Donald John Trump, 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ...

  (1) Κάποιος να μαζέψει τον Τραμπ πριν γίνει η …μεγάλη ζημιά!
 Ο άνθρωπος είναι στον κόσμο του… 

  (2) Ο βάλτος της Ουάσιγκτον που θέλει να καθαρίσει ο Τραμπ:
 Γιατί απέτυχαν οι προηγούμενοι; 

(3) Πότε θα πλήξει ο «Τραμπισμός» την αμερικανική οικονομία;
(4) Το 46% των Αμερικανών δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έκτακτες δαπάνες.

 (5) Ποιοι είναι και τι θέλουν οι «λευκοί εθνικιστές».
 'Ενα φαινόμενο που σχετίζεται στενά με τον ρατσισμό. 

   (6) Τι σημαίνει η νίκη Trump για την Ουκρανία

 (7) Πώς βλέπει η Κίνα τον Ντόναλντ Τραμπ.

 File PHOTO: US business magnate Donald Trump (R), his daughter Ivanka tour shops inside the newly inaugurated Trump Towers Istanbul Mall before a press conference in Istanbul, Turkey 20 April 2012. The building has a 39 floor residence tower and 37 floor business tower. EPA, TOLGA BOZOGLU 

  Κάποιος να μαζέψει τον Τραμπ πριν γίνει η …μεγάλη ζημιά!

  Ο άνθρωπος είναι στον κόσμο του… 

Δεν παίζεται ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου η μεγάλη απειρία στα θέματα εξωτερικής πολιτικής θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντικά προβλήματα στο προσεχές μέλλον, αφού μη γνωρίζοντας τα θέματα που απασχολούν τις διμερείς σχέσεις της χώρας του με τις άλλες χώρες και πως αυτά αλληλεπιδρούν στο περιφερειακό και ενίοτε στο παγκόσμιο επίπεδο, αναλώνεται σε κολακευτικά λόγια στους συνομιλητές του, τα οποία θα μπορούσαν να ενοχλήσουν σημαντικούς γείτονες… 

Το παράδειγμα που αποτελεί την αφορμή του σημειώματος, είναι η συνομιλία που είχε με τον πρωθυπουργό του Πακιστάν, Ναουάζ Σαρίφ, ο οποίος του τηλεφώνησε να τον συγχαρεί και να τον καλέσει στο Πακιστάν, όπου τα λόγια του Τραμπ… ξεχείλιζαν από κολακευτικές αναφορές, σε βαθμό παρεξήγησης! 

Σύμφωνα με το TIME που καταγράφει τη στιχομυθία και σύμφωνα με πληροφορίες που αποδέσμευσε η πακιστανική κυβέρνηση, φέρεται να είπε στον Σαρίφ «είσαι ένας υπέροχος τύπος. Κάνεις εκπληκτική δουλειά η οποία είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού… ανυπομονώ να σε συναντήσω σύντομα. Τώρα που σου μιλάω πρωθυπουργέ, αισθάνομαι πως μιλώ σε ένα πρόσωπο που γνωρίζω επί μακρόν. Είμαι έτοιμος και επιθυμώ να παίξω οποιονδήποτε ρόλο που θα μου ζητήσεις, για να αντιμετωπίσουμε στα μεγάλα προβλήματα, βρίσκοντας λύσεις, θα είναι τιμή για μένα και θα το κάνω προσωπικά»! 

Για να καταλήξει, «σε παρακαλώ διαβίβασε στον πακιστανικό λαό ότι είναι εκπληκτικοί και πως όλοι οι Πακιστανοί που έχω γνωρίσει ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι»! Όσον αφορά την αποδοχή της πρόσκλησης, δήλωσε στον Σαρίφ ότι θα επιθυμούσε πολύ να έρθει σε μια φανταστική χώρα, έναν φανταστικό τόπο, με φανταστικό λαό! 

Είχε προλάβει μάλιστα να πει, ότι ο πακιστανικός λαός είναι από τους πιο έξυπνους και ζήτησε από τον Σαρίφ να τον καλέσει στο τηλέφωνο όποτε το επιθυμεί, ακόμα και πριν τις 20 Ιανουαρίου που θα αναλάβει κι επισήμως καθήκοντα! 

Ο τόνος και μόνο της συνδιάλεξης θα επαρκούσε για να ασκήσει κανείς κριτική, πολλώ δε μάλλον κάποιες από τις αναφορές που δεν θα ακουστούν και πολύ θετικά στην Ινδία – για να αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα – εκτός κι αν αποδειχθεί ότι έχει… επεξεργασμένο σχέδιο προσέγγισης της Κίνας αλά Κίσιντζερ που θα άλλαζε το τοπίο σε ολόκληρη την περιοχή – ενώ τίθεται και ένα ζήτημα συνέπειας με βάση τη ρητορική των παρελθόντων ετών, του ιδίου και πολλών στελεχών του επιτελείου του στον τομέα της εθνικής ασφάλειας.

 Το Πακιστάν είναι μια χώρα που κυβερνάται παρασκηνιακά από τις ένοπλες δυνάμεις. Είναι μια ισλαμική χώρα, κάτοχο πυρηνικών που έχουν αποκληθεί και ως «ισλαμική βόμβα», μια χώρα η οποία αποδεδειγμένα έχει χρησιμοποιήσει ισλαμιστές εξτρεμιστές για λόγους τόσο εσωτερικών ισορροπιών όσο και στο πλαίσιο των σχέσεων με το Αφγανιστάν, μια χώρα με την οποία παρότι αποτελεί ένα είδος στρατηγικού βάθους για το Ισλαμαμπάντ, οι σχέσεις είναι ταραγμένες. 

Από την άλλη πλευρά, ο Τραμπ και το επιτελείο του μιλούσαν πολύ σκληρά για τον ισλαμικό εξτρεμισμό, ενίοτε δε και για το ίδιο το Ισλάμ, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα ανησυχίας στις μουσουλμανικές χώρες. Άλλο αυτό όμως και άλλο σε αυτό το επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής μιας υπερδύναμης να εμφανίζεις οβιδιακές μεταμορφώσεις, δημιουργώντας κιόλας προσδοκίες που αφενός δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και αφετέρου μπορεί να χτυπήσουν όλα τα καμπανάκια συναγερμού στην ευρύτερη περιοχή και αλλού…  

DECEMBER 1, 2016 
 ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ 

http://mignatiou.com/2016/12/kapios-na-mazepsi-ton-trab-prin-gini-i-megali-zimia-o-anthropos-ine-ston-kosmo-tou/

TOPICS:Washington PostΒάλτοςΗΠΑΜπάρακ ΟμπάμαΟυάσιγκτονΤραμπ A NBC News television camera is seen on a tripod in the lobby of Trump Tower in New York, New York, USA. Representatives from a number of major television networks attended an off--the- record meeting with US President-elect Donald Trump, a meeting in which Trump reportedly criticized many of them for their work during the election. EPA, JUSTIN LANE 


 Ο βάλτος της Ουάσιγκτον που θέλει να καθαρίσει ο Τραμπ: 

  Γιατί απέτυχαν οι προηγούμενοι; 

Έχει γίνει το νέο λατρεμένο σλόγκαν που ακούει κανείς στα αμερικανικά προάστια και την μακρινή επαρχία. Δεν το έχω ακούσει προσωπικά γιατί δεν ζω εκεί. Ούτε τον θυμό και την απογοήτευση αυτών των ανθρώπων συμμερίζομαι, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Μάλλον επειδή, όπως λένε φίλοι εδώ στην πρωτεύουσα, όταν βλέπεις κάτι από πολύ κοντά, χάνεις ολόκληρη την εικόνα.

