IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΟΤΑΝ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ... Μπορεί στις τελευταίες προεδρικές εκλογές οι Ρεπουμπλικανοί να προσπάθησαν να πείσουν τους Αμερικανούς ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν μπορεί να οδηγήσει την αμερικανική οικονομία στον δρόμο της δυναμικής ανάκαμψης, η αλήθεια ωστόσο είναι ότι δεν έπεισαν. Διότι μια απλή σύγκριση με τα όσα συμβαίνουν στις άλλες παραδοσιακές «μητροπόλεις» του καπιταλισμού, δηλαδή στην Ιαπωνία και, κυρίως, στην Ευρώπη, δείχνει ότι η οικονομία των ΗΠΑ κυριολεκτικά «πετάει», με καύσιμα που αφειδώς της προσφέρει εδώ και πέντε χρόνια η Fed και τα φρεσκοτυπωμένα της δολάρια. Πίσω δε από τους αριθμούς και τους δείκτες, που καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, κρύβονται άνθρωποι, οι οποίοι έχουν δει την περιουσία τους να εκτοξεύεται στα ύψη. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, μοιάζουν να έχουν πάρει... άφεση αμαρτιών για τα όσα έχουν κάνει στο παρελθόν, συνεχίζοντας να κάνουν τη δουλειά που έκαναν πριν από το 2008, ενδεχομένως αλλάζοντας εργοδότη. Σε

(...) We learn that the doctrine that has dominated elite economic discourse for the past three years is wrong on all fronts. Not only have we been ruled by fear of nonexistent threats, we’ve been promised rewards that haven’t arrived and never will.  It’s time to put the deficit obsession aside and get back to dealing  with    t h e   r e a l   p r o b l e m    — namely, unacceptably   h i g h   u n e m p l o y m e n t.     Looking for Mister Goodpain  Three years ago, a terrible thing happened to economic policy, both here and in Europe. Although the worst of the financial crisis was over, economies on both sides of the Atlantic remained deeply depressed, with very high unemployment. Yet the Western world’s policy elite somehow decided en masse that unemployment was no longer a crucial concern, and that reducing budget deficits should be the overriding priority.   In recent columns, I’ve argued that worries about the deficit are, in fact, greatly exagge

  Ben Shalom Bernanke Αυτός ο κεντρικός τραπεζίτης -ο Mr Fed- με ενδιαφέρει εξαιρετικά πολύ. Σε περίοδο επικίνδυνης ακόμη δοκιμασίας για τις οικονομικές συνθήκες και την απασχόληση, με υπερχρεωμένα τα αμερικανικά νοικοκυριά, ο Μπεν Μπερνάνκι αδιαφορώντας για τις χυδαίες επικρίσεις των υπερσυντηρητικών κύκλων και τις αφόρητες πιέσεις της Κίνας, απτόητος συνεχίζει τον 3ο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής (quantitative easing) με αγορές τόσο των ομολόγων του αμερικανικού Δημοσίου όσο και των τιτλοποιημένων ενυπόθηκων δανείων συνολικής αξίας 85 δισ. δολαρίων κάθε μήνα. Μετά την προχθεσινή συνεδρίαση η Fed επιβεβαίωσε ξανά ότι θα κρατήσει τα επιτόκια στα μηδενικά επίπεδα του 0-0,25% έως ότου η ανεργία υποχωρήσει χαμηλότερα από το 6,5%. Μια πολιτική που άρχισε να εφαρμόζει από τον Δεκέμβριο του 2008. Η πολιτική των ριζοσπαστικών μεθόδων της «quantitative easing» από τον Mr Fed -μια πολιτική που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην 95χρονη ιστορία της Κεντρικής Τράπε

Η αμερικανική οικονομία βρίσκεται ακόμη σε μεγάλη ύφεση. Ωστόσο, τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών παραμένουν ψηλά, σε σημεία ρεκόρ. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Είναι απλό: την ώρα που οι μισθοί και οι εργατικές αποζημιώσεις είναι χαμηλά, αυξήθηκε το μερίδιο των κερδών ως προς το εθνικό εισόδημα. Η «πίτα» δεν μεγαλώνει έτσι όπως έπρεπε, αλλά το κεφάλαιο κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, εις βάρος των εργαζομένων. Είναι αλήθεια πως οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μάνατζερ και οι χρηματιστές εξακολουθούν να βγάζουν πολλά χρήματα, σαν κοινοί κλέφτες ληστές (κάτι που συμβαίνει επειδή, όπως μάθαμε τα τελευταία χρόνια, κάποιοι απ' αυτούς είναι όντως κλέφτες), αλλά το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στους εργάτες χωρίς πτυχίο και στους πτυχιούχους εργαζόμενους -το οποίο μεγάλωσε πολύ κατά τις δεκαετίες του '80 και του '90- δεν άλλαξε και πολύ. Όντως, πολλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων εξακολουθούσαν να έχουν στάσιμα εισοδήματα, πολύ

