IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ρωσοουκρανικός πόλεμος: Η επόμενη μέρα.   Ρωσοουκρανικός πόλεμος: Η επόμενη μέρα μιας συστημικής σύγκρουσης που άνοιξε οριστικά και αμετάκλητα την πόρτα του φρενοκομείου Με το ξέσπασμα αυτού του πολέμου  και ενώ οι κοινωνίες (συνεπικουρούμενες από την υπερφίαλη μιντιακή ειδησεογραφία) παραδίδονταν στην περιδίνηση ενός ιδιότυπου παραληρηματικού διχασμού, εμείς  φροντίσαμε να κρατήσουμε διακριτές αποστάσεις από κάθε είδους επιπόλαια προσέγγιση  μιας σύγκρουσης, η οποία έδειξε σχετικά νωρίς την «απροθυμία» της να ακολουθήσει την διαδρομή που της «υποδείκνυε» το θυμικό των ανθρώπων… του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Έτσι, ανεξάρτητα από την τροπή που θα επιθυμούσαμε να προσλάβουν οι εξελίξεις,  προσβλέποντας σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό μεν αλλά περισσότερο ισορροπημένο και φυσικά περισσότερο ασφαλή, μέσα από την στρατηγική αποδυνάμωση της Αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, αλλά και τον ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό ρόλων και πρωταγωνιστών στην κορυφή της πυραμίδας της ισχύος,  υπάρχουν και τα ίδια

  Χωρίς πυξίδα η Ευρώπη  στις συμπληγάδες ΗΠΑ-Ρωσίας. Κάθε απόφαση θα ήταν θεμιτή, αν υπηρετείτο με συνέπεια, συνθήκη αναγκαία για την παραγωγή διεθνούς κύρους και αξιοπιστίας. Προφανώς δεν  θα καινοτομούσαμε  υποστηρίζοντας ότι η Ευρώπη  –  ήτοι οι Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις – δεν διαθέτουν στρατηγικό προσανατολισμό, αντάξιο  του   αποτυπώματός  τους στον πλανήτη. Για την ακρίβεια, οι δυνάμεις, που δεν διαθέτουν στρατηγικό προσανατολισμό, έχουν καθορίσει αποφασιστικά την πορεία της Ε.Ε. εξαιτίας του μεγέθους και της απολύτως μυωπικής ανάγνωσης της διεθνούς πολιτικής τόσο από τις ίδιες όσο και από τις υπόλοιπες, οι οποίες ενδεχομένως θέλουν αλλά δεν μπορούν. Τονίστηκε σε προηγούμενο άρθρο του γράφοντος ότι βασικότατο πρόβλημα των Ευρωπαίων είναι η αποσύνδεση της πολιτικής από την οικονομία ή με άλλα λόγια, η προσήλωση στο οικονομικό κέρδος κατά την εποχή των «παχέων αγελάδων» χωρίς καμία μέριμνα για την – εξ ορισμού μακρόπνοου χαρακτήρα – γεωστρατηγική διάσταση. Δεν θα ήτ

Γιατί η Δύση επιδιώκει την παράταση του πολέμου στην Ουκρανία; Η κριτική στάση απέναντι στην πολιτκή του ΝΑΤΟ και τα εθνικά μας συμφέροντα Φίλιππου Νικολόπουλου    Και ο πόλεμος στην Ουκρανία καλά κρατεί! Και η νατοική πολιτική παραμένει η ίδια και σωστά ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι πρόκειται για πόλεμο της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας  «δι’αντιπροσώπου». Και ο αντιπρόσωπος είναι η δυστυχής Ουκρανία. Η Δύση φαίνεται να επιδιώκει την παράταση του πολέμου, πράγμα που, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο πρ. πρωθυπουργός  Κώστας Καραμανλής σε ομιλία του, μειώνει την ηθική υπεροχή της ( επιτέλους είδαμε έναν Έλληνα πολιτικό  του κύκλου   των  λεγομένων  κομμάτων εξουσίας   να λέει τα  πράγματα με το όνομά τους ! ) .     Βέβαια θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα και γιατί η Δύση επιδιώκει την παράταση του πολέμου; Ερώτημα που μας οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα , και στο άλλο ερώτημα : Ποιοι πραγματικά συγκρούονται στην Ουκρανία ; Μπορεί ο πρόεδρος της Ρωσίας ν α έκανε το

