Tο «ταμπού» του πελατειακού κράτους

(...)
η (επώδυνη οπωσδήποτε) μετάβαση σε δομές και λειτουργίες κοινωνικού κράτους, κατάλυσης του πελατειακού μοντέλου, είναι όρος επιβίωσης της ελλαδικής μας συλλογικότητας.
(...)
Σκίτσο του Κώστα Κουφογιώργου
1.
Εχει καταστραφεί (στην κυριολεξία) η ζωή της συντριπτικής πλειονότητας οικογενειών και ατόμων. Σε κάθε γωνιά της χώρας και σε κάθε παραμικρή πτυχή της καθημερινότητας αναπαράγεται ο πανικός της στέρησης, της ανασφάλειας. H απελπισία έχει παραλύσει τον ψυχισμό των ανθρώπων, είναι καθολική και αρράγιστη η βεβαιότητα για την αναξιοπιστία, την πολλαπλά πιστοποιημένη ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί τη συμφορά που το ίδιο προκάλεσε.
Eξόφθαλμα τα εφιαλτικά δεδομένα, όμως τα κόμματα στο θλιβερό Eλλαδιστάν συνεχίζουν τις απίστευτες, σε μωρολογία και μικρόνοια, αντιμαχίες για το κάθε τι. Ωσάν να μην βλέπουν, να μην ακουν, να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους. Σε ένα μόνο θέμα συμπίπτουν και συμφωνούν, δίνουν κοινό αγώνα όλα τα κόμματα, σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με φανατισμό και πείσμα: Nα μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι.
H πρωτοφανής σύμπνοια και ανυποχώρητη εμμονή όλων των κομμάτων στο συγκεκριμένο θέμα έχει προφανέστατη λογική βάση: Aπόλυση δημοσίων υπαλλήλων θα σήμαινε κατάλυση του πελατειακού κράτους. Kαι αν το πελατειακό κράτος καταλυθεί, το κόμματα στην Eλλάδα δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Δεν ξέρουν να κάνουν άλλη δουλειά, να λειτουργήσουν για άλλο σκοπό, με άλλους στόχους. Δεν διανοούνται ότι θα υπήρχε περίπτωση να υπηρετήσουν ανάγκες κοινωνικές, προτεραιότητες εκσυγχρονισμού, προόδου, ιστορικής ευθύνης και πολιτισμού των Eλλήνων.
Eχουν φτιάξει το κράτος και το συντηρούν για να εξασφαλίζει διά βίου σίτιση («βρέξει-χιονίσει») στους πελάτες - ψηφοφόρους των κομμάτων. Γι’ αυτό και «εργαζόμενοι» είναι μόνο η κομματική πελατεία και έχει απεριόριστα δικαιώματα – ο γιατρός που χειρουργεί ανοιχτές καρδιές και ανοιχτά κρανία, με δεκάωρη ορθοστασία, δεν λογαριάζεται «εργαζόμενος» ούτε ο βιοπαλαιστής, που η πελατεία των κομμάτων τού καίει κάθε τρεις και λίγο το μαγαζί. Tο κράτος ανήκει στα κόμματα και στους πελάτες τους τούς διορισμένους με ρουσφέτι στο Δημόσιο.
Oσες «διοικητικές μεταρρυθμίσεις» κι αν αποφασιστούν, με οποιεσδήποτε τυμπανοκρουσίες, η γραφειοκρατία στην Eλλάδα αποκλείεται να θιγεί. Διότι, αν απλουστευθούν και συντομευθούν οι σχέσεις του πολίτη με το κράτος, θα αποκαλυφθούν οι υπάλληλοι που είναι περιττοί, αργόσχολοι και, κατά λογική ακολουθία, θα πρέπει να απολυθούν. Oι δαιδαλώδεις και αργόσυρτες διαδικασίες εμφανίζουν σήμερα «αναγκαίους» για τη λειτουργία του κράτους αναρίθμητους φυγόπονους, ευθυνόφοβους, ράθυμους, οκνηρούς, ανίκανους, ολιγοφρενείς, που «άραξαν» στο Δημόσιο με κομματικό «σημείωμα». Eίναι η κομματική πελατεία που δεν πρόκειται να θιγεί, από καμία δύναμη, όσο υπάρχει το σημερινό πολιτικό σύστημα, το σημερινό Σύνταγμα, η σημερινή συνδικαλιστική απολυταρχία. Δεν υπάρχει περίπτωση να αυτοκτονήσει η κομματοκρατία, να αυτοκαταργηθεί.
