Η συμφωνία για το Σκοπιανό. (2)
Σκοπιανός δονκιχωτισμός και ελληνικός νομικισμός.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Erga omnes Βόρεια Μακεδονία, αλλά και erga omnes «Μακεδόνες».
(2) «Μακεδονική»! «Μας είπαν έναν μύθο σαν να είμαστε παιδιά» .
(3) Σκοπιανό: Και άτιμος και ιταμός συμβιβασμός.
(4) Ο ΑΠ «αδειάζει» την κυβέρνηση για το Σκοπιανό - «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος - μακεδονική γλώσσα».
(5) Το Σκοπιανό στις μυλόπετρες μιας αχρείαστης πόλωσης.
(6) Η «Βόρεια Μακεδονία» και το Δίκαιο της Θάλασσας:
Έχει δικαιώματα στην ΑΟΖ της Ελλάδας;
-----------------------------------
(7) Η πΓΔΜ αποκτά πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ
με τη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα;
(8) Ο μακεδονικός σανός και το νταβατζιλίκι…
(9.1) Το Foreign Policy προτείνει Τσίπρα και Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης! Κάποιοι θέλουν πολύ λύση…
(9.2) Alexis Tsipras Deserves the Nobel Peace Prize.
Greece's prime minister, together with his partner in Macedonia, has created a model for solving identity clashes across the globe.
(10) Πρέσβης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας
στην Αθήνα:''Τα Σκόπια και η Αθήνα έγραψαν πραγματικά ιστορία''.
(11) Focus: Λαϊκιστής σε στιλ Βίκτoρ Όρμπαν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
(12) Σκόπια - Πανεπιστημιακός καθηγητής Ντίμιταρ Απάσιεφ:
''Οι τέσσερις λόγοι που η συμφωνία με την Ελλάδα θα αποτύχει''.
(13) Η συμφωνία και οι «ξένοι».
(3) Σκοπιανό: Και άτιμος και ιταμός συμβιβασμός.
(4) Ο ΑΠ «αδειάζει» την κυβέρνηση για το Σκοπιανό - «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος - μακεδονική γλώσσα».
(5) Το Σκοπιανό στις μυλόπετρες μιας αχρείαστης πόλωσης.
(6) Η «Βόρεια Μακεδονία» και το Δίκαιο της Θάλασσας:
Έχει δικαιώματα στην ΑΟΖ της Ελλάδας;
-----------------------------------
(7) Η πΓΔΜ αποκτά πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ
με τη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα;
(8) Ο μακεδονικός σανός και το νταβατζιλίκι…
(9.1) Το Foreign Policy προτείνει Τσίπρα και Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης! Κάποιοι θέλουν πολύ λύση…
(9.2) Alexis Tsipras Deserves the Nobel Peace Prize.
Greece's prime minister, together with his partner in Macedonia, has created a model for solving identity clashes across the globe.
(10) Πρέσβης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας
στην Αθήνα:''Τα Σκόπια και η Αθήνα έγραψαν πραγματικά ιστορία''.
(11) Focus: Λαϊκιστής σε στιλ Βίκτoρ Όρμπαν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
(12) Σκόπια - Πανεπιστημιακός καθηγητής Ντίμιταρ Απάσιεφ:
''Οι τέσσερις λόγοι που η συμφωνία με την Ελλάδα θα αποτύχει''.
(13) Η συμφωνία και οι «ξένοι».
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
(1) Ελληνικά Hoaxes: Η πΓΔΜ αποκτά πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ με τη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα;
(2) Σύμβαση Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας
(3) League of Nations, Treaty Series: Declaration recognising the Right to a Flag of States having no Sea-coast
(1) Ελληνικά Hoaxes: Η πΓΔΜ αποκτά πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ με τη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα;
(2) Σύμβαση Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας
(3) League of Nations, Treaty Series: Declaration recognising the Right to a Flag of States having no Sea-coast
Σκοπιανός δονκιχωτισμός
και ελληνικός νομικισμός.
Εντός και εκτός Βουλής οι περί το Μακεδονικό συζητήσεις πάσχουν λογικά, νομικά και πολιτικά. Το έλλειμμα γνώσης για την διεθνή πολιτική του σύγχρονου κρατοκεντρικού κόσμου και η απορρέουσα καταφυγή στον νομικισμό βλάπτει σοβαρά τα εθνικά μας συμφέροντα. Το μείζον ζήτημα είναι να μην υπάρξει διασπορά αλυτρωτισμών και αυτό δεν επιτυγχάνεται με τον κατευνασμό των Σκοπίων. Επιτυγχάνεται μόνο εάν το ισχυρότερο κράτος των Βαλκανίων ασκεί στρατηγική εποπτεία και συναλλάσσεται ορθολογιστικά με τις μεγάλες δυνάμεις.
Επί της ουσίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «Βόρεια Μακεδονία», εν δυνάμει, εγγράφει αστάθεια στα Βαλκάνια και διασπορά των αλυτρωτισμών. Δημιουργεί θολές διακρατικές σχέσεις οι οποίες, επιπλέον, διευκολύνουν τα εν εξελίξει ανελέητα στρατηγικά παίγνια των ηγεμονικών δυνάμεων στην περιφέρειά μας.
Θλίψη προκαλούν οι ομιλίες πολλών εντός και εκτός Βουλής. Μεταξύ άλλων, έγιναν αποσπασματικές, εκτιμάται, αναφορές στην Πηνελόπη Δέλτα, αλλά όχι μόνο. Ανεπίγνωστα σίγουρα, καλλιεργούν τις προϋποθέσεις που θα φουντώσουν τον επίπλαστο μακεδονικό εθνικισμό των Σκοπίων. Ακόμη πιο θλιβερό είναι το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς οι οποίοι εμφανέστατα στηρίζουν τον σκοπιανό εθνικισμό μιλούν με εθνομηδενιστική προαίρεση. Τι αντίφαση!
Η εσωτερικά βαθύτατα διαιρεμένη FYROM δεν είναι βιώσιμο κράτος. Αυτό το μη βιώσιμο κρατίδιο δεν μπορεί να απειλήσει την Ελλάδα παρά μόνο κάτω υπό ορισμένες προϋποθέσεις που η επίμαχη συμφωνία αναπόδραστα θα καλλιεργήσει. Εξάλλου, με δεδομένο τον –για εγγενείς λόγους– θνησιγενή χαρακτήρα του, ελάχιστη σημασία έχει η μέχρι σήμερα αναγνώρισή του από άλλα κράτη.
Σημασία έχει: Πρώτον, η Ελλάδα να απορρίπτει σταθερά τον αλυτρωτισμό. Δεύτερον, ποτέ να μην τον νομιμοποιήσει η ίδια (τόσα άλλα κράτη έτσι στέκονται η Ελλάδα γιατί όχι!). Τρίτον, να αναπτύξει στρατηγική εποπτεία στην περιφέρειά της (κυρίως να αποτρέψει την τουρκική απειλή και να εφαρμόσει τις Συνθήκες για το Δίκαιο της θάλασσας). Τέταρτον, να συναλλάσσεται επωφελώς με τα πιο ισχυρά κράτη και όχι να υποκύπτει στους τακτικισμούς, όπως ολοφάνερα γίνεται στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Αστείοι δονκιχωτισμοί
Η συμφωνία θα θρέψει τους αστείους Μακεδονικούς δονκιχωτισμούς των σλαβικής καταγωγής κατοίκων που εγκλωβίστηκαν στις παρελθούσες γιουγκοσλαβικές αναθεωρητικές αξιώσεις. Ενθαρρύνει έτσι τις ταυτίσεις του θνησιγενούς κρατιδίου των Σκοπίων με την Μακεδονία της κλασικής εποχής. Κάτι τέτοιο ενδέχεται να οδηγήσει σε επέκταση αστείων μεν επικίνδυνων δε αλυτρωτισμών. Η επίμαχη συμφωνία θα ενθαρρύνει επίσης πολιτικούς και πνευματικούς ανορθολογισμούς και ενδεχομένως θα προκαλέσει αναβιώσεις αναθεωρητισμών γειτονικών κρατών, συμπεριλαμβανομένης της Βουλγαρίας και της Αλβανίας.
Υπάρχει πραγματικά σοβαρός άνθρωπος που να μπορεί να ισχυριστεί ότι το ανθρωπολογικό συνονθύλευμα (δεν το λέω υποτιμητικά αλλά υπογραμμίζω την εσωτερική διαφοροποίηση) θα κληρονομήσει τον μεγάλο Έλληνα Μέγα Αλέξανδρο! Και όμως η επίμαχη συμφωνία ολοφάνερα θα ενθαρρύνει τέτοιες κραυγαλέα ανορθολογικές αξιώσεις. Το ότι παραμιλούσαν δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να δεχθούμε το παραμικρό που νομιμοποιεί τον πολιτικό και στρατηγικό ανορθολογισμό στην περιφέρειά μας.
Μια εκτίμηση είναι ότι η Ελλάδα υπέκυψε, ενδεχομένως, σε αξιώσεις των ΗΠΑ και της Γερμανίας που σκοπό έχουν να εκπληρώσουν τακτικούς σκοπούς που αφορούν τις ισορροπίες των ναυτικών δυνάμεων (σήμερα η ηγέτιδα ναυτική δύναμη είναι οι ΗΠΑ) με τις ηπειρωτικές (τις τελευταίες δεκαετίες της ΕΣΣΔ και στις μέρες μας της Ρωσίας) και την παρεμπόδιση των τελευταίων να αυξήσουν την επιρροή τους πάνω στην περίμετρο της Ευρασίας. Εδώ είναι και η ουσία των αντιρρήσεων για τον ακολουθούμενο προσανατολισμό.
Μεγάλες Δυνάμεις και Κοτζιάς
Η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι «κολαούζος» των στρατηγικών παιγνίων και μάλιστα εφήμερων και τακτικού χαρακτήρα. Εθνική στρατηγική σημαίνει στρατηγική εποπτεία, όπως είπαμε, και συναλλαγές με τα ισχυρότερα κράτη που θα στοχεύουν σε ισόρροπες σχέσεις, οι οποίες με στέρεο τρόπο εκπληρώνουν βραχυχρόνια, μεσοπρόθεσμα και μακροχρόνια εθνικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα, εξάλλου, εδώ και δεκαετίες είναι κράτος αποφασιστικά προσανατολισμένο στις συμμαχίες των ναυτικών δυνάμεων. Δεν «ανήκει στην Δύση», αλλά συμμετέχει κυρίαρχα και ισότιμα. Δεν έχει κανένα λόγο και δεν πρέπει να γίνεται υποχείριο τακτικών παιγνίων. Ακόμη, μπορεί αντί να ακούει πειθήνια να συνομιλεί ισότιμα με τα ισχυρότερα κράτη όσον αφορά το δέον γενέσθαι στην περιφέρεια στην οποία ανήκει. Γνώμονας πάντα είναι συγκλίσεις συμφερόντων και ισόρροπες / συμμετρικές σχέσεις (στην στρατηγική ανάλυση αυτή η προσέγγιση είναι μία πολύ καλλιεργημένη γνώση).
Εάν οι ναυτικές δυνάμεις είχαν σοβαρά και μακροχρόνια συμφέροντα για ένταξη της FYROM στις δυτικές συμμαχίες, τότε η Ελλάδα είχε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα και η επίμαχη συμφωνία δεν δικαιολογείται. Θα μπορούσε να αξιώσει στην βάση ισόρροπων και ορθολογιστικών «συναλλαγών» να εξαφανιστεί κάθε αναφορά (εξ ορισμού ανίερη αλλά και ανορθολογική) στην Μακεδονία και να προτείνει την δημιουργία, για παράδειγμα, ενός ομόσπονδου κράτους στην βάση των πραγματικών και όχι των φανταστικών εθνοτήτων εντός του FYROM.
Γιατί όμως ο Νίκος Κοτζιάς, ένας από τους οξυδερκέστερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και ένας υπουργός Εξωτερικών που αρχικά έκανε σημαντικές ορθές κινήσεις (κυρίως στην Ευρώπη και στο Κυπριακό) να προχωρήσει σε μια τέτοια συμφωνία; Παρά την προσωπική εκτίμησή για τον κ. Κοτζιά και επειδή τα μεγάλα εθνικά ζητήματα δεν είναι προσωπικά, θα πρέπει να διατυπώσω την εκτίμηση πως η επίμαχη συμφωνία, στην οποία πρωταγωνίστησε, παγιδεύει την Ελλάδα στρατηγικά και θα καταγραφεί ως μια από μεγαλύτερες λανθασμένες κινήσεις της ελληνικής ιστορίας.
Αβάστακτος νομικισμός
Δεν προβλέπω οτιδήποτε, λέω μόνο το ολοφάνερο για όποιον ξέρει το Αλφαβητάριο των διεθνών σχέσεων. Επί αυτού, υποχρεωτικά θα επανέλθουμε. Εδώ, συντομογραφικά θα αναφερθούμε σε μερικές παθολογίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ακούστηκαν κατηγορίες κατά παρελθουσών πολιτικών εξουσιών και διατυπώθηκε η θέση ότι σε διαπραγματεύσεις δέχθηκαν το ένα ή άλλο: Αυτή η θέση αποκαλύπτει αβάσταχτη νομικίστικη αντίληψη. Μάλιστα, εκφράζει μια επιστημονικά ελλειμματική απειροελάχιστη μειοψηφία νομικών του διεθνούς δικαίου, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι συζητήσεις σε διαπραγματεύσεις, ή ακόμη και οι συζητήσεις που καταγράφονται σε συνέδρια μεταξύ νομικών δημιουργούν, δήθεν, τετελεσμένο νομικής δέσμευσης.
Μεγάλο λάθος. Είναι βασικά ένα μεγάλο και επικίνδυνο επιστημονικό και πολιτικό αστείο. Επηρεάζει, εν τούτοις, τις πολιτικές μας εξουσίες (ολοφάνερα στην Βουλή και μάλιστα σε όλο το κομματικό φάσμα). Κανένα σοβαρό κράτος δεν λειτουργεί έτσι: Μετά από μια διακρατική διαπραγμάτευση όλες οι προτάσεις στο τραπέζι αποσύρονται και η νέα διαπραγμάτευση αρχίζει από μηδενική βάση.
Το αλλόκοτο εδώ, βέβαια, είναι ότι υποχωρεί ο ισχυρός. Ο αβάστακτος νομικισμός –ή καλύτερα ο κατακλυσμός νομικισμού των τελευταίων δεκαετιών– στον οποίο πολλοί πολιτικοί προσχώρησαν, οδήγησε ήδη σε τραγωδία στο Κυπριακό, στον κατευνασμό της τουρκικής απειλής και τώρα στην «μακεδονική τραγωδία». Επηρεάζει βαθύτατα, όπως φαίνεται, τους πάντες. Το γεγονός που μόλις αναφέραμε αλλά και πολλά άλλα καταμαρτυρούν άγνοια τόσο για τον πραγματικό χαρακτήρα της διεθνούς πολιτικής όσο και τις πάγιες τυπολογίες των στρατηγικών των ηγεμονικών δυνάμεων. Πιο συγκεκριμένα:
Πως η διπλωματία μας να λειτουργήσει ορθολογιστικά εάν πολλοί μυωπικά δεν βλέπουν το γεγονός ότι απουσιάζει παγκόσμια κοινωνία, παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, παγκόσμια εξουσία και παγκόσμια πολιτική ηθική. Εξ αντικειμένου και για εγγενείς λόγους «η πολιτική ηθική στο διεθνές σύστημα, γράψαμε πρόσφατα εδώ, είναι μηδενική». Το διεθνές σύστημα είναι άναρχο και όταν τα κράτη έχουν ασυμβίβαστα συμφέροντα υπάρχει σύγκρουση και αστάθεια εκτός και αν κυριαρχούν συνθήκες ισορροπίας δυνάμεων. Εξ ου και πολλά ειπώθηκαν πως η επίμαχη συμφωνία θα φέρει δήθεν ανθόσπαρτα Βαλκάνια, πύκνωση ανταλλαγών και ηγετικό ρόλο της Ελλάδας.
Μόνο νηπιακού επιπέδου συλλογισμοί μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα όταν η περιοχή μας κοχλάζει στρατηγικά, όταν οι αναθεωρητισμοί αυξάνονται και όταν οι ηγεμονικές δυνάμεις παλεύουν ανελέητα όχι με κατευθείαν πολέμους, αλλά στα περιφερειακά πεδία. Αυτά θα μπορούσαν να είχαν κάποια βάση μόνο εάν η Ελλάδα ασκούσε στρατηγική εποπτεία στην περιφέρειά της, απέτρεπε τις απειλές και μπορούσε να κάνει συναλλαγές με τα ισχυρότερα κράτη με ισότιμο τρόπο. Ο νομικισμός και ο εθνομηδενισμός αποκλείει κάτι τέτοιο.
Ο κατευνασμός είναι πάντα καταστροφικός
Με δεδομένη αυτή την ολοφάνερη κατάσταση στην διεθνή πολιτική, ένα κράτος ποτέ δεν κατευνάζει, γιατί ο κατευνασμός είναι πάντα καταστροφικός και συχνά φέρνει πόλεμο. Φροντίζει οπωσδήποτε να κατέχει επαρκή ισχύ. Αυτό γιατί «στην διεθνή πολιτική η ισχύς είναι το κύριο νόμισμα» (K. Waltz). Μεριμνά, επίσης, για σωστές συμμαχίες. Ακριβώς, επειδή η διεθνής πολιτική πάντα ήταν ρευστή και απρόβλεπτη –έτσι συνεχίζει να είναι και στις μέρες μας και αναπόδραστα πάντα έτσι θα είναι– η μεγαλύτερη στρατηγική μέριμνα ενός κράτους είναι η αποτροπή των απειλών και η διασφάλιση ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων.
Τα υπόλοιπα οφείλονται σε άγνοια, εθνομηδενιστικές παραδοχές και νομικισμούς. Μια οποιαδήποτε εθνική στρατηγική οποιουδήποτε κράτους εκπληρώνει τα εθνικά συμφέροντα με εσωτερική εξισορρόπηση (οτιδήποτε είναι εσωτερικοί συντελεστές ισχύος) και εξωτερική εξισορρόπηση (σωστές συμμαχίες και για ένα λιγότερο ισχυρό κράτος, όπως υπαινιχθήκαμε πιο πάνω, επιτυχείς «πελατειακές» συναλλαγές με τα ισχυρότερα κράτη). Οι αναθεωρητισμοί ποτέ δεν νομιμοποιούνται και όταν νομιμοποιούνται μετατρέπονται σε μαχαίρι στο στήθος.
Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς τα εγγενή χαρακτηριστικά και τις λειτουργίες του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος γνωρίζει ότι οι διεθνείς θεσμοί είναι εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος. Ότι επίσης συχνά οι διακρατικές συμφωνίες είναι ασταθείς. Καθημερινά καταμαρτυρείται ότι όταν μια περιφέρεια εισέλθει σε δίνη αστάθειας πολλές συμφωνίες ή ακόμη και Συνθήκες δεν τηρούνται.
Μετά δε από ένα πιθανό πόλεμο, νέες συμφωνίες και νέες Συνθήκες ορίζουν τη νέα διεθνή ισορροπία Γι’ αυτό το μείζον είναι ότι συμφωνίες, όπως η επίμαχη που έγινε για ένα ρευστό ζήτημα που αφορά ένα μη βιώσιμο και εσωτερικά διαφοροποιημένο κρατίδιο, δεν πρέπει να αφήνουν περιθώρια μεγάλων διακρατικών ανακατατάξεων εάν οι στρατηγικές εξελίξεις το ευνοήσουν. Αυτό υπερισχύει κάθε επιχειρήματος όπως τα περί άλλων κρατών που αναγνώρισαν την FYROM, ή τα περί θέσεων Ελλήνων πολιτικών στο παρελθόν.
Θουκυδίδεια αξιώματα
Το δικαστήριο των εθνών είναι η ιστορία, λένε πολλοί και σωστά. Επειδή όπως αναφέρθηκε πιο πάνω ότι η πολιτική ηθική στην διεθνή πολιτική –εξ ορισμού και για εγγενείς λόγους– είναι μηδενική και ότι το κύριο νόμισμα μεταξύ κρατών είναι η ισχύς, το διεθνές σύστημα είναι αυτορυθμιζόμενο. Έτσι, η ενθάρρυνση των αλυτρωτισμών σε παρόντα χρόνο ενδέχεται να προκαλέσει αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια που δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ακόμη και άνθρωποι με πολύ μεγάλη φαντασία. «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» και «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη» (ένα από τα Θουκυδίδεια αξιώματα που η συζήτηση στην Βουλή κατέδειξε ότι πολλοί δεν γνωρίζουν).
Τέλος, στην διεθνή πολιτική οι αισθητικές και φιλικές σχέσεις μεταξύ προσώπων δεν μετράνε. Μετρούν μόνο τα συμφέροντα. Οι δε ηγεμονικές δυνάμεις, παλεύοντας αδιάκοπα να ρυθμίζουν υπέρ τους τις ανακατανομές ισχύος στις περιφέρειες, υιοθετούν συχνά αδιαφανείς στρατηγικές με σκοπό να μεταφέρουν βάρη σε ανυποψίαστα κράτη. Να προκαλούν αλλαγές με μπλόφες, να προκαλούν πολέμους κατατριβής με σκοπό την αποδυνάμωση και τον έλεγχο λιγότερο ισχυρών κρατών και των πλουτοπαραγωγικών τους πόρων και να παρεμποδίζουν άλλες δυνάμεις να επιτυγχάνουν αυτούς ή παρόμοιους σκοπούς.
Θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε στο μέλλον: Το Κυπριακό, οι σχέσεις στα Βαλκάνια και οι σχέσεις με την Τουρκία διολισθαίνουν προς πολύ αρνητικές κατευθύνσεις. Η Ελλάδα γίνεται ολοένα μεγαλύτερο θύμα παρωχημένων ιδεολογικών, προσωπικών και κομματικών αντιπαραθέσεων, θύμα απίστευτα απύθμενου νομικισμού πού αγνοεί τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και θύμα άγνοιας για τις ιεραρχήσεις και προσεγγίσεις των ηγεμονικών στρατηγικών.
Εν μέσω όπως αναφέραμε κατακλυσμού νομικισμού και εθνομηδενισμού, ακόμη και άτομα υψηλής οξυδέρκειας μπορούν να παγιδευτούν σε αξιοθρήνητες νομικίστικες θέσεις που δεν γνωρίζουν ότι στις διακρατικές σχέσεις κάθε νέα διαπραγμάτευση εκκινεί από μηδενική βάση και ότι κατευνασμός = πόλεμος, ή ήττα χωρίς μάχη. Καθημερινά αυτό συμβαίνει. Γιατί μερικοί δεν το βλέπουν και γιατί διολισθαίνουν στον ανορθολογισμό της δίνης που δημιουργεί ένας ετερόκλητος όχλος υπηρετών της εξάρτησης, νομικιστών και εθνομηδενιστών;
17 Ιουνίου 2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Erga omnes Βόρεια Μακεδονία,
Erga omnes Βόρεια Μακεδονία,
αλλά και erga omnes «Μακεδόνες».
Θα αρχίσω αυτό το άρθρο, όπως άρχισα το προηγούμενο “Η συμφωνία για το όνομα στην εθνική ζυγαριά”. Κάθε διεθνής συμφωνία, λοιπόν, έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία για τις δύο πλευρές και η συμφωνία Αθήνας-Σκοπίων για το όνομα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Κατά συνέπεια, σοβαρή αξιολόγηση μίας συμφωνίας σημαίνει ζύγισμα των θετικών και των αρνητικών στοιχείων για κάθε μία από τις συμβαλλόμενες πλευρές, καθώς, επίσης, και το κατά πόσο οι διευθετήσεις αντιστοιχούν με την πραγματικότητα της διαφοράς.
Η συγκεκριμένη συμφωνία, λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπισθεί κατ’ αυτό τον τρόπο. Προφανώς θα ληφθούν υπόψη οι εθνικές επιδιώξεις, αλλά είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να απαλειφθεί η πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί επί τόσες δεκαετίες. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να αξιολογήσουμε συγκεκριμένα επίμαχα σημεία. Αναφορικά με την ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, η συμφωνία προβλέπει τα εξής βήματα:
Υπογραφή της συμφωνίας, κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή της πΓΔΜ με απλή πλειοψηφία, επιστολή της ελληνικής κυβερνήσεως προς την Ατλαντική Συμμαχία και την ΕΕ για έναρξη των διαδικασιών εντάξεως, διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ, αναθεώρηση του Συντάγματος (εάν το αποτέλεσμα είναι θετικό) από τη Βουλή της πΓΔΜ και τέλος κύρωση της συμφωνίας από την ελληνική Βουλή ταυτοχρόνως με την κύρωση του πρωτοκόλλου εντάξεως της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Η Συμμαχία θα απευθύνει πρόσκληση ένταξης στα Σκόπια μετά την κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή της πΓΔΜ και αφού σταλεί η ελληνική επιστολή. Η ένταξη θα γίνει με το όνομα Βόρεια Μακεδονία. Θα ξεκινήσει μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του γειτονικού κράτους και θα ενεργοποιηθεί όταν η ελληνική Βουλή κυρώσει τη συμφωνία και το πρωτόκολλο εντάξεως. Είναι κρίσιμο να σημειωθεί ότι από τη στιγμή που ένα κράτος προσκληθεί από το ΝΑΤΟ να γίνει μέλος, η διαδικασία δεν μπορεί να διακοπεί.
Οι ελληνικές επιστολές
Μετά την κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή των Σκοπίων, η Αθήνα θα στείλει επιστολή και στην ΕΕ, ενημερώνοντάς την ότι δεν έχει αντίρρηση να δοθεί ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων στη Βόρεια Μακεδονία. Για να φθάσει ένα κράτος να ενταχθεί στην ΕΕ πρέπει να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για 35 κεφάλαια. Ουσιαστικώς πρόκειται για την προσαρμογή του υποψήφιου προς ένταξη κράτους στο κοινοτικό κεκτημένο. Θεσμικά, η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλο κράτος-μέλος, έχει δικαίωμα να μπλοκάρει τη διαδικασία στο άνοιγμα και στο κλείσιμο κάθε κεφαλαίου. Η διαδικασία αυτή δεν είναι σίγουρο πως θα προχωρήσει ομαλά, δεδομένου πως μεγάλα κράτη-μέλη, όπως η Γαλλία και η Ολλανδία έχουν αντιρρήσεις.
Για να πραγματοποιηθεί συνταγματική αναθεώρηση στην πΓΔΜ απαιτείται πλειοψηφία 2/3 και πρέπει να υπάρχει πλειοψηφία ταυτοχρόνως και στην ομάδα των Σλαβομακεδόνων βουλευτών και στην ομάδα των Αλβανών βουλευτών. Εάν ο Ζάεφ χάσει το δημοψήφισμα η συμφωνία ακυρώνεται. Εάν το κερδίσει δεν είναι δεδομένο πως θα πραγματοποιηθεί η αναθεώρηση. Θα έχει, βεβαίως, το ισχυρό επιχείρημα ότι η Βουλή δεν μπορεί να αγνοήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά θεσμικά δεν έχει τρόπο να υποχρεώσει την αξιωματική αντιπολίτευση να υπερψηφίσει την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Η πολιτική δοκιμασία στην Ελλάδα θα αρχίσει όταν στην πΓΔΜ θα έχει ολοκληρωθεί η συνταγματική αναθεώρηση. Εάν η ελληνική Βουλή κυρώσει τη συμφωνία, η συμφωνία θα τεθεί σε εφαρμογή. Εάν, όμως, δεν προκύψει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η κύρωση απορριφθεί, η Ελλάδα θα βρεθεί υπό διεθνή πίεση. Η συμφωνία, όμως, θα έχει ακυρωθεί.
Κρατική ονομασία και ιθαγένεια
Αφού συμφωνήθηκε η χώρα να ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία, κατ’ αντιστοιχία θα έπρεπε οι κάτοικοι χώρας να ονομάζονται Βορειομακεδόνες και η ιθαγένεια βορειομακεδονική ως παράγωγο της κρατικής ονομασίας, όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη. Οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, ωστόσο, θα ονομάζονται “Μακεδόνες/πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας” και η γλώσσα της επικρατούσης εθνότητας “μακεδονική”. Επομένως, η ονομασία “Βόρεια Μακεδονία” είναι erga omnes ως κρατική ονομασία, αλλά όχι ως προς τους πολίτες και τη γλώσσα.
Στο άρθρο 7 της συμφωνίας ορίζεται ότι και η Ελλάδα και τα Σκόπια θα συνεχίσουν να ερμηνεύουν τους όρους Μακεδονία και Μακεδόνες με όποιον τρόπο θέλει η κάθε πλευρά. Αυτό ουσιαστικά παραβιάζει το erga omnes. Οι δύο χώρες όφειλαν να έχουν συμφωνήσει σε ένα κοινά αποδεκτό όνομα για όλες τις χρήσεις. Προφανώς, ουδείς κάτοικος της γειτονικής χώρας θα λέει ότι είμαι “Μακεδόνας/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας” και ουδείς τρίτος θα χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο όταν θα αναφέρεται στους γείτονες. Όλοι θα λένε ότι είναι “Μακεδόνες”. Θα έχουμε, λοιπόν, το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας που θα κατοικείται απο “Μακεδόνες” (εν αντιθέσει προς τη νότια Μακεδονία που θα κατοικείται από Έλληνες).
Η δυνατότητα κάθε κράτους να ερμηνεύει τον όρο “Μακεδόνες” όπως αυτό επιθυμεί (άρθρο 7), ακυρώνεται από το γεγονός ότι το ένα κράτος φέρει επισήμως στην ονομασία του τον όρο “Μακεδόνες” με τη σύμφωνη γνώμη και του άλλου κράτους. Αυτό είναι το πιο προβληματικό σημείο της συμφωνίας. Το ιδεολόγημα του “μακεδονισμού” δημιουργήθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα και στον πυρήνα του έχει την έννοια της “διαμελισμένης πατρίδας” που οι “Μακεδόνες” θέλουν να ενωθεί. Είναι μοιραία η σκέψη ότι οι “Μακεδόνες” που ζουν στη Βόρεια Μακεδονία θα πρέπει κάποια στιγμή να ελευθερώσουν και τη νότια από τους Έλληνες! Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στο διάγγελμά του σε Ελληνομακεδόνες. Αν και ο όρος ξενίζει, θα έπρεπε κατ’ αντιστοιχία να αναφερθεί σε Βορειομακεδόνες.
Αναγνωρίζεται «μακεδονική» εθνότητα;
Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ότι η συμφωνία δεν αναγνωρίζει εθνότητα/έθνος, αλλά το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των πολιτών της γείτονος. Διαχώρισε, μάλιστα, την ιθαγένεια/υπηκοότητα (nationality) από την εθνότητα (ethnicity). Η ιθαγένεια/υπηκoότητα αναφέρεται στο νομικό δεσμό ενός πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει. Το κράτος μπορεί ελεύθερα να ορίσει πως ονομάζεται η ιθαγένεια/υπηκoότητα του.
Συνεπώς, η ονομασία της ιθαγένειας/υπηκοότητας μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης, χωρίς να παραβιασθεί το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Το δικαίωμα ατομικού αυτοπροσδιορισμού αφορά στην εθνικότητα και ανάγεται στην εθνική συνείδηση που έχει ένα άτομο. Εκεί πράγματι δεν μπορεί να παρέμβει το κράτος. Στην Ισπανία η ιθαγένεια/υπηκοότητα είναι η ισπανική, αλλά οι πολίτες ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες.
Το σημερινό Σύνταγμα της πΓΔΜ έχει πολλές αναφορές σε “Μακεδόνες”. Στο προοίμιο του Συντάγματος αναφέρεται ότι το κράτος της πΓΔΜ είναι αποτέλεσμα των αγώνων του «μακεδονικού λαού» επί αιώνες.Το άρθρο 36 αναφέρεται στα ειδικά δικαιώματα που παρέχονται σε όλους εκείνους που έχουν αγωνισθεί για «τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του μακεδονικού λαού». Το άρθρο 49 αναφέρεται «στα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν στον Μακεδονικό λαό σε γειτονικές χώρες». Το άρθρο 56 μιλά για την προστασία «της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του μακεδονικού λαού».
Τέλος, το άρθρο 78 αναφέρεται στο Συμβούλιο διεθνοτικών σχέσεων της χώρας. Εκεί ορίζεται ότι στο συμβούλιο συμμετέχουν μέλη από “Μακεδόνες”, Αλβανούς, Τούρκους, Βλάχους κλπ. Από τη συμφωνία δεν προκύπτει ότι τα συγκεκριμένα άρθρα αλλάζουν. Γίνεται μία γενική αναφορά σε προσαρμογή, το περιεχόμενο της οποίας δεν αναφέρεται συγκεκριμένα.
Συνεπώς, η Ελλάδα αποδέχεται με τη συμφωνία και την ιθαγένεια/υπηκοότητα ως “μακεδονική/πολίτη της Βόρειας Μακεδονίας” και τη “μακεδονική” εθνότητα, μέσω του όρου “Μακεδόνες” που εδώ χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει αποκλειστικώς τους Σλάβους της πΓΔΜ. Η ρητή αναφορά σε “μακεδονική γλώσσα” δημιουργεί πολιτικό τετελεσμένο, το οποίο δεν μετριάζεται από την επισήμανση ότι ανήκει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών. Αφού πρόκειται για σλαβική γλώσσα, γιατί η ελληνική πλευρά δεν επέμεινε να ονομασθεί σλαβομακεδονική, ή έστω βορειομακεδονική με την παράλληλη επισήμανση ότι ανήκει στις νότιες σλαβικές γλώσσες;
Άγγελος Συρίγος
16 Ιουνίου 2018
Η απόφαση της 3ης Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών στην Αθήνα, το 1977, για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων των χωρών με λατινικό αλφάβητο κάθε άλλο παρά αναγνώρισε εκ μέρους της Ελλάδας τη γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική»
2.
«Μακεδονική»!
«Μακεδονική»!
«Μας είπαν έναν μύθο σαν να είμαστε παιδιά»
'Ελαμψε η αιτία επικλήσεως τού 1977 και πολλών άλλων χρονολογιών: αναγνωρίστηκε επισήμως κατά τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια η βουλγαροσερβική σλαβική γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική». Δόθηκε επισήμως ένα όνομα με το οποίο η γλώσσα αυτή δεν έχει καμία σχέση. Τόσος μόχθος, τόσες προσδοκίες, γέννησαν τόση πίκρα και τόση αίσθηση ματαίωσης...