  Οι κάτοικοι της περιφέρειας απαιτούν, σαν να έφτασε η ώρα της κρίσης «να καθαρίσει επιτέλους ο βάλτος της Ουάσιγκτον» και οι ιστορικοί εκνευρισμένοι, διευκρινίζουν και πάλι στον υπόλοιπο πλανήτη, ότι «όχι, η αμερικανική πρωτεύουσα δεν χτίστηκε πάνω σε βάλτο.» Το hashtag #draintheswamp στο twitter, έχει γίνει η νέα απολαυστική πλατφόρμα ιδεών και προτάσεων, για το πως μπορεί να συμβεί αυτό. 

 «Μα πως θα καθαρίσει η Ουάσιγκτον από την διαπλοκή;» αναρωτιούνται οι πάντες «για να γίνει αυτό θα πρέπει να μετακομίσουν όλοι οι κάτοικοί της» σχολιάζει η Washington Post, με σαφώς σαρκαστική διάθεση απέναντι στις λαϊκίστικες εξαγγελίες που κάθε τετραετία κοσμούν τον δημόσιο διάλογο, για να αποσυρθούν διακριτικά, περίπου μετά την ορκωμοσία. Εκεί, γύρω στις 20 Ιανουαρίου.

  Δύσκολοι καιροί για όσους ζουν στην πρωτεύουσα του έθνους. Έχουν μπει για τα καλά στο στόχαστρο των υπόλοιπων συμπολιτών τους και αποκαλούνται πια απροκάλυπτα ως οι απόλυτοι εκφραστές του λεγόμενου συστήματος και οι πιο αφοσιωμένοι υπηρέτες του κατεστημένου. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε η Washington Post, δύο είναι οι λέξεις με τις οποίες χαρακτηρίζουν τους λεγόμενους Washingtonians οι υπόλοιποι Αμερικάνοι.Διεφθαρμένους και αλαζόνες. Κολακευτικό δεν το λες. 

 Κάποιοι εδώ περνούν στην αντεπίθεση και λένε, ότι απλώς η υπόλοιπη Αμερική θα ήθελε να είναι στην θέση τους αλλά δεν μπορεί. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο John Kelly στην γνωστή στήλη του «John Kelly’s Washington» οτι «ο βάλτος ενός ανθρώπου, είναι ο υδροβιότοπος ενός άλλου.» Και προσθέτει «δεν υπάρχει καμία άλλη πόλη στον κόσμο που οι πολιτικοί ξοδεύουν τόσα πολλά χρήματα και δυνάμεις για να μετακομίσουν και μόλις τα καταφέρουν, λένε οτι θέλουν να την αλλάξουν.» Έχει πράγματι μια αντιφατικότητα εάν το σκεφτείς καλά.

  Η αλήθεια είναι οτι αυτό το αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα πολιτικής-επιχειρηματικών συμφερόντων και ενίοτε μιντιακών συγκροτημάτων, έχει τόσο βαθιά τις ρίζες του στην Ουάσιγκτον, που οι προσπάθειες προηγούμενων προέδρων να το αντιμετωπίσουν-αν υποτεθεί βεβαίως ότι ήταν ειλικρινείς- απέβησαν άκαρπες. 

 Η αποκαλούμενη «περιστρεφόμενη πόρτα» βρέθηκε στο στόχαστρο και του Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος επιχείρησε ανεπιτυχώς να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο, θέτοντας τον περίφημο περιορισμό των «δύο ετών». Δηλαδή, την απαγόρευση εργασίας σε εταιρείες λόμπι για δύο χρόνια, αφότου ένα κυβερνητικό στέλεχος έφευγε από το administration. Πριν από τον Ομπάμα ήταν ο Τζωρτζ Μπους με τα ίδια φιλόδοξα σχέδια, ο Μπιλ Κλίντον νωρίτερα και πάει λέγοντας. 

 Το 1980 ο Ronald Reagan χρησιμοποίησε για πρώτη φορά αυτή την φράση υποσχόμενος οτι θα «καθαρίσει τον βάλτο της γραφειοκρατίας στην Ουάσιγκτον». Είναι μια υπόσχεση που πάντοτε πούλαγε. Αποτελεί κοινό μυστικό, ότι σε αυτή την πόλη «είτε είσαι στους από μέσα, είτε στους απ᾽ έξω». Και κανείς δεν θέλει να βρίσκεται απ᾽ έξω, διότι κάτι τέτοιο αναιρεί επί της ουσίας τον λόγο για τον οποίο επέλεξε να ζει εδώ. 

 Η άποψη ότι όλοι σε αυτό τον βάλτο είναι αλληλοεξαρτώμενοι και διαπλεκόμενοι μέσω συμφερόντων είναι περίπου αλήθεια, λέει το Bloomberg στο άρθρο «υπερασπίζοντας αυτόν τον βούρκο.» Οι λομπίστες έχουν προνομιακή πρόσβαση στην νομοθετική και εκτελεστική εξουσία για δύο λόγους. Πρώτον επειδή τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν χρηματοδοτούν παραδοσιακά μεμονωμένες πολιτικές εκστρατείες αλλά και τα ίδια τα κόμματα. Δεύτερον, λόγω των προσωπικών επαφών που έχουν αναπτύξει, καθώς όλοι έχουν περάσει από τις κυβερνήσεις ως στελέχη, πριν επιλέξουν την μακράν πιο κερδοφόρα ιδιωτική αγορά. Πρόκειται για την λεγόμενη «περιστρεφόμενη πόρτα» που λέγαμε νωρίτερα, η οποία οδηγεί σε ένα σύστημα στο οποίο όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Και το καθοριστικό στοιχείο είναι, ότι ο ένας γνωρίζει τις αδυναμίες αλλά και τα περισσότερα από τα κρυφά χαρτιά του άλλου. 

 Ο Jimmy Carter, είναι ένα καλό παράδειγμα προέδρου που εναντιώθηκε στο σύστημα και παρουσίασε την εικόνα του DC outsider, στελεχώνοντας την κυβέρνηση του με την λεγόμενη «μαφία της Τζόρτζια» δηλαδή συντοπίτες του από την εποχή που ήταν κυβερνήτης στην πολιτεία. Κανείς δεν είχε την παραμικρή εμπειρία για το πως δουλεύει το σύστημα, όπως γράφει ο αναλυτής Phillip Wallach στο Brookings, και αυτό φάνηκε πολύ γρήγορα. Ο Κάρτερ επιχείρησε να δώσει την εικόνα οτι δεν θα κάνει business as usual αλλά τελικά το σύστημα τον κατάπιε με ευκολία, όπως καταλήγει το εν λόγω δημοσίευμα με τίτλο «τι μπορεί να διδαχθεί ο Τραμπ από την αποτυχία του Κάρτερ να καθαρίσει τον βάλτο της Ουάσιγκτον.» Οι outsiders δεν είχαν ποτέ τύχη σε αυτή την πόλη, η οποία όπως αναφέρει εύστοχα το Business Insider «είναι μια κλειστή κοινωνία στην οποία αν καταφέρεις και μπεις, βγαίνεις επαγγελματικά κερδισμένος. Αλλά το θέμα είναι να καταφέρεις να μπεις.» 

