IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μετά από μήνες αναζητήσεων για την ανασύνταξη και την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, μετά από αποτυχημένα δείπνα, γεύματα, μαζώξεις, ζυμώσεις, συγκρούσεις και μαχαιρώματα, η κυρία Φώφη Γεννηματά βλέποντας το κόμμα της να μένει στάσιμο και τον κεντροαριστερό περίγυρο να καταπίνεται είτε από την Νέα Δημοκρατία, είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε την μεγάλη κίνηση, μετά από συμβουλή του Κώστα Λαλιώτη: περιμάζεψε στο μικρό κόμμα της τον κύριο Γεώργιο Παπανδρέου (ΓΑΠ) και μαζί και τον Αχμέτ Ιλχάν, που αυτοχαρακτηρίζεται Τούρκος βουλευτής. Για τον κ. Αχμέτ υπάρχουν απαντήσεις: ο ίδιος συνεχίζει να συλλέγει κάρτες μέλους κομμάτων. Από την Ν.Δ., στην Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη, μετα στην ΔΗΜΑΡ, μετα στο ΠΟΤΑΜΙ και τώρα στο ΠΑΣΟΚ. Είναι και εκείνοι στην Θράκη που χειραγωγούν την μειονοτική ψήφο και βλέπουν ότι κινδυνεύει να χαθεί μια μειονοτική βουλευτική έδρα εάν ο κ. Αχμέτ μείνει στο Ποτάμι. Συνεπώς κατανοούμε για ποιο λόγο βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά εάν ο κ. ΓΑΠ είναι η

Συγκλονιστικά είναι πραγματικά τα στοιχεία που αποκαλύπτουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου και αναφέρονται στο παρασκήνιο των δραματικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στις Κάνες της Γαλλίας στις αρχές Νοεμβρίου του 2011. Αυτά που οδήγησαν στην εκ των ένδον ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου από το αξίωμα του πρωθυπουργού και την αντικατάστασή του από τον μη εκλεγμένο τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Η πολιτική καρατόμηση του Γ. Παπανδρέου συνέβη πριν από δυόμισι χρόνια. Εύλογη η απορία: γιατί οι Αγγλοι των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν αυτό το πολιτικά εκρηκτικό υλικό δύο μόλις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές; Δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με Αγγλους, είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση. Το εκτενέστατο δισέλιδο χθεσινό ρεπορτάζ του «Εθνους» παρέχει πλήρη ενημέρωση στον Ελληνα αναγνώστη. Σίγουρα προκαλεί σοκ ο ισχυρισμός των Βρετανών ότι ο Πορτογάλος πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο μεθόδευσε την πρωθυπουργοποίηση του Λ. Παπαδή

(...)  ένας κλασικός εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας, φαινομένων που σημάδεψαν την παρακμή της πολιτικής ζωής, εμφανίζεται ως τιμητής της διαφθοράς και των ανισοτήτων σαν να απευθύνεται σε κατοίκους της χώρας των Λωτοφάγων.  (...) Ισως φανεί άτοπο ή άκαιρο να ασχολείται κάποιος σήμερα με πρόσωπα που δεν διαδραματίζουν πλέον ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, αλλά οι συνεχείς διεθνείς παρεμβάσεις του Γιώργου Παπανδρέου προσφέρουν ένα καλό παράδειγμα της νοοτροπίας που έχει μέχρι και σήμερα η ελληνική πολιτική τάξη και ορισμένοι από τους πλέον αναγνωρίσιμους εκπροσώπους της. Με άρθρο του στο αμερικανικό δίκτυο CNBC, ο πρώην πρωθυπουργός, κρατώντας τη ρομφαία του αντικαπιταλισμού, ξεσπαθώνει κατά των εισοδηματικών ανισοτήτων, τις οποίες βαφτίζει τον « μεγαλύτερο κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία». Το ύφος, η φρασεολογία και η κριτική στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα παραπέμπουν (όσους δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται) στην παλιά (αριστ

