Ρύποι, ρύποι, ρύποι...
Ρύποι, ρύποι, ρύποι...* Η ρύπανση έχει πολλές όψεις. Μας ενοχλούν οι ξεχειλίσμενοι κάδοι με τα σαπισμένα σκουπίδια, μας απωθούν οι βρόμικες φυσαλίδες της θάλασσας, αγανακτούμε βλέποντας ακαθαρσίες ζώων στα πεζοδρόμια, δυσανασχετούμε με τα μίζερα, αφρόντιστα πάρκα, λυπούμαστε τα περιφερόμενα, πεινασμένα αδέσποτα ζώα, μας πανικοβάλει η αιθαλομίχλη πάνω από την πόλη, οργιζόμαστε στην όψη του μπαζωμένου ρυακιού με τα βιομηχανικά απόβλητα, αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τις εγκαταλειμμένες οικοδομές, τους βαμμένους με συνθήματα τοίχους, τις κουρελιασμένες αφίσες, τα βανδαλισμένα μνημεία μας. Ρύποι, ρύποι, ρύποι… Άλλοι, οι σοβαρότεροι, απειλούν την υγεία μας. Άλλοι, λιγότερο επικίνδυνοι αυτοί που προσβάλλουν την αισθητική μας. Αλάνθαστη, εν προκειμένω, η προειδοποιητική επισήμανση: Όταν ο πολιτισμός αρχίζει να διαλύεται, τα ρήγματα πρωτοφανερώνονται στην αισθητική του. Μια κατηγορία από μόνη τους, οι ρύποι του λόγου, γραπτού και προφορικού. Τον πρώτ