Το τέλος των "αυτοκρατορικών" φαντασιώσεων της Βρετανίας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Η «άθλια» συμφωνία της Μέι και οι εναλλακτικές. 
(2) Η άλλη όψη της Βρετανίας και του Brexit.
(3)  Η σκληρή πραγματικότητα του Brexit.

Προσπαθώντας να αποκρούσει τις βολές που δέχεται ένθεν κακείθεν ως προς το σχέδιο συμφωνίας στο οποίο κατέληξε με τους “27” για το Brexit, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι τονίζει ότι οι διαθέσιμες επιλογές είναι μόνο τρεις: είτε το σχέδιό της να εγκριθεί από τη Βουλή των Κοινοτήτων, είτε να υπάρξει άτακτη έξοδος χωρίς συμφωνία, είτε να ακυρωθεί η ίδια η ιδέα της εξόδου (αν και στη συνέχεια φρόντισε να αποκλείσει την τελευταία δυνατότητα).

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η Τερέζα Μέι καλείται να επιτύχει ταυτοχρόνως τρεις ενδεχομένως ασυμβίβαστους στόχους: τη διατήρηση της συνοχής και ακεραιότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, τον σεβασμό της δημοκρατίας και την ανάκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας.

Ο πρώτος στόχος σχετίζεται άμεσα με το θέμα της Βορείου Ιρλανδίας, το οποίο επιδέξια μόχλευσε η ευρωπαϊκή πλευρά (και έμμεσα με την οργή της Σκωτίας και Ουαλίας για την παραμέληση των δικών τους ευαισθησιών), ενώ ο δεύτερος αφορά τις δυνάμει διαλυτικές πολιτικές επιπτώσεις μιας αγνόησης της λαϊκής ετυμηγορίας στο δημοψήφισμα του 2016 και ο τρίτος με την δυνατότητα εκμετάλλευσης των όποιων πλεονεκτημάτων μπορεί να προσφέρει η απελευθέρωση από το κανονιστικό πλαίσιο της Ε.Ε.

Θυμίζει κάπως η κατάσταση αυτή το “αδύνατο τρίγωνο” της μακροοικονομικής πολιτικής, ήτοι το γεγονός ότι δεν μπορεί μία χώρα να έχει ταυτοχρόνως νομισματική ανεξαρτησία, σταθερές ισοτιμίες και ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων. Ή όπως το αναδιατύπωσε με πιο γενικούς όρους ο Dani Rodik, ότι η δημοκρατία, η εθνική κυριαρχία και η ενσωμάτωση στην διεθνή οικονομία μπορούν να συνδυαστούν ανά δύο, αλλά δεν μπορούν να επιτευχθούν και οι τρεις. Πρόκειται για το λεγόμενο “παράδοξο της παγκοσμιοποίησης”.

Το “βρετανικό παράδοξο”, εν προκειμένω, συνίσταται στο ότι από τις τρεις δυνατότητες που παρουσίασε η Τερέζα Μέι, η λιγότερο δημοφιλής στον βρετανικό πληθυσμό είναι ακριβώς το δικό της σχέδιο συμφωνίας με τους “27”, καθότι πολύ “σκληρό” για τα γούστα των θιασωτών της παραμονής στην Ε.Ε. και πολύ “μαλακό” για τους ακραιφνείς οπαδούς της εξόδου. Εξ ού και η εντυπωσιακή κακοφωνία που επικρατεί στην Βουλή των Κοινοτήτων μετά την ανακοίνωση της επίτευξης συμφωνίας.

Και όμως: για τους ίδιους λόγους, το “σχέδιο Μέι” είναι το περισσότερο πιθανό να εφαρμοστεί – καθώς η προοπτική του άτακτου Brexit δεν παύει να φοβίζει τους Βρετανούς, ενώ η αντιστροφή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος έχει, πέρα από τα προφανή πολιτικά ρίσκα, το μειονέκτημα να γίνεται όλο και λιγότερο εφικτή με κάθε μέρα που περνά.

