IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: (1) Η κρίση με τις ΗΠΑ από την σκοπιά της Τουρκίας:  Διδάγματα με ελληνικό ενδιαφέρον…  (2) Τουρκία: Πολιτική και Οικονομία  - Η διαχρονική επιτηδειότητα της τουρκική πολιτικής. Πόσο ευάλωτη είναι η Τουρκία στις αμερικανικές κυρώσεις; Η Ρωσία «ανάδοχος» της απεξάρτησης της Τουρκίας από τη Δύση.  Οι αμερικανικές κυρώσεις εναντίον Ρωσίας, Ιράν, Τουρκίας σχηματίζουν μια νέα «de facto οικονομική ζώνη». Να μην ξαφνιαστούμε αν η Ρωσία καλύψει με τα πυραυλικά της συστήματα την προσεχή έξοδο του «Πορθητή» στα ανοιχτά του Καστελορίζου ή της Κύπρου. Αναλύοντας την σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας, που έχει πλέον εισέλθει σε φάση μη αναστρέψιμης κρίσης, υποστηρίξαμε σε προηγούμενο άρθρο δύο κυρίως θέσεις: 1) Οσο η Ρωσία θα είναι στριμωγμένη στη γωνία λόγω της επιθετικής πολιτικής του αμερικανικού «βαθέος κράτους», τόσο θα έχει απόλυτη ανάγκη την συμμαχία της Τουρκίας και άλλο τόσο θα είναι αδύνατη η επάνοδος της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί -  επειδή η Ρωσία ελέγχει την Του

Την πρώτη θέση της λίστας του Forbes με τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον κόσμο "έκλεψε" από τον ισχυρό άνδρα της Ρωσίας, Vladimir Putin, ο Κινέζος Πρόεδρος, Xi Jinping.   Σύμφωνα με το Forbes , ο Κινέζος πρόεδρος κατέκτησε την κορυφή της λίστας για πρώτη φορά . Σε αυτό το σημείο μάλιστα υπενθυμίζει ότι το σύνταγμα της Κίνας τροποποιήθηκε τον Μάρτιο, δίνοντας τη δυνατότητα στον ηγέτη του ασιατικού γίγαντα να παραμείνει αρχηγός του κράτους δια βίου. Η άνοδος του Xi στην πρώτη θέση της λίστας του Forbes με τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του κόσμου έφερε τον Putin στη δεύτερη θέση. Σημειωτέον πως από το 2000 πρόεδρος της Ρωσίας (που επανεξελέγη φέτος για την τέταρτη θητεία του, συγκεντρώνοντας το 77% των ψήφων) κατείχε την πρώτη θέση για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια. Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο Αμερικανός πρόεδρος, Donald Trump, ο οποίος κύλησε μια θέση χαμηλότερα, μόλις έναν χρόνο μετά την εκλογή του. Εντούτοις, παρά τις αναταραχές που έχει πυροδοτήσει με τη

Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην Ελλάδα να ζητάνε τόσο πολλοί κάτι που τόσο λίγοι να πιστεύουν πως  θα έρθει. Ζητάνε νέους ηγέτες. Αλλά την επόμενη στιγμή η δυσπιστία τους παίρνει τον λόγο και τους λέει να μην ξεχνάνε τα παλιά διδάγματα. Πράγματι, το παρελθόν έχει δείξει πόσο δύσκολο είναι στον τόπο μας να  ξεχωρίσει, να επιβληθεί και να κρατηθεί  στη θέση του ο  Ένας. Το πρόβλημα αυτό έχει σχέση με τη διάκριση ανάμεσα στη φιλοπρωτία και τη φιλαρχία. Αξίζει να σταθούμε εδώ. Όπως παρατήρησε κάποτε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, οι πρωταγωνιστές κατά τον Αγώνα εναντίον των Οθωμανών χαρακτηρίζονταν συχνά από μια συμπεριφορά αμφίρροπη. Στους πολιτικούς ανταγωνισμούς μεταξύ τους επεδίωκαν μεν να επικρατήσουν των αντιπάλων τους, όχι όμως ολοκληρωτικά, όχι αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη της αρχηγίας σε όλους τους τομείς. Οι παλινωδίες τόσο του Κολοκοτρώνη όσο και του Μαυροκορδάτου είναι χαρακτηριστικές. Θέλουν και οι δύο να είναι πρώτοι, αλλά διστάζουν να είναι γενικ

