Το φίδι που τους κλώσησε

(...)

Τα κοινωνικά ερείπια που σωριάζουν γύρω μας η κρίση και η ομοιοπαθητική των μνημονίων αποτελούν χωρίς αμφιβολία το θερμοκήπιο της αποσύνθεσης, της πνευματικής σύγχυσης που διαχέεται στην κοινωνία, της κατάρρευσης κάθε ίχνους εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και στη δημοκρατική διαδικασία. Ωστόσο, αυτή η αποσύνθεση, η σύγχυση και η δυσπιστία δεν μεταμορφώνονται αυτόματα σε πολιτική στήριξη του φασισμού. Αυτή είναι μια βολική ερμηνεία για όσους θέλουν να κρύψουν ότι εδώ και χρόνια λειτουργούν ως πονηροί διαμεσολαβητές ιδεών, αντιλήψεων και πολιτικών πρακτικών που σήμερα τις βρίσκουν απέναντί τους απειλητικές, θηριώδεις, αιματηρές. Μαύρο φίδι που τους  έφαγε. Κι ας το κλώσησαν στοργικά…

1.  Το φίδι που τους κλώσησε 

Μπα; Εκπλήσσεσθε που οι χρυσαυγίτες έκαναν πρόβες στο Πέραμα και στο Κερατσίνι για τις «νύχτες κρυστάλλων» του μέλλοντός μας; Εξοργίζεστε που έχουν στο ενεργητικό τους επισήμως το πρώτο θύμα (τα άλλα έχουν χαθεί στα αστυνομικά αρχεία, γιατί ήταν μελαψοί, κανείς δεν είδε, κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν αναζήτησε); Απορείτε και εξίστασθε που ένα γραφικό ναζιστικό γκρουπούσκουλο εξελίσσεται σε πανελλαδικής δικτύωσης ένοπλη συμμορία με επιρροή που ήταν αδιανόητη πριν από δύο χρόνια; Πανικοβάλλεστε που η ανοιχτά εγκληματική δράση της δεν περιορίζει τη δημοσκοπική της επέλαση; Τρέμετε στην ιδέα ότι η Χ.Α. μπορεί όχι απλώς να εξελιχθεί στον τρίτο βασικό πόλο του πολιτικού συστήματος, αλλά να κερδίσει την ηγεμονία στα δεξιά του φάσματος; Λιποθυμάτε στο ενδεχόμενο ότι θα χρειαστεί ή να την ηρωοποιήσετε μέσα από πανικόβλητα τεχνάσματα «διωγμού» της ή να συνδιαλλαγείτε μαζί της, έστω και με κάποιο μετριοπαθές τμήμα της – αν υπάρχει; Αγανακτείτε που διογκώνεται η επιρροή ενός τόσο ασύμβατου -υποτίθεται- με τα ευρωπαϊκά και κοινοβουλευτικά ήθη μορφώματος;

Κακώς! Κακώς, κάκιστα εκπλήσσεσθε, εξοργίζεσθε, απορείτε, εξίστασθε, πανικοβάλλεστε, τρέμετε, λιποθυμάτε, αγανακτείτε. Είναι δικό σας επίτευγμα η δημιουργία και η γιγάντωσή της. Εσείς κλωσήσατε και εξακολουθείτε να κλωσάτε το αυγό απ’ το οποίο έσκασε. Οι αποκρουστικές της ιδέες βρίσκονται στο ιδεολογικό DNA σας, ο ρυπαρός λόγος της είναι κρυμμένος στα προγράμματά σας, οι πρακτικές της είναι κομμάτι της ιστορίας σας και τη δική της ατζέντα υποκλέπτετε συστηματικά από τότε που εισέβαλε στο προσκήνιο. Αν και αυτή προηγήθηκε στην υποκλοπή, αντιγράφοντας από τα δικά σας παλιά τεφτέρια.

Ας ξεφυλλίσουμε μαζί μερικές σελίδες απ’ αυτά τα τεφτέρια, μπας και φρεσκάρετε τη μνήμη σας, μπας και ξελαμπικάρει το μυαλό σας.

