IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Γιατί η αειφόρος ανάπτυξη συνιστά άρνηση του φιλελευθερισμού. Ο όρος “αειφόρος ανάπτυξη” προέκυψε από τη μετάφραση του αγγλικού όρου sustainable development. Ο όρος έγινε ουσιαστικά συστατικό στοιχείο της οικονομικής θεωρίας από τη Διεθνή Συνάντηση για το Περιβάλλον του Ρίο ντε Τζανέιρο, το 1992. Στην καθημερινή, αν όχι και στην τρέχουσα δημοσιογραφική γλώσσα, ο όρος χρησιμοποιείται με την έννοια μιας ανάπτυξης με ευαισθησία στο φυσικό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, οι αντικειμενικές ανάγκες που οδήγησαν στη συνάντηση του Ρίο, ο προβληματισμός που καταγράφτηκε, οι αποφάσεις που ελήφθησαν, η συνέχεια που έκτοτε έχει δοθεί και τα βασικά κείμενα της ΕΕ τα σχετικά με το θέμα, μας αναγκάζουν να παραδεχθούμε ότι η αειφόρος ανάπτυξη αποκαλύπτεται και εδραιώνεται: Ως η άρνηση των βάθρων φιλελευθερισμού ως οικονομικής θεωρίας των ηθικών, πολιτισμικών και πολιτικών αξιών, επί των οποίων στηρίχθηκε και τις οποίες υπηρέτησε. Ως αναγκαία και αναπόδραστη στρατηγική σχέσεων ανθρώ

 Το κίνημα της πετσέτας και ο υπερτουρισμός. Οι κινητοποιήσεις των νησιωτών φέρνουν στην επιφάνεια τον στρεβλό χαρακτήρα της τουριστικής ανάπτυξης και πιέζουν για την μεταρρύθμισή του τουριστικού μοντέλου. Οι κινητοποιήσεις των νησιωτών ενάντια στις καταλήψεις των παραλιών από την αλόγιστη και παράνομη επέκταση των μπιτς μπαρ -με τις σειρές από τις συχνά πολυτελείς ξαπλώστρες που ενοικιάζονται πανάκριβα και την δυνατή μουσική- έχουν ήδη καταφέρει να αναδειχθούν στην επικαιρότητα. Προκάλεσαν και την αντίδραση του αρμόδιου υπουργείου, το οποίο έδειξε να ανταποκρίνεται στις διαμαρτυρίες δηλώνοντας ότι θα ακολουθήσουν άμεσα έλεγχοι ώστε η νομοθεσία επιτέλους να εφαρμοστεί. Αρκετές φωνές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βέβαια, ασκούν κριτική. Βλέπουν στις κινητοποιήσεις την απόπειρα μιας συντετριμμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραμείνει στην επικαιρότητα. Καταγγέλλουν ”μιζεραμπιλισμό” , αποδίδοντας στους κινητοποιούμενους εσφαλμένα μια πρόθεση άρνησης της τουριστικής ανάπτυξ

Δασικές πυρκαγιές: πού είναι η πρόληψη; Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κρίση αν δεν έχεις καθαρό μυαλό. Αυτό θα πει: αναζητάς απροκατάληπτα τα διαθέσιμα δεδομένα, τα επεξεργάζεσαι λογικά, κάνεις τις εννοιολογικές διακρίσεις που απαιτούνται για την ερμηνεία τους και καταλήγεις σε συμπεράσματα με βάση κριτήρια που έχεις υιοθετήσει. Η Ελλάδα καίγεται ξανά. Η χώρα, λένε οι ειδικοί, κινδυνεύει με ερημοποίηση – να γίνει κάτι μεταξύ Ιράκ και Ντουμπάι. Δύο είναι τα κρίσιμα ερωτήματα: πόσο ευθύνεται η κλιματική κρίση για τους έντονους καύσωνες και τις δασικές πυρκαγιές που συνεπιφέρουν; Πόσο αποτελεσματικά διαχειριζόμαστε το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών; Τα δύο ερωτήματα αντιστοιχούν σε διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης. Το πρώτο επίπεδο αφορά τη μακροχρόνια αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος, τις συνέπειες της οποίας αναπόφευκτα υφιστάμεθα. Το δεύτερο αφορά τον τρόπο που, ως οργανωμένη πολιτική κοινότητα, χειριζόμαστε τις άμεσες συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Εχουμε, ανισομερώς

 Πόσο κοστίζουν οι πυρκαγιές. Ανυπολόγιστο το κόστος. Άμεση η ανάγκη ανασχεδιασμού της αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Οι τελευταίες ημέρες μάς έδειξαν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο το μέγιστο κόστος που προκαλούν οι πυρκαγιές στα δάση. Αυτό της απώλειας ανθρώπων και ζώων. Έχει εκκινήσει όμως η συζήτηση για την ποσοτικοποίηση του οικονομικού κόστους, με συμβατικούς όρους, που προκαλείται από τις φωτιές της θερινής περιόδου. Προσπαθώντας να φωτίσουμε σημεία αυτής της διάστασης, πρώτα από όλα πρέπει να δούμε τί μπορεί να περιλαμβάνεται σε αυτά τα κόστη:   1) Καταρχήν υπάρχει το περιβαλλοντικό κόστος της απώλειας της βιοποικιλότητας καθώς και της απώλειας υπηρεσιών που προσφέρουν τα οικοσυστήματα.   2) Κατόπιν, έχουμε τα κόστη για αποκατάσταση των καμένων δασών και δασικών εκτάσεων   3) τα κόστη από την απώλεια αγροτικής γης και καλλιεργειών.   4) Σε όλα αυτά πρέπει βέβαια να προστεθούν και οι χρηματικές δαπάνες για την καταστολή των πυρκαγιών .   5) Επιπλέον, πρέπει να προστεθεί κ

Ανάλγητοι. Η αλλαγή τρόπου σκέψης είναι προαπαιτούμενο για την επιβίωσή μας και αυτή δεν μπορεί να ζητείται μόνο από τους πολίτες. Δύο νεαρές ελληνίδες τουρίστριες στην Κρήτη μετά το μπάνιο τους επισκέφθηκαν ένα ταβερνάκι και αφού παρήγγειλαν μια εξ αυτών είπε στον ιδιοκτήτη: ”Δεν βάζεις και λίγο μουσικούλα, πολύ ησυχία έχει”. ”Κορίτσι μου εδώ καίγεται η Ελλάδα, πεθαίνει κόσμος και εσύ έχεις όρεξη για μουσική;» της απάντησε. Το περιστατικό είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος του μόχθου είχε πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει ακόμη και εάν ο τόπος του δεν δοκιμαζόταν όπως άλλα μέρη της χώρας. Το ίδιο συναίσθημα έχει κατακλύσει και την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Ένας βουβός πόνος, μια στεναχώρια που δεν την ξεπλένει κανένας ήλιος και καμία θάλασσα. Το να συμπάσχεις χαρακτηρίζει τον Έλληνα, όχι λόγω DNA αλλά λόγω της διαχρονικής του ταλαιπωρίας. Μνήμες χαραγμένες βαθιά στο θυμικό. Ο ταλαίπωρος Έλληνας πολίτης πάντα ζούσε με μια ελπίδα και πάντα ήλπιζε σε μ