IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ:  Ένας «γλυκός» παγκόσμιος δυνάστης. Το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ μπορεί να θεωρηθεί το αρχαιότερο εν ενεργεία κόμμα της σύγχρονης πολιτικής εποχής. Αν και έχει ιδρυθεί επίσημα το 1828, έλκει την καταγωγή του από το κόμμα του Τόμας Τζέφφερσον (που κατά καιρούς ονομαζόταν και «Ρεπουμπλικανικό», περιπλέκοντας λίγο την ιστορία), το οποίο κυβερνούσε τις ΗΠΑ από το 1800. Μέχρι την δημιουργία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν και τον εμφύλιο πόλεμο το 1861, το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν το κυρίαρχο κόμμα των ΗΠΑ, ταυτισμένο με τα αιτήματα κυρίως των γεωργών και ιδιοκτητών γης σε μια αγροτική χώρα που επεκτεινόταν επιθετικά στην βορειοαμερικανική ήπειρο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος ήρωας και ουσιαστικός ιδρυτής του ήταν ο στρατηγός και πρόεδρος Άντριου Τζάκσον, ο πρωτοτυπικός λαϊκιστής πολιτικός και σφαγέας των αυτοχθόνων κατοίκων («Ινδιάνων») της Αμερικής. Η ιδεολογία του Δημοκρατικού Κόμματος είναι δύσκολο να αποτυπωθεί. Συμβατικά μιλ

  Η Ευρώπη κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι επωφελούνται από τον πόλεμο. www.politico.eu Αξιωματούχοι της ΕΕ επιτίθενται στον Τζο Μπάιντεν για τις υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, τις πωλήσεις όπλων και το εμπόριο, καθώς ο πόλεμος του Βλαντιμίρ Πούτιν απειλεί να καταστρέψει τη δυτική ενότητα. BARBARA MOENS ,  JAKOB HANKE VELA  AND  JACOPO BARIGAZZI 24 Νοεμβρίου 2022 Εννέα μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αρχίζει να διασπά τη Δύση. Κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι εξαγριωμένοι με την κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν και τώρα κατηγορούν τους Αμερικανούς ότι πλούτισαν από τον πόλεμο, ενώ οι χώρες της ΕΕ υποφέρουν. «Το γεγονός είναι ότι, αν το δεις νηφάλια, η χώρα που κερδίζει περισσότερο από αυτόν τον πόλεμο είναι οι ΗΠΑ επειδή πουλάνε περισσότερο φυσικό αέριο και σε υψηλότερες τιμές και επειδή πουλάνε περισσότερα όπλα», είπε ένας ανώτερος αξιωματούχος στο POLITICO. Τα εκρηκτικά σχόλια —που υποστηρίζονται δημόσια και ιδιωτικά από αξιωματούχους, διπλωμάτες και υ

Πώς διευρύνεται το διατλαντικό ρήγμα. Το λογότυπο της γερμανικής προεδρίας στην Ε.Ε. το δεύτερο εξάμηνο του 2020 μοιάζει κάπως σαν βγαλμένο από το συνταγολόγιο του Ντόναλντ Τραμπ/ "Gemeinsam. Europa wieder stark machen": Μαζί – Κάνουμε την Ευρώπη ισχυρή ξανά. Όμως, αυτό το "μαζί” σίγουρα δεν περιλαμβάνει τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ, ούτε ακολουθεί τις δικές του αντιλήψεις για τη διεθνή αρχιτεκτονική. Οι διαδοχικές κρίσεις που έφερε η πανδημία του κορονοϊού και το κύμα διαδηλώσεων στις ΗΠΑ μετά το φόνο του Τζορτζ Φλόιντ κάνουν την απόσταση ανάμεσα στις δύο ακτές του Ατλαντικού να μοιάζει το τελευταίο διάστημα μεγαλύτερη.  Το ότι οι δηλώσεις του Ύπατου Εκπροσώπου της Ε.Ε. για τα τεκταινόμενα αυτές τις ημέρες στις αμερικανικές πόλεις στέκονται περισσότερο στο ζήτημα της "κατάχρησης εξουσίας” (όταν λ.χ. οι αντίστοιχες τοποθετήσεις του Λονδίνου επικεντρώνουν στην καταγγελία των λεηλασιών) είναι ένας συμβολικός δείκτης αυτής της απόστασης. Άλλες φωνές εί

 Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  Οι Ευρωπαίοι στην «παγίδα» του Τραμπ. Όχι ότι χρειαζόταν η σημερινή κρίση με το Ιράν για να τεκμηριωθεί η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αρθρώσει ενιαίο και στιβαρό λόγο στα διεθνή ζητήματα, αλλά, αυτή τη φορά, η πολιτική «γύμνια» της αποκαλύφθηκε σχεδόν «ανάγλυφα». Έτσι, όχι μόνο πέρασαν πάνω από τρεις μέρες μετά τη δολοφονία του Σουλεϊμανί στην Βαγδάτη από αμερικανικό drone μέχρι η Κομισιόν να «αντιδράσει», αλλά και το περιεχόμενο της «αντίδρασης» αυτής παραπέμπει περισσότερο σε ψήφισμα συλλόγου γειτονιάς. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε ότι «η Ευρώπη έχει ιδιαίτερη ευθύνη εδώ» και ότι «μιλάμε με όλους τους εμπλεκόμενους». Έκανε λόγο για την ανάγκη «να σταματήσει ο κύκλος βίας» και κάλεσε το Ιράν να «συμμορφωθεί πλήρως» με την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμά του. Υπενθυμίζεται σε αυτό το σημείο ότι το Ιράν, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αποχώρησαν μονομερώς από την εν

