IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Afghan women sit along a road as they wait for transportation in Kabul December 16, 2012. REUTERS/Mohammad Ismail (AFGHANISTAN - Tags: SOCIETY TRANSPORT TPX IMAGES OF THE DAY) Οι πωλήσεις παιδιών για ένα κομμάτι ψωμί και δυτικός… πολιτισμός: Εκσυγχρονίστηκε και η αδικία, αλλά παραμένουν άνθρωποι που ζουν από τα σκουπίδια των άλλων. Στα παλιά τα χρόνια φτωχές οικογένειες έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία. Έγνοια τους να έχουν ένα καλύτερο μέλλον, καθώς δεν μπορούσαν αυτό να προσφέρουν οι ίδιοι οι γονείς. Δεν μπορούσαν με τα εισοδήματα τα οποία είχαν να ζήσουν την οικογένειά τους. Και το έκαναν αυτό, να δίνουν ένα από τα παιδιά για υιοθεσία, με πολύ πόνο, τον οποίον κουβαλούσαν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ήταν οι εποχές που τα βαπόρια του μισεμού γέμιζαν με φτηνά εργατικά χέρια για να γεμίσουν τα εργοστάσια της Δύσης. Ήταν τότε που η ζωή τραβούσε μόνο την ανηφόρα. Τέτοια φαινόμενα –όχι της φτώχειας που εξακολουθεί να βασιλεύει– αλλά της υιοθεσίας παιδιών, έχει περιοριστεί. Εξηγήσει

Είναι μοναδικός τόπος η Κένυα: πλούσια, μεγάλη σε έκταση, πολυπληθής, πανέμορφη. Τόπος που σε μαγεύει. Αλλά και χώρα των αντιθέσεων και των ακραίων ανισοτήτων: 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι, το 60% του πληθυσμού του Ναϊρόμπι, ζει μόλις στο 6% της γης. Εξ αυτών οι 250.000 περίπου διαμένουν στην Kibera, τη δεύτερη μεγαλύτερη τενεκεδούπολη στον κόσμο μετά τις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο, ο ένας πάνω στον άλλο, σε συνθήκες άθλιας φτώχειας και υποσιτισμού, χωρίς τουαλέτες και σύστημα αποχέτευσης, χωρίς καθαρό νερό και ηλεκτρισμό. Δίπλα, σχεδόν, στα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, τους ουρανοξύστες και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, όπου συχνάζουν οι πλούσιοι ξένοι και η εγχώρια ελίτ, βρίσκονται οι παράγκες, τα παιδιά που περπατούν με γυμνά πόδια πάνω στα βρώμικα νερά, εκτεθειμένα στην ελονοσία, τον τυφοειδή πυρετό, τη χολέρα, το AIDS. Εκεί που συναντάς τη σπάνια ομορφιά της φύσης, ξαφνικά μεταφέρεσαι στις φτωχογειτονιές, όπου κατοικούν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Το ανθρώπινο δράμα χωρίς τέλ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: ΗΠΑ:  Πιτσιρίκια στα όπλα. Kαθημερινό πυρ κατά βούληση... Τα παιδιά των Δανών είναι τα πιο ευτυχισμένα στον κόσμο. Ποιος το λέει; Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) το λέει, που κάτι θα ξέρει παραπάνω από ‘μας, αφού διεξήγαγε σχετική έρευνα σχεδόν για τρεις δεκαετίες. Και γιατί οι Δανοί γονείς είναι τόσο επιτυχημένοι, αφού ούτε ήλιο έχουν, ούτε αθάνατη Ελληνίδα γιαγιά να βοηθάει; Κατ’ αρχάς, να πούμε ότι ανεξαρτήτως παιδαγωγικών μεθόδων, οι βάσεις της φημισμένης αυτής ευτυχίας χτίζονται και πάνω στο στέρεο έδαφος που προσφέρει ένα κράτος πρόνοιας . Πόση άδεια λοχείας έχει η μαμά απ’ τη Δανία; Ποιο είναι το επίδομα πολυτεκνίας; Ποιο το καθεστώς δημόσιας εκπαίδευσης; Κοινωνικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες δεν μπορούν, φυσικά, να βγουν εκτός συζήτησης, αφού είναι καθοριστικοί. Ωστόσο στο «εδώ και τώρα» έχει σημασία -ή, τουλάχιστον, εμείς κρίνουμε ότι έχει σημασία- να εξετάσουμε όχι όσα δεν μπορούμε ούτε να φανταστ

730 μέρες μετά, απελπισμένες και αδύναμες. Ελπίζουν ακόμα σε ένα θαύμα. Τα απαχθέντα κορίτσια του Τσιμπόκ και οι οικογένειές τους αξίζουν κάτι καλύτερο. Στη δεύτερη επέτειο της  απαγωγής και εξαφάνισης  των 276 εφήβων από μια πόλη στα βορειοανατολικά της Νιγηρίας, φαίνεται πως όλοι πράξαμε ελάχιστα για να διασφαλίσουμε την επιστροφή τους. Τα κορίτσια, που κάποτε μελετούσαν σκληρά στο σχολείο τους, είναι τώρα σύμβολο της προφανούς αδυναμίας μας να προστατεύσουμε τις ζωές αυτών των νέων ανθρώπων. Το που ακριβώς βρίσκονται αυτή τη στιγμή τα κορίτσια -τα οποία ηλικιακά πιστεύουμε πως βρίσκονται μεταξύ 16 και 18 ετών- δεν είναι ξεκάθαρο. Το 2015, ο νιγηριανός στρατός  είπε  πως είχε απελευθερώσει εκατοντάδες γυναίκες και κορίτσια που ήταν αιχμάλωτες της Μπόκο Χαράμ, παρόλα αυτά ανάμεσά τους δεν υπήρχαν τα κορίτσια του Τσιμπόκ. Δεν έχουν μείνει και πολλά από το Σχολείο των κοριτσιών στο Τσιμπόκ, στα βορειοανατολικά της Νιγηρίας, όπου η Μπόκο Χαράμ απήγαγε 276 κορίτσια

1. Hidden City Tehran is a big crowded city with a selection of distinctive individuals, with even more distinctive lives and exceptional behaviors. After many years when I returned to the city, where I was born and raised, everything had a different look from the time I had left it. Iran is an Islamic state run by Islamic law. Islamic dress code require all women to wear Veil or “Hijab”. Basically, Women have to cover their body and do not have a right to ride motorbikes nor can dance in public. They are not allowed to have a relationship with a man before marriage and kissing is banned by social norms in public. Women’s voice can only get permission for album release only if its in accordance with a male singer. Here is a forbidden city. By living there again, I eventually discovered another city. A hidden one, breathing with a feminine beauty under the skin of the forbidden. Unlike traditional women, they put make ups, leave their hair revealed under scarves and loo