λύσεως του Κυπριακού που πρέπει να συζητήσουμε ευθέως με την ηγεσία του νησιού.

 'Αγγελος Συρίγος,
αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

  25.09.2016 

http://www.kathimerini.gr/876389/article/epikairothta/kosmos/ti-mas-noiazei-to-kypriako




Η απενοχοποίηση της Τουρκίας ενώπιον της Γ.Σ. του ΟΗΕ: 
Οι ανακρίβειες και οι αναλήθειες

Παρακολουθήσαμε με μεγάλη προσοχή την ομιλία του Προέδρου Αναστασιάδη ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών την περασμένη Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου 2016.

Το γενικό σχόλιο είναι ότι, δυστυχώς, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιστράτευσε μια σειρά από ανακρίβειες (έως ψεύδη) προκειμένου να ωραιοποιήσει την κατάσταση στις διαπραγματεύσεις, να συντηρήσει ένα πλασματικό «καλό κλίμα» και να απενοχοποιήσει για ακόμα μια φορά την τουρκική πλευρά και τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.

Πιο συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ανέφερε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης ότι έχει επιτευχθεί πρόοδος σε σημαντικές πτυχές του κυπριακού προβλήματος, όπως:

1.
«Επιβεβαίωση ότι η Ενωμένη Κύπρος θα έχει μία και μόνη διεθνή νομική προσωπικότητα, μία και μόνη κυριαρχία και μία και μόνη ιθαγένεια». Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική αφού δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ότι διασφαλίζεται η μια κυριαρχία καθώς με βάση τη συμφωνία Αναστασιάδη-Έρογλου (14/2/2014) αυτή «εκπηγάζει εξίσου από τους ε/κ και τους τ/κ». Επιπρόσθετα, υπάρχει εποικοδομητική ασάφεια κατά πόσο θα συνεχίσει να υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία μετά τη λύση και αυτή η ασάφεια επιβεβαιώνεται από αμέτρητες δηλώσεις της τουρκικής πλευράς που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αφήνει ασχολίαστες. Μάλιστα, ο κατοχικός ηγέτης δηλώνει δημόσια (και δεν διαψεύδεται) πως η Κυπριακή Δημοκρατία θα υποβιβαστεί σε πολιτεία και ότι θα υπάρξει η παρθενογένεση ενός νέου ομόσπονδου κράτους το οποίο θα αποτελείται από την Κυπριακή Δημοκρατία ΚΑΙ το ψευδοκράτος.

2.
«Εξασφάλιση για όλους τους Κυπρίους, της ελεύθερης διακίνησης, του δικαιώματος απόκτησης περιουσίας, εγκατάστασης, άσκησης επαγγέλματος και ίδρυσης και λειτουργίας επιχείρησης ή άσκησης οποιασδήποτε οικονομικής δραστηριότητας σε ολόκληρη την Κύπρο». Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι πως δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ότι η τουρκική πλευρά αποδέχεται απρόσκοπτα όλες τις ελευθερίες διακίνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για την ακρίβεια, διεκδικούν περιορισμούς στο δικαίωμα αγοράς περιουσίας ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την λειτουργία επιχειρήσεων, γι’ αυτό εξάλλου διεκδικούν μόνιμες παρεκκλίσεις από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο. Σίγουρα δεν αποδέχονται απεριόριστα το δικαίωμα απόκτησης περιουσίας καθώς ειδικά για αυτό το δικαίωμα διεκδικούν μόνιμες παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

3.
«Έχει επιτευχθεί ο πλήρης σεβασμός του δικαιώματος του ατόμου στην ιδιοκτησία». Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι ότι το δικαίωμα ιδιοκτησίας «αναγνωρίζεται» χωρίς όμως να γίνεται σεβαστό αφού η τούρκικη πλευρά διεκδικεί ο «χρήστης» να έχει τα ίδια δικαιώματα όπως και ο ιδιοκτήτης. Επίσης δυστυχώς, με δεκάδες συμφωνημένες εξαιρέσεις στο δικαίωμα ιδιοκτησίας (ηλικία ιδιοκτητών, «βελτιώσεις», «δημόσιο συμφέρον») η τουρκική πλευρά στοχεύει στην αποστέρηση του δικαιώματος επιστροφής, κατοχής και επανεγκατάστασης για χιλιάδες ιδιοκτήτες. Και, εκτός αυτού, πρακτικά θα είναι αδύνατη η πληρωμή δισεκατομμυρίων σε αποζημιώσεις στους ε/κ ιδιοκτήτες αν εφαρμοστούν όλες αυτές οι εξαιρέσεις.

