IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η σχέση της Αθήνας με τους εταίρους της έχει εδώ και καιρό αλλάξει. Το τίμημα για να συμβεί αυτό ήταν βαρύ: η υπογραφή και αυστηρή εφαρμογή του 3 ου  Μνημονίου, με πρόσφατο κρίκο τη συμφωνία για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης. Εκτός από αυτό, ωστόσο, είναι και το  ευρωιερατείο  που υπό το βάρος ταυτόχρονων κρίσεων-προκλήσεων πιέζεται να  βάλει νερό στο κρασί του . Η διαδικασία αυτή έχει αρχίσει από το  2016 , ειδικά μετά το  Brexit . Είναι ενδεικτικό ότι τότε η Ευρωζώνη δεν επέβαλε κυρώσεις εναντίον της Ισπανίας και της Πορτογαλίας για τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματά τους. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως ο ίδιος ο  Σόιμπλε  είχε αναγκαστεί να πρωτοστατήσει σ’ εκείνη την απόφαση. Το μέλλον της ΕΕ παραμένει το κύριο θέμα στην ατζέντα. Παρά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την  Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων  είναι αμφίβολο εάν μπορούν να ληφθούν  δραστικές  αποφάσεις, ικανές να προσδώσουν μία νέα  δυναμική  στο ενοποιητικό εγχείρημα. Οι συμφωνίες στον ελάχιστο κοιν

    O διευθυντής ιατρικής υπηρεσίας μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας δεν ενέκρινε άδεια που είχε ζητήσει διευθυντής παθολογικής κλινικής. Ο λόγος για την άρνηση είναι ότι η απουσία του θα καταστήσει μη ασφαλή τη λειτουργία της κλινικής. Η στελέχωσή της είναι οριακή. Στο νοσοκομείο τους πιάνει «κρύος ιδρώτας», όταν αναλογίζονται τι θα γίνει στο τέλος του έτους όταν θα αποχωρήσουν λόγω συνταξιοδότησης ένας παθολόγος και τρεις χειρουργοί. Το ενδοκρινολογικό τμήμα στο νοσοκομείο Νίκαιας βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο διακοπής λειτουργίας. Ο λόγος είναι ότι ο διευθυντής ιατρός αποχωρεί λόγω συνταξιοδότησης. Ετσι στο τμήμα μένουν δύο επικουρικοί γιατροί εκ των οποίων μία γιατρός απολύθηκε μόλις χθες λόγω λήξης σύμβασης. Από το 2012 έως και τον περασμένο Σεπτέμβριο το τακτικό προσωπικό του υπουργείου Υγείας (νοσοκομείων, πρωτοβάθμιας φροντίδας, κεντρική υπηρεσία και οργανισμοί) έχει μειωθεί λόγω συνταξιοδοτήσεων και αποχωρήσεων κατά 16.500. Ειδικότερα, σύμφωνα με το Μητρώο Ανθρώ

  Με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική αλλάζει σελίδα. Η πρόταση της Κομισιόν για την αναγκαιότητα αύξησης των δημοσίων δαπανών σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, οδηγεί το Βερολίνο σε πρωτοφανή απομόνωση . Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε , επεσήμανε ότι η Κομισιόν αποφεύγει να εστιάσει στις ενέργειες ενίσχυσης των αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων της Ε.Ε. Η κίνηση της Κομισιόν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια πρώτη κίνηση χαλάρωσης της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε., απαλλαγμένης από το αυστηρό δόγμα των πολιτικών λιτότητας που υποστηρίζεται εδώ και πολλά χρόνια από το Βερολίνο. Μία τέτοια εξέλιξη οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα σε μία σειρά από παράγοντες: πιέσεις που ασκεί η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ και επικείμενες εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία το 2017. Ο Μάρκο Πρωτόπαπα της JPMorgan δήλωσε ότι η Γερμανία θα χάσει σταδιακά έδαφος και ισχύ. Η νίκη του Τ