Πρώτον. 
Η Χρυσή Αυγή, έχοντας ψαρέψει για καιρό στα θολά νερά της αντιμνημονιακής φλυαρίας, αφού προπόνησε τα τάγματα εφόδου της στα κεφάλια μεταναστών, έβγαλε στο φως τον σκληρό ιδεολογικό της πυρήνα: τον αντικομμουνισμό. Οι νεοναζί, όπως απέδειξαν οι «πρόβες» στο Πέραμα και αλλού, βρίσκονται σε διάταξη αναμέτρησης με την Αριστερά και με κάθε τι που θεωρούν ότι βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της. Το χρυσαυγίτικο μίσος για την Αριστερά, όμως, αποτελεί την ακραία συμπύκνωση της προσφιλούς τα τελευταία χρόνια στη νεοφιλελεύθερη Δεξιά θεωρίας: για όλα τα σημερινά δεινά φταίει η Αριστερά, που επί της ουσίας κυβερνούσε τη χώρα. Με τον «κρατισμό», τις «συντεχνίες», τα «διεφθαρμένα συνδικάτα», τα καταστροφικά «κεκτημένα» της Μεταπολίτευσης.

 Δεύτερον.

 Η Χρυσή Αυγή ανέλαβε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία για λογαριασμό της όλης Δεξιάς. Παρά τις ποικίλες μεταλλάξεις της και τους εκσυγχρονισμούς της, η συντηρητική παράταξη ουδέποτε έκοψε πλήρως τους δεσμούς της με την Ακροδεξιά, η οποία συνδέθηκε με τις πιο μελανές σελίδες της νεότερης ιστορίας: τον δωσιλογισμό της Κατοχής, τον εμφύλιο, το μετεμφυλιακό παρακράτος, τη χούντα, τα μεταπολιτευτικά «σταγονίδια». Δύο από τους πέντε μεταπολιτευτικούς αρχηγούς της υπήρξαν γόνοι ανθρώπων που υπηρέτησαν άμεσα το κατοχικό καθεστώς. Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, αλλά ο συμβολισμός του γεγονότος είναι ισχυρός. Έχει κι η Αριστερά πάμπολλους ανοιχτούς λογαριασμούς της με την Ιστορία, αλλά έχει λογοδοτήσει σκληρά γι’ αυτούς. Η Δεξιά όχι μόνο δεν λογοδότησε, αλλά εγκατέστησε στον θρόνο των νικητών του Εμφυλίου τις ποικίλες και διαδοχικές εκφράσεις του δωσιλογισμού. Η αναβίωση, λοιπόν, της διπολικής έντασης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς κονιορτοποίησε την επίφαση «εθνικής συμφιλίωσης» πάνω στην οποία νανουρίστηκε η Μεταπολίτευση. Και νομιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή να ανάγει γιορτές μίσους τύπου Μελιγαλά σε προνομιακό πεδίο μιας ιστορικής ρεβάνς για λογαριασμό της όλης Δεξιάς.

Τρίτον. 

Αν αυτές οι ιστορικής υφής διαφορές φαίνονται εντελώς αδιάφορες για τις γενιές που δεν έχουν μνήμες Εθνικής Αντίστασης, Εμφυλίου, δικτατορίας, δεν είναι αδιάφορη η αναβάπτιση της Ακροδεξιάς εντός της κυβέρνησης της μνημονιακής «σωτηρίας». Πριν η Χ.Α. αποκτήσει πανελλαδικό ακροατήριο, κήρυκες των σημαντικότερων από τις φασίζουσες, ρατσιστικές, μυστικιστικές, εθνοφυλετικές και αντικοινοβουλευτικές της απόψεις ήταν πρόσωπα που σήμερα βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της διακυβέρνησης, ως αναγεννημένοι φιλελεύθεροι, φιλότιμοι «μεταρρυθμιστές» και αμείλικτοι διώκτες του νεοναζισμού. Σήμερα, μας απευθύνονται λες κι είμαστε Λωτοφάγοι.

Τέταρτον. 