4.
«Διασφάλιση ότι ο δημογραφικός χαρακτήρας του νησιού κατά την πρώτη ημέρα της λύσης θα αντικατοπτρίζει, με μια μικρή απόκλιση, την παραδοσιακή δημογραφική σύνθεση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως εγκαθιδρύθηκε το 1960 καθώς και διασφάλιση ότι η εν λόγω δημογραφική σύνθεση δεν θα μεταβληθεί από έξωθεν επιρροές».
Δυστυχώς, οι αληθινές διακηρύξεις και προθέσεις της τουρκικής πλευράς δεν είναι τόσο ρόδινες. Για παράδειγμα, ο κατοχικός ηγέτης πριν από λίγες μέρες δήλωνε με σαφή τρόπο ότι επιδιώκει την παραμονή όλων των εποίκων, όλων των εργατών, όλων των εποχικών που βρίσκονται σήμερα στα κατεχόμενα οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο «θα μετατραπούν σε ευρωπαίους πολίτες». Μα αν όλοι οι πιο πάνω παραμείνουν, τότε θα μιλάμε για ένα πληθυσμό στη μελλοντική υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση περιοχή της τάξης των 500 χιλιάδων, με τους τ/κ να είναι μειοψηφία.

5.
«Συμφωνήθηκε η εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου σε ολόκληρη την επικράτεια της Κύπρου χωρίς αποκλίσεις και μόνιμες παρεκκλίσεις, αλλά με προστασία του διζωνικού και δικοινοτικού χαρακτήρα της λύσης μέσω συγκεκριμένων ρητρών». Τα πιο πάνω συνιστούν αντίφαση καθώς η τούρκικη πλευρά δεν αποδέχεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο «ως έχει» και θέλει αυτό να είναι υποδεέστερο – δηλαδή «να λαμβάνει υπόψη τον δικοινοτισμό και τη διζωνικότητα». Γι’ αυτό, άλλωστε και η τούρκικη πλευρά διεκδικεί μόνιμες παρεκκλίσεις από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο.

6.
«Το Ομοσπονδιακό σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη ομοσπονδία της Κύπρου θα αποτελείται από δύο συνιστώσες πολιτείες με ισότιμο καθεστώς». Δυστυχώς, η αλήθεια είναι ότι η τούρκικη πλευρά αυτό που διεκδικεί είναι την εξίσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους. Επιδιώκουν δηλαδή την υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε πολιτεία και την παράλληλη αναβάθμιση του ψευδοκράτους σε ιδρυτικό μέρος (που οι ίδιοι ονομάζουν «κράτος») ενός «καινούργιου» όπως λένε, ομόσπονδου κράτους. Επιδιώκουν δηλαδή την παρθενογένεση.

7.
«Θα ασκείται η πολιτική ισότητα, συμπεριλαμβανομένης της ουσιαστικής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων σε ομοσπονδιακό επίπεδο». Δυστυχώς, στην πραγματικότητα αυτό που συζητείται είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάσταση της με ένα ετοιμόρροπο προτεκτοράτο της Τουρκίας, το οποίο δεν θα μπορεί να πάρει καμία απόφαση χωρίς τη σύμφωνο γνώμη της Άγκυρας. Οι ούτω καλούμενες «συγκλίσεις» ήδη παραβιάζουν τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου αναφορικά με τη μη-αποδοχή της αριθμητικής ισότητας, τη βιωσιμότητα και τη λειτουργικότητα του κράτους.

8.
«Συγκλίσεις έχουν επιτευχθεί στις περισσότερες πτυχές των Κεφαλαίων της Διακυβέρνησης, της Οικονομίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς όφελος όλων των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Την ίδια στιγμή, εκείνο το οποίο είναι ενθαρρυντικό είναι ότι, σε αντίθεση με προηγούμενες διαπραγματεύσεις, έχουν ξεκινήσει για πρώτη φορά συζητήσεις, υπό τη μορφή ανταλλαγής ιδεών (brainstorming), σε σχέση με τα Κεφάλαια των Εδαφικών Αναπροσαρμογών και της Ασφάλειας». Με απλά λόγια, η αλήθεια είναι ότι μετά από 8 χρόνια διαπραγματεύσεων στα κεφάλαια που έχουμε να δώσουμε εμείς και στα οποία έχει να πάρει η τούρκικη πλευρά, δηλαδή τη διακυβέρνηση και το διαμερισμό εξουσιών, την οικονομία και τα θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης καταγράφονται σωρεία δικών μας υποχωρήσεων καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία είναι το διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος που καλείται να κάνει παραχωρήσεις σε αυτά τα κεφάλαια.