 «Διαχρονικά ο Λευκός Οίκος, όλες οι κυβερνητικές υπηρεσίες και τα Υπουργεία βασίζονται σε πρωτοκλασσάτα και ευφυή στελέχη τα οποία διαθέτουν την ικανότητα να παράγουν πολιτική επί 24ώρου βάσεως και να καταστρώνουν ταχύτατα εναλλακτικά σενάρια για οποιοδήποτε θέμα προκύψει» λέει το Bloomberg. Και το Brookings προσθέτει πως ο Τραμπ θα πρέπει εκ των πραγμάτων να βασιστεί σε στελέχη που γνωρίζουν πως γίνεται η δουλειά στην Ουάσιγκτον. Πως δουλεύει το Κογκρέσο; Ποιές ισορροπίες δεν διαταράσσονται ποτέ; Τέτοια περίπτωση είναι ο Reince Priebus» καταλήγει. 

 Η αποφασιστικότητα πάντως με την οποία ο νέος Πρόεδρος λέει οτι θα καθαρίσει τον βάλτο του Beltway -δηλαδή την Ουάσιγκτον και τα προάστια του Μέριλαντ και της Βιρτζίνια- είναι πράγματι αξιοθαύμαστη. Τα πρώτα δείγματα ωστόσο από την μεταβατική ομάδα του, λένε άλλα. Σαν να ήρθε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, σχολιάζουν αναλυτές. Και ο ίδιος όταν ρωτήθηκε στο «60 minutes» γιατί τελικά στελεχώνει την μεταβατική του ομάδα με ανθρώπους τέτοιας κοπής είπε «μα, γιατί μόνο τέτοιοι υπάρχουν στην Ουάσιγκτον.» Το λεγόμενο ρεπουμπλικανικό κατεστημένο δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, κάτι που αποτυπώθηκε στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ο John MacCain και ο Mitt Romney που πλάσαραν εαυτούς ως συνεχιστές της εποχής Μπους, πλήρωσαν το τίμημα. Το ίδιο και η Χίλαρι, που προήλθε από τα σπλάχνα του ίδιου του συστήματος. Ο Τραμπ που πλάσαρε τον εαυτό του ως εχθρό αυτού του συστήματος και εκφραστή του εαυτού του και μόνο, δικαιώθηκε. 

 Αυτό που λέει τώρα ότι θα κάνει, είναι να απαγορεύσει στους κυβερνητικούς αξιωματούχους για πέντε χρόνια αφότου φύγουν από την κυβέρνηση να εργαστούν ως λομπίστες. Η εξαγγελία αυτή έχει προκαλέσει αναταραχή στους γνωστούς κύκλους της Ουάσιγκτον, αλλά και προβληματισμό στους ορθότερα σκεπτόμενους, διότι είναι γνωστό οτι τα λεγόμενα δυνατά και ικανά στελέχη της πιάτσας δεν θα έχουν πια κανένα απολύτως κίνητρο να απασχοληθούν σε κυβερνητικά πόστα. «Όσο και αν ακούγεται παράδοξο» όπως ανέφερε το Politico «όταν έρχεται η στιγμή της επιλογής ανάμεσα στο χρήμα και την πολιτική εξουσία, ολοένα και λιγότεροι επιλέγουν πια τον πολιτικό θώκο.» 

 Τα φιλόδοξα σχέδια του Τραμπ να καθαρίσει αυτόν τον βάλτο και να κάνει την διαφορά που δεν κατάφερε κανείς έως σήμερα, εμπεριέχουν τον κίνδυνο, όπως σχολιάζει η Washington Post, να μετατοπίσει τις δραστηριότητες των ομάδων πίεσης από την διαφάνεια στην οποία θεωρητικά βρίσκονται σήμερα, στην σκιά. Και περιγράφει ότι παρόμοιες περιοριστικές ρυθμίσεις εφαρμόστηκαν το 2007 στο πλαίσιο του νόμου Honest Leadership and Open Government. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ακριβώς το αντίθετο. Αντί δηλαδή να μειωθεί ο ρόλος και η επιρροή των ομάδων πίεσης, που ήταν και το ζητούμενο, καταγράφηκε εντυπωσιακή πτώση της αναφοράς των δραστηριοτήτων τους στο Lobbying Disclosure Act του 1995, σύμφωνα με την μελέτη του Tim LaPira «στην σκιά, πως οι λομπίστες οδηγήθηκαν εκεί» την οποία επικαλείται η Washington Post. 

 Όπως είπε ο πανίσχυρος ηγέτης της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στην Γερουσία Mitch McConnell, όταν ρωτήθηκε αν συμφωνεί με τα σχέδια του Τραμπ να καθαρίσει τον βάλτο της Ουάσιγκτον «αυτό δεν είναι κάτι που απασχολεί τον μέσο πολίτη, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα του.» Η αποστροφή του McConnell, ο οποίος θεωρείται ένας εκ των σημαντικότερων παιχτών στην Ουάσιγκτον και σκληρός εκφραστής του κατεστημένου, μεταφράστηκε από αναλυτές, ως μια ένδειξη των εμποδίων που θα συναντήσει ο Τραμπ στην προσπάθεια του να καθαρίσει τον βάλτο. Αν υποθέσουμε ότι επιχειρεί τελικά να το κάνει. Διότι το πιθανότερο είναι, όπως προβλέπουν έμπειροι αναλυτές εδώ στην Ουάσιγκτον, ότι θα κάνει απλώς οτι έκανε και ο Μπαράκ Ομπάμα. Θα ψεκάσει τον βάλτο. 

 NOVEMBER 30, 2016    
 Λένα Αργύρη, 
aνταποκρίτρια της ΕΡΤ στην Ουάσιγκτον 

 http://mignatiou.com/2016/11/o-valtos-tis-ouasigkton-pou-theli-na-katharisi-o-tramp-giati-apetichan-i-proigoumeni/



 Πότε θα πλήξει ο «Τραμπισμός» την αμερικανική οικονομία

Ας το ξεκαθαρίσουμε: η τοποθέτηση του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο είναι ένα επικό λάθος. Μακροπρόθεσμα, οι επιπτώσεις θα είναι τεράστιες μόνο και μόνο επειδή ίσως να έχει χαθεί η τελευταία καλή ευκαιρία για να καταπολεμηθεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

 Θα είναι, όμως, το μέγεθος της καταστροφής άμεσα αισθητό; Είναι φυσικό και ίσως δελεαστικό να προβλέψει κανείς μια ταχεία απόδοση ευθυνών ? κι εγώ ο ίδιος ενέδωσα σε αυτόν τον πειρασμό εκείνο το φρικτό βράδυ των εκλογών και πρόβλεψα πως είναι άμεση μια ύφεση στην παγκόσμια οικονομία. Αλλά συνήλθα γρήγορα. Ο τραμπισμός θα έχει τρομερές επιπτώσεις, αλλά θα παρέλθει χρόνος μέχρι να γίνουν αντιληπτές.

