IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Τι θέλει να πετύχει ο Μακρόν μιλώντας για "στρατό στην Ουκρανία". Του Κώστα Ράπτη Τι είχε κατά νου ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν όταν δήλωσε ότι αποτελεί αντικείμενο συζήτησης η αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία; Ο ίδιος δε θέλησε να αποκαλύψει την ακριβή απάντηση της δικής του χώρας στο συγκεκριμένο ερώτημα, επιθυμώντας, όπως το διατύπωσε ρητά, να διατηρήσει "στρατηγική αμφισημία”. Πρόσθεσε, πάντως, ότι με τη χαρακτηριστική για τους Ευρωπαίους διαφορά φάσης, ζητήματα που αποτελούσαν ταμπού, όπως η αποστολή αρμάτων ή μαχητικών αεροσκαφών στην Ουκρανία, έγιναν με την πάροδο των μηνών κοινός τόπος. Οι περισσότεροι εταίροι και συνομιλητές του στην ειδική διάσκεψη που οργανώθηκε στο Ελυζέ για τη στήριξη της Ουκρανίας πήραν αποστάσεις από το παράτολμο σενάριο της αποστολής στρατευμάτων. Σε τι λοιπόν απέβλεπε πραγματικά ο Μακρόν ανακινώντας δημοσίως το ζήτημα; Αν ήθελε να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων απέναντι σε εταίρους

Πώς η Γερμανία ξανάγινε "ιστορικός αντίπαλος" της Ρωσίας. Του Κώστα Ράπτη   Η καλή εκδοχή είναι ότι πρόκειται για μιαν ιδιόμορφη τακτική κατάληψης θέσεων από τους ενδιαφερόμενους, ενόψει μελλοντικού συμβιβασμού. Η κακή (και περισσότερο πιθανή) εκδοχή είναι ότι το κενό στρατηγικής οδηγεί τους πρωταγωνιστές του ουκρανικού πολέμου σε μια διολίσθηση προς εφιαλτικά σενάρια κλιμάκωσης. Ο Ελβετός συνταγματάρχης ε.α. και έμπειρος αναλυτής Ζακ Μπο (Baud) εικονογραφεί αυτό το κενό στρατηγικής, τονίζοντας ότι αδυνατεί να εντοπίσει στη σκέψη των Δυτικών συμμάχων της Ουκρανίας κάποιον ρεαλιστικό "αντικειμενικό σκοπό”, όπως λέγεται στη στρατιωτική γλώσσα, πέρα από την ίδια τη συνέχιση του πολέμου, προκειμένου να φθείρεται η Ρωσία. Κάτι τέτοιο φαντάζει εύκολο, στον βαθμό που το κόστος του πολέμου σε ανθρώπινες ζωές και καταστροφή των υποδομών το πληρώνει αποκλειστικά η Ουκρανία. Στον βαθμό, ωστόσο, που η ρωσική πλευρά έχει πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στο μέτω

 Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: Περίσκεψη στο Νταβός για τα ρίσκα του 2024. Του Κώστα Ράπτη Από την υπόσχεση και τα ρίσκα της τεχνητής νοημοσύνης, στα αχαρτογράφητα ύδατα των νέων γεωπολιτικών αναταράξεων. Και από τα εν γένει καθησυχαστικά μηνύματα της διεθνούς οικονομίας, στις πιθανές δυσάρεστες εκπλήξεις της πολιτικής. Οι 2.800 συμμετέχοντες (ανάμεσά τους 60 επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων και βεβαίως όλοι οι "μεγάλοι" της οικονομίας, ιδίως της ψηφιακής) στο 54ο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, που ολοκληρώθηκε χθες στο Νταβός της Ελβετίας, δεν απέκρυπταν τις ανησυχίες τους για το 2024, όσο και αν κάποιοι κατέφυγαν σε πρόωρη θριαμβολογία. Το προηγούμενο έτος έκλεισε με άνοδο του δείκτη S&P 500 κατά 24%, του Nasdaq κατά ένα εντυπωσιακό 43% και του DAX κατά 20%. Ο πληθωρισμός δείχνει να έχει ελεγχθεί και οι οικονομικοί παίκτες προσανατολίζονται από τώρα σε μείωση των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες τους επόμενους μήνες (η Κριστίν Λαγκάρντ

