IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  USA-Elite Overproduction Ο πραγματικός ταξικός πόλεμος είναι… μεταξύ των πλουσίων. Το «πλεόνασμα της παραγωγής ελίτ» και πώς προκαλεί τις πολιτικές αναταράξεις στη Δύση. Το παράδειγμα των ΗΠΑ και πώς ο Τραμπ θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει μια νέα τετραετία αν είχε κινηθεί πιο έξυπνα.  Οι Αμερικάνοι βιώνουν την αποκατάσταση της εκθρονισμένης ολιγαρχίας τους. Ο εκλεγμένος πρόεδρος Joe Biden διόρισε ως υπουργό Οικονομικών την πρώην πρόεδρο της Federal Reserve. Η επιλογή του για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών είναι άλλος ένας άνθρωπος της ελίτ, που έχει «βγάλει ρίζες» στην Ουάσινγκτον. Ο κορυφαίος οικονομικός του σύμβουλος είναι στέλεχος της Black Rock. Σε κάθε φάση της ζωής τους, αυτοί οι άνθρωποι «αποχαιρέτησαν» έναν άγνωστο αριθμό ανθρώπων που επίσης είχαν θέσει υποψηφιότητα. Οι περισσότεροι κάτοχοι MBA δεν «λάμπουν» ποτέ στη Wall Street, όπως αντίστοιχα οι περισσότεροι από αυτούς που περνούν μια ζωή στην Ουάσινγκτον ποτέ δεν πιάνουν γραφείο στη Δυτική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου (σ.τ

Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ   Φωλιά φιδιών και τσακαλιών η Ε.Ε..     Γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξεχωρίσεις ποιο είναι το χειρότερο, η ραγδαία εξάπλωση του ιού ή το ηφαίστειο της ανεργίας. Η θνησιμότητα του παραμένει χαμηλή, αλλά η διάδοση της ασθένειας είναι πρωτοφανής και προκαλεί πανικό, με τη συμβολή και των ΜΜΕ. Η ελπίδα να βρεθεί σύντομα εμβόλιο ή θεραπεία παραμένει αμφίβολη. Προβάλλει στον ορίζοντα η πιθανότητα να κλονιστεί συθέμελα η ΕΕ, ακόμα και να διαλυθεί, με ευθύνη της Γερμανίας. Για πρώτη φορά διαφαίνονται καλές πιθανότητες συμμαχίας ομάδας κρατών εναντίον του Βερολίνου και των συμμάχων του. Το ερώτημα είναι ως ποιο σημείο θα τολμήσουν να αντισταθούν στη Γερμανία, μιας και φαίνεται πως ο Μακρόν αποσύρει την απαίτηση του για ευρωομόλογο. Την ένταση της διαμάχης αποκάλυψε ο Σαλβίνι, πρώην υπουργός, ηγέτης της Λέγκας και πιθανότερος νικητής των προσεχών ιταλικών εκλογών. «Η ΕΕ είναι φωλιά φιδιών και τσακαλιών» δήλωσε εν ονόματι μιας Ιταλίας που Βρυξέλλες και

   13/12/2019, West Bromwich - Βρετανία - Δύο άνδρες περνούν μπροστά από μια αφίσα όπου απεικονίζεται ένας εργάτης εργοστασίου και δίπλα αναγράφεται η φράση"Work conquers all". Και όμως  η νέα ελίτ ιδεολογικής απορρίπτει τον καθημερινό άνθρωπο’, ως φορέα πολιτισμικής οπισθοδρόμηση ( EMILY ROE / REUTERS) Οι βρετανικές εκλογές και το «No Society».  Με αφορμή ένα βιβλίο για την επίθεση κατά της Μεσαίας τάξης στη Δύση. Τα αποτελέσματα  των βρετανικών εκλογών υπό το πρίσμα ενός βιβλίου  που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά. Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Τζέρεμι Κόρμπιν εκλέγεται πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος έπειτα από την παραίτηση του μπλαιρικού Έντ Μίλιμπαντ, υποσχόμενος εγκατάλειψη του «τρίτου δρόμου» και στροφή του κόμματος προς τα αριστερά,για την ανάκτηση των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης, που το ψήφιζαν παραδοσιακά και που το έχουν πλέον εγκαταλείψει. Δυο μήνες μετά, ο ίδιος θα πανηγυρίζει στα βρετανικά ΜΜΕ ότι η εκλογή του στο κόμμα, διπλασίασε τον α

''Ανεκπλήρωτα όλα τα όνειρά σου  μα δεν ξύπνησες.''                                              Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Χα’ι’κού. Πού άραγε παράγεται η ελίτ στην Ελλάδα; Σε κομματικά γραφεία δια της ‘κατασκευής’ και διορισμού των άξιων(sic); Στις διαδηλώσεις ή στις καταλήψεις δια της απαγγελίας δύο-τριών τσιτάτων και δια της καταγγελίας του συστήματος[εννοείται ‘του υφισταμένου’ και όχι αυτού που (νομίζουν ότι)εκπροσωπούν οι ίδιοι,υπαρκτού ή ανύπαρκτου]; Στο Κοινοβούλιο δια της εκφωνήσεως πύρινων[πλήν κατ’ουσίαν άκαπνων]ανατρεπτικών λόγων; Στα ΜΜΕ δια της υπερπροβολής αστείων (εκ)προσώπων της πολιτικής,χρήσιμων ηλίθιων για έναν ηχηρό γέλωτα την εποχή των διαψεύσεων; Στα κλειστά meetings οικονομικών(με ή χωρίς ξιφάκι) παραγόντων που προωθούν τους δικούς τους ανθρώπους; Απότι πάντως συνάγεται η ελληνική ελίτ δεν παράγεται στα Πανεπιστήμια,στα Ερευνητικά κέντρα,στους Θεσμούς της Δημοκρατίας. Εκεί μάλλον ματαιοπονείς αν πράγματι θέλει

Ο λαϊκισμός είναι πρόβλημα.  Οι ελιτιστές τεχνοκράτες δεν είναι η λύση.  (Μέρος Α’) Το πρόβλημα δεν είναι η πολλή δημοκρατία – είναι η πολύ λίγη δημοκρατία. Η δημοκρατία σήμερα, μοιάζει να βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση. Η δημοκρατία χάνει έδαφος σε χώρες από την Βενεζουέλα μέχρι την Πολωνία και αυταρχικοί ηγέτες, όπως ο Ούγγρος Βίκτορ Όρμπαν, ο Τούρκος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Ρώσος Βλαντίμιρ Πούτιν, διακηρύσσουν με υπερηφάνεια ότι η εποχή των φιλελεύθερων δημοκρατιών έχει τελειώσει. Ίσως το πιο ανησυχητικό είναι ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία, ακόμα και στις δυτικές χώρες όπου θεωρείτο δεδομένη εδώ και χρόνια, δέχεται επιθέσεις από λαϊκιστές και – σύμφωνα με κάποιους μελετητές – δεν χαίρει πλέον εκτίμησης από πολλούς πολίτες. Αναζητώντας μια εξήγηση για αυτές τις ανησυχητικές τάσεις, οι περισσότεροι σχολιαστές επικεντρώνονται στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτήν την στιγμή η δημοκρατία. Υποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση και η συνεχώς διευρυνόμενη αυτοματοποίησ