Turkey and the EU: Old Routine and New Tensions.
Since Turkey started accession negotiations with the EU in 2005, a relatively predictable dialogue has unfolded about chapters, which are either opened or blocked, and political criteria, which are fulfilled either sufficiently or less so. Recently, discussions also took place on modernizing the EU-Turkey Customs Union, implementing visa liberalization, and readmitting irregular migrants. As slow or frustrating as it was at times, this comfortable routine remained immune from hard politics.
EU-Turkey relations are now in a different era. The “new Turkey”—the term used by the country’s president after successive presidential and legislative elections—finds itself in a multipronged conflictual situation of prime importance to the EU over the war in Syria, the self-proclaimed Islamic State, and the refugee crisis. At the same time, Ankara is caught in rather tense interactions with the United States over U.S. support for Syrian Kurdish forces and with Russia following Turkey’s downing of a Russian military aircraft on November 24.
On top of their old routine, the EU and Turkey now have much more daunting issues on their plates: Do they work together against the Islamic State, and do they see the refugee crisis as a joint challenge?
At a summit in Brussels on November 29, the two sides are expected to agree on an EU-Turkey refugee action plan. The agreement will provide financial support for refugees in Turkey in the form of humanitarian support, education, and job creation in exchange for better control of human traffickers. The deal will also include a positive EU impulse to reenergize Turkey’s accession negotiations and accelerate visa facilitation talks, both to be implemented within the existing framework of strict conditionality. Observers should look carefully: the EU will not lower its standards on the rule of law, a domain in which Turkey has been hugely backsliding in the past two years, including this week.
While the refugee action plan might just look like money for concessions, the underlying issue is the free hand enjoyed by traffickers operating in broad daylight on the Aegean coast. This is an enormous business of some €1 billion ($1.1 billion) a year: by the end of 2015, over 700,000 asylum seekers, mostly Syrians, Afghans, and Pakistanis, will have crossed from Turkey to Greece, each paying an average of €1,000–1,500 (a very conservative estimate) to traffickers on Turkey’s coastline. Getting this shameful and deadly racket under control is now the key issue.
Meanwhile, the focus of EU politics—and therefore of discussions with Turkey—has shifted dramatically toward Islamic State terrorism. Despite an optimistic Western narrative, the Islamist group is resilient and expanding in Sinai and Libya. It was recently able to cause some 500 deaths in thirty-five days in Turkey, the Middle East, and Western Europe. Islamic State operatives have challenged the police in France and Belgium, and inquiries have revealed connections between the perpetrators of recent killings and jihadists moving to and from Syria via Turkey.
From a counterterrorism standpoint, the recent spate of coordinated terrorist attacks is a quantum leap. From a European political standpoint, it is an earthquake.
Although many observers see an emerging anti–Islamic State coalition involving Russia, the United States, and France, this will translate into little more than minimal military cooperation to avoid accidental mishaps. This is not overly surprising because Russia’s objectives—first rescuing Syrian President Bashar al-Assad from the brink of deposal, then going after the Islamic State—differ substantially from the aims of the U.S.-led coalition.
The November 15–16 G20 meeting in Antalya showed that the United States, Europe, and Russia now have a common objective: stopping the well-documented flow of smuggled oil from Islamic State–controlled territory into Turkey. Russia claims that it has destroyed 500 oil tankers in Islamic State–held territory, while the United States said it had wiped out some 280. The West and Russia see severing one of the Islamic State’s main financial resources as a critical issue. Despite Ankara’s denials, Turkey is now openly criticized for its lack of action on the issue. Also, the transit of jihadists via Turkey, despite some improvements, remains a major source of concern, especially for France and Belgium.
Turkey’s priority objectives in Syria—the fall of the Assad regime, the establishment of a safe zone or no-fly zone, and the containment of the Syrian Kurds—have long been out of reach. The fate of Assad has become a secondary priority for the West, at least in the short term. U.S. President Barack Obama has publicly rejected the idea of a safe zone. And the Syrian Kurds have become essential partners for the United States, which has provided them with close air support and special forces on the ground, and won the political endorsement of Russian President Vladimir Putin in his speech to the UN General Assembly on September 28.