Γράφαμε, εξηγούσαμε, τεκμηριώναμε, επιχειρηματολογούσαμε και νομίζαμε ότι κάποιος από τους ιθύνοντες που διαπραγματεύονται και λαμβάνουν τις αποφάσεις για το σκοπιανό θέμα θα μας ακούσει. Τίποτε. Τώρα ο αφελής γράφων τις γραμμές αυτές καταλαβαίνει γιατί ο ευφυής υπουργός παρέπεμπε πεισματικά στο 1977. Γιατί επιζητείτο εκ των υστέρων δικαιολογία για τα αδικαιολόγητα. Είχε αποφασισθεί προφανώς μέσα στο δούναι και λαβείν της διαπραγμάτευσης να αναγνωριστεί και να προσφερθεί χαριστικά η ονομασία της σλαβικής γλώσσας των Σκοπιανών σαν «μακεδονική» και ανεζητείτο δήθεν «προηγούμενο» και δήθεν «ιστορικό έρεισμα». Ετσι το των Σκοπιανών διπλωματικό «επιχείρημα» (ρητά μόλις από το 1991 που αυτονομήθηκε η ΠΓΔΜ) πως τάχα η γλώσσα τους είναι η «μακεδονική», η χρήση δηλ. εκ μέρους των Σκοπιανών μιας ψευδώνυμης ονομασίας για μια γλώσσα η οποία δεν είναι παρά ένα βουλγαροσερβικό ιδίωμα, δηλ. μια σλαβική γλώσσα, που γι’ αυτό άλλωστε γράφεται με το σλαβικό κυριλλικό αλφάβητο όπως όλες οι σλαβικές γλώσσες, αναπαρήχθη κατά κόρον από γνωρίζοντες την αλήθεια και από άλλους μη έχοντες ιδέαν του θέματος ως μη ώφελον.
Εγώ να εξηγώ δημόσια [Protagon, Τα Νέα, Ελεύθερος Τύπος, πλήθος ραδιοφωνικών συνεντεύξεων και μια τηλεοπτική] τι συζητήθηκε το 1977, ένα τεχνικό θέμα πώς θα τυποποιηθούν αποκλειστικώς τα γεωγραφικά ονόματα χωρών με λατινικό αλφάβητο (όπως η Γιουγκοσλαβία τότε, αλλά και η Ελλάδα και η Κίνα και οι αραβικές χώρες και το Ισραήλ και οι χώρες τής Σοβιετικής Ενωσης και πολλές άλλες χώρες), να εξηγώ ως συμμετασχών ότι αυτό ήταν το θέμα της 3ης Διάσκεψης την Ηνωμένων Εθνών στην Αθήνα («the standardization of geographical names») και κάποιοι επίσημοι (υπουργοί και βουλευτές τής κυβέρνησης) να συνεχίζουν να μιλούν αυτοί -όχι οι Σκοπιανοί!- για δήθεν αναγνώριση εκ μέρους μας της γλώσσας των Σκοπίων ως «μακεδονικής»!… Στην Αθήνα, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, με υπουργό τον (επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του) υπουργό του Πολιτισμού Κωνσταντίνο Τρυπάνη, με εμάς μια ομάδα γλωσσολόγων και γεωγράφων, δηλ. ειδικών για το θέμα επιστημόνων και όχι διπλωματών (όλων μας εκπεφρασμένα αντίθετων με διάφορες ευκαιρίες σε κάθε σκέψη για ψευδώνυμη ονομασία της γλώσσας των Σκοπίων ως «μακεδονικής») αναγνωρίστηκε -άκουσον άκουσον- το 1977 «μακεδονική» γλώσσα!
Και εγένετο φως. Ελαμψε η αιτία επικλήσεως του 1977 και πολλών άλλων χρονολογιών: αναγνωρίστηκε επισήμως κατά τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια η βουλγαροσερβική σλαβική γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική». Δόθηκε επισήμως ένα όνομα με το οποίο η γλώσσα αυτή δεν έχει καμία σχέση. Αντιστάθμισμα: Θα αναφέρεται κάπου στη συμφωνία ότι η επισήμως αναγνωριζομένη από την Ελλάδα γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική» δεν είναι μακεδονική αλλά σλαβική!… Τότε, αφού και οι δύο πλευρές συνομολογούν ρητά ότι είναι (όπως πράγματι είναι) σλαβική γλώσσα, γιατί συμφωνούμε να λέγεται «μακεδονική», όνομα που παραπέμπει ρητά στην ελληνική γλώσσα τής Μακεδονίας (αρχαία, νέα και σύγχρονη); Δεν είναι αυτό ιδιοποίηση και σφετερισμός ενός εθνικού ονόματος για μια γλώσσα που σε σχέση με τους ομιλητές της (εννοώ τους Σκοπιανούς) έχει άλλη εθνική προέλευση; Και δεν γίνεται ο σφετερισμός αυτός για τον προφανή λόγο, ότι μια εθνική γλώσσα είναι και καθοριστικό συστατικό εθνικής ταυτότητας, μιας άλλης δηλ. ταυτότητας από την πραγματική ιστορική ταυτότητα που έχουν οι πολίτες των Σκοπίων; Είναι σοβαρό και πειστικό να επιχειρηματολογούμε ότι ο κόσμος που θα λέει τη γλώσσα των Σκοπίων «μακεδονική» θα σπεύδει εν συνεχεία να αναζητεί τη συμφωνία που θα έχει υπογραφεί και στην οποία θα πληροφορείται ποια είναι η καταγωγή και η υπόσταση αυτής της δήθεν «μακεδονικής»;
Ο Πλάτων λέει κάπου στον Σοφιστή «φαίνεται να μας είπαν έναν μύθο ο καθένας σαν να είμαστε παιδιά» (μῦθόν τινα ἕκαστος φαίνεταί μοι διηγεῖσθαι παισίν ὡς οὖσιν ἡμῖν). Αυτό συμβαίνει και στην αντιμετώπιση που έχουμε όσοι πονάμε την Ελληνική της δικής μας, ιστορικά καταξιωμένης, Μακεδονίας που αναγκαζόμαστε -έστω και με καθυστέρηση- να υποστηρίζουμε στην παρούσα συγκυρία. «Μας λένε έναν μύθο σαν να είμαστε παιδιά»…
Τόση διαπραγμάτευση, τόσος μόχθος, τόσες προσδοκίες, γέννησαν τόση πίκρα και τόση αίσθηση ματαίωσης. Τελικά, ως προς τη γλώσσα τουλάχιστον φαίνεται να ισχύει το ὤδινεν ὄρος καί ἔτεκε μῦν…
Γεώργιος Μπαμπινιώτης,
καθηγητής της Γλωσσολογίας,
πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
13/6/2018
3.
Σκοπιανό: Και άτιμος και ιταμός συμβιβασμός.
Το 2008, στο δημοφιλές τηλεπαιχνίδι γνώσεων "Take it or Leave it” στην Αγγλία, ένα ζευγάρι παικτών έχασαν 23.000 λίρες, όταν στην ερώτηση “Ποιας εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;” απάντησαν… λάθος. Το ζευγάρι είπε “Έλληνας”. Η παραγωγή της εκπομπής πρόβαλε την “σωστή”, κατά την άποψή της, απάντηση: “Μακεδόνας”! Εμφανίζοντας δίπλα στην εθνικότητα τη σημαία των Σκοπίων!
Δεν ξέρουμε αν η παραγωγή είχε αυτή την άποψη λόγω ελλιπούς ιστορικής γνώσης ή αν αυτή η ερώτηση ήταν «φυτευτή» από κάποια εταιρεία πολιτικής προπαγάνδας από τις πολλές που πληρώνουν σε όλον τον κόσμο εδώ και 27 χρόνια οι Σκοπιανοί. Ξέρουμε όμως ότι δεν υπήρξε καμμία ελληνική αντίδραση. Από την εποχή που ο Τίτο, ως χαϊδεμένο παιδί της Δύσης (καθώς τα είχε σπάσει με τον Στάλιν) μετωνόμασε τη Βαρντάρσκα Μπανοβίνα σε Μακεδονία, για μας το θέμα ήταν «ανύπαρκτο». Τέτοια εθελοτυφλία! Αν είχαμε σοβαρή διπλωματία θα έπρεπε να είχε σηκώσει τον κόσμο στο πόδι. Ακόμα και για ένα τηλεπαιχνίδι. Όμως, όπως πάντα, συνεπείς στη διαχρονική μας νωθρότητα, δεν κάναμε απολύτως τίποτε. Αποτέλεσμα: η προπαγάνδα των Σκοπιανών δούλεψε σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από αυτή που φανταζόμαστε. Κι αν νομίζετε ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, πληκτρολογήστε στο Google Translate τη λέξη Greek και διαβάστε το παράδειγμα που δίνει: «The ancient Macedonians were considered non-Greek but are claimed as co-nationals by the modern Greeks». Δηλαδή: «Οι αρχαίοι Μακεδόνες θεωρούνταν ότι δεν ήταν Έλληνες, αλλά οι σύγχρονοι Έλληνες τούς ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ως ομοεθνείς»! Κι αν πληκτρολογήσετε τη λέξη Macedonian θα ενημερωθείτε ότι Μακεδόνες είναι οι Σκοπιανοί και μόνο: «a native or inhabitant of the Former Yugoslav Republic of Macedonia». Με το φοβερό παράδειγμα – καρφί: «One million people in Greece consider themselves Macedonians».
Αν έπρεπε να γραφτεί ένα βιβλίο για το πώς ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους, θα αρκούσε η ιστορία του Σκοπιανού. Συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά που έχουν παγιωθεί στη συμπεριφορά μας εδώ και δεκαετίες, συνθέτοντας τη νέα, παρακμιακή ταυτότητα ενός έθνους σε αποσύνθεση: παντελής έλλειψη σχεδιασμού, ασυνέπεια, αδιαφορία, ανικανότητα, προχειρότητα, βαρεμάρα, ενδοτισμός, μικροκομματική αντίληψη. Κι όλα αυτά σε ένα φόντο γενικευμένης ηττοπάθειας που τη διαδέχονται πολεμικές εξάψεις και τούμπαλιν.
Στο Σκοπιανό, το “ποντίκι που βρυχάται” κατάφερε να οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση τον κραταιό γείτονά του και είναι έτοιμο για τον τελικό θρίαμβο. Και μάλιστα χωρίς το υπερόπλο που ανακάλυψε στην ομώνυμη ταινία ο Πήτερ Σέλλερς. Απλώς και μόνο επειδή ο γείτονάς του ήταν πολύ βαριεστημένος για να αντιδράσει. Κι επειδή τις τύχες του γείτονα διαχειρίζεται ένα πολιτικό προσωπικό που «προγραμμάτιζε» το πολύ μέχρι τις επόμενες εκλογές, μη σου πω μέχρι τις επόμενες δημοσκοπήσεις.
Ίσως, τελικά, οι παραχαράκτες της ιστορίας γείτονές μας να αξίζουν περισσότερο από μας την κληρονομιά του Μεγ. Αλεξάνδρου. Χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση μαζί της, τη διεκδίκησαν με πείσμα και έπεισαν τον κόσμο ότι τη δικαιούνται. Κι εμείς, οι γνήσιοι απόγονοι, το βάλαμε στα πόδια χειρότερα κι από τον Δαρείο μετά τα Γαυγάμηλα.
Το τραγικό είναι ότι ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τα στοιχειώδη:
1. Στη διεθνή σκηνή δεν έχει καμμιά σημασία αν έχεις δίκιο. Πρέπει να μπορείς και να το επιβάλεις.
2. Η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται για εσωτερική κατανάλωση.
3. Κερδίζεις ένα διεθνές θέμα, αν σχεδιάσεις μια εθνική ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ στρατηγική την οποία πρέπει να υπηρετούν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις με συνέπεια και προσήλωση.
4. Δεν μπορείς να «ενοχλείς» τους διεθνείς θεσμούς συνεχώς και δυσανάλογα με το ειδικό σου βάρος.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στα ιστορικά τεκμήρια που αποδεικνύουν πόσο γελοία είναι η απαίτηση ενός νεότευκτου κράτους – κολάζ που το αποτελούν Αλβανοί, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τσιγγάνοι με σλαβική καταγωγή, σλαβική κουλτούρα και σλαβική γλώσσα να θεωρούνται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και θεματοφύλακες (γιατί όχι;) του ελληνιστικού πολιτισμού. Και δεν αναφέρομαι σ΄αυτά, όχι μόνο γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος στον κόσμο (και στα ίδια τα Σκόπια) δεν τα αμφισβητεί, αλλά γιατί δεν έχουν καμμία διεθνή βαρύτητα αν δεν έχεις κάνει τίποτε για να τα διαδώσεις και να τα επιβάλεις ως αδιαφιλονίκητα δεδομένα στη διεθνή κοινότητα. Μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά το ποιας εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος δεν απασχολεί τον μέσο Αμερικανό, Αυστραλό, Ευρωπαίο ή Κινέζο, περισσότερο από όσο απασχολεί εσένα το ποιας εθνικότητας ήταν ο Τζένγκις Χαν. Μολονότι όλοι τον έχουμε μάθει ως Μογγόλο, τον διεκδικεί και η Κίνα καθώς μάλιστα μια επαρχία στα βόρεια σύνορά της ονομάζεται εσωτερική Μογγολία. Συγκριτικά: η αυτοκρατορία του Χαν υπήρξε 6 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Μεγ. Αλεξάνδρου (33 εκ. τετρ. χιλιόμετρα - 5,2 εκ. τετρ. χιλιόμετρα). Και πολύ πιο πρόσφατη.
Δεν αναφέρομαι, επίσης, στα τερατώδη λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από την εποχή του Τίτο μέχρι σήμερα διότι κι αυτά μπορούν να συνοψιστούν στην φράση «αυτοί αλώνιζαν κι εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα».
Θα αναφερθώ όμως εκτενώς στο παρόν και στο μέλλον: στα λάθη που κάνουμε τώρα, με την ελπίδα ότι ίσως, έστω και τελευταία στιγμή, θα μπορέσουμε να τα αντιληφθούμε και να αλλάξουμε ρότα. Και θα μιλήσω χωρίς φόβο να χαρακτηρισθώ εθνικιστής ή φασίστας (οι μόνιμες ταμπέλες των φασιστερών σε όσους διαφωνούν με την παράνοιά τους) αλλά με πάθος. Πάθος, που οφείλει να διακρίνει κάθε άνθρωπο όταν υπερασπίζεται μια δίκαιη υπόθεση. Γιατί αλλοίμονο αν θεωρήσουμε ότι πάθος δικαιούνται να έχουν μόνο οι ακραίοι...
Πάμε λοιπόν χρησιμοποιώντας την κοινή λογική, αυτό το απαραίτητο αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό, να συζητήσουμε τα επιχειρήματα των οπαδών του «έντιμου συμβιβασμού».
Έχει καμμιά σημασία πώς θα ονομάζονται οι Σκοπιανοί; Τι μας πειράζει να λέγονται και Ανω/Νεο/ΒορειοΜακεδόνες;
Φυσικά και μας πειράζει. Πρώτον, διότι αν ηττηθούμε σ΄αυτό το γελοίο θέμα από ένα κρατίδιο της πλάκας, θα καταγραφούμε στα κατάστιχα των διπλωματών όλων των χωρών ως το κράτος – καρπαζοεισπράκτορας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί ΤΙΠΟΤΑ. Ήδη άνοιξε η όρεξη των Αλβανών και ανακοινούν θέμα Τσαμουριάς, ενώ ξεσάλωσε τον τελευταίο καιρό ο Σουλτάνος εξ Ανατολών που ξερογλείφεται εποφθαλμιώντας τη Θράκη, το μισό Αιγαίο, τις βραχονησίδες, το Καστελόριζο και τις ΑΟΖ. Για να μην αναφερθούμε στη μεγάλη χαίνουσα πληγή του Κυπριακού.
Δεύτερον, διότι κανένας δεν μας εγγυάται ότι η αλυτρωτική προπαγάνδα θα σταματήσει με τον «έντιμο συμβιβασμό». Μάλλον τότε θα ξεκινήσει η δεύτερη φάση της. Διότι αυτή ακριβώς η επινόηση της «μεγάλης Μακεδονίας» με κέντρο τα Σκόπια και... υποδουλωμένες περιοχές στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, μπορεί να ακούγεται κωμική αλλά είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσει εθνική ταυτότητα ένα κατασκευασμένο κράτος. Ο Γκρούεφσκυ για μας είναι ένας πλαστογράφος αλλά για πολλούς Σκοπιανούς είναι αυτός που τους έδωσε εθνική υπόσταση και εθνική υπερηφάνεια. Και οι ομοϊδεάτες του είναι χιλιάδες. Ποιος μας λέει ότι δεν θα ξαναβρεθούν στην εξουσία, ή ότι οι σημερινοί «μετριοπαθείς» δεν θα μεταβληθούν αύριο ή μετά από χρόνια σε άκαμπτους εθνικιστές αφού σιγουρέψουν την παρουσία του όρου Μακεδονία στο όνομά τους και εξασφαλίσουν την αναγνώριση όλων των κρατών του κόσμου με αυτή; Και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας!
Τρίτον, διότι όσο έχουν ανάγκη οι Σκοπιανοί την εθνική συνείδηση άλλο τόσο την έχουμε κι εμείς. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νοιαστούμε για την απογοήτευση που θα νιώσει ένας Σλάβος μαθαίνοντας ότι το παραμύθι με το οποίο τον τάισαν εδώ και 27 ή 70 χρόνια δεν ισχύει, κι όχι για την εθνική ήττα που θα νιώσει ο Έλληνας υποχρεούμενος να αποδεχθεί την πλαστογραφία μιας ιστορίας 2.500 ετών.
Και τέταρτον διότι η ιστορία είναι εισόδημα αν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Μπορεί στο σοβιετικό Ελλαδιστάν να αγνοούμε την οικονομική σημασία της και να αφήνουμε το ΠΑΜΕ να κλείνει την Ακρόπολη όποτε θέλει να κάνει επαναστατική γυμναστική, όμως με μια σοβαρή κυβέρνηση, η ιστορία μας και η αξιοποίησή της με σύγχρονα μέσα, θα μπορούσε να φέρει πλούτο στη χώρα, τον οποίο, κυριολεκτικά, οι Σκοπιανοί θα μας κλέψουν. «Ορίστε Καναδοί, Αμερικάνοι, Αυστραλοί, Ευρωπαίοι, Κινέζοι! Οι ίδιοι οι Έλληνες αναγνωρίζουν ότι είμαστε Μακεδόνες! Ελάτε να επισκεφθείτε την πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.» Και δεν πρόκειται μόνο για τον Τουρισμό, αλλά για όλα τα προϊόντα με ετικέτα Μακεδονίας. Το ότι δεν τα αξιοποιήσαμε μέχρι σήμερα προβάλλοντας ένα από τα πιο δυνατά brand names στον κόσμο, οφείλεται, είπαμε, στη σοβιετική γάγγραινα που μας κατατρώει. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να απαρνηθούμε εις τον αιώνα τον άπαντα το “Made in Makedonia" για χάρη των Σκοπιανών.
Μα, θα μετατρέψουμε το κρατίδιο σε οικονομικό προτεκτοράτο! Ουσιαστικά θα το ενσωματώσουμε! Αντί να τους έχουμε απέναντί μας, θα είναι φίλοι και συνεργάτες!
Δεν υπάρχει πιο ανόητη άποψη. Διότι και τώρα τα Σκόπια είναι οικονομικό προτεκτοράτο της Ελλάδας. Κι όχι μόνο τα Σκόπια. Και η Αλβανία. Ελληνικά λεφτά τις έχτισαν και τις δύο χώρες στα βόρεια σύνορά μας. Καταφέραμε τίποτα; Ο εθνικισμός τους δεν χαμπαριάζει από οικονομικό όφελος. Αν ο άλλος σε αισθάνεται ως υποδουλωτή της... Κάτω Μακεδονίας ή σφετεριστή της Τσαμουριάς θα σε μισεί. Και θα σε μισεί ακόμα περισσότερο αν είσαι επενδυτής, δηλαδή αφεντικό στη χώρα του. Επιπλέον, πόσο σίγουροι είμαστε ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα μπορέσει να πατήσει πόδι στην Γκόρνα Μακεντόνια περισσότερο από την Τουρκία, την Κίνα, τις ΗΠΑ ή το ίδρυμα Σόρος; (Για να μην σχολιάσω ότι τα επιχειρήματα περί οικονομικής κατάκτησης εκπορεύονται από αυτούς που μόνιμα καταγγέλλουν τον οικονομικό ιμπεριαλισμό των μεγάλων δυνάμεων!)
Μα, πρέπει να αισθάνονται Μακεδόνες για να μην αισθάνονται Αλβανοί ή Βούλγαροι. Υπάρχει κίνδυνος διάσπασης του κρατιδίου και δημιουργίας της Μεγάλης Αλβανίας και της Μεγάλης Βουλγαρίας, κι εμείς πρέπει να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο!
Το επιχείρημα αυτό θα είχε νόημα αν το συζητούσαμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, όταν τα σύνορά μας έφταναν μέχρι τη Θεσσαλία και όλα στην Βαλκανική ήταν ρευστά. Τότε, είναι αλήθεια, ότι και η Ελλάδα πριμοδότησε το σενάριο «Μακεδονική Εθνότητα» ως αντίπαλο δέος στον βουλγαρικό μεγαλοϊδεατισμό. Τώρα δεν ισχύει. Δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα μεταβολής συνόρων στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Δεν συνέβη ούτε και μετά τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αντιθέτως, η Ε.Ε. προωθεί την ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης σε κράτη με αναγνωρίσιμες διαφορετικές εθνότητες. Τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. είναι τέτοιες περιπτώσεις. Όχι μόνο κατοικούνται από πληθυσμούς με διαφορετική εθνική καταγωγή, αλλά υπήρξαν στο παρελθόν πεδία αιματηρών πολέμων μεταξύ των κρατιδίων που τώρα τα συναποτελούν. Θα πρέπει και οι Σκοπιανοί να βρουν τρόπο να λειτουργήσουν ως Σκοπιανοί αλβανικής, βουλγαρικής, τσιγγάνικης ή και ελληνικής καταγωγής - τέλος. Φυσικά θα τους βοηθήσουμε σ΄αυτό, όχι όμως δωρίζοντάς τους μια πλαστή ταυτότητα. Άλλωστε, μετά από 27 χρόνια έντονης προπαγάνδας έπαψαν οι Αλβανοί των Σκοπίων να νιώθουν Αλβανοί;
Μα, δεσμεύθηκαν να σταματήσουν τον αλυτρωτισμό!
Για ηλίθιους μας περνάν; Θα έπρεπε να το είχαν κάνει ήδη, εδώ και χρόνια! Ουσιαστικά δεσμεύθηκαν να το κάνουν από το 1995. Αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Τους πήγαμε ποτέ στο δικαστήριο της Χάγης καθώς εξευτέλισαν κάθε όρο της ενδιάμεσης συμφωνίας; Μας πήγαν όμως αυτοί! Και το κέρδισαν! Αν ο Ζάεφ θέλει να πείσει ότι είναι μετριοπαθής κι αν, ακόμα περισσότερο, αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο, στο οποίο έχει στριμώξει τη χώρα του ο «μεγαλεξανδρισμός» θα έπρεπε χωρίς καν να ζητήσει ανταλλάγματα να ξεκινήσει πρώτος: να αλλάξει το Σύνταγμα, τα ακαδημαϊκά βιβλία, τα σχολικά βιβλία, τους χάρτες, τις ονομασίες, τα αγάλματα. Και αφού το κάνουν αυτό δύο τουλάχιστον σκοπιανές κυβερνήσεις και αφού μεγαλώσει μία τουλάχιστον γενιά Σκοπιανών μαθαίνοντας την πραγματική ιστορία, να έρθει ο τότε πρωθυπουργός των Σκοπίων να κουβεντιάσουμε. Τώρα απλώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή, να αλλάξουν ένα όνομα σε έναν δρόμο και μετά να το ξαναλλάξουν;
Μα, ζουν στην περιοχή που επί Μεγ. Αλεξάνδρου ήταν Μακεδονία.
Και λοιπόν; Οι λαοί ονομάζουν τις περιοχές - όχι οι περιοχές τους λαούς. Στην επικράτεια του Μεγ. Αλεξάνδρου ανήκε και το Αφγανιστάν. Να το ονομάσουμε Νέα ή... Ανατολική Ελλάδα; Από πού κι ως πού ένα σλαβικό κράτος ψάχνει, το 2018, να βρει όνομα όχι στην πρόσφατη ή έστω στην παλαιότερη ιστορία του, αλλά στην αρχαία, 2.500 χρόνια πίσω; Ζουν στην περιοχή που προηγουμένως υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, η Σερβία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γιατί δεν ονομάζονται Νέα Γιουγκοσλαβία, Νέα Οθωμανία, Νέα Βυζαντία, Νέα Ρωμανία, αλλά κάνουν αυτό το χρονικό άλμα και πηγαίνουν καρφωτοί στη Μακεδονία;
Μα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα Μακεδονικά!
Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρξε ποτέ! Ούτε επί Μεγ. Αλεξάνδρου. Ελληνικά μιλούσαν, Ελληνικά έγραφαν, στα Ελληνικά διάβαζε την Ιλιάδα ο Μεγ. Αλέξανδρος, στα Ελληνικά διδασκόταν από τον Αριστοτέλη. Και τις 300 ασπίδες μετά τη μάχη του Γρανικού δεν τις έστειλε στην Πέλλα, αλλά στην Αθήνα, αναγνωρίζοντάς την ως μητρόπολη του Ελληνισμού. Και δεν έγραψε «Αλέξανδρος ο Μακεδών» αλλά «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι άλλοι Έλληνες». Το βάφτισμα ενός βουλγαρικού ιδιώματος που μιλιέται στην περιοχή σε «μακεδονική γλώσσα» είναι ακόμα ένα ιστορικό τερατούργημα, που και μόνο γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να τους αναγνωρίσουμε στο αιώνα τον άπαντα.
Μα, τους έχουν ήδη αναγνωρίσει 140 κράτη. Σε λίγο θα τους αναγνωρίσουν όλα!
Ακόμα ένα κούφιο επιχείρημα. Αυτό ακριβώς δεν πάμε να κάνουμε τώρα; Πιστεύει κανένας ότι το Γκόρνα ή το Νόβα μπροστά από το Μακεδονία (το οποίο αν προσέξατε, σε όλες τις προτάσεις, γράφεται με κεφαλαία μολονότι στο μέσον της σύνθετης λέξης!) θα έχουν επίσημη ζωή μεγαλύτερη από όσον χρόνο κάνει να στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής της συμφωνίας; Θα περιλαμβάνει μήπως η συμφωνία και όρους ως προς τον γραφισμό ή τη γραμματοσειρά του ονόματος; Όσο διάστημα ίσχυε η άλλη βλακώδης ενδιάμεση συμφωνία του 1995 με το προσωρινό όνομα FYROM, οι Σκοπιανοί παντού έγραφαν με μικρά γραμματάκια το «FYR of» και με τεράστια το ΜAKEDONIA. Το ίδιο θα κάνουν από δω και μπρος. Και όλος ο κόσμος να τους αναγνωρίσει, εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να διαπράξουμε τέτοια ατιμία σε βάρος των μελλοντικών γενεών. Βεβαίως, αν μείνουμε μόνο στην μη αναγνώριση και μετά πάμε για φραπέ ή για μπλακ τζακ στο καζίνο στη Γευγελή, (ό,τι κάναμε δηλαδή μέχρι τώρα) δεν θα πετύχουμε τίποτε. Γι’ αυτό λέω ότι έστω και την τελευταία στιγμή ίσως μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι διπλωματικές νίκες θέλουν τεράστια και σοβαρή δουλειά ετών ή και δεκαετιών. Κι αν δεν πατήσουμε τώρα την πεπονόφλουδα, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει εθνικό στόχο την επίλυση του Σκοπιανού όχι τώρα, αλλά σε μία δεκαετία. Όταν οι εσωτερικές τους συγκρούσεις θα έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση την απάτη της “αρχαιοποίησης” και όταν η Ελλάδα (θέλω να ελπίζω ότι) θα έχει σοβαρούς ηγέτες. Και με ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ όλο αυτό το διάστημα να οργώσουμε το σύμπαν με στιβαρή, μεθοδική διπλωματία, με εταιρείες lobbying, με μυστικές υπηρεσίες, με αξιοποίηση του απόδημου Ελληνισμού, με συντονισμένες εκστρατείες προσεταιρισμού των διαμορφωτών της κοινής γνώμης σε κάθε γωνιά του κόσμου, και με άμεση αντίδραση ακόμα και στα λάθη των τηλεπαιχνιδιών ή στα παραδείγματα της Google.
Πάμε όμως και στα πολύ δύσκολα, διότι κάποια λάθη διορθώνονται και κάποια όχι. Το ότι δεν αντιδράσαμε επί 70 χρόνια, έχει κόστος. Δυστυχώς είναι αδύνατον να αποφύγουμε να το πληρώσουμε. Υπάρχει τρόπος να υποχρεώσεις έναν κράτος να αλλάξει το όνομα που διάλεξε, αληθινό ή ψεύτικο; Ναι, μόνο ένας: ο πόλεμος. Αλλιώς, με ΚΑΝΕΝΑΝ δημοκρατικό τρόπο, με κανενός είδους διεθνείς διπλωματικές πιέσεις δεν είναι δυνατόν να απαγορεύσεις σε οποιονδήποτε να νομίζει ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Ναπολέοντα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Τζένγκις Χαν. Οι Σκοπιανοί, αν θέλουν, μπορούν να κυκλοφορούν όλοι με πανοπλίες, ασπίδες και μια σάρισα ο καθένας στο χέρι. Πώς θα τους εμποδίσεις; Για να απαλείψουν οικειοθελώς τον όρο «Μακεδονία» ή κάποιο παράγωγό του από την Ντίσνεϋλαντ που έστησαν θα πρέπει να συμφωνήσουν τα 2/3 της Βουλής τους. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ακόμα και αν μια κυβέρνηση «λογικών» Σκοπιανών το πρότεινε, θα έπεφτε και θα αναλάμβαναν οι εθνικιστές. Από την άλλη, δεν υπάρχει σώφρων Έλληνας πολίτης που να μην βγάζει φλύκταινες στην ιδέα ότι τα Σκόπια θα θεωρούνται πλέον παγκοσμίως, και με τη δική μας υπογραφή, ως η κοιτίδα του Ελληνιστικού Πολιτισμού!
Τι προκύπτει από τον συνδυασμό αυτών των δύο; Ότι λύση erga omnes δεν παίζει! Το ένα όνομα, δηλαδή, έναντι όλων που είναι η βάση των διαπραγματεύσεων από το 1991 δεν έχει καμμία ελπίδα να ισχύσει. Γι’ αυτό άλλωστε κόλλησαν οι διαπραγματεύσεις 27 χρόνια τώρα. (Εκτός αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που είναι πρόθυμοι και τη μάνα τους να πουλήσουν για να μην χάσουν την καρέκλα, προχωρήσουν στον άτιμο και ιταμό συμβιβασμό που προετοιμάζουν.)
Τι είναι, λοιπόν, εφικτό; Η διπλή ονομασία! Δηλαδή: εσείς, σκοπιανοί, ονομαστείτε όπως θέλετε, δεν μας αρέσει αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος, η Ελλάδα και οι διεθνείς οργανισμοί θα σας αποκαλούν με ένα άλλο όνομα που δεν θα σχετίζεται με τη Μακεδονία. Ποιο; Βρείτε το. Νέα Γιουγκοσλαβία, Νότια Σερβία, Νοτιοσλαβία Παιονία ή... Τιτοΐα για να τιμήσετε τον κατασκευαστή σας! Μακεδονία, ούτε για πλάκα. Άλλωστε κι εμείς σ΄αυτή την κατηγορία είμαστε. Μας αποκαλεί κανένας στον κόσμο Έλληνες; Κι ας λέει το διαβατήριό μας «Hellenic Republic». Ο δυτικός κόσμος και οι σλαβικές χώρες, χρησιμοποιούν παράγωγα του λατινικού Graecia και οι υπόλοιποι παράγωγα του Yunan ή και μερικά απίθανα ονόματα, που δεν θυμίζουν τίποτε από τα δύο! Οι Φινλανδοί τη χώρα τους την ονομάζουν SUOMI. Τους αποκαλεί κανένας έτσι; Έχει καμμιά σχέση το «France» με το «Γαλλία»; Το «Deutschland» με το «Γερμανία»; Το « Switzerland» με το «Ελβετία»; Δεκάδες κράτη στην Ευρώπη και στον κόσμο έχουν άλλο όνομα για εσωτερική χρήση και άλλο για εξωτερική. Γιατί να μην έχουν και οι Σκοπιανοί; Έτσι ξεπερνιέται το βάσιμο επιχείρημα των διεθνών κύκλων για την ελευθερία ενός κράτους στον αυτοπροσδιορισμό, ακόμα κι αν είναι ιστορικό ψέμα.
Είναι εύκολος αυτός ο στόχος; Όχι. Αλλά είναι εφικτός. Έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία, στην εθνική μας αξιοπρέπεια και στις επόμενες γενιές να πείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και τους διεθνείς οργανισμούς για την απάτη και να τους οδηγήσουμε στο να τους αναγνωρίσουν με ένα όνομα που δεν παραχαράσσει την ιστορία.
Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Σε καμμία περίπτωση, το τσίρκο των χαβαλέδων που «διαπραγματεύονται» (είδαμε πώς) για το μέλλον του έθνους. Όταν μάλιστα η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να αναγνωριστούν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, σκέτο! Τι να διαπραγματευτείς μετά, όταν έχεις εκ προοιμίου αποδεχθεί 100% τη θέση του αντιπάλου; Πώς να χειριστούν την έννοια του έθνους και τι να καταλάβουν από αυτήν πρώην κνίτες που μεγάλωσαν με το ιδανικό του διεθνισμού και της αδελφοσύνης του παγκόσμιου προλεταριάτου; Αυτοί νοιώθουν πιο κοντά τους τους ταξικούς αδελφούς τους στα Σκόπια από τους «αστούς» της Θεσσαλονίκης. Πώς να μην θεωρήσουν ιδανική τη συγκυρία οι διεθνείς γύπες που έχουν πέσει πάνω από το πτώμα της χώρας και το ξεσκίζουν; Και μόνο λόγω του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοϋπονομεύτηκε στο Σκοπιανό θα έπρεπε να μην το αγγίξει καν! Μήπως μπορούν να το κάνουν οι εν αναμονή άοσμοι, άγευστοι και άχροες της ΝΔ που ούτε ξέρουν τι τους γίνεται, ούτε κομματική θέση έχουν, ούτε τι υποστηρίζουν μας λένε; Μπορούν να το λύσουν όσοι δεν έκαναν τίποτε 27 χρόνια τώρα και παπαγαλίζουν το προδήλως ανέφικτο για λύση ενιαία, αδιαίρετη, ομοούσιον και αχώριστον; Διότι ενιαία λύση, επαναλαμβάνω, σημαίνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ απεμπόληση του ονόματος και παραχώρησή του ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ στα χέρια των Σκοπιανών. Και τελικά πείτε μας τι προτείνετε: γκόρνα, νόβα ή βαρντάρσκα; Δεν είναι και πολλές οι επιλογές, ε;
Ίσως ήρθε η εποχή να καταλάβει ο ψηφοφόρος ότι η ψήφος για χαβαλέ ή έστω η ψήφος διαμαρτυρίας, το «ψηφίζω αυτόν για να φύγει ο άλλος» έχει κόστος. Όχι μόνο οικονομικό αλλά και εθνικό. Και να αναλογιστεί ποιων απόγονοι θα λένε ότι είναι οι μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. Έτσι, για να μετρήσουμε το ανάστημά μας και να αντιληφθούμε πόσο νάνοι είμαστε σε σχέση όχι μόνο με τους αρχαίους αλλά και με τους παππούδες μας, που έδωσαν τη ζωή τους στους Βαλκανικούς Πολέμους, για να είναι η Θεσσαλονίκη ελληνική και όχι βουλγάρικη. Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο ...άπειρο μετά από 2500 χρόνια να ερίζουν λαοί για το αν κατάγονται από τον Τσίπρα και να μελετούν τα «Πολιτικά» του Φλαμπουράρη και του Κοτζιά;
Τζήμερος Θάνος
http://marketnews.gr/article/1434557/
skopiano-kai-atimos-kai-itamos-symbibasmos
3/2/2018
kitsch-land !!! ( Made in Skopje)
Τα αρχαία μακεδονικά νομίσματα
4.
Ο ΑΠ «αδειάζει» την κυβέρνηση για το Σκοπιανό - «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος - μακεδονική γλώσσα».
Απόφαση-βόμβα του Αρείου Πάγου (Α.Π.), που «θάφτηκε κάτω από το χαλί», αδειάζει την κυβέρνηση για το Σκοπιανό.
Προ ετών το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έκρινε πως «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και κατά συνέπεια μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα». Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να τα «βαφτίσει» υπαρκτά και να τα εκχωρήσει στη γείτονα, με μία… ιστορική συμφωνία, όπως τη χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας.
Ειδικότερα, όσον αφορά στην απόφαση του Α.Π., όλα ξεκίνησαν το 2003 όταν ένα Σωματείο στη Δυτική Μακεδονία θέλησε να αναγνωριστεί (απαιτείται δικαστική απόφαση). Το Πρωτοδικείο απέρριψε την αίτηση εγγραφής του. Τότε υπέβαλε έφεση και το Εφετείο με μία ιστορική απόφαση την απέρριψε, διότι έκρινε ότι ο σκοπός τού υπό αναγνώριση Σωματείου «αντίκειται προς τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, αφού θέτει σε κίνδυνο τους θεσμούς του Ελληνικού Κράτους» και «προκαλεί σύγχυση τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς, στα Κράτη και στους λοιπούς φορείς, με τους οποίους θα συναλλαχθεί αυτό, καθώς και ότι η αναγνώριση του Σωματείου προσκρούει στην ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης των πολιτών της περιοχής και κατ’ επέκταση της γαλήνης της χώρας». Επειτα ασκήθηκε αναίρεση, την οποία και απέρριψε, τελικά, ο Α.Π. το 2009, επικυρώνοντας την απόφαση του Εφετείου.
Αξιοσημείωτο είναι, δε, πως στη σύνθεση του Α.Π., και μάλιστα ως εισηγήτρια, συμμετείχε τότε και η κ. Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου, πρώην υπηρεσιακή πρωθυπουργός της Ελλάδας (27.8.2015-21.9.2015) και πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου (1.7.2015-30.6.2017), η οποία ανέλαβε τη θέση του νομικού συμβούλου του πρωθυπουργού της χώρας, Αλέξη Τσίπρα, 10 μόλις ημέρες μετά τη συνταξιοδότησή της (η σύμβασή της λήγει στις 10.7.2019).
Τα βασικά σημεία της απόφασης την οποία επικύρωσε ο Α.Π.
που… καίνε την κυβέρνηση για το Σκοπιανό:
Η απόφαση εκκινεί με το σκεπτικό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το κράτος των Σκοπίων (FYROM), εξαιτίας της αυθαίρετης και ιστορικά ατεκμηρίωτης αξιώσεως του τελευταίου να αναγνωρισθεί διεθνώς ως κράτος με το όνομα «Μακεδονία» και στη συνέχεια, προκειμένου να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια ως προς το σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας από το νεοσυσταθέν κράτος των Σκοπίων (FYROM), το οποίο επιχειρεί να αποκτήσει εθνική ταυτότητα με όνομα που αποτελεί ιστορική, πολιτιστική και εθνική κληρονομιά της Ελλάδας, επισημαίνει συνοπτικά τα ακόλουθα ιστορικά δεδομένα:
– O όρος Μακεδονία, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι όρος ιστορικός και γεωγραφικός και όχι εθνολογικός. Οι Μακεδόνες δεν είναι, ούτε υπήρξαν κατά το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, ιδιαίτερος εθνολογικός σχηματισμός. Απλώς, ως Μακεδόνες ονομάζονται ανέκαθεν οι κάτοικοι της γνωστής από την αρχαιότητα περιοχής της ελληνικής Μακεδονίας, όπως αντίστοιχα ονομάζονται Θράκες οι κάτοικοι της Θράκης, Θεσσαλοί οι κάτοικοι της Θεσσαλίας κ.ο.κ., χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα θρακική ή θεσσαλική εθνικότητα. Επομένως, Μακεδόνες κατά την εθνικότητα δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να «δημιουργηθούν», στο πλαίσιο του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού των κατοίκων της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.
– Ως Ελληνες, οι αρχαίοι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν την ίδια με τους Ελληνες της νομίμου Ελλάδας γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και είχαν τον ίδιο (ελληνικό) πολιτισμό. Ο αρχαίος ΕΕλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης υπήρξε δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα ευρήματα της Βεργίνας αποτελούν σταθμούς της παγκόσμιας Ιστορίας και στοιχεία του παγκόσμιου πολιτισμού που αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αντίθετα, οι Σλάβοι, δηλαδή τα διάφορα σλαβικά φύλα που εμφανίσθηκαν στην περιοχή των Βαλκανίων, βορείως της Μακεδονίας, κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα, δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους ΕΕλληνες Μακεδόνες.
– Λόγω της ελευθέρας διακίνησης των πληθυσμών, κατά τους χρόνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ιδίως στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, Βούλγαροι, σλαβόφωνοι, που είχαν σλαβική εθνική συνείδηση. Μετά την οριστικοποίηση των συνόρων, κατά τα προεκτεθέντα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς διασκορπίσθηκαν στην περιοχή των Σκοπίων ή μετανάστευσαν σε διάφορα κράτη.
– Οι ολίγοι εναπομείναντες στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους Νομούς Φλώρινας και Εδεσσας εδήλωσαν ελληνική εθνικότητα και έτσι από την εποχή εκείνη έπαυσε να υπάρχει θέμα σλαβικής μειονότητας. Πριν από το 1944 «Μακεδονία» ως σλαβικό κράτος και «μακεδονικό έθνος» ως ιδιαίτερη εθνότητα ήταν έννοιες παντελώς άγνωστες. Εως τότε, οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων δεν είχαν ούτε σερβική ούτε βουλγαρική, παρά τα φιλοβουλγαρικά αισθήματα των περισσότερων κατοίκων της, και πολύ περισσότερο δεν είχαν «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Την τελευταία, τους έπεισε να την αποκτήσουν ο Τίτο, προκειμένου να αποκολλήσει τους Σκοπιανούς από το άρμα των Βουλγάρων, έχοντας ως απώτερο σκοπό τη σύσταση ενιαίου μακεδονικού κράτους, υπό σλαβικό μανδύα, και την έξοδο της χώρας του στο Αιγαίο.
– Ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του. Στην προσπάθεια αυτή των Σκοπίων που άρχισε μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, αφότου το κράτος των Σκοπίων απέκτησε οντότητα, το έτος 1991, εντάσσεται η διάδοση ιδεών από διάφορους εθνικιστές μετανάστες, οι οποίοι, μέσω οργανώσεων και σωματείων, που δρουν κυρίως στο εξωτερικό (Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ), με ομιλίες, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις πολιτιστικές κ.λπ. παραπληροφορούν το κοινό, δημιουργώντας εσφαλμένες περί υπάρξεως «μακεδονικού» έθνους και πολιτισμού, «μακεδονικής» γλώσσας και συνείδησης. Παράλληλα, καλλιεργούν και την ιδέα του «αλυτρωτισμού», όπως προεκτέθηκε, επιχειρώντας να δημιουργήσουν αποσχιστικές τάσεις, θέτοντας και το ανύπαρκτο θέμα της λεγόμενης «μακεδονικής μειονότητας» που ζει στην Ελλάδα.
– Η απόφαση καταλήγει αναφέροντας πως, σύμφωνα με όλα όσα προεκτέθηκαν, δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και, κατά συνέπεια, μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα «MAKEDONCKI». Ούτε φυσικά υφίσταται στην Ελλάδα «μακεδονική μειονότητα». Είναι αυτονόητο ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί, σε εξήντα χρόνια, να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία.
Η δικαίωση
Στο μεταξύ, τα πρόσωπα του υπό ίδρυση σωματείου δικαιώθηκαν από το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αποφάνθηκε ότι η άρνηση εγγραφής του Σωματείου στις εθνικές αρχές έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι και κυρίως διότι δεν είχαν ακόμη αναπτύξει δράση για να μπορεί να κριθεί ότι απειλεί τη δημόσια ειρήνη και ασφάλεια. Σε κάθε, δε, περίπτωση, υποστήριξε πως αν ανέπτυσσε τέτοια δράση, οι εθνικές αρχές δεν ήταν αφοπλισμένες και θα μπορούσαν να αποφασίσουν τη διάλυσή του.
Ιδιαίτερης σημασίας χρήζει η διαπίστωση του Ευρωπαϊκού Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι δεν εντοπίστηκαν ενδείξεις αυθαιρεσίας κατά τη διεξαγωγή της διαδικασίας, όπως επικαλούνταν οι προσφεύγοντες, και επιπλέον ότι οι αποφάσεις του Α.Π. και του Εφετείου ήταν πλήρως αιτιολογημένες και του Α.Π. πλήρως αμερόληπτη.
Επισημαίνεται δε ότι η Πολιτεία δεν προσέβαλε την απόφαση, υποβάλλοντας αίτημα επανεξέτασης, όπως ανακοινώθηκε την 9η.10.2015.
Η δικηγόρος που έφερε στο φως της δημοσιότητας την εν λόγω απόφαση κ. Αριάδνη Νούκα δήλωσε στον «Ε.Τ.»: «Οι αποφάσεις τόσο του Α.Π. όσο και του Εφετείου είναι ιστορικές και εκδόθηκαν από εξαιρετικούς δικαστές. Τα ελληνικά δικαστήρια επικύρωσαν τη μοναδική ιστορική αλήθεια, που δεν είναι άλλη από την ελληνικότητα της Μακεδονίας και την ανυπαρξία ιδιαίτερης “μακεδονικής” γλώσσας και “μακεδονικού” έθνους που προωθούσαν προπαγανδιστικά όλα αυτά τα χρόνια οι Σκοπιανοί. Η χαρακτηριστική δικανική παραδοχή ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί, σε εξήντα χρόνια, να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία, είναι απόλυτα ακριβής. Στο σημείο αυτό συνάδει και η υπενθύμιση της επιστολής των 373 ακαδημαϊκών εγνωσμένου κύρους ανά τον κόσμο προς τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, οι οποίοι έκαναν λόγο για ιστορική αταξία και του επισήμαναν ότι οι Σκοπιανοί διεκδικούν το όνομα για να σφετεριστούν την Ιστορία και τον Μέγα Αλέξανδρο και ότι αυτό εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους. Θεωρώ ότι αν θέλουμε με μία φράση να δώσουμε τη διάσταση των πραγμάτων, αυτή δεν θα ήταν άλλη από τη δικανική κρίση ότι ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του».
http://www.skai.gr/news/politics/article/376232/
o-areios-pagios-adeiazei-tin-kuvernisi-gia-to-skopiano-/
16/6/2018
5.
Το Σκοπιανό στις μυλόπετρες μιας αχρείαστης πόλωσης.
Η αντιπαράθεση με αφετηρία και αφορμή τη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των Σκοπίων έχει ανεβάσει την οξύτητα στα πάνω-πάνω σκαλιά. Οι ύβρεις δεν λείπουν. Από κανένα σχεδόν κόμμα. Οι «ακραίοι» το γλεντούν. Τα επιχειρήματα λιγοστεύουν και φτωχαίνουν. Ακόμα και η πόλωση εξαντλεί τα δικά της όρια. Ο κίνδυνος του διχασμού καραδοκεί.
Πολλοί επιδίδονται σε εκκλήσεις για ψυχραιμία. Οι ίδιοι δεν διακρίνονται γι’ αυτή την αρετή. Χρησιμοποιούν τις αντίστοιχες ύβρεις. Αλλωστε η αφετηρία των όποιων σκέψεών τους πνίγεται σε πολλά συναισθήματα, πολλά από τα οποία παραμένουν σκοτεινά. Η αρετή του ορθολογισμού είναι σπάνια.
Μία βασική παραδοχή που προσωπικά υποστηρίζω: η συμφωνία είναι κακή. Και θα ερμηνευτεί κακά. Σε βάρος της Ελλάδας. Οπως από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2011. Κρίθηκε τότε ότι η Ελλάδα προδίδει την Ενδιάμεση Συμφωνία αφού αντιτάχθηκε στην πρόσκληση από το ΝΑΤΟ να ενταχθεί σε αυτό το κράτος των Σκοπίων.
Το Σκοπιανό είναι εθνικό ζήτημα και πρόβλημα. Ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων σε βάρος της Ελλάδας. Εναν αλυτρωτισμό που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα και οξύνθηκε μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Από τη φύση του, αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Εκκρεμεί, δε, πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Πρέπει να λυθεί. Με υστερικό χρονικό ορίζοντα. Δεν συνδέεται με άλλα εθνικά ζητήματα. Ούτε προφανώς με τα Ελληνοτουρκικά. Εκτός αν η κυβέρνηση έχει άλλες πληροφορίες. Αγνωστες κατά το παρελθόν. Δυσδιάκριτες στο παρόν.
Πολλοί ομιλούν για ιστορική ευκαιρία επίλυσης του προβλήματος. Σχεδόν κατεπειγόντως. Δεν προσδιορίζουν, όμως, τις πολιτικές και ιστορικές περιστάσεις που την καθιστούν επείγουσα.
Δεν είμαι συνταγματολόγος. Δεν είμαι διεθνολόγος. Είναι διακριτές αυτές οι ειδικότητες. Τα περισσότερα ζητήματα του προβλήματος εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου. Και αυτοί, περίεργα, μάλλον σιωπούν. Είμαι νομικός που επιμένει να μελετά τα κείμενα - και ιδίως τα αυθεντικά. Και έχω μετά από δεκάδες χρόνια (μερικά από αυτά σε θέσεις ευθύνης) την ακόλουθη γνώση και εμπειρία. Τα κείμενα των διεθνών συμβάσεων είναι δεκτικά «ανάγνωσης» από πολλούς αναγνώστες. Και η νομολογία των διεθνών δικαστηρίων πολλές φορές επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.
Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί η περιπέτεια Ενδιάμεσης Συμφωνίας του Σεπτεμβρίου του 1995. Δεν κυρώθηκε από κανένα κράτος, σύμφωνα με τις εσωτερικές του καθενός διαδικασίες. Τα Σκόπια παραβίασαν τη συμφωνία αρκετές φορές. Παρ’ όλα αυτά, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε ότι η Ελλάδα παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία, εμποδίζοντας την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Τώρα στο κείμενο! Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα τεθεί σε ισχύ όταν θα έχει ολοκληρωθεί μια σειρά όρων και προϋποθέσεων που προβλέπεται στη συμφωνία αυτή. Αυτό δεν είναι ακριβές. Η συμφωνία παράγει έννομες συνέπειες σχεδόν με την υπογραφή της. Προσδιορίζει μια σειρά κανόνων και αρχών πριν από την έναρξη ισχύος της. Και μάλιστα σε βάρος μας. Η Ελλάδα αναλαμβάνει την υποχρέωση μετά την έγκρισή της από το Κοινοβούλιο των Σκοπίων «χωρίς καθυστέρηση»:
α) Να «γνωστοποιήσει στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην Ευρωπαϊκή Ενωση διαπραγματεύσεων» των Σκοπίων.
β) Να «γνωστοποιήσει στον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθύνει το ΝΑΤΟ προς τα Σκόπια πρόσκληση ένταξης» των Σκοπίων. Βεβαίως προστίθενται όροι χωρίς χρονική ένταξη και προτεραιότητά τους.
Δεν πρόκειται για συμφωνία «erga omnes». Αλλα ισχύουν στο εσωτερικό της χώρας τους και άλλα επιθυμούμε να ισχύουν ως προς τη χώρα μας και τις άλλες χώρες. Εχουμε παραχωρήσει στους Σκοπιανούς το να ονομάζονται «Μακεδόνες» και η γλώσσα τους να αναγνωρίζεται ως «μακεδονική», αποδεχόμενοι το ανακριβές γεγονός ότι το έχουμε αποδεχθεί αυτό από το 1977. Εδώ, μάλιστα, το ελληνικό κείμενο που παράχθηκε με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης διαφοροποιείται από το αγγλικό. Στο ελληνικό αναφέρεται ως «μακεδονική εθνότητα» των κατοίκων των Σκοπίων, ενώ συνδέεται ασφυκτικά με την ιδιότητα του πολίτη της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Ενώ η σωστή απόδοση είναι «Μακεδόνας» ο κάτοχος των ταξιδιωτικών εγγράφων.
Υπάρχουν και άλλες παράγραφοι με «σκοτεινά» και «ύπουλα» νοήματα και περιεχόμενο. Το πιο επικίνδυνο: η χρήση του όρου «Μακεδονία» από την Ελλάδα, τουλάχιστον στις εμπορικές χρήσεις, και μάλιστα χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό, μπορεί να διέλθει τις δύσκολες διαδρομές διαφόρων διεθνών επιτροπών στις οποίες η Ελλάδα δεν θα έχει ούτε την ισοψηφία ούτε, πολλώ μάλλον, την πλειοψηφία. Θα χρειαστούμε ακόμη και άδεια από τα Σκόπια. Και πρέπει να μην πρόσεξαν οι διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών ότι προβλέπουμε ακόμη και μονομερή προσφυγή των Σκοπίων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Με ελάχιστες προϋποθέσεις για μια τέτοια μονομερή δικαστική πρωτοβουλία.
Και το κυριότερο: ο Μάθιου Νίμιτς παρίσταται ως απλός μάρτυρας στη συμφωνία αυτή. Που παραμένει διμερής. Χωρίς έννομες συνέπειες για τα τρίτα μέρη, ακόμα και για τα «Ηνωμένα Εθνη».
Ιστορικά οι λέξεις έχουν παίξει μεγάλο ρόλο. Με ελάχιστες λέξεις ιδρύθηκε ο χριστιανισμός. Και με ένα ρήμα κατέρρευσαν οι ειδωλολατρικές θρησκείες. «Αγαπάτε αλλήλους». Με τρεις λέξεις καταγράφηκε και κατέκτησε ιστορική θέση η Γαλλική Επανάσταση. «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη». Με ένα δίλημμα δύο λέξεων ξεσηκώθηκαν και οι Ελληνες για την ανεξαρτησία τους. «Ελευθερία ή Θάνατος». Για μια λέξη έχασαν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι. «Κομμουνισμός» ή «κομμουνιστής ».
Βέβαια, οι λέξεις αλλάζουν περιεχόμενο. «Κομμουνισμό» κηρύττει η πολιτική ηγεσία της Κίνας, ενώ κυριαρχεί σε αυτήν ο άκρατος καπιταλισμός.
Οι λέξεις παίζουν τεράστιο ρόλο και τα ονόματα ακόμα πιο σημαντικό και σημαδεμένο. Γύρω από μια ονομασία και κάποια χρώματα δημιουργούνται κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα. Ακόμα και αθλητικές. Εστω και αν με τον χρόνο στην αφετηρία τους μαζεύτηκαν γειτονόπουλα και κοινωνικές τάξεις. Σήμερα πια αυτά δεν ισχύουν. Μολονότι ονομασίες και χρώματα συγκινούν ακόμα εντονότερα. Ετσι, δεν κατανοώ εκείνους που βιάζονται να υποβαθμίσουν την αξία και τις συνέπειες των λέξεων, των ονομάτων και των χρωμάτων.
Και όσο για τη διεθνή υποστήριξη της συμφωνίας, οι μεν ΗΠΑ βιάζονται για τη νατοϊκή άμυνα έναντι της Ρωσίας, η δε Γερμανία επιθυμεί σφόδρα να ολοκληρώσει το έγκλημα του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
https://www.protothema.gr/blogs/antwnis-n-bgontzas/article/797172/to-skopiano-stis-mulopetres-mias-ahreiastis-polosis/
16/06/2018
6.
Η «Βόρεια Μακεδονία» και το Δίκαιο της Θάλασσας:
Έχει δικαιώματα στην ΑΟΖ της Ελλάδας;
Φαίνεται ότι ο Νίκος Κοτζιάς που προσπαθεί να υπερασπιστεί την ΑΟΖ της Κύπρου δίνει στην «Βόρεια Μακεδονία» δικαιώματα στην Ελληνική ΑΟΖ που ήδη έχει μια και έχει προσχωρήσει στο Δίκαιο της Θάλασσας από το 1989. Την επισήμανση αυτή έκανε προχθές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ο πρώην Υπουργός Ενέργειας του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Μανιάτης. Ο κ. Μανιάτης σε αυτή την παρέμβαση τόνισε ότι η Συμφωνία με την ΠΓΔΜ περιέχει στο Άρθρο 13 και δικαιώματα στην ΑΟΖ της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα το Άρθρο 13 αυτής της Συμφωνίας αναφέρει:
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΑΡΘΡΟ 13
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι το δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος είναι περίκλειστο κράτος, τα Συμβαλλόμενα Μέρη θα καθοδηγούνται από τις σχετικές προβλέψεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα έχουν και πρακτική εφαρμογή αλλά θα εφαρμόζονται και όταν θα συνομολογούνται συμφωνίες που αναφέρονται στο Άρθρο 18 της παρούσας Συμφωνίας.
Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS) έχει προβλέψει για τα δικαιώματα του «κράτους άνευ ακτών» η «περίκλειστων-landlocked» κρατών τα ακόλουθα:
Τον ορισμό των κρατών άνευ ακτών ή περίκλειστων (landlocked) τον δίνει το άρθρο 124 της Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας, το οποίο αναφέρει ότι «κράτος άνευ ακτών» σημαίνει το κράτος που δεν έχει θαλάσσιες ακτές. Το UNCLOS δίνει τον ορισμό των περίκλειστων η «άνευ ακτών κρατών στο ΜΕΡΟΣ Χ. ΜΕΡΟΣ X ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΥ ΑΚΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΕΛΕΥΣΗΣ
Άρθρο 124
Χρήση όρων
Για τους σκοπούς της παρούσας σύμβασης:
α) «κράτος άνευ ακτών» σημαίνει το κράτος που δεν έχει θαλάσσιες ακτές 7
β) «κράτος διέλευσης» σημαίνει το κράτος, με ή χωρίς θαλάσσια ακτή, που βρίσκεται ανάμεσα σε κράτος άνευ ακτών και τη θάλασσα και διά μέσου του εδάφους του οποίου διέρχεται η διαμετακόμιση 7
γ) «διαμετακόμιση» σημαίνει διακίνηση προσώπων, αποσκευών, εμπορευμάτων και μέσων μεταφοράς διά μέσου της περιοχής ενός ή περισσοτέρων κρατών διέλευσης, όταν η διέλευση διά μέσου αυτής της περιοχής με ή χωρίς μεταφόρτωση, αποθήκευση, μερική εκφόρτωση ή αλλαγή στον τρόπο μεταφοράς, αποτελεί μέρος μόνον ενός πλήρους ταξιδιού που αρχίζει ή τελειώνει μέσα στο έδαφος του άνευ ακτών κράτους 7
δ) «μέσα μεταφοράς» σημαίνει: i) τροχαίο σιδηροδρομικό υλικό, θαλάσσια, λιμναία και ποτάμια σκάφη και οδικά οχήματα, ii) όπου το απαιτούν οι τοπικές συνθήκες, οι μεταφορείς και τα υποζύγια. Τα άνευ ακτών κράτη και τα κράτη διέλευσης μπορούν με συμφωνία μεταξύ τους να συμπεριλάβουν ως μέσα μεταφοράς αγωγούς και αγωγούς αερίου και μέσα μεταφοράς άλλα από εκείνα που περιλαμβάνονται στην παράγραφο 1.
Άρθρο 125
Δικαίωμα πρόσβασης προς και από τη θάλασσα
και ελευθερία διέλευσης.
Τα άνευ ακτών κράτη έχουν το δικαίωμα πρόσβασης προς και από τη θάλασσα για το σκοπό της άσκησης των δικαιωμάτων που προβλέπονται στην παρούσα σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που σχετίζονται με την ελευθερία της ανοικτής θάλασσας και την κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Για το σκοπό αυτό, τα άνευ ακτών κράτη θα απολαύουν ελευθερίας διέλευσης διά μέσου του εδάφους των κρατών διέλευσης με όλα τα μεταφορικά μέσα.
Οι όροι και τρόποι άσκησης της ελεύθερης διέλευσης θα συμφωνούνται ανάμεσα στα άνευ ακτών κράτη και στα ενδιαφερόμενα κράτη διέλευσης, με διμερείς, υποπεριφερειακές ή περιφερειακές συμφωνίες.
Τα κράτη διέλευσης, κατά την ενάσκηση της πλήρους κυριαρχίας τους πάνω στο έδαφός τους, έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να διασφαλίσουν ότι τα δικαιώματα και οι ευκολίες που προβλέπονται στο παρόν μέρος για τα άνευ ακτών κράτη δεν παραβιάζουν με κανένα τρόπο τα νόμιμα συμφέροντά τους.
Άρθρο 58 Δικαιώματα και υποχρεώσεις των άλλων κρατών στην αποκλειστική οικονομική ζώνη
Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη, όλα τα κράτη, παράκτια ή χωρίς ακτές, απολαμβάνουν, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης, τις ελευθερίες της ναυσιπλοΐας και υπέρπτησης καθώς και τα δικαιώματα τοποθέτησης υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών που αναφέρονται στο άρθρο 87, ως επίσης και το δικαίωμα χρήσης των θαλασσών γι’ άλλους διεθνώς νόμιμους σκοπούς που συνδέονται με την ενάσκηση αυτών των δικαιωμάτων και που εναρμονίζονται με τις άλλες διατάξεις της παρούσας σύμβασης, ειδικότερα στα πλαίσια της εκμετάλλευσης των πλοίων, των αεροσκαφών και των υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών.
Άρθρο 69
Δικαίωμα κρατών άνευ ακτών
Τα κράτη άνευ ακτών έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν, σε ισότιμη βάση, στην εκμετάλλευση προσήκοντος μέρους του πλεονάσματος των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των παράκτιων κρατών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής, λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές οικονομικές και γεωγραφικές συνθήκες όλων των ενδιαφερομένων κρατών και σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και των άρθρων 61 και 62.
Οι όροι και οι τρόποι της συμμετοχής αυτής καθορίζονται από τα ενδιαφερόμενα κράτη μέσω διμερών, υποπεριφερειακών ή περιφερειακών συμφωνιών λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων:
α) την ανάγκη αποφυγής συνεπειών επιβλαβών για τις αλιευτικές κοινότητες ή τις ιχθυοβιομηχανίες του παράκτιου κράτους
β) την έκταση κατά την οποία το άνευ ακτών κράτος, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου συμμετέχει ή έχει το δικαίωμα να συμμετέχει, σύμφωνα με υφιστάμενες διμερείς υποπεριφερειακές ή περιφερειακές συμφωνίες, στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών άλλων παράκτιων κρατών
γ) την έκταση κατά την οποία άλλα κράτη άνευ ακτών και γεωγραφικά μειονεκτούντα κράτη συμμετέχουν ήδη στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης του παράκτιου κράτους και την συνακόλουθη ανάγκη αποφυγής συγκεκριμένης επιβάρυνσης ενός οποιουδήποτε παράκτιου κράτους ή μέρους αυτού
δ) τις ανάγκες διατροφής των πληθυσμών των αντίστοιχων κρατών.
Όταν η αλιευτική ικανότητα του παράκτιου κράτους φθάσει σε σημείο που να του επιτρέπει να αλιεύει ολόκληρο τον επιτρεπτό όγκο αλιεύματος των ζωντανών πόρων στην αποκλειστική οικονομική του ζώνη, το παράκτιο κράτος και άλλα ενδιαφερόμενα κράτη συνεργάζονται στην διαμόρφωση δίκαιων διευθετήσεων σε διμερή, υποπεριφερειακή ή περιφερειακή βάση προκειμένου να επιτρέψουν την συμμετοχή αναπτυσσομένων κρατών άνευ ακτών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των παράκτιων κρατών της υποπεριοχής ή περιοχής, όπως κρίνεται σκόπιμο, από τις συγκεκριμένες περιστάσεις, και υπό όρους ικανοποιητικούς για όλα τα μέρη.
Κατά την εφαρμογή της παρούσας διάταξης λαμβάνονται υπόψη οι παράγοντες που αναφέρονται στην παράγραφο 2.
Τα ανεπτυγμένα κράτη άνευ ακτών έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου, μόνον στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες των ανεπτυγμένων παράκτιων κρατών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής, με λαμβάνοντας υπόψη την έκταση κατά την οποία το παράκτιο κράτος, κατά την παραχώρηση σε άλλα κράτη πρόσβασης στους φυσικούς πόρους της αποκλειστικής οικονομικής του ζώνης, έχει λάβει υπόψη του την ανάγκη περιορισμού στο ελάχιστο των επιζήμιων συνεπειών στις αλιευτικές κοινότητες και την οικονομική αποδιάρθρωση κρατών των οποίων οι υπήκοοι αλιεύουν κατά συνήθεια στη ζώνη.
Οι παραπάνω διατάξεις δεν θίγουν τις διευθετήσεις που συμφωνήθηκαν σε υποπεριοχές ή περιοχές όπου τα παράκτια κράτη δύνανται να παραχωρήσουν σε κράτη άνευ ακτών της ίδιας υπο-περιοχής ή περιοχής ίσα ή προνομιακά δικαιώματα για την εκμετάλλευση των ζώντων πόρων στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες.
Το UNCLOS με τα παραπάνω άρθρα, ουσιαστικά ενδιαφέρεται να δώσει πρόσβαση σε αυτά τα περίκλειστα κράτη αλλά ουδέποτε από το 1982 μέχρι σήμερα κάποιο παράκτιο κράτος δίνει προκαταβολικά δικαιώματα σε ένα περίκλειστο κράτος χωρίς να του έχει καν ζητηθεί.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περιλαμβάνει αυτή την πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά δέσμευση, χωρίς προηγούμενο στον πλανήτη, στην Συμφωνία που θα υπογράψει στις Πρέσπες με το γειτονικό κράτος. Νομίζετε ότι η Ελβετία και η Αυστρία έσπευσαν να απαιτήσουν από τα παράκτια κράτη της Μεσογείου πρόσβαση στις θάλασσές τους;
Νομίζετε ότι τα παράκτια κράτη λαμβάνουν πρωτοβουλίες για να βοηθήσουν τα περίκλειστα κράτη χωρίς να τους το έχει ζητηθεί;
Πρώτα δημιουργείται κάποιο πρόβλημα και μετά συζητούν το θέμα το παράκτιο κράτος με το περίκλειστο κράτος.
Ακούστε την ομιλία του Γιάννη Μανιάτη στη Βουλή:
Γ. Μανιάτης:
«Τεράστια ερωτηματικά δημιουργεί το άρθρο 13 για…»
(Βουλή, 14.06.2018)
Με τον νόμο «Μανιάτη» 4001/2011, στο άρθρο 156, εντάξαμε την πρώτη ρύθμιση για την ελληνική ΑΟΖ. Πιο συγκεκριμένα το άρθρο αναφέρει «… Ως υποθαλάσσιες περιοχές νοούνται ο βυθός και το υπέδαφος των εσωτερικών υδάτων της αιγιαλίτιδας ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.»
Το σημείο αυτό ήταν πρωτοποριακό και το οφείλουμε στον Γιάννη Μανιάτη.
Εάν ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς δίνει, προκαταβολικά, δικαιώματα στους Σκοπιανούς επί της ΑΟΖ της Ελλάδας που ακόμα δεν έχουμε ανακηρύξει και οριοθετήσει, άραγε τι πρέπει να αναμένουμε με την οριοθέτησή της ΑΟΖ μας με την Αλβανία;
ΥΓ1. Στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έλαβαν μέρος 29, από τα 30 κράτη άνευ ακτών πoυ υπήρχαν τότε. Μετά τη διάλυση της Σoβιετικής Ένωσης τα κράτη αυτά έγιναν 42, ανάμεσα τους και τα Σκόπια. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα από τα πιο ενεργά κράτη στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, υπήρξε θερμός υποστηρικτής της Ελλάδας και της Κύπρου και υπέγραψε το UNCLOS. Όταν όμως διαλύθηκε σαν κράτος, οι επαρχίες της Σερβία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία και Μακεδονία έπρεπε να προσχωρήσουν ξανά στο UNCLOS με το νέο τους όνομα. Έτσι τα Σκόπια προσχώρησαν στο UNCLOS στις 19 Αυγούστου 1989 με το όνομα Μακεδονία.
ΥΓ2: Τις τελευταίες δυο ημέρες οι πάντες ασχολούνται με την ομιλία του Μανιάτη αλλά την έχουν κατακρεουργήσει. Ο Μανιάτης δεν ανέφερε ότι θα μας πάρουν τους υδρογονάνθρακες και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Όταν η Ελλάδα οριοθετήσει ΑΟΖ τα Σκόπια θα έχουν δικαίωμα μόνο στο περίσσευμα της αλιείας όπως προβλέπεται στο UNCLOS και όχι στον ορυκτό μας πλούτο. Η ερώτηση που γεννά ερωτηματικά είναι γιατί εμείς προσθέσαμε κάτι αυτονόητο σε ειδικό άρθρο που ασχολείται με το Δίκαιο της Θάλασσας;
Θεόδωρος Καρυώτης
https://hellasjournal.com/2018/06/i-voreia-makedonia-kai-to-dikaio-tis-thalassas-echei-dikaiomata-stin-aoz-tis-elladas/
16/6/18
****************
7.
