Ένα οδοιπορικό στη Μικρασία του Ηράκλειτου και της Αφροδίτης ...
Greek city-unions in Anatolia, Blue are Ion cities
Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν από τον Φρόιντ, ο «Έρως και Αντέρως», γλυπτή σύνθεση δύο σωμάτων αξεδιάλυτα δεμένων στην αντίθεσή τους, ξεχωρίζει για τη διεισδυτικότητα και την πρωτοτυπία του στο Μουσείο της Εφέσου. Μια «ψυχαναλυτική» οξυδέρκεια που προσεγγίζει και ο δημιουργός της Μελπομένης, μούσας του θεάτρου, που κρατά στο χέρι το προσωπείο της, στο Μουσείο της Αφροδισιάδας, στο σύνορο περίπου Λυδίας, Καρίας και Φρυγίας.
Το λάξεμα της αντίθεσης, στο φόντο μιας άλλης, ανάμεσα στο άψυχο υλικό του γλύπτη και τη ζωντάνια της σύγκρουσης, ταιριάζει όσο πουθενά αλλού εδώ, στην Έφεσο, πατρίδα του Ηράκλειτου, ιδρυτή της Διαλεκτικής, επιστήμης των αντιθέσεων. Η Έφεσος ήταν στο κέντρο του Πανιωνίου, του ιωνικού δωδεκάπολου του Ηροδότου, που περιελάμβανε δέκα ιωνικές πόλεις, τη Σάμο και τη Χίο. Εδώ γεννήθηκε η Επιστήμη, η Φυσική Φιλοσοφία και η Διαλεκτική, μπήκαν οι βάσεις της Λογικής, των Μαθηματικών και της Μουσικής, μελέτησαν και δίδαξαν ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Αναξαγόρας, ο Αναξιμένης, ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας, εδώ γεννήθηκε η έννοια του (κοινωνικού) ατόμου. Από την Ιωνία προήλθε ο Ηρόδοτος, στη Χίο βρίσκουμε τις πρώτες μορφές Δημοκρατίας και στην πολιτική φιλοσοφία των Ιώνων τα πρώτα σκιρτήματα της δημοκρατικής σκέψης. Η τέχνη τους, και ιδίως η αρχιτεκτονική τους, μεταβαίνει από τον εντυπωσιακό όγκο και το μέγεθος της Ανατολής στην κομψότητα της σαμαρωτής στέγης, που μοιάζει να συμβολίζει την ισηγορία στην ανατέλλουσα κοινωνία των πολιτών.
Καθώς φεύγει η μέρα, μόνος στο άβατο του ναού του Απόλλωνα, στα Δίδυμα, ένα από τα «επτά θαύματα», ακολουθώ τη νοητή τροχιά των δύο κιόνων που τείνουν στο άπειρο. Αναρωτιέμαι πού βρήκαν οι Φυσικοί Φιλόσοφοι της Ιωνίας τη διανοητική και ηθική δύναμη να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη ίσως επανάσταση στην πνευματική ιστορία του ανθρώπου, συγκρίσιμη με το σήκωμα του πιθήκου στα δύο του πόδια.
Παγκόσμιο κέντρο
Βοήθησε ίσως το φυσικό περιβάλλον, με τις διαρκείς εναλλαγές του τοπίου και του καιρού και την ηπιότητά του. Ακόμα μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η εμφάνιση της πόλης-κράτους, των πρώτων αυτόνομων θεσμών της, η μεγαλύτερη ανεξαρτησία, η ελευθερία και ο δυναμισμός των εποίκων, που άφησαν τις μητέρες-πατρίδες, κληρονομώντας τον πολιτισμό τους, όχι όμως και τα δεσμά τους. Και, ασφαλώς, το εμπόριο, που κέντρο του παγκόσμιο υπήρξε η Ιωνία. Οι σοφοί της έμαθαν πολλά από τα μυστικά των ανατολικών ιερατείων, επεξεργάστηκαν τη γνώση που απέκτησαν και την επεξέτειναν, για να τη διατυπώσουν πρώτη φορά στην επιστημονική γλώσσα, που και σήμερα χρησιμοποιούμε, και να την κάνουν τελικά δημόσιο κτήμα.
Μέχρι τότε, η φύση ήταν μια ανεξιχνίαστη, απειλητική πραγματικότητα. Οι Ίωνες Φυσικοί Φιλόσοφοι έδιωξαν από αυτή τους θεούς, την υπέβαλαν στην επιστημονική μελέτη και άνοιξαν το δρόμο στον άνθρωπο να κυριαρχήσει απάνω της. Έναν αιώνα αργότερα, η νέα αυτοπεποίθηση του Έλληνα γέννησε τον πολίτη. Από τους πιο υποψιασμένους πρωτεργάτες αυτής της επανάστασης, όπως ο Ηράκλειτος, δεν διέφυγε η ηθική σημασία του επιστημονικού τους εγχειρήματος, τελικός σκοπός του οποίου, κατά τον Ίωνα φιλόσοφο, δεν μπορεί να είναι άλλος από το δελφικό «ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ».
Διώχνοντας τους θεούς από τη φύση και ανακαλύπτοντας το (κοινωνικό) άτομο, οι Ίωνες –όπως και οι Θρακιώτες λίγο αργότερα, ο επιφανής εκπρόσωπος των οποίων Πρωταγόρας θα γίνει ο θεωρητικός της άμεσης Δημοκρατίας–, επέτρεψαν στους Αθηναίους και τους άλλους Έλληνες να διώξουν, έναν αιώνα αργότερα, τους θεούς και από την κοινωνία, να απαλλαγούν από το φόβο τους, περιορίζοντάς τους στον Όλυμπο και αποδίδοντάς τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Μπόρεσαν έτσι να αμφισβητήσουν την ιερή προέλευση αρχόντων και νόμων, θεμελιώνοντας το αξεπέραστο θαύμα της αθηναϊκής τέχνης και Δημοκρατίας.