Η συντριβή κάθε έννοιας εθνικής και κρατικής κυριαρχίας, ο ευτελισμός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας από τους εκπροσώπους των πιστωτών αλλά και από τους ζηλωτές του περίφημου «κοινοβουλευτικού τόξου», ο υποβιβασμός της Βουλής σε όργανο τυπικής επικύρωσης κατά παραγγελία νομοθετημάτων, δίνουν υπόσταση στον φυλετικό εθνικισμό και στον αντικοινοβουλευτισμό της Χ.Α. Η νεοναζιστική οργάνωση υπόσχεται ένα υποκατάστατο της τσακισμένης εθνικής αξιοπρέπειας. Ευαγγελίζεται την ανάκτηση της χαμένης ταυτότητας των νεοελλήνων, με μιαν «ελληνοποίηση» των πάντων: της απασχόλησης, της επιχειρηματικότητας, των παραγωγικών δομών, της εκπαίδευσης, του κράτους. Αποφεύγει επικίνδυνες «λεπτομέρειες», όπως για παράδειγμα πώς θα προκύψει η ενότητα συμφερόντων μεταξύ της «ελληνικής» επιχειρηματικής ελίτ και των Ελλήνων εργαζόμενων και ανέργων. Και προσφεύγει σε πρακτικές λύσεις «συμφιλίωσης»: αδειάζει θέσεις εργασίας από μετανάστες, τις γεμίζει με ιθαγενείς και βγάζει και το σχετικό μεροκάματο μέσα από τις «μεσιτικές» εργασίες που προσφέρει σε επιχειρηματίες.

Πέμπτον.

 Η κυβέρνηση, όπως και οι Ευρωπαίοι εταίροι που δηλώνουν με περισσή υπεροψία και υποκρισία αλλεργικοί στον νεοναζισμό, βαφτίζουν το κρέας ψάρι και τη διάλυση του κράτους «μεταρρύθμιση». Παρά την αγωνιώδη προσπάθεια να δοθεί στα μνημόνια ο χαρακτήρας μιας οδυνηρής αλλά βαθιάς εξυγίανσης της χώρας, η αίσθηση που αποκομίζει ο μέσος πολίτης είναι μια προϊούσα αποσύνθεσή του κράτους στις στοιχειώδεις λειτουργίες του. Το αίσθημα της ανασφάλειας που προκαλεί η απορύθμιση των κρατικών δομών καθιστά θελκτική την ισχύ που επιχειρεί να εκπέμψει η Χ.Α. και δελεαστική την προσφορά της να υποκαταστήσει αυτή το κράτος, είτε στο πεδίο της ασφάλειας είτε στο πεδίο της οικονομικής στήριξης. Όπως συνέβη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, το κενό εξουσίας που άφησαν τα καταρρεύσαντα καθεστώτα το κάλυψε το οργανωμένο έγκλημα, με πολιτικό μανδύα ή και χωρίς αυτόν.

Συμπέρασμα: 

Τα κοινωνικά ερείπια που σωριάζουν γύρω μας η κρίση και η ομοιοπαθητική των μνημονίων αποτελούν χωρίς αμφιβολία το θερμοκήπιο της αποσύνθεσης, της πνευματικής σύγχυσης που διαχέεται στην κοινωνία, της κατάρρευσης κάθε ίχνους εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και στη δημοκρατική διαδικασία. Ωστόσο, αυτή η αποσύνθεση, η σύγχυση και η δυσπιστία δεν μεταμορφώνονται αυτόματα σε πολιτική στήριξη του φασισμού. Αυτή είναι μια βολική ερμηνεία για όσους θέλουν να κρύψουν ότι εδώ και χρόνια λειτουργούν ως πονηροί διαμεσολαβητές ιδεών, αντιλήψεων και πολιτικών πρακτικών που σήμερα τις βρίσκουν απέναντί τους απειλητικές, θηριώδεις, αιματηρές. Μαύρο φίδι που τους έφαγε. Κι ας το κλώσησαν στοργικά…

α το μι το σχετικράτους. ΑονΕλλσημαντικ

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις

Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα

Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία

Έλληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη-

Κι αν ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη

με δυο καταδίκες βαριές πάνω στην πλάτη

Δυο φτερά από γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα

που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσ’ απ’ την πένα

και κάνουν γύρω μου να μοιάζουν μάταια

ειδικά όσα θυσιάστηκαν για μένα...

