IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

How Turkey Destroyed Its Own Air Force Οι πιλότοι μαχητικών αεροσκαφών δεν είναι φθηνοί. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ εκτιμά ότι η εκπαίδευση ενός νέου πιλότου ώστε να πετάξει ένα αεροπλάνο, όπως το F-35, κοστίζει 11 εκατ. δολάρια. Και σε αυτό δεν υπολογίζεται η ανεκτίμητη εμπειρία ενός βετεράνου πιλότου που μετράει πολλές ώρες πτήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ είναι διατεθειμένη να προσφέρει μισό εκατομμύρια δολάρια μπόνους για τη διατήρηση πεπειραμένων πιλότων μαχητικών. Έτσι, ένα κράτος που ρίχνει τους πιλότους του στη φυλακή δεν σπαταλάει απλά χρήματα, αλλά και έναν εξαιρετικά πολύτιμο πόρο. Ωστόσο, στο όνομα της πολιτικής, η κυβέρνηση της Τουρκίας έχει κάνει τέτοιες εκκαθαρίσεις στην αεροπορία ώστε μετά βίας να μπορεί να αξιοποιήσει τα F-16 της. Το πρόβλημα ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 2016, όταν μέλη του στρατού «φέρονται» να αποπειράθηκαν να ανατρέψουν πραξικοπηματικά την ισλαμική κυβέρνηση του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Πραγματικά, ο Ερντογάν, οι κρατικοί του και οι παρακρατικοί του πρέπει να μας έχουν πάρει για πολύ μεγάλα κορόιδα εμάς τους Έλληνες. Και ίσως δεν έχουν άδικο βέβαια, από μια άποψη, αφού οι δικοί μας κρατικοί και παρακρατικοί τους δίνουν πολύ συχνά το δικαίωμα, φερόμενοι σαν κορόιδα. Αλλά δεν είμαστε όλοι κορόιδα--ας το καταλάβουν αυτό στην Άγκυρα. Και σίγουρα όχι τόσο κορόιδα ώστε να μην καταλαβαίνουμε ότι όταν ένα απλό βίντεο εσωτερικής καταγραφής κινήσεων ενός στρατοπέδου που υπάρχει επί 25 (!) μήνες, βγαίνει σήμερα ξαφνικά από το κρατικό πρακτορείο Anadolu ως «συγκλονιστική αποκάλυψη», κάποιοι πάνε να μας δουλέψουν χοντρά. Βγαίνει σήμερα, δηλαδή τελείως κατά σύμπτωση την παραμονή της εκδίκασης του τρίτου αιτήματος έκδοσης του επίμονου τυράννου Ερντογάν. Ο τύραννος και τα τσιράκια του κάνουν το λάθος όλων των ομοίων τους: εθισμένοι να επιβάλλουν τη θέλησή τους με το ψέμα και τη βία, νομίζουν ότι τα ίδια πιάνουν και σε μια χώρα με δικαστήρια, ελεύθερη δημοσιογραφ

Mohamed Morsi   &   Recep Tayyip Erdoğan Τον Μάρτιο του 1935 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νικόλαος Πλαστήρας οργάνωσαν ένα στρατιωτικό κίνημα κατά της αντιβενιζελικής κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος. Το πραξικόπημα ήταν κακοσχεδιασμένο και απέτυχε παταγωδώς. Ο Βενιζέλος κατέφυγε ταπεινωμένος στο εξωτερικό, όπου πέθανε λίγους μήνες μετά. Στην Ελλάδα ξύπνησαν οι μνήμες του Εθνικού Διχασμού, με τους φανατικούς αντιβενιζελικούς να απαιτούν την επιβολή θανατικής ποινής για τους κινηματίες. Ξεκίνησαν μαζικές διώξεις των βενιζελικών σε όλο τον κρατικό μηχανισμό. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικράτησε οδήγησε στην παλινόρθωση της μοναρχίας με ένα νόθο δημοψήφισμα. Το κίνημα αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του βενιζελισμού. Για την αντιβενιζελική παράταξη ήρθε σαν «δώρο θεού», όπως ήταν ο τίτλος της μεγαλύτερης φιλομοναρχικής εφημερίδας. «Δώρο θεού» και στον Ερντογάν Με τα ίδια λόγια ο πρόεδρος Ερντογάν χαρακτήρισε το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Ηγείται πλέ