* 'Αρθρο του Π. Κρούγκμαν στη ''De Morgen'' Ο Αμερικανός οικονομολόγος διερευνά κατά πόσον η περίπτωση του Ντιτρόιτ - που ως γνωστόν πριν από μερικές μέρες κήρυξε στάση πληρωμών - μπορεί να παραλληλιστεί με την περίπτωση της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον Π. Κρούγκμαν, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία θα έπρεπε να έχουν αμελητέο αντίκτυπο σε παγκόσμια κλίμακα, λόγω του περιορισμένου μεγέθους της, που είναι μόλις 1,5 φορά μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του Ντιτρόιτ. Δυστυχώς, όμως, όπως παρατηρεί, πολλοί διαμορφωτές γνώμης χρησιμοποίησαν την ελληνική κρίση για να επισείσουν τον μπαμπούλα της επαπειλούμενης πτώχευσης, προκειμένου να φέρουν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης την ανάγκη υλοποίησης πολιτικών δημοσιονομικής εξυγίανσης. Για τον διάσημο νομπελίστα, η Ελλάδα αποτελεί μία εντελώς ειδική περίπτωση, από την οποία δύσκολα μπορεί κανείς να αντλήσει διδάγματα σχετικά με το ποια πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη οικονομική πολ

By Paul Krugman & Richard Layard *  Δημοσιεύθηκε:  28/06/12 Έχουν περάσει περισσότερα από 4 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η χρηματοοικονομική κρίση κι οι μεγαλύτερες ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη παραμένουν βαθιά σε ύφεση , σε μία σκηνή που μοιάζει πολύ με τη δεκαετία του 1930. Ο λόγος είναι απλός: στηριζόμαστε στις ίδιες ιδέες που επικράτησαν στην πολιτική κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Ιδέες που έκτοτε έχουν διαψευσθεί και βασίζονται σε σημαντικές πλάνες ως προς τις αιτίες της κρίσης, τη φύση της και την κατάλληλη απάντηση. Οι ιδέες αυτές έχουν πλέον ριζώσει στη λαϊκή συνείδηση, παρέχοντας στήριξη στην υπερβολική δημοσιονομική λιτότητα σε πολλές χώρες. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, για ένα μανιφέστο όπου mainstream οικονομολόγοι θα δώσουν στο κοινό μία ανάλυση που βασίζεται σε περισσότερα δεδομένα για τα προβλήματά μας.   Οι αιτίες Πολλοί αξιωματούχοι επιμένουν ότι η κρίση προκλήθηκε από ανεύθυνο δημόσιο δανεισμό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις -όπως η Ελλάδα-

Σκίτσο ΠΑΝΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ Η λιτότητα τα έφαγε τα ψωμιά της. Η ύφεση που πλήττει τη Βρετανία και το 11% της ευρωπαϊκής ανεργίας μας δείχνουν πού οδηγεί. Οι Έλληνες και οι Ισπανοί διαδηλωτές αποτελούν μαρτυρία των δεινών που προκαλεί. Η γαλλική πολιτική ζωή αποδεικνύει ότι οι ψηφοφόροι δεν την επιθυμούν. Σε πρόσφατη διάσκεψη στο Βερολίνο, υψηλά ιστάμενοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν βρήκαν άλλο παράδειγμα παρά την Λετονία για να υποστηρίξουν την πολιτική λιτότητας. Ήταν θλιβερό .   Ήρθε ο καιρός να προτείνουμε μια εναλλακτική: την ανάπτυξη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ανάπτυξη αποτελεί στόχο και όχι πολιτική. Όλοι έχουν μια συνταγή να προτείνουν. Για τους πλούσιους Αμερικανούς, η ανάπτυξη περνά από την μείωση της φορολογίας. Στην Ευρώπη, οι εργοδότες ζητούν μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας ενώ οι τράπεζες ζητούν απορύθμιση. Σήμερα μας παρουσιάζουν πότε την « αναζωογόνηση» της οικονομίας πότε την « εξυγίανση του προϋπολογισμού » ως πανάκεια. Ορισμένοι ζητούν πρώτα τη μί