IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Φωτογραφία: Χιλιάδες ντόπιοι Έλληνες, που φεύγουν από τον τουρκικό στρατό του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, επιχειρούν να διαφύγουν με πλοίο στο λιμάνι της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922. (Φωτογραφία από το Topical Press Agency/Getty Images) Η γενοκτόνος Τουρκία απειλεί την Ελλάδα. της Uzay Bulut   Ο πρόεδρος μιας χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, ο Τούρκος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κλιμακώνει τις απειλές του για εισβολή στην Ελλάδα, ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ. Στις 27 Σεπτεμβρίου είπε:   «Τα όπλα που έχει αποθηκεύσει [η Ελλάδα] στη Δυτική Θράκη και στα νησιά δεν έχουν νόημα για εμάς γιατί η δύναμή μας είναι πολύ πέρα ​​από αυτά, αλλά σας υπενθυμίζουμε ότι αυτό σημαίνει συγκαλυμμένη κατοχή [της Τουρκίας από την Ελλάδα]… “Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στην Ελλάδα: Συνέλθετε. Πιστεύετε ότι η υποστήριξη [για την Ελλάδα] από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη θα σας σώσει; Δεν θα σας σώσει. Απλώς περιστρέφετε τους τροχούς σας, δεν κάνει τίποτα άλλο”. Ο Ερντογάν κάνει παρόμοιες εχθρικές δηλώσεις εδώ και μήνες. Στις 4 Σε

     Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί  στο σπίτι του κρεμασμένου. Δεν υπάρχει ούτε ένα άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να σεβάστηκε.   Μόλις ένας χρόνος απομένει από την συμπλήρωση ενός αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης που σφράγισε τον επώδυνο συμβιβασμό μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Πριν από δέκα τρία χρόνια, στις 04/09/2009, είχε αναρτηθεί για πρώτη φορά ένα κείμενο μου για τον διαχρονικό τουρκικό παραλογισμό να απαιτεί από τους άλλους όλα όσα περιφρονεί η ίδια, με τίτλο «Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!». Το κείμενο αυτό παραμένει τόσο διαχρονικό ώστε λες πως γράφτηκε τώρα, τον Ιούλιο του 2022 και όχι πριν από 13 χρόνια. Αξίζει τον κόπο να το ξαναθυμηθούμε όπως ακριβώς γράφτηκε τότε, χωρίς καμμιά απολύτως προσθήκη ή αφαίρεση: Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στο πλαίσιο της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρ

  Η "απελευθέρωση" του τουρκικού αναθεωρητισμού και οι αντιφάσεις του. Έχουν αλλάξει πολλά από τις αρχές της δεκαετίας του '70 στην Τουρκία: η δομή του κρατικού μηχανισμού, το εύρος της πραγματικής εξουσίας του στρατού, η ηγεμονία του κεμαλισμού, ο ρόλος του Ισλάμ στο δημόσιο βίο. Γύρω από όλα αυτά οι αλλαγές είναι μεγάλες. Όμως, υπάρχει ένα πεδίο όπου διαπιστώνεται μια εντυπωσιακή συνέχεια. Και αυτό είναι ο επίμονος αναθεωρητισμός της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα δεν είναι ότι η Τουρκία παραμένει μια αναθεωρητική δύναμη, που θεωρεί ότι της αναλογούν περισσότερα από όσα το διεθνές δίκαιο της αναγνωρίζει, αλλά ότι ο αναθεωρητισμός αυτός κλιμακώνεται με το πέρασμα του καιρού. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι πριν από πενήντα χρόνια όταν τα ελληνοτουρκικά ήρθαν (βοηθούντος και του Κυπριακού) στο προσκήνιο, οι τουρκικές αξιώσεις αφορούσαν ιδίως κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία οι πολλοί αντιμετωπίζουν ως αφηρημένα: τα όρια του ελληνικού εναέριου χώρου ή

Αποκαλύψεις του  Τζελάλ Μπαγιάρ για την μικρασιατική καταστροφή.   Ο Τζελάλ Μπαγιάρ έγραψε σ’ ένα πολύτομο έργο τις αναμνήσεις του, που δημοσιεύθηκαν το 1967 και οι τελευταίοι τόμοι εκδόθηκαν το 1968 στη Κωνσταντινούπολη από τον εκδοτικό οίκο ΒΑΗΑ με τίτλο «Κι εγώ τα έγραψα». Στο οπισθόφυλλο εξηγεί τον τίτλο: Όταν διηγήθηκε στον Κεμάλ, μέρος από τις αναμνήσεις του, εκείνος τον προέτρεψε να τις γράψει, κάτι που έκανε και έδωσε έτσι τον παραπάνω τίτλο.   Celâl Bayar   Η σημερινή ΜΙΤ (κρατική υπηρεσία πληροφοριών), το 1914 λεγόταν TESKILATI MAHSUSA (Τ.Μ.) και αρχηγός της ήταν ο Ε. KUSCUBAS1, του οποίου τα απομνημονεύματα δεν κοινοποιήθηκαν παρά μόνο στις τουρκικές αρχές. Αυτός φαίνεται ότι είχε πολύ καλή γνώμη για τον Τζελάλ Μπαγιάρ, γι’ αυτό, ο τελευταίος παραθέτει αποσπάσματα από τις αναμνήσεις του πρώτου: «Συνομιλίες διεξαγόταν μυστικά στο Γενικό Επιτελείο, με κυρίαρχο θέμα την επιτυχή διάλυση των μη τουρκικών μαζών στα μέρη με στρατιωτική σημασία» (σελ. 1537). «Όταν η κατάκτηση κα

    H τραγωδία του αρμενικού έθνους:  Η κοινή του μοίρα με τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας. H αναλογία που παρουσιάζουν οι διώξεις των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης στα 1913-14 και του ποντιακού ελληνισμού στα 1916-1922 με την μεγαλύτερης έκτασης και φρικαλεότητας Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915-16, υπογραμμίζει την εκτίμηση ότι τελικά όλες αυτές οι τραγωδίες ήταν, παρά τις ποσοτικές τους διαφορές, όψεις του ίδιου νομίσματος.     Άλλωστε, η εκτίμηση αυτή ήταν διάχυτη κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Στις εκθέσεις τους για τη Γενοκτονία οι Έλληνες πρόξενοι συχνά δεν κάνουν διάκριση μεταξύ των διώξεων εναντίον του ενός και του άλλου στοιχείου, αφού πραγματοποιούνταν σχεδόν ταυτόχρονα και, μερικές φορές, σε απόλυτο συνδυασμό μεταξύ τους. Στις ίδιες εκθέσεις δεν περιέχονται μόνο γενικές πληροφορίες για τον κοινό σχεδόν χαρακτήρα των διώξεων, αλλά και σαφείς ακόμα δηλώσεις νεοτουρκικών κύκλων της πρωτεύουσας και της επαρχίας ότι αμέσως μετά το «τέλος» του αρμενικού