 Μην εκπλαγείτε από την άλλη πλευρά εάν υπάρξει επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Γιατί είμαι σχετικά αισιόδοξος για τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις της τοποθέτησης ενός τόσο φρικτού ανθρώπου με μια τόσο φρικτή ομάδα συνεργατών σε θέση ισχύος; Η απάντηση είναι ένας συνδυασμός γενικών αρχών και ειδικών περιστάσεων στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία.

 Πρώτον, οι γενικές αρχές. Πάντα υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στα μακροπρόθεσμα οφέλη της κοινωνίας ή ακόμη και της οικονομίας, και των οικονομικών επιδόσεων στο διάστημα των επόμενων τριμήνων. Η αποτυχία στη λήψη μέτρων για την προστασία του κλίματος μπορεί να είναι η καταδίκη του πολιτισμού, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα επηρεάσει και πώς τις καταναλωτικές δαπάνες το επόμενο έτος.

 Ακόμη και στο πεδίο της εμπορικής πολιτικής, το «σήμα κατατεθέν» της προεκλογικής εκστρατείας του κ. Τραμπ, οι επιπτώσεις θα είναι μακροπρόθεσμες. Μια επιστροφή στον προστατευτισμό και στους εμπορικούς πολέμους θα κάνουν φτωχότερη την παγκόσμια οικονομία με την πάροδο των ετών και ειδικότερα θα παραλύσουν τα φτωχότερα κράτη, που απεγνωσμένα χρειάζονται ανοικτές αγορές για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Αλλά προβλέψεις ότι οι δασμοί Τραμπ θα προκαλέσουν ύφεση δεν είχαν ποτέ καμία λογική. Ναι, θα εξάγουμε λιγότερα και επίσης θα εισάγουμε λιγότερα.

 Εχει προηγηθεί «πρόβα» αυτού του χάσματος ανάμεσα στις μακροχρόνιες επιπτώσεις στην κοινωνία και στην οικονομία με τις βραχυπρόθεσμες οικονομικές επιδόσεις. Η «πρόβα» αυτή είναι το δημοψήφισμα για το Brexit, όταν οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της αποχώρησής τους από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Το Brexit θα επιδεινώσει μακροπρόθεσμα τις οικονομικές συνθήκες στη Βρετανία. Αλλά η αντίληψη ότι θα προκαλέσει ύφεση δεν βασίζεται σε προσεκτικούς συλλογισμούς. Και, όπως, φαίνεται δεν έχει προκληθεί ύφεση από το Brexit.

 Πέραν αυτών των γενικών αρχών, οι ειδικές περιστάσεις στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία μπορεί τελικά να δικαιώσουν ενέργειες της κυβέρνησης του Τραμπ, η οποία μπορεί να καταλήξει να κάνει το σωστό για τους λάθους λόγους. Προ οκταετίας, όσο ο κόσμος βυθιζόταν σε κρίση, είχα σχολιάσει πως βιώνουμε μια οικονομική πραγματικότητα όπου «η αρετή είναι αμαρτία, η προσοχή είναι ριψοκίνδυνη και η σύνεση είναι τρέλα». Ολοι βρεθήκαμε σε μια κατάσταση που τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα και ο υψηλός πληθωρισμός ήταν καλά και όχι κακά πράγματα. Και εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση και ενδεχομένως να ήταν ωφέλιμη μια αύξηση των δημοσιονομικών δαπανών - ίσως, όμως, όχι στο ίδιο βαθμό με πριν.

 Πολλοί οικονομολόγοι το γνωρίζουν εδώ και καιρό. Αλλά το πολιτικό κατεστημένο ήταν εδώ και καιρό παθιασμένο με τα «κακά του χρέους», εν μέρει επειδή οι Ρεπουμπλικανοί αντετίθεντο σε κάθε πρόταση της κυβέρνησης. Σήμερα, ωστόσο, η πολιτική ισχύς έχει περάσει στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν πάσχει από υπερβολική «αρετή» ούτε σύνεση.

 Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν προτείνει τεράστιες φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να εκτινάξουν το δημόσιο χρέος βραχυπρόθεσμα. Ωστόσο, αυτές που προτείνει θα αυξήσουν το δημόσιο χρέος κατά 4,5 τρισ. δολάρια μέσα στην επόμενη δεκαετία - δηλαδή θα είναι πενταπλάσιο σε σύγκριση με τα επίπεδα που ίσχυαν τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Ομπάμα, όταν εφαρμόζονταν μέτρα στήριξης στην οικονομία.

 Οι πολιτικές του τραμπισμού θα πλήξουν και δεν θα βοηθήσουν ειδικά τον Αμερικανό εργαζόμενο. Τελικά θα αποδειχθεί πως οι υποσχέσεις για την αναβίωση των παλαιών καλών εποχών -όταν η Αμερική ήταν μεγάλη και τρανή- δεν ήταν παρά ένα πικρό ανέκδοτο.

17/11/2016
PAUL KRUGMAN // THE NEW YORK TIMES 

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=114260180

  
Το 46% των Αμερικανών δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έκτακτες δαπάνες

Η νίκη του Nτόναλντ Τραμπ απέδειξε πόσο διχασμένες είναι οι ΗΠΑ, οδηγώντας στην εκλογή ενός προσώπου εκτός πολιτικού κατεστημένου. Ο αμερικανικός Τύπος θεωρεί ότι ο Μπέρνι Σάντερς θα μπορούσε να είχε κερδίσει τις εκλογές αν ήταν ο υποψήφιος των Δημοκρατικών στη θέση της Χίλαρι Κλίντον. Ο μέσος Αμερικανός εργαζόμενος θα ήταν εξίσου ικανοποιημένος, εκφράζοντας έτσι τη δυσαρέσκειά του, με την εκλογή ενός πολιτικού από την αριστερή πτέρυγα του Κογκρέσου που ήταν ανεξάρτητος έως το 2015, οπότε προσχώρησε στους Δημοκρατικούς. 
Γιατί; Διότι σε μια χώρα όπου έχει διευρυνθεί η ανισότητα ανάμεσα στα ανώτερα και στα κατώτερα οικονομικά στρώματα, μεγάλο κομμάτι του αμερικανικού πληθυσμού δηλώνει ότι το εισόδημά του δεν αρκεί για την κάλυψη των δαπανών του.