Μα,

Δεν θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται

Δεν θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει

Μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι

Ίσως να φταίει η επόμενη μέρα που πλησιάζει

Γι αυτό σου λέω, όλα καλά ηρέμησε

τα ζόρια σου, τα ζόρια μου

Κοίτα ψηλά τ’ αστέρια

Απόψε μοιάζουν να ’ναι τόσο φωτεινά

Το θέμα είναι να παίζεις τη μπάλα σωστά στα χέρια

Τραβάει ο καθένας μάγκα μου τα ζόρια του

και κουβαλάει το δικό του το σταυρό

Τί με ρωτάς πώς περνώ, τι να σου πω;

Δόξα τα λεφτά, έχουμε θεό...

Killa P (Παύλου Φύσσα), «Ζόρια» («Ηλιοκαψίματα», 2012) 

(Επενδυτής, 21/9/2013)

ΠΗΓΗ:http://kibi-blog.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html 

2.   Οι ουσιώδεις διαφορές

Ναζιστικές και εγκληματικές συμμορίες “λευκής υπεροχής” υπάρχουν παντού: το καλοκαίρι του 2003 είχα ακολουθήσει τα ίχνη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το Πουλάσκι του Τενεσί – όπου το 1865 ιδρύθηκε η Κου Κλουξ Κλαν – μέχρι το Ντάλλας του Τέξας όπου οι Hammerskins έκαναν μαύρες γιορτές. Για λίγες εβδομάδες προσπαθούσα να καταλάβω τι μεταμορφώνει έναν άνθρωπο σε πολιτικό εγκληματία και ποια είναι τα ψυχικά του γνωρίσματα. Είναι άραγε, «κατά τα άλλα», φυσιολογικός; Τρέφει τα προβλεπόμενα αισθήματα για την οικογένεια και τους φίλους του μολονότι η ζωή του ορίζεται από εγκάρδιο μίσος; Έχει ηθικό σύστημα - έστω παραμορφωμένο - ή ενεργεί χωρίς καμιά ηθική αξία; Υπάρχει συλλογική ευθύνη «κατασκευής δημίων» ή πρόκειται για ατέλεια της ανθρώπινης φύσης;

Όπως και να συγκροτούνται οι εγκληματικές ομάδες στον υπόλοιπο κόσμο, στην Ελλάδα η δημιουργία και η δράση τους είναι, προς το παρόν, πιο ελεύθερες απ’ όσο αλλού. Λείπει το θεσμικό πλαίσιο και η πολιτική κουλτούρα που θα τις τοποθετούσε εκτός πολιτικού και κοινωνικού mainstream, δηλαδή στον σχεδόν αβλαβή χώρο του περιθωρίου (fringe) όπου συνωστίζονται τρελοί του θεού, σατιρικές ή αναχρονιστικές ομάδες (π.χ. μοναρχικοί σε παραδοσιακά αβασίλευτες δημοκρατίες), διάφοροι σχηματισμοί κυνηγών φραγκόκοτας, «βαρελοφρόνων», οπαδών του Έλβις Πρίσλεϋ και του Ντόναλντ Ντακ. Με λίγα λόγια, η πρώτη ουσιώδης διαφορά του πολιτικού μας συστήματος από εκείνα των ανεπτυγμένων χωρών είναι η μη εφαρμογή των νόμων σχετικά με τη σύσταση συμμοριών - οι νόμοι αυτοί ισχύουν και εφαρμόζονται αλλού με σχετική συνέπεια. Για παράδειγμα, η συμμετοχή των Hammerskins στο αμερικανικό κογκρέσο πρέπει να θεωρείται στοιχείο πολιτικής φαντασίας, όπως θεωρείται στοιχείο πολιτικής φαντασίας η εκλογή βουλευτή του κόμματος των «Μασκαράδων» (Fancy Dress Party) στη Βρετανία.