Από την πρώτη στιγμή της υπαγωγής της Ελλάδας σε καθεστώς υποτέλειας μέσω Μνημονίου, οι Γερμανοί γνώριζαν την πορεία της χώρας μας Ηταν Παρασκευή, 23 Απριλίου του 2010. Γιορτή του Αγίου Γεωργίου, μέρα που γιόρταζε και ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος βρισκόταν στο Καστελόριζο με ειδικό σκοπό. Οχι φυσικά για να υπογραμμίσει με την παρουσία του την ελληνικότητα του ακριτικού νησιού, που είναι καρφί στα συμφέροντα της Τουρκίας. Κάθε άλλο. Ο Γ. Παπανδρέου είχε διαλέξει συμβολικά το Καστελόριζο για να οδηγήσει από εκεί την Ελλάδα στη μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση της σύγχρονης ιστορίας της: να την υπαγάγει σε καθεστώς υποτέλειας προς την ΕΕ και το ΔΝΤ μέσω της υπογραφής του διαβόητου πλέον ανά την υφήλιο Μνημονίου. «Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε στην ΕΕ. Εχω ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες» α

ΓΑΠαπατιτιβίσματα...

Ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, είναι μία ειδική περίπτωση και έτσι πρέπει να αντιμε­τω­πιστεί. Με αφορμή την κλήση του στην Προανακριτική Επιτροπή που ερευνά την υπόθεση της «Λίστας Λαγκάρντ», έδειξε... χαρακτήρα. Απάντησε στην κλήση με υπόμνημα και όταν η πλειο­ψηφία ψήφισε να κληθεί αυτο­προσώπως ανακοίνωσε, μέσω κύκλων του, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ότι δεν θα καταθέσει. Ο κ. Παπανδρέου δεν ήθελε ποτέ να παίξει τον ρόλο του πρωθυπουργού, αλλά δεν μπορούσε και να αρνηθεί την απόφαση της οικογένειας. Αυτός ήταν ο συνεχιστής της δυναστείας. Αλλα πράγματα ήθελε να κάνει στη ζωή του - αναζητούσε περίπου αυτό που είναι σήμερα: ένας περιπλα­νώ­μενος πολιτικός «προφήτης», που θα μιλά στις μάζες και αυτές θα εκστασιάζονται, και θα έχει και έναν ισχυρό τίτλο: του απεσταλμένου και μεσολαβητή σε διεθνείς συγκρούσεις. Ο κ. Παπανδρέου εκμεταλλεύ­θηκε μία «ιδιαιτερότητα» των αμερικανικών πανεπιστημίων, που κερδίζουν «βαθμούς» στον κατάλ

  Ο πρώτος κανόνας που μου δίδαξαν όταν μπήκα στην δημοσιογραφία- και τον πιστεύω ακράδαντα μέχρι και σήμερα- είναι ο ίδιος, ο οποίος είθισται να συνιστά απαράβατη αρχή σε όλο το πλέγμα των σχέσεων εξουσίας μεταξύ όσων εκφέρουν δημόσιο λόγο και ασκούν δημόσιας απήχησης επαγγέλματα. Αυτός ο ηθικής κατά κύριο λόγο προέλευσης άγραφος νόμος αντανακλάται σε πέντε μόλις λέξεις που λένε ότι "τα πτώματα δεν τα χτυπάνε". Πολλές είναι διαχρονικά οι περιπτώσεις ανθρώπων στην δημόσια ζωή της χώρας μας που, δικαιολογημένα ή μη, υπηρέτησαν δημόσια αξιώματα, άσκησαν εξουσία, απέκτησαν δύναμη, "γεύτηκαν" τις ημέρες τις παντοκρατορίας τους το τι σημαίνει να υποκλίνονται γύρω τους παράγοντες από πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες μέχρι κάθε λογής αυλοκόλακες. Εξίσου πολλές όμως είναι οι περιπτώσεις όσων εξ αυτών των ανθρώπων βρέθηκαν "εν μία νυκτί" από το ζενίθ στο ναδίρ βιώνοντας την εμπειρία της συμπεριφοράς εκείνων που ενώ τους εξυμνούσαν, ξαφνικά άρχ