Στην πραγματικότητα, με το να καθιστούν σαφές ότι δεν υπάρχει περιθώριο περαιτέρω διαπραγμάτευσης και με το να διαδίδουν ότι η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της 25ης Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί ούτως ή άλλως (αν όχι για την επικύρωση της συμφωνίας, τότε για την προετοιμασία της “σκληρής εξόδου”) οι “27” λειτουργούν ως οι καλύτεροι υποστηρικτές της βαλλόμενης στο εσωτερικό Μέι.

Οι ένθερμοι Bremainers που πιστεύουν ότι με την καταψήφιση του σχεδίου της πρωθυπουργού θα δρομολογήσουν πολιτικές ανατροπές με κορύφωση τη διενέργεια δεύτερου δημοψηφίσματος κινδυνεύουν να ενισχύσουν τις πιθανότητες επικράτησης του σεναρίου που κατεξοχήν απεύχονται, δηλ. του άτακτου Brexit. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι “27” επείγονται, για ευρύτερους “παιδαγωγικούς” λόγους, αλλά και ενόψει επικείμενων ευρωεκλογών, να ξεμπερδεύουν με τη Βρετανία, χωρίς διάθεση για χρονοτριβή ή παλινωδίες.
Οι φίλοι των Εργατικών, πάλι, που πιστεύουν ότι όσο πιο “μαλακό” είναι το Brexit (λ.χ. με συμμετοχή όχι μόνο στην τελωνειακή ένωση, αλλά και στην κοινή αγορά) τόσο το καλύτερο, προφανώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η προβλεπόμενη από το “σχέδιο Μέι” συμμόρφωση με τους κανόνες ανταγωνισμού της Ε.Ε. αποκλείει την υλοποίηση του προεκλογικού προγράμματος του Τζέρεμι Κόρμπιν περί επανεθνικοποιήσεων κ.ο.κ., που αναστήλωσε την απήχηση του κόμματος.

Προκειμένου να αποτρέψει την οιονεί απόσπαση της Βορείου Ιρλανδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ντάουνινγκ Στριτ αποδέχθηκε την υπαγωγή ολόκληρης της χώρας σε καθεστώς τελωνειακής ένωσης. Όμως το τίμημα είναι βαρύτατο: η Βρετανία υποχρεώνεται (έναντι μάλιστα τιμήματος ύψους 40 δισ. λιρών) να ακολουθεί, για αδιευκρίνιστο χρονικό ορίζοντα, ένα κοινοτικό κεκτημένο που δεν θα μπορεί πια να συνδιαμορφώνει, χωρίς επαρκή πρόσβαση του χρηματοπιστωτικού της κλάδου στην ηπειρωτική Ευρώπη και χωρίς τη δυνατότητα σύναψης εμπορικών συμφωνιών με τρίτα μέρη – αυτών που θα απελευθέρωναν, κατά τους Brexiteers, τις “πλανητικές φιλοδοξίες” της.

Η περίκλειστη ελίτ της αθεράπευτα νησιωτικής Βρετανίας κλήθηκε να υλοποιήσει μια επιλογή εξόδου, που την αιφνιδίασε πλήρως, προερχόμενη στη διαπραγμάτευση με την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να διεμβολίσει τους “27” μέσω διμερών συνεννοήσεων. Από αυτή την άποψη, το παιχνίδι κρίθηκε από πολύ νωρίς – διαψεύδοντας τις φαντασιώσεις της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας και επιβεβαιώνοντας την ισχύ του “αδύνατου τριγώνου”.

Του Κώστα Ράπτη

16/11/18


             ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ           
                    


1.
Η «άθλια» συμφωνία της Μέι και οι εναλλακτικές. 

Η Βρετανία πρέπει να βρει ένα μονοπάτι που θα αποφεύγει τη ρήξη με την ΕΕ και τις επιπτώσεις της. Το σενάριο νέου δημοψηφίσματος και η εναλλακτική της επαναδιαπραγμάτευσης. Γιατί η πρόταση Μέι δεν ικανοποιεί κανέναν.

