«Φορολογικό» για γέλια αλλά κυρίως για κλάματα…

(...)
συνεχίζουν να πειραματίζονται σε πειραματόζωα όμως που πλέον βρίσκονται στο όριο διάρρηξης των κοινωνικών συμβολαίων που καθορίζουν τη λειτουργία των σύγχρονων κοινωνιών.
Ο δρόμος που ακολουθείται οδηγεί στον γκρεμό και πολύ σύντομα θα παρασύρει όλους μας στο χάος. Ο χειρότερο είναι ότι θα παρασύρει και τη νέα γενιά, η οποία δεν ευθύνεται για τις χαμένες δεκαετίες 
(...)


Ενώ η χώρα σπαράσσεται από το νέο επεισόδιο τρομοκρατικής επίθεσης κατά των γραφείων του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας («αλά ελληνικά», φυσικά), μεσούσης της… «στικολογίας», οι μανδαρίνοι του Υπουργείου Οικονομικών συνεχίζουν τη… «φορομπηξία» επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων.
Το πρώτο κύριο χαρακτηριστικό των μέτρων είναι η είσπραξη φόρων από όποιον και από όποια πηγή ο φορολογούμενος έχει «παγιδευτεί» και για διάφορους λόγους είναι υποχρεωμένος να πληρώσει, γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Με άλλα λόγια το κράτος ρίχνει φορολογικές «μπαταριές» και όποιον πετύχει.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό των μέτρων η αναποτελεσματικότητα τους στο επίπεδο της απόδοσης. Τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο συνεχώς αυξάνονται αλλά πολύ σύντομα θα διαπιστωθεί και πάλι, ότι απλώς αποτελούν λογιστικές εγγραφές χωρίς πρακτική αξία. Τη σουρεαλιστική εικόνα των δημόσιων οικονομικών συμπληρώνει ο τρόπος κατάρτισης του προϋπολογισμού ο οποίος προβλέπει ως έσοδα όχι το πραγματικό ποσοστό απόδοσης των φόρων αλλά τη θεωρητική τους απόδοση.
Προσθέστε στα παραπάνω και ορισμένα εκκωφαντικά παραδείγματα όπου η κοινή λογική «εξαερώθηκε» μπροστά στη στρεβλή «φορομπηκτική» αντίληψη. Τα τέλη κυκλοφορίας αυξήθηκαν υπέρμετρα με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να αδυνατούν να τα καταβάλλουν και να καταθέτουν τις πινακίδες κυκλοφορίας. Το ίδιο ισχύει και για τα καύσιμα και ιδιαίτερα το πετρέλαιο θέρμανσης. Η σημαντική πτώση της κατανάλωσης είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε δυσανάλογη πτώση των εσόδων του κράτους.
Επιπρόσθετα η αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού και του δημόσιου λογιστικού εξαντλείται στο περιβόητο ζήτημα της διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς ουσιαστικά να γίνονται ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και λειτουργία.
Ενώ η ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους καλπάζει, σπάζοντας κάθε μήνα το ρεκόρ του προηγούμενου, σεβαστός χρόνος κάθε μέρα στη δημόσια συζήτηση, με συμβουλές, σενάρια, προτάσεις και εικασίες καταναλώνεται στο όραμα της σύνταξης (έστω και αν αυτή είναι «κουτσουρεμένη» πλέον και μίζερη).
Είναι δυνατόν μία χώρα να προχωρήσει στην ανάπτυξη με αυτόν τον τρόπο;
Είναι δυνατόν με αυτό τον τρόπο μία χώρα να αποφασίσει και να διεκδικήσει τη θέση της στον παγκόσμιο οικονομικό καταμερισμό; Φυσικά ο εύκολος τρόπος είναι να απορρίψουμε τη συγκεκριμένη πραγματικότητα σε μία επίδειξη απύθμενου «στρουθοκαμηλισμού» και ιδεοληπτικής αγκύλωσης.
Ενώ όλοι κόπτονται για ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα εν τούτοις όλες οι πρόσφατες αποφάσεις δείχνουν ότι ακολουθείται η πεπατημένη του εξωτερικού «εξωραϊσμού» εντός ετοιμόρροπου οικοδομήματος.
Μεγάλα και μικρά, ειδικά ή γενικότερα συμφέροντα, ιδεοληψίες, ανικανότητα, πρόσκαιροι πολιτικοί και κομματικοί υπολογισμοί, ποικίλης φύσης και σύνθεσης κατεστημένα λειτουργούν σε αγαστή συνεργασία ώστε να εμποδίσουν τον ριζικό εκσυγχρονισμό της χώρας (ακόμη και η έννοια του εκσυγχρονισμού έχει κατασυκοφαντηθεί και πλέον έχει αποκτήσει αρνητικό περιεχόμενο).
Μετά τρία χρόνια κρίσης, φαίνεται ότι οι αρμόδιοι – αναρμόδιοι, υπεύθυνοι – ανεύθυνοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και συνεχίζουν να πειραματίζονται σε πειραματόζωα όμως που πλέον βρίσκονται στο όριο διάρρηξης των κοινωνικών συμβολαίων που καθορίζουν τη λειτουργία των σύγχρονων κοινωνιών.
Ο δρόμος που ακολουθείται οδηγεί στον γκρεμό και πολύ σύντομα θα παρασύρει όλους μας στο χάος. Ο χειρότερο είναι ότι θα παρασύρει και τη νέα γενιά, η οποία δεν ευθύνεται για τις χαμένες δεκαετίες μέχρι σήμερα που ακολούθησαν την επιστροφή της χώρας σε μία σχετική πολιτική και κοινωνική ομαλότητα.
Η Ελλάδα σήμερα ταλαιπωρεί τη νέα γενιά της, δηλαδή το μέλλον, στερώντας της την ελπίδα, της και αυτό ίσως αποτελεί την πιο εκκωφαντική απόδειξη ότι η ρήση «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» έχει βάση, ειδικά αν οι «γονείς» εγωιστικά επιμένουν να την επαληθεύσουν.
Σημείωση: Το «defence-point.gr» έχει επανειλημμένα αναφερθεί στις βασικές αρχές ενός νέου φορολογικού συστήματος, που είναι άμεσο, δίκαιο και άμεσα αποδοτικό για το κράτος (τις σχετικές αναφορές μπορείτε να διαβάσετε στους συνδέσμους: http://www.defence-point.gr/news/?p=64736 και http://www.defence-point.gr/news/?p=64259). Είναι προφανές ότι επειδή το νέο σύστημα, που αξιοποιεί την τεχνολογία προς όφελος του φορολογούμενου, είτε είναι φυσικό πρόσωπο είτε νομικό πρόσωπο) αλλά και του δημοσίου, χαλάει συνήθειες, δομές, λειτουργίες και αντιλήψεις ετών.
Υπόψη, ότι το προτεινόμενο σύστημα δεν αποτελεί (εκ νέου) ανακάλυψη του τροχού, ούτε ισχυρίζεται ότι είναι το τέλειο ή το ολοκληρωτικά αποτελεσματικό. Εκκινεί όμως από τη βασική αρχή ότι ο κάθε φορολογούμενος εργάζεται και συσσωρεύει πλούτο για να καλύψει κατά πρώτο λόγο τις βιοτικές και όποιες άλλες ανάγκες ο καθένας ιεραρχεί σε ατομικό επίπεδο ως προτεραιότητα και κατά συνέπεια θα πρέπει να φορολογείται επί της διαφοράς εσόδων και εξόδων. Και τα δύο βέβαια θα πρέπει να είναι αδιάψευστα καταγεγραμμένα και καταχωρημένα.

Πηγή