 Εκείνη την ταραγμένη νύχτα της 15ης προς την 16η Ιουλίου 2016, όταν η ζυγαριά είχε κλίνει προς την πλευρά του, ο Ερντογάν είχε από το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης χαρακτηρίσει το πραξικόπημα «δώρο Θεού για να εκκαθαρισθούν πλήρως οι ένοπλες δυνάμεις». Τα όσα ακολούθησαν αποδεικνύουν πως εννοούσε απολύτως όσα είπε. Ένας τεράστιος αριθμός στρατιωτικών, αστυνομικών, στελεχών των μυστικών υπηρεσιών, δικαστών, εκπαιδευτικών και κάθε είδους δημοσίων λειτουργών έχουν συλληφθεί και απομακρυνθεί από τις θέσεις τους. Ένα χρόνο μετά, η Τουρκία παραμένει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, γεγονός που δίνει στον πρόεδρο και στην κυβέρνηση υπερεξουσίες και αφήνει τα θύματα των διώξεων χωρίς δικαιώματα. Συνεχίζει και η άρση ισχύος της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για να μην υπάρχουν νομικά εμπόδια. Ακόμα και τώρα, το κυνήγι μαγισσών συνεχίζεται αμείωτο. Ο Ερντογάν εμφανίζει τις εκκαθαρίσεις και τα έκτακτα μέτρα σαν αναγκαία για το ξήλωμα του “παράλληλου κράτους” π

  Ο Ερντογάν επιδιώκει να αποδομήσει την κοσμική, δυτικότροπη κληρονομιά του κεμαλισμού για να οικοδομήσει μια «νέα Τουρκία» ισλαμική, εθνικιστική, υπερσυντηρητική. Κωνσταντινούπολη, 17 Ιουλίου 2016. Με νωπό ακόμη το αίμα των 250 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους τη δραματική νύχτα της 15ης προς 16η Ιουλίου, ο Ταγίπ Ερντογάν χαρακτηρίζει, ενώπιον τεράστιου πλήθους οπαδών του, το αποτυχημένο πραξικόπημα «θεόπεμπτο δώρο», που θα ανοίξει τον δρόμο για μια «νέα Τουρκία». Οι καχύποπτοι σμίγουν τα φρύδια, αλλά σιωπούν. Οι αισιόδοξοι θέλουν να ελπίζουν ότι ο Ερντογάν θα βγει σοφότερος από τη σκληρή δοκιμασία, θα πάρει αποστάσεις από τους σκληρούς ισλαμιστές –μήπως ο παλιός του σύμμαχος Φετουλάχ Γκιουλέν δεν ενοχοποιήθηκε για το πραξικόπημα;– και θα αναζητήσει στοιχειώδη συναίνεση με την κοσμική και κουρδική αντιπολίτευση. Η συμμετοχή του κυβερνώντος, ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ στο συλλαλητήριο υπέρ της δημοκρατίας που οργάνωσε το κεμαλικό κόμμα CHP στις 24 Ιουλίου ενίσχυσε αυτές τις προσδ

«Η κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ... έχει μετατρέψει την Τουρκία σε νεκροταφείο των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών» δήλωσε πρόσφατα ο Χισγιάρ Όζσοϊ, βουλευτής του HDP, αφότου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα για την αναστολή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. «Προς το παρόν, δεν υπάρχει κράτος δικαίου, διάκριση εξουσιών και ανεξάρτητο δικαστικό σώμα στη χώρα». Οι μαζικές φυλακίσεις και απολύσεις, καθώς και η αναστολή του κράτους δικαίου από τον Πρόεδρο Ερντογάν έχουν οξύνει τον διχασμό στην Τουρκία. Ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έλαμπε από χαρά καθώς κοιτούσε τη θάλασσα από τις κόκκινες τουρκικές σημαίες πριν από σχεδόν έναν χρόνο. Εκατομμύρια άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Γενί Καπί στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στην ακτή της θάλασσας του Μαρμαρά, για να πανηγυρίσουν τη θυσία και τη νίκη του λαού εναντίον των πραξικοπηματιών, οι οποίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυ

Με την απόσταση του ενός χρόνου που έχει περάσει από την απόπειρα πραξικοπήματος, επιβεβαιώθηκε αυτό που γρήγορα έγινε εμφανές. Το γεγονός εκείνο αποτελεί καθοριστική καμπή στην ιστορία της Τουρκίας. Τα γεγονότα του περασμένου Ιουλίου χρησιμοποιήθηκαν από τον Ερντογάν ως πολιτικό εργαλείο για να προβεί σε μαζικές εκκαθαρίσεις όχι μόνο στο ευρύτερο κράτος, αλλά ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα. Εκκαθαρίσεις που του επέτρεψαν να κερδίσει -έστω και οριακά- το δημοψήφισμα του Απριλίου και να μετατραπεί σε απόλυτο σχεδόν κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή της γείτονος. Δεν είναι ακόμα σαφές τι ακριβώς συνέβη την 16η Ιουλίου 2015. Ισχύει το επίσημο σενάριο ότι ο Ερντογάν δεν γνώριζε τίποτα; Ή μήπως πληροφορήθηκε εγκαίρως για τις κινήσεις των πραξικοπηματιών και τις άφησε να εξελιχθούν, έχοντας, όμως, πάρει τα μέτρα του και για την αποτελεσματική καταστολή, αλλά και για να έχει την πολιτικά νομιμοποιητική δικαιολογία για το πογκρόμ που σχεδίαζε. Υπάρχει, τέλος, και το σενάριο που υποστηρίζ