IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αναστεναγμός ανακούφισης απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η επιρροή της Λεπέν δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φοβόμασταν και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας. Οι καρδιές μας στις θέσεις τους. Και τώρα, αφού αποφύγαμε τον κίνδυνο, τι κάνουμε; Πάμε σαν άλλοτε; Μα, ασφαλώς. Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτε. Θα πορευτούν οι Γάλλοι με τον Μακρόν μέχρι το 2022 και για μετά... έχει ο Θεός. Αν υπάρχει ακόμη η Λεπέν στη σκηνή, κάτι θα επινοήσουν για να την εμποδίσουν να πάρει τα ηνία στην πατρίδα του Διαφωτισμού και των επαναστάσεων. Τον Μακρόν ξανά, αν η θητεία του δεν έχει καταρρακωθεί, όπως του Ολάντ, ή κάποιον άλλο του ιδίου φυράματος. Κάπως έτσι πορεύονται οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ευρώπη. Καλούν σε συσπείρωση τους δημοκρατικούς πολίτες για να αντιμετωπιστεί μια απειλή και όταν αυτή απομακρύνεται (προσοχή: απομακρύνεται, δεν εξαφανίζεται) τους ζητούν να επιστρέψουν στην κανονικότητά τους. Πολλά τα παραδείγματα: Κινδύνευε ο Δ

Οι μητροπόλεις της αφθονίας και η παραμελημένη περιφέρεια.  Ο νέος διχασμός της Γαλλίας μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών Η υποψήφια της άκρας δεξιάς Μαρίν Λεπέν, σημείωσε τις καλύτερες επιδόσεις της στις αγροτικές ζώνες και στις μικρές πόλεις οι οποίες τις έδωσαν το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. «Η ανάλυση των ψήφων φανερώνει ένα διπλό ρήγμα, κοινωνικό και γεωγραφικό», του γαλλικού εκλογικού σώματος, σχολίασε ο γενικός γραμματέας του εργατικού συνδικάτου Force Ouvriere Ζαν-Κλοντ Μαγί. Ο χάρτης των αποτελεσμάτων αντανακλά πράγματι τη διαίρεση σε δύο Γαλλίες, την οποία περιγράφουν γεωγράφοι και κοινωνιολόγοι: αυτή την μητροπόλεων, βιτρίνα της ευτυχούς παγκοσμιοποίησης, και αυτή των περιφερειακών ζωνών, των μικρών και μεσαίων πόλεων, των ζωνών της υπαίθρου που βρίσκονται μακριά από τις πιο δυναμικές συγκεντρώσεις θέσεων απασχόλησης, εγκαταλειμμένες από τις δημόσιες υπηρεσίες. «Μακρόν-Λεπέν: οι δύο Γαλλίες» είναι ο τίτλος

Το 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση έβαλε έναν στρατηγικό στόχο, να μειώσει την επόμενη δεκαετία το επίπεδο φτώχειας των πολιτών που ζουν στις χώρες της. Βρισκόμαστε ήδη στο 2016 και όλα τα στοιχεία δείχνουν πως συμβαίνει το αντίθετο. Ενώ το 2010 το σχετικό ποσοστό φτώχειας στο συνολικό πληθυσμό της Ένωσης ήταν 23,8% (αρκετά μεγάλο) έφτασε στο 24,4%. Σε απόλυτους αριθμούς, αυτό σημαίνει πως 122 εκατ. Ευρωπαίοι πολίτες απειλούνται από τη φτώχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Περίπου ο ένας στους τέσσερις. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά στην Ευρώπη. Η εξάπλωση της φτώχειας, δεν αφορά μόνο χώρες σαν τη δική μας, τη Ρουμανία ή τη Βουλγαρία. Προχθεσινή είδηση μας πληροφορεί πως περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Ιταλούς (το 28,7%) κινδυνεύει να βρεθεί σε κατάσταση ένδειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Την ίδια ημέρα, μαθαίνουμε (με βάσει στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής υπηρεσίας), ότι στην Γερμανία υπολογίζεται ότι περίπου 13,4 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το μέσο επίσημο όριο της φτώ

Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ Υποθέτει κανείς πως είτε δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, είτε έχουν διαβρωθεί από τις συνθήκες που επικρατούσαν, ειδικά στην Ελλάδα – διαφορετικά δεν εξηγείται η αδιαμαρτύρητη αποδοχή του εγκλήματος που συντελείται εις βάρος τους «Μία κοινωνία  προβάτων  διοικείται νομοτελειακά, με την πάροδο του χρόνου, από μία κυβέρνηση λύκων» (Juvenal, Ρωμαίος σατυρικός). ΑΡΘΡΟ Χωρίς καμία αμφιβολία, τα περισσότερα μέτρα που υπαγορεύονται στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς επίσης κάποια από τα «ισοδύναμα» που επιλέγει η κυβέρνηση, είναι εις βάρος των νέων  – γεγονός που αποτελεί το άκρον άωτο του εγωισμού και της ιδιοτέλειας μίας γενιάς, η οποία θέλει να μεταφέρει τα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε στα παιδιά της , καθώς επίσης στα δικά τους παιδιά. Στο παράδειγμα του ασφαλιστικού, το οποίο μετά την «κλοπή» των αποθεματικών των ταμείων έχει μετατραπεί σε μία χρηματοπιστωτική πυραμίδα, αφού  οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις παλαιότερε

Έξι ειδικοί και εμπειρογνώμονες της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής σκηνής, προσπαθούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα: Θα επιστρέψει η κρίση της ευρωζώνης; ( Πότε έφυγε;) Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Noah Barkin,ειδικός ανταποκριτής για την Ευρώπη του Reuters Ναι και όχι (ή jein, όπως το λένε οι Γερμανοί). Η Ευρώπη δεν οδηγείται πίσω στις ημέρες του 2011-2012 όταν μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θεωρούνταν μια υπαρξιακή απειλή για το ενιαίο νόμισμα και οι επενδυτές παρακολουθούσαν νευρικά την άνοδο των αποδόσεων των ομολόγων σε ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη. Αλλά η ΕΕ μπορεί να εισέρχεται σε ένα διαφορετικό είδος κρίσης –ένα που είναι περισσότερο πολιτικό παρά οικονομικό και στο οποίο ο ευρωσκεπτικισμός εξαπλώνεται στην καρδιά της ευρωζώνης. Τόσο η Γαλλία όσο και η Γερμανία έχουν εκλογές το 2017. Και σε κάθε χώρα, το πολιτικό κατεστημένο αντιμετωπίζει μια απειλή από ένα κόμμα που αμφισβητεί ανοιχτά τα οφέλη του ευρώ κα

Το νομοσχέδιο που ορίζει το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων στη Γαλλία, που διευκολύνει τις απολύσεις ως κίνητρο για ευκολότερες προσλήψεις και όχι μόνον παρουσιάζεται σε επικοινωνιακό επίπεδο ως μια ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας στην κατεύθυνση της διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας, ως αναγκαστική προσαρμογή στη συντονισμένη πίεση των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Σε αντίθεση με τη Βρετανία της Θάτσερ αλλά και μια εικοσαετία αργότερα τη Γερμανία του Σρέντερ όπου οι κυβερνήσεις ανέλαβαν ως δική τους «ιδιοκτησία» τη συρρίκνωση των κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας στη Γαλλία υπάρχει μια παράδοση σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών όλες οι μεταρρυθμίσεις που έχουν κοινωνικό και πολιτικό κόστος να χρεώνονται στην ανάγκη της χώρας να ευθυγραμμίζεται με τη Γερμανία στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πολύ πριν υπάρξει η Ευρωζώνη και το Σύμφωνο Σταθερότητας την προσαρμογή με επίκληση την ισορροπία με την τότε Δυτική Γερμανία εγκαινίασε ο Ζισκάρ ν