(...) Ο βασικός λόγος που οι πλούσιοι πληρώνουν τόσο λίγα είναι πως το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους προέρχεται από κέρδη κεφαλαίου, που φορολογούνται με μάξιμουμ συντελεστή 15% – πολύ κάτω από τον μέγιστο συντελεστή για μισθούς και μεροκάματα.  Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί τα κέρδη κεφαλαίου  –εκ των οποίων τα τρία τέταρτα πηγαίνουν στο πλουσιότερο 1%–  δικαιούνται τέτοιας ειδικής μεταχείρισης. (...) Συνέβησαν πολλά προεκλογικώς στις ΗΠΑ, αλλά εγώ απόλαυσα κυρίως το ξεγύμνωμα των απόψεων του Μιτ Ρόμνεϊ. Χορεύοντας τον χορό των επτά πέπλων, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για το προεδρικό αξίωμα ξεγυμνώθηκε στο ζήτημα των φόρων – των δικών του φόρων. Αν και η δημοσιοποίηση των φορολογικών δηλώσεων είναι συνήθης πρακτική για όλους τους πολιτικούς στις ΗΠΑ, ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν την ακολούθησε ποτέ, και μάλιστα προσπάθησε να μπλοκάρει το όλο θέμα. Ομως εξαναγκάστηκε σε ένα τελετουργικό «στριπτίζ» όταν ομολόγησε ότι πιθανότατα πληρώνει μόλις το 15% των εισοδημάτω

Ο Πολ Κρούγκμαν προτείνει στο κράτος να ξοδέψει για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.  Συμφωνεί και ο Ηλίας Κατσούλης Σε μια σκηνή της ταινίας «Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς» ζητούν από τον κηπουρό Τσανς να σχολιάσει την οικονομική κατάσταση και εκείνος διαβεβαιώνει: «Εφόσον οι ρίζες δεν έχουν κοπεί, όλα βαίνουν και θα συνεχίσουν να βαίνουν καλώς στον κήπο. Την άνοιξη θα έρθει η άνοιξη». Με τον κ. Τσανς παρομοιάζει τον διευθυντή της Fed ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στο βιβλίο του Τέλος στην ύφεση τώρα! (εκδόσεις Πόλις), όταν ο Μπεν Μπερνάνκι με την ίδια ευκολία έλεγε λίγο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers ότι η άνοιξη βρισκόταν προ των πυλών και περίμενε τα βλαστάρια να ανθίσουν. Εδώ ο Κρούγκμαν δεν αναφέρεται αναλυτικά στα αίτια της κρίσης - αυτά λίγο-πολύ έχουν ήδη αναλυθεί. Περισσότερο αναζητεί το αν υπάρχουν λύσεις διεξόδου και προς τα πού πρέπει να στραφούν αυτές. Ο συγγραφέας επικεντρώνει το ενδιαφέρον σε αυτούς που πλ

By Paul Krugman & Richard Layard *  Δημοσιεύθηκε:  28/06/12 Έχουν περάσει περισσότερα από 4 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η χρηματοοικονομική κρίση κι οι μεγαλύτερες ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη παραμένουν βαθιά σε ύφεση , σε μία σκηνή που μοιάζει πολύ με τη δεκαετία του 1930. Ο λόγος είναι απλός: στηριζόμαστε στις ίδιες ιδέες που επικράτησαν στην πολιτική κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Ιδέες που έκτοτε έχουν διαψευσθεί και βασίζονται σε σημαντικές πλάνες ως προς τις αιτίες της κρίσης, τη φύση της και την κατάλληλη απάντηση. Οι ιδέες αυτές έχουν πλέον ριζώσει στη λαϊκή συνείδηση, παρέχοντας στήριξη στην υπερβολική δημοσιονομική λιτότητα σε πολλές χώρες. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, για ένα μανιφέστο όπου mainstream οικονομολόγοι θα δώσουν στο κοινό μία ανάλυση που βασίζεται σε περισσότερα δεδομένα για τα προβλήματά μας.   Οι αιτίες Πολλοί αξιωματούχοι επιμένουν ότι η κρίση προκλήθηκε από ανεύθυνο δημόσιο δανεισμό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις -όπως η Ελλάδα-

(...)   the main point is that contrary to what such stories suggest, job losses since the crisis began haven’t mainly been in industries that arguably got too big in the bubble years. Instead, the economy has bled jobs across the board, in just about every sector and every occupation, just as it did in the 1930s. Also, if the problem was that many workers have the wrong skills or are in the wrong place, you’d expect workers with the right skills in the right place to be getting big wage increases; in reality, there are very few winners in the work force. All of this strongly suggests that we’re suffering not from the teething pains of some kind of structural transition that must gradually run its course but rather from an overall lack of sufficient demand — the kind of lack that could and should be cured quickly with government programs designed to boost spending. (...) Εύκολες, άχρηστες οικονομικές θεωρίες     ΤΟ ΒΗΜΑ - NEW YORK TIMES Πολλοί επιμένουν, με ύφος