Οι εραστές μιας ξεπεσμένης σαραντάρας
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
1.
Όσο ο Πρωθυπουργός αγόρευε στο βήμα, εγώ έψαχνα στο ακροατήριο. Πάγωνα την εικόνα να τσεκάρω πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στα γενέθλια. Και κάθε φορά που ο «αποφασιστικός» λόγος του Αντώνη έπιανε κορύφωση αυτοί χειροκροτούσαν.
Κατέγραψα πρώην και νυν υπουργούς, κρατικοδίαιτους εκδότες, κομματάρχες, πρώην διοικητές οργανισμών, «θαμώνες» τηλεοπτικών εκπομπών και μέλη επιχειρηματικών οικογενειών, συνδεδεμένων δεκαετίες με τη μεγάλη «κεντροδεξιά» παράταξη. Ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται ο καθένας τους σε κάθε ρίμα κενού λόγου που ο ομιλητής ξεστόμιζε στην ομιλία του.
Πιστεύω ότι κυριαρχούσαν δύο σκέψεις στα μυαλά όλων. Μια πρώτη φυσιολογική και μια δεύτερη, τεχνηέντως αποδεκτή. Επειδή είχα κάποιες λίγες ευκαιρίες να ακούσω τις απόψεις κάποιων από αυτούς για τον Σαμαρά και την πολιτική του, ξέρω καλά ότι ούτε ένας από το ακροατήριο δεν συμμερίζεται την ελάχιστη ελπίδα προόδου για το κόμμα και το μέλλον του αρχηγού του. Από την άλλη, όμως, η ταυτότητά τους, το προφίλ τους, η υπόστασή τους δεν τους επιτρέπει να μην χειροκροτούν. Αυτό το κόμμα ήταν το «σπίτι» τους, η «πατρίδα» τους, ο χώρος κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας που τους εξασφάλισε κύρος, δύναμη και αναγνώριση για δεκαετίες. Δεν θα ήταν ανέντιμο να το απαρνηθούν;
Κακά τα ψέματα, η Νέα Δημοκρατία εξέθρεψε μόνη τους «εραστές» της, διεγείροντας πάθη και μοιραία ένστικτα σε τρεις γενιές. Μπορεί να μην ήταν τόσο φλογερή, όσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπήρξε γενναιόδωρη και γαλαντόμα με τόσα αδηφάγα μάτια και κορμιά που έβρισκαν καταφύγιο στο «νεοκλασικό» της. Κάποιοι μπαινόβγαιναν στην κρεβατοκάμαρά της τακτικά και κάποιοι άλλοι ενίοτε και περιστασιακά. Για τους περισσότερους όμως είχε φλογερή διάθεση ή τουλάχιστον μια ζεστή αγκαλιά.
Να γιατί χειροκροτούν ακόμα οι εραστές της. Γιατί αυτή η «αρχόντισσα» της μεταπολίτευσης, γερασμένη πια και ζαρωμένη σαν ξεπεσμένη θεούσα, τους εξασφάλισε τα δύο μεγαλύτερα αφροδισιακά που κάθε Έλληνας πάντα επιθυμεί: Δύναμη και εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχτισε τη νεόπλουτη αστική τάξη μετά το ΄81, μπορεί να πήρε τη μερίδα του λέοντος στη μεταπολίτευση αλλά και η Ν.Δ. δεν έχασε τη δυναμική της. Από τη μια συντήρησε τα παλιά της δίκτυα, και από την άλλη έγινε κάποια στιγμή και η ίδια ΠΑΣΟΚ…
Αυτό είναι πλέον το στενό ακροατήριο της Ν.Δ. Κι από πίσω καμία ανανέωση, καμία καινούρια τάση, κανένα ενδιαφέρον από σοβαρούς ανθρώπους που θα ήθελαν να συνδράμουν σε μελλοντικές «κατακτήσεις». Στο αμφιθέατρο δεν υπήρχε ούτε ένας επιστήμονας, ένας σημαντικός καλλιτέχνης, ένας νέος επιχειρηματίας, ένας νέος άνθρωπος που διέπρεψε κάπου. Δεν υπήρχε έστω μια μικρή αντιπροσώπευση των πνευματικών ανθρώπων της χώρας, της υγιούς οικονομίας. Υπάρχουν άραγε ακόμα μέλη του κόμματος; Πώς πιστεύει ο Σαμαράς και η παρέα του ότι θα συνεχίσει να υφίσταται, όταν εκλείψει ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν ο Τσίπρας κυβερνήσει και αποδειχθεί πόσο «αρνάκι» και πειθήνιος στο σύστημα είναι…
Δυστυχώς για την κοινωνία μας, και τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν πεθάνει. Ποτέ δεν μπόρεσαν να σταθούν «κυρίες», εκπροσωπώντας αξιοπρεπώς τις προοδευτικές και τις συντηρητικές τάσεις, όπως σε άλλες χώρες. Παραδόθηκαν γρήγορα στις ορέξεις των «εραστών» τους, χωρίς αιδώ και συστολή. Αυτοί είναι που κρατούν τώρα τα κακοφορμισμένα κουφάρια τους στο υπόγειο για να εισπράττουν τη σύνταξή τους… Για πόσο, όμως, ακόμα;
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΜΠΟΥΚΑΣ
5-10-2014
.jpg)
2.