Η πΓΔΜ αποκτά πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ
με τη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα;
Προβληματισμό εξέφρασε για το άρθρο 13 της συμφωνίας Ελλάδας και πΓΔΜ από το βήμα της Βουλής ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Γιάννης Μανιάτης, δημιουργώντας τίτλους δημοσιευμάτων που έκαναν λόγο ακόμη και για παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.
Ο βουλευτής υποστήριξε στην ομιλία του:
Μετά την ομιλία του εμφανίστηκαν δημοσιεύματα στο διαδίκτυο που αναπαρήγαγαν τον προβληματισμό του. Παραδείγματα: iefimerida.gr, pronews.gr, hellas-now.com
Αρχικά να αναφέρουμε ότι το άρθρο 13 της νέας συμφωνίας Ελλάδας και πΓΔΜ δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από την Ενδιάμεση Συμφωνία που υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, μεταξύ των Υπουργών των Εξωτερικών Ελλάδας και Π.Γ.Δ.Μ, κυρίων Παπούλια και Crvenkovski αντίστοιχα, και ισχύει μέχρι σήμερα.
Στην παρακάτω εικόνα βλέπουμε το άρθρο 13, αριστερά στην Ενδιάμεση Συμφωνία 1995, και δεξιά τη νέα συμφωνία Ελλάδας και πΓΔΜ.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι δεν αλλάζει τίποτα με τη νέα συμφωνία, από το 1995, αναφορικά με το δίκαιο της θάλασσας.
Απευθυνθήκαμε στον Αντιναύαρχο Στυλιανό Πολίτη, ο οποίος έχει εκπονήσει διδακτορικό με τίτλο «Το νομικό καθεστώς των περικλείστων κρατών σύμφωνα με τη νέα Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»
Σύμφωνα με όσα μας ανέφερε ο αντιναύαρχος, η Ελλάδα δεν έχει οριοθετήσει μέχρι σήμερα ΑΟΖ, έτσι τα χωρικά της ύδατα έχουν την παρακάτω εικόνα (αριστερά με 6 ναυτικά μίλια και δεξιά με 12)
Το λευκό στις παραπάνω εικόνες είναι διεθνή ύδατα και εφαρμόζεται η ελευθερία ναυσιπλοΐας καθώς και της αλιείας. Με δύο λόγια, όσο η Ελλάδα δεν οριοθετεί ΑΟΖ όλα τα κράτη (και η πΓΔΜ) έχουν δικαίωμα να ψαρεύουν στα διεθνή ύδατα χωρίς κανένα έλεγχο και περιορισμό.
Όταν η Ελλάδα οριοθετήσει ΑΟΖ, η πΓΔΜ θα έχει δικαίωμα μόνο στο περίσσευμα της αλιείας, και αυτό μετά από επιμέρους συμφωνία με την Ελλάδα που θα ορίζει αυτό το περίσσευμα, ενώ σήμερα δεν υπάρχει κανένα όριο ή έλεγχος στα διεθνή ύδατα. Το δικαίωμα της πΓΔΜ περιορίζεται αποκλειστικά στα αλιεύματα, και σε καμιά περίπτωση στους μη ζωικής πρoέλευσης πόρους (πετρέλαιο φυσικό αέριο κτλ)
Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο του Αντιναυάρχου Στυλιανού Πολίτη με τίτλο «Η ΑΟΖ και τα δικαιώματα άλλων κρατών σ’ αυτή»
Σύμφωνα με τα παραπάνω οι ισχυρισμοί που εμφανίστηκαν σε διάφορα δημοσιεύματα κρίνονται τουλάχιστον υπερβολικοί, αφού το άρθρο 13 υπάρχει από το 1995 και σύμφωνα με το δίκαιο της Θάλασσας είμαστε υποχρεωμένοι από τη στιγμή που θα ορίσουμε ΑΟΖ να παρέχουμε το πλεόνασμα της αλιείας σε περίκλειστα κράτη. Αλλά, και υπό τις παρούσες συνθήκες οποιοδήποτε κράτος έχει δικαίωμα αλιείας και διέλευσης στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου.
Ακολουθεί η ενημερωτική επιστολή που μας έστειλε ο Αντιναύαρχος.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ
Δικαιώματα -Υποχρεώσεις Παρακτίου Κράτους και άλλων Κρατών
(Σύμφωνα με τη νέα Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας)
Αποκλειστική οικονομική ζώνη είναι μια περιοχή που αρχίζει αμέσως μετά τη χωρική θάλασσα. Η ζώνη αυτή περιλαμβάνει τον υδάτινο χώρο, το βυθό της θάλασσας και το υπέδαφός του. Σε έκταση μπορεί να φθάνει μέχρι την απόσταση των διακοσίων μιλίων από εκεί που μετρά το παράκτιο κράτος τη χωρική του θάλασσα. Ο βυθός και το υπέδαφος αυτής της περιοχής διέπεται από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας όπου το παράκτιο κράτος έχει σε όλες τις περιπτώσεις κυριαρχικά δικαιώματα για εξερεύνηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της. Γενικά τo παράκτιο κράτoς στην δική του απoκλειστική oικoνoμική ζώνη έχει δικαιώματα, δικαιoδoσίες, καθώς και υπoχρεώσεις Τα δικαιώματα του είναι κυριαρχικά πoυ απoσκoπoύν στην εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση όλων των φυσικών πόρων, την παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. Οι δικαιοδοσίες του είναι σχετικές με την επιστημονική έρευνα και τη δημιουργία σταθερών εγκαταστάσεων για τους σκοπούς του. Τέλος οι υποχρεώσεις του έχουν σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας γύρω από δικές του εγκαταστάσεις και κυρίως με τον πρoσδιoρισμό των αλιευτικών δυνατoτήτων τoυ σε συνδιασμό με τoν καθoρισμό τoυ επιτρεπόμενoυ oρίoυ αλιεύσεως.
Όπως αντιλαμβανόμεθα, στο καθεστώς της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μέχρι τα διακόσια μίλια, ουσιαστικά συγχωνεύτηκε και αφομοιώθηκε το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας υπάρχει σήμερα στο διεθνές δίκαιο για κράτη σαν την Ελλάδα, που δεν έχουν ακόμα αποκλειστική οικονομική ζώνη καθώς και για μια άλλη περίπτωση που δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στα δικά μας γεωγραφικά και γεωλογικά δεδομένα. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε το εξής: Τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα υφίστανται ανεξάρτητα από την έκφραση της βουλήσεως του παρακτίου κράτους, δηλαδή είτε έχει κάνει σχετική διακήρυξη είτε όχι. Για την αποκλειστική οικονομική ζώνη όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο. Το παράκτιο κράτος χρειάζεται να κάνει σχετική διακήρυξη για να μπορέσει να αποκτήσει εκεί τα προβλεπόμενα από το διεθνές δίκαιο δικαιώματα.
Το εύρος των διακοσίων μιλίων της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ενός κράτους δεν εξαντλείται όταν συναντά την οικονομική ζώνη ενός άλλου κράτους. Στα σημεία δηλαδή που οι ακτογραμμές μεταξύ δύο κρατών απέχουν λιγότερο από το άθροισμα τους εύρους των αποκλειστικών τους ζωνών και αυτές συναντώνται. Τότε πρέπει να γίνει μια οριοθέτηση που στην πράξη παρουσιάζει σημαντικές δυσκολίες, ίσως και μεγαλύτερες από εκείνες της υφαλοκρηπίδας! Ειδικά για την Ελλάδα το πρόβλημα έχει πολλές πτυχές, δεδομένου ότι η Τουρκία που δεν είναι μέρος στη νέα Σύμβαση, αμφισβητεί τη δυνατότητα εφαρμογής ακόμα και του εθιμικού διεθνούς δικαίου, ισχυριζόμενη χωρίς επιστημονικά επιχειρήματα ότι ειδικά στο Αιγαίο πρέπει να ισχύει ένα ξεχωριστό νομικό καθεστώς. Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο με μια σημαντική παράληψη από μέρους μας: δεν έχουμε επεκτείνει τη χωρική μας θάλασσα μέχρι το νόμιμο όριο των δώδεκα ναυτικών μιλίων από τις ακτογραμμές μας για να μπορέσει να προσδιορισθεί επακριβώς η προς οροθέτηση περιοχή γιατί όπως είπαμε η αποκλειστική οικονομική ζώνη ξεκινά εκεί που τελειώνει η χωρική θάλασσα. (Η επέκταση αυτή μπορεί να γίνει απλά με την έκδοση ενός Προεδρικού Διατάγματος, μετά πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Η οριοθέτηση της χωρικής θάλασσας είναι απλούστατη γιατί δεν είναι απαραίτητη μια διεθνής συμφωνία ούτε χρειάζεται κάποια δικαστική απόφαση ή κάτι άλλο. Αρκεί η εφαρμογή της μέσης γραμμής).
Σημαντική υποχρέωση του παρακτίου κράτους είναι ο πρoσδιoρισμός των αλιευτικών δυνατoτήτων τoυ και ο καθoρισμός τoυ επιτρεπόμενoυ oρίoυ αλιεύσεως. Η διαφορά μας δίνει το πλεόνασμα το οποίο έχουν δικαίωμα να αλιεύουν άλλα κράτη της ιδίας περιοχής. Ποια είναι αυτά τα κράτη; Τα περίκλειστα και τα γεωγραφικώς μειονεκτούντα. Περίκλειστα είναι τα κράτη που δεν βρέχονται από θάλασσα. Στην τρίτη Διάσκεψη για το δίκαιο της θάλασσας εμφανίσθηκαν 29, από τα 30 κράτη άνευ ακτών πoυ υπήρχαν τότε. Σήμερα, με την κατάρρευση τoυ παραπετάσματoς και τη διάλυση της Σoβιετικής Ενώσεως και της Γιουγκοσλαβίας τα κράτη αυτά έγιναν 42. Ανάμεσα τους και το γειτονικό μας κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια! Γεωγραφικώς μειονεκτούντα είναι κράτη που μπορεί να βρέχονται ακόμα και από κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες και ανήκουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες: στην πρώτη κατηγορία κατατάσσονται, τα κράτη που λόγω της γεωγραφικής μορφολογίας τους δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες διατροφής σε ψάρια ενός μέρους ή και του συνόλου του πληθυσμού τους και γι’ αυτό κατ’ ανάγκη εξαρτώνται άμεσα από την αλιεία στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες άλλων κρατών της περιοχής ή υποπεριοχής τους. Στην δεύτερη κατηγορία, κατατάσσονται αυτά που δεν μπορούν να διεκδικήσουν δικές τους αποκλειστικές οικονομικές ζώνες. Στην τρίτη Διάσκεψη εμφανίσθηκαν 26 γεωγραφικώς μειονεκτούντα κράτη. Ανάμεσα τους η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Τουρκία!
Η συμμετoχή των γεωγραφικώς μειονεκτούντων κρατών αλλά και των περικλείστων σε αποκλειστικές ζώνες βασίζεται σε διατάξεις της Συμβάσεως μη αυτoδύναμης εφαρμoγής. Γι’ αυτό απαιτείται η σύναψη συμφωνιών για τoν καθoρισμό των όρων και των τρόπων της συμμετoχής με σκοπό την προστασία των οικονομικών συμφερόντων του παράκτιου κράτους. Πρέπει απαραίτητα να ληφθεί υπόψη η έκταση συμμετοχής που μπορεί ήδη να έχουν αυτά τα κράτη σε άλλες αποκλειστικές οικονομικές ζώνες και γενικά να ληφθούν υπόψη όλες oι oικoνoμικές και γεωγραφικές συνθήκες. Τα περίκλειστα κράτη καθώς και τα γεωγραφικώς μειoνεκτoύντα δεν μπορούν να μεταβιβάζουν τα αλιευτικά τoυς δικαιώματα σε τρίτα κράτη χωρίς τη συμφωνία όλων των ενδιαφερoμένων κρατών. Μπορούν όμως να δέχονται κάθε είδoυς τεχνική βoήθεια τόσo από τρίτα κράτη όσo και από διεθνείς oργανισμoύς. Κατά τα άλλα έχoυν τις υπoχρεώσεις πoυ έχει κάθε κράτoς τo oπoίo συμμετέχει στην εκμετάλλευση μιας ξένης απoκλειστικής oικoνoμικής ζώνης, να σέβoνται δηλαδή και να εφαρμόζoυν τα μέτρα διατήρησης των βιoλoγικών πόρων της απoκλειστικής oικoνoμικής ζώνης, σύμφωνα με τoυς νόμoυς και τoυς κανoνισμoύς τoυ παράκτιoυ κράτoυς και γενικά να σέβονται όλα τα δικαιώματα τoυ παράκτιoυ κράτoυς.
Όπως είδαμε η Χώρα μας συνορεύει με τέτοια κράτη ενώ υπάρχουν και άλλα στην ευρύτερη περιοχή μας. Αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη σε όσα λέγονται για μια δική μας αποκλειστική οικονομική ζώνη, καθώς είναι πολύ πιθανόν να μας ζητήσουν πρόσβαση εκεί, όπως έχουν δικαίωμα! Είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε σωστά αυτό το ενδεχόμενο; Διαθέτουμε το κατάλληλο νομικό πλαίσιο; Μήπως θα έπρεπε να είχαμε δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη του αλιευτικού μας στόλου; Αναμφίβολα μια αποκλειστική οικονομική ζώνη θα ήταν ότι καλύτερο! Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζουν κάποιοι που τριγυρνούν στα τηλεοπτικά κανάλια. Απαιτείται πολύ μεγάλη και καλή οργάνωση αρμοδίων υπηρεσιών, ανάλογη υποδομή και σχολαστική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα προκύψουν. Το πιο σημαντικό και δυσεπίλυτο ζήτημα είναι εκείνο της οριοθετήσεως και θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να ξεκινήσουμε όλα αυτά χωρίς να έχει προηγηθεί η επέκταση της χωρικής μας θάλασσας στα δώδεκα μίλια.
Αντιναύαρχος ε.α. Δρ. Στυλιανός Πολίτης
3.
Σκοπιανό: Και άτιμος και ιταμός συμβιβασμός.
Το 2008, στο δημοφιλές τηλεπαιχνίδι γνώσεων "Take it or Leave it” στην Αγγλία, ένα ζευγάρι παικτών έχασαν 23.000 λίρες, όταν στην ερώτηση “Ποιας εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;” απάντησαν… λάθος. Το ζευγάρι είπε “Έλληνας”. Η παραγωγή της εκπομπής πρόβαλε την “σωστή”, κατά την άποψή της, απάντηση: “Μακεδόνας”! Εμφανίζοντας δίπλα στην εθνικότητα τη σημαία των Σκοπίων!
Δεν ξέρουμε αν η παραγωγή είχε αυτή την άποψη λόγω ελλιπούς ιστορικής γνώσης ή αν αυτή η ερώτηση ήταν «φυτευτή» από κάποια εταιρεία πολιτικής προπαγάνδας από τις πολλές που πληρώνουν σε όλον τον κόσμο εδώ και 27 χρόνια οι Σκοπιανοί. Ξέρουμε όμως ότι δεν υπήρξε καμμία ελληνική αντίδραση. Από την εποχή που ο Τίτο, ως χαϊδεμένο παιδί της Δύσης (καθώς τα είχε σπάσει με τον Στάλιν) μετωνόμασε τη Βαρντάρσκα Μπανοβίνα σε Μακεδονία, για μας το θέμα ήταν «ανύπαρκτο». Τέτοια εθελοτυφλία! Αν είχαμε σοβαρή διπλωματία θα έπρεπε να είχε σηκώσει τον κόσμο στο πόδι. Ακόμα και για ένα τηλεπαιχνίδι. Όμως, όπως πάντα, συνεπείς στη διαχρονική μας νωθρότητα, δεν κάναμε απολύτως τίποτε. Αποτέλεσμα: η προπαγάνδα των Σκοπιανών δούλεψε σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από αυτή που φανταζόμαστε. Κι αν νομίζετε ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, πληκτρολογήστε στο Google Translate τη λέξη Greek και διαβάστε το παράδειγμα που δίνει: «The ancient Macedonians were considered non-Greek but are claimed as co-nationals by the modern Greeks». Δηλαδή: «Οι αρχαίοι Μακεδόνες θεωρούνταν ότι δεν ήταν Έλληνες, αλλά οι σύγχρονοι Έλληνες τούς ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ως ομοεθνείς»! Κι αν πληκτρολογήσετε τη λέξη Macedonian θα ενημερωθείτε ότι Μακεδόνες είναι οι Σκοπιανοί και μόνο: «a native or inhabitant of the Former Yugoslav Republic of Macedonia». Με το φοβερό παράδειγμα – καρφί: «One million people in Greece consider themselves Macedonians».
Αν έπρεπε να γραφτεί ένα βιβλίο για το πώς ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους, θα αρκούσε η ιστορία του Σκοπιανού. Συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά που έχουν παγιωθεί στη συμπεριφορά μας εδώ και δεκαετίες, συνθέτοντας τη νέα, παρακμιακή ταυτότητα ενός έθνους σε αποσύνθεση: παντελής έλλειψη σχεδιασμού, ασυνέπεια, αδιαφορία, ανικανότητα, προχειρότητα, βαρεμάρα, ενδοτισμός, μικροκομματική αντίληψη. Κι όλα αυτά σε ένα φόντο γενικευμένης ηττοπάθειας που τη διαδέχονται πολεμικές εξάψεις και τούμπαλιν.
Στο Σκοπιανό, το “ποντίκι που βρυχάται” κατάφερε να οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση τον κραταιό γείτονά του και είναι έτοιμο για τον τελικό θρίαμβο. Και μάλιστα χωρίς το υπερόπλο που ανακάλυψε στην ομώνυμη ταινία ο Πήτερ Σέλλερς. Απλώς και μόνο επειδή ο γείτονάς του ήταν πολύ βαριεστημένος για να αντιδράσει. Κι επειδή τις τύχες του γείτονα διαχειρίζεται ένα πολιτικό προσωπικό που «προγραμμάτιζε» το πολύ μέχρι τις επόμενες εκλογές, μη σου πω μέχρι τις επόμενες δημοσκοπήσεις.
Ίσως, τελικά, οι παραχαράκτες της ιστορίας γείτονές μας να αξίζουν περισσότερο από μας την κληρονομιά του Μεγ. Αλεξάνδρου. Χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση μαζί της, τη διεκδίκησαν με πείσμα και έπεισαν τον κόσμο ότι τη δικαιούνται. Κι εμείς, οι γνήσιοι απόγονοι, το βάλαμε στα πόδια χειρότερα κι από τον Δαρείο μετά τα Γαυγάμηλα.
Το τραγικό είναι ότι ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τα στοιχειώδη:
1. Στη διεθνή σκηνή δεν έχει καμμιά σημασία αν έχεις δίκιο. Πρέπει να μπορείς και να το επιβάλεις.
2. Η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται για εσωτερική κατανάλωση.
3. Κερδίζεις ένα διεθνές θέμα, αν σχεδιάσεις μια εθνική ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ στρατηγική την οποία πρέπει να υπηρετούν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις με συνέπεια και προσήλωση.
4. Δεν μπορείς να «ενοχλείς» τους διεθνείς θεσμούς συνεχώς και δυσανάλογα με το ειδικό σου βάρος.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στα ιστορικά τεκμήρια που αποδεικνύουν πόσο γελοία είναι η απαίτηση ενός νεότευκτου κράτους – κολάζ που το αποτελούν Αλβανοί, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τσιγγάνοι με σλαβική καταγωγή, σλαβική κουλτούρα και σλαβική γλώσσα να θεωρούνται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και θεματοφύλακες (γιατί όχι;) του ελληνιστικού πολιτισμού. Και δεν αναφέρομαι σ΄αυτά, όχι μόνο γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος στον κόσμο (και στα ίδια τα Σκόπια) δεν τα αμφισβητεί, αλλά γιατί δεν έχουν καμμία διεθνή βαρύτητα αν δεν έχεις κάνει τίποτε για να τα διαδώσεις και να τα επιβάλεις ως αδιαφιλονίκητα δεδομένα στη διεθνή κοινότητα. Μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά το ποιας εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος δεν απασχολεί τον μέσο Αμερικανό, Αυστραλό, Ευρωπαίο ή Κινέζο, περισσότερο από όσο απασχολεί εσένα το ποιας εθνικότητας ήταν ο Τζένγκις Χαν. Μολονότι όλοι τον έχουμε μάθει ως Μογγόλο, τον διεκδικεί και η Κίνα καθώς μάλιστα μια επαρχία στα βόρεια σύνορά της ονομάζεται εσωτερική Μογγολία. Συγκριτικά: η αυτοκρατορία του Χαν υπήρξε 6 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Μεγ. Αλεξάνδρου (33 εκ. τετρ. χιλιόμετρα - 5,2 εκ. τετρ. χιλιόμετρα). Και πολύ πιο πρόσφατη.
Δεν αναφέρομαι, επίσης, στα τερατώδη λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από την εποχή του Τίτο μέχρι σήμερα διότι κι αυτά μπορούν να συνοψιστούν στην φράση «αυτοί αλώνιζαν κι εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα».
Θα αναφερθώ όμως εκτενώς στο παρόν και στο μέλλον: στα λάθη που κάνουμε τώρα, με την ελπίδα ότι ίσως, έστω και τελευταία στιγμή, θα μπορέσουμε να τα αντιληφθούμε και να αλλάξουμε ρότα. Και θα μιλήσω χωρίς φόβο να χαρακτηρισθώ εθνικιστής ή φασίστας (οι μόνιμες ταμπέλες των φασιστερών σε όσους διαφωνούν με την παράνοιά τους) αλλά με πάθος. Πάθος, που οφείλει να διακρίνει κάθε άνθρωπο όταν υπερασπίζεται μια δίκαιη υπόθεση. Γιατί αλλοίμονο αν θεωρήσουμε ότι πάθος δικαιούνται να έχουν μόνο οι ακραίοι...
Πάμε λοιπόν χρησιμοποιώντας την κοινή λογική, αυτό το απαραίτητο αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό, να συζητήσουμε τα επιχειρήματα των οπαδών του «έντιμου συμβιβασμού».
Έχει καμμιά σημασία πώς θα ονομάζονται οι Σκοπιανοί; Τι μας πειράζει να λέγονται και Ανω/Νεο/ΒορειοΜακεδόνες;
Φυσικά και μας πειράζει. Πρώτον, διότι αν ηττηθούμε σ΄αυτό το γελοίο θέμα από ένα κρατίδιο της πλάκας, θα καταγραφούμε στα κατάστιχα των διπλωματών όλων των χωρών ως το κράτος – καρπαζοεισπράκτορας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί ΤΙΠΟΤΑ. Ήδη άνοιξε η όρεξη των Αλβανών και ανακοινούν θέμα Τσαμουριάς, ενώ ξεσάλωσε τον τελευταίο καιρό ο Σουλτάνος εξ Ανατολών που ξερογλείφεται εποφθαλμιώντας τη Θράκη, το μισό Αιγαίο, τις βραχονησίδες, το Καστελόριζο και τις ΑΟΖ. Για να μην αναφερθούμε στη μεγάλη χαίνουσα πληγή του Κυπριακού.
Δεύτερον, διότι κανένας δεν μας εγγυάται ότι η αλυτρωτική προπαγάνδα θα σταματήσει με τον «έντιμο συμβιβασμό». Μάλλον τότε θα ξεκινήσει η δεύτερη φάση της. Διότι αυτή ακριβώς η επινόηση της «μεγάλης Μακεδονίας» με κέντρο τα Σκόπια και... υποδουλωμένες περιοχές στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, μπορεί να ακούγεται κωμική αλλά είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσει εθνική ταυτότητα ένα κατασκευασμένο κράτος. Ο Γκρούεφσκυ για μας είναι ένας πλαστογράφος αλλά για πολλούς Σκοπιανούς είναι αυτός που τους έδωσε εθνική υπόσταση και εθνική υπερηφάνεια. Και οι ομοϊδεάτες του είναι χιλιάδες. Ποιος μας λέει ότι δεν θα ξαναβρεθούν στην εξουσία, ή ότι οι σημερινοί «μετριοπαθείς» δεν θα μεταβληθούν αύριο ή μετά από χρόνια σε άκαμπτους εθνικιστές αφού σιγουρέψουν την παρουσία του όρου Μακεδονία στο όνομά τους και εξασφαλίσουν την αναγνώριση όλων των κρατών του κόσμου με αυτή; Και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας!
Τρίτον, διότι όσο έχουν ανάγκη οι Σκοπιανοί την εθνική συνείδηση άλλο τόσο την έχουμε κι εμείς. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νοιαστούμε για την απογοήτευση που θα νιώσει ένας Σλάβος μαθαίνοντας ότι το παραμύθι με το οποίο τον τάισαν εδώ και 27 ή 70 χρόνια δεν ισχύει, κι όχι για την εθνική ήττα που θα νιώσει ο Έλληνας υποχρεούμενος να αποδεχθεί την πλαστογραφία μιας ιστορίας 2.500 ετών.
Και τέταρτον διότι η ιστορία είναι εισόδημα αν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Μπορεί στο σοβιετικό Ελλαδιστάν να αγνοούμε την οικονομική σημασία της και να αφήνουμε το ΠΑΜΕ να κλείνει την Ακρόπολη όποτε θέλει να κάνει επαναστατική γυμναστική, όμως με μια σοβαρή κυβέρνηση, η ιστορία μας και η αξιοποίησή της με σύγχρονα μέσα, θα μπορούσε να φέρει πλούτο στη χώρα, τον οποίο, κυριολεκτικά, οι Σκοπιανοί θα μας κλέψουν. «Ορίστε Καναδοί, Αμερικάνοι, Αυστραλοί, Ευρωπαίοι, Κινέζοι! Οι ίδιοι οι Έλληνες αναγνωρίζουν ότι είμαστε Μακεδόνες! Ελάτε να επισκεφθείτε την πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.» Και δεν πρόκειται μόνο για τον Τουρισμό, αλλά για όλα τα προϊόντα με ετικέτα Μακεδονίας. Το ότι δεν τα αξιοποιήσαμε μέχρι σήμερα προβάλλοντας ένα από τα πιο δυνατά brand names στον κόσμο, οφείλεται, είπαμε, στη σοβιετική γάγγραινα που μας κατατρώει. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να απαρνηθούμε εις τον αιώνα τον άπαντα το “Made in Makedonia" για χάρη των Σκοπιανών.
Μα, θα μετατρέψουμε το κρατίδιο σε οικονομικό προτεκτοράτο! Ουσιαστικά θα το ενσωματώσουμε! Αντί να τους έχουμε απέναντί μας, θα είναι φίλοι και συνεργάτες!
Δεν υπάρχει πιο ανόητη άποψη. Διότι και τώρα τα Σκόπια είναι οικονομικό προτεκτοράτο της Ελλάδας. Κι όχι μόνο τα Σκόπια. Και η Αλβανία. Ελληνικά λεφτά τις έχτισαν και τις δύο χώρες στα βόρεια σύνορά μας. Καταφέραμε τίποτα; Ο εθνικισμός τους δεν χαμπαριάζει από οικονομικό όφελος. Αν ο άλλος σε αισθάνεται ως υποδουλωτή της... Κάτω Μακεδονίας ή σφετεριστή της Τσαμουριάς θα σε μισεί. Και θα σε μισεί ακόμα περισσότερο αν είσαι επενδυτής, δηλαδή αφεντικό στη χώρα του. Επιπλέον, πόσο σίγουροι είμαστε ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα μπορέσει να πατήσει πόδι στην Γκόρνα Μακεντόνια περισσότερο από την Τουρκία, την Κίνα, τις ΗΠΑ ή το ίδρυμα Σόρος; (Για να μην σχολιάσω ότι τα επιχειρήματα περί οικονομικής κατάκτησης εκπορεύονται από αυτούς που μόνιμα καταγγέλλουν τον οικονομικό ιμπεριαλισμό των μεγάλων δυνάμεων!)
Μα, πρέπει να αισθάνονται Μακεδόνες για να μην αισθάνονται Αλβανοί ή Βούλγαροι. Υπάρχει κίνδυνος διάσπασης του κρατιδίου και δημιουργίας της Μεγάλης Αλβανίας και της Μεγάλης Βουλγαρίας, κι εμείς πρέπει να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο!
Το επιχείρημα αυτό θα είχε νόημα αν το συζητούσαμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, όταν τα σύνορά μας έφταναν μέχρι τη Θεσσαλία και όλα στην Βαλκανική ήταν ρευστά. Τότε, είναι αλήθεια, ότι και η Ελλάδα πριμοδότησε το σενάριο «Μακεδονική Εθνότητα» ως αντίπαλο δέος στον βουλγαρικό μεγαλοϊδεατισμό. Τώρα δεν ισχύει. Δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα μεταβολής συνόρων στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Δεν συνέβη ούτε και μετά τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αντιθέτως, η Ε.Ε. προωθεί την ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης σε κράτη με αναγνωρίσιμες διαφορετικές εθνότητες. Τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. είναι τέτοιες περιπτώσεις. Όχι μόνο κατοικούνται από πληθυσμούς με διαφορετική εθνική καταγωγή, αλλά υπήρξαν στο παρελθόν πεδία αιματηρών πολέμων μεταξύ των κρατιδίων που τώρα τα συναποτελούν. Θα πρέπει και οι Σκοπιανοί να βρουν τρόπο να λειτουργήσουν ως Σκοπιανοί αλβανικής, βουλγαρικής, τσιγγάνικης ή και ελληνικής καταγωγής - τέλος. Φυσικά θα τους βοηθήσουμε σ΄αυτό, όχι όμως δωρίζοντάς τους μια πλαστή ταυτότητα. Άλλωστε, μετά από 27 χρόνια έντονης προπαγάνδας έπαψαν οι Αλβανοί των Σκοπίων να νιώθουν Αλβανοί;
Μα, δεσμεύθηκαν να σταματήσουν τον αλυτρωτισμό!
Για ηλίθιους μας περνάν; Θα έπρεπε να το είχαν κάνει ήδη, εδώ και χρόνια! Ουσιαστικά δεσμεύθηκαν να το κάνουν από το 1995. Αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Τους πήγαμε ποτέ στο δικαστήριο της Χάγης καθώς εξευτέλισαν κάθε όρο της ενδιάμεσης συμφωνίας; Μας πήγαν όμως αυτοί! Και το κέρδισαν! Αν ο Ζάεφ θέλει να πείσει ότι είναι μετριοπαθής κι αν, ακόμα περισσότερο, αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο, στο οποίο έχει στριμώξει τη χώρα του ο «μεγαλεξανδρισμός» θα έπρεπε χωρίς καν να ζητήσει ανταλλάγματα να ξεκινήσει πρώτος: να αλλάξει το Σύνταγμα, τα ακαδημαϊκά βιβλία, τα σχολικά βιβλία, τους χάρτες, τις ονομασίες, τα αγάλματα. Και αφού το κάνουν αυτό δύο τουλάχιστον σκοπιανές κυβερνήσεις και αφού μεγαλώσει μία τουλάχιστον γενιά Σκοπιανών μαθαίνοντας την πραγματική ιστορία, να έρθει ο τότε πρωθυπουργός των Σκοπίων να κουβεντιάσουμε. Τώρα απλώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή, να αλλάξουν ένα όνομα σε έναν δρόμο και μετά να το ξαναλλάξουν;
Μα, ζουν στην περιοχή που επί Μεγ. Αλεξάνδρου ήταν Μακεδονία.
Και λοιπόν; Οι λαοί ονομάζουν τις περιοχές - όχι οι περιοχές τους λαούς. Στην επικράτεια του Μεγ. Αλεξάνδρου ανήκε και το Αφγανιστάν. Να το ονομάσουμε Νέα ή... Ανατολική Ελλάδα; Από πού κι ως πού ένα σλαβικό κράτος ψάχνει, το 2018, να βρει όνομα όχι στην πρόσφατη ή έστω στην παλαιότερη ιστορία του, αλλά στην αρχαία, 2.500 χρόνια πίσω; Ζουν στην περιοχή που προηγουμένως υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, η Σερβία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γιατί δεν ονομάζονται Νέα Γιουγκοσλαβία, Νέα Οθωμανία, Νέα Βυζαντία, Νέα Ρωμανία, αλλά κάνουν αυτό το χρονικό άλμα και πηγαίνουν καρφωτοί στη Μακεδονία;
Μα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα Μακεδονικά!
Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρξε ποτέ! Ούτε επί Μεγ. Αλεξάνδρου. Ελληνικά μιλούσαν, Ελληνικά έγραφαν, στα Ελληνικά διάβαζε την Ιλιάδα ο Μεγ. Αλέξανδρος, στα Ελληνικά διδασκόταν από τον Αριστοτέλη. Και τις 300 ασπίδες μετά τη μάχη του Γρανικού δεν τις έστειλε στην Πέλλα, αλλά στην Αθήνα, αναγνωρίζοντάς την ως μητρόπολη του Ελληνισμού. Και δεν έγραψε «Αλέξανδρος ο Μακεδών» αλλά «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι άλλοι Έλληνες». Το βάφτισμα ενός βουλγαρικού ιδιώματος που μιλιέται στην περιοχή σε «μακεδονική γλώσσα» είναι ακόμα ένα ιστορικό τερατούργημα, που και μόνο γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να τους αναγνωρίσουμε στο αιώνα τον άπαντα.
Μα, τους έχουν ήδη αναγνωρίσει 140 κράτη. Σε λίγο θα τους αναγνωρίσουν όλα!