Συγχαρητήρια! Η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι κατάφερε να ενώσει ένα βαθιά διχασμένο έθνος. Όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: η συμφωνία στην οποία κατέληξε είναι άθλια.
Για τους υπέρμαχους της παραμονής, είναι προφανές ότι αυτή η ημιμόνιμη ενδιάμεση κατάσταση, η οποία θα κρατήσει το Ηνωμένο Βασίλειο εντός της τελωνειακής ένωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα χωρίσει τη Βόρεια Ιρλανδία από την υπόλοιπη χώρα επ’ αόριστον, είναι πολύ χειρότερη από την ιδιότητα του μόνιμου μέλους της Ε.Ε. Για τους υπέρμαχους της αποχώρησης, είναι εξίσου προφανές ότι αυτή η ίδια ενδιάμεση κατάσταση θα είναι πολύ χειρότερη από μια καθαρή έξοδο.
Επιτέλους επιτυγχάνεται σύμπνοια στον εμφύλιο της Βρετανίας για τη μελλοντική της σχέση με την Ευρώπη: και οι δύο πλευρές αντιτίθενται σε ό,τι συμφωνήθηκε.

Δύο είναι οι πιθανές αντιδράσεις στο αποτέλεσμα αυτό.

Η πρώτη είναι να υποστηρίξει κανείς ότι μια συμφωνία που ενώνει τη χώρα μπροστά στον τρόμο είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να αναμένεται και είναι, στην πραγματικότητα, το λιγότερο κακό δυνατό αποτέλεσμα. Επιτρέπει στο Ηνωμένο Βασίλειο να αποχωρήσει, χωρίς να έρθει σε μετωπική σύγκρουση και αφήνει περιθώριο για επιπρόσθετες διαπραγματεύσεις σχετικά με τη μελλοντική σχέση με την Ε.Ε. Το γεγονός ότι κανείς δεν είναι ικανοποιημένος την καθιστά τον λιγότερο παράλογο συμβιβασμό για το πώς θα προχωρήσουμε προς τα μπρος. Κανείς δεν κερδίζει απόλυτα και κανείς δεν χάνει απόλυτα.

Η δεύτερη αντίδραση είναι πως αυτό το ντιλ δεν θα έπρεπε και -το σημαντικότερο- δεν πρόκειται να επικυρωθεί. Δεν θα έπρεπε να είχε συμφωνηθεί, γιατί όλοι συμφωνούν πως δεν είναι ικανοποιητικό. Δεν θα επικυρωθεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να προχωρήσουμε προς τα μπρος, ο οποίος θα αποφεύγει τη βίαιη σύγκρουση με την Ε.Ε., με όλες τις επιβλαβείς οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις που θα είχε το αποτέλεσμα αυτό. Εν τω μεταξύ, όποιο και αν είναι αυτό, θα πρέπει να διατηρεί το Ηνωμένο Βασίλειο ως μια λειτουργική συνταγματική δημοκρατία.

Η επίτευξη αυτού του δύσκολου εγχειρήματος, σε περίπτωση που απορριφθεί η συμφωνία που επιτεύχθηκε με την Ε.Ε., θα είναι το πρωταρχικό μέλημα της βρετανικής πολιτικής. Θα ανοίξει επίσης αναγκαστικά το ζήτημα του Brexit για τα υπόλοιπα 27 μέλη της Ε.Ε.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα ακόμα δημοψήφισμα, βουλευτικές εκλογές, ένα αίτημα για παράταση της αποχώρησης και μια απόπειρα επαναδιαπραγμάτευσης ή ένα συνδυασμό και των δύο. Η μόνη βεβαιότητα είναι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το Brexit θα κυνηγά τη βρετανική οικονομία και πολιτική στο μέλλον.

Η Βρετανία δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να ξεκαθαρίσει τη σχέση της με την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτή είναι μια ακόμα προφανής αλήθεια. Οι συγκρίσεις με την κρίση του Σουέζ είναι εντελώς άστοχες. Αυτό είναι ένα πολύ μεγαλύτερο μπέρδεμα.