 Σχεδόν το 46% των Αμερικανών δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει έκτακτη δαπάνη 400 δολαρίων τον μήνα, σύμφωνα με έρευνα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) τον περασμένο Μάιο. Ενας στους πέντε δεν μπορεί να επισκεφθεί τον οδοντίατρο και ένας στους εννέα αδυνατεί να επισκεφθεί τον γιατρό του, επειδή οι πραγματικοί μισθοί παραμένουν στάσιμοι, όταν οι δαπάνες υγείας αυξάνονται ολοένα και περισσότερο.

 O Τζεφ Γκάντλαχ, ιδρυτής της DoubleLine Funds, είναι από τους λίγους παράγοντες της Ουόλ Στριτ που δήλωσε ότι ο κ. Τραμπ ήταν βέβαιο, ήδη από τον Ιούνιο, ότι θα κέρδιζε στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου. Βασικό επιχείρημά του ήταν ότι το 5% των Αμερικανών με τη μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια έχει επωφεληθεί από το συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα των εισοδημάτων κατά την τελευταία 40ετία. Ο Τζεφ Γκάντλαχ προβλέπει δημοσιονομικό έλλειμμα 500 δισ. δολαρίων, με μέτρα στήριξης που θα ενισχύσουν το αμερικανικό ΑΕΠ κατά 2,5%, με ένα πρόγραμμα που ίσως να «μην είναι πολύ σωστό από διαρθρωτική άποψη».

 Αλλά αυτό δεν απασχολεί τον μέσο Αμερικανό, καθώς οι πραγματικοί μισθοί, μη συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού, έχουν παραμείνει αμετάβλητοι ή έχουν υποχωρήσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως δείχνουν στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας του υπουργείου Εργασίας των ΗΠΑ. Το μέσο ωρομίσθιο το 2016 προσφέρει σχεδόν την ίδια αγοραστική δύναμη με το μέσο ωρομίσθιο το 1979. Αν και οι μέσες εβδομαδιαίες αποδοχές έχουν αυξηθεί από 232 δολάρια το α΄ τρίμηνο του 1979 στα 732 δολάρια, το β΄ τρίμηνο του 2014 σε πραγματικούς όρους δεν έχει υπάρξει απολύτως καμία μεταβολή.

 Πρόσφατη έρευνα των Μάθιου Μις και Στέφεν Κάπριο της ελβετικής UBS έδειξε πως το 20% των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων στις ΗΠΑ δεν έχει δει καμία βελτίωση στην οικονομική του κατάσταση.

 «Πράγματι, η αύξηση εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων έχει επικεντρωθεί στα υψηλότερα στρώματα από το 2007 έως το 2012, λόγω έλλειψης των κατάλληλων μηχανισμών και πολιτικών του κράτους για την ανακατανομή του πλούτου στη χώρα», αναφέρουν οι αναλυτές της UBS. Καταλήγουν, μάλιστα, στο συμπέρασμα ότι μεγάλο ποσοστό των καταναλωτών δυσκολεύεται να καλύψει τα έξοδά του. «Υπάρχει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των διαφορετικών εισοδηματικών στρωμάτων. Ειδικότερα, το 18% των πιο χαμηλών εισοδημάτων μίλησε για επιδείνωση της οικονομικής κατάστασής του το γ΄ τρίμηνο του 2016», αναφέρει η ελβετική τράπεζα. Επίσης, το 19% κάνει λόγο για επιδείνωση των οικονομικών τα τελευταία οκτώ τρίμηνα.

 Προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους, οι Αμερικανοί καταφεύγουν στη χρήση πιστωτικών καρτών, ακόμη και έπειτα από όσα υπέστησαν το 2009. Ερευνητές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας στη Νέα Υόρκη έκρουσαν προ μηνών τον κώδωνα του κινδύνου για αύξηση της χρήσης πιστωτικών καρτών από δανειολήπτες με πολύ χαμηλή βαθμολογία, λόγω της κρίσης του 2009.
Ισως το πιο σημαντικό και συνάμα ανησυχητικό συμπέρασμα της έρευνας της Fed είναι ότι πάνω από το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων άνω των 60 ετών (27%) δεν έχει καταφέρει να αποταμιεύσει χρήματα για το διάστημα που θα βγει στη σύνταξη. Προκύπτει, μάλιστα, από την προαναφερόμενη έρευνα της UBS ότι μεταξύ των βασικών λόγων στις καθυστερήσεις για την εξυπηρέτηση των δανείων είναι οι έκτακτες ιατρικές δαπάνες και η μείωση του εισοδήματος. Η Fed καταλήγει στην έκθεση που έκανε τον περασμένο Μάιο ότι «το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων δεν επισκέφθηκε οδοντίατρο το τελευταίο 12μήνο, επειδή δεν έχει χρήματα. Το 20% δεν έκλεισε ραντεβού με γιατρό και το 11% δεν μπόρεσε να πάρει καν συνταγή από γιατρό»

 27/11/2016

 http://www.kathimerini.gr/885401/article/oikonomia/die8nhs-oikonomia/to-46-twn-amerikanwn-den-mporei-na-antimetwpisei-ektaktes-dapanes



Ποιοι είναι και τι θέλουν οι «λευκοί εθνικιστές».

  'Ενα φαινόμενο που σχετίζεται στενά με τον ρατσισμό. 


Οι αυτοαποκαλούμενοι «λευκοί εθνικιστές» χαιρέτισαν την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ, και ιδιαίτερα τον διορισμό του Στίβεν Μπάνον στη θέση του επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού στον Λευκό Οίκο, ως μια νίκη της δικής τους πολιτικής και ιδεολογικής πλατφόρμας, αλλά ανθρωπιστικές οργανώσεις που μάχονται κατά των διακρίσεων και της ρητορικής του μίσους έσπευσαν να εκφράσουν τη δυσφορία τους για τον διορισμό του
Μεταξύ των πολλών ερωτημάτων που ταλανίζουν τους Αμερικανούς έπειτα από τον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου ξεχωρίζει ένα καθώς αφορά ένα σημαντικό τμήμα των υποστηρικτών του νέου πλανητάρχη: ποιοι είναι και τι θέλουν οι «λευκοί εθνικιστές» του 45ου προέδρου των ΗΠΑ και τι ακριβώς είναι ο «λευκός εθνικισμός»;

Οι αυτοαποκαλούμενοι «λευκοί εθνικιστές» χαιρέτισαν την επικράτηση του κ. Τραμπ και ιδιαίτερα τον διορισμό του   Steve Bannon(Στίβεν Μπάνον) στη θέση του επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού στον Λευκό Οίκο, ως μια νίκη της δικής τους πολιτικής και ιδεολογικής πλατφόρμας.

Στον αντίποδα του πολιτικού φάσματος, ανθρωπιστικές οργανώσεις που μάχονται κατά των διακρίσεων και της ρητορικής του μίσους έσπευσαν να εκφράσουν τη δυσφορία τους για τον διορισμό του κ. Μπάνον, επισημαίνοντας ότι η στήριξή του προς το ακροδεξιό κίνημα της αποκαλούμενης «Εναλλακτικής Δεξιάς» (Alt-right) αποτελεί μια άτυπη απόπειρα να επανακαθοριστούν οι έννοιες του ρατσισμού και του «λευκού εθνικισμού», ώστε να είναι ευκολότερα αποδεκτές από τις μάζες. 