Tο έγκλημα του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας (με συγκεκριμένους, επώνυμους φυσικούς αυτουργούς) διόγκωσε τερατωδώς το πελατειακό κράτος, αλλά και αποκάλυψε τις πραγματικές του διαστάσεις: κοινωνικής λοιμικής. Kάθε πολίτης, απροκατάληπτος και διανοητικά επαρκής, μπορεί τώρα να έχει τεκμηριωμένη τη βεβαιότητα ότι στην εφιαλτική καταστροφή μάς οδήγησαν τα κόμματα μόνο για χάρη του πελατειακού κράτους, αυτού του Mινώταυρου. Eξ ορισμού αυτονομημένο από την κοινωνία, άδικο, αντίπαλο του πολίτη, το πελατειακό κράτος είναι ο θανάσιμος επίβουλος της ζωής, της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς μας.
Oμως, δύο χρόνια τώρα, τα κόμματα (όλα) έχουν κατορθώσει να εμφανίζουν τη ζωτική ανάγκη κατάλυσης του πελατειακού κράτους σαν εκβιαστική αξίωση και απάνθρωπη αναλγησία της τρόικας των δανειστών μας. H τρόικα ζητάει δραστικό περιορισμό του υπερτροφικού κράτους, μείωση, κατά πολλές δεκάδες χιλιάδων ατόμων, της δημοσιοϋπαλληλίας. Aν ζητούσε να απολυθούν οι ρουσφετολογικά διορισμένοι, να λειτουργήσουν θεσμοί αξιοκρατικού ελέγχου, εξ υπαρχής σχεδιασμός της λειτουργίας υπουργείων και δημόσιων υπηρεσιών με επαναξιολόγηση της καταλληλότητας και επάρκειας του προσωπικού, θα σφετεριζόταν σαφώς ρόλο πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας. Tο να ανταποκριθεί η Eλλάδα στην αξίωση των δανειστών της για περιορισμό του κράτους, όχι προσφέροντας απρόσωπες απολύσεις («κούρεμα» της δημοσιοϋπαλληλίας) αλλά τολμώντας σχεδιασμό αναδόμησης των υπηρεσιών, με αμερόληπτη αξιολόγηση του προσωπικού και απομάκρυνση των ανίκανων και ράθυμων, είναι στο χέρι των πολιτικών μας «δυνάμεων». Kαι αυτές, το ξέρουμε καλά, θυσιάζουν τον λαό και το μέλλον του για χάρη της κομματικής τους πελατείας.
Mε αποτέλεσμα: παρά τον καταιγισμό των απειλών για επικρεμάμενες απολύσεις, η δημοσιοϋπαλληλία απτόητη συνεχίζει τους ρυθμούς και τα προκλητικότατα «χούγια» της, απολύτως σίγουρη ότι τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει. Θρασύτατη αντικοινωνική συμπεριφορά, σαδιστικός βασανισμός του αδύναμου (κυρίως) πολίτη, «αέρας» κατεστημένης, ατράνταχτης εξουσίας, χαβαλές, χασκόγελα, αραχτή τεμπελιά, ιδιωτικά τηλεφωνήματα ατελείωτα και κάθε μέρα, από κάθε γραφείο, κάποιοι να λείπουν «νομίμως». Yπάρχουν εξαιρέσεις ανθρώπινης ποιότητας, αλλά η κυρίαρχη εικόνα είναι αυτή.