Πώς αλληλοστηρίζονται Τζόνσον και Τραμπ. Η έκβαση του βρετανικού δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2016 ίσως να ήταν και "ατύχημα". Όμως η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην αμερικανική προεδρία τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι τα δύο γεγονότα σχετίζονται κάθε άλλο παρά επιφανειακά, σηματοδοτώντας μιαν "εθνολαϊκιστική στροφή” στους κόλπους της Δύσης. Όμως η εξέλιξη αυτή θα μπορούσε να αποδειχθεί και αντιστρεπτή. Η μεγάλη εκλογική νίκη του Μπόρις Τζόνσον στις βρετανικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου (και το "σκληρό" Brexit που προκύπτει εξ αυτής) κλονίζει κάθε εναπομείνασα βεβαιότητα. Αποτελεί άραγε το βρετανικό αποτέλεσμα προάγγελο και για τις αμερικανικές κάλπες του Νοεμβρίου 2020, όπου ο Τραμπ δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα της επανεκλογής του; Ο Στήβεν Μπάνον, που προβάλει ως ο αρχιτέκτονας της εκλογικής επιτυχίας του νυν προέδρου το 2016, δείχνει κιόλας πεπεισμένος. "Ο Τζόνσον" δηλώνει "προδιαγράφει μεγάλη νίκη

Μέχρι πότε θα είμαστε στο ΝΑΤΟ; Από τότε που η είσοδος του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα άνοιξε τον δρόμο σε μια διαρκή διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με δυσκολία μπορούμε να διακρίνουμε σ' αυτήν μια εξωτερική πολιτική άξια του ονόματός της. Γιατί μερικές φορές το περισσότερο είναι λιγότερο: ο φλύαρος συμβιβασμός, όχι η διαβεβαίωση· η εξαφάνιση, όχι η ισχύς. Πλέον, η πλειονότητα των χωρών της Ένωσης έχουν συμμετάσχει στις αυτοκρατορικές περιπέτειες των ΗΠΑ (δεκαέξι από τα σημερινά μέλη της συνεισέφεραν στον πόλεμο του Ιράκ)· αντηχεί την ανάμειξη της Ουάσιγκτον στη Λατινική Αμερική (εξ ου και η παράλογη αναγνώριση της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα ως νόμιμη κυβέρνηση)· προσποιείται ότι αντιτίθεται στα καπρίτσια της κυβέρνησης Τραμπ, αλλά επιστρέφει στον ορθό δρόμο της μόλις δεχθεί απειλές για τιμωρία (οικονομικές κυρώσεις ενάντια στις επιχειρήσεις που εμπορεύονται με το Ιράν). Και, παρ' όλο που ο Σαρλ ντε Γκωλ αντετίθετο στην πρόσβαση Ηνωμένο

«Χωρίς το κυνήγι των μαγισσών της ρωσικής έρευνας, η δημοτικότητα μου θα ήταν στο 75% παρά στο 50%», σημείωσε στο twitter, εμφανώς εκνευρισμένος, ο Τραμπ. O Αμερικανός πρόεδρος, σχολιάζοντας την επικαιρότητα στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφηύρε έναν ευφάνταστο όρο. Μίλησε συγκεκριμένα για «προεδρική παρενόχληση«, που δέχεται από τους αντιπάλους του. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το Δημοκρατικό Κόμμα και την έρευνα του FBI για το «Russiagate». Τα ποσοστά δημοτικότητας του μεγιστάνα έχουν ως βάση εκκίνησης ένα, διόλου ευκαταφρόνητο, ποσοστό της τάξης του 40%, παρά τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχεται. Ένα ποσοστό που, χωρίς καμία υπερβολή, του επιτρέπει να πανηγυρίζει. Πράγματι η δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ ξεπερνά, κατά πολύ, τα ποσοστά αποδοχής οποιουδήποτε ηγέτη δυτικής χώρας. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει καλύτερο δώρο για την επέτειο των δύο ετών διακυβέρνησης του, που συμπληρώνονται τον προσεχή Ιανουάριο. Εάν μάλιστα παρατηρήσουμε τις πολιτικές εξελίξεις

Για τους περισσότερους Ευρωπαίους, ένα ταξίδι στην Αμερική μοιάζει σήμερα με απόβαση στον Άρη.  Ακόμη και οι πιο έμπειροι πολιτικοί αναλυτές δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα.  Προσβάλλονται από την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ, προβληματίζονται με την απήχηση του Μπέρνι Σάντερς στους νέους ψηφοφόρους, μπερδεύονται από την απόφαση του προέδρου Ομπάμα να μην επέμβει στη Συρία παρά την επανειλημμένη χρήση χημικών όπλων από τον Άσαντ.  Έχω μια διαφορετική στάση από τους Ευρωπαίους συναδέλφους μου. Βλέποντας την οργή της μεσαίας τάξης, την αλαζονεία των μισητών ελίτ, τη δυσπιστία για τη στρατιωτική ισχύ και τον φόβο για το μέλλον, νομίζω πως για πρώτη φορά καταλαβαίνω τι ακριβώς γίνεται στην Αμερική.  Πάρτε τις εκρήξεις του Τραμπ , που κάνουν τον Τεντ Κρουζ να μοιάζει με πολιτικό του κατεστημένου. Η επιτυχία του αιφνιδίασε πολλούς, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, καθώς οι περισσότεροι Αμερικανοί πολιτικοί χαρακτηρίζονταν μέχρι τώρα από μετριοπάθεια.