The November 13 Paris attacks and the refugee crisis are true game changers. Despite the oddity of the Syrian chessboard, the Islamic State has now become a common target for the United States, Europe, and Russia. As a result, Turkey’s ambivalent narrative on the Islamist group and its benign neglect on refugee traffickers are under close scrutiny.
Seen from Paris or Washington, there is a need for a thorough clarification of Turkey’s policy on Syria. Pro-Western political narratives from the Turkish leadership will not suffice at a time when smothering the Islamic State has become an overwhelming political priority for Western powers.
The despicable carnage in the heart of Turkey’s capital on October 10, when two bombs killed over 100 people, should be seen as a turning point—just as the downing of a Russian airliner over the Sinai on October 31 or the Paris massacres, events that led policies to be readjusted accordingly. Despite Ankara’s right to protect its sovereignty, the tragic incident between the Russian and Turkish air forces on November 24 is a serious complicating factor.
As the Islamic State wages a brutal war in Europe, with command centers in Syria, and the refugee crisis takes on a critical societal dimension, Turkey’s strategic foreign policy choices are more pivotal than ever. On November 29 in Brussels, the words and unequivocal commitments of Turkey—a NATO member and an EU candidate country—will be closely scrutinized.
27-11-2015
http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=62104
ΣΧΕΤΙΚΑ
του Marc Pierini
Από το 2005 που η Τουρκία ξεκίνησε τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, έχει ξετυλιχθεί ένας σχετικά προβλέψιμος διάλογος για τα κεφάλαια, τα οποία είτε ανοίγουν είτε μπλοκάρονται, και τα πολιτικά κριτήρια, τα οποία είτε πληρούνται επαρκώς είτε λιγότερο. Προσφάτως, έλαβαν επίσης χώρα συζητήσεις για τον εκσυγχρονισμό της τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας, εφαρμόζοντας την απελευθέρωση της visa και την επανεισδοχή των παράνομων μεταναστών. Όσο αργή και απογοητευτική ήταν κάποιες φορές, αυτή η άνετη ρουτίνα παρέμεινε απρόσβλητη από τις πολιτικές δυσκολίες.
Οι σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας διανύουν τώρα μια διαφορετική εποχή. Η "νέα Τουρκία" -ο όρος που χρησιμοποιήθηκε από τον πρόεδρο της χώρας μετά από τις διαδοχικές πετυχημένες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές- βρίσκεται σε μια πολύπλευρη συγκρουσιακή κατάσταση πρωταρχικής σημασίας για την ΕΕ σχετικά με τον πόλεμο στη Συρία, το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος και την προσφυγική κρίση. Την ίδια στιγμή, η Άγκυρα βρέθηκε σε αρκετά τεταμένες αλληλεπιδράσεις με τις ΗΠΑ σχετικά με την στήριξή τους στις κουρδικές δυνάμεις της Συρίας και με την Ρωσία μετά από την κατάρριψη ενός ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την Τουρκία στις 24 Νοεμβρίου.
Στην κορυφή της παλιάς τους ρουτίνας, οι ΕΕ και Τουρκία έχουν τώρα πολύ πιο δύσκολα θέματα μπροστά τους: εργάζονται μαζί εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και βλέπουν την προσφυγική κρίση ως μια κοινή πρόκληση;
Στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες στις 29 Νοεμβρίου, οι δύο πλευρές αναμενόταν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο δράσης για το προσφυγικό . Η συμφωνία θα παρέχει οικονομική στήριξη για τους πρόσφυγες στην Τουρκία με την μορφή ανθρωπιστικής στήριξης, εκπαίδευσης και δημιουργίας θέσεων εργασίας με αντάλλαγμα τον καλύτερο έλεγχο των λαθρεμπόρων. Η συμφωνία θα περιλαμβάνει επίσης μια θετική ώθηση από την ΕΕ ώστε να δώσει ξανά πνοή στις διαπραγματεύσεις ένταξης της Τουρκίας και να επισπεύσει τις συνομιλίες για τη διευκόλυνση των θεωρήσεων. Και τα δύο πρέπει να εφαρμοστούν εντός του υφιστάμενου πλαισίου των αυστηρών προϋποθέσεων. Οι παρατηρητές θα πρέπει να προσέξουν: η ΕΕ δεν θα μειώσει τα standard της σχετικά με το κράτος δικαίου, έναν τομέα στον οποίο η Τουρκία υποαποδίδει τα τελευταία δύο χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας εβδομάδας.