Αντίθετα, στα κεφάλαια που έχει η Τουρκία να δώσει και στα οποία έχουμε να πάρουμε εμείς (ασφάλεια, εγγυήσεις, αποχώρηση στρατού, εδαφικό, περιουσιακό, έποικοι) δεν έχουμε καμία απολύτως υποχώρηση της Τουρκίας αλλά μόνο ιδεοθύελλες (brainstorming)…

Και, δυστυχώς, τώρα που πήρε όλα όσα ήθελε η τουρκική πλευρά σε αυτά που την ενδιαφέρουν, εμφανίζεται ο κατοχικός ηγέτης και ουσιαστικά μας κοροϊδεύει λέγοντας: «Διαλέξτε: είτε τις εγγυήσεις, είτε το εδαφικό. Δεν μπορείτε να πάρετε και τα δυο…»

Το ερώτημα μπροστά σε αυτές τις δυσάρεστες αλλά υπαρκτές αλήθειες που εμείς, ως Δημοκρατικό Κόμμα, δεν πρόκειται να κρύψουμε από τον λαό, είναι απλό: Γιατί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιμένει να ωραιοποιεί την κατάσταση, να απενοχοποιεί την τουρκική πλευρά και να ενοχοποιεί ουσιαστικά τους Ελληνοκύπριους για τη μη-λύση;


 Νικόλας Παπαδόπουλος,
πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος.

28/9/2016

http://mignatiou.com/2016/09/i-apenochopiisi-tis-tourkias-enopion-tis-g-s-tou-oie-i-anakrivies-ke-i-analithies/




Το δέον γενέσθαι για τις περιουσίες

Το θέμα της παράνομης εκμετάλλευσης των Ε/Κ περιουσιών στις κατεχόμενες  περιοχές της Κύπρου συνιστά μια από τις πιο σοβαρές πτυχές της προσπάθειας της Τουρκίας για παγίωση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής του 1974.

Μαζί με τον παράνομο εποικισμό των κατεχομένων, ο σφετερισμός των Ε/Κ περιουσιών στόχευσε στη διαμόρφωση τέτοιων συνθηκών που να μην αφήνουν περιθώρια αποκατάστασης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη λύση.του Κυπριακού. Το δικαίωμα της περιουσίας και της ελεύθερης εγκατάστασης θα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εφαρμοστούν, αν επιτραπεί η ολοκλήρωση αυτής της καλά μεθοδευμένης παράνομης επιχείρησης.

Καθοριστικής σημασίας για την επέλαση Τουρκίας και ψευδοκράτους επί των Ε/Κ περιουσιών στα  κατεχόμενα  υπήρξε η πρόνοια του Σχεδίου Ανάν ότι «ο ιδιοκτήτης σημαντικά βελτιωθείσας επηρεαζόμενης περιουσίας μπορεί να υποβάλει αίτηση για τίτλο». Η πρόνοια αυτή άναψε ουσιαστικά το πράσινο φως για την εγκληματική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε εις βάρος των Ε/Κ περιουσιών τα τελευταία χρόνια. Η δημιουργία, μάλιστα, της λεγόμενης  Επιτροπής αποζημιώσεων από το ψευδοκράτος στόχευσε και στοχεύει να προσδώσει δήθεν νομιμότητα την κολοσσιαία παρανομία της ληστρικής εκμετάλλευσης των Ε/Κ περιουσιών.

Αντίθετα με ότι συμβαίνει στα κατεχόμενα, η Κυπριακή Δημοκρατία λειτουργώντας ως κράτος Δικαίου και με απόλυτη προσήλωση προς τη Διεθνή  Νομιμότητα και τις σχετικές Διεθνείς Συμβάσεις, προστάτευσε και προστατεύει τις Τ/Κ περιουσίες στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου.