Η δεύτερη αιτία της ελευθερίας που απολαμβάνουν οι ναζιστικές ομάδες στην Ελλάδα –η οποία συνυφαίνεται με τα κενά της νομοθεσίας και τη γενική ατημελησία ως προς τους νόμους- είναι η διάχυσή τους στο κοινωνικό σώμα. Στις περισσότερες χώρες, οι ναζιστικές ομάδες είναι, όχι μόνο θεσμικά αλλά κοινωνικά αποκομμένες: δεν διατηρούν σχέσεις ούτε με το πολιτικό σύστημα, ούτε με τα όργανα του κράτους – ακροβατούν στο όριο μιας de facto παρανομίας. Η αμερικανική και ευρωπαϊκή δεξιά, ακόμα κι εκείνη που πιστεύει στην υπεροχή της λευκής φυλής, διαχωρίζεται με σαφήνεια από τους ναζιστές και γενικότερα από όσους χρησιμοποιούν βία. Πολλά από τα ζητήματα που συζητώνται ακόμα στην Ελλάδα –όπως π.χ. οι οδηγίες χρήσεως της πολιτικής τρομοκρατίας- έχουν κλείσει προ πολλού: καμιά φορά ακούγονται στους κύκλους των πρωτοετών των αριστερών πανεπιστημίων. Όσο για την είσδυση ναζιστικών ιδεών στην αστυνομία και στο σύστημα της δικαιοσύνης είναι μάλλον αδιανόητες. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, η γενική ατιμωρησία αφορά ήδη από το 1980 και τη Χρυσή Αυγή: αν η άσκηση βίας τιμωρούνταν όπως προβλέπουν οι νόμοι, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε εξελιχθεί σε κόμμα του κοινοβουλίου – θα παρέμενε μια παλιοπαρέα ψυχασθενών με τάση για φαλάκρα.

Η τρίτη αιτία της αναβάθμισης της Χρυσής Αυγής είναι αξιοποίησή της από την πλευρά της δεξιάς. Στην Ελλάδα η παραδοσιακή δεξιά είναι πρόθυμη για όλους τους συμβιβασμούς – εν κατακλείδι, επιδεικνύει ανοησία: από την ερωτοτροπία με οργανώσεις του περιθωρίου δεν προκύπτει τίποτα καλό για τις οργανώσεις του mainstream. Εκτός δηλαδή του ότι τέτοιες προσεγγίσεις είναι ανήθικες, δεν επιφέρουν θετικό αποτέλεσμα: στην περίπτωση της συντηρητικής παράταξης, οι ψηφοφόροι της κεντροδεξιάς αποξενώνονται και οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς αποενοχοποιούνται.

Η τέταρτη αιτία και μια ακόμα ουσιώδης διαφορά της Ελλάδας από τον υπόλοιπο κόσμο είναι η επίμονα επιλεκτική ιστορική μνήμη: για παράδειγμα, το Ολοκαύτωμα κατέχει δευτερεύουσα θέση (εξαιτίας του λαϊκού αντισημιτισμού), ενώ καλλιεργείται το εμφυλιακό μίσος διαμέσου των επετείων στον Γράμμο, στο Βίτσι και στον Μελιγαλά. Εξυπακούεται ότι οι νεότεροι που συμμετέχουν σε τέτοιες επετείους δεν έχουν παρά νεφελώδεις πληροφορίες για τα ιστορικά γεγονότα - κυριαρχεί το συναίσθημα το οποίο μπορεί να οδηγήσει διαταραγμένα άτομα σε αποτρόπαιες πράξεις: αμάθεια, φανατισμός, πνεύμα αγέλης.