Ακόμα ένα κούφιο επιχείρημα. Αυτό ακριβώς δεν πάμε να κάνουμε τώρα; Πιστεύει κανένας ότι το Γκόρνα ή το Νόβα μπροστά από το Μακεδονία (το οποίο αν προσέξατε, σε όλες τις προτάσεις, γράφεται με κεφαλαία μολονότι στο μέσον της σύνθετης λέξης!) θα έχουν επίσημη ζωή μεγαλύτερη από όσον χρόνο κάνει να στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής της συμφωνίας; Θα περιλαμβάνει μήπως η συμφωνία και όρους ως προς τον γραφισμό ή τη γραμματοσειρά του ονόματος; Όσο διάστημα ίσχυε η άλλη βλακώδης ενδιάμεση συμφωνία του 1995 με το προσωρινό όνομα FYROM, οι Σκοπιανοί παντού έγραφαν με μικρά γραμματάκια το «FYR of» και με τεράστια το ΜAKEDONIA. Το ίδιο θα κάνουν από δω και μπρος. Και όλος ο κόσμος να τους αναγνωρίσει, εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να διαπράξουμε τέτοια ατιμία σε βάρος των μελλοντικών γενεών. Βεβαίως, αν μείνουμε μόνο στην μη αναγνώριση και μετά πάμε για φραπέ ή για μπλακ τζακ στο καζίνο στη Γευγελή, (ό,τι κάναμε δηλαδή μέχρι τώρα) δεν θα πετύχουμε τίποτε. Γι’ αυτό λέω ότι έστω και την τελευταία στιγμή ίσως μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι διπλωματικές νίκες θέλουν τεράστια και σοβαρή δουλειά ετών ή και δεκαετιών. Κι αν δεν πατήσουμε τώρα την πεπονόφλουδα, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει εθνικό στόχο την επίλυση του Σκοπιανού όχι τώρα, αλλά σε μία δεκαετία. Όταν οι εσωτερικές τους συγκρούσεις θα έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση την απάτη της “αρχαιοποίησης” και όταν η Ελλάδα (θέλω να ελπίζω ότι) θα έχει σοβαρούς ηγέτες. Και με ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ όλο αυτό το διάστημα να οργώσουμε το σύμπαν με στιβαρή, μεθοδική διπλωματία, με εταιρείες lobbying, με μυστικές υπηρεσίες, με αξιοποίηση του απόδημου Ελληνισμού, με συντονισμένες εκστρατείες προσεταιρισμού των διαμορφωτών της κοινής γνώμης σε κάθε γωνιά του κόσμου, και με άμεση αντίδραση ακόμα και στα λάθη των τηλεπαιχνιδιών ή στα παραδείγματα της Google.
Πάμε όμως και στα πολύ δύσκολα, διότι κάποια λάθη διορθώνονται και κάποια όχι. Το ότι δεν αντιδράσαμε επί 70 χρόνια, έχει κόστος. Δυστυχώς είναι αδύνατον να αποφύγουμε να το πληρώσουμε. Υπάρχει τρόπος να υποχρεώσεις έναν κράτος να αλλάξει το όνομα που διάλεξε, αληθινό ή ψεύτικο; Ναι, μόνο ένας: ο πόλεμος. Αλλιώς, με ΚΑΝΕΝΑΝ δημοκρατικό τρόπο, με κανενός είδους διεθνείς διπλωματικές πιέσεις δεν είναι δυνατόν να απαγορεύσεις σε οποιονδήποτε να νομίζει ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Ναπολέοντα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Τζένγκις Χαν. Οι Σκοπιανοί, αν θέλουν, μπορούν να κυκλοφορούν όλοι με πανοπλίες, ασπίδες και μια σάρισα ο καθένας στο χέρι. Πώς θα τους εμποδίσεις; Για να απαλείψουν οικειοθελώς τον όρο «Μακεδονία» ή κάποιο παράγωγό του από την Ντίσνεϋλαντ που έστησαν θα πρέπει να συμφωνήσουν τα 2/3 της Βουλής τους. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ακόμα και αν μια κυβέρνηση «λογικών» Σκοπιανών το πρότεινε, θα έπεφτε και θα αναλάμβαναν οι εθνικιστές. Από την άλλη, δεν υπάρχει σώφρων Έλληνας πολίτης που να μην βγάζει φλύκταινες στην ιδέα ότι τα Σκόπια θα θεωρούνται πλέον παγκοσμίως, και με τη δική μας υπογραφή, ως η κοιτίδα του Ελληνιστικού Πολιτισμού!
Τι προκύπτει από τον συνδυασμό αυτών των δύο; Ότι λύση erga omnes δεν παίζει! Το ένα όνομα, δηλαδή, έναντι όλων που είναι η βάση των διαπραγματεύσεων από το 1991 δεν έχει καμμία ελπίδα να ισχύσει. Γι’ αυτό άλλωστε κόλλησαν οι διαπραγματεύσεις 27 χρόνια τώρα. (Εκτός αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που είναι πρόθυμοι και τη μάνα τους να πουλήσουν για να μην χάσουν την καρέκλα, προχωρήσουν στον άτιμο και ιταμό συμβιβασμό που προετοιμάζουν.)
Τι είναι, λοιπόν, εφικτό; Η διπλή ονομασία! Δηλαδή: εσείς, σκοπιανοί, ονομαστείτε όπως θέλετε, δεν μας αρέσει αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος, η Ελλάδα και οι διεθνείς οργανισμοί θα σας αποκαλούν με ένα άλλο όνομα που δεν θα σχετίζεται με τη Μακεδονία. Ποιο; Βρείτε το. Νέα Γιουγκοσλαβία, Νότια Σερβία, Νοτιοσλαβία Παιονία ή... Τιτοΐα για να τιμήσετε τον κατασκευαστή σας! Μακεδονία, ούτε για πλάκα. Άλλωστε κι εμείς σ΄αυτή την κατηγορία είμαστε. Μας αποκαλεί κανένας στον κόσμο Έλληνες; Κι ας λέει το διαβατήριό μας «Hellenic Republic». Ο δυτικός κόσμος και οι σλαβικές χώρες, χρησιμοποιούν παράγωγα του λατινικού Graecia και οι υπόλοιποι παράγωγα του Yunan ή και μερικά απίθανα ονόματα, που δεν θυμίζουν τίποτε από τα δύο! Οι Φινλανδοί τη χώρα τους την ονομάζουν SUOMI. Τους αποκαλεί κανένας έτσι; Έχει καμμιά σχέση το «France» με το «Γαλλία»; Το «Deutschland» με το «Γερμανία»; Το « Switzerland» με το «Ελβετία»; Δεκάδες κράτη στην Ευρώπη και στον κόσμο έχουν άλλο όνομα για εσωτερική χρήση και άλλο για εξωτερική. Γιατί να μην έχουν και οι Σκοπιανοί; Έτσι ξεπερνιέται το βάσιμο επιχείρημα των διεθνών κύκλων για την ελευθερία ενός κράτους στον αυτοπροσδιορισμό, ακόμα κι αν είναι ιστορικό ψέμα.
Είναι εύκολος αυτός ο στόχος; Όχι. Αλλά είναι εφικτός. Έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία, στην εθνική μας αξιοπρέπεια και στις επόμενες γενιές να πείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και τους διεθνείς οργανισμούς για την απάτη και να τους οδηγήσουμε στο να τους αναγνωρίσουν με ένα όνομα που δεν παραχαράσσει την ιστορία.
Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Σε καμμία περίπτωση, το τσίρκο των χαβαλέδων που «διαπραγματεύονται» (είδαμε πώς) για το μέλλον του έθνους. Όταν μάλιστα η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να αναγνωριστούν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, σκέτο! Τι να διαπραγματευτείς μετά, όταν έχεις εκ προοιμίου αποδεχθεί 100% τη θέση του αντιπάλου; Πώς να χειριστούν την έννοια του έθνους και τι να καταλάβουν από αυτήν πρώην κνίτες που μεγάλωσαν με το ιδανικό του διεθνισμού και της αδελφοσύνης του παγκόσμιου προλεταριάτου; Αυτοί νοιώθουν πιο κοντά τους τους ταξικούς αδελφούς τους στα Σκόπια από τους «αστούς» της Θεσσαλονίκης. Πώς να μην θεωρήσουν ιδανική τη συγκυρία οι διεθνείς γύπες που έχουν πέσει πάνω από το πτώμα της χώρας και το ξεσκίζουν; Και μόνο λόγω του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοϋπονομεύτηκε στο Σκοπιανό θα έπρεπε να μην το αγγίξει καν! Μήπως μπορούν να το κάνουν οι εν αναμονή άοσμοι, άγευστοι και άχροες της ΝΔ που ούτε ξέρουν τι τους γίνεται, ούτε κομματική θέση έχουν, ούτε τι υποστηρίζουν μας λένε; Μπορούν να το λύσουν όσοι δεν έκαναν τίποτε 27 χρόνια τώρα και παπαγαλίζουν το προδήλως ανέφικτο για λύση ενιαία, αδιαίρετη, ομοούσιον και αχώριστον; Διότι ενιαία λύση, επαναλαμβάνω, σημαίνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ απεμπόληση του ονόματος και παραχώρησή του ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ στα χέρια των Σκοπιανών. Και τελικά πείτε μας τι προτείνετε: γκόρνα, νόβα ή βαρντάρσκα; Δεν είναι και πολλές οι επιλογές, ε;
Ίσως ήρθε η εποχή να καταλάβει ο ψηφοφόρος ότι η ψήφος για χαβαλέ ή έστω η ψήφος διαμαρτυρίας, το «ψηφίζω αυτόν για να φύγει ο άλλος» έχει κόστος. Όχι μόνο οικονομικό αλλά και εθνικό. Και να αναλογιστεί ποιων απόγονοι θα λένε ότι είναι οι μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. Έτσι, για να μετρήσουμε το ανάστημά μας και να αντιληφθούμε πόσο νάνοι είμαστε σε σχέση όχι μόνο με τους αρχαίους αλλά και με τους παππούδες μας, που έδωσαν τη ζωή τους στους Βαλκανικούς Πολέμους, για να είναι η Θεσσαλονίκη ελληνική και όχι βουλγάρικη. Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο ...άπειρο μετά από 2500 χρόνια να ερίζουν λαοί για το αν κατάγονται από τον Τσίπρα και να μελετούν τα «Πολιτικά» του Φλαμπουράρη και του Κοτζιά;
Τζήμερος Θάνος
http://marketnews.gr/article/1434557/
skopiano-kai-atimos-kai-itamos-symbibasmos
3/2/2018
4.
Ο ΑΠ «αδειάζει» την κυβέρνηση για το Σκοπιανό - «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος - μακεδονική γλώσσα».
Απόφαση-βόμβα του Αρείου Πάγου (Α.Π.), που «θάφτηκε κάτω από το χαλί», αδειάζει την κυβέρνηση για το Σκοπιανό.
Προ ετών το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έκρινε πως «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και κατά συνέπεια μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα». Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να τα «βαφτίσει» υπαρκτά και να τα εκχωρήσει στη γείτονα, με μία… ιστορική συμφωνία, όπως τη χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας.
Ειδικότερα, όσον αφορά στην απόφαση του Α.Π., όλα ξεκίνησαν το 2003 όταν ένα Σωματείο στη Δυτική Μακεδονία θέλησε να αναγνωριστεί (απαιτείται δικαστική απόφαση). Το Πρωτοδικείο απέρριψε την αίτηση εγγραφής του. Τότε υπέβαλε έφεση και το Εφετείο με μία ιστορική απόφαση την απέρριψε, διότι έκρινε ότι ο σκοπός τού υπό αναγνώριση Σωματείου «αντίκειται προς τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, αφού θέτει σε κίνδυνο τους θεσμούς του Ελληνικού Κράτους» και «προκαλεί σύγχυση τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς, στα Κράτη και στους λοιπούς φορείς, με τους οποίους θα συναλλαχθεί αυτό, καθώς και ότι η αναγνώριση του Σωματείου προσκρούει στην ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης των πολιτών της περιοχής και κατ’ επέκταση της γαλήνης της χώρας». Επειτα ασκήθηκε αναίρεση, την οποία και απέρριψε, τελικά, ο Α.Π. το 2009, επικυρώνοντας την απόφαση του Εφετείου.
Αξιοσημείωτο είναι, δε, πως στη σύνθεση του Α.Π., και μάλιστα ως εισηγήτρια, συμμετείχε τότε και η κ. Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου, πρώην υπηρεσιακή πρωθυπουργός της Ελλάδας (27.8.2015-21.9.2015) και πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου (1.7.2015-30.6.2017), η οποία ανέλαβε τη θέση του νομικού συμβούλου του πρωθυπουργού της χώρας, Αλέξη Τσίπρα, 10 μόλις ημέρες μετά τη συνταξιοδότησή της (η σύμβασή της λήγει στις 10.7.2019).
Τα βασικά σημεία της απόφασης την οποία επικύρωσε ο Α.Π.
που… καίνε την κυβέρνηση για το Σκοπιανό:
Η απόφαση εκκινεί με το σκεπτικό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το κράτος των Σκοπίων (FYROM), εξαιτίας της αυθαίρετης και ιστορικά ατεκμηρίωτης αξιώσεως του τελευταίου να αναγνωρισθεί διεθνώς ως κράτος με το όνομα «Μακεδονία» και στη συνέχεια, προκειμένου να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια ως προς το σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας από το νεοσυσταθέν κράτος των Σκοπίων (FYROM), το οποίο επιχειρεί να αποκτήσει εθνική ταυτότητα με όνομα που αποτελεί ιστορική, πολιτιστική και εθνική κληρονομιά της Ελλάδας, επισημαίνει συνοπτικά τα ακόλουθα ιστορικά δεδομένα:
– O όρος Μακεδονία, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι όρος ιστορικός και γεωγραφικός και όχι εθνολογικός. Οι Μακεδόνες δεν είναι, ούτε υπήρξαν κατά το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, ιδιαίτερος εθνολογικός σχηματισμός. Απλώς, ως Μακεδόνες ονομάζονται ανέκαθεν οι κάτοικοι της γνωστής από την αρχαιότητα περιοχής της ελληνικής Μακεδονίας, όπως αντίστοιχα ονομάζονται Θράκες οι κάτοικοι της Θράκης, Θεσσαλοί οι κάτοικοι της Θεσσαλίας κ.ο.κ., χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα θρακική ή θεσσαλική εθνικότητα. Επομένως, Μακεδόνες κατά την εθνικότητα δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να «δημιουργηθούν», στο πλαίσιο του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού των κατοίκων της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.
– Ως Ελληνες, οι αρχαίοι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν την ίδια με τους Ελληνες της νομίμου Ελλάδας γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και είχαν τον ίδιο (ελληνικό) πολιτισμό. Ο αρχαίος ΕΕλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης υπήρξε δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα ευρήματα της Βεργίνας αποτελούν σταθμούς της παγκόσμιας Ιστορίας και στοιχεία του παγκόσμιου πολιτισμού που αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αντίθετα, οι Σλάβοι, δηλαδή τα διάφορα σλαβικά φύλα που εμφανίσθηκαν στην περιοχή των Βαλκανίων, βορείως της Μακεδονίας, κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα, δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους ΕΕλληνες Μακεδόνες.
– Λόγω της ελευθέρας διακίνησης των πληθυσμών, κατά τους χρόνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ιδίως στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, Βούλγαροι, σλαβόφωνοι, που είχαν σλαβική εθνική συνείδηση. Μετά την οριστικοποίηση των συνόρων, κατά τα προεκτεθέντα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς διασκορπίσθηκαν στην περιοχή των Σκοπίων ή μετανάστευσαν σε διάφορα κράτη.
– Οι ολίγοι εναπομείναντες στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους Νομούς Φλώρινας και Εδεσσας εδήλωσαν ελληνική εθνικότητα και έτσι από την εποχή εκείνη έπαυσε να υπάρχει θέμα σλαβικής μειονότητας. Πριν από το 1944 «Μακεδονία» ως σλαβικό κράτος και «μακεδονικό έθνος» ως ιδιαίτερη εθνότητα ήταν έννοιες παντελώς άγνωστες. Εως τότε, οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων δεν είχαν ούτε σερβική ούτε βουλγαρική, παρά τα φιλοβουλγαρικά αισθήματα των περισσότερων κατοίκων της, και πολύ περισσότερο δεν είχαν «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Την τελευταία, τους έπεισε να την αποκτήσουν ο Τίτο, προκειμένου να αποκολλήσει τους Σκοπιανούς από το άρμα των Βουλγάρων, έχοντας ως απώτερο σκοπό τη σύσταση ενιαίου μακεδονικού κράτους, υπό σλαβικό μανδύα, και την έξοδο της χώρας του στο Αιγαίο.
– Ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του. Στην προσπάθεια αυτή των Σκοπίων που άρχισε μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, αφότου το κράτος των Σκοπίων απέκτησε οντότητα, το έτος 1991, εντάσσεται η διάδοση ιδεών από διάφορους εθνικιστές μετανάστες, οι οποίοι, μέσω οργανώσεων και σωματείων, που δρουν κυρίως στο εξωτερικό (Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ), με ομιλίες, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις πολιτιστικές κ.λπ. παραπληροφορούν το κοινό, δημιουργώντας εσφαλμένες περί υπάρξεως «μακεδονικού» έθνους και πολιτισμού, «μακεδονικής» γλώσσας και συνείδησης. Παράλληλα, καλλιεργούν και την ιδέα του «αλυτρωτισμού», όπως προεκτέθηκε, επιχειρώντας να δημιουργήσουν αποσχιστικές τάσεις, θέτοντας και το ανύπαρκτο θέμα της λεγόμενης «μακεδονικής μειονότητας» που ζει στην Ελλάδα.
– Η απόφαση καταλήγει αναφέροντας πως, σύμφωνα με όλα όσα προεκτέθηκαν, δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και, κατά συνέπεια, μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα «MAKEDONCKI». Ούτε φυσικά υφίσταται στην Ελλάδα «μακεδονική μειονότητα». Είναι αυτονόητο ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί, σε εξήντα χρόνια, να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία.
Η δικαίωση
Στο μεταξύ, τα πρόσωπα του υπό ίδρυση σωματείου δικαιώθηκαν από το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αποφάνθηκε ότι η άρνηση εγγραφής του Σωματείου στις εθνικές αρχές έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι και κυρίως διότι δεν είχαν ακόμη αναπτύξει δράση για να μπορεί να κριθεί ότι απειλεί τη δημόσια ειρήνη και ασφάλεια. Σε κάθε, δε, περίπτωση, υποστήριξε πως αν ανέπτυσσε τέτοια δράση, οι εθνικές αρχές δεν ήταν αφοπλισμένες και θα μπορούσαν να αποφασίσουν τη διάλυσή του.
Ιδιαίτερης σημασίας χρήζει η διαπίστωση του Ευρωπαϊκού Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι δεν εντοπίστηκαν ενδείξεις αυθαιρεσίας κατά τη διεξαγωγή της διαδικασίας, όπως επικαλούνταν οι προσφεύγοντες, και επιπλέον ότι οι αποφάσεις του Α.Π. και του Εφετείου ήταν πλήρως αιτιολογημένες και του Α.Π. πλήρως αμερόληπτη.
Επισημαίνεται δε ότι η Πολιτεία δεν προσέβαλε την απόφαση, υποβάλλοντας αίτημα επανεξέτασης, όπως ανακοινώθηκε την 9η.10.2015.
Η δικηγόρος που έφερε στο φως της δημοσιότητας την εν λόγω απόφαση κ. Αριάδνη Νούκα δήλωσε στον «Ε.Τ.»: «Οι αποφάσεις τόσο του Α.Π. όσο και του Εφετείου είναι ιστορικές και εκδόθηκαν από εξαιρετικούς δικαστές. Τα ελληνικά δικαστήρια επικύρωσαν τη μοναδική ιστορική αλήθεια, που δεν είναι άλλη από την ελληνικότητα της Μακεδονίας και την ανυπαρξία ιδιαίτερης “μακεδονικής” γλώσσας και “μακεδονικού” έθνους που προωθούσαν προπαγανδιστικά όλα αυτά τα χρόνια οι Σκοπιανοί. Η χαρακτηριστική δικανική παραδοχή ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί, σε εξήντα χρόνια, να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία, είναι απόλυτα ακριβής. Στο σημείο αυτό συνάδει και η υπενθύμιση της επιστολής των 373 ακαδημαϊκών εγνωσμένου κύρους ανά τον κόσμο προς τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, οι οποίοι έκαναν λόγο για ιστορική αταξία και του επισήμαναν ότι οι Σκοπιανοί διεκδικούν το όνομα για να σφετεριστούν την Ιστορία και τον Μέγα Αλέξανδρο και ότι αυτό εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους. Θεωρώ ότι αν θέλουμε με μία φράση να δώσουμε τη διάσταση των πραγμάτων, αυτή δεν θα ήταν άλλη από τη δικανική κρίση ότι ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του».
http://www.skai.gr/news/politics/article/376232/
o-areios-pagios-adeiazei-tin-kuvernisi-gia-to-skopiano-/
16/6/2018
5.
Το Σκοπιανό στις μυλόπετρες μιας αχρείαστης πόλωσης.
Η αντιπαράθεση με αφετηρία και αφορμή τη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των Σκοπίων έχει ανεβάσει την οξύτητα στα πάνω-πάνω σκαλιά. Οι ύβρεις δεν λείπουν. Από κανένα σχεδόν κόμμα. Οι «ακραίοι» το γλεντούν. Τα επιχειρήματα λιγοστεύουν και φτωχαίνουν. Ακόμα και η πόλωση εξαντλεί τα δικά της όρια. Ο κίνδυνος του διχασμού καραδοκεί.
Πολλοί επιδίδονται σε εκκλήσεις για ψυχραιμία. Οι ίδιοι δεν διακρίνονται γι’ αυτή την αρετή. Χρησιμοποιούν τις αντίστοιχες ύβρεις. Αλλωστε η αφετηρία των όποιων σκέψεών τους πνίγεται σε πολλά συναισθήματα, πολλά από τα οποία παραμένουν σκοτεινά. Η αρετή του ορθολογισμού είναι σπάνια.
Μία βασική παραδοχή που προσωπικά υποστηρίζω: η συμφωνία είναι κακή. Και θα ερμηνευτεί κακά. Σε βάρος της Ελλάδας. Οπως από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2011. Κρίθηκε τότε ότι η Ελλάδα προδίδει την Ενδιάμεση Συμφωνία αφού αντιτάχθηκε στην πρόσκληση από το ΝΑΤΟ να ενταχθεί σε αυτό το κράτος των Σκοπίων.
Το Σκοπιανό είναι εθνικό ζήτημα και πρόβλημα. Ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων σε βάρος της Ελλάδας. Εναν αλυτρωτισμό που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα και οξύνθηκε μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Από τη φύση του, αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Εκκρεμεί, δε, πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Πρέπει να λυθεί. Με υστερικό χρονικό ορίζοντα. Δεν συνδέεται με άλλα εθνικά ζητήματα. Ούτε προφανώς με τα Ελληνοτουρκικά. Εκτός αν η κυβέρνηση έχει άλλες πληροφορίες. Αγνωστες κατά το παρελθόν. Δυσδιάκριτες στο παρόν.
Πολλοί ομιλούν για ιστορική ευκαιρία επίλυσης του προβλήματος. Σχεδόν κατεπειγόντως. Δεν προσδιορίζουν, όμως, τις πολιτικές και ιστορικές περιστάσεις που την καθιστούν επείγουσα.
Δεν είμαι συνταγματολόγος. Δεν είμαι διεθνολόγος. Είναι διακριτές αυτές οι ειδικότητες. Τα περισσότερα ζητήματα του προβλήματος εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου. Και αυτοί, περίεργα, μάλλον σιωπούν. Είμαι νομικός που επιμένει να μελετά τα κείμενα - και ιδίως τα αυθεντικά. Και έχω μετά από δεκάδες χρόνια (μερικά από αυτά σε θέσεις ευθύνης) την ακόλουθη γνώση και εμπειρία. Τα κείμενα των διεθνών συμβάσεων είναι δεκτικά «ανάγνωσης» από πολλούς αναγνώστες. Και η νομολογία των διεθνών δικαστηρίων πολλές φορές επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.
Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί η περιπέτεια Ενδιάμεσης Συμφωνίας του Σεπτεμβρίου του 1995. Δεν κυρώθηκε από κανένα κράτος, σύμφωνα με τις εσωτερικές του καθενός διαδικασίες. Τα Σκόπια παραβίασαν τη συμφωνία αρκετές φορές. Παρ’ όλα αυτά, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε ότι η Ελλάδα παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία, εμποδίζοντας την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Τώρα στο κείμενο! Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα τεθεί σε ισχύ όταν θα έχει ολοκληρωθεί μια σειρά όρων και προϋποθέσεων που προβλέπεται στη συμφωνία αυτή. Αυτό δεν είναι ακριβές. Η συμφωνία παράγει έννομες συνέπειες σχεδόν με την υπογραφή της. Προσδιορίζει μια σειρά κανόνων και αρχών πριν από την έναρξη ισχύος της. Και μάλιστα σε βάρος μας. Η Ελλάδα αναλαμβάνει την υποχρέωση μετά την έγκρισή της από το Κοινοβούλιο των Σκοπίων «χωρίς καθυστέρηση»:
α) Να «γνωστοποιήσει στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην Ευρωπαϊκή Ενωση διαπραγματεύσεων» των Σκοπίων.
β) Να «γνωστοποιήσει στον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθύνει το ΝΑΤΟ προς τα Σκόπια πρόσκληση ένταξης» των Σκοπίων. Βεβαίως προστίθενται όροι χωρίς χρονική ένταξη και προτεραιότητά τους.
Δεν πρόκειται για συμφωνία «erga omnes». Αλλα ισχύουν στο εσωτερικό της χώρας τους και άλλα επιθυμούμε να ισχύουν ως προς τη χώρα μας και τις άλλες χώρες. Εχουμε παραχωρήσει στους Σκοπιανούς το να ονομάζονται «Μακεδόνες» και η γλώσσα τους να αναγνωρίζεται ως «μακεδονική», αποδεχόμενοι το ανακριβές γεγονός ότι το έχουμε αποδεχθεί αυτό από το 1977. Εδώ, μάλιστα, το ελληνικό κείμενο που παράχθηκε με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης διαφοροποιείται από το αγγλικό. Στο ελληνικό αναφέρεται ως «μακεδονική εθνότητα» των κατοίκων των Σκοπίων, ενώ συνδέεται ασφυκτικά με την ιδιότητα του πολίτη της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Ενώ η σωστή απόδοση είναι «Μακεδόνας» ο κάτοχος των ταξιδιωτικών εγγράφων.
Υπάρχουν και άλλες παράγραφοι με «σκοτεινά» και «ύπουλα» νοήματα και περιεχόμενο. Το πιο επικίνδυνο: η χρήση του όρου «Μακεδονία» από την Ελλάδα, τουλάχιστον στις εμπορικές χρήσεις, και μάλιστα χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό, μπορεί να διέλθει τις δύσκολες διαδρομές διαφόρων διεθνών επιτροπών στις οποίες η Ελλάδα δεν θα έχει ούτε την ισοψηφία ούτε, πολλώ μάλλον, την πλειοψηφία. Θα χρειαστούμε ακόμη και άδεια από τα Σκόπια. Και πρέπει να μην πρόσεξαν οι διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών ότι προβλέπουμε ακόμη και μονομερή προσφυγή των Σκοπίων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Με ελάχιστες προϋποθέσεις για μια τέτοια μονομερή δικαστική πρωτοβουλία.
Και το κυριότερο: ο Μάθιου Νίμιτς παρίσταται ως απλός μάρτυρας στη συμφωνία αυτή. Που παραμένει διμερής. Χωρίς έννομες συνέπειες για τα τρίτα μέρη, ακόμα και για τα «Ηνωμένα Εθνη».
Ιστορικά οι λέξεις έχουν παίξει μεγάλο ρόλο. Με ελάχιστες λέξεις ιδρύθηκε ο χριστιανισμός. Και με ένα ρήμα κατέρρευσαν οι ειδωλολατρικές θρησκείες. «Αγαπάτε αλλήλους». Με τρεις λέξεις καταγράφηκε και κατέκτησε ιστορική θέση η Γαλλική Επανάσταση. «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη». Με ένα δίλημμα δύο λέξεων ξεσηκώθηκαν και οι Ελληνες για την ανεξαρτησία τους. «Ελευθερία ή Θάνατος». Για μια λέξη έχασαν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι. «Κομμουνισμός» ή «κομμουνιστής ».
Βέβαια, οι λέξεις αλλάζουν περιεχόμενο. «Κομμουνισμό» κηρύττει η πολιτική ηγεσία της Κίνας, ενώ κυριαρχεί σε αυτήν ο άκρατος καπιταλισμός.
Οι λέξεις παίζουν τεράστιο ρόλο και τα ονόματα ακόμα πιο σημαντικό και σημαδεμένο. Γύρω από μια ονομασία και κάποια χρώματα δημιουργούνται κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα. Ακόμα και αθλητικές. Εστω και αν με τον χρόνο στην αφετηρία τους μαζεύτηκαν γειτονόπουλα και κοινωνικές τάξεις. Σήμερα πια αυτά δεν ισχύουν. Μολονότι ονομασίες και χρώματα συγκινούν ακόμα εντονότερα. Ετσι, δεν κατανοώ εκείνους που βιάζονται να υποβαθμίσουν την αξία και τις συνέπειες των λέξεων, των ονομάτων και των χρωμάτων.
Και όσο για τη διεθνή υποστήριξη της συμφωνίας, οι μεν ΗΠΑ βιάζονται για τη νατοϊκή άμυνα έναντι της Ρωσίας, η δε Γερμανία επιθυμεί σφόδρα να ολοκληρώσει το έγκλημα του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
https://www.protothema.gr/blogs/antwnis-n-bgontzas/article/797172/to-skopiano-stis-mulopetres-mias-ahreiastis-polosis/
16/06/2018
6.
Η «Βόρεια Μακεδονία» και το Δίκαιο της Θάλασσας:
Έχει δικαιώματα στην ΑΟΖ της Ελλάδας;
Φαίνεται ότι ο Νίκος Κοτζιάς που προσπαθεί να υπερασπιστεί την ΑΟΖ της Κύπρου δίνει στην «Βόρεια Μακεδονία» δικαιώματα στην Ελληνική ΑΟΖ που ήδη έχει μια και έχει προσχωρήσει στο Δίκαιο της Θάλασσας από το 1989. Την επισήμανση αυτή έκανε προχθές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ο πρώην Υπουργός Ενέργειας του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Μανιάτης. Ο κ. Μανιάτης σε αυτή την παρέμβαση τόνισε ότι η Συμφωνία με την ΠΓΔΜ περιέχει στο Άρθρο 13 και δικαιώματα στην ΑΟΖ της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα το Άρθρο 13 αυτής της Συμφωνίας αναφέρει:
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΑΡΘΡΟ 13
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι το δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος είναι περίκλειστο κράτος, τα Συμβαλλόμενα Μέρη θα καθοδηγούνται από τις σχετικές προβλέψεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα έχουν και πρακτική εφαρμογή αλλά θα εφαρμόζονται και όταν θα συνομολογούνται συμφωνίες που αναφέρονται στο Άρθρο 18 της παρούσας Συμφωνίας.
Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS) έχει προβλέψει για τα δικαιώματα του «κράτους άνευ ακτών» η «περίκλειστων-landlocked» κρατών τα ακόλουθα:
Τον ορισμό των κρατών άνευ ακτών ή περίκλειστων (landlocked) τον δίνει το άρθρο 124 της Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας, το οποίο αναφέρει ότι «κράτος άνευ ακτών» σημαίνει το κράτος που δεν έχει θαλάσσιες ακτές. Το UNCLOS δίνει τον ορισμό των περίκλειστων η «άνευ ακτών κρατών στο ΜΕΡΟΣ Χ. ΜΕΡΟΣ X ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΥ ΑΚΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΕΛΕΥΣΗΣ
Άρθρο 124
Χρήση όρων
Για τους σκοπούς της παρούσας σύμβασης:
α) «κράτος άνευ ακτών» σημαίνει το κράτος που δεν έχει θαλάσσιες ακτές 7
β) «κράτος διέλευσης» σημαίνει το κράτος, με ή χωρίς θαλάσσια ακτή, που βρίσκεται ανάμεσα σε κράτος άνευ ακτών και τη θάλασσα και διά μέσου του εδάφους του οποίου διέρχεται η διαμετακόμιση 7
γ) «διαμετακόμιση» σημαίνει διακίνηση προσώπων, αποσκευών, εμπορευμάτων και μέσων μεταφοράς διά μέσου της περιοχής ενός ή περισσοτέρων κρατών διέλευσης, όταν η διέλευση διά μέσου αυτής της περιοχής με ή χωρίς μεταφόρτωση, αποθήκευση, μερική εκφόρτωση ή αλλαγή στον τρόπο μεταφοράς, αποτελεί μέρος μόνον ενός πλήρους ταξιδιού που αρχίζει ή τελειώνει μέσα στο έδαφος του άνευ ακτών κράτους 7
δ) «μέσα μεταφοράς» σημαίνει: i) τροχαίο σιδηροδρομικό υλικό, θαλάσσια, λιμναία και ποτάμια σκάφη και οδικά οχήματα, ii) όπου το απαιτούν οι τοπικές συνθήκες, οι μεταφορείς και τα υποζύγια. Τα άνευ ακτών κράτη και τα κράτη διέλευσης μπορούν με συμφωνία μεταξύ τους να συμπεριλάβουν ως μέσα μεταφοράς αγωγούς και αγωγούς αερίου και μέσα μεταφοράς άλλα από εκείνα που περιλαμβάνονται στην παράγραφο 1.
Άρθρο 125
Δικαίωμα πρόσβασης προς και από τη θάλασσα
και ελευθερία διέλευσης.
Τα άνευ ακτών κράτη έχουν το δικαίωμα πρόσβασης προς και από τη θάλασσα για το σκοπό της άσκησης των δικαιωμάτων που προβλέπονται στην παρούσα σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που σχετίζονται με την ελευθερία της ανοικτής θάλασσας και την κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Για το σκοπό αυτό, τα άνευ ακτών κράτη θα απολαύουν ελευθερίας διέλευσης διά μέσου του εδάφους των κρατών διέλευσης με όλα τα μεταφορικά μέσα.
Οι όροι και τρόποι άσκησης της ελεύθερης διέλευσης θα συμφωνούνται ανάμεσα στα άνευ ακτών κράτη και στα ενδιαφερόμενα κράτη διέλευσης, με διμερείς, υποπεριφερειακές ή περιφερειακές συμφωνίες.
Τα κράτη διέλευσης, κατά την ενάσκηση της πλήρους κυριαρχίας τους πάνω στο έδαφός τους, έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να διασφαλίσουν ότι τα δικαιώματα και οι ευκολίες που προβλέπονται στο παρόν μέρος για τα άνευ ακτών κράτη δεν παραβιάζουν με κανένα τρόπο τα νόμιμα συμφέροντά τους.
Άρθρο 58 Δικαιώματα και υποχρεώσεις των άλλων κρατών στην αποκλειστική οικονομική ζώνη
Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη, όλα τα κράτη, παράκτια ή χωρίς ακτές, απολαμβάνουν, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης, τις ελευθερίες της ναυσιπλοΐας και υπέρπτησης καθώς και τα δικαιώματα τοποθέτησης υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών που αναφέρονται στο άρθρο 87, ως επίσης και το δικαίωμα χρήσης των θαλασσών γι’ άλλους διεθνώς νόμιμους σκοπούς που συνδέονται με την ενάσκηση αυτών των δικαιωμάτων και που εναρμονίζονται με τις άλλες διατάξεις της παρούσας σύμβασης, ειδικότερα στα πλαίσια της εκμετάλλευσης των πλοίων, των αεροσκαφών και των υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών.
