IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η Ιταλία και το μεγάλο ερωτηματικό στον Ευρωπαϊκό Νότο  για την επόμενη μέρα της ΕΕ. Η αλλαγή είναι εγγενές χαρακτηριστικό της διεθνούς πολιτικής. Αυτό υποστήριξε ο Robert Gilpin στο έργο του ''Πόλεμος και Αλλαγή στη Διεθνή Πολιτική''. Οι αλλαγές προκύπτουν λόγω της ανακατανομής ισχύος. Η ανισότητα είναι η μηχανή της αλλαγής. Η Ε.Ε δεν μπορεί να ξεφύγει από τους νόμους που διέπουν τις διακρατικές σχέσεις οι οποίες επηρεάζονται από τις ικανότητές τους (σχετική – διαθέσιμη ισχύς) σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η πανδημία έχει ήδη αφήσει παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα της Ε.Ε η οποία δε φαίνεται να είναι ομαλή και να πλαισιώνεται από σταθεροποίηση. Η συμφωνία του Eurogroup για τα χρήματα αλλά και για τον τρόπο που μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά οι χώρες της Ε.Ε, ήταν μάλλον μια προσωρινή συμφωνία η οποία αφήνει ανοικτούς λογαριασμούς τόσο για τη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει στις 23 Απριλίου 2020, όσο και για την μετά-πανδημιακή ημέρα. Η Ε.Ε αντ

Η Μεσόγειος υπήρξε κάποτε λίκνο πολιτισμών, που επηρέασαν καθοριστικά την πορεία της ανθρωπότητας. Η αρχαία Αίγυπτος, η Φοινίκη, η Ελλάδα και η Ρώμη -όλες τους μεσογειακές δυνάμεις- έβαλαν, λιγότερο ή περισσότερο, τα θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού, ο οποίος στην εποχή μας έγινε παγκόσμιος. Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες και ειδικά ο Χριστιανισμός ήταν ένα κατεξοχήν τέκνο του “μεσογειακού κόσμου”, που απλώθηκε στη συνέχεια στην βόρεια και ανατολική Ευρώπη κι ακολούθως στον υπόλοιπο κόσμο.   Το Ισλάμ έγινε ισχυρή δύναμη και παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμός μόλις βγήκε από τις αραβικές ερήμους κι εξαπλώθηκε προς τις ανατολικές και νότιες ακτές της Μεσογείου. Στην ακμή της, τον 9ο μ.Χ. αιώνα, η ισλαμική αραβική αυτοκρατορία έλεγχε το 75% της μεσογειακής λεκάνης. Στη συνέχεια οι χριστιανικές δυνάμεις ανακατέλαβαν την ιβηρική χερσόνησο και τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου από τους Άραβες (11ος -15ος αι.) αλλά απώλεσαν επί πέντε αιώνες τον έλεγχο των Βαλκανίων, που αποτέλεσε τμήμα τ