Ενώ το σχέδιο δράσης για το προσφυγικό θα μπορούσε να μοιάζει απλώς σαν μια ανταλλαγή χρημάτων έναντι παραχωρήσεων, το βασικό πρόβλημα είναι η ελευθερία που απολάμβαναν οι διακινητές που λειτουργούν στο φως της ημέρας στις ακτές του Αιγαίου. Πρόκειται για μια τεράστια "αγορά" περίπου 1 δισ. ευρώ ετησίως: μέχρι το τέλος του 2015, περίπου 700.000 αιτούντες ασύλου, κυρίως Σύριοι, Αφγανοί και πακιστανοί, θα έχουν περάσει από την Τουρκία στην Ελλάδα, πληρώνοντας ο κάθε ένας κατά μέσο όρο 1000-1500 ευρώ (σε μια πολύ συντηρητική εκτίμηση) στους διακινητές στις ακτές της Τουρκίας.
Τώρα το βασικό θέμα είναι να τεθεί υπό έλεγχο αυτό το επαίσχυντο και θανατηφόρο ζήτημα.
Στο μεταξύ, το επίκεντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής –και ως εκ τούτου των συζητήσεων με την Τουρκία- έχει αλλάξει δραματικά προς την τρομοκρατία του Ισλαμικού Κράτους. Παρά την αισιόδοξη δυτική αφήγηση, η ισλαμική οργάνωση είναι ανθεκτική και διευρύνεται στο Σινά και στη Λιβύη. Προσφάτως προκάλεσε 500 θανάτους σε 35 ημέρες στην Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και τη Δυτική Ευρώπη. Στελέχη του Ισλαμικού Κράτους έχουν προκαλέσει την αστυνομία στη Γαλλία και στο Βέλγιο, και οι έρευνες έχουν αποκαλύψει συνδέσεις μεταξύ των δραστών των προσφάτων δολοφονιών και οι τζιχαντιστές μπαινοβγαίνουν από τη Συρία μέσω της Τουρκίας.
Από την άποψη της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, η πρόσφατη έξαρση των συντονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων, είναι ένα κβαντικό άλμα. Από μια ευρωπαϊκή πολιτική σκοπιά, είναι ένας σεισμός.
Αν και πολλοί παρατηρητές βλέπουν μια αναδυόμενη συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους που να περιλαμβάνει την Ρωσία, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, αυτό θα μεταφραστεί σε κάτι περισσότερο από την ελάχιστη στρατιωτική συνεργασία, για την αποφυγή ατυχιών. Αυτό δεν είναι υπερβολικά περίεργο διότι οι στόχοι της Ρωσίας –πρώτα η διάσωση του Σύριου προέδρου Bashar al-Assad από το χείλος της έκπτωσης, στη συνέχεια η αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους- διαφέρουν σημαντικά από τους στόχους της συμμαχίας υπό αμερικανική ηγεσία.
Η σύνοδος της G20 στις 15-16 Νοεμβρίου στην Αττάλεια, απέδειξε ότι οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Ρωσία έχουν τώρα έναν κοινό στόχο: να σταματήσουν την ροή του λαθρεμπορίου πετρελαίου από τα ελεγχόμενα από το Ισλαμικό Κράτος εδάφη εντός της Τουρκίας. Η Ρωσία ισχυρίζεται ότι έχει καταστρέψει 500 πετρελαϊκά τάνκερ στην περιοχή που ελέγχεται από το Ισλαμικό Κράτος, ενώ οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι κατέστρεψαν περίπου 280. Η Δύση και η Ρωσία θεωρούν κρίσιμο ζήτημα το να αποκοπεί μία από τις κύριες χρηματοδοτικές πηγές του Ισλαμικού Κράτους. Παρά τις αρνήσεις της Άγκυρας, η Τουρκία τώρα δέχεται ισχυρή κριτική για την έλλειψη δράσης της σε αυτό το ζήτημα. Επίσης, η διέλευση των τζιχαντιστών μέσω της Τουρκίας, παρά τις κάποιες βελτιώσεις, παραμένει μεγάλη πηγή ανησυχίας, ιδιαίτερα για τη Γαλλία και το Βέλγιο.