  Ανελέητος αγώνας αντοχής Πούτιν – Δύσης. Παρά τη φθορά που έχει υποστεί η Ρωσία, οι ευρωπαϊκές κυρώσεις κινδυνεύουν να λειτουργήσουν ως μπούμερανγκ.   Στις 24 Ιουνίου, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπήκε στον πέμπτο μήνα της, με την ουκρανική άμυνα στις ανατολικές περιοχές του Ντονμπάς να εμφανίζει εικόνα κατάρρευσης σε αργή κίνηση. Την εβδομάδα που ακολούθησε, γίναμε μάρτυρες μιας τριπλής επίδειξης ενότητας και αποφασιστικότητας της Δύσης. Υπερβαίνοντας τις πάγιες αντιρρήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, η Ε.Ε. έδωσε στην Ουκρανία καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη χώρας. Στη συνέχεια, η σύνοδος κορυφής της ομάδας G7 διατράνωσε ότι θα συνεχίσει να στηρίζει στρατιωτικά και οικονομικά το Κίεβο «όσο χρειαστεί» για να νικήσει τους εισβολείς, ενώ οι Αμερικανοί αποφάσισαν να εξοπλίσουν τους Ουκρανούς με συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας σαν και αυτά που προστατεύουν τον Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο. Τέλος, το ΝΑΤΟ άνοιξε τον δρόμο στη Σουηδία και στη Φινλανδία μετά την άρση του τουρκικού βέτ

ΕΙΚΟΝΕΣ-Πηγή: https://www.facebook.com/arismessinis   Ουκρανία: Έκδηλη δυτική στρατηγική αμηχανία και ιδέες ρεαλιστικής… εγκατάλειψης του συμμάχου.   Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν εξελίσσεται όπως επιθυμούσε η πλευρά της Δύσης, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αυτό έχει δημιουργήσει έκδηλη και αυταπόδεικτη στρατηγική αμηχανία. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι αυτό μόνο περαιτέρω αποσταθεροποίηση θα γεννήσει, με το ενδεχόμενο διάχυσης της σύγκρουσης να παραμένει ανοικτό σενάριο. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Ολόκληρο το Λουγκάνσκ πλέον και το μεγαλύτερο μέρος του Ντονιέτσκ ελέγχονται από τις ρωσικές δυνάμεις. Έχει εξηγηθεί και από τον υπογράφοντα και από άλλους αναλυτές, για ποιον λόγο αυτό ήταν απολύτως προβλέψιμο ότι θα συμβεί. Οι υποθέσεις επί των οποίων στήριξε η Ουάσιγκτον και ευρύτερα η Δύση που εάν δεν υποκίνησε, σίγουρα στήριξε την Ουκρανία στον δρόμο της σύγκρουσης, ήταν το λιγότερο απλουστευτικές

Ουκρανία: Ο πόλεμος που χάνεται. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έγινε η απαρχή ενός πολέμου ο οποίος φαινόταν από την αρχή ότι θα είναι μακρύς. Η συστράτευση της Δύσης στο πλευρό της Ουκρανίας είχε έναν βασικό στόχο. Την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και κυρίως του δικαιώματος μιας ανεξάρτητης χώρας στην καρδιά της Ευρώπης να αποφασίζει ελευθέρα για τις τύχες της. Ο πόλεμος αυτός εξελίχθηκε σε έναν αγώνα της Δύσης για να αποκρουστεί ένας επικίνδυνος ιστορικός αναθεωρητισμός, σε έναν αγώνα της δημοκρατίας εναντίον του αυταρχισμού, της φιλελεύθερης κοινωνίας απέναντι στον σκοταδιστικό οπισθοδρομισμό. Στο πλευρό της Ουκρανίας βρέθηκαν όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και οι λαοί της Ευρώπης που έχουν πληρώσει ακριβά το τίμημα ιστορικών τυχοδιωκτισμών στην διάρκεια του 20 αιώνα. Όμως η μάχη της Ουκρανίας εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά. Οι ΗΠΑ και οι στενοί σύμμαχοι τους στην Ευρώπη, Βρετανία, Βαλτικές χώρες, Πολωνία θεωρούν ότι μπορεί στις στέπες της Ουκρανίας να παρ