Η επί της Στέγης Ομιλία
Και τον χαρακτηρίζουμε καλά προετοιμασμένο, όχι μόνο για τις μελετημένες χειρονομίες, το κλείσιμο του ματιού, το χάδι προς την λαμπερή γραβάτα του, αλλά και το ότι κατάφερε να μη γελάσει σε κάποια σημεία του λόγου του, σημεία που μόνο γέλιο μπορούν να σκορπίσουν ακόμη και σε έναν κόσμο αρκετά ταλαιπωρημένο.
Όταν λες ότι η Ελλάδα θα έχει τόσο αέριο που θα μοιράζει και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, και δεν σκας ένα χαμόγελο, θα πει πως είσαι πια ένας μεγάλος ηθοποιός. Όταν κάνεις λόγο για την εξαιρετική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας και μένεις σοβαρός, ενώ ξέρουμε ότι πριν από λίγες εβδομάδες, εσύ και ο κατά φαντασίαν Ταλεϋρανδίσκος των Εξωτερικών τα έχετε κάνει θάλασσα με την Ουκρανία και τη Ρωσία, τότε ελέγχεις απόλυτα τα εκφραστικά σου μέσα. Αμ εκείνο το καλαμπούρι ότι έρχεται η Άνοιξη(όχι η δική σου η χρεωκοπημένη) μέσα στο καταχείμωνο για τα (καταχρεωμένα και σε αδιέξοδες καταστάσεις μπλεγμένα) Ναυπηγεία, πού το βάζεις; Όταν επί πλέον έχουν διαλυθεί οι επιχειρήσεις των υπεργολάβων και τα σχολεία των λαϊκών συνοικιών δεν βγάζουν πλέον νέους μορφωμένους επάνω στις μηχανουργικές τέχνες και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη την ελέγχουν οι γνωστοί μαφιόζοι, πετάς -όντας στη Συγγρού- ένα πυροτέχνημα, θεωρώντας πως το Πέραμα είναι πολύ μακριά.
Δεν γέλασε, τέλος, όταν έδειξε προς τον θρονιασμένο στην πρώτη σειρά Κ. Καραμανλή, λέγοντας πως το 2009 ο τότε πρωθυπουργός φώναξε τους άλλους αρχηγούς να βοηθήσουν (όταν του είχε πλέον εξηγήσει ο Σουφλιάς ότι η οικονομία της Ελλάδας ταυτιζόταν με τη λέξη Χάος), κι εκείνοι δεν… (Ούτε βέβαια ο Καραμανλής δεν καταδέχθηκε να γελάσει).
Ακόμη πιο πολύ ενθουσιασμό σκόρπισε στο ακροατήριο ο ομιλητής όταν ανακοίνωσε πως μέσα στα μεγάλα και εθνοσωτήρια έργα που θα κάνει η κυβέρνηση θα είναι και τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Γιατί, βέβαια, αυτό ήταν κάτι που λείπει πιο πολύ κι από το ψωμί, στην Ελλάδα των διαλυμένων και μεθοδικά στερημένων από πόρους Δημόσιων Πανεπιστημίων. Ώστε να μη φεύγουν στο εξωτερικό τα (πλούσια) παιδιά μας, να μένουν κοντά στον μπαμπά και στη μαμά.
Η Αρχαία Ελλάδα δεν γλύτωσε από το να ενταχθεί και αυτή σε μια άκρως καιροσκοπική πολιτική ομιλία. Και θυμηθήκαμε ότι μόλις το πρωί, ο πολύ άξιος γι' αυτή τη θέση Υπουργός Πολιτισμού έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια όλο τον κόσμο που είχε ταξιδέψει μέχρι τα Αντικύθηρα, για να έχει πρόσβαση στις θαλάσσιες, αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, έρευνες. Γείωσε και απογοήτευσε όχι μόνον τους «ρουφιάνους» δημοσιογράφους, Έλληνες και ξένους, αλλά και τους πρεσβευτές ξένων χωρών και τους χορηγούς των ερευνών, απαγορεύοντας να ανακοινωθεί το παραμικρό. Και αυτό γιατί ήθελε οι ανακοινώσεις να γίνουν από την πολιτική ηγεσία, προσφέροντας στον εαυτό του ή, αν δώσει ο Θεός, εκδούλευση και στον χιουμορίστα χθεσινό ομιλητή. Και ήταν σαν να ήξερε πως ο προϊστάμενός του το βράδυ θα δήλωνε, στα σοβαρά, ότι θέλει «Μια Ελλάδα για τους υπερήφανους, όχι για τους δουλοπρεπείς». Και τι άλλο μας θύμισε αστραπιαία η λέξη υπερήφανος; Εκείνον τον «υπερήφανο» σκηνοθέτη που ύμνησε τον πρωθυπουργό του και αμέσως έγινε διευθυντής στο, καλή ώρα τώρα σε εκκίνηση, Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Γι' αυτό λέω πως το χιούμορ περίσσεψε στην ομιλία αλλά όταν ο ομιλητής το σκόρπαγε απλόχερα οι νοικοκυραίοι μάλλον είχαν πια ναρκωθεί.
Καλή νύχτα μας βρε, ο ομιλητής στη Στέγη φλυαρούσε υπέροχα.
ΑΛΚΗΣ ΓΑΛΔΑΔΑΣ
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=36805