Οι προτεραιότητες της Τουρκίας στη Συρία –η πτώση του καθεστώτος Assad, η δημιουργία μιας ασφαλούς ζώνης ή μιας ζώνης μη πτήσεων, και ο περιορισμός των Κούρδων της Συρίας- είναι εδώ και καιρό εκτός στόχων. Η τύχη του Assad έχει γίνει δευτερεύουσα προτεραιότητα για την Δύση, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Obama έχει δημοσίως απορρίψει την ιδέα μιας ασφαλούς ζώνης. Και οι Κούρδοι της Συρίας έχουν καταστεί απαραίτητοι εταίροι για τις ΗΠΑ, η οποία τους παράσχει στενή αεροπορική στήριξη και ειδικές δυνάμεις επί του εδάφους, και κέρδισαν την πολιτική έγκριση του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin στην ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, στις 28 Σεπτεμβρίου.
Οι επιθέσεις στις 13 Νοεμβρίου στο Παρίσι και η προσφυγική κρίση, είναι πραγματικοί game changers. Παρά την μοναδικότητα της συριακής σκακιέρας, το Ισλαμικό Κράτος έχει γίνει τώρα κοινός στόχος για τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ρωσία. Ως αποτέλεσμα η αμφίθυμη αφήγηση της Τουρκίας για την ισλαμική οργάνωση και η αμέλειά της για τους διακινητές προσφύγων, βρίσκονται υπό στενή εποπτεία.
Όπως εκλαμβάνεται από το Παρίσι ή την Ουάσιγκτον, υπάρχει ανάγκη για έναν σαφή καθορισμό της τουρκικής πολιτικής σχετικά με τη Συρία. Οι φιλοδυτικές πολιτικές αφηγήσεις από την τουρκική ηγεσία δεν θα είναι αρκετές σε μια στιγμή που η καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους έχει γίνει μια συντριπτική πολιτική προτεραιότητα για τις δυτικές δυνάμεις.
Το κατάπτυστο μακελειό στην καρδιά της τουρκικής πρωτεύουσας στις 10 Οκτωβρίου, όταν δύο βόμβες σκότωσαν περισσότερους από 100 ανθρώπους, θα πρέπει να θεωρηθεί ως σημείο καμπής –όπως και η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου πάνω από το Σινά στις 31 Οκτωβρίου ή οι σφαγές στο Παρίσι, γεγονότα που οδηγούν σε ανάλογη αναπροσαρμογή τις πολιτικές. Παρά το δικαίωμα της Άγκυρας να προστατεύσει την κυριαρχία της, το τραγικό περιστατικό μεταξύ των ρωσικών και τουρκικών αεροπορικών δυνάμεων στις 24 Νοεμβρίου, είναι ένας σοβαρός παράγοντας που περιπλέκει τα πράγματα.
Καθώς το Ισλαμικό Κράτος διεξάγει έναν βίαιο πόλεμο στην Ευρώπη, με κέντρα διοίκησης στη Συρία, και η προσφυγική κρίση παίρνει μια κρίσιμη κοινωνική διάσταση, οι στρατηγικές επιλογές εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι πιο καίριες από ποτέ. Στις 29 Νοεμβρίου στις Βρυξέλλες, οι δηλώσεις και οι κατηγορηματικές δεσμεύσεις της Τουρκίας –μέλους του ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ χώρα- επρόκειτο να παρακολουθούνται στενά.
ΠΗΓΗ:http://www.capital.gr/story/3084656
30-11-2015