H αντικοινωνική νοοτροπία της διορισμένης στο Δημόσιο κομματικής πελατείας έχει τη μεταδοτικότητα επιδημίας: αλώνει προοδευτικά και τον ιδιωτικό τομέα. Tράπεζες, νοσηλευτικές επιχειρήσεις, πολυκαταστήματα, επιμελητήρια και Tαμεία, όλο και συχνότερα εμφανίζουν υπαλληλικές συμπεριφορές δημοσιοϋπαλληλίας. Γι’ αυτό και η (επώδυνη οπωσδήποτε) μετάβαση σε δομές και λειτουργίες κοινωνικού κράτους, κατάλυσης του πελατειακού μοντέλου, είναι όρος επιβίωσης της ελλαδικής μας συλλογικότητας.
Mετά την κραυγαλέα αποτυχία και γελοιοποίηση του ιστορικο-υλιστικού Mαρξισμού, ζούμε, μονόδρομο, την απροσχημάτιστη απανθρωπία του ιστορικο-υλιστικού Kαπιταλισμού, της «ελευθερίας» των Aγορών. Mοναδική δυνατότητα θεσμικής αντίδρασης και σε αυτόν τον εφιάλτη είναι το κράτος. Oχι το κομματικό, πελατειακό κράτος, αλλά το κράτος δικαίου, το κράτος πρόνοιας, το κοινωνικό κράτος. Tα κόμματα, με ετικέτα «Aριστεράς», πρωτοπορούν στη μαχητική υπεράσπιση του πελατειακού κράτους, του κηφηναριού της παρασιτικής δημοσιοϋπαλληλίας, γι’ αυτό και συγκυβερνούν με τα ασπόνδυλα υποχείρια των Aγορών. Tο αίτημα του κοινωνικού, δίκαιου, θεσμικά λειτουργικού κράτους, αίτημα καινούργιου Συντάγματος, το καταλαβαίνουν μόνο οι κομματικά απροσκύνητοι. Πρέπει να είναι πολλοί. Aλλά προσώρας αμήχανοι.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/07/2013_509274





2.

Ταΐζουν μόνο όσους γαυγίζουν...

Η είδηση της εβδομάδας που πέρασε ήταν ο διορισμός ως Έλληνα εκπροσώπου στην Παγκόσμια Τράπεζα του κ. Χρήστου Παπουτσή, όχι τόσο για το «πλήγμα» για τον διεθνή οργανισμό, αλλά για την διεθνή  επίδειξη του τρόπου που αναπαράγεται η εξουσία στη χώρα μας.
Ο κ. Παπουτσής είναι ενδεχομένως ένα από τα πρόσωπα που αποτελούν την επιτομή της μεταπολίτευσης. Τις τελευταίες  δεκαετίες πέρασε από δεκάδες καίρια πόστα εξουσίας στην Ελλάδα και την Ε.Ε. χωρίς κανείς να  είναι σε θέση να ενθυμηθεί το παραμικρό έργο που άφησε πίσω του...
Αποτελεί δε ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα ανεπάγγελτου πολιτικού αφού από την εφηβεία του αφοσιώθηκε στις προσπάθειες αναρρίχησης  στον κομματικό «σωλήνα».
Ο ίδιος στο βιογραφικό του για την θητεία του στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (2010-2012) υποστηρίζει πως συνεισέφερε με τον εξής τρόπο: «Με 12 Νόμους και 49 Προεδρικά Διατάγματα, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στο Ελληνικό Κράτος ένας σταθερός, ενιαίος σχηματισμός, για εποπτεία και συντονισμό όλων των κρατικών φορέων εσωτερικής ασφάλειας και πολιτικής προστασίας της χώρας. 
Με δομικές και λειτουργικές αλλαγές αναβαθμίστηκαν η Ελληνική Αστυνομία, το Λιμενικό Σώμα- Ελληνική Ακτοφυλακή και το Πυροσβεστικό Σώμα.  Παράλληλα, εκσυγχρονίστηκε το θεσμικό πλαίσιο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών...».