Τα συμφέροντα των λευκών πάνω απ' όλα


Ενώ είναι ξεκάθαρο πως ο «λευκός εθνικισμός» (white nationalism) σχετίζεται και μάλιστα στενά με τον ρατσισμό και το κίνημα της «λευκής υπεροχής» (white supremacy), αρκετοί πολιτικοί επιστήμονες τον αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστό φαινόμενο, ένα φαινόμενο το οποίο εξελίχτηκε σε μια σημαντική δύναμη κατά τη διάρκεια των αμερικανικών προεδρικών εκλογών και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να αποτελεί έναν ισχυρό παράγοντα όσον αφορά την εξέλιξη και την άσκηση της πολιτικής τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη κατά τα επόμενα χρόνια.

Μιλώντας στους «New York Times», ο Ερικ Κάουφμαν, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Μπίρμπεκ του Λονδίνου, εξήγησε πως ο «λευκός εθνικισμός» έγκειται στην πεποίθηση ότι η εθνική ταυτότητα θα πρέπει να συντίθεται γύρω από τη λευκή εθνότητα και πως οι λευκοί θα πρέπει όχι μόνο να υπερέχουν δημογραφικά αλλά και να κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα.  

Και οι υποστηρικτές της «λευκής υπεροχής» και οι «λευκοί εθνικιστές» δίνουν προτεραιότητα στα συμφέροντα των λευκών. Αμφότεροι υποστηρίζουν πως οι φυλετικές διακρίσεις θα πρέπει να νομιμοποιηθούν και να αποτελούν σημείο αναφοράς για την άσκηση πολιτικής. Αλλά σύμφωνα με τον κ. Κάουφμαν οι δύο όροι δεν είναι συνώνυμοι: η «λευκή υπεροχή» βασίζεται στη ρατσιστική πεποίθηση ότι οι λευκοί είναι εγγενώς ανώτεροι από τους ανθρώπους άλλων φυλών ενώ ο «λευκός εθνικισμός» αφορά περισσότερο την πολιτική και οικονομική κυριαρχία των λευκών, και όχι μόνο την πολιτισμική ηγεμονία.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα - εξήγησε ο κ. Κάουφμαν - ο «λευκός εθνικισμός» δεν αποτελούσε μια ιδεολογία αλλά όριζε τον κατ' εξοχήν αμερικανικό τρόπο ζωής. Εως πρόσφατα, οι λευκοί Αμερικανοί θεωρούσαν πως το έθνος ουσιαστικά αποτελεί προέκταση της λευκής φυλής. Αλλά οι δημογραφικές μεταβολές, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και η ανάδειξη της πολυπολιτισμικότητας έφερε τους λευκούς Αμερικανούς αντιμέτωπους με το ενδεχόμενο ενός αμερικανικού έθνους που δεν θα αποτελεί αντικατοπτρισμό της δικής τους ταυτότητας.  

Ο διορισμός του κ. Μπάνον στη θέση του επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού του Λευκού Οίκου έφερε τον «λευκό εθνικισμό» στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Και οι δυσαρεστημένοι λευκοί Αμερικανοί αισθάνονται πως πλέον μπορούν να δηλώνουν ελεύθερα ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να προστατεύσει τη λευκή πλειοψηφία της χώρας είτε μέσω του δραστικού περιορισμού των μεταναστευτικών ροών είτε μέσω της απέλασης των μη λευκών από την αμερικανική επικράτεια.

Τάσσεται υπέρ μιας «ειρηνικής εθνοκάθαρσης»



Ο Ρίτσαρντ Σπένσερ, για παράδειγμα, διευθυντής της ιστοσελίδας AlternativeRight.com και επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου Πολιτικής, μιας οργάνωσης με στόχο την προστασία «της κληρονομιάς, της ταυτότητας και του μέλλοντος των ανθρώπων ευρωπαϊκής καταγωγής στις ΗΠΑ και ανά τον κόσμο», είναι πεπεισμένος πως η μετανάστευση και η πολυπολιτισμικότητα απειλούν τους λευκούς Αμερικανούς. Το «όνειρό» του είναι η δημιουργία ενός «εθνο-κράτους» - ethno-state - λευκών φυσικά και τάσσεται υπέρ μιας «ειρηνικής εθνοκάθαρσης» με στόχο την απομάκρυνση όλων των μη λευκών από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

1/12/2016

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=848385


                    ΣΧΕΤΙΚΑ                    


 Τι σημαίνει η νίκη Trump για την Ουκρανία

Andrey Kortunov, 
γενικός διευθυντής του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων:
Η Ουκρανία θα μπορούσε να είναι το ατού του Trump

Η Ουκρανία είναι απίθανο να είναι μία από τις κύριες προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής του νέου προέδρου Donald Trump, όταν μπει απέναντι με θέματα όπως η Κίνα και ο αγώνας εναντίον της διεθνούς τρομοκρατιας. Ο Trump επίσης βλέπει την κατάσταση στην Ουκρανία ως ένα κυρίως ευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο θα αντιμετωπιστεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Και ως ένας άνθρωπος που είναι γνωστός για την μνησικακία του, ο Trump είναι απίθανο να δώσει μεγάλη προσοχή στο πολιτικό κατεστημένο μιας χώρας που έδωσε την υποστήριξή του ανοιχτά υπέρ της Hillary Clinton.
Μπορούμε με ασφάλεια να προβλέψουμε κάποιες πρωτοβουλίες τις οποίες δεν θα αναλάβει η κυβέρνηση Trump. Ο Λευκός Οίκος δεν θα αυξήσει σημαντικά την οικονομική βοήθεια στο Κίεβο –όπως και δεν θα δώσει περισσότερη χρηματοδότηση στα αμερικανικά προγράμματα βοήθειας γενικώς. Η νέα κυβέρνηση Trump θα διαπιστώσει ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα εάν ασκήσει πίεση για την ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, όταν πρόκειται για την σύγκρουση στη Νοτιοανατολική Ουκρανία, η Ουάσιγκτον δεν θα θέλει να συμμετέχει στη διαδικασία ειρήνης, πόσο μάλλον να ζητήσει να ενταχθεί στο Normandy Format. Και όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, δεν θα ακούσουμε καμία ρητορική για μια σύγκρουση μεταξύ του "καλού και του κακού" από το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, όπως έχουμε κάνει από άλλους Αμερικανούς πολιτικούς.
Όλα αυτά ωστόσο δεν σημαίνουν ότι ο Trump ετοιμάζεται να "παραδώσει" την Ουκρανία στον πρόεδρο Vladimir Putin. Αυτό θα ήταν μια κακή επιχειρηματική συμφωνία. δεν θα δούμε τη νέα αμερικανική κυβέρνηση να προσπαθεί για την άρση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας στις αρχές του 2017 ή να αντιστρέψει την θέση της για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Το καλύτερο που μπορεί να περιμένει το Κρεμλίνο στο προσεχές μέλλον, είναι να ληφθεί απόφαση να μην σταλούν θανατηφόρα όπλα στο Κίεβο, ή άλλη συμβολική κίνηση αυτού του είδους.
Εάν η σύγκρουση στη Νοτιοανατολική Ουκρανία συνεχιστεί στο τωρινό χαμηλό επίπεδο, αυτό είναι ό,τι καλύτερο για την κυβέρνηση Trump. Αυτό θα αναγκάσει τους Ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής να κινητοποιηθούν οι ίδιοι τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο όσο και σε πολιτικό. Επίσης θα είναι ένα πολύ χρήσιμο ατού για την Ουάσιγκτον στις διαπραγματεύσεις με την Μόσχα σε άλλα θέματα τα οποία η νέα κυβέρνηση θεωρεί ως περισσότερο σημαντικά. Αυτό το ατού θα το "παίξει" μόνο όταν έχουν καθοριστεί τα βασικά σημεία στη νέα ατζέντα των αμερικανό-ρωσικών σχέσεων.

