Η Ευρώπη του τρόμου ...
(...)
Η πολιτική ενός «ασήκωτα» σκληρού νομίσματος και μιας αδιανόητης κατάργησης των μέσων πολιτικής που όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν εκτός της γερμανικής Ευρώπης, παραμένει απολύτως αμετάβλητη. Το μόνο που γίνεται είναι να επαληθεύεται στην πράξη η φράση του Κρούγκμαν για το ευρωπαικό πρόσωπο του τρόμου. Γιατί αυτό ακριβώς έχει καταντήσει σήμερα η «κοινή» Ευρώπη της γερμανικής διοίκησης: μια απωθητική Ευρώπη, μια τρομοκρατική Ευρώπη. Το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει. Γνωρίζουν ότι τα προγράμματά τους καταστρέφουν λαούς και χώρες, αλλά κάθε άλλο παρά τους ενοχλεί. Εκτιμούν ότι αυτό τους δίνει περισσότερη ισχύ ...
Όμως, μεθυσμένοι από τη δύναμή τους και ανίκανοι να τη διαχειριστούν ακόμα και προς το δικό τους συμφέρον, φέρνουν όλο και πιο κοντά την ημέρα που το μεταπολεμικό ευρωπαικό οικοδόμημα θα αρχίσει πλέον να γκρεμίζεται.
(...)
Αυτοί οι άνθρωποι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες που διοικούν με σιδηρά χείρα σήμερα την Ευρώπη, μια μέρα, όχι αργά, θα γραφτούν με τα πιο μελανά γράμματα στην ιστορία της.
Στην Πορτογαλία ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν προχθές στους δρόμους. Στη Γαλλία η ανεργία σκαρφαλώνει σιγά σιγά στα ύψη, όπως και η κοινωνική ένταση. Στην Ιταλία ουδείς γνωρίζει τι πρόκειται να γίνει – μια ησυχία πριν την καταιγίδα θυμίζουν οι μέρες που περνά η χώρα. Στην Ελλάδα, μαζί με την Τρόικα, επανέρχεται και το απόλυτο αδιέξοδο. Στην Κύπρο ο νέος πρόεδρος φέρεται να ελπίζει τώρα στη Μόσχα. Και, στην καρδιά της δήθεν «κοινής» Ευρώπης, στα γραφεία της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, ο επικεφαλής της Μάριο Ντράγκι ανακοινώνει την αναθεώρηση των εκτιμήσεων: η ύφεση σε ολόκληρη την ευρωζώνη θα κυριαρχήσει και για το 2013. Τι νέο!...
Όμως, στο Βερολίνο, από την πολιτική του οποίου εκπορεύονται όλα τα παραπάνω, καθώς κοινή αιτία όλων αυτών των εξελίξεων δεν είναι πια τόσο το ίδιο το χρέος αλλά κυρίως η διαχείρισή του, όλα βαίνουν καλώς. Επικρατεί ψυχραιμία, ηρεμία, αν όχι και μια κάποια ικανοποίηση: η γερμανική ισχύς αυξάνει μέρα με την ημέρα. Το ίδιο συμβαίνει και στις Βρυξέλλες, στην δήθεν «πολιτική» διοίκηση της Ευρώπης και στη γραφειοκρατία της που έχουν αναλάβει το ρόλο να μετασχηματίζουν τη γερμανική σε δήθεν ευρωπαική πολιτική.
Εκεί, ούτε φοβούνται ούτε υπολογίζουν πια τις ευρωπαικές κοινωνίες. Απλώς, δεν τους ενδιαφέρουν – ο Ματίας Μορς του ευρωπαικού σκέλους της τρόικας στην Αθήνα το δείχνει αυτές τις μέρες για ακόμα μια φορά ωμά. Το πρόβλημα αυτό το έχουν, πιστεύουν, λύσει.
Υπολογίζουν όμως πολύ και τους πονάει το τι θα γράψουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης. Γιατί όταν ο Πωλ Κρούγκμαν φτάνει να χαρακτηρίσει τον Ολι Ρεν «πρόσωπο του τρόμου» και να τον εγκαλέσει όχι απλώς για λάθη αλλά για συνειδητή παραπλάνηση μέσα από τις παρεμβάσεις του για τον χειρισμό της κρίσης, ακόμα και η σοβιετικής πλέον λογικής «ευρωπαική» νομενκλατούρα – γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται – ανησυχεί και νιώθει την ανάγκη να «απαντήσει», κάτι που δεν συμβαίνει όταν εκατομμύρια άνθρωποι σε τόσες χώρες υποφέρουν από την πολιτική της. Κι έτσι ξέσπασε ένας ιδιότυπος λεκτικός πόλεμος ανάμεσα στον νομπελίστα οικονομολόγο και διάφορα στελέχη της επιρροής του αρμόδιου «ευρωκομισάριου», που, φυσικά, κάθε άλλο παρά μπήκαν στην ουσία της συζήτησης, αλλά το έριξαν σε λεκτικές εξυπνάδες τετάρτης κατηγορίας.
Όμως, με αυτά, φυσικά, απάντηση δεν δίνεται. Η πολιτική ενός «ασήκωτα» σκληρού νομίσματος και μιας αδιανόητης κατάργησης των μέσων πολιτικής που όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν εκτός της γερμανικής Ευρώπης, παραμένει απολύτως αμετάβλητη. Το μόνο που γίνεται είναι να επαληθεύεται στην πράξη η φράση του Κρούγκμαν για το ευρωπαικό πρόσωπο του τρόμου. Γιατί αυτό ακριβώς έχει καταντήσει σήμερα η «κοινή» Ευρώπη της γερμανικής διοίκησης: μια απωθητική Ευρώπη, μια τρομοκρατική Ευρώπη. Το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει. Γνωρίζουν ότι τα προγράμματά τους καταστρέφουν λαούς και χώρες, αλλά κάθε άλλο παρά τους ενοχλεί. Εκτιμούν ότι αυτό τους δίνει περισσότερη ισχύ. Ακόμα και μετά το παράδειγμα της Ιταλίας, μυαλό δεν βάζουν.
Υπό το πρίσμα τους δεν έχουν άδικο: πράγματι βραχυπρόθεσμα γίνονται όλο και ισχυρότεροι. Όμως, μεθυσμένοι από τη δύναμή τους και ανίκανοι να τη διαχειριστούν ακόμα και προς το δικό τους συμφέρον, φέρνουν όλο και πιο κοντά την ημέρα που το μεταπολεμικό ευρωπαικό οικοδόμημα θα αρχίσει πλέον να γκρεμίζεται. Και δεν θα φταίνε ούτε οι λαοί, ούτε καν το χρέος. Θα φταίνε εκείνοι που θέλησαν μέσα από αυτό να καταστούν κυρίαρχοι, πατώντας, κυριολεκτικά επί πτωμάτων.
Ασφαλώς και θα συμβεί λοιπόν: οι άνθρωποι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, μια μέρα θα γραφτούν με τα πιο μελανά γράμματα της ιστορίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΟΥΧΟΣ
''ΒΗΜΑ''
10-3-2013
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ
Eurozone In Crisis