Άρθρο 69
Δικαίωμα κρατών άνευ ακτών
Τα κράτη άνευ ακτών έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν, σε ισότιμη βάση, στην εκμετάλλευση προσήκοντος μέρους του πλεονάσματος των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των παράκτιων κρατών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής, λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές οικονομικές και γεωγραφικές συνθήκες όλων των ενδιαφερομένων κρατών και σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και των άρθρων 61 και 62.
Οι όροι και οι τρόποι της συμμετοχής αυτής καθορίζονται από τα ενδιαφερόμενα κράτη μέσω διμερών, υποπεριφερειακών ή περιφερειακών συμφωνιών λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων:
α) την ανάγκη αποφυγής συνεπειών επιβλαβών για τις αλιευτικές κοινότητες ή τις ιχθυοβιομηχανίες του παράκτιου κράτους
β) την έκταση κατά την οποία το άνευ ακτών κράτος, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου συμμετέχει ή έχει το δικαίωμα να συμμετέχει, σύμφωνα με υφιστάμενες διμερείς υποπεριφερειακές ή περιφερειακές συμφωνίες, στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών άλλων παράκτιων κρατών
γ) την έκταση κατά την οποία άλλα κράτη άνευ ακτών και γεωγραφικά μειονεκτούντα κράτη συμμετέχουν ήδη στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης του παράκτιου κράτους και την συνακόλουθη ανάγκη αποφυγής συγκεκριμένης επιβάρυνσης ενός οποιουδήποτε παράκτιου κράτους ή μέρους αυτού
δ) τις ανάγκες διατροφής των πληθυσμών των αντίστοιχων κρατών.
Όταν η αλιευτική ικανότητα του παράκτιου κράτους φθάσει σε σημείο που να του επιτρέπει να αλιεύει ολόκληρο τον επιτρεπτό όγκο αλιεύματος των ζωντανών πόρων στην αποκλειστική οικονομική του ζώνη, το παράκτιο κράτος και άλλα ενδιαφερόμενα κράτη συνεργάζονται στην διαμόρφωση δίκαιων διευθετήσεων σε διμερή, υποπεριφερειακή ή περιφερειακή βάση προκειμένου να επιτρέψουν την συμμετοχή αναπτυσσομένων κρατών άνευ ακτών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των παράκτιων κρατών της υποπεριοχής ή περιοχής, όπως κρίνεται σκόπιμο, από τις συγκεκριμένες περιστάσεις, και υπό όρους ικανοποιητικούς για όλα τα μέρη.
Κατά την εφαρμογή της παρούσας διάταξης λαμβάνονται υπόψη οι παράγοντες που αναφέρονται στην παράγραφο 2.
Τα ανεπτυγμένα κράτη άνευ ακτών έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου, μόνον στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες των ανεπτυγμένων παράκτιων κρατών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής, με λαμβάνοντας υπόψη την έκταση κατά την οποία το παράκτιο κράτος, κατά την παραχώρηση σε άλλα κράτη πρόσβασης στους φυσικούς πόρους της αποκλειστικής οικονομικής του ζώνης, έχει λάβει υπόψη του την ανάγκη περιορισμού στο ελάχιστο των επιζήμιων συνεπειών στις αλιευτικές κοινότητες και την οικονομική αποδιάρθρωση κρατών των οποίων οι υπήκοοι αλιεύουν κατά συνήθεια στη ζώνη.
Οι παραπάνω διατάξεις δεν θίγουν τις διευθετήσεις που συμφωνήθηκαν σε υποπεριοχές ή περιοχές όπου τα παράκτια κράτη δύνανται να παραχωρήσουν σε κράτη άνευ ακτών της ίδιας υπο-περιοχής ή περιοχής ίσα ή προνομιακά δικαιώματα για την εκμετάλλευση των ζώντων πόρων στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες.
Το UNCLOS με τα παραπάνω άρθρα, ουσιαστικά ενδιαφέρεται να δώσει πρόσβαση σε αυτά τα περίκλειστα κράτη αλλά ουδέποτε από το 1982 μέχρι σήμερα κάποιο παράκτιο κράτος δίνει προκαταβολικά δικαιώματα σε ένα περίκλειστο κράτος χωρίς να του έχει καν ζητηθεί.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περιλαμβάνει αυτή την πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά δέσμευση, χωρίς προηγούμενο στον πλανήτη, στην Συμφωνία που θα υπογράψει στις Πρέσπες με το γειτονικό κράτος. Νομίζετε ότι η Ελβετία και η Αυστρία έσπευσαν να απαιτήσουν από τα παράκτια κράτη της Μεσογείου πρόσβαση στις θάλασσές τους;
Νομίζετε ότι τα παράκτια κράτη λαμβάνουν πρωτοβουλίες για να βοηθήσουν τα περίκλειστα κράτη χωρίς να τους το έχει ζητηθεί;
Πρώτα δημιουργείται κάποιο πρόβλημα και μετά συζητούν το θέμα το παράκτιο κράτος με το περίκλειστο κράτος.
Ακούστε την ομιλία του Γιάννη Μανιάτη στη Βουλή:
Γ. Μανιάτης:
«Τεράστια ερωτηματικά δημιουργεί το άρθρο 13 για…»
(Βουλή, 14.06.2018)
Με τον νόμο «Μανιάτη» 4001/2011, στο άρθρο 156, εντάξαμε την πρώτη ρύθμιση για την ελληνική ΑΟΖ. Πιο συγκεκριμένα το άρθρο αναφέρει «… Ως υποθαλάσσιες περιοχές νοούνται ο βυθός και το υπέδαφος των εσωτερικών υδάτων της αιγιαλίτιδας ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.»
Το σημείο αυτό ήταν πρωτοποριακό και το οφείλουμε στον Γιάννη Μανιάτη.
Εάν ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς δίνει, προκαταβολικά, δικαιώματα στους Σκοπιανούς επί της ΑΟΖ της Ελλάδας που ακόμα δεν έχουμε ανακηρύξει και οριοθετήσει, άραγε τι πρέπει να αναμένουμε με την οριοθέτησή της ΑΟΖ μας με την Αλβανία;
ΥΓ1. Στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έλαβαν μέρος 29, από τα 30 κράτη άνευ ακτών πoυ υπήρχαν τότε. Μετά τη διάλυση της Σoβιετικής Ένωσης τα κράτη αυτά έγιναν 42, ανάμεσα τους και τα Σκόπια. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα από τα πιο ενεργά κράτη στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, υπήρξε θερμός υποστηρικτής της Ελλάδας και της Κύπρου και υπέγραψε το UNCLOS. Όταν όμως διαλύθηκε σαν κράτος, οι επαρχίες της Σερβία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία και Μακεδονία έπρεπε να προσχωρήσουν ξανά στο UNCLOS με το νέο τους όνομα. Έτσι τα Σκόπια προσχώρησαν στο UNCLOS στις 19 Αυγούστου 1989 με το όνομα Μακεδονία.
ΥΓ2: Τις τελευταίες δυο ημέρες οι πάντες ασχολούνται με την ομιλία του Μανιάτη αλλά την έχουν κατακρεουργήσει. Ο Μανιάτης δεν ανέφερε ότι θα μας πάρουν τους υδρογονάνθρακες και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Όταν η Ελλάδα οριοθετήσει ΑΟΖ τα Σκόπια θα έχουν δικαίωμα μόνο στο περίσσευμα της αλιείας όπως προβλέπεται στο UNCLOS και όχι στον ορυκτό μας πλούτο. Η ερώτηση που γεννά ερωτηματικά είναι γιατί εμείς προσθέσαμε κάτι αυτονόητο σε ειδικό άρθρο που ασχολείται με το Δίκαιο της Θάλασσας;
Θεόδωρος Καρυώτης
https://hellasjournal.com/2018/06/i-voreia-makedonia-kai-to-dikaio-tis-thalassas-echei-dikaiomata-stin-aoz-tis-elladas/
16/6/18
****************
7.
Η πΓΔΜ αποκτά πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ
με τη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα;
Προβληματισμό εξέφρασε για το άρθρο 13 της συμφωνίας Ελλάδας και πΓΔΜ από το βήμα της Βουλής ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Γιάννης Μανιάτης, δημιουργώντας τίτλους δημοσιευμάτων που έκαναν λόγο ακόμη και για παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.
Ο βουλευτής υποστήριξε στην ομιλία του:
Μετά την ομιλία του εμφανίστηκαν δημοσιεύματα στο διαδίκτυο που αναπαρήγαγαν τον προβληματισμό του. Παραδείγματα: iefimerida.gr, pronews.gr, hellas-now.com
Αρχικά να αναφέρουμε ότι το άρθρο 13 της νέας συμφωνίας Ελλάδας και πΓΔΜ δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από την Ενδιάμεση Συμφωνία που υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, μεταξύ των Υπουργών των Εξωτερικών Ελλάδας και Π.Γ.Δ.Μ, κυρίων Παπούλια και Crvenkovski αντίστοιχα, και ισχύει μέχρι σήμερα.
Στην παρακάτω εικόνα βλέπουμε το άρθρο 13, αριστερά στην Ενδιάμεση Συμφωνία 1995, και δεξιά τη νέα συμφωνία Ελλάδας και πΓΔΜ.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι δεν αλλάζει τίποτα με τη νέα συμφωνία, από το 1995, αναφορικά με το δίκαιο της θάλασσας.
Απευθυνθήκαμε στον Αντιναύαρχο Στυλιανό Πολίτη, ο οποίος έχει εκπονήσει διδακτορικό με τίτλο «Το νομικό καθεστώς των περικλείστων κρατών σύμφωνα με τη νέα Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»
Σύμφωνα με όσα μας ανέφερε ο αντιναύαρχος, η Ελλάδα δεν έχει οριοθετήσει μέχρι σήμερα ΑΟΖ, έτσι τα χωρικά της ύδατα έχουν την παρακάτω εικόνα (αριστερά με 6 ναυτικά μίλια και δεξιά με 12)
Το λευκό στις παραπάνω εικόνες είναι διεθνή ύδατα και εφαρμόζεται η ελευθερία ναυσιπλοΐας καθώς και της αλιείας. Με δύο λόγια, όσο η Ελλάδα δεν οριοθετεί ΑΟΖ όλα τα κράτη (και η πΓΔΜ) έχουν δικαίωμα να ψαρεύουν στα διεθνή ύδατα χωρίς κανένα έλεγχο και περιορισμό.
Όταν η Ελλάδα οριοθετήσει ΑΟΖ, η πΓΔΜ θα έχει δικαίωμα μόνο στο περίσσευμα της αλιείας, και αυτό μετά από επιμέρους συμφωνία με την Ελλάδα που θα ορίζει αυτό το περίσσευμα, ενώ σήμερα δεν υπάρχει κανένα όριο ή έλεγχος στα διεθνή ύδατα. Το δικαίωμα της πΓΔΜ περιορίζεται αποκλειστικά στα αλιεύματα, και σε καμιά περίπτωση στους μη ζωικής πρoέλευσης πόρους (πετρέλαιο φυσικό αέριο κτλ)
Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο του Αντιναυάρχου Στυλιανού Πολίτη με τίτλο «Η ΑΟΖ και τα δικαιώματα άλλων κρατών σ’ αυτή»
Σύμφωνα με τα παραπάνω οι ισχυρισμοί που εμφανίστηκαν σε διάφορα δημοσιεύματα κρίνονται τουλάχιστον υπερβολικοί, αφού το άρθρο 13 υπάρχει από το 1995 και σύμφωνα με το δίκαιο της Θάλασσας είμαστε υποχρεωμένοι από τη στιγμή που θα ορίσουμε ΑΟΖ να παρέχουμε το πλεόνασμα της αλιείας σε περίκλειστα κράτη. Αλλά, και υπό τις παρούσες συνθήκες οποιοδήποτε κράτος έχει δικαίωμα αλιείας και διέλευσης στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου.
Ακολουθεί η ενημερωτική επιστολή που μας έστειλε ο Αντιναύαρχος.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ
Δικαιώματα -Υποχρεώσεις Παρακτίου Κράτους και άλλων Κρατών
(Σύμφωνα με τη νέα Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας)
Αποκλειστική οικονομική ζώνη είναι μια περιοχή που αρχίζει αμέσως μετά τη χωρική θάλασσα. Η ζώνη αυτή περιλαμβάνει τον υδάτινο χώρο, το βυθό της θάλασσας και το υπέδαφός του. Σε έκταση μπορεί να φθάνει μέχρι την απόσταση των διακοσίων μιλίων από εκεί που μετρά το παράκτιο κράτος τη χωρική του θάλασσα. Ο βυθός και το υπέδαφος αυτής της περιοχής διέπεται από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας όπου το παράκτιο κράτος έχει σε όλες τις περιπτώσεις κυριαρχικά δικαιώματα για εξερεύνηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της. Γενικά τo παράκτιο κράτoς στην δική του απoκλειστική oικoνoμική ζώνη έχει δικαιώματα, δικαιoδoσίες, καθώς και υπoχρεώσεις Τα δικαιώματα του είναι κυριαρχικά πoυ απoσκoπoύν στην εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση όλων των φυσικών πόρων, την παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. Οι δικαιοδοσίες του είναι σχετικές με την επιστημονική έρευνα και τη δημιουργία σταθερών εγκαταστάσεων για τους σκοπούς του. Τέλος οι υποχρεώσεις του έχουν σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας γύρω από δικές του εγκαταστάσεις και κυρίως με τον πρoσδιoρισμό των αλιευτικών δυνατoτήτων τoυ σε συνδιασμό με τoν καθoρισμό τoυ επιτρεπόμενoυ oρίoυ αλιεύσεως.
Όπως αντιλαμβανόμεθα, στο καθεστώς της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μέχρι τα διακόσια μίλια, ουσιαστικά συγχωνεύτηκε και αφομοιώθηκε το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας υπάρχει σήμερα στο διεθνές δίκαιο για κράτη σαν την Ελλάδα, που δεν έχουν ακόμα αποκλειστική οικονομική ζώνη καθώς και για μια άλλη περίπτωση που δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στα δικά μας γεωγραφικά και γεωλογικά δεδομένα. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε το εξής: Τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα υφίστανται ανεξάρτητα από την έκφραση της βουλήσεως του παρακτίου κράτους, δηλαδή είτε έχει κάνει σχετική διακήρυξη είτε όχι. Για την αποκλειστική οικονομική ζώνη όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο. Το παράκτιο κράτος χρειάζεται να κάνει σχετική διακήρυξη για να μπορέσει να αποκτήσει εκεί τα προβλεπόμενα από το διεθνές δίκαιο δικαιώματα.
Το εύρος των διακοσίων μιλίων της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ενός κράτους δεν εξαντλείται όταν συναντά την οικονομική ζώνη ενός άλλου κράτους. Στα σημεία δηλαδή που οι ακτογραμμές μεταξύ δύο κρατών απέχουν λιγότερο από το άθροισμα τους εύρους των αποκλειστικών τους ζωνών και αυτές συναντώνται. Τότε πρέπει να γίνει μια οριοθέτηση που στην πράξη παρουσιάζει σημαντικές δυσκολίες, ίσως και μεγαλύτερες από εκείνες της υφαλοκρηπίδας! Ειδικά για την Ελλάδα το πρόβλημα έχει πολλές πτυχές, δεδομένου ότι η Τουρκία που δεν είναι μέρος στη νέα Σύμβαση, αμφισβητεί τη δυνατότητα εφαρμογής ακόμα και του εθιμικού διεθνούς δικαίου, ισχυριζόμενη χωρίς επιστημονικά επιχειρήματα ότι ειδικά στο Αιγαίο πρέπει να ισχύει ένα ξεχωριστό νομικό καθεστώς. Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο με μια σημαντική παράληψη από μέρους μας: δεν έχουμε επεκτείνει τη χωρική μας θάλασσα μέχρι το νόμιμο όριο των δώδεκα ναυτικών μιλίων από τις ακτογραμμές μας για να μπορέσει να προσδιορισθεί επακριβώς η προς οροθέτηση περιοχή γιατί όπως είπαμε η αποκλειστική οικονομική ζώνη ξεκινά εκεί που τελειώνει η χωρική θάλασσα. (Η επέκταση αυτή μπορεί να γίνει απλά με την έκδοση ενός Προεδρικού Διατάγματος, μετά πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Η οριοθέτηση της χωρικής θάλασσας είναι απλούστατη γιατί δεν είναι απαραίτητη μια διεθνής συμφωνία ούτε χρειάζεται κάποια δικαστική απόφαση ή κάτι άλλο. Αρκεί η εφαρμογή της μέσης γραμμής).
Σημαντική υποχρέωση του παρακτίου κράτους είναι ο πρoσδιoρισμός των αλιευτικών δυνατoτήτων τoυ και ο καθoρισμός τoυ επιτρεπόμενoυ oρίoυ αλιεύσεως. Η διαφορά μας δίνει το πλεόνασμα το οποίο έχουν δικαίωμα να αλιεύουν άλλα κράτη της ιδίας περιοχής. Ποια είναι αυτά τα κράτη; Τα περίκλειστα και τα γεωγραφικώς μειονεκτούντα. Περίκλειστα είναι τα κράτη που δεν βρέχονται από θάλασσα. Στην τρίτη Διάσκεψη για το δίκαιο της θάλασσας εμφανίσθηκαν 29, από τα 30 κράτη άνευ ακτών πoυ υπήρχαν τότε. Σήμερα, με την κατάρρευση τoυ παραπετάσματoς και τη διάλυση της Σoβιετικής Ενώσεως και της Γιουγκοσλαβίας τα κράτη αυτά έγιναν 42. Ανάμεσα τους και το γειτονικό μας κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια! Γεωγραφικώς μειονεκτούντα είναι κράτη που μπορεί να βρέχονται ακόμα και από κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες και ανήκουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες: στην πρώτη κατηγορία κατατάσσονται, τα κράτη που λόγω της γεωγραφικής μορφολογίας τους δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες διατροφής σε ψάρια ενός μέρους ή και του συνόλου του πληθυσμού τους και γι’ αυτό κατ’ ανάγκη εξαρτώνται άμεσα από την αλιεία στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες άλλων κρατών της περιοχής ή υποπεριοχής τους. Στην δεύτερη κατηγορία, κατατάσσονται αυτά που δεν μπορούν να διεκδικήσουν δικές τους αποκλειστικές οικονομικές ζώνες. Στην τρίτη Διάσκεψη εμφανίσθηκαν 26 γεωγραφικώς μειονεκτούντα κράτη. Ανάμεσα τους η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Τουρκία!
Η συμμετoχή των γεωγραφικώς μειονεκτούντων κρατών αλλά και των περικλείστων σε αποκλειστικές ζώνες βασίζεται σε διατάξεις της Συμβάσεως μη αυτoδύναμης εφαρμoγής. Γι’ αυτό απαιτείται η σύναψη συμφωνιών για τoν καθoρισμό των όρων και των τρόπων της συμμετoχής με σκοπό την προστασία των οικονομικών συμφερόντων του παράκτιου κράτους. Πρέπει απαραίτητα να ληφθεί υπόψη η έκταση συμμετοχής που μπορεί ήδη να έχουν αυτά τα κράτη σε άλλες αποκλειστικές οικονομικές ζώνες και γενικά να ληφθούν υπόψη όλες oι oικoνoμικές και γεωγραφικές συνθήκες. Τα περίκλειστα κράτη καθώς και τα γεωγραφικώς μειoνεκτoύντα δεν μπορούν να μεταβιβάζουν τα αλιευτικά τoυς δικαιώματα σε τρίτα κράτη χωρίς τη συμφωνία όλων των ενδιαφερoμένων κρατών. Μπορούν όμως να δέχονται κάθε είδoυς τεχνική βoήθεια τόσo από τρίτα κράτη όσo και από διεθνείς oργανισμoύς. Κατά τα άλλα έχoυν τις υπoχρεώσεις πoυ έχει κάθε κράτoς τo oπoίo συμμετέχει στην εκμετάλλευση μιας ξένης απoκλειστικής oικoνoμικής ζώνης, να σέβoνται δηλαδή και να εφαρμόζoυν τα μέτρα διατήρησης των βιoλoγικών πόρων της απoκλειστικής oικoνoμικής ζώνης, σύμφωνα με τoυς νόμoυς και τoυς κανoνισμoύς τoυ παράκτιoυ κράτoυς και γενικά να σέβονται όλα τα δικαιώματα τoυ παράκτιoυ κράτoυς.
Όπως είδαμε η Χώρα μας συνορεύει με τέτοια κράτη ενώ υπάρχουν και άλλα στην ευρύτερη περιοχή μας. Αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη σε όσα λέγονται για μια δική μας αποκλειστική οικονομική ζώνη, καθώς είναι πολύ πιθανόν να μας ζητήσουν πρόσβαση εκεί, όπως έχουν δικαίωμα! Είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε σωστά αυτό το ενδεχόμενο; Διαθέτουμε το κατάλληλο νομικό πλαίσιο; Μήπως θα έπρεπε να είχαμε δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη του αλιευτικού μας στόλου; Αναμφίβολα μια αποκλειστική οικονομική ζώνη θα ήταν ότι καλύτερο! Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζουν κάποιοι που τριγυρνούν στα τηλεοπτικά κανάλια. Απαιτείται πολύ μεγάλη και καλή οργάνωση αρμοδίων υπηρεσιών, ανάλογη υποδομή και σχολαστική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα προκύψουν. Το πιο σημαντικό και δυσεπίλυτο ζήτημα είναι εκείνο της οριοθετήσεως και θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να ξεκινήσουμε όλα αυτά χωρίς να έχει προηγηθεί η επέκταση της χωρικής μας θάλασσας στα δώδεκα μίλια.
Αντιναύαρχος ε.α. Δρ. Στυλιανός Πολίτης
http://ellinikahoaxes.gr/2018/06/15/
ta-skopia-apoktoyn-prosvasi-stin-elliniki-aoz
15/6/2018
Φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στα βουλευτικά έδρανα την Παρασκευή:
«Μακεδονία γη ελληνική»...|Nikos Libertas / SOOC
8.
Ο μακεδονικός σανός και το νταβατζιλίκι…
Οι νουνεχείς πολιτικοί όλων των κομμάτων πρέπει να μιλήσουν. Να μη φοβούνται ότι θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά τού φιλοΣΥΡΙΖΑ, αν πουν ότι η συμφωνία είναι καλή και πρέπει να προχωρήσει. Διότι αυτή είναι η αλήθεια.
Επί 26 χρόνια καλλιεργείται ένα είδος «εθνικού» σανού που στη συσκευασία του γράφει «μακεδονικός». Εθρεψε κάμποσες γενιές πολιτικάντηδων και τυχοδιωκτών και πουλάει ακόμα.
Ποτίστηκε στην αρχή του με εκείνο το γεροντικό δάκρυ του (παλιού) Καραμανλή, το οποίο τόση ζημιά έκανε, όπως έλεγε ο (παλιός) Μητσοτάκης.
Στη συνέχεια μεγάλωσε, με τον καιροσκοπισμό του Ανδρέα, που ήταν μανούλα στο να καβαλάει το ρεύμα και να το μανιπουλάρει μέχρι την κάλπη. Μετά, «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» ξεψύχησε, αφού του κοτσάραμε ένα «πρώην», για να ικανοποιήσουμε τον εθνικό μας εγωϊσμό και ακούγαμε όλους τους άλλους να το λένε (σκέτο) Μακεδονία.
Εν τω μεταξύ, πρόλαβαν κι έκαναν καριέρα ουκ ολίγοι μακεδονομάχοι (προσοχή, με μικρό το αρχικό γράμμα, για να μην προσβάλλουμε τους πραγματικούς, που πολέμησαν πριν από έναν και πλέον αιώνα), μεταξύ των οποίων, κορυφαίος, ο Σαμαράς. Ο οποίος σήμερα -τι απύθμενο θράσος- επικαλείται τον πατριωτισμό του Καραμανλή και του Ανδρέα, τους οποίους το 1994 αποκαλούσε «κατάκοπες ηγεσίες» και τους καλούσε να φύγουν από την πολιτική, αφού «δεν μπορούν πια να προσφέρουν στον τόπο». Λίγοι θα θυμούνται ότι ο τότε εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου τον είχε χαρακτηρίσει «αγενή και πολιτικά προπετή» (ναι, ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος!).
Θα αναρωτηθεί κανείς, έχουν κάποια σημασία αυτά σήμερα; Εχουν, για τρεις λόγους:
Πρώτον, διότι η καλλιέργεια του εθνικού σανού συνεχίζεται. Παλιοί και νεότεροι μακεδονομάχοι κάνουν καριέρα.
Δεύτερον, διότι τον σανό αυτόν ποτίζουν, ως μη ώφελαν, νεότεροι πολιτικοί, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο στρουθοκαμηλισμός του οποίου χτυπάει ταβάνι: τι θα λέει αύριο, όταν μια άλλη (δική του ή συνεργασίας) κυβέρνηση κληθεί να εφαρμόσει τη συμφωνία; Πώς θα συγκρατήσει τότε τους μακεδονομάχους του;
Τρίτον, διότι οι ευκαιρίες δεν είναι καθημερινό φαινόμενο στην πολιτική. Στη γειτονική χώρα υπάρχει σήμερα μια κυβέρνηση που δεν παίζει το εθνικιστικό χαρτί. Φέρεται λογικά, κάνει υποχωρήσεις αδιανόητες έως πριν από λίγα χρόνια. Οι εκεί εθνικιστές έχουν σκυλιάσει σε αγαστό συγχρονισμό με τους δικούς μας. Οσοι προτρέπουν τον Παυλόπουλο να παρέμβει (για να ανατρέψει τη συμφωνία!) θέλουν να τον κάνουν Ιβάνοφ;
Κι επειδή προαναγγέλλεται «παρέμβαση» του (νεότερου) Καραμανλή κατά της συμφωνίας, καλό είναι όλοι να θυμηθούν πού μας οδήγησε η (δική του) λογική του «άστο γι’ αργότερα»: στη χρεοκοπία!
Γι’ αυτό οι νουνεχείς άνθρωποι σε όλα τα κόμματα-και ειδικά σε όσα έχουν κυβερνήσει- έχουν υποχρέωση να μιλήσουν. Δεν δικαιούνται να κρύβονται και να σιωπούν. Να μη φοβούνται ότι θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά του φιλο-ΣΥΡΙΖΑ, αν βγουν και πουν ότι η συμφωνία είναι καλή και πρέπει να προχωρήσει. Διότι είναι η αλήθεια.
Κι επειδή η ΝΔ έχει αποφασίσει να σπεκουλάρει με τον υπερπατριωτισμό και τα συλλαλητήρια, το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει κανένα λόγο να εμφανιστεί ως ουρά της. Δεν θα κερδίσει εκλογικά. Οι υπερπατριώτες ψηφοφόροι είναι καπαρωμένοι από άλλους. H κυρία Γεννηματά ας ακούσει όσους έχουν χειριστεί το θέμα και όχι ανίδεους και καιροσκόπους. Οι πρώτοι γνωρίζουν καλά ότι η συμφωνία είναι grosso modo ό,τι ζητούσε μέχρι τώρα το κόμμα της. Οι δεύτεροι μηρυκάζουν τα «πατριωτικά».
Η κυβέρνηση Τσίπρα προσφέρει εδώ και τέσσερα χρόνια πλήθος ευκαιριών για σκληρή αντιπολίτευση. Και θα συνεχίσει να προσφέρει. Στο Mακεδονικό κάνει το σωστό. Γι’ αυτό η συμφωνία πρέπει να υποστηριχθεί από όσους αντιτίθενται στην καλλιέργεια του «εθνικού» μας σανού και δεν θέλουν να νικήσει ξανά το «πατριωτικό» νταβατζιλίκι. Διότι και τα δύο είναι επικίνδυνα.
Γιώργος Καρελιάς
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/44341640074-44341640074
16/6/2018
Greek Prime Minister Alexis Tsipras arrives
at the European Council summit in Brussels on March 22.
(Jack Taylor/Getty Images)
9.1
Το Foreign Policy προτείνει Τσίπρα και Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης!
Κάποιοι θέλουν πολύ λύση…
Ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον πρωθυπουργό της πΓΔΜ έχουν δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο στην επίλυση των εθνικών ζητημάτων, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε χθες Παρασκευή στη διεθνή πολιτική επιθεώρηση Foreign Policy.
Η επιθεώρηση σημειώνει ότι τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Ζόραν Ζάεφ αξίζουν το Νόμπελ Ειρήνης για την προσπάθεια που κατέβαλαν ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα με το όνομα της πΓΔΜ.
«Η συμφωνία, την οποία θα υπογράψουν οι δύο πρωθυπουργοί για την επίλυση της κρίσης σχετικά με την ονομασία της πΓΔΜ, εισάγει μια έγκαιρη ώθηση εμπιστοσύνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ολόκληρο το δυτικό σχέδιο για τα Βαλκάνια», υποστηρίζει ο αρθρογράφος.
«Η συμφωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δύσκολες αντιδράσεις από εθνικιστές και στις δύο χώρες, οι οποίοι έχουν επιτεθεί στον αντίστοιχο ηγέτη της κάθε μίας, ως προδότη. Για να αποφευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, είναι επείγον να κερδίσουν οι Τσίπρας και Ζάιεφ όχι μόνο υποστήριξη, αλλά και παγκόσμια αναγνώριση», συνεχίζει το άρθρο.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, η συμφωνία δημιουργεί ένα μοντέλο για την αντιμετώπιση των ανάλογων διενέξεων όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρει ο αρθρογράφος ότι σε αντίθεση με όλους τους προκατόχους του, ο σημερινός πρωθυπουργός αντελήφθη κατ΄αρχάς το όφελος που θα προέκυπτε για την Ελλάδα αν απαλλασσόταν από ένα άσκοπο βάρος στις σχέσεις της με τους ΝΑΤΟϊκους συμμάχους και τους εταίρους της στην ΕΕ καθώς και στις σχέσεις της με μια γειτονική της χώρα. Επιπλέον, ο Έλληνας πρωθυπουργός θεώρησε ευκαιρία την εκλογή του μεταρρυθμιστή ομολόγου του, του Ζάεφ, στην πρωθυπουργία της ΠΓΔΜ.
Ο Ζάεφ ανυπομονεί να δει τη χώρα του να εντάσσεται επιτέλους στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, να αποκτά σταθερότητα και να προσελκύει επενδυτές.
Και το άρθρο συνεχίζει σημειώνοντας ότι για τη Μόσχα και για τους λαϊκιστές στην Ευρώπη η συμφωνία συνιστά πλήγμα.
Καθιστά εκ νέου το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως οργανισμούς ζωτικής σημασίας, ικανούς να παρέχουν κίνητρο σε ευάλωτους πολιτικούς ηγέτες για να κάνουν δύσκολους συμβιβασμούς. Τόσο με τα λόγια όσο και με τις πράξεις τους οι Τσίπρας και Ζάεφ διέψευσαν την πλάνη ότι οι υπερεθνικοί οργανισμοί δεν έχουν ρόλο αλλά ρόλο έχουν μόνο τα εθνικά κράτη, υπογραμμίζει το άρθρο.
«Για τους αμφισβητούντες στα Βαλκάνια που επιθυμούν την επαναχάραξη των συνόρων η συμφωνία επίσης συνιστά βαρύ πλήγμα. Με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ στον κοντινό ορίζοντα, τα σύνορα της ΠΓΔΜ είναι διασφαλισμένα, κάτι που θα περιέπλεκε την κατάσταση για εκείνους που θα τεμάχιζαν το γειτονικό Κόσοβο. Η συμφωνία προοιωνίζεται πρόοδο και στη Βοσνία, η οποία επιτέλους θα μπορέσει να προχωρήσει στο προτελευταίο στάδιο πριν από την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και να εμποδίσει έτσι τα σχέδια διχοτόμησής της…Με αναγεννημένα το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η μεγαλύτερη χώρα στην περιοχή, η Σερβία, θα μπορεί να απαλλαγεί επιτέλους από το ‘φλερτ’ της με τη Ρωσία και να επιλέξει οριστικά να συμμαχήσει με τη Δύση».
«Για όσους είναι εγκλωβισμένοι σε διενέξεις ταυτότητας, η συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων –αν δεν καταψηφιστεί στο ελληνικό κοινοβούλιο– αποτελεί ένα πρότυπο. Η συμφωνία αποδεικνύει ότι, αντιστοίχως δισεπίλυτες διενέξεις για πολύ ευαίσθητα ζητήματα μπορούν να επιλυθούν με καλή θέληση και τη λογική. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα αν οι λαφυραγωγοί στα Σκόπια ή την Αθήνα καταφέρουν να εκτροχιάσουν τη συμφωνία. Γι αυτό και είναι απαραίτητο ο κόσμος να υψώσει το ανάστημά του και να υποστηρίξει τις προσπάθειες δύο γνήσιων ειρηνοποιών, οι οποίοι έχουν επενδύσει χρόνο και έχουν ρισκάρει πολιτικά για να επιτύχουν μια σοβαρή και απαιτητική συμφωνία ώστε να ξεπεραστεί μία διένεξη δεκαετιών. Στην περίπτωση αυτή, δεν είναι καθόλου πρώιμο να μιλάμε για Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης».
Από Π. Καρβουνόπουλος - 16/06/2018
https://www.militaire.gr/to-foreign-policy-proteinei-tsipra-kai-zaef-gia-nompel-eirinis-kapoioi-theloyn-poly-lysi/
9.2
Alexis Tsipras Deserves the Nobel Peace Prize.
Greece's prime minister, together with his partner in Macedonia, has created a model for solving identity clashes across the globe.
The two leaders who deserve the Nobel Peace Prize did not meet this week in Singapore. Instead, they will meet Sunday on the banks of a clear, freshwater lake that borders Greece, Macedonia, and Albania. Prime Ministers Alexis Tsipras of Greece and Zoran Zaev of Macedonia — a country on track to be known formally as North Macedonia — will sign an agreement to resolve the bitter decades-long conflict over Macedonia’s name.
In fact, the deal does much more than that. It creates a model for addressing identity clashes that drive conflict not only in the Balkans but across the globe. A stinging rebuke to Russia and to its populist cronies in Europe, the agreement injects a timely boost of confidence in the European Union and the entire Western project for the Balkans. The agreement still faces stiff opposition from nationalists in both countries who have assailed their respective leader as a traitor. To avoid that outcome, it’s urgent that Tsipras and Zaev gain not just support, but worldwide acclaim.
