IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός:  Το χρόνιο σύνδρομο των ελληνικών αρχουσών ελίτ. Ημέρα που είναι σήμερα προσφέρεται για αναστοχασμό. Και ναι μεν η πανδημία έχει ρίξει στο καναβάτσο όλες τις χώρες, αλλά ελπίζουμε ότι στη χρονιά που μόλις ανέτειλε θα αρχίσουμε πραγματικά να επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η επιστροφή στην κανονικότητα θα σημάνει και επιστροφή στον δημοσιονομικό κορσέ που μας κληροδότησαν τα Μνημόνια. Το πρόβλημα στη σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ, ωστόσο, υπερβαίνει τη δημοσιονομική πτυχή. Είναι βαθύτερα ιδεολογικό και ως τέτοιο πρέπει να προσεγγισθεί. Όποια χώρα-μέλος της ΕΕ σέβεται τον εαυτό της, συμμετέχει στο εγχείρημα της ενοποίησης, προσκομίζοντας κι όχι απαλλοτριώνοντας την εθνική της ιδιαιτερότητα, τις πολιτισμικές της αποσκευές και βεβαίως τα εθνικά της συμφέροντα. Αυτό δεν είναι τόσο προφανές όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Υπονομεύεται από το διαδεδομένο σύνδρομο του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού , το οποίο μπορεί να μην είναι μόνο ελλη

 Κάθε εβδομάδα, επιλεγμένοι κορυφαίοι εμπειρογνώμονες απαντούν σε ένα νέα ερώτημα από την Judy Dempsey για τις προκλήσεις εξωτετικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας που διαμορφώνουν τον ρόλο της Ευρώπης στον κόσμο. Denis Macshane  - Πρώην υπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου για την Ευρώπη Η Γαλλία συγκρίνει τον εαυτό της με δύο χώρες στην ΕΕ. Κατά μήκος του Ρήνου, με τη Γερμανία, και περνώντας την Μάγχη, με τη Βρετανία. Στα γερμανικά, η λέξη για το χρέος και για την ενοχή είναι η ίδια: schuld. Στα γαλλικά, όπως και στις περισσότερες άλλες γλώσσες,   υπάρχουν δύο ξεχωριστές λέξεις.  Η ιδέα του να έχεις χρέος είναι ενοχή, ανήκει στη Γερμανία, όχι στη Γαλλία ή στην Βρετανία. Στην πραγματικότητα, η Γαλλία πρέπει να κοιτάζει με λαχτάρα τον τρόπο (χωρίς ενοχή) με τον οποίο η Βρετανία έχει διαχειριστεί το χρέος και τα ελλείμματα και την εντολή που έδωσε στην Τράπεζα της Αγγλίας να τυπώσει περισσότερα χρήματα υπό τον ευφημισμό της ποσοτικής χαλάρωσης. Το αποτέλεσμα εί