IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Κυρίαρχος, όσο μένει τέτοιος, θεωρείται αλάθητος. Ακόμη κι όταν παραβιάζει κάθε νόμο και αρχή, ακόμη κι όταν περιπίπτει στη μέγιστη ηθική αθλιότητα, δεν λογοδοτεί (DONISVILLANUEVA VIA GETTY IMAGES) Κράτος και ευτυχία. Η ιδέα ότι το Κράτος είναι υπεύθυνο για την ευτυχία των ανθρώπων είναι πρόσφατη. «Καθήκον της κυβέρνησης δεν είναι να προσφέρει την ευτυχία αλλά να δημιουργεί τις προϋποθέσεις στους ανθρώπους για να την κατακτήσουν», πίστευε ακόμη τον καιρό του ο Τζωρτζ Κάννινγκ. Είναι προς τα τέλη του 19ου αιώνα, που η θεσμική μέριμνα γίνεται για πρώτη φορά απαιτητή, έννομη αξίωση δεσμευτική για τα όργανα της πολιτείας. Για πρώτη φορά τότε, όπως θα ’λεγε ο Καρλ Λέβιτ, η Πρόνοια αλλάζει χέρια: από τον Θεό περνάει στο Κράτος.  Σε σχέση με τον θείο προκάτοχό τους ωστόσο το σύγχρονο Κράτος και οι πολιτικοί είναι σε πολύ μειονεκτική θέση. Το «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» δεν ισχύει γι′ αυτούς – τα «θα» της μετά θάνατον λυτρώσεως εδώ δεν μετράνε, οι κρατικές παροχές είναι

Η παγκοσμιοποίηση και η ρομφαία του  Από τη δεκαετία του 1990, όταν άρχισε να προσλαμβάνει διαστάσεις στην Ευρώπη ο οικονομικός εθνικισμός, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί και σ’ αυτό έχει παίξει καταλυτικό ρόλο η παγκοσμιοποίηση, η οποία προσδίδει υπόσταση και τροφοδοτεί την εθνικιστική ρητορική. Σύμφωνα με τη μελέτη των Italo Colantone και Piero Stanig «Globalisation and economic nationalism», τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς πετυχαίνουν τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματά τους σε περιοχές που είναι περισσότερο εκτεθειμένες στις κινεζικές εξαγωγές. Σε αυτές τις περιοχές διαπιστώνεται μια ομοιογένεια στην εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, ανεξάρτητα από το αν κάθε ένας από αυτούς έχει υποστεί ή όχι προσωπική οικονομική βλάβη. Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα. Η δυσαρέσκεια, που συχνά μετατρέπεται σε οργή, ενισχύεται στη Δύση από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται εντός του πλαισίου του συνταγματικού φιλελευθερισμού,

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Το έχω δείξει αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια και εξηγώ το γιατί στο τελευταίο μου βιβλίο που σκιαγράφησε σε ανύποπτη στιγμή την πολιτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά). Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε «ιδιωτικές εταιρίες», ή για να είμαι πιο επιεικής «σε εταιρίες ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου». Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Ίππευσε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και δι’ αυτού λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία. Ο νέος «λαϊκισμός» Σε ό,τι αφορά στο «λαϊκισμό» και στις ν

«Εγώ ο ίδιος ανήκω στις αιτίες της αιώνιας επιστροφής. Επιστρέφω, μαζί μ΄ αυτόν τον ήλιο, μαζί μ΄ αυτή τη γη, μαζί μ΄ αυτόν τον αετό, μαζί μ΄ αυτό το φίδι, - όχι για μια καινούρια ή καλύτερη ή παρόμοια ζωή: επιστρέφω αιωνίως σε τούτη την ίδια και την αυτή ζωή, τόσο στο μεγαλύτερο όσο και στο μικρότερο, για να διδάξω πάλι την αιώνια επιστροφή όλων των πραγμάτων»  Φρ. Νίτσε-Κυρ. Μητσοτάκης Είδα στον ύπνο μου ότι όλοι οι κομματικοί αρχηγοί ήταν υποχρεωμένοι να ξεκινούν τις ομιλίες τους με αυτό το μικρό απόσπασμα από τον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε (μτφρ. Ζήση Σαρίκα, αλλά δεν με πειράζει αν χρησιμοποιήσουν Άρη Δικταίο). Μετά ας κυλούσαν όλα κανονικά, να συνεχιζόταν η πολιτική ζωή και η υπόλοιπη ζωή όπως συνήθως: με αδικία, υποκρισία και αδιαφορία, αλλά αν ακουγόταν αυτή η εισαγωγή νομίζω ότι θα χαιρόμουν για λίγο. Υπάρχει ένα μοτίβο που μπορεί να εντοπίσει κανείς στις ομιλίες της ΔΕΘ, το οποίο μπορεί να αποτυπωθεί και με μαθηματικό τύπο ή «DETH speech generator». Θα μπορούσες δηλαδ

Χαϊδεμένος ανιψιός του Περικλή που φρόντισε για την ανατροφή του, ο Αλκιβιάδης (448 – 404 π.Χ.) έγινε -άθελά του- ο μοιραίος άνθρωπος για την τύχη της Αθήνας. Η τέλεια διάπλαση του σώματός του έκανε τους γλύπτες να έχουν αυτόν ως πρότυπο (μοντέλο), όταν φιλοτεχνούσαν αγάλματα του θεού Ερμή. Φημισμένος εραστής, γλεντζές και δεινός ρήτορας είχε όλα τα προσόντα να γίνει πολιτικός αρχηγός. Ήταν 17 χρόνων, όταν ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός πόλεμος... Άρχισε με αρπαγές και λεηλασίες, συνεχίστηκε με θύμα τον ίδιο τον Περικλή κι όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο άγριος, όλο και πιο φονικός. Ο νεαρός Αλκιβιάδης είδε τον νέο αρχηγό των δημοκρατικών, Κλέωνα, να προκαλεί τη σφαγή χιλίων Μυτιληναίων μετά την επάνοδο της πόλης από την αποστασία (428 π.Χ.). Έμαθε ότι οι Σπαρτιάτες σκότωσαν όλους τους άνδρες των Πλαταιών και πούλησαν σκλάβες τις γυναίκες τους. Κι έζησε τον θάνατο του Κλέωνα στη μάχη της Αμφίπολης, όταν οι Αθηναίοι νικήθηκαν οικτρά (422 π.Χ.). Τότε ο Νικίας, η