IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ΜΑΚΡΥΑ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΟΘΩΜΑΝΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ.   Ο τελευταίος Οθωμανός αυτοκράτορας, Σουλτάνος Μωάμεθ ΣΤ’, το 1918. (ullstein bild μέσω Getty Images) Στις 17 Νοεμβρίου 1922, ο τελευταίος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Mehmed VI Vahideddin , έφυγε από την Κωνσταντινούπολη τις πρώτες πρωινές ώρες, αφού έμαθε για απειλές για την ασφάλειά του, για να μην επιστρέψει ποτέ. Βρετανοί φρουροί, τον έκρυψαν σε ασθενοφόρο που οδηγούσαν, μαζί με τον 10χρονο γιο του, Πρίγκιπα Mehmed Ertuğrul, και τον συνόδευσε στο θωρηκτό HMS Malaya ο στρατηγός Τσαρλς Χάρινγκτον, αρχιστράτηγος των Συμμαχικών δυνάμεων. Οι αξιωματούχοι του οθωμανικού παλατιού επιβεβαίωσαν την αναχώρηση του ηγεμόνα τους λίγες μόνο ώρες αργότερα. Τις επόμενες εβδομάδες, ο Βαχιντεντίν είχε μια στοχαστική διάθεση. Έφτασε στη Μάλτα στις 9 Δεκεμβρίου και αργότερα επέλεξε την ιταλική Ριβιέρα ως τόπο εξορίας του. Στο θέρετρο του Σαν Ρέμο, ο νέος Ιταλός ηγεμόνας Μπενίτο Μουσολίνι ευχήθηκε στον «μεγαλοπρεπή Οθωμανό α

   Τουρκία: Δύο φόνοι σε μια μέρα. Στις 6 Ιουλίου, ο καρδιολόγος Εκρέμ Καρακάγιατου Νοσοκομείου του Ικονίου (Κεντρική Ανατολία) και ο δικηγόρος Σερβέτ Μπακιρτάς του Δικηγορικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης πυροβολήθηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. «Η υγεία έχει πεθάνει, κάτω οι γιατροί! Η δικαιοσύνη έχει πεθάνει, κάτω οι δικηγόροι!», είχε ως τίτλο ο Αλί Τοπούζ, διευθυντής της  γενικής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας «ArtiGercek» («Περισσότερη Αλήθεια»). Όλες αυτές οι επιθέσεις σε γιατρούς, νοσηλευτές ή άλλους εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέαδεν μπορούν να θεωρηθούν ως ειδικές περιπτώσεις, διευκρινίζουν οι εκπρόσωποι Τύπου της αντιπολίτευσης και οι ανεξάρτητοι αρθρογράφοι. Η υποδομή και ολόκληρος ο υγειονομικός μηχανισμός βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας από την αρχή της πανδημίας. Η έλλειψη εξοπλισμού, οι πολλές ώρες εφημερίας, η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, οι μικρής διάρκειας ιατρικές επισκέψεις τωνασθενών είχαν παραλύσει το σύστημα. Η ιδιωτικοποίησ

  Είναι ο Εγκεμέν Μπαγίς προάγγελος  όσων πρόκειται να συμβούν στην Τουρκία;    Γράφει ο Michael Rubin Ο Εγκεμέν Μπαγίς είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Γεννήθηκε στην Τουρκία το 1970, ήρθε στη Νέα Υόρκη για την ανώτερη εκπαίδευσή του και τελικά βρήκε δουλειά στην Ομοσπονδία Τουρκικών-Αμερικανικών Ενώσεων ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόταν για να αποκτήσει πράσινη κάρτα. Οι φιλοδοξίες του τον οδήγησαν να προσκολληθεί στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τον οποίο και ακολούθησε στην εξουσία. Μετά το 2002, ο Ερντογάν συχνά ανέθετε στον Μπαγκίς - ο οποίος πλέον ήταν βουλευτής - να αντιμετωπίσει τις κριτικές (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου ) που αφορούσαν την ολοένα και μειούμενη ελευθερία στην Τουρκία. Ο Μπαγίς έγινε τελικά ο επικεφαλής διαπραγματευτής της Τουρκίας για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις και αργότερα ο πρώτος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της χώρας. Υπό αυτές τις αρμοδιότητες, ο στόχος του δεν ήταν τόσο να φέρει την Τουρκία στη Δύση, αλλά να κοροϊδέψει την Ευρώπη ώστε να υποστηρί