  Martin Wolf 

Financial Times/euro2day.gr

 16/11/2018







 2.
Η άλλη όψη της Βρετανίας και του Brexit. 

Το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να είναι η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου έχει τόσο υψηλά ποσοστά παιδικής φτώχειας που αποτελούν μεγάλη ντροπή για  τις  βρετανικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.

Οι ίδιοι άνθρωποι  που οδήγησαν τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι που επί σειρά ετών ακολούθησαν οικονομικές πολιτικές που έφεραν  κάτω από τα όρια της φτώχειας 14 εκατομμύρια πολίτες , το 1/5 δηλαδή του πληθυσμού .

1,5 εκατομμύριο Βρετανοί  και περίπου το 40% των παιδιών ζουν μέσα στην απόλυτη φτώχεια και το ποσοστό αυτό αναμένεται να αυξηθεί δραματικά τα επόμενα χρόνια .

Αυτά είναι τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και πραγματικά σοκάρουν.

Αντίστοιχη φτώχεια συναντά κανείς και σε μία ακόμη οικονομική υπερδύναμη  στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών βρέθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και επισκέφτηκε το Λονδίνο , την Οξφόρδη , το Κάρντιφ , το Νιουκαστλ , τη Γλασκώβη και το Μπέλφαστ.

“ Είναι φανερό  σε όποιον κυκλοφορεί με τα μάτια του ανοιχτά πως έχει αυξηθεί ραγδαία ο αριθμός των συσσιτίων και των τραπεζών τροφίμων αλλά και οι άστεγοι” δηλώνει ο Φίλιπ Άλστον στην εφημερίδα Γκάρντιαν.

Υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση απόγνωσης σε όλες αυτές τις πόλεις λέει ο Άλστον , μοναξιά και απομόνωση σε τόσο μεγάλο βαθμό που η κυβέρνηση αναγκάζεται να διορίσει υπουργό για την αποφυγή των αυτοκτονιών.

Αυτή τη στιγμή στη Βρετανία ο χρόνος αναμονής για να πάρει κανείς κοινωνικά επιδόματα είναι 5 εβδομάδες . Πολύ μεγάλο χρονικό περιθώριο που οδηγεί στην απόγνωση ανθρώπους που δεν έχουν από που να κρατηθούν.

Το δημόσιο σύστημα υγείας και παροχής στέγης καταρρέει και η εγκληματικότητα είναι εκτός ελέγχου .

Ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών συναντήθηκε και με αρκετούς υπουργούς και διαπίστωσε πως αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και πως αυτά που του περιγράφουν υπουργοί όπως η Εστερ Μακβέι ( παραιτήθηκε εξαιτίας της συμφωνίας για το Μπρέξιτ ) απέχουν έτη φωτός από αυτό που βιώνει στην καθημερινότητα ένας απλός Βρετανός πολίτης.

Βρίσκονται σε διαρκή κατάσταση άρνησης λέει για την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι και προσθέτει πως συνάντησε ανθρώπους σε απόγνωση γιατί δεν είχαν που να κοιμίσουν τα παιδιά τους με ασφάλεια , που πουλούν το κορμί τους για σεξ για λίγες λίρες ή για να βρουν καταφύγιο τις νύχτες και έφηβους που γίνονται μέλη συμμοριών γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης.

Όλα αυτά στο Ηνωμένο Βασίλειο και όχι σε κάποια ξεχασμένη χώρα της Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής.

Οι ανθρωποι δεν ξέρουν από που να πιαστούν και ουσιαστικά μόνο οι τοπικές κυβερνήσεις της Βόρειας Ιρλανδίας και της Σκωτίας φαίνεται να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία.

Βλέποντας κανείς πόσες τράπεζες τροφίμων έχουν ανοίξει στο Ηνωμένο Βασίλειο νιώθει πως κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή η  επιδημία  έχει πλήξει τη χώρα σχολιάζει ο Φιλίπ Άλστον .