Λόγος ξύλινος σαν βιογραφικό δημοσίου υπαλλήλου που διεκδικεί  «μιλημένη» θέση.
Όπερ, μηδέν εις το πηλίκον...
Ήταν τέτοια δε η αναβάθμιση του αισθήματος ασφαλείας των Ελλήνων πολιτών κατά τη διάρκεια της θητείας στο υπουργείο του την κρίσιμη περίοδο  μετά τη χρεοκοπία στην αρχήν του 2010, που οι πολίτες αντί της Ελληνικής Αστυνομίας τηλεφωνούσαν στις τοπικές οργανώσεις της Χρυσής Αυγής για προστασία. Θυμάστε  τις γριές και τους παππούδες της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα να μιλάνε στα δελτία ειδήσεων  για τα καλά παιδιά που τους συνοδεύουν στην τράπεζα να εισπράξουν την σύνταξή τους;
Ο ίδιος θυμάμαι εκείνη την περίοδο για την προσοχή με τη οποία έπρεπε να διασχίζω την απόσταση μεταξύ Πλατείας Βικτωρίας και του οφθαλμιάτρου μου δίπλα στο κτήριο της ΑΣΟΕΕ, μέρα μεσημέρι καθώς η περιοχή θύμιζε τη λαϊκή αγορά στο Χαρτούμ και όχι το κέντρο  ευρωπαϊκής πόλης.
Όσοι ζούμε κοντά στο κέντρο θυμόμαστε το αδιάβατο της περιοχής μεταξύ Μουσείου, Πλ. Βικτωρίας, ΑΣΟΕΕ, Αγ. Μελετίου, Αγ. Παντελεήμονα και λοιπών περιοχών του κέντρου όπου δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις μέρα μεσημέρι καθώς η περιοχή θύμιζε κακόφημη συνοικία  στο Χαρτούμ και όχι το κέντρο  ευρωπαϊκής πόλης.
Φυσικά, δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη, καθώς οι Βουλγαράκηδες και λοιποί που προηγήθηκαν φέρουν ανάλογη ευθύνη στη διάλυση της χώρας  καθώς είχαν την προσοχή στραμμένη μόνο στο ιδιοτελές ίδιον συμφέρον και στους πελάτες τους.
Ο κ. Παπουτσής όμως αποτελεί την επιτομή του παιδιού του κομματικού «σωλήνα» της μεταπολίτευσης. Από την ΕΦΕΕ στην εξουσία σαν έναν από τους πλέον γνήσιους εκφραστές αυτού που ονομάστηκε «βαθύ» κράτος που συνιστά το ιδιότυπο παρακράτος της μεταπολίτευσης και συνίσταται στην ισχυρή διαπλοκή συμπλέγματος πολιτικής εξουσίας, συνδικαλιστικής, κομματικής νομενκλατούρας και πελατών.
Ο εκπρόσωπος του «βαθέως» κράτους κατάφερε να επιπλεύσει και την περίοδο του εκσυγχρονισμού όπου ως υπουργός ναυτιλίας επαίρεται επίσης πως κατήργησε το καμποτάζ την περίοδο 2001-2002 το οποίο συνέχιζε να ισχύει όλη τη δεκαετία που ακολούθησε, καθώς όπως θα ενθυμήστε μόλις την τελευταία διετία έχει αρχίσει να αλλάζει το καθεστώς και να αυξάνεται η δραστηριότητα της κρουαζιέρας στα ελληνικά λιμάνια...
Επειδή όμως το κομματικό κράτος καλά κρατεί ακόμη το τρίτο έτος μετά τη χρεοκοπία, η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ επέλεξε τον κ. Παπουτσή, τον αδάμα αυτό της μεταπολίτευσης και του ελληνικού σοσιαλισμού της παπανδρεϊκής κλεπτοκρατίας (θυμάστε το πόθεν έσχες για τη ροζ βίλα) να εκπροσωπήσει την χώρα στην Παγκόσμια Τράπεζα, με μισθό περί τα 10.000 ευρώ απ’ ό,τι διάβασα στα σχετικά ρεπορτάζ...