Σε απόφαση του, ημερομηνίας 21 Μαΐου 2007, το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας τη σχετική προσφυγή αρ. 99/2005 Τ/Κ αιτητών αποφάνθηκε ότι: 

«Οι διατάξεις του άρθρου 6 δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας.
Ο Τουρκοκύπριος ιδιοκτήτης δεν αποστερείται της περιουσίας του, της οποίας εξακολουθεί να είναι κύριος. Η
διαχείριση, όμως, της περιουσίας αυτής ανατίθεται, κατά τη διάρκεια της έκρυθμης κατάστασης και για τους σκοπούς που είπαμε πιο πάνω, στον Κηδεμόνα (βλέπε και Αλή Κιαμίλ Vs Υπουργός Εσωτερικών, Υποθ.
Αρ. 133/2005, ημερ. 19.1.2007). Απλώς το δικαίωμα κατοχής, διαχείρισης και ελέγχου της περιουσίας υπόκειται σε απόλυτα  αναγκαίους  περιορισμούς, που συνάδουν με το Άρθρο 23.3 του Συντάγματος».

"Ο Νόμος 139/91 υπαγορεύτηκε για λόγους δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι είναι προφανείς. Αντίθετα, στην περίπτωση της Τουρκίας η στέρηση των δικαιωμάτων της Λοϊζίδου έγινε χωρίς κανένα νομικό έρεισμα και
χωρίς βέβαια την ύπαρξη οιουδήποτε νόμου. Ας μην ξεχνάμε, ότι το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου δεν αποτελεί αναγνωρισμένο από τη Διεθνή Κοινότητα κράτος. Εξάλλου, στην περίπτωση του Νόμου 139/91, η ιδιοκτησία παραμένει στους Τουρκοκύπριους ιδιοκτήτες και ο Κηδεμόνας απλώς έχει την ευθύνη και την αρμοδιότητα να διαχειρίζεται την περιουσία μέχρι το τέλος της έκρυθμης κατάστασης».

Πώς αντιδρά το νόμιμο κράτος στην επιχείρηση ληστρικής αρπαγής των Ε/Κ περιουσιών στα κατεχόμενα και πώς αποτρέπεται η δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων είναι το ζητούμενο.

Πρώτον καθήκον είναι η αντίδραση σε πολιτικό επίπεδο. Καταγγελία της Τουρκίας και της υποτελούς διοίκησης στα κατεχόμενα σε κάθε προσφερόμενο διεθνές βήμα. Επιμονή σε συζήτηση του περιουσιακού στη βάση των διεθνών συμβάσεων ως θεμελιώδους πτυχής λύσης του Κυπριακού. Επιδίωξη σε διακρατικό επίπεδο αποτροπής αγοράς περιουσιών από ξένους. Ενημέρωση – διαφώτιση για το παράνομο αγοράς περιουσιών στα κατεχόμενα. Αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών Συλλο0γικών Θεσμικών Οργάνων. Σαφής προειδοποίηση από Κύπρο και Ελλάδα ότι δεν θα δοθεί συγκατάθεση περαιτέρω ανάπτυξης του ενταξιακού διαλόγου Τουρκίας – Ε.Ε. το Δεκέμβριο του 2009 αν δεν τερματισθεί ο σφετερισμός των Ε/Κ περιουσιών στα κατεχόμενα. Αξιοποίηση των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και βέβαια αν η Τουρκία δεν εκπληρώσει το σύνολο των υποχρεώσεων που της έχουν ανατεθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το θέμα των περιουσιών έχει πάρει ωστόσο ανεξέλεγκτα επικίνδυνες διαστάσεις με τις προσφυγές στη «Επιτροπή Αποζημιώσεων».Ριζική και αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου των μαζικών προσφυγών Ε/Κ ενώπιον της «Επιτροπής Αποζημιώσεων» που οδηγεί σε εθελούσια εκποίηση της ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας στα κατεχόμενα μπορεί να υπάρξει με ένα και μοναδικό νομικά αποδεκτό τρόπο. Με εισαγωγή νομοθεσίας ορισμού κηδεμόνα Ε/Κ περιουσιών στα κατεχόμενα. Και βέβαια με ανάληψη υποχρέωσης από το Κράτος της οικονομικής στήριξης των ιδιοκτητών. Η παθητική αναμονή και η παρέλευση του χρόνου οδηγεί στο καταστροφικό αποτέλεσμα της επί του εδάφους επίλυσης του Κυπριακού.

Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων
Προέδρου Κ.Σ. ΕΔΕΚ
 28/9/16

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/09/blog-post_834.html





Κυπριακό - Δούρειος  'Ιππος το Κεφάλαιο της Διακυβέρνησης

Στις συνομιλίες για το Κυπριακό, τα συμφωνηθέντα στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης και της κατανομής των εξουσιών, προδικάζουν την οικοδόμηση κράτους που δεν θα είναι βιώσιμο. Κράτους δυσλειτουργικού, με δαιδαλώδεις διαδικασίες, εγγενή διχοτομικά και αντιδημοκρατικά στοιχεία, που θα το οδηγούν σε παράλυση από τα αδιέξοδα.  Συγκεκριμένα και με βάση τα δημοσιευθέντα στον ημερήσιο τύπο ,συμφωνήθηκαν στο επίπεδο του ομοσπονδιακού κράτους:

        Δικαστική Εξουσία: Ίση Εκπροσώπηση Ελληνοκυπρίων (ΕΚ) και Τουρκοκυπρίων (ΤΚ) με ξένο δικαστή να επιλύει τα αδιέξοδα (καταστρατήγηση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας) 

        Εκτελεστική Εξουσία: Λήψη αποφάσεων με απλή πλειοψηφία που παραβιάζεται όμως από δύο δεσμεύσεις (1) Να συμφωνεί τουλάχιστον ένας ΤΚ υπουργός (2) Να συμφωνούν όλοι οι ΤΚ υπουργοί για τα ζωτικής σημασίας θέματα. Επίλυση αδιεξόδων από επιτροπή με ίση εκπροσώπηση ΕΚ και ΤΚ, που θα λαμβάνει αποφάσεις με την μέθοδο της κλήρωσης (καταστρατήγηση της αρχής της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων –ρύθμιση που προσβάλλει το κύρος του κράτους)

       Νομοθετική Εξουσία: Λήψη αποφάσεων με απλή πλειοψηφία στην Άνω Βουλή (20ΕΚ – 20ΤΚ) και στη Κάτω Βουλή (36ΕΚ – 12ΤΚ), που καταστρατηγείται με την δέσμευση της παρουσίας τουλάχιστον του ¼ των μελών κάθε κοινότητας. Μηχανισμός επίλυσης αδιεξόδων όπως και στην εκτελεστική εξουσία.

Στη βάση αυτών των συμφωνηθέντων, θα πρέπει ουσιαστικά να υπάρχει συναπόφαση των δύο Constituent States για όλα τα  θέματα της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης. Η απαίτηση συναπόφασης προδικάζει αναρίθμητα αδιέξοδα, αφού το ΤΚ Constituent State θα υποστηρίζει τα συμφέροντα της Τουρκίας, επειδή θα έχει πλήρη εξάρτηση από αυτήν, μέσω της πλειοψηφίας των εποίκων και των διμερών συμφωνιών Τουρκίας – «ΤΔΒΚ», που είχαν ενσωματωθεί και στο σχέδιο Ανάν. Έκτοτε πολλαπλασιάστηκαν οι συμφωνίες και η Τουρκία εμμένει στην ενσωμάτωση τους στη λύση, αφού μετέβαλε και τις πραγματικότητες επί του εδάφους (μεταφορά νερού με αγωγό από Τουρκία, προγραμματισμός μεταφοράς ρεύματος κ.ά) .Ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ακιντζί δήλωσε ότι θα ενσωματωθούν στο σύνταγμα του τουρκοκυπριακού ιδρυτικού κράτους οπως ερμηνεύει τον όρο constituent state .Η αντιμετώπιση των αδιεξόδων θα επιλύεται με ξένο δικαστή στη δικαστική εξουσία και με κλήρωση στην εκτελεστική και νομοθετική.Αυτές οι ρυθμίσεις  πέραν της παραβίασης της αρχής της πλειοψηφίας, θα δημιουργήσουν ένα ασταθές και ανασφαλές περιβάλλον κράτους χωρίς κύρος και σοβαρότητα, που δεν αρμόζει σε μια σύγχρονη  δημοκρατία της Ευρώπης.

Η Τουρκία μέσω του ΤΚ constituent state και των συμφωνηθέντων στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης στο επίπεδο του κεντρικού κράτους, θα ασκεί τον πολιτικό ελεγχο του νέου κράτους στη Κύπρο.Τίποτε δεν θα μπορεί να αποφασισθεί χωρίς την έγκριση της.