Η Μεγάλη Βρετανία εγκατέλειψε το κοινωνικό μοντέλο εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια και οι συνέπειες είναι κάτι παραπάνω από ορατές . Και  οι βρετανικές κυβερνήσεις αρνούνται ακόμα σήμερα να συζητήσουν το ζήτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων των αδύναμων και να αντιγράψουν το μοντέλο που με μεγάλη επιτυχία εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες η Σουηδία και η Γερμανία.

Οντίν Λιναρδάτου

http://metarithmisi.liberal.gr/post/%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82/%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD-%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CF%8C%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD/
17/11/2018



 3.
Η σκληρή πραγματικότητα του Brexit.

Οι αποφάσεις της May τελικά γύρισαν μπούμερανγκ. Η συμφωνία που έκλεισε με τις Βρυξέλλες καταρρέει γρήγορα και μαζί με αυτήν η πρωθυπουργία της. Μέχρι στιγμής, έχουν παραιτηθεί επτά από τους υπουργούς της. Επιστολές που ζητούν την αντικατάστασή της καταφτάνουν σωρηδόν στον ισχυρό πρόεδρο της επιτροπής 1922 του Συντηρητικού Κόμματος του 1922: μόλις φτάσουν τις 48, θα μπορούσε να υπάρξει ψήφος εμπιστοσύνης για την ηγεσία της και ίσως μια πρόταση μομφής. Άλλα στελέχη των Συντηρητικών ζητούν ένα δεύτερο δημοψήφισμα. Στο μεταξύ, το Εργατικό Κόμμα τρίβει τα χέρια του για πρόωρες γενικές εκλογές. Η πολιτική κρίση που "σιγοβράζει" από το 2016 ξέσπασε με εκρηκτικό τρόπο.

Η πολιτική αντίδραση από την τελευταία προσπάθεια της May να τετραγωνίσει τον κύκλο του Brexit είναι δικαιολογημένη. Η συμφωνία της είναι φρικτή. Θα εγκλωβίσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε ένα "παγωμένο Brexit", έτσι ώστε να μην είναι ούτε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε τελείως έξω από αυτήν. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα αναγκαστεί να δέχεται αποφάσεις της ΕΕ πάνω στις οποίες δεν θα έχει κανένα λόγο και θα συνεχίσει να συνεισφέρει στον προϋπολογισμό της ΕΕ, παρά το ότι δεν θα είναι πλέον μέλος. Επίσης, δεν θα είναι σε θέση να εφαρμόσει τις δικές του εμπορικές συμφωνίες με τον υπόλοιπο κόσμο μέχρι να λήξει το πάγωμα. Και δεν θα μπορεί να τερματίσει το πάγωμα μονομερώς.

Η ιδέα ήταν ότι αυτό το "παγωμένο Brexit" θα εφαρμoζόταν αρχικά μόνο για μια μεταβατική περίοδο που θα έληγε τον Δεκέμβριο του 2020, για να αντικατασταθεί από μια συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών. Ωστόσο, η πρόταση επιτρέπει την παράταση της ημερομηνίας αυτής, αν χρειαστεί ακόμη και για δεκαετίες, εάν δεν γίνει διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου. Και αν η μεταβατική περίοδος ολοκληρωθεί χωρίς μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, τότε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο θα παραμείνει σε μια τελωνειακή ένωση με την ΕΕ επ' αόριστον, αλλά η Βόρεια Ιρλανδία θα έχει στενότερες σχέσεις με την ΕΕ από ό, τι το υπόλοιπο του Ηνωμένου Βασιλείου.

