IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 ΣXETIKA KEIMENA: (1) Τι σημαίνει η παραίτηση Σάρατζ. (2) Νέο μέτωπο γαλλο-τουρκικής αντιπαράθεσης στην Αφρική. Τι συμβαίνει στην Λιβύη. Το τελευταίο διάστημα η Λιβύη βιώνει ένα μεγάλο κύμα αυθόρμητων λαϊκών διαδηλώσεων που πυροδοτούν οι ελλείψεις σε βασικά αγαθά, πρωτίστως σε ηλεκτρικό ρεύμα και φάρμακα. Αμφότερες οι δύο κυβερνήσεις, της Δυτικής Λιβύης (Σάρατζ) και της Ανατολικής (Σάλεχ-Χάφταρ) προσπαθούν αμήχανα να χαλιναγωγήσουν τους διαδηλωτές. Δεν φαίνεται να τα καταφέρνουν τόσο καλά. Το πρώτο εξιλαστήριο θύμα ήταν η κυβέρνηση της Βεγγάζης, που πρόσκειται στον Χάφταρ και η οποία προχθές παραιτήθηκε. Έτοιμος να παραιτηθεί όμως είναι και ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας, ο Φαγιέζ αλ Σάρατζ, επικεφαλής της κυβέρνησης της Δ.Λιβύης. Στόχος του είναι να στείλει ένα μήνυμα καλής θέλησης προς την διεθνή κοινότητα ότι θέλει να προχωρήσουν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που διεξάγονται υπό την αιγίδα του Μαρόκου (ενός “έντιμου διαμεσολαβητή” ή honest broker), με απώτερ

Γεωπολιτική: Ναυτικός αποκλεισμός της Λιβύης  και η χερσαία επιχείρηση. Με την ανάληψη καθηκόντων του νέου Προέδρου, το Αμερικανικό Κογκρέσο τον εξουσιοδότησε να προχωρήσει σε ναυτικό αποκλεισμό της Τρίπολης στη Βόρεια Αφρική. Ακολούθησε και χερσαία επιχείρηση των πεζοναυτών (US Marines) που ξεκινώντας από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, κατέλαβαν την Σύρτη μέχρι την πόλη Derna στην ανατολική Λιβύη. Εκεί ύψωσαν την Αμερικανική σημαία και ήταν η πρώτη νίκη των πεζοναυτών εκτός Αμερικανικής Ηπείρου. Στη χερσαία αυτή επιχείρηση συμμετείχαν σε υποστήριξη των πεζοναυτών και 500 Έλληνες μαχητές με καταγωγή από την Κρήτη. Η πραγματική αυτή ιστορία που συνέβη στις αρχές του 19ου αιώνα, είναι μία ισχυρή απόδειξη της ρήσης ότι: «όποιος δεν μελετάει την ιστορία, υποχρεώνεται να την ξαναζήσει». Αυτή την επανάληψη φαίνεται ότι βιώνουμε σήμερα. Η παρεμπόδιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Τα πειρατικά πλοία του πασά της Τρίπολης Yousuf Karamanli στη Λιβύη, που τότε ήταν γνωστή ως Τ

Οι λόγοι που κάνουν την Τουρκία να φτάσει στα άκρα  μέσα στον επόμενο μήνα. Όλα όσα αφορούν την Τουρκία είναι εντελώς προβλέψιμα. Όπως γίνεται απόπειρα για να διαλυθεί ο μύθος της απομονωμένης Τουρκίας, έτσι οφείλουμε να επιχειρήσουμε να διαλύσουμε τον αντίστοιχο μύθο της απρόβλεπτης Τουρκίας. Η κυβέρνηση Ερντογάν κάνει εξωτερική πολιτική πάνω σε εθνικούς όρκους και μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω, όταν η γεωπολιτική μετατρεπόταν σε ένα επιστημονικοφανές όραμα για κάθε κράτος. Ο Παγγερμανισμός βρήκε το αφήγημά του σε Kjellen, Haushofer και Ratzel οι οποίοι αναφέρθηκαν στην πολύβουη Θεωρία του Ζωτικού Χώρου. Βάσει αυτής, ένα κράτος είναι ένας οργανισμός ο οποίος για να εξελίσσεται πρέπει να μεγαλώνει και επομένως να επεκτείνεται. Το αφήγημα της ''πατρίδας της καρδιάς μας'' και το αντίστοιχο της ''Γαλάζιας Πατρίδας'', είναι τα αντίστοιχα αφηγήματα μιας ψυχωσικής πολιτικής που οικοδομήθηκε από τους Νταβούτογλου και Καλίν και υλοποιείται από τον Ερν

Οι αθέατες όψεις του πολέμου στη Λιβύη  – Τα βέτο στον ΟΗΕ  και η διπλωματία του πετρελαίου. Μετά την ανατροπή του Καντάφι, έγινε μάχη για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων πώλησης των συμβολαίων πετρελαίου που παράγει η Λιβύη. Όταν απέτυχε η γερμανική Wintershall, ήρθε η σειρά της Τουρκίας. Όμως ο βομβαρδισμός της Αλ Ουατίγια έδειξε πως το καθεστώς της "Πετρελαϊκής Ημισελήνου" στη Σύρτη, θα καθορισθεί από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα. Η Διάσκεψη του Βερολίνου, δέσμευσε τις τρίτες χώρες που εμπλέκονται στην Λιβύη, να σεβαστούν το εμπάργκο όπλων και να συμφωνήσουν σε εκεχειρία. Ωστόσο, δεν έκανε καμιά πρακτική πρόταση για τον τερματισμό της κρίσης. Μετά το Βερολίνο, η κυβέρνηση Σάραζ, κάλεσε το Πεντάγωνο να επιστρέψει στις στρατιωτικές του εγκαταστάσεις, από τις οποίες αποσύρθηκε τον Απρίλιο του 2019. Οι Αμερικανοί, που μέχρι τότε, συντόνιζαν την μάχη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, δεν επέστρεψαν. Από τότε, ΗΠΑ και Ρωσία, επίσημα υιοθετούν πολιτική ουδετερό

 Γιατί η Γαλλία άνοιξε πόλεμο με την Τουρκία  – Σε βαθιά κρίση οι σχέσεις των δύο χωρών. Η νέα ένταση ανάμεσα στην Τουρκία και τη Γαλλία έρχεται να υπογραμμίσει τις ανακατατάξεις στην περιοχή αλλά και ανταγωνισμούς με σημαντικό ιστορικό βάθος.  Η Γαλλία δεν άφησε ποτέ ούτε την Αφρική ούτε τη Μεσόγειο. Μπορεί να μην είναι πια η αποικιακή δύναμη του παρελθόντος, όταν τόσο στο Μαχρέμπ όσο και στην υποσαχάρια Αφρική υπήρχαν μεγάλες γαλλικές αποικίες (ή στην περίπτωση τα Αλγερίας και προσαρτημένες περιοχές), όμως δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί ότι έχει λόγο για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Το ίδιο ισχύει και για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η διεκδίκηση των «εντολών» για τη διοίκηση της Συρίας και του Λιβάνου την επαύριον του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επίσης αντανακλούσε μια θεώρηση «σφαιρών επιρροής» που θα παραμείνει ένα μόνιμο στοιχείο της γαλλικής θεώρησης των πραγμάτων. Μάλιστα, δεν θα πρέπει κανείς να παραβλέψει ότι η Γαλλία ε