IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το "δώρο" ΗΠΑ και Ισραήλ στον Πούτιν. Του Κώστα Ράπτη  Υπάρχουν δύο χάρτες που μοιάζουν ο ένας με αρνητικό του άλλου: πρόκειται για τους χάρτες αφενός των χωρών που αναγνωρίζουν Κράτος της Παλαιστίνης και αφετέρου αυτών που υιοθέτησαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είναι ελάχιστα τα κράτη (κυρίως ανατολικοευρωπαϊκά) που συμπίπτουν και στις δύο αυτές πολιτικές επιλογές. Ενδεχομένως η διαφορά που αποτυπώνουν αυτοί οι χάρτες να μην είναι καθόλου τυχαία.  Προφανώς υπήρξαν πολύ περισσότερα (ακριβέστερα: αποτέλεσαν διεθνή πλειοψηφία με 141 ψήφους) τα κράτη τα οποία στις 2 Μαρτίου 2022 αποδοκίμασαν στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Όμως το πραγματικό μέτρο της συμπόρευσης με τη Δύση, το δίνει, λόγω της υλικότητάς της, η προσχώρηση σε κυρώσεις και σε αυτό η πλανητική πλειοψηφία επέλεξε ουδέτερη θέση. Η υπεράσπιση βασικών αρχών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών διόλου δεν ταυτίζετα

  Η σημασία της ομιλίας Ερντογάν για τη Γάζα. Του Κώστα Ράπτη Εκ πρώτης όψεως, ο Ταγίπ Ερντογάν διοργάνωσε χθες Σάββατο, στον χώρο του πρώην αεροδρομίου Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης, μια ογκώδη συγκέντρωση, με τον ίδιο ως πρωταγωνιστή, προκειμένου να διατρανώσει την αλληλεγγύη της Τουρκίας προς τους Παλαιστίνιους και να εξαπολύσει μύδρους κατά του Ισραήλ. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως, ενδεχομένως για τον ίδιο πολύ πιο σημαντικό, αυτό που θέλησε να διατρανώσει είναι το όραμα μιας αυτοκρατορικής Τουρκίας, ενώ πραγματικός αποδέκτης των βολών του δεν ήταν παρά ο Κεμάλ Ατατούρκ. Αυτός δηλαδή ο οποίος σαν σήμερα πριν από εκατό ακριβώς χρόνια, στις 29 Οκτωβρίου 1923, προχώρησε στην ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Η συγκέντρωση του Σαββάτου ήταν προγραμματισμένη έτσι, ώστε να επισκιάσει την εθνική επέτειο της Κυριακής, για την οποία οι προβλεπόμενες επίσημες εκδηλώσεις με επίκεντρο την Άγκυρα και το μνημείο του Anitkabir (το μαυσωλείο τ

Ο εξευτελισμός και η αποκαθήλωση της αλαζονείας του Εβραϊκού Κράτους: Η ισραηλινή Ύβρις της υπεροψίας και η Νέμεσις της βαρβαρότητας της Χαμάς . Του ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ, Λευκωσία Με βάση την κοσμοθεωρία των αρχαίων Ελλήνων, όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του, συμπεριφερόταν κατά τρόπο βίαιο, προσβλητικό και αλαζονικό απέναντι στους άλλους και ειδικά στους Νόμους της Πολιτείας και στον άγραφο θεϊκό Νόμο, τότε διέπραττε «ύβριν». Δηλαδή, παραβίαζε την ηθική τάξη και ειδικά ανέτρεπε την τάξη του κόσμου. Τότε ο Δίας έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλ. την τύφλωση του νου. Κι αν αυτός επέμενε σε βαρύτερα σφάλματα, προκαλούσε την «νέμεσιν», την εκδίκηση των θεών που επέφερε, τελικά, την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή-καταστροφή του αλαζόνα. Η πρωτοφανής ήττα των ικανότατων μυστικών υπηρεσιών και του πανίσχυρου ισραηλινού στρατού από μια τρομοκρατική οργάνωση, τη Χαμάς, είναι ενδεικτική της ισραηλινής ύβρεως και αλαζονείας, που τιμωρήθηκε με ακραία βαρβαρότητα