Για τους οπαδούς του Brexit αλλά και του Bremain, αυτή είναι η χειρότερη από όλες τις πιθανές λύσεις. Αλλά όσο φρικτή κι αν είναι η συμφωνία αυτή ικανοποιεί τις προϋποθέσεις που έθεσε η May στην ομιλία της στο Λάνκαστερ. Παράλληλα, ικανοποιεί και τους όρους της ΕΕ. Καμία άλλη πρόταση δεν το επιτυγχάνει αυτό. Είναι επομένως η καλύτερη δυνατή διαθέσιμη συμφωνία. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει επιτύχει μια συμφωνία που επιτρέπει στη Βρετανία να έχει τη δική της τούρτα και να την τρώει- αλλά η τούρτα έχει τόσο απαίσια γεύση που κανείς δεν θέλει να φάει.

Η ομάδα European Research Group (ERG) φαίνεται να πιστεύει ότι εάν καταφέρει να αντικαταστήσει την May με έναν οπαδό του σκληρού Brexit, αυτός ή αυτή θα μπορέσει να διαπραγματευτεί μια συμφωνία πιο κοντά στις προτιμήσεις της. Από την άλλη πλευρά της πολιτικής σύγκρουσης, το Εργατικό Κόμμα φαίνεται να πιστεύει ότι εάν καταφέρει να αντικαταστήσει την May με τον Jeremy Corbyn, θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί μια συμφωνία πιο κοντά στα δικά του θέλω.

Και οι δύο αυταπατώνται. Η ΕΕ δεν έχει κανένα κίνητρο να επαναδιαπραγματευτεί οποιαδήποτε συμφωνία. Ο δρόμος μέχρι αυτό το σημείο ήταν μακρύς και οδυνηρός και η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου διαπραγματεύτηκε με κακή πίστη, λέγοντας επανειλημμένως ένα πράγμα στην ΕΕ, έπειτα το αντίθετο στους πολιτικούς της και τον βρετανικό Τύπο και εκτοξεύοντας προσβολές όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν προς αυτή την κατεύθυνση. Από την πλευρά της ΕΕ υπάρχει πολύ λίγη καλή θέληση αλλά η διαπραγματευτική κόπωση είναι πλέον μεγάλη.

Για άλλη μια φορά, οι Συντηρητικοί συγκρούονται μεταξύ τους αντί να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα όσων έχουν κάνει. Οι ψήφοι εμπιστοσύνης και οι προτάσεις δυσπιστίας δεν θα επιτύχουν τίποτα. Απλώς σπαταλούν πολύτιμο χρόνο.

Και το Εργατικό Κόμμα δεν είναι καλύτερο. Η καταψήφιση της συμφωνίας με την ελπίδα να οδηγηθεί η χώρα σε γενικές εκλογές είναι εντελώς ανόητη. Η ΕΕ σίγουρα θα επέτρεπε την επέκταση του άρθρου 50 ώστε να επιτραπεί η διεξαγωγή γενικών εκλογών πριν από το Brexit, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήταν πρόθυμη να επαναδιαπραγματευτεί τη συμφωνία. Ο Jeremy Corbyn θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί στη ντροπιαστική θέση να αποφασίσει εάν θα δεχθεί τη συμφωνία της May ως μια επιλογή "αυτό ή τίποτα".

Εν πάση περιπτώσει, η May δεν χρειάζεται να προκηρύξει εκλογές ακόμη και αν το Κοινοβούλιο καταψηφίσει τη συμφωνία. Μπορεί απλώς να πει ότι το Κοινοβούλιο επέλεξε ένα Brexit χωρίς συμφωνία και η δουλειά της είναι να το υλοποιήσει. Η επανειλημμένη δήλωσή της στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ότι "οι πολιτικοί θα λογοδοτήσουν για τις αποφάσεις που λαμβάνουν" δείχνει ότι θα επέλεγε ακριβώς αυτό.

Η απειλητική προοπτική ενός άτακτου Brexit τρομάζει ήδη τις αγορές. Η στερλίνα βυθίστηκε χθες και το κόστος προστασίας μέσω CDS έναντι του βρετανικού χρέους αυξήθηκε. Οι μετοχές της κρατικά ελεγχόμενης RBS υποχώρησαν κατά 9%. Παρόλο που ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα προεξοφλούνταν πριν από το πραγματικό γεγονός, θα υπήρχε σαφώς σημαντική διαταραχή της αγοράς.