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες του 2016 είναι αυτή που τραβήχτηκε στη Σύνοδο των G7 στην Ιαπωνία τον Μάιο. Δείχνει, μεταξύ άλλων, τους Ομπάμα, Ολάντ, Κάμερον και Ρέντσι να χαιρετούν και να χαμογελούν στην κάμερα, ενώ η Μέρκελ, βρίσκεται στο κέντρο, με σταυρωμένα τα χέρια, εκπέμποντας ηρεμία. Οι άνδρες στην φωτογραφία φαίνονται νευρικοί, και όπως αποδείχθηκε, είχαν κάθε λόγο να είναι. Μέχρι να τελειώσει το έτος, κάθε ένας από αυτούς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα παραχωρούσε τη θέση του σε κάποιον λαϊκιστή. Με αυτή την εικόνα κατά νου, ο Matthias Matthijs, μέσω του Foreign Policy κάνει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση και εξηγεί γιατί, παρά τα όσα λένε οι περισσότεροι, η Μέρκελ δεν είναι το μόνο πρόσωπο, ικανό να διασφαλίσει τα δόγματα της παγκόσμιας, φιλελεύθερης, τάξης. Για τον ίδιο, η Μέρκελ δεν είναι, όπως την χαρακτηρίζουν «η τελευταία ελπίδα του ελεύθερου κόσμου» και τονίζει ότι αυτές οι απόψεις είναι επικίνδυνα λανθασμένες. «Όσοι δίνουν στη Μέρκελ τον μανδύα

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο με τον τίτλο «Στο μυαλό του Βλαντμίρ Πούτιν» . Η αλήθεια είναι ότι ο ρωσικής καταγωγής συγγραφέας του, Μισέλ Ελτσανινόφ , έχει ως στόχο να επιβεβαιώσει στα μάτια των δυτικών την άποψη ότι ο Πούτιν είναι ιμπεριαλιστής, μιλιταριστής, νοσταλγός της ΕΣΣΔ.  Η εργασία αυτή άλλωστε συγγράφεται όταν λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Κριμαία, αλλά πριν την επέμβαση στη Συρία. Η διαφορά, όμως, με άλλα ανάλογων τάσεων βιβλία, είναι ότι ο συγγραφέας επιδιώκει να αναδείξει τις βαθύτερες ιδεολογικές και φιλοσοφικές επιρροές του Ρώσου προέδρου και του περιβάλλοντός του.  Αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει είναι όχι μόνο η πληθώρα των ιδεολογικών ρευμάτων και η αναβίωση θεωριών που έρχονται από τον 19ο και τον 20ό αιώνα αλλά ότι αυτά δεν συμβαίνουν ερήμην της εξουσίας αλλά στο κέντρο της εξουσίας. Όπως παραδέχεται ο συγγραφέας, «η φιλοσοφία βασιλεύει στη Ρωσία του 2014 και είναι ο ίδιος ο πρόεδρος που σηματοδο

(...) O αρχηγός χαρακτηρίζεται από τη γέννηση της ιδέας και τη σταθερή προσήλωση σε αυτήν. Θεμελιώνει ιδεολογία, αναλύει τους σκοπούς της δράσης, δημιουργεί κατάλληλες προϋποθέσεις, βλέπει το «εμείς» χωρίς να θάβει το «εγώ». Mε θάρρος και υπομονή, αποφασιστικότητα και τόλμη, με εφόδια την ικανότητα επιδέξιων ελιγμών στρατηγικής, την προνοητικότητα, την ηθική παρουσία, τη σωματική και ψυχική υγεία.  (...) Η προσφορά του αρχηγού αξιολογείται εκ του αποτελέσματος. Κάθε υποψήφιος ηγέτης οραματίζεται το μέλλον και ψηφίζεται με βάση τα προσόντα του. Mε την ελπίδα να τα μετουσιώνει σε έργο. Ο Hiltler στα 55 του άρχισε να κατακερματίζει την ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης, αν και υπήρξε ο βασικότερος αρχιτέκτονας της δημιουργίας της, 25 χρόνια νωρίτερα. Γιος τελωνιακού, με φτωχές σχολικές επιδόσεις, αυτοανακηρύχθηκε στα 40 του κυρίαρχος της Γερμανίας. Λίγα χρόνια αργότερα, ο εγκέφαλός του, προδομένος από την αμφεταμίνη, τον οδηγούσε στην κήρυξη πολέμου στα δύο άκρα της Γης,