IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του  Α.ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ Χωρίς τη βοήθεια των συναδέλφων που κάνουν το ρεπορτάζ του ΠΑΣΟΚ -οι οποίοι και οι ίδιοι τηλεφωνούσαν, ρωτούσαν και κρατούσαν σημειώσεις για να μην ξεχάσουν τα άγνωστα σχεδόν ονόματα που τους έλεγαν- ήταν αδύνατον χθες να αναγνωρίσουμε τους φίλους του προέδρου του κόμματος που είχαν προωθηθεί σε θέσεις υπουργών και υφυπουργών. Σαφώς μεγαλύτερη κοινωνική επιφάνεια και αναγνωρισιμότητα είχαν οι προερχόμενοι από τον χώρο της ΔΗΜΑΡ υπουργοί Δικαιοσύνης και Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Ρουπακιώτης και Αντώνης Μανιτάκης, η οποία πάντως απέφυγε και αυτή να υπουργοποιήσει πολιτικά της στελέχη. Ευνόητο είναι ότι η κυβέρνηση αυτή απογοήτευσε σφόδρα ακόμη και τους ψηφοφόρους των κομμάτων που τη συγκρότησαν. Μέχρι και από τη ΝΔ απουσιάζει πληθώρα στελεχών πρώτης γραμμής. Εύλογο είναι το ερώτημα γιατί ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης επέλεξαν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, από τη δράση της οποίας θα υφίσταντα

Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ Με το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα ανακουφίστηκαν τραπεζίτες, χρηματιστές, κερδοσκόποι, καταθέτες, διακινητές μεγάλου χρήματος. Ωστόσο, η αιτία λόγω της οποίας είχαν ανησυχήσει όχι μόνον δεν εξέλιπε, αλλά αντιθέτως επιτείνεται και φυσιολογικά θα έπρεπε να τους εμπνέει ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία από ό,τι προεκλογικά. Αυτοί που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού επιβραβεύονται και σχηματίζουν κυβέρνηση, με την κατηγορηματική δέσμευση ότι θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν την πολιτική που έχει οδηγήσει μέχρι το σημερινό ανησυχητικό σημείο. Η ευρωπαϊκή πλευρά, αφού εξασφάλισε την κυβέρνηση, διευκρινίζει ότι δεν θα δεχθεί καμιά ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, ούτε του Μνημονίου. Τότε πώς μπορεί να αισθάνεται ασφαλέστερη και ανακουφισμένη με το αποτέλεσμα; Ο Ιταλός Μάριο Μόντι δήλωσε ότι εάν η Ευρώπη δεν μεταβάλει πλεύση σε μια εβδομάδα, θα καταλήξει «λεία των κερδοσκόπων». Το πιο ανησυχητικό είναι ότι σήμερα εφησυχάζουν αυτοί που θ

Οι αθηναϊκοί δρόμοι ζωντάνεψαν, οι θερμές νύχτες προσκαλούν και πάλι τον κόσμο να βγει έξω, ακόμη και τα χρήματα από τα στρώματα επιστρέφουν στις τράπεζες. Οι Ελληνες κρατούσαν την ανάσα τους για μερικές εβδομάδες, καθώς η διεθνής δημοσιότητα τους φώτιζε ανελέητα και τους έθετε σκληρά διλήμματα. Εντέλει διά της ψήφου τους έδωσαν τη δυνατότητα να σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνεργασίας, για να ασφαλιστεί η παραμονή στο ευρώ και να επιχειρηθεί κάποια ανάσχεση της κρίσης, διά επιμηκύνσεως και χαλαρώσεως του Μνημονίου. Ωστόσο, ο τρόπος και οι όροι συγκρότησης της κυβέρνησης από τα συμμετέχοντα κόμματα δείχνουν μια αναντιστοιχία ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σώμα. Οι κυβερνητικοί εταίροι δείχνουν να μη συμμερίζονται την όποια ελπίδα, την όποια πίστη, την αίσθηση επείγοντος και την απαίτηση για υπερβάσεις, που κατέθεσε το εκλογικό σώμα στην κάλπη την 17η Ιουνίου. Ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς δεν επέβαλε υπερκομματικά πρόσωπα, ικανά να πείσουν και να εμπνεύσουν