Απαρατήρητα σχεδόν πέρασαν, κατά παράδοξο τρόπο, τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τα μέσα ενημέρωσης, τα όντως συγκλονιστικά επί της ουσίας στοιχεία που κατατέθηκαν από το υπ. Οικονομιών στη Βουλή και αφορούν στα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου που είχαν στην κατοχή τους οι ξένες τράπεζες. Στοιχεία που α ποδεικνύουν με αδιαφιλονίκητο τρόπο ότι το ολέθριο Μνημόνιο, στο καθεστώς του οποίου υπήγαγε την Ελλάδα ο Γ. Παπανδρέου, έσωσε όχι την πατρίδα μας αλλά τις... ξένες τράπεζες! Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Βάσει των στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών, στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 οι ξένες τράπεζες (σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκές) κατείχαν ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 141,5 δισ. ευρώ . Σε συνθήκες κρίσης, θα συνιστούσε εφιάλτη για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ενδεχόμενη στάση πληρωμών εκ μέρους της Αθήνας . Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα υφίστατο σοβαρότατο πλήγμα από ελληνική αδυναμία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και γι' αυτό οι κυβερνήσεις των ευρ

(...) θέλει μεγάλη αφαιρετική ικανότητα (ή τεράστιο θράσος…) για να θέτει τον εαυτό του εκτός «πολιτικής ελίτ» ένας Πρωθυπουργός, γιος Πρωθυπουργού και εγγονός Πρωθυπουργού, που διετέλεσε τριάντα ένα χρόνια βουλευτής, δεκατρία χρόνια υπουργός και πέντε χρόνια αρχηγός της αξιωματικής  αντιπολίτευσης. Αν αυτός δεν είναι «πολιτική ελίτ», τότε ποιος είναι «πολιτική ελίτ»; (...) η κυβέρνηση Παπανδρέου κατάφερε να βάλει απέναντί της το 90%-92% του ελληνικού λαού - χωρίς να επιτύχει τίποτα ως προς τους στόχους της πολιτικής της… Αν αυτό δεν αποτελεί την απόλυτη πιστοποίηση της απόλυτης αποτυχίας, τότε τι την αποτελεί; Στο Συνέδριο της Σύμης που έγινε στη Σάμο (ή της Σάμου που έγινε στη Σύμη, συγχωρέστε μου το μπέρδεμα...), ο Γ. Παπανδρέου έδωσε μια δική του ερμηνεία για την αποτυχία της διακυβέρνησής του. Είπε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι «οι αγορές δεν μας έδωσαν χρόνο» για να μπει «τάξη στη χώρα που ήταν αναγκαίο». Σε αυτό έχει δίκιο : όντως οι αγορές

  Το είχε πει παλαιότερα ότι, αν ήταν ελεύθερος να ακολουθήσει την κλίση του, θα γινόταν πανεπιστημιακός. (Οχι θυρωρός, φύλακας, διοικητικός υπάλληλος, αλλά καθηγητής...) Ηταν το χρέος όμως προς την Ελλάδα, να τη σώσει, που τον εμπόδισε. Τώρα, αφού πλέον έβαλε και αυτός το χεράκι του για να μας καταστρέψει, πραγματοποιεί το όνειρό του. Ο Γιώργος ξενιτεύεται. Φεύγει στα ξένα, μακριά μας. Πηγαίνει στο Kennedy School of Government του Χάρβαρντ, όπου θα διδάξει για ένα χρόνο ως fellow (εταίρος, δηλαδή ομότιμος των τακτικών μελών του διδακτικού προσωπικού). Τώρα, τι θα διδάξει; Ο,τι και αν είναι, θα έχει την αξία του, διότι η μελέτη μιας αποτυχίας είναι εξίσου πολύτιμη και διδακτική όσο και η μελέτη μιας επιτυχίας. Δεν μπορούμε πάντα να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα και εκ των προτέρων την ιστορική βαρύτητα ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος. Λόγου χάριν, αναρωτιέμαι τι έμεινε από τη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Robert E. Lee ως κληρονομιά στην ανθρωπότ

