IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Λανθάνουσα δημοκρατία – Έθνος-κράτος και μεταμοντέρνες ελίτ. Είναι σαφές ότι τα μεταμοντέρνα οικονομικά, οργανωτικά, αξιακά και πολιτισμικά δεδομένα λειτουργούν σήμερα σαν πολιορκητικός κριός και στοχοποιούν το έθνος-κράτος ως σημαίνoν αλλά και τα σημαινόμενα στα οποία παραπέμπει. Στόχος να διαμορφώσουν νέες παγκόσμιες πολιτικο-οικονομικές, θεσμικές, διαχειριστικές και κοινωνικές νόρμες. Κοινό σημείο αυτών των επιλογών αποτελεί η ομογενοποίηση και η εξάλειψη της διαφορετικότητας, είτε αυτή παραπέμπει στο οικονομικό, είτε στο πολιτισμικό-αξιακό πεδίο. Η καταστατική αμφισβήτηση αξιακών προτύπων (“challenging foundational thoughts”) αποτελεί μία πραγματικότητα της νέας διακυβέρνησης. Στο πολιτικό-πολιτισμικό πεδίο οι διεργασίες αφορούν το ρόλο ή ακόμα και την επιβίωση (με την παρούσα μορφή του) του έθνους-κράτους, το οποίο σημειολογικά αλλά και λειτουργικά διαφαίνεται να αποτελεί έννοια και θεσμό μη συμβατό με τους στόχους που έχουν θέσει οι πολιτικές ελίτ και το διεθν

[ Ο Θαυμαστός καινούριος κόσμος του Αλντους Χάξλεϋ – προοίμιο ενός τεχνοκρατικού ολοκληρωτισμού, με ανθρώπους χωρίς ρίζα και μνήμη – έρχεται ανεπαίσθητα, όπως πέφτει το σκοτάδι μετά το ηλιοβασίλεμα. Η Επιτροπή Βιοηθικής της Γαλλίας αποφάσισε – σε πείσμα της αντίθεσης του 80% των φορέων με τους οποίους συνδιαλέχθηκε – να έχουν δικαίωμα πρόσβασης στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή ζευγάρια λεσβίων ή και άγαμες. Η νομοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου θα έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να μην έχουν πατέρα! Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ιστορία. (Προηγήθηκε μια άλλη επίσης πρωτιά: ο χαρακτηρισμός ως οικογένεια της συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών). Έπαληθεύτηκε έτσι αυτό που είπε ο Ντοστογιέφσκι: ‘’αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται’’. Υποκύψαμε ξανά στον πειρασμό των πρωτοπλάστων ‘’και έσεσθε ως θεοί’’. Αναγορεύοντας τον άνθρωπο ‘’υπέρτατο όν’’ ο Διαφωτισμός μπορεί να υπερβαίνει τα όρια παρά την προειδοποίηση : «Μη μέταιρε (μετακινείς) όρια αιώνια, α (τα οποία) έθεντο οι πατέρες

Η τελετή έναρξης των 31ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, που μας ξενύχτησε σήμερα το πρωΐ, ήταν ένα κουραστικό, 4ωρο ξεφάντωμα της παγκοσμιοποίησης, με λίγη μαγεία από βραζιλιάνικο καρναβάλι. Αν η Αθήνα του 2004 ήταν μακράν όλων η πιο ουσιαστική και όμορφη Ολυμπιακή τελετή, το υπερθέαμα του Πεκίνου το 2008 ήταν η μεγαλωσύνη της Κίνας, και το θέμα του Λονδίνου το 2012 ήταν η νοσταλγία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το σημερινό θέαμα δεν είχε καμμία ιστορικότητα: ένα μείγμα ψαλιδισμένου εθνικού παρελθόντος και παραφουσκωμένου ενδιαφέροντος για το κλίμα και την οικολογία, με την βοήθεια του σουπερμόντελ Ζιζέλ και μιας αποστολής προσφύγων. Τρία δισεκατομμύρια τηλεθεατές είμαι σίγουρος ότι θα βαρέθηκαν τα αλλεπάλληλα κύματα ανιστόρητων παραστάσεων (μάθαμε ότι οι Βραζιλιάνοι ανακάλυψαν το αεροπλάνο…), το ατελείωτο κιτς, τα υπερφορτωμένα μουσικοχορευτικά καραγκιοζιλίκια, που εναλλάσσονταν επί ώρες χωρίς καμμία σκηνοθετική συνοχή. Χιλιάδες αθλητές παρέλασαν μέσα