    (1) Απ’ τα πολλά στα λίγα... « Το κόμμα μας κατόρθωσε να συγκρατήσει τις δυνάμεις του, στο μεγαλύτερο μέρος τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες και «το σκηνικό τεχνητής πόλωσης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων που επένδυσαν στο αμοιβαίο εκλογικό τους συμφέρον και καλλιέργησαν στο εκλογικό σώμα τον φόβο ». Ποιος μιλάει εδώ; Ποιος αρχηγός υπογράφει τον εκλογικό απολογισμό και ποιο το κόμμα του; Σαν ανακοίνωση-αποτίμηση της ΕΑΡ μοιάζει, για όσους έχουν κάπως γερή μνήμη ή του ΚΚΕ Εσωτερικού, τον καιρό του συν-πλην 3%. Αλλά και ανακοίνωση του πρώτου πρώτου Συνασπισμού της Αριστεράς να την έλεγε κάποιος, δεν θα ’πεφτε πολύ έξω. Και ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ να τη χαρακτήριζε (ή του ΚΚΕ μ-λ ή του Μ-Λ ΚΚΕ ή του ΕΚΚΕ μια φορά κι έναν καιρό), πάλι μέσα θα ήταν. Για αυτοπαραμυθητικό στερεότυπο επρόκειτο, στα ρηχά του οποίου πίστευαν πως έβρισκαν την αλήθεια η μία μετά την άλλη οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς, όποτε η πραγματικότητα της κάλπης διέψευδε τις προσδοκίε

X. Γαρουφαλής Οι Ελληνες ανταποκρίθηκαν στην ιστορική πρόκληση για δεύτερη φορά. Και κατηύθυναν την ψήφο τους πάλι προς αντιμνημονιακή κατεύθυνση, κατά πλειοψηφία. Ταυτόχρονα, εισακούοντας τα εκβιαστικά, ενίοτε τρομοκρατικά, διλήμματα, διέσπειραν την ψήφο τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση συνασπισμού ανεκτή από τον ξένο παράγοντα, δηλαδή τους πιστωτές που κρατάνε ακόμη ανοιχτή τη γραμμή πίστωσης. Η πληγωμένη Νέα Δημοκρατία και το μικρό ΠΑΣΟΚ μπορούν πλέον να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ωστόσο, η αιτία που προκάλεσε τη φθορά τους, το Μνημόνιο, εξακολουθεί να υπάρχει, επώδυνο και καυτό, και αυτό ακριβώς καλούνται να διαχειριστούν. Με μια κρίσιμη μετατόπιση τώρα: προεκλογικά, και υπό την πίεση της προηγούμενης λαϊκής ετυμηγορίας, υποσχέθηκαν ότι θα επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο. Αυτή η υπόσχεση θα συνοδεύει τη νέα κυβέρνηση στη συνάντησή της με την τρόικα. Αρα, η βιωσιμότητα της νέας κυβέρνησης θα εξαρτηθεί από τη βούληση της τρόικας, κυρίω