   Οι προσανατολισμοί της Τουρκικής στρατηγικής. Σκέψεις με αφορμή το νέο βιβλίο του Μάρκου Τρούλη «Τουρκική στρατηγική στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία». Αφορμή για το παρόν είναι βιβλίο του Δρ. Μάρκου Τρούλη , αρθρογράφου της HuffPost, με τίτλο «Τουρκική στρατηγική στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία. Γεωγραφικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές διαμορφώσεις στη σύγχρονη Τουρκία». Εξετάζει ζητήματα που εδώ και καιρό βρίσκονται στην αιχμή των γεωπολιτικών και στρατηγικών εξελίξεων και αφορούν την Τουρκική στρατηγική των τελευταίων δεκαετιών στην περιφέρειά μας, αλλά και πέραν αυτής. Πρόκειται για σημαντική παρέμβαση. Την προλογίζει ο Γιάννης Μάζης. Γράφτηκε από κάποιο ο οποίος ανήκει στην νέα γενιά αναλυτών των στρατηγικών και γεωπολιτικών δεδομένων της περιφέρειας στην οποία ανήκει και η Ελλάδα, ο οποίος ήδη έχει επιτύχει μια εκτεταμένη βιβλιογραφική παρουσία με μονογραφίες, δοκίμια και άρθρα και επιφυλλίδες στα πεδία της διεθνούς πολιτικής, της γεωπολιτικής και της στ

Mustafa Kemal  &  Lâtife Hanım - Ο αλκοολισμός κι ο θάνατος ενός άσωτου δικτάτορα  Το ήπαρ του Κεμάλ. Ο θάνατος του Κεμάλ Ατατούρκ κι όσα οι Τούρκοι δεν λένε και δεν θέλουν να ακούν. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του 1938 στην ηλικία των πενήντα επτά ετών από βαριάς μορφής κίρρωση του ήπατος, τη διαβόητη, απαίσια ασθένεια των τελειωμένων αλκοολικών, που επιφέρει αργό, επίπονο, αλλά και κωμικοτραγικό θάνατο. Η τουρκική κοινή γνώμη μπορεί να αιφνιδιάστηκε από την ξαφνική ασθένεια που έπληξε τον Γκρίζο Λύκο, «τον πατέρα των Τούρκων» και «σωτήρα της Τουρκίας», αλλά η κίρρωση είναι μια νόσος που σκοτώνει βασανιστικά αργά και όλα τα ιστορικά στοιχεία συνηγορούν στο γεγονός ότι ο υπέρτατος ηγέτης της γείτονος χώρας είχε πιάσει για δεκαετίες την μπουκάλα για τα καλά και ο πρόωρος θάνατός του μόνο αιφνιδιαστικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.   Προφανώς, το ατιμωτικό του χαρακτήρα της αιτίας θανάτου του Ατατούρκ ανάγκασε τις τουρκικές αρχές να προβούν σε μια απίστευτη