Για το μείζον θέμα των διμερών συμφωνιών Τουρκίας – «ΤΔΒΚ», που μετέτρεψαν το ψευδοκράτος, σε οιονεί επαρχία της Τουρκίας, πλήρως εξηρτημένο από αυτήν σε όλους τους τομείς (ασφάλεια, οικονομία, κρατική λειτουργία κ.λπ.), με δράσεις προσάρτησης χωρίς ουσιαστική αντίδραση της ΚΔ και προσφυγή στο ΣΑ/ΟΗΕ, ο πρόεδρος της ΚΔ δεν έκανε καμία μνεία στην ενημέρωση που πραγματοποίησε στη Βουλή. Το θέμα είναι μείζον, γιατί η ενσωμάτωση τους στη λύση, θέτει τις βάσεις πολιτεύματος, συνομοσπονδιακής μορφής και μετατροπή της Κύπρου σε προέκταση της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Με βάση τα συμφωνηθέντα, το κεφάλαιο της διακυβέρνησης θα αποτελέσει τον δούρειο ίππο εκπόρθησης εκ των έσω του κυπριακού κράτους απο την Τουρκία, η οποία δεν θα χρειάζεται επεμβατικα δικαιώματα και στρατεύματα για να ελέγχει την Κύπρο  . Οδηγούμεθα σε λύση που θα είναι χειρότερη της σημερινής υφιστάμενης κατάστασης, αφού θα νομιμοποιηθεί η «ΤΔΒΚ» και θα επεκταθεί ο πολιτικός έλεγχος της Τουρκίας και στις ελεύθερες περιοχές (έλεγχος ολόκληρης της νήσου). Ανησυχίες για το κεφάλαιο της δικυβέρνησης εξέφρασε και ο κ. Πόλυς Πολυβίου (επιστολή 1η Σεπτεμβρίου 2016 προς τον πρόεδρο της ΚΔ) που ανήκει στο στενό περιβάλλον των νομικών συμβούλων του Προέδρου της ΚΔ και μοιράζεται το ίδιο όραμα μαζί του, για λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ).Ας προβληματισθεί η κυβέρνηση μας και αναθεωρήσει τις θέσεις της.

 Το θέμα είναι μείζον και αφορά την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, που πρέπει να ενημερωθεί για τους κινδύνους απο τα συμφωνηθέντα στο κεφάλαιο της δικυβέρνησης .  Ισως η αισιοδοξία και οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, ότι υπάρχει πρόοδος στις συνομιλίες, με την στήριξη και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων,  έχουν αποκοιμήσει τον λαό, που θα υποστεί σοκ και τρόμο αν συνειδητοποιήσει τί συμφωνήθηκε στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης, που είναι εξίσου σημαντικό με εκείνα του εδαφικού ,της ασφάλειας,των εποίκων και των εγγυήσεων. Φωνές, όπως εκείνη του κ. Πόλυ Πολυβίου, που δεν προέρχεται από τους διαφωνούντες με την πολιτική στο Κυπριακό ( αδίκως χαρακτηρισθέντες ως «απορριπτικοί») ίσως συμβάλουν στην αφύπνιση, αν πολλαπλασιασθούν. Αλλά και οι διαφωνούντες με την ακολουθούμενη πολιτική και κυρίως οι πολιτικές δυνάμεις, οφείλουν να πράξουν περισσότερα προς την έγκαιρη, την ορθή και αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών,  για την καταστροφική λύση που οικοδομείται. 

 Φοίβος Κλόκκαρης,
  Αντιστράτηγος ε.α., πρώην υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας και πρώην Υπαρχηγός της Εθνικής Φρουράς.
  28/9/16

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/09/blog-post_180.html




 Εθνικός κατήφορος στο Κυπριακό

  Ας μας πουν σε ποια χώρα υπάρχει «διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία», όταν όλες οι διεθνικές και πολυεθνικές Ομοσπονδίες διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν μέσα σε ποταμούς αιμάτων
Η πορεία την οποία ακολούθησαν όσοι χειρίστηκαν το Κυπριακό -ζώντες και τεθνεώτες- μόνον ως εθνικός κατήφορος μπορεί να χαρακτηριστεί στο σημείο που μας οδήγησαν, και τούτο διότι παρέλαβαν από τους προγόνους μας μίαν Κύπρο «εκ γενετής Ελληνική», όπως τη χαρακτήριζε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου (την ελληνικότητα της οποίας μαρτυρεί καθημερινά η αρχαιολογική σκαπάνη) και την έφεραν στα πρόθυρα ολοκληρωτικής τουρκοποίησης.