Η πλημμύρα δημοσιευμάτων και αναφορών στα διεθνή Μέσα για τη σημασία του εκλογικού αποτελέσματος αύριο και για την κρίσιμη θέση της μικρής Ελλάδας στη μεγάλη εικόνα μεταφέρει δυσβάστακτο βάρος στους ώμους του Ελληνα ψηφοφόρου. Η ψήφος του επηρεάζει όχι μόνο το ζοφερό παρόν του, όχι μόνο το δυσοίωνο μέλλον των παιδιών του, αλλά και το μέλλον της Ευρωζώνης και απειλεί να πυροδοτήσει μια νέα μεγαλύτερη διεθνή κρίση. Τώρα λέγεται απροκάλυπτα ό,τι επιμελώς απεκρύβετο κατά τη διετία της ελληνικής κρίσης, όταν οι πλείστοι πολιτικοί ηγέτες και δημοσιολογούντες επέμεναν ότι η ασθένεια ήταν ενδημική και ότι το αίτιο ήταν οι άφρονες Ελληνες πολίτες. Για διαφορετικούς λόγους, το Βερολίνο, το Παρίσι, οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη και η Αθήνα καθυστερούσαν να λάβουν μέτρα ριζικά και τολμηρά. Αντ’ αυτών, ημίμετρα και ηθικολογία, τέτοια που κατέληξαν σε ένα παράλογο σαδισμό, καταστροφικό για την οικονομία και την κοινωνία και απειλητικό για όλη την Ευρώπη. Οι Αμερικανοί,

Σκίτσο του  ΠΑΝΟΥ  ΜΑΡΑΓΚΟΥ Xaρακτήρα παράδοξο έχουν οι αυριανές εκλογές. Καλούνται εν πρώτοις να επιβεβαιώσουν και να οριστικοποιήσουν την εκ βάθρων κατεδάφιση του μεταπολιτευτικού σκηνικού, την οποία προκάλεσαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Εκείνες οι κοσμογονικές ανακατατάξεις αποτύπωσαν τις συνέπειες που είχαν στους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων τα ολέθρια για την ελληνική κοινωνία Μνημόνια που μας επέβαλαν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα αποδείξουν εμπράκτως αν οι μεταβολές στη δύναμη των πολιτικών κομμάτων συνιστούν μονιμότερες τάσεις ή αν υπήρξαν απλώς κάποιο στιγμιαίο περιστατικό χωρίς περαιτέρω συνέχεια. Εκλογές επαναβεβαίωσης, λοιπόν, είναι πρωτίστως οι αυριανές εκλογές και όχι λύσης του προβλήματος διακυβέρνησης, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Μοναδικός πόλος του συστήματος - και μάλιστα άκρως αποδυναμωμένος- στο πολιτικό σκηνικό απέμεινε για την ώρα η ΝΔ, όπως αναμένεται να επιβεβαιώσουν οι εκλογές. Με ένα... «

΄Ολοι  συμφωνούν. Οι στόχοι του Μνημονίου έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά. Την επομένη των εκλογών η νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι, θα πρέπει να καλέσει τους ευρωπαίους εταίρους μας σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται ότι θα πράξουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, κ.κ. Σαμαράς, Τσίπρας και Βενιζέλος, συνεπικουρούμενοι τουλάχιστον από τον κ. Κουβέλη (αλλά και από τους γερμανικούς Financial Times που προαναγγέλουν ότι και η Ευρώπη είναι έτοιμη για μια τέτοια διαπραγμάτευση).  Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται αυτομάτως, όπως σε κάθε περίπτωση διαπραγμάτευσης, είναι τα εξής: (1)  Τι θα ζητήσει η νέα κυβέρνηση; (2)  Τι θα προσφέρει ως αντάλλαγμα; (3) Ποια βήματα θα ανακοινώσει πως θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψουν κάποια ελάχιστα οφέλη για την χώρα; (4) Ποια θα είναι αυτά τα ελάχιστα οφέλη που, εφόσον δεν «προκύψουν», η δική μας πλευρά θα προβεί στα βήματα του ερωτήματος (3); (5) Πως θα προετοιμαστεί η κυβέρνηση για

