IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ   χαρακτηρίζει τις ελίτ του κρατικού ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρο)... Ο εχθρός, οι ριψάσπιδες και οι αμέριμνοι γνωστικοί. Εν μέσω καλοκαιριού (30-07-2023), που η ζωή κυλά με χαλαρούς ρυθμούς, η «έγκριτη» εφημερίδα των Αθηνών, φιλοξένησε μακροσκελές άρθρο “4” διεθνολογούντων (1 ναύαρχος και 3 πανεπιστημιακοί), ενεργοποιώντας έντονες κριτικές, κυρίως μέσω διαδικτύου, αφού η εν λόγω εφημερίδα δεν συνηθίζει τη διεξαγωγή γόνιμου εθνικού διαλόγου και παραμένει σταθερή στην αρχή της καθεστωτικής ομογνωμίας, που αποδίδεται αγγλιστί “groupthink”. Το εν λόγω άρθρο των προβεβλημένων «ειδικών», έχει δύο χαρακτηριστικά: (α) ανάγει το διεθνές δίκαιο σε θέσφατο, ως μέσο επίλυσης των ελληνοτουρκικών, και (β) επιβεβαιώνει την αγνωσία της lingua franca των διεθνών σχέσεων, τη θουκυδίδεια γλώσσα, και, ως εκ τούτου, αποκαλύπτει τον στρατηγικό αναλφαβητισμό, που χαρακτηρίζει τις ελίτ του κρατικού ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρο). Αναλυτικότερα: Η θουκυδίδεια σκέψη συμπυκ

    '' (...) Ο Κ. Καστοριάδης, ο Κ. Παπαϊώαννου και ο Π. Κονδύλης, παρότι οι κοσμοθεωρητικές τους ερμηνείες δεν ταυτίζονται, διαπίστωσαν ότι η ιστορία του Θουκυδίδη και τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρακμή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αφορούν κρίσιμο ζήτημα στην κατανόηση του ανθρώπου. Αν ο Καστοριάδης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία αποτελεί το σπέρμα για κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί στη νεωτερικότητα η άμεση δημοκρατία, συγχρόνως θεωρεί ότι είναι αυτή που έθεσε με τον πιο καθαρό, σαφή και τραγικό τρόπο, τη σχέση ισχύος και δικαίου. Ο Κ. Παπαϊωάννου αξιολόγησε τις ειδεχθείς σφαγές που διέπραξε η Αθηναϊκή Δημοκρατία ως έμπρακτη αναίρεση της ουσίας της, η οποία προετοίμασε το τέλος της. Όμως ο Π. Κονδύλης, τελευταίος χρονικά, αλλά εγγύτερα από όλους ίσως στην προβληματική του Θουκυδίδη και της αρχαίας σοφιστικής για την ισχύ, διέγνωσε ότι, ανεξάρτητα από τα πολιτικά συστήματα που επικρατούν κάθε φορά και τις αξίες που αυτά επικαλούνται, υπό ορισμέ

 Ισχύς και Δίκαιο δύσκολα συμβαδίζουν. Η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν ξεκινήσει επαφές για εξεύρεση λύσεων στα μεταξύ τους προβλήματα. Η πρώτη και σοβαρή διαφορά είναι ποία θεωρεί η κάθε χώρα προβλήματα προς επίλυση. Η χώρα μας δέχεται ότι με βάση το Διεθνές Δίκαιο(Δ.Δ) και το Δίκαιο της Θάλασσας(Δ.Θ.) θέλει να συζητήσει λύσεις για των καθορισμό των οικονομικών ζωνών στην θάλασσα, μεταξύ των δύο χωρών και όποιων άλλων θεμάτων που σχετίζονται άμεσα με αυτές. Η Τουρκία όμως θεωρεί ότι πριν από αυτό ή αυτά τα θέματα, υπάρχουν και άλλα θέματα προς επίλυση, τα σοβαρότερα των οποίων είναι αυτά της κυριαρχίας και αποστρατικοποίησης αρκετών νησιών μας στο Αιγαίο. Οι δύο αυτές προσεγγίσεις από μόνες τους, αν κάτι δεν αλλάξει, είναι σοβαρός λόγος οι συνομιλίες να τελματώσουν και το μόνο ‘’κέρδος’’ να είναι ο χρόνος που θα διαρκέσουν και κατά τον οποίον υποτίθεται θα επικρατεί σχετική ηρεμία επί του πεδίου. Η ανωτέρω τουρκική εξωτερική πολιτική έναντι της χώρας μας, αλλά και όχι μόνο, η οποία κάνει

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ. «Vasa inania plurimum sonant», «τα κενά δοχεία ηχούν περισσότερο», έλεγαν οι Λατίνοι. Η διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, πλέον της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) είναι μια συνηθισμένη νομική διαφορά, μια εύκολη υπόθεση για τους νομικούς, που κανονικά δεν θα απασχολούσε ιδιαιτέρως κανέναν. Τι θα έπρατταν οι δικαστές ενός διεθνούς δικαστηρίου, εάν τους ορίζονταν με σαφήνεια το έδαφος των αντίδικων κρατών, και η θαλάσσια γεωγραφία προς οριοθέτηση; Εφαρμόζοντας απλώς τους εθιμικούς πλέον κανόνες του δικαίου της θάλασσας θα μετρούσαν τις εκατέρωθεν ακτογραμμές, θα έβρισκαν τις αναλογίες, θα όριζαν την επήρεια των νησιών, και τέλος θα οριοθετούσαν είτε την υφαλοκρηπίδα είτε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.), με έναν πολύ προβλέψιμο στις ημέρες μας τρόπο – εκτός και εάν τους επιτρέπονταν να δικάσουν με την περιβόητη αρχή της επιείκειας (ex auquo et bono) οπότε η κρίση τους θα διέφερε σε κάποιον βαθ