  Εξόδου από την απομόνωση τακτικές διεργασίες Η αμερικανική πολυεπίπεδη πίεση προς την Άγκυρα, η οποία οδήγησε την ήδη ευάλωτη τουρκική οικονομία σε όρια ασφυξίας, ανάγκασε την τουρκική ηγεσία να προχωρήσει σε τακτικής υφής κινήσεις προσέγγισης προς τη Δύση, στο πλαίσιο των οποίων εντάσσονται και οι συναντήσεις του Τούρκου Προέδρου με Μακρόν και Μπάιντεν, κατά την πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία, εν προκειμένω, ακολουθώντας την πάγια οθωμανικής αναφοράς τακτική ενός ανατολίτικου παζαριού, ώστε να μπορέσει να κερδίσει χρόνο, καθώς και το μέγιστο δυνατό όφελος στο πλαίσιο τής κατά τα ανωτέρω μηνυματικής διαπραγμάτευσης, εμφάνισε προς τη γαλλική πλευρά δυνατότητες κοινής προσέγγισης επί ζητημάτων ζωηρού γαλλικού γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος με αναφορά στη Συρία και τη Λιβύη. Υπενθυμίζεται εν προκειμένω πως η Τουρκία διαθέτει στρατεύματα, τόσο στη Λιβύη, όπου και παρεμβατικά προσανατόλισε υπέρ των συμφερόντων της τον λιβυκό εμφύλιο, όσο και στη Συρία, όπου υπό την ανοχή της Ρωσίας και

  Ο Ερντογάν "αγόρασε χρόνο". Οι αγορές είναι ανυπόμονες – και κινούνται με τη λογική της άμεσης απόδοσης. Η πολιτική πάλι είναι μπορεί να είναι και αγώνας ημιαντοχής. Δεν εκπλήσσει λοιπόν ότι η επιτυχία του Ταγίπ Ερντογάν να "αγοράσει χρόνο” με την παρουσία του στην Ατλαντική Σύνοδο δεν εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως από τους επενδυτές, με την ισοτιμία της τουρκικής λίρας να υποχωρεί κατά 0,8% σήμερα το πρωί, μετά και από τις χθεσινές απώλειες της τάξης του 0,9%. Τη νευρικότητα των αγορών εξηγεί το γεγονός ότι στο ζήτημα που έχει φθάσει να συμπυκνώνει όλες τις αμερικανο-τουρκικές τριβές, ήτοι τα ρωσικά συστήματα S-400 που έχει αποκτήσει η Τουρκία, ουδεμία πρόοδος προέκυψε κατά την χθεσινή συνάντηση Μπάιντεν-Ερντογάν στις Βρυξέλλες, αφού και οι δύο πλευρές έμειναν αμετακίνητες στις γνωστές θέσεις τους. Δεν είναι, ωστόσο, πολιτικά αμελητέο ότι ο Τούρκος πρόεδρος κατάφερε στις Βρυξέλλες να αμβλύνει την εικόνα του "μαύρου προβάτου” (ενδεχομένως δε και "Δούρειου Ίππου”) της

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  (1) Ο Ερντογάν πήρε από τον Μπάϊντεν μόνο χαμόγελα!   Τι επιδιώκει τώρα στα ελληνοτουρκικά.   (2) Ο στρίγκλος που έγινε για λίγο αρνάκι (γάλακτος). ΝΑΤΟ: Η εκβιαστική δομική παρέμβαση,το σωσίβιο στον Ερντογάν και γιατί η Ελλάδα έχασε. Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, κινήθηκε στο πνεύμα της στρατηγικής την οποία ενέκριναν  οι Υπουργοί των Εξωτερικών  στην σύνοδο του Δεκέμβρη  και από αυτήν την άποψη το πολιτικό της στίγμα ήταν προδιαγεγραμμένο και εν πολλοίς αναμενόμενο… Η διαχείριση των ισορροπιών  ωστόσο, αν και δεν ήταν εμφανής και διακηρυγμένη προτεραιότητα της Συνόδου, εν τούτοις  ήταν η πλέον κρίσιμη παράμετρος στην εξίσωση υπό τον γενικό τίτλο «Στρατηγική ΝΑΤΟ 2030»,   ενώ η δυσκολία στην διαχείρισή της, διαπερνά ΚΑΙ το κοινό ανακοινωθέν ,  παρά τις θριαμβολογίες και την ψευδαίσθηση αυτοπεποίθησης  που επιχειρείται να εκπέμψει. Η προσαρμογή της Ατλαντικής συμμαχίας στις νέες συνθήκες, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση , αφού πέρα από τα όποια επικοινωνιακά ταρατατζούμ,