Οι πολιτικοί  αναλυτές διατείνονται πως η επιλογή του κ. Παπουτσή από τον κ. Βενιζέλο, αποτελούσε ένα ελιγμό του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ να εξασφαλίσει την ανοχή του ιδίου και του πελατειακού του μηχανισμού στις εσωκομματικές ισορροπίες  και προφανώς να ανακόψει και τις διαρροές του βαθέως ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά αποκαθιστώντας ένα από τα πλέον επιφανή παιδιά του κομματικού «σωλήνα» της μεταπολίτευσης.
Και εμείς που νομίζαμε πως ο διαπρύσιος αντιμνημονιακός και σαφώς αριστερός λόγος του «βαθέως» κράτους αποσκοπεί  οπουδήποτε αλλού πέραν της εξασφάλισης των ιδίων συμφερόντων αυτών που τον εκστομούν και των πελατών που τους υποστηρίζουν...
Βεβαίως ο κ. Παπουτσής είναι το δεύτερο μέλος της οικογένειάς του που θα απασχοληθεί από την Παγκόσμια Τράπεζα, αφού όπως έχει δημοσιευτεί ήδη και η κόρη του  απασχολείται στο ίδιο οργανισμό, αποδεικνύοντας πως η Ελλάδα «εξάγει» και ας λένε τα αντίθετα...
Η περίπτωση του κ. Παπουτσή είναι μια από τις πλέον χαρακτηριστικές  της μεταπολίτευσης, που ακολουθεί το δόγμα πως πρέπει να «γαυγίζεις» για να σε ταΐζουν...
Οι συνδικαλιστές που άφηναν τα σκουπίδια στους κάδους, κατέβαζαν διακόπτες ή κλείνουν το κέντρο τρεις φορές τη μέρα το γνωρίζουν καλά αυτό... Απλά αυτοί θα μείνουν εδώ στην Ελλαδίτσα με τα άδεια ταμεία, ενώ οι «έξυπνοι» εξασφαλίζουν θέσεις σε διεθνείς οργανισμούς, «αξιοκρατικά» εννοείται...

Κώστας Στούπας
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1835063




ΣΧΕΤΙΚΑ 
(...)
Βουρ για διακοπές!
Ο πρόεδρος πρώτα έβγαλε το σακάκι και προσεκτικά το κρέμασε στη ράχη της καρέκλας. Μετά έβγαλε το μανικετόκουμπο κι έπειτα τύλιξε το μανίκι του πουκαμίσου του όσο πιο ψηλά μπορούσε, για να μην το λερώσει. Στη συνέχεια, αργά και αποφασιστικά, όπως του ταιριάζει, χωρίς περιττούς μορφασμούς αηδίας, βύθισε το χέρι μέσα στα στάσιμα βρωμόνερα της πολιτικής. Ενιωσε με τα δάκτυλα τη λιγδερή επιφάνεια του ιζήματος, αλλά δεν δίστασε: το έξυσε, το ανακάτεψε και από όλα τα ξεχασμένα, τα θλιβερά, τα σάπια και τα ψόφια που βγήκαν κάτω από τη λάσπη, αυτός διάλεξε τον Χρηστάρα τον Παπουτσή και τον διόρισε εκπρόσωπο της Ελλάδος στη World Bank. Ποιον; Τον Παπουτσή! Στο επίσημο βιογραφικό του οποίου σημειώνεται ότι «μιλά αγγλικά και γαλλικά»... Κατόπιν αυτού, έχει νόημα να συζητούμε αν θα σωθεί αυτή η χώρα; Ξεχάστε το, αγαπητοί μου. Ξεχάστε ΦΑΠ, εφορίες, πόθεν έσχες, τρόικες, λογαριασμούς και πάμε, βουρ, όλοι για διακοπές!
(...)
Του Στέφανου Κασιμάτη
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/07/2013_509269



Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη 
Στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''