Long mocked by diplomats as ridiculous, the Greek objection to Macedonia’s name — and the prideful Macedonian response — are rooted in the most basic questions of identity. Nowhere is the question posed more acutely than in the Balkans, where adding as little as a vowel to a word or an extra kiss to the cheek can immediately signal disrespect. Croats, Serbs, and Bosniaks, and Albanians and Serbs, all fought bitter wars over territory claimed as national patrimony. The struggle over national identity continues to infuse politics throughout the region as parties vie to ensure that “we,” as opposed to “the other,” get our due, speak our language, fly our flag, dominate our economy.
What makes the Macedonian case so vexing is the persistent challenge to the very existence of a Macedonian identity by its three larger, more powerful neighbors, Greece, Bulgaria and Serbia. (The region’s other squabbling peoples at least acknowledge the existence of the other.) While nominally recognizing the Macedonian state, each of these countries has advanced a narrative that has undermined it. Bulgaria challenges the Macedonian language, Serbia the independent Macedonian Orthodox Church, and a dominant narrative in Greece holds that there is no such thing as a non-Greek Macedonia. Macedonia is not just “Greek,” but “Greece” under this exclusivist concept has its roots in the vicious Greek Civil War.
Beneath the identity challenges lie latent territorial claims and fears. If Macedonians are considered to have no language, no church, no true national identity, some may conclude they have no right to a nation-state.If Macedonians are considered to have no language, no church, no true national identity, some may conclude they have no right to a nation-state. The territorial threats are more than hypothetical. Borders in the Balkans are widely, and dangerously, seen as malleable. Serbs in Bosnia and Kosovo dream of seceding. A leading Albanian party in Kosovo openly calls for union with Albania. In 2001, Albanians and Macedonians clashed violently in a brewing conflict that might easily have resulted in another Balkan territorial contest. To end that conflict, the majority ethnic Macedonians had to grant the large Albanian minority a host of identity concessions including the right to fly the Albanian flag, widely seen as an open expression of affection toward another state.
In sum, Macedonian stability has been tested internally by a restive minority which, given its druthers, would secede, and externally by three domineering neighbors, which would fancy a claim to the rump territory. Besides wounded national pride, Macedonia’s aspirations to join NATO and the European Union have been thwarted by Greece, which vetoed the country’s accession to NATO a decade ago and has also exploited its membership in the EU to prevent Macedonia from opening negotiations to join the union. The Greek embargo on membership for Macedonia has raised tensions, as Albanians in Macedonia resent being penalized over an issue that means little to them.
The name dispute has languished so long for the simple reason that it has caused less pain to the larger, more powerful party, Greece. This is what makes Tsipras’s vision so extraordinary. Unlike nearly all his predecessors, Tsipras grasped, first, the benefit from ridding Greece of an unnecessary burden in its NATO and EU relations, as well as its relations with a neighbor. Second, Tsipras saw opportunity in the arrival of his reformist counterpart in Skopje, Zaev. The Macedonian Prime Minister is desperate to see his country finally enter NATO and join the EU, stabilize, and attract investment.
As in most long-standing disputes, the negotiations were complex and concerned far more than just the country’s name. A delicate sequence had to be agreed to — including a national referendum in Macedonia and a vote in the Greek parliament that still gives spoilers like Russia an opportunity to disrupt the deal.
For Moscow and for anti-establishment populists across Europe, the agreement is a blow. It re-establishes NATO and the EU as vital organizations that can still motivate vulnerable political leaders to make difficult compromises. In their actions and words, Tsipras and Zaev have rebutted the canard that supranational institutions are irrelevant and that only nation-states matter.
For disputants in the Balkans who would like to redraw borders, the agreement is also a serious blow. With NATO membership on the early horizon, Macedonia’s borders are assured, posing a serious complication to those who would carve up neighboring Kosovo. The agreement heralds progress for Bosnia, too, which may finally advance to the penultimate stage before NATO membership thereby thwarting schemes to divide the country. As a sense of permanence settles on Bosnia, the prospects for finally coming to terms with its deep-set constitutional problems rise. With NATO and the EU resurgent, the largest country in the region, Serbia, may finally jettison its dalliance with Russia and choose definitively to ally itself with the West.
For antagonists around the world locked in identity disputes, the agreement between Macedonia and Greece is, if it survives political challenge, a model. The deal proves that seemingly intractable, zero-sum disputes over highly emotive issues can, with good will and good reason, be parsed.
BY EDWARD P. JOSEPH
http://foreignpolicy.com/2018/06/15/
alexis-tsipras-deserves-the-nobel-peace-prize/
15/6/2018
Γενς Πλέτνερ Γενς Πλέτνερ, πρέσβης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
στην Αθήνα | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
10.
«Τα Σκόπια και η Αθήνα έγραψαν πραγματικά ιστορία»
Τα προηγούμενα χρόνια, το επίκεντρο μιας συνέντευξης με τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα θα ήταν η οικονομία. Ομως η επικείμενη έξοδος από τα μνημόνια καθώς και οι ραγδαίες αλλαγές στον κόσμο αλλά και στην περιοχή μας έστρεψαν τη συνέντευξη σε ευρύτερο ορίζοντα, πόσο μάλλον που η συνάντησή μας έγινε μόλις δύο ημέρες μετά τη συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.
Οι καιροί αλλάζουν, Αθήνα και Βερολίνο συνεργάζονται για το προσφυγικό, η Γερμανία στηρίζει τη συμφωνία για το ονοματολογικό, οι δύο χώρες ανησυχούν για την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών και των λαϊκιστών στην Ε.Ε. αλλά και για τις εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία.
Ο πρέσβης Πλέτνερ εκτιμά ιδιαίτερα και σέβεται την ελληνική εξωτερική πολιτική που λύνει προβλήματα και συμβάλλει στη σταθερότητα της περιοχής, χαιρετίζει τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ και ελπίζει, όπως δηλώνει, οι πολιτικές δυνάμεις σε Αθήνα και Σκόπια να φερθούν υπεύθυνα και να συνεισφέρουν στην προσπάθεια να εφαρμοστεί η συμφωνία.
• Είχατε δηλώσει πρόσφατα ότι «τα τελευταία χρόνια ήταν ταραγμένα» και πως Ελλάδα και Γερμανία έχουν πλέον αφήσει αυτήν την εποχή πίσω. Πώς έγινε αυτή η αλλαγή; Ποιοι παράγοντες βοήθησαν; Εχει αλλάξει και η κοινή γνώμη των δύο χωρών, αφήνοντας πίσω τα στερεότυπα;
Η κρίση στις σχέσεις μας ήταν οδυνηρή και είμαι πολύ χαρούμενος που έχει πλέον παρέλθει. Υπάρχουν πάρα πολλές άμεσες σχέσεις και επαφές μεταξύ ανθρώπων στη Γερμανία και την Ελλάδα, μόνο και μόνο από τους μικτούς γάμους και τις μικτές οικογένειες. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι η πλειονότητα του κόσμου στις δύο χώρες πείστηκε πραγματικά από τα στερεότυπα που προβλήθηκαν τότε από μια μερίδα πολιτικών και μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Τα τέσσερα εκατομμύρια Γερμανών τουριστών αντιλαμβάνονται τον κόσμο στην Ελλάδα ως εξαιρετικά φιλόξενο και εργατικό, ενώ και οι Ελληνες γνωρίζουν βέβαια ότι οι Γερμανοί δεν πάνε για ύπνο με ένα κομπιουτεράκι κάνοντας λογαριασμούς. Επίσης, οι πολυάριθμες συνεργασίες και διασυνδέσεις στους τομείς της επιστήμης, της έρευνας, του πολιτισμού συμβάλλουν –πιστεύω– σε μια διαφοροποιημένη αντίληψη του ενός για τον άλλον. Και στην κορύφωση της προσφυγικής κρίσης διαπιστώσαμε κάτι που δεν εκπλήσσει, ούτε είναι κάτι καινούργιο, αλλά κατέστη πασιφανές: οι δύο χώρες μας υπερασπίζονται τα ίδια ευρωπαϊκά ιδεώδη.
• Οδεύουμε στο τέλος του Μνημονίου, με την Ελλάδα να πρέπει να συνεχίσει να εκπληρώνει πολλές υποχρεώσεις και στο μέλλον. Μήπως όμως η Ε.Ε. και η Γερμανία εφησυχάσουν και δεν προχωρήσουν σε μια γενναία απόφαση για το χρέος;
Ολα τα μέλη της ευρωζώνης εργάζονται για τον ίδιο στόχο, την επιτυχημένη ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος και τη βιώσιμη εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Είμαι αισιόδοξος ότι το Eurogroup στις 21 Ιουνίου θα λάβει τις απαιτούμενες για αυτό αποφάσεις.
• Λίγο πριν από την αναθεώρηση του Δουβλίνου, η Βαυαρία προωθεί μια νέα αυστηρή πολιτική διαδικασιών ασύλου. Είναι αυτό προοίμιο μιας στροφής της γερμανικής πολιτικής; Χρειάζεται κάτι να αλλάξει σε επίπεδο Ε.Ε. καθώς δεν υπάρχουν ενιαία κριτήρια και η πολιτική των ποσοστώσεων απέτυχε; Θα συνεχίσουν κάποιες χώρες να δέχονται πρόσφυγες και κάποιες άλλες όχι;
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο παρατηρούμε αυτή τη στιγμή μια διαπάλη για τη μεταρρύθμιση του λεγόμενου «συστήματος του Δουβλίνου». Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα μεγάλη διάσταση απόψεων. Χαίρομαι, ωστόσο, που η Αθήνα και το Βερολίνο ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία στις διαπραγματεύσεις. Θέλουμε ένα αλληλέγγυο και δίκαιο ευρωπαϊκό σύστημα, το οποίο λαμβάνει υπόψη του το γεγονός ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα εξωτερικά σύνορα του ενιαίου για όλους μας χώρου του Σένγκεν. Και πέραν της όποιας τροποποίησης του συστήματος του Δουβλίνου, είμαστε υπέρ της ενίσχυσης της FRONTEX και υπέρ ενός ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου.
• Στις γερμανικές εκλογές σημειώθηκε μια άνοδος της Ακροδεξιάς, στην Ιταλία νίκησαν πρόσφατα ευρωφοβικές δυνάμεις, φαινόμενο που παρακολουθούμε να συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τι φταίει; Είναι η αυστηρή λιτότητα σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό ένας από τους παράγοντες;
Εχετε δίκιο, σε αρκετές δυτικές Δημοκρατίες παρατηρούμε αυτή τη στιγμή μια επέλαση λαϊκιστών. Να εξηγήσουμε το φαινόμενο αυτό με τον όρο «λιτότητα», μας οδηγεί –κατά τη γνώμη μου– σε λάθος δρόμο, επειδή και σε χώρες οι οποίες βρίσκονται σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση λαϊκιστικά κόμματα εισέρχονται στο κοινοβούλιο. Πιστεύω ένας από τους λόγους της επιτυχίας τους βρίσκεται στην ανασφάλεια, στον φόβο, ενδεχομένως, τον οποίο αισθάνεται ο κόσμος απέναντι στην παγκοσμιοποίηση.
Το συναίσθημα ότι ξεφεύγει από τα χέρια κάποιου ο έλεγχος του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, ότι γεγονότα και αποφάσεις π.χ. στην Κίνα ή στις ΗΠΑ έχουν επίδραση στη ζωή μας και δεν μπορούμε όμως να συναποφασίσουμε γι’ αυτά. Βέβαια αυτό ισχύει εδώ και αρκετό διάστημα, όμως οι νέες μορφές επικοινωνίας το ενισχύουν, γιατί το κάνουν πιο συνειδητό. Και ακριβώς σ’ αυτή την πολυπλοκότητα οι λαϊκιστές δίνουν απλές απαντήσεις: Κλείνουμε πόρτες και παράθυρα, εθνική απομόνωση και τα προβλήματα εκεί έξω εξαφανίστηκαν…
• Μόλις προχθές Αθήνα και Σκόπια συμφώνησαν για το ονοματολογικό, μια διαμάχη που ήταν ανοιχτή 25 χρόνια. Ποια είναι η δική σας εκτίμηση;
Συγχαίρουμε τις δύο κυβερνήσεις θερμά για την επιτυχία αυτή. Να ξεπεραστεί μια διαμάχη δεκαετιών απαιτεί σκληρή διπλωματική δουλειά και αίσθημα ευθύνης πολιτικού ανδρός. Σήμερα τα Σκόπια και η Αθήνα έγραψαν πραγματικά ιστορία. Τώρα ευελπιστούμε πως οι πολιτικές δυνάμεις και στις δύο χώρες θα φερθούν υπεύθυνα και θα συνεισφέρουν στην προσπάθεια να εφαρμοστεί η συμφωνία αυτή. Γνωρίζω πως πολύς κόσμος εδώ, στην Ελλάδα, θα αποδεχθεί μόνο με βαριά καρδιά κάθε είδους συμβιβασμό.
Και στις δημοκρατίες μπορούμε πάντοτε να συνομιλούμε για την καλύτερη λύση σε κάποιο θέμα. Κανείς, όμως, δεν θα έπρεπε να κατηγορεί τον άλλο για έλλειψη σοβαρότητας και πατριωτισμού. Είμαι πεπεισμένος ότι και οι δύο χώρες θα κερδίσουν από τη συμφωνία αυτή. Η Ελλάδα ενισχύει τον θετικό της ρόλο ως παράγοντος σταθερότητας σε μια ανήσυχη περιοχή.
• Πώς εκτιμά το Βερολίνο την ελληνική εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια και την προσπάθεια του Νίκου Κοτζιά να κλείσουν τα ανοιχτά θέματα; Αλλά και τις πρωτοβουλίες της Αθήνας για τριμερή και πολυμερή σχήματα συνεργασίας στη ΝΑ Μεσόγειο;
Η έντονη ελληνική διπλωματική δραστηριότητα για την ομαλοποίηση και την ανάπτυξη των σχέσεών της Ελλάδας με τους βόρειους γείτονές της αξίζει μεγάλο σεβασμό! Με τον τρόπο αυτό, η Αθήνα συμβάλλει σημαντικά στη σταθεροποίηση σε μια ανήσυχη περιοχή. Πρόκειται για διαμάχες και προβλήματα που διαρκούν πολλές δεκαετίες. Το γεγονός ότι προσεγγίζονται με υπομονή και επιμονή αποτελεί πραγματικά θετική συμβολή.
Από το 2016 οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών μας είχαν συμφωνήσει σε μια στενότερη συνεργασία μεταξύ μας. Από τότε υπάρχει τακτική και στενή επαφή των εξειδικευμένων κλιμακίων μας βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη.
• Οι σχέσεις Ε.Ε. - Τουρκίας, αλλά και οι διμερείς σχέσεις της Αγκυρας με πολλές χώρες της Ε.Ε. δοκιμάζονται. Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα, ποια στάση έχει το Βερολίνο για τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα στην Τουρκία, το κράτος δικαίου και την ελευθερία του Τύπου;
Μόνο λίγες χώρες συνδέονται τόσο στενά με την Τουρκία όσο η Ελλάδα και η Γερμανία. Κατά μία έννοια, είναι και για τους δυο μας γείτονας. Για εσάς γεωγραφικά και για εμάς δημογραφικά, καθότι στη Γερμανία ζουν περισσότερα από 3,5 εκατομμύρια Τούρκοι. Επομένως, και οι δύο γνωρίζουμε ότι, όσο δύσκολος εταίρος κι αν είναι η Τουρκία σήμερα, οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Αγκυρα θα πρέπει να διατηρηθούν ανοιχτοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο πλαίσιο της επικοινωνίας αυτής δεν θα εκφράσουμε με σαφήνεια την ανησυχία μας για τις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα.
• Τι κίνδυνοι υπάρχουν για την Ε.Ε. από την αμερικανική στάση να αναθεωρηθούν σημαντικές δεσμεύσεις της προηγούμενης προεδρίας σχετικά με το παγκόσμιο εμπόριο, το κλίμα και τη συμφωνία των 5+1 με το Ιράν;
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της «Δύσης» ως έννοιας. Η πολιτική της θεμελίωση βασίστηκε, εν μέρει, στη δημιουργία μιας Διεθνούς Τάξης Πραγμάτων βασισμένης σε κανόνες, όπου και οι ισχυρές χώρες θα έπρεπε να τηρούν τα από κοινού συμφωνηθέντα, όπου δεν θα ίσχυε το δίκαιο του ισχυρού, αλλά η ισχύς του δικαίου. Και όπου θα αναγνωρίζαμε ότι τα σημαντικά ζητήματα της εποχής μας, όπως για παράδειγμα η προστασία του περιβάλλοντος, η ενεργειακή ασφάλεια και η μετανάστευση, μπορούν να επιλύονται μόνο από κοινού.
Η πρόσφατη συνάντηση κορυφής του G7 στον Καναδά έδειξε ότι οι Αμερικανοί εταίροι μας σήμερα αμφισβητούν πολλές από αυτές τις θεμελιώδεις αρχές. Οσο κι αν αυτό είναι στενάχωρο, το σημαντικό είναι να δούμε ποια συμπεράσματα εξάγουμε από αυτή την κατάσταση. Για εμένα αυτό σημαίνει μόνο «Περισσότερη Ευρώπη»! Θα πρέπει να έρθουμε πιο κοντά στην Ε.Ε. και να υπερασπιστούμε από κοινού τα συμφέροντά μας – είτε αυτό είναι το εμπόριο είτε η προστασία του περιβάλλοντος είτε η ασφάλειά μας. Η δική μας απάντηση στο «America first» θα πρέπει να είναι το «Europe United»!
• Οι Ευρωπαίοι πολίτες εκφράζουν με διάφορους τρόπους την αγωνία τους, ίσως και τη δυσφορία τους, για μια Ευρώπη που δεν αφουγκράζεται τις αγωνίες τους. Τι περιμένουμε να αλλάξει στην σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.;
Ειδικά ενώπιον της πράγματι ανησυχητικής αταξίας που επικρατεί σε ορισμένα μέρη του κόσμου, η Ευρώπη θα πρέπει να επιδείξει ικανότητα δράσης και μάλιστα στα σημαντικά ζητήματα, για τα οποία οι πολίτες των χωρών μας έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες: μία κοινή εξωτερική πολιτική προκειμένου να υπερασπιστούμε τις ευρωπαϊκές μας αξίες στον κόσμο, περισσότερη ευρωπαϊκή συνεργασία σε αμυντικά θέματα, κοινή φύλαξη των συνόρων και ενιαία πολιτική για το άσυλο και τη μετανάστευση.
Επίσης, κοινές προσπάθειες για τη μείωση της ανεργίας των νέων στην Ενωσή μας. Είμαι πεπεισμένος ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα θα γίνει πιο ελκυστικό για τους πολίτες εάν η Ευρώπη «αποδώσει» στους τομείς αυτούς.
Συντάκτης: Νικόλας Ζηργάνος
http://www.efsyn.gr/arthro/
ta-skopia-kai-i-athina-egrapsan-pragmatika-istoria
16/6/2018
11.
Focus: Λαϊκιστής σε στιλ Βίκτoρ Όρμπαν,
ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Λαϊκισμό που προσιδιάζει στον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτoρ Όρμπαν επιρρίπτει στον πρόεδρο της Ν.Δ. το γερμανικό περιοδικό Focus στη διαδικτυακή του έκδοση με αφορμή τη στάση του στο ονοματολογικό.
Η συνεχιζόμενη και σήμερα συζήτηση στη Βουλή με αφορμή το ονοματολογικό και η απειλή ότι θα βγουν στη φόρα απόρρητες πληροφορίες για χειρισμούς προηγούμενων κυβερνήσεων επί του θέματος παρακολουθούνται στενά σε επίπεδο ειδησεογραφίας από τα γερμανικά MΜΕ και ιδιαίτερα η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το «χειρόφρενο» που τράβηξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταθέτοντας πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, τονιζει η DW.
Το όνομα του Βίκτορ Όρμπαν εμφανίζεται σε διαδικτυακό δημοσίευμα του περιοδικού Focus σε αναφορά με τη στάση προέδρου της Ν.Δ. στο ονοματολογικό.
Το γερμανικό περιοδικό κάνει σύντομο απολογισμό της συνολικής κατάστασης στη χώρα παίρνοντας αφορμή από την πραγματικότητα στα νοσοκομεία, στέκεται όμως στη συζήτηση στη Βουλή. «Οι συζητήσεις δεν αφορούν όπως παλαιότερα στην οικονομία» σημειώνει. «Μετά από 8 χρόνια η κρίση αποτελεί περιθωριακό σημείο, η διαμάχη για το ονοματολογικό είναι πιο σημαντική. Ο Τσίπρας μαζί με τον ομόλογό του Ζάεφ θέλουν μονομιάς να τερματίσουν την ερχόμενη Κυριακή μια διένεξη 27 ολόκληρων χρόνων. Το περιεχόμενο της συμφωνίας προκάλεσε την παρέμβαση της Ν.Δ.. Σε στιλ Βίκτορ Όρμπαν ο πρόεδρός της Κυριάκος Μητσοτάκης ανακάλυψε λαϊκιστικά θέματα για να προσελκύσει ψηφοφόρους. Κατέθεσε πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Για να συζητηθεί έπρεπε να συντομευτεί η συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο» επισημαίνει ο σχολιαστής αναφέροντας επίσης το επεισόδιο Μπαρμπαρούση και την καταδίωξη του εκτός της Χρυσής Αυγής πλέον βουλευτή.
Στη στήλη του στη διαδικτυακή έκδοση του γερμανικού περιοδικού Zeit ο Μίχαελ Τούμαν εκθειάζει τη συμφωνία Αθήνας-Σκοπίων για το ονοματολογικό. «Μας διδάσκει δύο τινά, αφενός ότι τα ντιλ που δεν ακολουθούν την αρχή της απειλής είναι πιθανά ακόμη και στον αιώνα του Τραμπ. Αφετέρου, θα μπορούσαν οι σοσιαλδημοκράτες που πανευρωπαϊκά έχουν πέσει σε μόνιμη κατάθλιψη να αισθάνονται κάπως υπερήφανοι που ένας εξ αυτών ο Ζόραν Ζάεφ και ο Τσίπρας μετά την Οδύσσεια του Αλέξη ´σοσιαλδημοκρατικοποιείται`. Οι προκάτοχοί τους ήταν ένας διεφθαρμένος εθνικιστής στα Σκόπια και ένας λαϊκιστής Σαμαράς στην Αθήνα». Και ο σχολιαστής συνεχίζει: «Για την Αθήνα είναι πολύ σημαντικό να αποβάλει την εικόνα του ταραχοποιού που μπλοκάρει ένα μικρό κράτος. Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι κάποτε ίσως χρειαστεί την αλληλεγγύη των μεγάλων εταίρων του. Οι Έλληνες νοιώθουν κάθε εβδομάδα, πόσο μεταβάλλεται η στρατηγική κατάσταση στο Αιγαίο».
http://www.topontiki.gr/article/277662/
focus-laikistis-se-stil-viktor-ormpan-o-kyriakos-mitsotakis
16/6/2018
12.
Σκόπια - Πανεπιστημιακός καθηγητής Ντίμιταρ Απάσιεφ:
Οι τέσσερις λόγοι που η συμφωνία με την Ελλάδα θα αποτύχει.
Δεν είναι μόνο οι Έλληνες ειδήμονες που σχολιάζουν κρίνουν και επικρίνουν στα κοινωνικά μέσα την συμφωνία με τα Σκόπια, το ίδιο κάνουν και οι Σκοπιανοί.
Έτσι, ο διδάκτωρ της Νομικής Σχολής και ακτιβιστής για Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ντίμιταρ Απάσιεφ, που είναι μέλος του κόμματος SDSM του Ζόραν Ζάεφ, στη σελίδα του αναφέρει εν συντομία όχι μόνο τους ενδοιασμούς που έχει για την συμφωνία με την Ελλάδα αλλά και …τιμωρία για το …δίδυμο Ζάεφ- Ντιμίτροφ.
Τι λέει:
Το δίδυμο των Κούσλινγκ Ζάεφ και Ντιμίτροφ που έχει φέρει τους πολίτες ενώπιον τετελεσμένων, θα συναντήσει τέσσερα ασυμβίβαστα νομικά εμπόδια για έναρξη της ισχύος οποιαδήποτε ‘συμφωνίας’.
Αυτά είναι:
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας
(ο οποίος δεν θα υπογράψει)
Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Δημοκρατίας της ‘Μακεδονίας’
(που θα την ακυρώσει)
Το λαϊκό δημοψήφισμα
(το οποίο δεν θα πετύχει)
Και
Το ελληνικό Κοινοβούλιο
(το οποίο δεν θα το επικυρώσει).
Αποτέλεσμα: Στις επόμενες εκλογές το SDSM θα πάθει αυτό που έπαθε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και οι ‘δύο’ θα έχουν ποινικές ευθύνες για εχθρική δραστηριότητα εναντίον του κράτους, που μετριέται σε 20 χρόνια…, σημειώνει ο Σκοπιανός καθηγητής.
(Στοιχεία από FB)
The Hellenic Information Team
https://www.echedoros-a.gr/2018/06/blog-post_57.html
15/6/2018
13.
Η συμφωνία και οι «ξένοι».
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, μαζί και ο διεθνής Τύπος, χαιρέτισαν τη συμφωνία και απέδωσαν εύσημα, με διθυραμβικούς τόνους σε κάποιες περιπτώσεις, στους πρωτεργάτες της Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ και τους υπουργούς τους. Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία συνθηκών προσέγγισης των δύο πλευρών, ασκώντας πιέσεις να κλείσουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις το θέμα, και κατά μερικούς επέβαλαν κιόλας τη συμφωνία. Προφανώς και δεν πανηγύρισαν γιατί πήραμε πίσω εμείς οι Ελληνες την ιστορία που μας «έκλεψαν» οι άλλοι, ή γιατί το όνομα της γείτονος φέρει γεωγραφικό προσδιορισμό και ακόμα διότι δεν θα τους επιτρέπουμε εφεξής να γεύονται και να πωλούν τον χαλβά (τους) ως μακεδονικό. Ολα αυτά, για να είμαστε ειλικρινείς, οι ξένοι τα θεωρούσαν αστεία από την πρώτη στιγμή που ανέκυψε εκ νέου μακεδονικό ζήτημα με τη μορφή της ονομασίας, το 1991. Πλην, όμως, έπρεπε να στηρίζουν την Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., με την αλληλεγγύη τους.
Αυτό που ενδιέφερε σφόδρα τους Δυτικούς ήταν να ενισχύσουν την απειλούμενη εσωτερική σταθερότητα στο κράτος της FYROM και να το εντάξουν το συντομότερο δυνατό στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, ώστε να μην πέσει στην «αγκαλιά» της Ρωσίας.
Το έγκυρο Spiegel χαρακτήρισε τη συμφωνία «νίκη για τη Δύση, καταστροφή για τη Ρωσία» και όπως έγραψε στη διαδικτυακή έκδοση, «η Μόσχα θα πρέπει να φοβάται για την επιρροή της στην περιοχή». Και δεν ήταν το μόνο μέσο που ανέδειξε αυτή την πτυχή.
Το παιγνίδι της επιρροής στη Βαλκανική, ιδιαίτερα στη δυτική, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η FYROM παρέμενε εκτεθειμένη στη ρωσική (κυρίως) αλλά και τουρκική διάβρωση, λόγω Ελλάδας, που εμπόδιζε έως τώρα την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την Ε. Ε.
Πλέον με την υπογραφή της συμφωνίας, η Αθήνα δεσμεύεται να άρει τις επιφυλάξεις της ώστε να τεθούν σε κίνηση οι διαδικασίες ενσωμάτωσης της «Βόρειας Μακεδονίας» στις ΝΑΤΟϊκές και ευρωπαϊκές δομές. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα πιέσουν να υλοποιηθεί ο οδικός χάρτης που συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο πλευρών, ώστε να θωρακίσουν τη «Βόρεια Μακεδονία».
Η εμπέδωση της σταθερότητας στα Βαλκάνια προέχει για τον διεθνή παράγοντα, που αναμένεται να στραφεί τώρα με περισσότερη ένταση στη διευθέτηση της διένεξης Σέρβων και Αλβανών για το Κόσοβο, όπου ρόλο παίκτη διεκδικεί και η Ρωσία στο πλευρό του Βελιγραδίου.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
http://www.kathimerini.gr/969639/opinion/epikairothta/
politikh/h-symfwnia-kai-oi-3enoi
16/6/2018
ta-skopia-apoktoyn-prosvasi-stin-elliniki-aoz
15/6/2018
«Μακεδονία γη ελληνική»...|Nikos Libertas / SOOC
8.
Ο μακεδονικός σανός και το νταβατζιλίκι…
Οι νουνεχείς πολιτικοί όλων των κομμάτων πρέπει να μιλήσουν. Να μη φοβούνται ότι θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά τού φιλοΣΥΡΙΖΑ, αν πουν ότι η συμφωνία είναι καλή και πρέπει να προχωρήσει. Διότι αυτή είναι η αλήθεια.
Επί 26 χρόνια καλλιεργείται ένα είδος «εθνικού» σανού που στη συσκευασία του γράφει «μακεδονικός». Εθρεψε κάμποσες γενιές πολιτικάντηδων και τυχοδιωκτών και πουλάει ακόμα.
Ποτίστηκε στην αρχή του με εκείνο το γεροντικό δάκρυ του (παλιού) Καραμανλή, το οποίο τόση ζημιά έκανε, όπως έλεγε ο (παλιός) Μητσοτάκης.
Στη συνέχεια μεγάλωσε, με τον καιροσκοπισμό του Ανδρέα, που ήταν μανούλα στο να καβαλάει το ρεύμα και να το μανιπουλάρει μέχρι την κάλπη. Μετά, «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» ξεψύχησε, αφού του κοτσάραμε ένα «πρώην», για να ικανοποιήσουμε τον εθνικό μας εγωϊσμό και ακούγαμε όλους τους άλλους να το λένε (σκέτο) Μακεδονία.
Εν τω μεταξύ, πρόλαβαν κι έκαναν καριέρα ουκ ολίγοι μακεδονομάχοι (προσοχή, με μικρό το αρχικό γράμμα, για να μην προσβάλλουμε τους πραγματικούς, που πολέμησαν πριν από έναν και πλέον αιώνα), μεταξύ των οποίων, κορυφαίος, ο Σαμαράς. Ο οποίος σήμερα -τι απύθμενο θράσος- επικαλείται τον πατριωτισμό του Καραμανλή και του Ανδρέα, τους οποίους το 1994 αποκαλούσε «κατάκοπες ηγεσίες» και τους καλούσε να φύγουν από την πολιτική, αφού «δεν μπορούν πια να προσφέρουν στον τόπο». Λίγοι θα θυμούνται ότι ο τότε εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου τον είχε χαρακτηρίσει «αγενή και πολιτικά προπετή» (ναι, ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος!).
Θα αναρωτηθεί κανείς, έχουν κάποια σημασία αυτά σήμερα; Εχουν, για τρεις λόγους:
Πρώτον, διότι η καλλιέργεια του εθνικού σανού συνεχίζεται. Παλιοί και νεότεροι μακεδονομάχοι κάνουν καριέρα.
Δεύτερον, διότι τον σανό αυτόν ποτίζουν, ως μη ώφελαν, νεότεροι πολιτικοί, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο στρουθοκαμηλισμός του οποίου χτυπάει ταβάνι: τι θα λέει αύριο, όταν μια άλλη (δική του ή συνεργασίας) κυβέρνηση κληθεί να εφαρμόσει τη συμφωνία; Πώς θα συγκρατήσει τότε τους μακεδονομάχους του;
Τρίτον, διότι οι ευκαιρίες δεν είναι καθημερινό φαινόμενο στην πολιτική. Στη γειτονική χώρα υπάρχει σήμερα μια κυβέρνηση που δεν παίζει το εθνικιστικό χαρτί. Φέρεται λογικά, κάνει υποχωρήσεις αδιανόητες έως πριν από λίγα χρόνια. Οι εκεί εθνικιστές έχουν σκυλιάσει σε αγαστό συγχρονισμό με τους δικούς μας. Οσοι προτρέπουν τον Παυλόπουλο να παρέμβει (για να ανατρέψει τη συμφωνία!) θέλουν να τον κάνουν Ιβάνοφ;
Κι επειδή προαναγγέλλεται «παρέμβαση» του (νεότερου) Καραμανλή κατά της συμφωνίας, καλό είναι όλοι να θυμηθούν πού μας οδήγησε η (δική του) λογική του «άστο γι’ αργότερα»: στη χρεοκοπία!
Γι’ αυτό οι νουνεχείς άνθρωποι σε όλα τα κόμματα-και ειδικά σε όσα έχουν κυβερνήσει- έχουν υποχρέωση να μιλήσουν. Δεν δικαιούνται να κρύβονται και να σιωπούν. Να μη φοβούνται ότι θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά του φιλο-ΣΥΡΙΖΑ, αν βγουν και πουν ότι η συμφωνία είναι καλή και πρέπει να προχωρήσει. Διότι είναι η αλήθεια.
Κι επειδή η ΝΔ έχει αποφασίσει να σπεκουλάρει με τον υπερπατριωτισμό και τα συλλαλητήρια, το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει κανένα λόγο να εμφανιστεί ως ουρά της. Δεν θα κερδίσει εκλογικά. Οι υπερπατριώτες ψηφοφόροι είναι καπαρωμένοι από άλλους. H κυρία Γεννηματά ας ακούσει όσους έχουν χειριστεί το θέμα και όχι ανίδεους και καιροσκόπους. Οι πρώτοι γνωρίζουν καλά ότι η συμφωνία είναι grosso modo ό,τι ζητούσε μέχρι τώρα το κόμμα της. Οι δεύτεροι μηρυκάζουν τα «πατριωτικά».
Η κυβέρνηση Τσίπρα προσφέρει εδώ και τέσσερα χρόνια πλήθος ευκαιριών για σκληρή αντιπολίτευση. Και θα συνεχίσει να προσφέρει. Στο Mακεδονικό κάνει το σωστό. Γι’ αυτό η συμφωνία πρέπει να υποστηριχθεί από όσους αντιτίθενται στην καλλιέργεια του «εθνικού» μας σανού και δεν θέλουν να νικήσει ξανά το «πατριωτικό» νταβατζιλίκι. Διότι και τα δύο είναι επικίνδυνα.
Γιώργος Καρελιάς
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/44341640074-44341640074
16/6/2018
Greek Prime Minister Alexis Tsipras arrives
at the European Council summit in Brussels on March 22.
(Jack Taylor/Getty Images)
Το Foreign Policy προτείνει Τσίπρα και Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης!