Mikhail Minakov, 
αρχισυντάκτης του Ideology and Politics Journal στο Κίεβο:
Ο Trump είναι ένας "γνωστός-άγνωστος"

Για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση ενός άλλου διάσημου Donald –του Donald Rumsfeld- ο Donald Trump είναι ένας γνωστός άγνωστος για την Ουκρανία.
Συνολικά, η μελλοντική εξωτερική πολιτική και οι άνθρωποι που θα διορίσει ο Trump είναι τόσο απρόβλεπτοι που δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ποια θα είναι η πραγματική πολιτική του έναντι της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Κριμαίας, της σύγκρουσης στον πόλεμο του Ντονμπας και στην Ανατολική Ευρώπη συνολικά. Αυτή η αβεβαιότητα θα πρέπει να αποτελεί αιτία ανησυχίας αλλά και ελπίδας για την τρέχουσα κυβέρνηση της Ουκρανίας.
Ο Trump μπορεί να φαίνεται ότι είναι ένας φιλορώσος πολιτικός και έχει εξάρει το στυλ ηγεσίας του Vladimir Putin. Έχει επίσης μιλήσει για μείωση της στήριξης των ΗΠΑ στα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτές οι δηλώσεις έχουν οδηγήσει πολλούς να καταλήξουν ότι η νίκη του Trump θα επηρεάσει αρνητικά την στάση των ΗΠΑ για την υποστήριξη του αγώνα της Ουκρανίας για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της.
Αλλά έχουμε δει προσφάτως πόσα λίγα κοινά έχουν η λογική και η σύγχρονη πολιτική των ΗΠΑ. Επομένως όσοι αναμένουν ότι οι αμερικανό-ρωσικές σχέσεις θα βελτιωθούν και οι αμερικανό-ουκρανικές θα επιδεινωθούν, καλό θα ήταν να παρακολουθήσει πως ο νέος πρόεδρος ήδη καλεί στην κυβέρνησή του προσωπικότητες γνωστές για τις αντιρωσικές απόψεις τους, οι οποίοι είναι υπέρ μιας επέκτασης των αμυντικών αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων ή της αύξησης των αμυντικών δαπανών.
Στην Ουκρανία, ειδικοί και δημόσιοι πολιτικοί χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία είναι γεμάτη τρόμο καθώς αυτοί που θεωρούνται "φίλοι του Putin" έχουν κερδίσει προσφάτως τις εκλογές σε Μολδαβία, Βουλγαρία, καθώς και στις ΗΠΑ. Οι άλλοι στην άλλη πλευρά, προβλέπουν ότι ο Trump θα είναι "φιλοαμερικανός" ο οποίος αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε εχθρός του Putin.
Η νίκη του Trump επίσης ενισχύει άλλη μία τάση μεταξύ της άρχουσας ελίτ, με τη δημιουργία μιας διάθεσης ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια εποχή αυταρχικών κυβερνητών. Πολλές ηγετικές φυσιογνωμίες στο Κίεβο στρέφονται προς λαϊκιστές ηγέτες με αυταρχική ιδιοσυγκρασία όπως ο Trump και ο Τούρκος πρόεδρος Erdogan, ως πρότυπα στη σύγχρονη πολιτική των οποίων το παράδειγμα πρέπει να ακολουθήσουν.

Steven Pifer,
 senior fellow στο Brookings Institution:
Δύο ακραία σενάρια και πολλά στο μεταξύ

Ο νέος πρόεδρος Trump είπε πράγματα στην προεκλογική του εκστρατεία που υποδηλώνουν μια ριζοσπαστική αλλαγή στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Ουκρανία: πιθανή αναγνώριση της παράνομης προσάρτησης της Κριμαίας από το Κρεμλίνο και μιας χαλάρωσης των κυρώσεων στη Ρωσία, σε μια προσπάθεια να οικοδομηθεί μια καλύτερη εμπιστοσύνη με την Μόσχα. Αν θα προωθήσει μια τέτοια αλλαγή, μένει να φανεί.
Δύο σενάρια καθορίζουν το φάσμα των πιθανών προσεγγίσεων σε μια κυβέρνηση Trump.
Από την μία πλευρά, η βάση της ρεπουμπλικανικής εξωτερικής πολιτικής στο Κογκρέσο υποστηρίζει σθεναρά το Κίεβο και είναι καχύποπτο με την Ρωσία. Ο αντιπρόεδρος Pence συμμερίζεται αυτές τις απόψεις, όπως και τα περισσότερα ονόματα που ακούστηκαν για υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας. Εάν –επαναλαμβάνουμε, εάν-επιλέξει έναν τέτοιον σύμβουλο, μπορεί να υπάρξει κάποια τροποποίηση της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά τίποτα δραματικό.
Ένας άλλος παράγοντας είναι ο Ρώσος πρόεδρος. Ο Trump δηλώνει πως θέλει να κάνει deals. Ο Putin έχει καταστήσει σαφές τι θέλει από τις ΗΠΑ, αλλά δεν έχει δηλώσει τι είναι διατεθειμένος να δώσει. Ο Trump θα μπορούσε να διαπιστώσει ότι υπάρχει μικρή βάση για μια συμφωνία.
Το δεύτερο σενάριο, στο άλλο άκρο του φάσματος, είναι ζοφερό. Αυτό είναι ότι ο Trump θα συμπεριφέρεται όπως όταν ήταν υποψήφιος, βασιζόμενος στα ένστικτά του και πιστεύοντας πως είναι πιο έξυπνος από τους στρατηγούς, τους διπλωμάτες και τους mainstream Ρεπουμπλικάνους. Εξάλλου, κέρδισε τις εκλογές αγνοώντας συμβουλές από τους ειδικούς. Επιπλέον, αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι που απλώς υπόσχονται στο ΝΑΤΟ και στην Ουκρανία χωρίς να τα κάνουν, θα συμπλεύσουν μαζί του. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί κανείς να δει μια μεγάλη –και επικίνδυνη- αναχώρηση για την αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Ουκρανία, την Ρωσία και την Ευρώπη.
Ελπίζω ότι η πολιτική του Trump όταν θα αναλάβει τα καθήκοντά του, θα είναι κοντά στο πρώτο σενάριο, αλλά ανησυχώ ότι θα καταλήξει κοντά στο δεύτερο.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: 
http://carnegie.ru/commentary/?fa=66281

2/12/2016
Κινεζικό περιοδικό με θέμα εξωφύλλου την εκλογή του νέου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πώς βλέπει η Κίνα τον Ντόναλντ Τραμπ
Παραμένει ασυγκίνητη, ενώ οι ηγέτες της αντιδρούν με σύνεση.