Στην Έφεσο πήγα από μια ξαφνική παρόρμηση. Αγνοούσα την προέλευσή της, ώσπου ένιωσα μια απώλεια μαθαίνοντας ότι δεν μπορώ να περπατήσω τη «δεύτερη Έφεσο» του Ηράκλειτου, που έπνιξε ο Λυσίμαχος. Θα έβλεπα μόνο την τρίτη, των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών Χρόνων. Και χωρίς Ιθάκη όμως, το ταξίδι άξιζε. Ανεβαίνοντας προς το «σπίτι της Παναγιάς», όπου τελειώνει κατά ένα θρύλο το βίο της, αντίκρισα από μια στροφή το επιβλητικό θέαμα της πρωτεύουσας της ρωμαϊκής Ανατολής, της «τράπεζας της Ασίας», κατά τον Αίλιο Αριστείδη. Διέκρινα το θέατρο, 25.000 θέσεων, τη Βιβλιοθήκη του Κέλσου, δεύτερη μετά την αλεξανδρινή, στην αρχή της Λεωφόρου των Μαρμάρων. Εκεί που, ακολουθώντας τη χαραγμένη στο οδόστρωμα απεικόνιση της κόρης και του χρήματος, θα οδηγηθώ στο ναό του Έρωτα, δείγμα όχι μόνο της ελευθερίας με την οποία αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι τον (εκτός οικογενείας) έρωτα, αλλά και των μάλλον «αποχαλινωμένων» ηθών που επικρατούσαν στο ελευθεριάζον κλίμα της αυτοκρατορίας.
Μαζί με την Πομπηία, η Έφεσος είναι η μεγαλύτερη και καλύτερα σωζόμενη μεγαλούπολη της αρχαιότητας, με 350.000 πληθυσμό στην ακμή της (100.000 δούλοι). Δεν υπάρχουν, βέβαια, τα εξαώροφα κτίριά της, με τον ανώτερο όροφο πιο πίσω και τον κατώτερο και με αισθητικά και πολεοδομικά κριτήρια πολύ ανώτερα από τα σημερινά, ο διαβάτης όμως θα δει στη Λεωφόρο των Κουρητών τα ίχνη του νοσοκομείου και του φαρμακείου. Στο Μνημείο του Αδριανού, που ανακηρύχθηκε θεός, θα δει τη Μέδουσα και την Τύχη να προδίδουν τον καλοκρυμμένο φόβο που συνοδεύει πάντα τη δύναμη.
Η αυτοκρατορία...
Δύσκολα θα υποπτευτείτε εδώ την άλλη όψη της αυτοκρατορίας. Η Αίθουσα των Μονομάχων, στο Μουσείο, εισάγει βέβαια, από μια περιορισμένη όμως σκοπιά, το θέμα της βαρβαρότητας, περιλαμβανομένης και αυτής των πληβείων, που οι αυτοκράτορες τροφοδοτούσαν με «άρτο και θεάματα» και έκαναν όχλο για να τον ικανοποιούν και να τον ηγεμονεύσουν. Δεν υπάρχει όμως ακόμη Μουσείο για τα δεκάδες εκατομμύρια ψυχές που στέναξαν κάτω από την μπότα των ρωμαϊκών λεγεώνων στα χρόνια της αρχαίας «παγκοσμιοποίησης», για τις ψυχές που η οργή και ο πόνος τους γκρέμισαν τον αρχαίο κόσμο και τους θεούς του, γεννώντας το χριστιανισμό. Ίσως είναι φυσικό σε έναν κόσμο που όχι μόνο δεν έχει λύσει τα κοινωνικά του προβλήματα, αλλά και η τεχνολογία του τον κάνει ίσως πιο επικίνδυνο και παρωχημένο από το ρωμαϊκό imperium. Πόσο καλύτεροι είναι από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες αυτοί που κυβερνάνε σήμερα τον κόσμο μας από το City, τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον;
Αντί να κατευνάσει την περιέργειά μου, η επίσκεψη στην Έφεσο την τροφοδότησε. Νοίκιασα αυτοκίνητο και τράβηξα νότια. Κάθισα στις θέσεις των αρχόντων, στο κομψό θεατράκι της Πριήνης, μπήκα στα καμαρίνια του θεάτρου στη Μίλητο, είδα τις γυναίκες στην Ιασώ μαζεμένες να ετοιμάζουν το σαββατιάτικο γλέντι του χωριού. Αντιλαμβανόμενος ότι τον φωτογράφιζα, ο άντρας με την πίπιζα, από την ομάδα των μουσικών, ύψωσε με ένταση το κορμί του και την πίπιζα, λες και ήθελε να φτάσει τον ουρανό, αδειάζοντας τα πνευμόνια του και βγάζοντας, υποπτεύομαι, τον ίδιο μαγικό ήχο που αντηχεί στο Αιγαίο από τότε που ίδρυσαν αυτό το ψαροχώρι οι Αμαζόνες και το περπάτησε η Ασπασία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=65663&category_id=100
20-9-2013
ΣΧΕΤΙΚΑ
Greek city-unions in Anatolia, Blue are Ion cities
15th-century map showing Ionia.
Classical Greece
- Hellenic world.
Τhe region of Ionia in Asia Minor.
Ephesus
Ephesus (/ˈɛfəsəs/ Greek: Ἔφεσος Ephesos; Turkish: Efes)
was an ancient Greek city, and later a major Roman city,
on the coast of Ionia
Eros and Anteros:
