IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Ραντεβού στο Πεκίνο για... όλους και για όλα. Του Κώστα Ράπτη Ποιος είναι ο κορυφαίος διπλωματικός προορισμός των ημερών; Τα γεγονότα της εβδομάδας που λήγει δίνουν την απάντηση: αναμφίβολα το Πεκίνο. Δύο σημαντικά ραντεβού στην κινεζική πρωτεύουσα, το ένα υψηλότερου προφίλ, το άλλο όμως με ουσιαστικότερες και βαθύτερες επιπτώσεις, καταδεικνύουν τις ανατροπές των ισορροπιών, σε ένα περιβάλλον όπου η χώρα του Σι Τζινπίνγκ ανακαλύπτει τον διπλωματικό "ακτιβισμό" σε πεδία πέραν του καθαρώς περιφερειακού. Την Πέμπτη o Κινέζος υπουργός Εξωτερικών, Τσιν Γκανγκ, φιλοξένησε τους ομολόγους του της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπα Φαϊσάλ μπιν Φαρχάν αλ Σαούντ, και του Ιράν, Χοσέιν Αμιραμπντολαχιάν, σε επικύρωση της αποκατάστασης των σχέσεων των δύο ιστορικών ανταγωνιστών του Περσικού Κόλπου, η οποία επιτεύχθηκε με κινεζική μεσολάβηση και ανακοινώθηκε στις 10 Μαρτίου. Η προχθεσινή συνάντηση, που συνέπεσε και με τον ιερό για τους μουσουλμάνους μήνα του Ραμαζανίου

Το ιδιόμορφο "τρίγωνο" ΗΠΑ-Κίνας-ΕΕ. Αυτό που αποζητούν οι ΗΠΑ είναι η ηγεμονία, αυτό που αποζητά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η επιβίωση - και δεν πρόκειται να την εξασφαλίσει δίχως την Κίνα. Τάδε έφη Sun Keqin, ερευνητής του Κινεζικού Ινστιτούτου Σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων, όπως τον παραθέτουν οι Global Times, αγγλόφωνο ημιεπίσημο όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας. Η εκτίμηση αυτή, ενδεικτική τόσο μιας αφ' υψηλού θεώρησης της Ευρώπης, όσο και της πεποίθησης ότι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα αποκλίνουν θεμελιωδώς από τα αμερικανικά, διατυπώθηκε με αφορμή την συνάντηση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, την Πέμπτη, στο Πεκίνο με τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπινγκ. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, ο Μισέλ έδωσε με την επίσκεψή του το σήμα ότι εκπροσωπεί τις ορθολογικές φωνές, αυτές δηλαδή που αρνούνται να ακολουθήσουν τις ΗΠΑ, αντιμετωπίζοντας την Κίνα κυρίως υπό μία πολιτικο-ιδεολογική οπτική, ενώ μάλιστα η τελευταία ουδέποτε αποτέλεσε απειλή για τους Ευρωπαίους, συμπλ

Το Πεκίνο «χτυπά» την ΕΕ εκεί που πονά… Η λογοκρισία την οποία υπέστη πριν μερικές ημέρες από το κινεζικό καθεστώς και την ελεγχόμενη από αυτό εφημερίδα China Daily η επιστολή των πρέσβεων της ΕΕ δεν αποτελεί απλώς μια ασυνήθιστη, προσβλητική και επιθετική ενέργεια σε διπλωματικό επίπεδο. Συνιστά, ταυτόχρονα, την δεύτερη απόδειξη μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων για το γεγονός ότι το Πεκίνο έχει βρει το αδύνατο σημείο των Ευρωπαίων και τους χτυπά ακριβώς εκεί. Η αλήθεια είναι ότι η φράση η οποία αφαιρέθηκε από την επιστολή που δημοσιεύτηκε σε σχέση με το αρχικό κείμενο θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Ήταν, άλλωστε, μια δευτερεύουσα πρόταση η οποία έκανε αναφορά στο «(…) ξέσπασμα του κορονοϊού στην Κίνα και τη συνακόλουθη διάδοσή του στον υπόλοιπο κόσμο τους περασμένους τρεις μήνες». Με άλλα λόγια, επαναλάμβανε κάτι που είναι γνωστό στους πάντες και δεν έχει αμφισβητηθεί ούτε από τους Κινέζους μέχρι σήμερα (άλλωστε, πήραν γρήγορα πίσω την θεωρία ότι ο ιός τους «εστάλη»

Γερμανική παράλυση - Γαλλική αντεπίθεση. Από τη μια, οι σπασμωδικές προσπάθειες Γερμανών ιθυνόντων να ακουστούν στο διεθνές προσκήνιο, με το βλέμμα όμως πρωτίστως στραμμένο στην εσωτερική τους πολιτική σκηνή. Και από την άλλη η πολύ πιο φιλόδοξη προσπάθεια του Εμανουέλ Μακρόν να αναδειχθεί σε ένα είδος "προέδρου της Ευρώπης”. Η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ πρότεινε πρόσφατα την ανάπτυξη διεθνούς δύναμης (με συμμετοχή και Γερμανών στρατιωτών) στην "ασφαλή ζώνη” που επιθυμεί η Άγκυρα στην βορειοανατολική Συρία. Η πρότασή της προκάλεσε νευρικότητα στους ατλαντικούς συμμάχους, αποκρούσθηκε από τη Μόσχα που αναρωτήθηκε ποιο θα ήταν το διεθνές πλαίσιο νομιμοποίησης αυτής της αποστολής και σχεδόν χλευάσθηκε από τον Σοσιαλδημοκράτη συνάδελφό της Χέικο Μάας, τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας. Όπως αποκαλύφθηκε, επρόκειτο για μία πρόταση που η υπουργός Άμυνας δεν είχε συνεννοηθεί με την Άγκελα Μέρκελ, την

70 χρόνια Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια από την ίδρυση της Νέας Κίνας, όπως οι Κινέζοι αποκαλούν το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μετά τον εμφύλιο πόλεμο με τη νίκη των κομμουνιστών επί των εθνικιστών του Κουομιντάγκ. Η εξαγγελία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας από τον Μάο την 1η Οκτωβρίου 1949, από τον εξώστη της Πύλης της Ουράνιας Γαλήνης, έθετε τέλος σε μια μακροχρόνια περίοδο προνομίων των ξένων, εμφυλίων συρράξεων και του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Ιαπώνων εισβολέων. Τις τελευταίες δεκαετίες, χάρη στις μεταρρυθμίσεις και τη ραγδαία οικονομική της ανάπτυξη, η Κίνα κατέστη παγκόσμια οικονομική και πολιτική δύναμη και καθοριστικός παράγοντας της διεθνούς γεωπολιτικής ισορροπίας. Η σοσιαλιστική αλλαγή προϋπέθετε τον μετασχηματισμό της Ουράνιας Αυτοκρατορίας σε Λαϊκή Δημοκρατία και τη μετατροπή των κατοίκων της από υπηκόους του Γιου του Ουρανού σε πολίτες ενός εθνικού κράτους. Ανάλογα, τα τελευ