Η εντυπωσιακή νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ συντάραξε τον κόσμο. Από την εμφανή αμηχανία του μεξικανού προέδρου Ενρίκε Πένια Νιέτο και τη δήλωση του προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ για την έναρξη μιας «περιόδου αβεβαιότητας», έως την αδιαφορία του Κρεμλίνου, ο Τραμπ δεν έγινε αποδεκτός όπως οι προηγούμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ. Αλλά μια χώρα παρέμεινε κατά κύριο λόγο ασυγκίνητη: η Κίνα.

Η στάση του Τραμπ όσον αφορά την Κίνα είναι γνωστή: έχει κατηγορήσει τη χώρα για τα πάντα, από τις κυβερνοεπιθέσεις στην αντίπαλό του (παρότι στις ΗΠΑ θεωρούν πως αποτέλεσε ενέργεια της Ρωσίας) έως την κλιματική αλλαγή (την οποία αποκάλεσε απάτη της Κίνας με στόχο να πληγεί η ανταγωνιστικότητα των ΗΠΑ). Και υποσχέθηκε πως θα επιβάλλει δασμοούς της τάξης του 45% στα κινεζικά αγαθά.

Οι κινέζοι ηγέτες, ωστόσο, αντέδρασαν με σύνεση. Αντί να καταλήξουν σε συμπεράσματα όσον αφορά τις μελλοντικές πολιτικές των ΗΠΑ, παρέμειναν ουδέτεροι. Εμφανίζονται σίγουροι ότι παρόλο που οι διμερείς σχέσεις θα αλλάξουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δεν πρόκειται να μεταλλαχτούν ριζικά. Θα συνεχίσουν να μην είναι ούτε κακές ούτε καλές.  

Σ' αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι από την εκλογή του και έπειτα, ο Τραμπ σταμάτησε να βάλλει κατά της Κίνας. Αντιθέτως, ανάρτησε στο Twitter ένα βίντεο με την εγγονή του να απαγγέλλει ένα ποίημα στα μανδαρίνικα. Είτε επρόκειτο για ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς την Κίνα είτε όχι, η κίνηση αυτή ανέδειξε την πιθανότητα να υφίσταται ένα χάσμα ανάμεσα στην προεκλογική ρητορική του Τραμπ και τις πραγματικές θέσεις και πολιτικές του.

Κάποιοι στη Δύση ενδέχεται να σκεφτούν πως η ρητορική και μόνο θα ήταν αρκετή και να εξοργίσει τους κινέζους ηγέτες. Αλλά είναι αλήθεια ότι οι Κινέζοι προσβάλλονται περισσότερο από ξένους ηγέτες που συναντώνται με τον Δαλάι Λάμα, όπως ο έκανε ο Μπαράκ Ομπάμα τον Ιούνιο. Και, όπως έχουν αποδείξει ξανά οι αμερικανικές εκλογές, είναι πολύ πιθανό η ρητορική να έχει ελάχιστα κοινά σημεία με την πραγματικότητα.
Ειδικά εάν η εν λόγω ρητορική βασίζεται σε υποσχέσεις ζημιογόνες για αμφότερες τις πλευρές, όπως η προτεινόμενη επιβολή δασμών. Η διαθεσιμότητα φτηνών κινεζικών προϊόντων έχει ασκήσει καθοδική πίεση στις τιμές, ακόμη και μη κινεζικών προϊόντων, στην αμερικανική αγορά. Για τα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα αυτό αποτέλεσε ένα απροσδόκητο καλό, δεδομένου ότι έχει αυξήσει σημαντικά την αγοραστική τους δύναμη.

Το ίδιο ισχύει και για τη ροή των επενδύσεων - τη δεύτερη κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης - η οποία παραβλέπεται επιμελώς στις συζητήσεις όσον αφορά τις οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα.

Η Κίνα συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων αγοραστών αμερικανικών ομολόγων, και εξακολουθεί να χρηματοδοτεί την κατανάλωση και τις επενδύσεις στις ΗΠΑ ενώ ενδέχεται να συμβάλει ακόμα και στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων υποδομής που υποσχέθηκε ο Τραμπ, περιορίζοντας έτσι την πίεση επί του προϋπολογισμού.  

Κατ' επέκταση, το ενδεχόμενο να αλλάξει σημαντικά η αμερικανική οικονομική πολιτική κατά την προεδρία του Τραμπ είναι κάθε άλλο παρά πιθανό. Ενδέχεται όμως να προβεί σε κάποιες αλλαγές όσον αφορά την εξωτερική πολιτική. Αλλά δεν αποκλείεται οι αλλαγές αυτές να ευχαριστήσουν την Κίνα.

Επί σειρά ετών, η κυβέρνηση Ομπάμα ενεπλάκη σε μια προσπάθεια στρατηγικής εξισορρόπησης όσον αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ασία. 
Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που η Κίνα αύξανε και την οικονομική και τη στρατιωτική της ισχύ, ο Ομπάμα έδειχνε αποφασισμένος να περιορίσει την άνοδό της με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανόμένης και της εμπλοκής των ΗΠΑ στην αντιπαράθεση σχετικά με τις εδαφικές διαφορές στη Νότια Σινική Θάλασσα. 
Αντίθετα, χάρη στη θέση του «Πρώτα η Αμερική», όσον αφορά και την εξωτερική πολιτική, ο Τραμπ δεν εστίασε ιδιαίτερα στο ζήτημα της Νότιας Σινικής Θάλασσας. Και αυτό λειτουργεί θετικά για την Κίνα, η οποία σίγουρα θα επιθυμούσε τον περιορισμό της εμπλοκής των ΗΠΑ στη Ασία.

Οι ηγέτες της Κίνας δείχνουν να αναγνωρίζουν, ότι ο Τραμπ ως πρόεδρος θα αναγκαστεί να κινηθεί εντός των ορίων. Ακόμη και εάν παρακάμψει την (παγκόσμια) συναίνεση όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, το αμερικανικό σύστημα θα τον περιορίσει σημαντικά. Οπότε, αντί να ανησυχούν για τις προσωπικές προτιμήσεις του Τραμπ ή να προσπαθούν να προβλέψουν το απρόβλεπτο, οι ηγέτες της Κίνας εστιάζουν σ' αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό: την ανάγκη για διμερείς σχέσεις οι οποίες θα είναι επωφελείς για αμφότερες τις πλευρές. Οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις θα πρέπει να κάνουν το ίδιο.  

2/12/2016

Jin Keyu 
 Καθηγήτρια Οικονομικών στο London School of Economics

ΤΟ ΒΗΜΑ - ΤΗΕ PROJECT SYNDICATE  

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=848716