  Ατλαντική συσπείρωση στο πλευρό της Ουκρανίας. Του Κώστα Ράπτη Ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη ενός πολέμου τον οποίο καμία από τις ενδιαφερόμενες πλευρές δεν δείχνει ενδιαφέρον να τερματίσει, αλλά και δεν αποτολμά να κλιμακώσει για τον φόβο μιας πλανητικής αποσταθεροποίησης;  Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο μετά την Ατλαντική Σύνοδο Κορυφής η οποία πραγματοποιήθηκε (με τη συμμετοχή και του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι) την εβδομάδα αυτή στο Βίλνιους, έχοντας ως στόχο τη διατράνωση της διατλαντικής ενότητας, εν μέσω υπόγειων (ή όχι και τόσο) τριβών μεταξύ των συμμάχων.  Το γεγονός, βέβαια, ότι η σύνοδος πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, ήτοι σε πρώην σοβιετικό έδαφος της Βαλτικής και σε απόσταση αναπνοής από τα σημερινά σύνορα της Λευκορωσίας (και της Ρωσίας) δείχνει πόσο πολύ έχει προχωρήσει το ΝΑΤΟ στην υλοποίηση των στόχων του κατά τη μεταψυχροπολεμική εποχή. Το ότι μάλιστα ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν μετέβη ακολούθως στην

 Το μεγάλο πλήγμα στο γόητρο του ρωσικού κράτους. Του Κώστα Ράπτη Πραξικοπήματα και αντιπραξικοπήματα υπήρξαν ακριβώς οι γενέθλιες πράξεις της μετασοβιετικής Ρωσικής Ομοσπονδίας, ως ενός ιδιόμορφου συνασπισμού ολιγαρχικών συμφερόντων και μερίδων του βαθέος κράτους. Είτε με χαρακτηριστικά φάρσας (όπως το καλοκαίρι του 1991 όταν οι πραξικοπηματίες που κινήθηκαν κατά του Γκορμπατσόφ "ασθενούσαν” ο ένας μετά τον άλλο) είτε και με χαρακτηριστικά τραγωδίας, όπως το φθινόπωρο του 1993 όταν ο Γέλτσιν βομβάρδιζε το ίδιο του το κοινοβούλιο, με απολογισμό τουλάχιστον 147 νεκρούς. Όμως αυτά συνέβησαν σε μία περίοδο διάλυσης και όχι ανασυγκρότησης του κράτους, όπως θεωρείται η περίοδος Πούτιν. Και κυρίως, όχι σε περίοδο που διεξάγονται πολεμικές επιχειρήσεις εκτός συνόρων. Εξ ού και στο σημερινό διάγγελμά του για την "ανταρσία Πριγκόζιν”, ο ένοικος του Κρεμλίνου επέλεξε να ανατρέξει σε ένα ακόμη πιο δραματικό ιστορικό προηγούμενο: την κατάρρευση της αυτοκρατορικ

  Ποιος είναι ο Πριγκόζιν της Βάγκνερ. Το πορτραίτο και η… ιστορία του ιδιοκτήτη της Wagner.   Στο αποκορύφωμα της πρώτης, μυστικής εισβολής της Ρωσίας στην ανατολική Ουκρανία, το καλοκαίρι του 2014, μια ομάδα ανώτερων Ρώσων αξιωματούχων συγκεντρώθηκε στην έδρα του υπουργείου Άμυνας, ένα επιβλητικό κτίριο της εποχής του Στάλιν. Πήγαν εκεί για να συναντήσουν τον Γεβγκένι Πριγκόζιν , έναν μεσήλικα άνδρα με ξυρισμένο κεφάλι και τραχύ ύφος, τον οποίο πολλοί στην αίθουσα γνώριζαν μόνο ως τον υπεύθυνο για τις συμβάσεις τροφοδοσίας του στρατού. Μερικά χρόνια μετά ο Πριγκόζιν είχε άλλες απαιτήσεις. Ζήτησε γη από το υπουργείο Άμυνας για να τη χρησιμοποιήσει για την εκπαίδευση  «εθελοντών», οι οποίοι δεν θα είχαν επίσημους δεσμούς με τον ρωσικό στρατό, αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να πολεμήσουν στους πολέμους της Ρωσίας. Σε πολλούς στο υπουργείο δεν άρεσε ο τρόπος του Πριγκόζιν, αλλά ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι αυτό που ζητούσε δεν ήταν κάτι συνηθισμένο.  «Οι εντολές έ