Εξάλλου, στην Ελλάδα διαφέρει η στάση των δημοσιογράφων. Πριν από μερικές εβδομάδες, ο κ. Πορτοσάλτε ευχήθηκε, με χαρακτηριστική επιπολαιότητα, στον κ. Κασιδιάρη «καλή επιτυχία» στις δημοτικές εκλογές: στο σημείο αυτό έκλεισα το ραδιόφωνο. Το ίδιο έχει συμβεί με πολλά μέσα ενημέρωσης που αντιμετώπισαν τη ΧΑ ως ένα κόμμα “σαν όλα τα άλλα”. Απορώ ακόμα πώς πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές κτλ μοιράζονταν τις ίδιες τηλεοπτικές εκπομπές με Χρυσαυγίτες, κάθονταν στο ίδιο τραπέζι και δήθεν προσπαθούσαν να συζητήσουν μαζί τους. Όχι, αυτός ο συγχρωτισμός δεν απαντάται “και εις Παρισίους”. Ούτε χρειάζονται φόνοι για να εφαρμοστεί ο νόμος και το ηθικό δίκαιο. Καμιά φορά, σε αμερικανικά ρεάλιτι σόου (τύπου trash) εμφανίζονται μέλη ακροδεξιών οργανώσεων: πρόκειται για άτομα με νοσηρή παχυσαρκία και ελλειμματική οδοντοστοιχία – οι σποραδικές εμφανίσεις τους στην τηλεόραση υπογραμμίζουν τον περιθωριακό τους χαρακτήρα, δεν τους καταξιώνουν στο mainstream.

Τέλος, τίθεται και πάλι ένα ζήτημα υπανάπτυξης. Το ότι ένα ποσοστό του «λαού» ψήφισε μια συμμορία δεν είναι αποτέλεσμα του περιβόητου μνημονίου. Είναι αποτέλεσμα τόσο της έλλειψης αρετής αυτού του «λαού», όσο και της χρόνιας αποτυχίας των πολιτικών δυνάμεων που συνθέτουν το τοπικό σύστημα. Οι αριστεροί εθνολαϊκιστές δικαιολογούν τις πράξεις του λαού και πασχίζουν να τον συνετίσουν και να τον προσεταιριστούν – και, όπως είναι φυσικό, για να το επιτύχουν, χρησιμοποιούν τα εργαλεία και το πολιτικό ύφος που καταλαβαίνει αυτός ο ασυνάρτητος λαός.

Το ότι βρισκόμαστε ακόμα στο αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό στάδιο δίνει πολλές πληροφορίες για την πολιτική μας ταυτότητα – είναι σαν να αναγνωρίζουμε ότι η ελληνική δημοκρατία, οι νόμοι, οι θεσμοί, οι ηγεσίες, η πολιτική κουλτούρα, δεν επαρκούν για να αφοπλίσουν τα φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία και να τα τοποθετήσουν στη θέση μιας γελοιογραφίας.

Σώτη Τριανταφύλλου
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=27810
22-9-2013