  Ελλάδα, Ισραήλ και Χαμάς: Τρεις παρατηρήσεις και απαντήσεις περί ελληνικών «υπαρξιακών ερωτημάτων». Όσο η ένταση στη Μέση Ανατολή κορυφώνεται, τόσο πλουτίζει ο εν Ελλάδι δημόσιος διάλογος περί «υπαρξιακών ερωτημάτων» (!) όπως: Είμαστε σύμμαχοι με το Ισραήλ; Ποιος έχει το δίκαιο με το μέρος του σε μια διαμάχη δεκαετιών; Ποια θα πρέπει να είναι η στάση της Ελλάδας; Τι να τους κάνουμε τους εξοπλισμούς, όταν η Χαμάς αποδεικνύει ότι επιτυγχάνει «φοβερές ( sic ) στρατηγικού χαρακτήρα νίκες» χρησιμοποιώντας… σφεντόνες; Ο πρώτος, που νίκησε με σφεντόνα, ήταν ο Δαυίδ και μάλλον ήταν ο τελευταίος. Παρατήρηση 1η: Όποιος αντιλαμβάνεται ότι ο σύμμαχος «δεσμεύεται» νομικά ή ηθικολογικά, προφανώς δεν γνωρίζει τι σημαίνει «άναρχο διεθνές σύστημα» και τις παθογένειές του. Η συμμαχία προφανώς εμπερικλείει κοινούς σκοπούς και ορίζει τα προς επίκληση μέσα, ενώ ενδεχομένως να προσφέρει και μια συγκεκριμένη θεσμική δομή, αλλά οι δεσμεύσεις αφορούν συγκεκριμένα πεδία των οποίων η υπεράσπιση

Τι επιδιώκει ο Πούτιν στη Μέση Ανατολή   Του Κώστα Ράπτη Το τελευταίο 24ωρο έντονη, αν και όχι καρποφόρος, υπήρξε η δραστηριοποίηση της ρωσικής διπλωματίας σε σχέση με την τεράστια κρίση που έχει ξεσπάσει στη Μέση Ανατολή, μετά την επίθεση της οργάνωσης Χαμάς στην ισραηλινή επικράτεια στις 7 Οκτωβρίου. Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν είχε διαδοχικές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις με τους προέδρους της Αιγύπτου, στρατάρχη Σίσι, της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί και κατόπιν με τους άμεσους πρωταγωνιστές της κρίσης, τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς και τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου. Η επιλογή των συνομιλητών είναι ενδεικτική. Υποδηλώνει την ικανότητα της Ρωσίας να συνομιλεί τόσο με το εβραϊκό κράτος όσο και με τους αντιπάλους του, αλλά και το ενδιαφέρον του Πούτιν να διατηρεί ανοικτή γραμμή με εκείνα τα κράτη τα οποία θα μπορούσαν να πάρουν την επιλογή της κλιμάκωσης. Επιπλέον, σε μία συγκυρία κατά την οποία ΗΠΑ και Ι

Εβραίοι: ένας λαός που δεν αγάπησε κανείς.   Ήταν οι μόνοι που στα χρόνια της ρωμαϊκής κατάκτησης δεν δέχτηκαν να υποταχθούν. Κάθε τόσο έκαναν και μια ανταρσία που έφερνε τους Ρωμαίους σε δύσκολη θέση. Τους πήραν με το καλό, τους πήραν με το άγριο, τίποτα δεν κατάφεραν. Οι Εβραίοι ήταν το πιο ανυπόταχτο στοιχείο μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ώσπου ο Τίτος, ο γιος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, τους συνέτριψε καταστρέφοντας τον Ναό του Σολομώντος και σκοτώνοντας χιλιάδες Εβραίους. Το 74 μΧ κάθε αντίσταση των Εβραίων έσβησε οριστικά και ο Τίτος τέλεσε θρίαμβο στη Ρώμη. Όσοι επέζησαν, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Από τότε χρονολογείται η Εβραϊκή Διασπορά. Είναι σκληρός λαός.   Το απέδειξε επιβιώνοντας επί 2000 χρόνια ξεριζωμένος από τον τόπο του, σκορπισμένος στα πέρατα της γης, ζώντας στο περιθώριο της κοινωνίας και δεχόμενος προσβολές, ταπείνωση, περιφρόνηση, μίσος και πογκρόμ από τους αλλόθρησκους όπου γης. Και χωρίς δικαίωμα ακίνητης περιουσίας. Αναγκάστηκαν να μετέλθουν επαγγέλματα