Κάποιοι θέλουν πολύ λύση…
Ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον πρωθυπουργό της πΓΔΜ έχουν δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο στην επίλυση των εθνικών ζητημάτων, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε χθες Παρασκευή στη διεθνή πολιτική επιθεώρηση Foreign Policy.
Η επιθεώρηση σημειώνει ότι τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Ζόραν Ζάεφ αξίζουν το Νόμπελ Ειρήνης για την προσπάθεια που κατέβαλαν ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα με το όνομα της πΓΔΜ.
«Η συμφωνία, την οποία θα υπογράψουν οι δύο πρωθυπουργοί για την επίλυση της κρίσης σχετικά με την ονομασία της πΓΔΜ, εισάγει μια έγκαιρη ώθηση εμπιστοσύνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ολόκληρο το δυτικό σχέδιο για τα Βαλκάνια», υποστηρίζει ο αρθρογράφος.
«Η συμφωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δύσκολες αντιδράσεις από εθνικιστές και στις δύο χώρες, οι οποίοι έχουν επιτεθεί στον αντίστοιχο ηγέτη της κάθε μίας, ως προδότη. Για να αποφευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, είναι επείγον να κερδίσουν οι Τσίπρας και Ζάιεφ όχι μόνο υποστήριξη, αλλά και παγκόσμια αναγνώριση», συνεχίζει το άρθρο.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, η συμφωνία δημιουργεί ένα μοντέλο για την αντιμετώπιση των ανάλογων διενέξεων όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρει ο αρθρογράφος ότι σε αντίθεση με όλους τους προκατόχους του, ο σημερινός πρωθυπουργός αντελήφθη κατ΄αρχάς το όφελος που θα προέκυπτε για την Ελλάδα αν απαλλασσόταν από ένα άσκοπο βάρος στις σχέσεις της με τους ΝΑΤΟϊκους συμμάχους και τους εταίρους της στην ΕΕ καθώς και στις σχέσεις της με μια γειτονική της χώρα. Επιπλέον, ο Έλληνας πρωθυπουργός θεώρησε ευκαιρία την εκλογή του μεταρρυθμιστή ομολόγου του, του Ζάεφ, στην πρωθυπουργία της ΠΓΔΜ.
Ο Ζάεφ ανυπομονεί να δει τη χώρα του να εντάσσεται επιτέλους στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, να αποκτά σταθερότητα και να προσελκύει επενδυτές.
Και το άρθρο συνεχίζει σημειώνοντας ότι για τη Μόσχα και για τους λαϊκιστές στην Ευρώπη η συμφωνία συνιστά πλήγμα.
Καθιστά εκ νέου το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως οργανισμούς ζωτικής σημασίας, ικανούς να παρέχουν κίνητρο σε ευάλωτους πολιτικούς ηγέτες για να κάνουν δύσκολους συμβιβασμούς. Τόσο με τα λόγια όσο και με τις πράξεις τους οι Τσίπρας και Ζάεφ διέψευσαν την πλάνη ότι οι υπερεθνικοί οργανισμοί δεν έχουν ρόλο αλλά ρόλο έχουν μόνο τα εθνικά κράτη, υπογραμμίζει το άρθρο.
«Για τους αμφισβητούντες στα Βαλκάνια που επιθυμούν την επαναχάραξη των συνόρων η συμφωνία επίσης συνιστά βαρύ πλήγμα. Με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ στον κοντινό ορίζοντα, τα σύνορα της ΠΓΔΜ είναι διασφαλισμένα, κάτι που θα περιέπλεκε την κατάσταση για εκείνους που θα τεμάχιζαν το γειτονικό Κόσοβο. Η συμφωνία προοιωνίζεται πρόοδο και στη Βοσνία, η οποία επιτέλους θα μπορέσει να προχωρήσει στο προτελευταίο στάδιο πριν από την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και να εμποδίσει έτσι τα σχέδια διχοτόμησής της…Με αναγεννημένα το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η μεγαλύτερη χώρα στην περιοχή, η Σερβία, θα μπορεί να απαλλαγεί επιτέλους από το ‘φλερτ’ της με τη Ρωσία και να επιλέξει οριστικά να συμμαχήσει με τη Δύση».
«Για όσους είναι εγκλωβισμένοι σε διενέξεις ταυτότητας, η συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων –αν δεν καταψηφιστεί στο ελληνικό κοινοβούλιο– αποτελεί ένα πρότυπο. Η συμφωνία αποδεικνύει ότι, αντιστοίχως δισεπίλυτες διενέξεις για πολύ ευαίσθητα ζητήματα μπορούν να επιλυθούν με καλή θέληση και τη λογική. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα αν οι λαφυραγωγοί στα Σκόπια ή την Αθήνα καταφέρουν να εκτροχιάσουν τη συμφωνία. Γι αυτό και είναι απαραίτητο ο κόσμος να υψώσει το ανάστημά του και να υποστηρίξει τις προσπάθειες δύο γνήσιων ειρηνοποιών, οι οποίοι έχουν επενδύσει χρόνο και έχουν ρισκάρει πολιτικά για να επιτύχουν μια σοβαρή και απαιτητική συμφωνία ώστε να ξεπεραστεί μία διένεξη δεκαετιών. Στην περίπτωση αυτή, δεν είναι καθόλου πρώιμο να μιλάμε για Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης».
Από Π. Καρβουνόπουλος - 16/06/2018
https://www.militaire.gr/to-foreign-policy-proteinei-tsipra-kai-zaef-gia-nompel-eirinis-kapoioi-theloyn-poly-lysi/
ΣΧΕΤΙΚΑ:
Alexis Tsipras Deserves the Nobel Peace Prize.
Greece's prime minister, together with his partner in Macedonia, has created a model for solving identity clashes across the globe.
The two leaders who deserve the Nobel Peace Prize did not meet this week in Singapore. Instead, they will meet Sunday on the banks of a clear, freshwater lake that borders Greece, Macedonia, and Albania. Prime Ministers Alexis Tsipras of Greece and Zoran Zaev of Macedonia — a country on track to be known formally as North Macedonia — will sign an agreement to resolve the bitter decades-long conflict over Macedonia’s name.
In fact, the deal does much more than that. It creates a model for addressing identity clashes that drive conflict not only in the Balkans but across the globe. A stinging rebuke to Russia and to its populist cronies in Europe, the agreement injects a timely boost of confidence in the European Union and the entire Western project for the Balkans. The agreement still faces stiff opposition from nationalists in both countries who have assailed their respective leader as a traitor. To avoid that outcome, it’s urgent that Tsipras and Zaev gain not just support, but worldwide acclaim.
Long mocked by diplomats as ridiculous, the Greek objection to Macedonia’s name — and the prideful Macedonian response — are rooted in the most basic questions of identity. Nowhere is the question posed more acutely than in the Balkans, where adding as little as a vowel to a word or an extra kiss to the cheek can immediately signal disrespect. Croats, Serbs, and Bosniaks, and Albanians and Serbs, all fought bitter wars over territory claimed as national patrimony. The struggle over national identity continues to infuse politics throughout the region as parties vie to ensure that “we,” as opposed to “the other,” get our due, speak our language, fly our flag, dominate our economy.
What makes the Macedonian case so vexing is the persistent challenge to the very existence of a Macedonian identity by its three larger, more powerful neighbors, Greece, Bulgaria and Serbia. (The region’s other squabbling peoples at least acknowledge the existence of the other.) While nominally recognizing the Macedonian state, each of these countries has advanced a narrative that has undermined it. Bulgaria challenges the Macedonian language, Serbia the independent Macedonian Orthodox Church, and a dominant narrative in Greece holds that there is no such thing as a non-Greek Macedonia. Macedonia is not just “Greek,” but “Greece” under this exclusivist concept has its roots in the vicious Greek Civil War.
Beneath the identity challenges lie latent territorial claims and fears. If Macedonians are considered to have no language, no church, no true national identity, some may conclude they have no right to a nation-state.If Macedonians are considered to have no language, no church, no true national identity, some may conclude they have no right to a nation-state. The territorial threats are more than hypothetical. Borders in the Balkans are widely, and dangerously, seen as malleable. Serbs in Bosnia and Kosovo dream of seceding. A leading Albanian party in Kosovo openly calls for union with Albania. In 2001, Albanians and Macedonians clashed violently in a brewing conflict that might easily have resulted in another Balkan territorial contest. To end that conflict, the majority ethnic Macedonians had to grant the large Albanian minority a host of identity concessions including the right to fly the Albanian flag, widely seen as an open expression of affection toward another state.
In sum, Macedonian stability has been tested internally by a restive minority which, given its druthers, would secede, and externally by three domineering neighbors, which would fancy a claim to the rump territory. Besides wounded national pride, Macedonia’s aspirations to join NATO and the European Union have been thwarted by Greece, which vetoed the country’s accession to NATO a decade ago and has also exploited its membership in the EU to prevent Macedonia from opening negotiations to join the union. The Greek embargo on membership for Macedonia has raised tensions, as Albanians in Macedonia resent being penalized over an issue that means little to them.
The name dispute has languished so long for the simple reason that it has caused less pain to the larger, more powerful party, Greece. This is what makes Tsipras’s vision so extraordinary. Unlike nearly all his predecessors, Tsipras grasped, first, the benefit from ridding Greece of an unnecessary burden in its NATO and EU relations, as well as its relations with a neighbor. Second, Tsipras saw opportunity in the arrival of his reformist counterpart in Skopje, Zaev. The Macedonian Prime Minister is desperate to see his country finally enter NATO and join the EU, stabilize, and attract investment.
As in most long-standing disputes, the negotiations were complex and concerned far more than just the country’s name. A delicate sequence had to be agreed to — including a national referendum in Macedonia and a vote in the Greek parliament that still gives spoilers like Russia an opportunity to disrupt the deal.
For Moscow and for anti-establishment populists across Europe, the agreement is a blow. It re-establishes NATO and the EU as vital organizations that can still motivate vulnerable political leaders to make difficult compromises. In their actions and words, Tsipras and Zaev have rebutted the canard that supranational institutions are irrelevant and that only nation-states matter.
For disputants in the Balkans who would like to redraw borders, the agreement is also a serious blow. With NATO membership on the early horizon, Macedonia’s borders are assured, posing a serious complication to those who would carve up neighboring Kosovo. The agreement heralds progress for Bosnia, too, which may finally advance to the penultimate stage before NATO membership thereby thwarting schemes to divide the country. As a sense of permanence settles on Bosnia, the prospects for finally coming to terms with its deep-set constitutional problems rise. With NATO and the EU resurgent, the largest country in the region, Serbia, may finally jettison its dalliance with Russia and choose definitively to ally itself with the West.
For antagonists around the world locked in identity disputes, the agreement between Macedonia and Greece is, if it survives political challenge, a model. The deal proves that seemingly intractable, zero-sum disputes over highly emotive issues can, with good will and good reason, be parsed.
BY EDWARD P. JOSEPH
http://foreignpolicy.com/2018/06/15/
alexis-tsipras-deserves-the-nobel-peace-prize/
15/6/2018
στην Αθήνα | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
10.
«Τα Σκόπια και η Αθήνα έγραψαν πραγματικά ιστορία»
Τα προηγούμενα χρόνια, το επίκεντρο μιας συνέντευξης με τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα θα ήταν η οικονομία. Ομως η επικείμενη έξοδος από τα μνημόνια καθώς και οι ραγδαίες αλλαγές στον κόσμο αλλά και στην περιοχή μας έστρεψαν τη συνέντευξη σε ευρύτερο ορίζοντα, πόσο μάλλον που η συνάντησή μας έγινε μόλις δύο ημέρες μετά τη συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.
Οι καιροί αλλάζουν, Αθήνα και Βερολίνο συνεργάζονται για το προσφυγικό, η Γερμανία στηρίζει τη συμφωνία για το ονοματολογικό, οι δύο χώρες ανησυχούν για την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών και των λαϊκιστών στην Ε.Ε. αλλά και για τις εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία.
Ο πρέσβης Πλέτνερ εκτιμά ιδιαίτερα και σέβεται την ελληνική εξωτερική πολιτική που λύνει προβλήματα και συμβάλλει στη σταθερότητα της περιοχής, χαιρετίζει τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ και ελπίζει, όπως δηλώνει, οι πολιτικές δυνάμεις σε Αθήνα και Σκόπια να φερθούν υπεύθυνα και να συνεισφέρουν στην προσπάθεια να εφαρμοστεί η συμφωνία.
• Είχατε δηλώσει πρόσφατα ότι «τα τελευταία χρόνια ήταν ταραγμένα» και πως Ελλάδα και Γερμανία έχουν πλέον αφήσει αυτήν την εποχή πίσω. Πώς έγινε αυτή η αλλαγή; Ποιοι παράγοντες βοήθησαν; Εχει αλλάξει και η κοινή γνώμη των δύο χωρών, αφήνοντας πίσω τα στερεότυπα;
Η κρίση στις σχέσεις μας ήταν οδυνηρή και είμαι πολύ χαρούμενος που έχει πλέον παρέλθει. Υπάρχουν πάρα πολλές άμεσες σχέσεις και επαφές μεταξύ ανθρώπων στη Γερμανία και την Ελλάδα, μόνο και μόνο από τους μικτούς γάμους και τις μικτές οικογένειες. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι η πλειονότητα του κόσμου στις δύο χώρες πείστηκε πραγματικά από τα στερεότυπα που προβλήθηκαν τότε από μια μερίδα πολιτικών και μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Τα τέσσερα εκατομμύρια Γερμανών τουριστών αντιλαμβάνονται τον κόσμο στην Ελλάδα ως εξαιρετικά φιλόξενο και εργατικό, ενώ και οι Ελληνες γνωρίζουν βέβαια ότι οι Γερμανοί δεν πάνε για ύπνο με ένα κομπιουτεράκι κάνοντας λογαριασμούς. Επίσης, οι πολυάριθμες συνεργασίες και διασυνδέσεις στους τομείς της επιστήμης, της έρευνας, του πολιτισμού συμβάλλουν –πιστεύω– σε μια διαφοροποιημένη αντίληψη του ενός για τον άλλον. Και στην κορύφωση της προσφυγικής κρίσης διαπιστώσαμε κάτι που δεν εκπλήσσει, ούτε είναι κάτι καινούργιο, αλλά κατέστη πασιφανές: οι δύο χώρες μας υπερασπίζονται τα ίδια ευρωπαϊκά ιδεώδη.
• Οδεύουμε στο τέλος του Μνημονίου, με την Ελλάδα να πρέπει να συνεχίσει να εκπληρώνει πολλές υποχρεώσεις και στο μέλλον. Μήπως όμως η Ε.Ε. και η Γερμανία εφησυχάσουν και δεν προχωρήσουν σε μια γενναία απόφαση για το χρέος;
Ολα τα μέλη της ευρωζώνης εργάζονται για τον ίδιο στόχο, την επιτυχημένη ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος και τη βιώσιμη εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Είμαι αισιόδοξος ότι το Eurogroup στις 21 Ιουνίου θα λάβει τις απαιτούμενες για αυτό αποφάσεις.
• Λίγο πριν από την αναθεώρηση του Δουβλίνου, η Βαυαρία προωθεί μια νέα αυστηρή πολιτική διαδικασιών ασύλου. Είναι αυτό προοίμιο μιας στροφής της γερμανικής πολιτικής; Χρειάζεται κάτι να αλλάξει σε επίπεδο Ε.Ε. καθώς δεν υπάρχουν ενιαία κριτήρια και η πολιτική των ποσοστώσεων απέτυχε; Θα συνεχίσουν κάποιες χώρες να δέχονται πρόσφυγες και κάποιες άλλες όχι;
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο παρατηρούμε αυτή τη στιγμή μια διαπάλη για τη μεταρρύθμιση του λεγόμενου «συστήματος του Δουβλίνου». Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα μεγάλη διάσταση απόψεων. Χαίρομαι, ωστόσο, που η Αθήνα και το Βερολίνο ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία στις διαπραγματεύσεις. Θέλουμε ένα αλληλέγγυο και δίκαιο ευρωπαϊκό σύστημα, το οποίο λαμβάνει υπόψη του το γεγονός ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα εξωτερικά σύνορα του ενιαίου για όλους μας χώρου του Σένγκεν. Και πέραν της όποιας τροποποίησης του συστήματος του Δουβλίνου, είμαστε υπέρ της ενίσχυσης της FRONTEX και υπέρ ενός ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου.
• Στις γερμανικές εκλογές σημειώθηκε μια άνοδος της Ακροδεξιάς, στην Ιταλία νίκησαν πρόσφατα ευρωφοβικές δυνάμεις, φαινόμενο που παρακολουθούμε να συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τι φταίει; Είναι η αυστηρή λιτότητα σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό ένας από τους παράγοντες;
Εχετε δίκιο, σε αρκετές δυτικές Δημοκρατίες παρατηρούμε αυτή τη στιγμή μια επέλαση λαϊκιστών. Να εξηγήσουμε το φαινόμενο αυτό με τον όρο «λιτότητα», μας οδηγεί –κατά τη γνώμη μου– σε λάθος δρόμο, επειδή και σε χώρες οι οποίες βρίσκονται σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση λαϊκιστικά κόμματα εισέρχονται στο κοινοβούλιο. Πιστεύω ένας από τους λόγους της επιτυχίας τους βρίσκεται στην ανασφάλεια, στον φόβο, ενδεχομένως, τον οποίο αισθάνεται ο κόσμος απέναντι στην παγκοσμιοποίηση.
Το συναίσθημα ότι ξεφεύγει από τα χέρια κάποιου ο έλεγχος του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, ότι γεγονότα και αποφάσεις π.χ. στην Κίνα ή στις ΗΠΑ έχουν επίδραση στη ζωή μας και δεν μπορούμε όμως να συναποφασίσουμε γι’ αυτά. Βέβαια αυτό ισχύει εδώ και αρκετό διάστημα, όμως οι νέες μορφές επικοινωνίας το ενισχύουν, γιατί το κάνουν πιο συνειδητό. Και ακριβώς σ’ αυτή την πολυπλοκότητα οι λαϊκιστές δίνουν απλές απαντήσεις: Κλείνουμε πόρτες και παράθυρα, εθνική απομόνωση και τα προβλήματα εκεί έξω εξαφανίστηκαν…
• Μόλις προχθές Αθήνα και Σκόπια συμφώνησαν για το ονοματολογικό, μια διαμάχη που ήταν ανοιχτή 25 χρόνια. Ποια είναι η δική σας εκτίμηση;
Συγχαίρουμε τις δύο κυβερνήσεις θερμά για την επιτυχία αυτή. Να ξεπεραστεί μια διαμάχη δεκαετιών απαιτεί σκληρή διπλωματική δουλειά και αίσθημα ευθύνης πολιτικού ανδρός. Σήμερα τα Σκόπια και η Αθήνα έγραψαν πραγματικά ιστορία. Τώρα ευελπιστούμε πως οι πολιτικές δυνάμεις και στις δύο χώρες θα φερθούν υπεύθυνα και θα συνεισφέρουν στην προσπάθεια να εφαρμοστεί η συμφωνία αυτή. Γνωρίζω πως πολύς κόσμος εδώ, στην Ελλάδα, θα αποδεχθεί μόνο με βαριά καρδιά κάθε είδους συμβιβασμό.
Και στις δημοκρατίες μπορούμε πάντοτε να συνομιλούμε για την καλύτερη λύση σε κάποιο θέμα. Κανείς, όμως, δεν θα έπρεπε να κατηγορεί τον άλλο για έλλειψη σοβαρότητας και πατριωτισμού. Είμαι πεπεισμένος ότι και οι δύο χώρες θα κερδίσουν από τη συμφωνία αυτή. Η Ελλάδα ενισχύει τον θετικό της ρόλο ως παράγοντος σταθερότητας σε μια ανήσυχη περιοχή.
• Πώς εκτιμά το Βερολίνο την ελληνική εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια και την προσπάθεια του Νίκου Κοτζιά να κλείσουν τα ανοιχτά θέματα; Αλλά και τις πρωτοβουλίες της Αθήνας για τριμερή και πολυμερή σχήματα συνεργασίας στη ΝΑ Μεσόγειο;
Η έντονη ελληνική διπλωματική δραστηριότητα για την ομαλοποίηση και την ανάπτυξη των σχέσεών της Ελλάδας με τους βόρειους γείτονές της αξίζει μεγάλο σεβασμό! Με τον τρόπο αυτό, η Αθήνα συμβάλλει σημαντικά στη σταθεροποίηση σε μια ανήσυχη περιοχή. Πρόκειται για διαμάχες και προβλήματα που διαρκούν πολλές δεκαετίες. Το γεγονός ότι προσεγγίζονται με υπομονή και επιμονή αποτελεί πραγματικά θετική συμβολή.
Από το 2016 οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών μας είχαν συμφωνήσει σε μια στενότερη συνεργασία μεταξύ μας. Από τότε υπάρχει τακτική και στενή επαφή των εξειδικευμένων κλιμακίων μας βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη.
• Οι σχέσεις Ε.Ε. - Τουρκίας, αλλά και οι διμερείς σχέσεις της Αγκυρας με πολλές χώρες της Ε.Ε. δοκιμάζονται. Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα, ποια στάση έχει το Βερολίνο για τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα στην Τουρκία, το κράτος δικαίου και την ελευθερία του Τύπου;
Μόνο λίγες χώρες συνδέονται τόσο στενά με την Τουρκία όσο η Ελλάδα και η Γερμανία. Κατά μία έννοια, είναι και για τους δυο μας γείτονας. Για εσάς γεωγραφικά και για εμάς δημογραφικά, καθότι στη Γερμανία ζουν περισσότερα από 3,5 εκατομμύρια Τούρκοι. Επομένως, και οι δύο γνωρίζουμε ότι, όσο δύσκολος εταίρος κι αν είναι η Τουρκία σήμερα, οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Αγκυρα θα πρέπει να διατηρηθούν ανοιχτοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο πλαίσιο της επικοινωνίας αυτής δεν θα εκφράσουμε με σαφήνεια την ανησυχία μας για τις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα.
• Τι κίνδυνοι υπάρχουν για την Ε.Ε. από την αμερικανική στάση να αναθεωρηθούν σημαντικές δεσμεύσεις της προηγούμενης προεδρίας σχετικά με το παγκόσμιο εμπόριο, το κλίμα και τη συμφωνία των 5+1 με το Ιράν;
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της «Δύσης» ως έννοιας. Η πολιτική της θεμελίωση βασίστηκε, εν μέρει, στη δημιουργία μιας Διεθνούς Τάξης Πραγμάτων βασισμένης σε κανόνες, όπου και οι ισχυρές χώρες θα έπρεπε να τηρούν τα από κοινού συμφωνηθέντα, όπου δεν θα ίσχυε το δίκαιο του ισχυρού, αλλά η ισχύς του δικαίου. Και όπου θα αναγνωρίζαμε ότι τα σημαντικά ζητήματα της εποχής μας, όπως για παράδειγμα η προστασία του περιβάλλοντος, η ενεργειακή ασφάλεια και η μετανάστευση, μπορούν να επιλύονται μόνο από κοινού.
Η πρόσφατη συνάντηση κορυφής του G7 στον Καναδά έδειξε ότι οι Αμερικανοί εταίροι μας σήμερα αμφισβητούν πολλές από αυτές τις θεμελιώδεις αρχές. Οσο κι αν αυτό είναι στενάχωρο, το σημαντικό είναι να δούμε ποια συμπεράσματα εξάγουμε από αυτή την κατάσταση. Για εμένα αυτό σημαίνει μόνο «Περισσότερη Ευρώπη»! Θα πρέπει να έρθουμε πιο κοντά στην Ε.Ε. και να υπερασπιστούμε από κοινού τα συμφέροντά μας – είτε αυτό είναι το εμπόριο είτε η προστασία του περιβάλλοντος είτε η ασφάλειά μας. Η δική μας απάντηση στο «America first» θα πρέπει να είναι το «Europe United»!
• Οι Ευρωπαίοι πολίτες εκφράζουν με διάφορους τρόπους την αγωνία τους, ίσως και τη δυσφορία τους, για μια Ευρώπη που δεν αφουγκράζεται τις αγωνίες τους. Τι περιμένουμε να αλλάξει στην σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.;
Ειδικά ενώπιον της πράγματι ανησυχητικής αταξίας που επικρατεί σε ορισμένα μέρη του κόσμου, η Ευρώπη θα πρέπει να επιδείξει ικανότητα δράσης και μάλιστα στα σημαντικά ζητήματα, για τα οποία οι πολίτες των χωρών μας έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες: μία κοινή εξωτερική πολιτική προκειμένου να υπερασπιστούμε τις ευρωπαϊκές μας αξίες στον κόσμο, περισσότερη ευρωπαϊκή συνεργασία σε αμυντικά θέματα, κοινή φύλαξη των συνόρων και ενιαία πολιτική για το άσυλο και τη μετανάστευση.
Επίσης, κοινές προσπάθειες για τη μείωση της ανεργίας των νέων στην Ενωσή μας. Είμαι πεπεισμένος ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα θα γίνει πιο ελκυστικό για τους πολίτες εάν η Ευρώπη «αποδώσει» στους τομείς αυτούς.
Συντάκτης: Νικόλας Ζηργάνος
http://www.efsyn.gr/arthro/
ta-skopia-kai-i-athina-egrapsan-pragmatika-istoria
16/6/2018
11.
Focus: Λαϊκιστής σε στιλ Βίκτoρ Όρμπαν,
ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Λαϊκισμό που προσιδιάζει στον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτoρ Όρμπαν επιρρίπτει στον πρόεδρο της Ν.Δ. το γερμανικό περιοδικό Focus στη διαδικτυακή του έκδοση με αφορμή τη στάση του στο ονοματολογικό.
Η συνεχιζόμενη και σήμερα συζήτηση στη Βουλή με αφορμή το ονοματολογικό και η απειλή ότι θα βγουν στη φόρα απόρρητες πληροφορίες για χειρισμούς προηγούμενων κυβερνήσεων επί του θέματος παρακολουθούνται στενά σε επίπεδο ειδησεογραφίας από τα γερμανικά MΜΕ και ιδιαίτερα η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το «χειρόφρενο» που τράβηξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταθέτοντας πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, τονιζει η DW.
Το όνομα του Βίκτορ Όρμπαν εμφανίζεται σε διαδικτυακό δημοσίευμα του περιοδικού Focus σε αναφορά με τη στάση προέδρου της Ν.Δ. στο ονοματολογικό.
Το γερμανικό περιοδικό κάνει σύντομο απολογισμό της συνολικής κατάστασης στη χώρα παίρνοντας αφορμή από την πραγματικότητα στα νοσοκομεία, στέκεται όμως στη συζήτηση στη Βουλή. «Οι συζητήσεις δεν αφορούν όπως παλαιότερα στην οικονομία» σημειώνει. «Μετά από 8 χρόνια η κρίση αποτελεί περιθωριακό σημείο, η διαμάχη για το ονοματολογικό είναι πιο σημαντική. Ο Τσίπρας μαζί με τον ομόλογό του Ζάεφ θέλουν μονομιάς να τερματίσουν την ερχόμενη Κυριακή μια διένεξη 27 ολόκληρων χρόνων. Το περιεχόμενο της συμφωνίας προκάλεσε την παρέμβαση της Ν.Δ.. Σε στιλ Βίκτορ Όρμπαν ο πρόεδρός της Κυριάκος Μητσοτάκης ανακάλυψε λαϊκιστικά θέματα για να προσελκύσει ψηφοφόρους. Κατέθεσε πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Για να συζητηθεί έπρεπε να συντομευτεί η συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο» επισημαίνει ο σχολιαστής αναφέροντας επίσης το επεισόδιο Μπαρμπαρούση και την καταδίωξη του εκτός της Χρυσής Αυγής πλέον βουλευτή.
Στη στήλη του στη διαδικτυακή έκδοση του γερμανικού περιοδικού Zeit ο Μίχαελ Τούμαν εκθειάζει τη συμφωνία Αθήνας-Σκοπίων για το ονοματολογικό. «Μας διδάσκει δύο τινά, αφενός ότι τα ντιλ που δεν ακολουθούν την αρχή της απειλής είναι πιθανά ακόμη και στον αιώνα του Τραμπ. Αφετέρου, θα μπορούσαν οι σοσιαλδημοκράτες που πανευρωπαϊκά έχουν πέσει σε μόνιμη κατάθλιψη να αισθάνονται κάπως υπερήφανοι που ένας εξ αυτών ο Ζόραν Ζάεφ και ο Τσίπρας μετά την Οδύσσεια του Αλέξη ´σοσιαλδημοκρατικοποιείται`. Οι προκάτοχοί τους ήταν ένας διεφθαρμένος εθνικιστής στα Σκόπια και ένας λαϊκιστής Σαμαράς στην Αθήνα». Και ο σχολιαστής συνεχίζει: «Για την Αθήνα είναι πολύ σημαντικό να αποβάλει την εικόνα του ταραχοποιού που μπλοκάρει ένα μικρό κράτος. Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι κάποτε ίσως χρειαστεί την αλληλεγγύη των μεγάλων εταίρων του. Οι Έλληνες νοιώθουν κάθε εβδομάδα, πόσο μεταβάλλεται η στρατηγική κατάσταση στο Αιγαίο».
http://www.topontiki.gr/article/277662/
focus-laikistis-se-stil-viktor-ormpan-o-kyriakos-mitsotakis
16/6/2018
12.
Σκόπια - Πανεπιστημιακός καθηγητής Ντίμιταρ Απάσιεφ:
Οι τέσσερις λόγοι που η συμφωνία με την Ελλάδα θα αποτύχει.
Δεν είναι μόνο οι Έλληνες ειδήμονες που σχολιάζουν κρίνουν και επικρίνουν στα κοινωνικά μέσα την συμφωνία με τα Σκόπια, το ίδιο κάνουν και οι Σκοπιανοί.
Έτσι, ο διδάκτωρ της Νομικής Σχολής και ακτιβιστής για Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ντίμιταρ Απάσιεφ, που είναι μέλος του κόμματος SDSM του Ζόραν Ζάεφ, στη σελίδα του αναφέρει εν συντομία όχι μόνο τους ενδοιασμούς που έχει για την συμφωνία με την Ελλάδα αλλά και …τιμωρία για το …δίδυμο Ζάεφ- Ντιμίτροφ.
Τι λέει:
Το δίδυμο των Κούσλινγκ Ζάεφ και Ντιμίτροφ που έχει φέρει τους πολίτες ενώπιον τετελεσμένων, θα συναντήσει τέσσερα ασυμβίβαστα νομικά εμπόδια για έναρξη της ισχύος οποιαδήποτε ‘συμφωνίας’.
Αυτά είναι:
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας
(ο οποίος δεν θα υπογράψει)
Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Δημοκρατίας της ‘Μακεδονίας’
(που θα την ακυρώσει)
Το λαϊκό δημοψήφισμα
(το οποίο δεν θα πετύχει)
Και
Το ελληνικό Κοινοβούλιο
(το οποίο δεν θα το επικυρώσει).
Αποτέλεσμα: Στις επόμενες εκλογές το SDSM θα πάθει αυτό που έπαθε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και οι ‘δύο’ θα έχουν ποινικές ευθύνες για εχθρική δραστηριότητα εναντίον του κράτους, που μετριέται σε 20 χρόνια…, σημειώνει ο Σκοπιανός καθηγητής.
(Στοιχεία από FB)
The Hellenic Information Team
https://www.echedoros-a.gr/2018/06/blog-post_57.html
15/6/2018
13.
Η συμφωνία και οι «ξένοι».
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, μαζί και ο διεθνής Τύπος, χαιρέτισαν τη συμφωνία και απέδωσαν εύσημα, με διθυραμβικούς τόνους σε κάποιες περιπτώσεις, στους πρωτεργάτες της Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ και τους υπουργούς τους. Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία συνθηκών προσέγγισης των δύο πλευρών, ασκώντας πιέσεις να κλείσουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις το θέμα, και κατά μερικούς επέβαλαν κιόλας τη συμφωνία. Προφανώς και δεν πανηγύρισαν γιατί πήραμε πίσω εμείς οι Ελληνες την ιστορία που μας «έκλεψαν» οι άλλοι, ή γιατί το όνομα της γείτονος φέρει γεωγραφικό προσδιορισμό και ακόμα διότι δεν θα τους επιτρέπουμε εφεξής να γεύονται και να πωλούν τον χαλβά (τους) ως μακεδονικό. Ολα αυτά, για να είμαστε ειλικρινείς, οι ξένοι τα θεωρούσαν αστεία από την πρώτη στιγμή που ανέκυψε εκ νέου μακεδονικό ζήτημα με τη μορφή της ονομασίας, το 1991. Πλην, όμως, έπρεπε να στηρίζουν την Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., με την αλληλεγγύη τους.
Αυτό που ενδιέφερε σφόδρα τους Δυτικούς ήταν να ενισχύσουν την απειλούμενη εσωτερική σταθερότητα στο κράτος της FYROM και να το εντάξουν το συντομότερο δυνατό στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, ώστε να μην πέσει στην «αγκαλιά» της Ρωσίας.
Το έγκυρο Spiegel χαρακτήρισε τη συμφωνία «νίκη για τη Δύση, καταστροφή για τη Ρωσία» και όπως έγραψε στη διαδικτυακή έκδοση, «η Μόσχα θα πρέπει να φοβάται για την επιρροή της στην περιοχή». Και δεν ήταν το μόνο μέσο που ανέδειξε αυτή την πτυχή.
Το παιγνίδι της επιρροής στη Βαλκανική, ιδιαίτερα στη δυτική, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η FYROM παρέμενε εκτεθειμένη στη ρωσική (κυρίως) αλλά και τουρκική διάβρωση, λόγω Ελλάδας, που εμπόδιζε έως τώρα την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την Ε. Ε.
Πλέον με την υπογραφή της συμφωνίας, η Αθήνα δεσμεύεται να άρει τις επιφυλάξεις της ώστε να τεθούν σε κίνηση οι διαδικασίες ενσωμάτωσης της «Βόρειας Μακεδονίας» στις ΝΑΤΟϊκές και ευρωπαϊκές δομές. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα πιέσουν να υλοποιηθεί ο οδικός χάρτης που συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο πλευρών, ώστε να θωρακίσουν τη «Βόρεια Μακεδονία».
Η εμπέδωση της σταθερότητας στα Βαλκάνια προέχει για τον διεθνή παράγοντα, που αναμένεται να στραφεί τώρα με περισσότερη ένταση στη διευθέτηση της διένεξης Σέρβων και Αλβανών για το Κόσοβο, όπου ρόλο παίκτη διεκδικεί και η Ρωσία στο πλευρό του Βελιγραδίου.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
http://www.kathimerini.gr/969639/opinion/epikairothta/
politikh/h-symfwnia-kai-oi-3enoi
16/6/2018