3. Τείχος Μη Ανοχής, όχι Ποινικοποίηση
Δύο είναι οι σύμμαχοι των Ναζί: Πρώτον, η απελπισία των πολλών που δημιουργεί η αυτοτροφοδοτούμενη κρίση, καθώς και η εμφανής ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού να την αντιμετωπίσει. Και, δεύτερον, οι σπασμωδικές αντιδράσεις μας απέναντι στους Ναζί την ώρα που ξεχειλίζουμε από θυμό.
Δύο είναι οι χείριστοι σύμβουλοί μας για θέματα πολιτειακά: Το πένθος και η οργή. Το θέαμα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής να προκαλούν έπειτα από δολοφονικές επιθέσεις μας ωθεί στο αίτημα να τεθεί εκτός νομιμότητας το κόμμα των ερπετών. Θα ήταν μεγάλο σφάλμα.
Βασική διαφορά μας με τους Ναζί είναι η ανοχή στον Άλλο, στον Διαφορετικό, στον Διαφωνούντα.
Βασική διαφορά μας μαζί τους είναι ότι απορρίπτουμε την ιδέα πως έχουμε το δικαίωμα της καταστολής (της κρατικής ή ιδιωτικής βίας) εναντίον γονιδίων, ιδεών, σεξουαλικότητας που διαφέρουν από τα δικά μας γονίδια, τις δικές μας ιδέες, τη δική μας σεξουαλικότητα.
Βασικό στοιχείο που μας ενώνει, κόντρα στους Ναζί και ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες μεταξύ μας διαφωνίες μας, είναι η πεποίθηση πως τους αξίζει μηδενική ανοχή. Όχι όμως ότι πρέπει να διώκονται ποινικά οι ιδέες τους! Κι εδώ έγκειται το δύσκολο εγχείρημα: Πώς να συνδυαστεί η μηδενική ανοχή στους Ναζί με τη μη ποινικοποίηση των ιδεών και χωρίς να απαγορευτεί η συμμετοχή του απεχθούς κόμματός τους στην εκλογική διαδικασία.
Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως είναι αναγκαίο να το προσπαθήσουμε.
Αν δεν κάνουμε τίποτα, και απλά συνεχίσουμε ως κοινωνία να ανεχόμαστε τα δηλητηριώδη, ρατσιστικά χρυσαυγίτικα συσσίτια στις γειτονιές, τις απειλές τους στις καφετέριες και στους δρόμους, τις επιθέσεις τους κ.λπ., θα βρεθούμε υπόλογοι στην Ιστορία.
Αν, από την άλλη, ταμπουρωθούμε πίσω από τη νομική απαγόρευση και ποινικοποίηση της Χρυσής Αυγής, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο δώρο στους Ναζί – αποδεχόμενοι την ιδέα ότι η πλειοψηφία δικαιούται να εφαρμόζει μέτρα καταστολής εναντίον ιδεών που δεν της αρέσουν.
Η ποινικοποίηση των ναζιστικών ιδεών και κομμάτων είναι, εν τέλει, όχι μόνο αναποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησής τους, και ιδεολογική ήττα των δημοκρατών, αλλά και η «εύκολη λύση». Κι όπως συμβαίνει παντού και πάντα, οι «εύκολες λύσεις» μόνο λύσεις δεν είναι.
Ποια εναλλακτική έχουμε; Έχουμε την εναλλακτική, ως κοινωνία, ως γειτονιές, ως πολίτες, να εφαρμόσουμε τη Μη Ανοχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελληνικού χώρου.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου, κάθε φορά που Χρυσαυγίτες τολμούν να μοιράσουν τα φυλλάδιά τους σε κάποια λαϊκή αγορά, στα διόδια, στα προαύλια των σχολείων, τουλάχιστον χίλιοι πολίτες (Δεξιοί, Αριστεροί, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, ανεξάρτητοι κ.λπ.) να μαζεύονται και να τους γιουχάρουν, να τους αντιπαρατίθενται χωρίς φόβο αλλά και χωρίς πάθος, με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα να αποδυναμωθεί η δική τους έφεση προς τη βία.
Όσο για τη Βουλή, ονειρεύομαι μια κοινή στάση Μη Ανοχής προς τους Ναζί όλων των υπόλοιπων βουλευτών, χωρίς καμία διάθεση από κανέναν τους να χρησιμοποιήσει την αντιπαράθεση με τη Χρυσή Αυγή για να κερδίσει πόντους στο μεταξύ τους ανταγωνιστικό παίγνιο.
Βέβαια, μια τέτοια στάση Μη Ανοχής απέναντι στους Ναζί απαιτεί δουλειά, μας θέτει σε κίνδυνο (όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με άτομα που λατρεύουν τη βία), ζητά από εμάς ξεβόλεμα.
Είναι κατανοητό γιατί πολλοί προτιμούν την «κρατικοποίηση» της λύσης, μέσα από τη νομική ποινικοποίηση της Χρυσής Αυγής. Όμως, σε αυτό το πεδίο μάχης εναντίον της αναβίωσης του χειρότερου εφιάλτη της ανθρωπότητας, η λύση πρέπει να δοθεί από την ιδιωτική και την αυθόρμητα συλλογική πρωτοβουλία πολιτών που αποφασίζουν να ορθώσουν Τείχος Μη Ανοχής απέναντι στους Ναζί, χωρίς να καταφεύγουν στην εύκολη λύση τού να ζητήσουν από το κράτος να βγάλει κι αυτό το φίδι από την τρύπα.

Γιάνης Βαρουφάκης
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=27760