Τ ο κείμενο εξωτερικής πολιτικής που παρουσίασε η Κουμουνδούρου είναι ένα ακατέργαστο μείγμα αποσπασματικών απόψεων και τάσεων, που παραπέμπουν κατά κόρον σε αντιλήψεις διεθνούς πολιτικής του 19ου και του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με τις πολύπλοκες και σύνθετες ανάγκες που εξυπηρετεί η εξωτερική πολιτική του 21ου αιώνα για κάθε δομημένο κράτος (με τον περιορισμό της συνέχειας και όχι ασυνέχειας της διπλωματίας όσον αφορά την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων του). Ο αναχρονισμός των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται από μία και μόνη παρατήρηση: από το κείμενο του λείπει οποιαδήποτε αναφορά -ούτε μια λέξη- στην οικονομική διπλωματία της χώρας, που σε αυτόν τον αιώνα αποτελεί την κινητήριο δύναμη, τη «λοκομοτίβα» της εξωτερικής πολιτικής κάθε χώρας, από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, την προσφιλή στον ΣΥΡΙΖΑ Λατινική Αμερική, την Κίνα, την Ινδία κ.ο.κ. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως σύγχρονη δύναμη της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που διαθέτει στελέχη με μακρόχρονη θητεία σε δ

(...) Μια λύση, ίσως η μόνη, θα ήταν ο σχηματισμός πατριωτικού μετώπου προς εθνική σωτηρία, υπό την έννοια ότι το πρώτο κόμμα θα προτείνει κυβέρνηση με πρόσωπα κύρους, με απήχηση υπερβαίνουσα τα κομματικά, ακόμη και τα ιδεολογικά, όρια. Μια τέτοια κυβέρνηση, με επικεφαλής τον αρχηγό του πλειοψηφήσαντος κόμματος, θα είχε την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση και επιπλέον θα αποκτούσε το ηθικό πλεονέκτημα στα μάτια του οργισμένου και δύσπιστου λαού: τα μέλη της δεν θα είχαν αμαρτίες παρελθόντος ούτε προσδοκία πολιτικού κέρδους, αλλά ιστορικό καθήκον έναντι του κινδυνεύοντος μέλλοντος (...) H προσφυγή της Ισπανίας στους μηχανισμούς στήριξης της Ε.Ε., προκειμένου να διασώσει τις τράπεζές της, συνέβη εσπευσμένως, μία μόνον εβδομάδα πριν από τις αμφίρροπες εκλογές στην Ελλάδα. Το φαινόμενο της πεταλούδας ή της επιμόλυνσης των οικονομιών επηρέαζει πλέον άμεσα τις αποφάσεις στην κορυφή της Ευρωζώνης, παρότι επισήμως επαναλαμβάνονται μονότονα οι διαβεβαιώσεις περί τ

(1) Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ , Είχες τον τρόμο της αρένας στα μάτια βλέπεις ήσουν για όλους το κόκκινο πανί. Νίκος Δαββέτας, «Έξι μικρά ποιήματα», Εντευκτήριο, Απρίλιος-Ιούνιος 2000 Η κρίση που βιώνει σήμερα η Ελλάδα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις συνέπειες ενός πολέμου. Οι ρυθμίσεις του Μνημονίου και των συμβάσεων απέδωσαν και συνεχίζουν να αποφέρουν τεράστια ύφεση, ανεξάντλητη φτώχια, αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής, παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας. Κι όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις η κρίση συνοδεύεται με αναδιανομή του πλούτου, αλλά και συγκεκριμένα με την καταστροφή της μεσαίας κοινωνικής τάξης. Ελάχιστοι αντιλήφθηκαν τις πολιτικές απολήξεις. Γι αυτό και δεν μπόρεσαν να προβλέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου. Η καθίζηση του ΠΑΣΟΚ ισοδυναμεί με εξαφάνιση, για όσους ζήσαμε την παντοδυναμία του μετά τη μεταπολίτευση. Το ίδιο μπορεί να ερμηνευτεί και η καθήλωση της Νέας Δημοκρατίας. Η εύλογη ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, συνέπεια της σταθερής