Του Μιχάλη Ιγνατίου ''ΕΘΝΟΣ''  23-3-2012 Οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους , έστω και αν προσπαθούν οι συνεργάτες των πολιτικών μας να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τις λανθασμένες αποφάσεις των αφεντικών τους και να παρουσιάσουν το λάθος ως μία έξυπνη πολιτική και διπλωματική κίνηση. Σε άλλες εποχές, η είδηση θα ήταν πρωτοσέλιδη... Ο πρώην πρωθυπουργός Γιώρ­γος Παπανδρέου επέλεξε να κάνει το πρώτο του ταξίδι -μετά την «αποδέσμευσή» του και από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ- στην Τουρκία. Το ίδιο είχε πράξει και μετά την εκλογή του, τον Οκτώβριο του 2009, όταν μαζί με τους «κηπουρούς» του επισκέφθη­καν την Αγκυρα αφήνοντας σύξυλο στη Λευκωσία τον Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος δικαιολογη­μέ­να δυσαρεστήθηκε. Ετσι και αλλιώς, ο κ. Παπανδρέου δεν είναι τόσο δημοφιλής στην Κύπρο όσο είναι στην Τουρκία. Ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μίας απαξιωμένης οργάνωσης που χωρά δικτάτορες, φιλοαμερικανούς σοσιαλιστές και μερικούς ρομαντι­κούς που

''Είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε ή σκεπτόμαστε ή αισθανόμαστε'' Gordon Livingston,    Αμερικανός ψυχίατρος, συγγραφέας -Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε την δημοκρατία. Σκεφτόμουν να δημιουργήσω μια σχολή για να εκπαιδεύσω  ηγέτες  ... -Μας χρειάζεται παγκόσμια διακυβέρνηση... - Just think that Greece is in regional  of ''Arab Spring''   (;)  μπλα,μπλα,μπλα ...

Με τον Γιώργο ώς το πικρό τέλος Tου Στεφανου Κασιματη  Μετά το τέλος της μαραθώνιας σύσκεψης της περασμένης Τετάρτης, Σαμαράς και Καρατζαφέρης έπαιξαν ο καθένας το ρολάκι του - στο πλαίσιο της συμπληρωματικής λειτουργίας τους, υποθέτω: Ο πρώτος παρουσίασε μελόδραμα, που αρέσει «στον απλό τον κόσμο, τον συνταξιούχο», ο δεύτερος μουσική κωμωδία -είδος το οποίο ήταν ανέκαθεν το φόρτε του. Ανεξαρτήτως του πώς εκτιμήθηκαν οι παραστάσεις από το κοινό, οι δυο τους παρουσίασαν εν πάση περιπτώσει ένα πλήρες ψυχαγωγικό πρόγραμμα, ανάλογο των δυνατοτήτων τους. Ο Γιώργος μας, όμως, δεν είχε να πει κουβέντα. Γιατί; Την εκδοχή να ντρεπόταν έτσι όπως τα κατάφερε, την αποκλείω: το αίσθημα της ντροπής προϋποθέτει δυνατότητα κατανόησης των καταστάσεων και συναίσθηση της ευθύνης. Οπως αποκλείω και την περίπτωση να μην είχε τα λόγια, αφού επί δύο χρόνια που κυβέρνησε τον τόπο το μόνο που δεν θα μπορούσε να του αρνηθεί κανείς είναι ότι βελτίωσε τις επιδόσεις του στην αερολογία. Για την περα