Οταν αυτοκτονούν οι νεαρές μητέρες... τα πάντα σβήνουν
Συγκλονιστική στην αλήθεια της η χθεσινή είδηση για την αυτοκτονία της 35χρονης μητέρας δύο ανήλικων παιδιών. Ηταν η τρίτη αυτοκτονία νεαρής μητέρας το τελευταίο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα των Μνημονίων. Για τον εφιαλτικό αριθμό των 4.000 αυτοκτονιών και για την ανεργία που εκτινάχτηκε πάνω από το 27%, ο ρεαλιστικός μνημονιακός κυνισμός υποστηρίζει πως είναι εντελώς φυσιολογικό να σκέφτεται κάποιος ότι αυτό συμβαίνει «επειδή» το κράτος και οι πολίτες έχουν «πάρα πολλά χρέη». Εκείνο που χρειάζεται, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, είναι περισσότερη και όχι λιγότερη εργασία. Ομως, αυτό που εφαρμόζουν οι εταίροι - δανειστές μας για να αντιμετωπίσει η χώρα μας τα χρέη είναι επιεικώς η πολιτική του παραλόγου: ποτέ άλλοτε δεν εργάζονταν τόσο λίγοι πολίτες όσοι σήμερα, ενώ οι άνεργοι πληθαίνουν συνεχώς.
Σε βαρυσήμαντο άρθρο - παρέμβαση των New York Times, προειδοποιούν για «Λάθος συνταγή στην Ελλάδα». Οι New York Times αφιέρωσαν στην Ελλάδα το κεντρικό τους άρθρο, το οποίο συνυπογράφουν όλοι οι κορυφαίοι συντάκτες, 18 τον αριθμό, και στο οποίο αναλύεται το γιατί «η συνταγή για την Ελλάδα είναι εντελώς λανθασμένη». Οσο πιο αβάσιμη γίνεται η λιτότητα ως οικονομική γιατρειά, τόσο λιγότερο αμφισβητείται ως πολιτική ρητορική», τονίζουν οι New York Times, προβλέποντας ότι ο βασικός υπέρμαχός της, η Αγκελα Μέρκελ, δεν πρόκειται να αλλάξει τη στάση της, ακόμα και μετά τις εκλογές. Και ενώ το ΔΝΤ έχει συνειδητοποιήσει τη ζημιά που προκάλεσε η λιτότητα στην ελληνική οικονομία, αυτό δεν έφερε κάποια αλλαγή πολιτικής ή ανακούφιση για τους Ελληνες που υποφέρουν, καταλήγουν.
Η τρόικα εφαρμόζει λανθασμένη συνταγή στην Ελλάδα, γράφει η συντακτική ομάδα των New York Times. Η συμφωνία με την τρόικα και η απόφαση του Eurogroup δεν θα έπρεπε να γιορτάζεται, καθώς κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα, τονίζουν. «Οι ειδικοί λένε ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες πιθανότητες οι περαιτέρω θυσίες να τονώσουν την ελληνική οικονομία ή να κάνουν το χρέος της πιο βιώσιμο. Ομως, η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ επιμένουν σε αυτό ακριβώς», σημειώνει το άρθρο. Και συνεχίζει εξηγώντας ότι παρότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι παραφουσκωμένος, αναξιοκρατικός και αναποτελεσματικός, το να πετάξει έξω μερικές χιλιάδες άτομα δεν είναι ο πραγματικός δρόμος προς τη μεταρρύθμισή του, «ειδικά όταν αυτό γίνεται κατόπιν εντολής των ξένων τραπεζιτών».
Γίνεται, φυσικά, αναφορά στα δυσθεώρητα ύψη ανεργίας, στον σχεδιασμό για χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο και στη ζημιά που έχει υποστεί ο κοινωνικός ιστός. Οι New York Times επισημαίνουν ότι «υπάρχει μικρή πιθανότητα ότι οι περαιτέρω θυσίες θα αναζωογονήσουν την οικονομία στην Ελλάδα ή θα κάνουν το χρέος πιο βιώσιμο». «Ωστόσο, προς αυτή την κατεύθυνση επέμειναν ξανά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», γράφουν με νόημα.
«Διότι ναι μεν η δημόσια διοίκηση είναι... φουσκωμένη και χρήζει μεταρρύθμισης, αλλά πετώντας χιλιάδες εκτός δουλειάς, την ώρα που η ανεργία είναι στο 28%, δεν χαράσσεις ακριβώς μια πολλά υποσχόμενη πορεία προς την πραγματική μεταρρύθμιση. Ειδικά από τη στιγμή που αυτό γίνεται με εντολή ξένων τραπεζιτών», γράφει η εφημερίδα και καταλήγει: «Εν συντομία, η πιο απίθανη λιτότητα παρουσιάζεται ως οικονομικό φάρμακο και η απουσία αμφισβήτησης γίνεται η μοναδική πολιτική γραμμή».
Η οικονομική απόγνωση που σέρνει πίσω της η κρίση φουσκώνει το κύμα των εργαζόμενων φτωχών και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ενωση. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε καταυλισμούς, σε τροχόσπιτα και σε δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων. Εκατομμύρια άλλοι στεγάζονται μαζί με συγγενείς, ανήμποροι να σταθούν στα δικά τους πόδια. Κυρίως οι νέοι ζουν παγιδευμένοι σε χαμηλά αμειβόμενες ή σε προσωρινές δουλειές, οι οποίες έρχονται να πάρουν τη θέση των μόνιμων που καταστρέφονται. «Ο πληθυσμός των εργαζόμενων φτωχών θα εκραγεί», λέει ο Ζαν - Πολ Φιτουσί, ο διάσημος καθηγητής Οικονομικών στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού. Σήμερα στη Γαλλία περίπου 120.000 άνθρωποι ζουν σε καταυλισμούς, σύμφωνα με εκτιμήσεις της κοινωνικής οργάνωσης «Παρατηρητήριο των Ανισοτήτων». Η Γαλλία είναι μια πλούσια χώρα, λέει ο καθηγητής Φιτουσί. «Ομως οι εργαζόμενοι φτωχοί της ζουν σε συνθήκες του δέκατου ένατου αιώνα. Δεν μπορούν να πληρώσουν για θέρμανση, δεν μπορούν να πληρώσουν για ρούχα των παιδιών και πολλοί από αυτούς ζουν πέντε άτομα σε ένα δωμάτιο εννέα τετραγωνικών».
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_11/07/2013_508754
