IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Εκεί που το χώμα πεθαίνει:  Αγρότες παλεύουν να σώσουν το "δέρμα της Γης". Διάβρωση και απώλεια θρεπτικών συστατικών του εδάφους. Κίνδυνος απώλειας 10% της παγκόσμιας φυτικής παραγωγής έως το 2050 ενώ έως τότε ο πληθυσμός θα φτάνει 10δισ. Στη σκονισμένη Ζώνη του Καλαμποκιού των ΗΠΑ αυτή την άνοιξη, η γη ”πνιγόταν”. Η λεκάνη του ποταμού Γιανγκτζε της Κίνας, είχε ξεραθεί. Οι αγρότες και στις δύο περιοχές δίνουν μια χαμένη μάχη για να σώσουν το έδαφος που παράγει την τροφή μας. Η Κάρολιν Όλσο πιστεύει ότι έκανε ό,τι μπορούσε για να προστατεύσει το αγρόκτημά της 1.100 στρεμμάτων κοντά στο Κόττονγουντ της Μινεσότα. Καλλιεργεί ψηλό γρασίδι ύψους ενός μέτρου γύρω από τα χωράφια της για να προστατεύσει το έδαφος και το χειμώνα φυτεύει καλλιέργειες για καλύπτει το έδαφος και το προστατεύει. Αλλά οι καταιγίδες του Μάη ήταν σφοδρές. Εκτιμά πως το χώμα δεν άντεξε και η καλλιέργεια θα υποφέρει. ”Όταν ρίχνει τόση βροχή, σχεδόν 10 εκατ. την ώρα, ακόμη και οι βέλτιστες πρακ

Αστικά αγροκτήματα…  για το μέλλον των τροφίμων και του κλίματος. Στην κορυφή ενός εξαώροφου κτιρίου, στην καρδιά της γαλλικής πρωτεύουσας, το μεγαλύτερο αγρόκτημα στον κόσμο που ευδοκιμεί στο κέντρο ενός αστικού ιστού, έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς και ταυτόχρονα να αποτελεί ένα σημαντικότατο παράδειγμα για το μέλλον της καλλιέργειας και των τροφίμων. Ένα εναλλακτικό σχέδιο για επάρκεια σε τρόφιμα, εν μέσω πανδημίας, κλιματικής αλλαγής και αύξησης του πληθυσμού. Τώρα μαζεύουνε φράουλες, μικρές, έντονα αρωματισμένες και κατακόκκινες. Δίπλα στις φράουλες, αρωματικός βασιλικός, φασκόμηλο και μέντα. Απέναντι, μαρούλια, ντοματίνια, μελιτζάνες και σέσκουλο. Η αστική αυτή όαση είναι περίπου 14.000 τετραγωνικά μέτρα, καθιστώντας την και το μεγαλύτερο αστικό αγρόκτημα στην Ευρώπη. Με το σχέδιο ανάπτυξης να περιλαμβάνει περισσότερα από 30 είδη διαφορετικών φυτών, η περιοχή μπορεί να παράγει περίπου 1.000 κιλά φρούτων και λαχανικών κάθε μέρα στην υψηλή περίοδο. Το «αγρό

Οι ελιές. Η φθινοπωρινή πιρουέτα μου είχε σαν πραγματικό αντικείμενο τις ελιές. Σε ρόλο παρατηρητή περισσότερο, αφού μάζεψα όλο και όλο ένα τσουβάλι ελιές, μία μία από τα δέντρα. Το έκανα σαν προσκύνημα στις γενιές που πριν από εμένα γέμισαν τον τόπο ελαιόδεντρα, σε μια μακρινή εποχή που αυτό ήταν σχεδόν το μόνο που μπορούσαν να κάνουν για να αξιοποιήσουν τα χωράφια και τον διαθέσιμο αγροτικό τους χρόνο. Οι ελιές στο νησί είναι σπαρμένες σε μυριάδες πεζούλια, αφού η κλίση του εδάφους είναι απότομη. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τρακτέρ ή άλλα μηχανοκίνητα εργαλεία, οι ελιές είναι θηριωδώς ψηλές, μόνο αυτά τα μηχανάκια που τινάζουν μπορούν να σε βοηθήσουν. Μετά πρέπει να έχεις καθαρίσει, να έχεις στρώσει δίχτυα, να μαζέψεις τις ελιές που έχουν πέσει από το έδαφος. Και να κουβαλήσεις τα τσουβάλια μέχρι τους λιγοστούς αγροτικούς δρόμους για να τα πας στα ελαιοτριβεία. Το αποτέλεσμα σε λάδι σημαίνει τεράστια προσπάθεια και χρόνο, που αν τα αθροίσεις βλέπεις

Μπορεί να φαντάζει μακρινό και εξωτικό. Οι περισσότεροι όταν ακούν για «αρπαγή της γης» ¹  σκέπτονται την Αφρική (Αιθιοπία, Τανζανία, Λιβερία, Μοζαμβίκη, Σενεγάλη κ.ά.), τη ΝΑ Ασία (Ταϊλάνδη κ.ά.) και την Κεντρική και Νότια Αμερική (Ονδούρα, Περού, Αργεντινή κ.ά.), όπου τα προηγούμενα χρόνια οι συμφωνίες «αξιοποίησης» τεράστιων εκτάσεων γης από funds, κυβερνήσεις και κάθε λογής επενδυτές πήραν τέτοια έκταση ώστε αναγκάστηκε να παρέμβει ακόμα και ο ΟΗΕ. Ομως κάνουν λάθος. Ο κίνδυνος βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ' ό,τι νομίζουν. Η «αρπαγή γης» έχει χτυπήσει και την Ευρώπη και είναι πολύ πιθανόν η Ελλάδα να είναι το επόμενο θύμα. Οι γενικότερες οικονομικές συνθήκες άλλωστε το ευνοούν. Κάποιοι ειδικοί μάλιστα έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα :  Μελετώντας τις στατιστικές της ελληνικής γεωργίας αλλά και το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον του κλάδου, θεωρούν δεδομένο ότι η Ελλάδα θα πέσει θύμα του φαινομένου που το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνας της Πολιτικής των Τροφίμων (IFPRI