Το "No-deal Brexit" θα μπορούσε επίσης να έχει καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Το ΔΝΤ, το οποίο ολοκλήρωσε πρόσφατα την αξιολόγηση βάσει του άρθρου IV για την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, προέβλεψε ότι ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα μπορούσε να προκαλέσει συρρίκνωση του βρετανικού ΑΕΠ κατά 5-8%, σαν αυτή που βίωσε το Ηνωμένο Βασίλειο στην Μεγάλη ύφεση του 2008-9. Άλλες ανεξάρτητες εταιρείες προβλέψεων κατέληξαν επίσης στο συμπέρασμα ότι το άτακτο Brexit θα ανοίξει μια πολύ μεγάλη τρύπα στην οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου. Και έχουν υπάρξει επανειλημμένες προειδοποιήσεις σχετικά με τις συνέπειες για τις θέσεις εργασίας και το επίπεδο διαβίωσης στη χώρα, για να μην αναφέρουμε τις προμήθειες πρώτων υλών όπως τα φάρμακα εάν το Ην. Βασίλειο αποκοπεί ξαφνικά από την εφοδιαστική αλυσίδα της Ευρώπης.

Ο βρετανικός λαός δεν ψήφισε για να δει τη ζωή του να ζημιώνεται από μια αναπόφευκτη οικονομική συντριβή. Ψήφισε για μια ομαλή έξοδο από την ΕΕ. Αλλά αν το Κοινοβούλιο καταψηφίσει αυτή τη συμφωνία, τότε οι μόνες επιλογές που μένουν στο τραπέζι είναι το Brexit χωρίς συμφωνία –ή καθόλου Brexit.

Οι εκκλήσεις  για ένα δεύτερο δημοψήφισμα πολλαπλασιάζονται. Αλλά ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν θα μπορούσε απλώς να δίνει στους Βρετανούς μια επιλογή ανάμεσα σε αυτή τη φρικτή συμφωνία και σε ένα καταστροφικό άτακτο Brexit. Εάν υπάρξει ένα δεύτερο δημοψήφισμα, το ψηφοδέλτιο πρέπει να έχει τρεις επιλογές: τη συμφωνία της May, το Brexit χωρίς συμφωνία και καθόλου Brexit. Μόνο τότε θα ανακαλύψουμε αν η λαχτάρα του βρετανικού πληθυσμού για "κυριαρχία" επισκιάζει πράγματι την ορθολογική επιθυμία τους για θέσεις εργασίας, οικονομική σταθερότητα και ευημερία.

Αλλά εάν δεν υπάρξει δεύτερο δημοψήφισμα - και επί του παρόντος ούτε η κυβέρνηση ούτε το Εργατικό Κόμμα φαίνεται να το εξετάζουν σοβαρά - τότε το Κοινοβούλιο πρέπει να αποφασίσει εάν η πλήρης διακοπή των σχέσεων με την ΕΕ προς όφελος της κυριαρχίας, ακόμη και με το τίμημα μιας βαθιάς οικονομικής ύφεσης είναι καλύτερη ή χειρότερη για το βρετανικό λαό σε πιο μακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα απ 'ό, τι το "παγωμένο Brexit". Ή, φυσικά, αν είναι καλύτερο να ακυρωθεί ολόκληρη η διαδικασία.

Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος το Ηνωμένο Βασίλειο να κατευθυνθεί υπνοβατώντας προς ένα καταστροφικό non-deal Brexit. Οι βρετανοί πολιτικοί πρέπει να σταματήσουν τα παιχνίδια τους και να αναλάβουν σοβαρά τις ευθύνες τους απέναντι στους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου, προτού είναι πολύ αργά.

Της Frances Coppola

 FORBES 

http://www.capital.gr/forbes/3328035/i-skliri-pragmatikotita-tou-brexit?fbclid=IwAR0ufHSKcouYR5MzFls5VfCeydag_LCP39Q4dB01Zi_X_4aJ0cOyOYYM_w4

16/11/2018