Ο κυπριακός Ελληνισμός αγωνίστηκε πάντοτε και με διάφορους τρόπους, με αποκορύφωμα τον ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, για την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα Ελλάδα, ακολουθώντας το παράδειγμα όλων των αλύτρωτων Ελλήνων για ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό, μετά την επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.

Αυτή την ιστορική πορεία ανέκοψαν οι πολιτικοί μας ηγέτες, που απεμπόλησαν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και εγκατέλειψαν το αίτημα της Ενώσεως, αφού καταπάτησαν τους κατά καιρούς όρκους τους, γι’ αυτό το ιδανικό που ήταν το μόνον που υλοποιούμενο θα έλυνε οριστικά το Κυπριακό και εξασφάλιζε εσαεί τη φυσική και εθνική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού.

Με τις επάρατες, όπως χαρακτηρίστηκαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, τις οποίες υπέγραψαν ως δήθεν «αδήριτη ανάγκη» οι ηγέτες μας, επανέφεραν την Τουρκία στην Κύπρο μετά από 307 χρόνια (1571-1878) οθωμανικής κατοχής, παραχώρησαν υπερπρονόμια στην τ/κ μειονότητα και «δικαίωμα» μονομερούς επέμβασης στην Τουρκία ως, δήθεν, «εγγυήτρια δύναμη», στους δε Άγγλους έδωσαν «γην και ύδωρ» υπό μορφή «κυρίαρχων βάσεων» (!).

Παρά ταύτα με την παρουσία μιας Ελληνικής Μεραρχίας με ενισχυμένη δύναμη πυρός (1964-1967), η διεθνής κοινότητα θεώρησε την Ένωση ως γεγονός τετελεσμένο και ο Γεώργιος Παπανδρέου διακήρυττε στις 27/10/1964 στη Θεσσαλονίκη «Η Ένωση ήλθε, η Ένωση έρχεται», για να μην αναφερθώ σε άλλες δηλώσεις του για το ίδιο θέμα.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο Στρατηγός Ντε Γκωλ, όντας Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, εισηγήθηκε ότι όσοι Τ/κύπριοι ήθελαν να μεταναστεύσουν στην Τουρκία μπορούσαν να αποζημιωθούν. Τα ίδια υποστήριξε και ο Αμερικανός Γερουσιαστής Φούλμπραϊτ.

Για τη διπρόσωπη πολιτική της κυπριακής ηγεσίας, που δεν αξιοποίησε αυτή την ιστορική συγκυρία, αναφέρονται εκτεταμένα στα βιβλία τους οι κάτωθι:

1) Πέτρος Γαρουφαλλιάς, Υπουργός Εθνικής Άμυνας, στην κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γ. Παπανδρέου
(Ελλάς και Κύπρος: 19/2/1964-15/7/1965)
(Τραγικά σφάλματα και ευκαιρίες).
2) Ανδρέας Παπανδρέου
(Η δημοκρατία στο απόσπασμα).
3) Μαργαρίτα Α. Παπανδρέου
(Nightmare in Athens).
4) Αναστάσιος Πεπονής, στενός συνεργάτης των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου, βουλευτής και Υπουργός των Κυβερνήσεων της Ένωσης Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, ήλθε στην Κύπρο στις 28/10/1964 ως Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), σημερινής ΕΡΤ, στο βιβλίο του «Τα γεγονότα και τα πρόσωπα».

Στο σημείο αυτό ας τονίσουμε τα όσα αναφέρει ο Π. Γαρουφαλλιάς για το σχέδιο μονομερούς Ένωσης, που κόμισε κατ’ εντολήν του Γεωργίου Παπανδρέου στην Κύπρο στις 20/8/1964 και παρουσίασε στην κυπριακή ηγεσία, η οποία με διάφορες προφάσεις το τορπίλισε.

Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές του Γκάλο Πλάζα, του πλέον ίσως αξιόλογου και αντικειμενικού απεσταλμένου του ΟΗΕ στην Κύπρο (αργότερα Προέδρου της χώρας του Ισημερινού στη Λατινική Αμερική), ο οποίος στη σχετική έκθεσή του επεσήμανε τα εξής δύο χαρακτηριστικά:

α) Η Ομοσπονδία είναι ανέφικτη και ανεφάρμοστη στην Κύπρο, λόγω του ότι ο πληθυσμός ήταν ανάμικτος και διάσπαρτος.
β) Η κυπριακή πολιτική ηγεσία ΟΥΔΕΠΟΤΕ έθεσε επισήμως θέμα Ενώσεως με την Ελλάδα.

Έτσι χάθηκε και η μοναδική και τελευταία ευκαιρία οριστικής, μόνιμης και δίκαιης λύσης του Κυπριακού, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε νέες περιπέτειες.

Σκεφτείτε προς στιγμήν, αν οι Τ/κύπριοι ήταν το 82% του πληθυσμού και είχαν αυτοί το πάνω χέρι με την παρουσία μιας τουρκικής μεραρχίας ποιαν τύχη θα είχε ο κυπριακός Ελληνισμός.

Έτσι, λοιπόν, με τη ματαίωση της Ένωσης και την εν συνεχεία ανάκληση της Ελληνικής Μεραρχίας οδηγηθήκαμε στην εθνική μας μοναξιά και είμαστε έκτοτε στο έλεος της Τουρκίας.

Αλλά και μετά την τουρκική εισβολή η πορεία εθνικής αυτοκαταστροφής ακολουθήθηκε, με ξέφρενη μάλιστα ταχύτητα.

Αντί να ακολουθηθεί μία πολιτική εθνικής συμφιλίωσης και η δημιουργία ενός ενιαίου και αρραγούς αντικατοχικού και εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, που θα εξασφάλιζε την ενότητα σκοπού και δράσης, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Υπογράψαμε τις επαίσχυντες ούτω καλούμενες «συμφωνίες κορυφής» Μακαρίου-Ντενκτάς (1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (1979), με τις οποίες αποενεχοποιήσαμε την Τουρκία, επιβραβεύσαμε έμμεσα τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής, μετατρέψαμε το πρόβλημα σε «δικοινοτική διένεξη» κ.λπ., δημιουργώντας έτσι συνθήκες εθνικού διχασμού, που μας οδήγησαν μέχρι σήμερα σε ένα κυριολεκτικά διαλυμένο εσωτερικό μέτωπο. Όπως έγραψα πλειστάκις, βάλαμε τη θηλιά του σχοινιού στον λαιμό μας και δώσαμε την άλλη άκρη στην Άγκυρα.

Έκτοτε ο εθνικός κατήφορος ακολουθείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ σε λεπτομέρειες για να επισημάνω ότι ούτε πρόοδος ούτε συγκλίσεις υπάρχουν, παρά μόνον αποδοχή των εκάστοτε τουρκικών αξιώσεων που μας οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά μας να μην ομοιάζει με εκείνη του «καλού παιδιού», ως συνηθίζουν μερικοί να λέγουν, αλλά με μιας γυναίκας -και να με συγχωρούν οι αγαπητοί αναγνώστες- η οποία ύστερα από πολλούς βιασμούς όχι μόνον τους απολαμβάνει, αλλά και τους επιζητεί.

Συνεπώς, όσοι μιλούν για απελευθέρωση και επανένωση στο πλαίσιο «διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα», και μάλιστα όπως την εννοούν οι Τούρκοι, όχι απλώς μας κοροϊδεύουν, μας εμπαίζουν και μας περιπαίζουν, αφού ο Μουσταφά Ακιντζί συνεχώς προβάλλει και νέες αξιώσεις.

Ας μας πουν σε ποια χώρα υπάρχει «διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία», όταν όλες οι διεθνικές και πολυεθνικές Ομοσπονδίες διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν μέσα σε ποταμούς αιμάτων (π.χ. Γιουγκοσλαβία και άλλες), με εξαίρεση το ούτω καλούμενο «βελούδινο διαζύγιο» Τσεχίας-Σλοβακίας.

Πόσω μάλλον όταν η Τουρκία με τη Δ.Δ.Ο. θα έχει ουσιαστικά την Κύπρο υπό τον έλεγχό της.
Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες, λυπούμαι να πω, αυτό που θα μας λεχθεί τελικά είναι «Αιωνία σας η μνήμη».

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πρώην συνδικαλιστής

28/9/2016

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/365939/ethnikos-katiforos