IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αν δεν δούμε αυτές τις αιτίες : την    οικονομική κρίση , που εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού ωθεί ακόμα περισσότερο στο  περιθώριο  τα    ασθενέστερα  στρώματα ·   την ανεξέλεγκτη μετανάστευση που μετατρέπει νησιά του Αιγαίου ή το κέντρο της Αθήνας στο χοτ σποτ της Ευρώπης, δεν θα ξεμπερδέψουμε με τον φασισμό. Εξάλλου  μόνο μια σθεναρή πατριωτική απάντηση στα πλαίσια του δημοκρατικού πατριωτισμού   όπως, συνέβη πρόσφατα σε Έβρο και Αιγαίο ,   απέτρεψε την ενίσχυση των ακροδεξιών αντιλήψεων και πρακτικών.   Δηλαδή   αν δεν αφαιρεθεί το έδαφος πάνω στο οποίο πατάει ο φασισμός και αρκεστούμε μόνο σε μια απαραίτητη ομοφωνία καταδίκης θα βρεθούμε ίσως σε σύντομο διάστημα να αναλύουμε και πάλι τι έφταιξε.   Η αντιμετώπιση του φασισμού αρχίζει  - δεν τελειώνει με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Αν δεν αφαιρεθεί το έδαφος πάνω στο οποίο πατάει ο φασισμός και αρκεστούμε μόνο σε μια απαραίτητη ομοφωνία καταδίκης θα βρεθούμε ίσως σε σύντομο διάστημα να αναλύουμε και πάλι τι έφταιξε. Η σ

Πολιτική ορθότητα ως Αστυνομία Σκέψης. Το κυνήγι των μαγισσών. Η κατάχρηση των μηχανισμών πολιτικής ορθότητας  και οι καμπάνιες για την «ακύρωση» διάσημων προσώπων. Το 1968 στο «Ψυχή στον πάγο» (στα ελληνικά από την Papyros Press, 1971) ο Ελντριτζ Κλίβερ, ηγετικό στέλεχος στους «Μαύρους Πάνθηρες», κατήγγειλε την ομοφυλοφιλία του μαύρου συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουιν και, σε ένα σημείο, παραδέχθηκε ότι θεωρούσε «επαναστατική πράξη» τον βιασμό λευκών γυναικών. Ηταν ακτιβιστής - έως εξτρεμιστής - και έκανε χρήση της υπέρτατης ελευθερίας που του έδινε η πρώτη Τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος. Το βιβλίο έκτοτε πέρασε στη μυθολογία της αντικουλτούρας. Θα κυκλοφορούσε σήμερα κάτι παρόμοιο; Και πόσο γρήγορα θα έπαιρνε την πολυπόθητη σφραγίδα από κοινωνικά δίκτυα, ακτιβιστές και υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης; Στην πραγματικότητα, οι πολιτισμικοί πόλεμοι στην εποχή μας ξεκινούν από αντίστροφη αφορμή. Την περασμένη εβδομάδα το Ιδρυμα Μπούκερ απομάκρυνε απ

Φασισμός, ψυχολογία και ρατσιστική βία. Σύμφωνα με τον Μπατάιγ, η σαγήνη του Χίτλερ είναι ανάλογη με αυτήν που ασκείται στην ύπνωση: ένα ζήτημα περίπλοκο που έχει να κάνει με τη σχέση του ομοιογενούς και του ετερογενούς τμήματος της κοινωνίας. Ενας τρόπος να διαβαστεί η «Ψυχολογική δομή του φασισμού», έργο του Γάλλου στοχαστή και συγγραφέα Ζορζ Μπατάιγ δημοσιευμένο το 1933, είναι αυτός που στο επίμετρο της πρόσφατης ελληνικής έκδοσης αναλύεται κριτικά από τον μεταφραστή Κώστα Γκούνη. Είναι ο τρόπος του Ρίτσαρντ Γουόλιν και του Γιούργκεν Χάμπερμας, οι οποίοι διαπιστώνουν ότι ο Μπατάιγ είχε σαγηνευτεί από τον φασισμό, αφού ωστόσο έχουν μάλλον παρερμηνεύσει το κείμενό του. Ο Χάμπερμας, λόγου χάρη, κρατάει τη φράση «ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ ξεχωρίζουν αμέσως ως κάτι “τελείως διαφορετικό”», χωρίς πάντως να εξηγήσει πώς αυτό ορίζεται από τον συγγραφέα. Ο Γουόλιν εστιάζει στα επίθετα «υψηλά και ευγενή», που χρησιμοποιούνται από τον Μπατάιγ για να περιγράψουν

Η ήττα της ουτοπίας.   Το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού φιλοσόφου Νορμπέρτο Μπόμπιο (1909-2004) δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Stampa στις 18-09-1991.   Norberto Bobbio Το ότι φασισμός και κομμουνισμός πρέπει να ενοποιούνται με την ίδια καταδικαστική κρίση δεν είναι κάτι καινούργιο που διατυπώνεται αυτές τις μέρες. Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεξεργάστηκαν και χρησιμοποίησαν ευρέως μια πολιτική και ιστοριογραφική έννοια που τους ταύτιζε: ολοκληρωτισμός. Ολοκληρωτικός ο φασισμός, ολοκληρωτικός και ο κομμουνισμός. Ηταν φυσικό αυτή η θεματική να επαναληφθεί και να γίνει νέο και φλογερό κίνητρο συζήτησης μετά την καταστροφική κατάρρευση των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων. Προξενεί ωστόσο έκπληξη το γεγονός ότι, με το να φανερώνουμε τις αδιαμφισβήτητες αναλογίες σε ό,τι αφορά το σύστημα εξουσίας, λησμονούμε ότι ο κομμουνισμός, διαφορετικά από τον φασισμό, υπήρξε ένα ιδεώδες που διέτρεξε όλη την Ιστορία της Δύσης επί δύο χιλιάδες χρόνια έως σήμερα.

Οταν συνειδητοποιεί ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι διδασκαλίας της Ιστορίας προκαλούν αφόρητη ανία στους μαθητές του, ένας νεαρός καθηγητής προτείνει την εφαρμογή ενός ιδιότυπου πειράματος, που προβλέπει συγκρότηση μιας ελίτ με μυστικούς κώδικες, σκληρή πειθαρχία και υψηλούς στόχους. Οι μαθητές θα οδηγήσουν το πείραμα σε απόλυτη επιτυχία και, χωρίς να το καταλάβουν, θα αρχίσουν να υποκύπτουν στη διακριτική γοητεία του φασισμού. Μεταφέροντας το ομώνυμο μπεστ σέλερ του Τοντ Στράσερ (που με τη σειρά του αφηγήθηκε ένα πραγματικό περιστατικό σε σχολείο του Πάλο Αλτο της Καλιφόρνια τον Απρίλιο του 1967), ο Ντένις Γκάνσελ υπογράφει μια ταινία - γροθιά στο στομάχι που έσπασε τα ταμεία στη Γερμανία, κάνοντας μεγαλύτερο άνοιγμα ακόμα και από τις «Ζωές των Αλλων». Συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Σκηνοθεσία: Dennis Gansel Σενάριο: Dennis Gansel, Peter Thorwarth Φωτογραφία: Torsten Breuer Μοντάζ: Ueli Christen Ηθοποιοί: Jurgen Vogel, Frederick Lau, Max Riemelt, Jennifer Ulrich Γερμ