''Είναι λάθος ότι η ήττα Βίλντερς κόβει τα φτερά της Λε Πεν.''
Right-wing populist leader Geert Wilders and Dutch Prime Minister Mark Rutte, right.
Είναι σίγουρα μεγάλη ανακούφιση για την Ευρώπη η νίκη του Μαρκ Ρούτε στις ολλανδικές εκλογές, δεν μεταφράζεται ωστόσο και σε πλήρη ήττα για την ακροδεξιά, λέει στο liberal.gr ο Κωσταντίνος Φίλης, διευθυντής ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων. «Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι και οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν εκφράσει απόψεις που προσέγγιζαν τις αντίστοιχες του Βίλντερς (πχ. "διπλή υπηκόοτητα")», λέει χαρακτηριστικά.Αν και τυχόν νίκη του κόμματος για την Ελευθερία θα ενίσχυε την δυναμική της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, εντούτοις δεν είναι σίγουρος ότι η ήττα Βίλντερς κόβει απαραίτητα τα φτερά της Μαρίν Λε Πεν, καθώς μιλάμε για διαφορετικά μεγέθη. «Εχει, άλλωστε, βαθύτερες ρίζες η ακροδεξιά στη Γαλλία απ’ ότι στην Ολλανδία». Αποκαλεί θεόσταλτο δώρο για τον Ρούτε την διπλωματική κόντρα με την Άγκυρα, και εξηγεί γιατί καταποντίστηκε το Εργατικό Κόμμα του Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Η νίκη Ρούτε στην Ολλανδία μεταφράζεται από πολλούς ως ένα ηχηρό ραπισμά στην ακροδεξιά. Είναι όμως πράγματι μιας πλήρης ήττα της ακροδεξιάς ;
Όχι, δεν είναι μια πλήρης ήττα. Εκτός από τον Βίλντερς υπάρχουν κι άλλοι σχηματισμοί στην Ολλανδία που κινήθηκαν με βάση την ατζέντα του. Είναι σίγουρα μεγάλη ανακούφιση για την Ευρώπη που δεν βγήκε πρώτος ο Βίλντερς, αφού ακόμη και αν δεν κατάφερνε να σχηματίσει κυβέρνηση, θα επρόκειτο σημειολογικά για μια τεράστια για τον ίδιο νίκη. Δεν έχουμε ωστόσο πλήρη ήττα της ακροδεξιάς. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν προσχωρήσει στην άποψη για το κατά πόσο πρέπει να αρθεί η διπλή υπηκοότητα για μετανάστες που διαβούν στην Ολλανδία. Το επιχείρημα είναι ότι η διπλή υπηκοότητα αποτελεί εμπόδιο για την ένταξη τους στην ολλανδική κοινωνία. Μπορεί ο Βίλντερς να έχασε αλλά η ατζέντα του συμπαρέσυρε κι άλλα κόμματα στην ίδια κατεύθυνση. Ακόμη και ο ίδιος ο Ρούτε μιλούσε προ μερικών εβδομάδων για τους μετανάστες με άλλη ρητορική από αυτήν που είχε μέχρι πρότινος. Άρα στο ερώτημα σας θα απαντούσα με ένα «ναι μεν άλλα».
Τελικά το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν ενθαρρύνεται ή αποθαρρύνεται από το αποτέλεσμα των ολλανδικών εκλογών;
Καταρχήν το Εθνικό Μέτωπο έχει άλλη συγκρότηση και βαθύτερες ρίζες στην γαλλική κοινωνία απ’ ότι η Ακροδεξιά στην ολλανδική. Έπειτα οι αγωνίες της γαλλικής κοινωνίας είναι διαφορετικές από ότι την Ολλανδία. Ασφαλώς, μια νίκη Βίλντερς θα συνέβαλε στην δυναμική που υπάρχει ανά την ΕΕ, και θα την ενίσχυε σε πολλές χώρες. Από την άλλη όμως δεν είμαι βέβαιος ότι η ήττα του κόβει τα φτερά της Λε Πεν, καθώς μιλάμε για διαφορετικά μεγέθη κι άλλωστε ο Βίλντερς τερμάτισε δεύτερος. Ασφαλώς και είναι σημαντικό το γεγονός ότι επικράτησαν στις εκλογές αυτές οι φιλοευρωπαικές δυνάμεις καθώς δίνεται μια ακόμη ευκαιρία στην πληγωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά εγώ θα απέφευγα τις θριαμβολογίες. Έπειτα οι πολίτες της Γαλλίας διακατέχονται από προβληματισμούς και ανησυχίες που σε αρκετά σημεία διαφέρουν από τις αντίστοιχες των Ολλανδών. Πάντως, ακόμη και αν η Λε Πεν κερδίσει το πρώτο γύρο ή τέλος πάντων βρεθεί στον δεύτερο γύρο, το σύστημα δίνει την δυνατότητα στον αντίπαλο της να συσπειρώσει τις περισσότερες δυνάμεις εναντίον της. Για αυτό και έχει σημασία ποιον τελικά θα βρει απέναντι της, αν τελικά αυτή περάσει στον δεύτερο γύρο.
Γιατί πιστεύετε ότι τελικά είπαν «όχι» οι Ολλανδοί στον Βίλντερς;
Κατά πρώτον δεν του γύρισαν πλάτη γιατί είναι κατά τι ενισχυμένος σε σχέση με τα ποσοστά που πήρε το 2012. Αλλά αυτό που έπαιξε ρόλο είναι ότι μιλάμε για ένα πολιτικό, που είναι one-manshow, δεν έχει δηλαδή από πίσω του ένα κόμμα με μηχανισμό που θα τον ενισχύσει. Έπειτα έχει ένα πρόγραμμα… μονοσέλιδο, που ξεκινά και τελειώνει με την απειλή των μεταναστών, και το οποίο δεν μπόρεσε να έχει απήχηση σε μεγάλη μερίδια της ολλανδικής κοινωνίας.
Το γεγονός ότι επειδή λόγω των απειλών που έχει δεχθεί κατά καιρούς, ζει υπό ένα καθεστώς ιδιότυπης απομόνωσης, και άρα δεν έχει πρόσβαση στην κοινωνία, έπαιξε ρόλο;
Έπαιξε ρόλο κι αυτό στην ήττα του. Το ότι για λόγους ασφάλειας δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει στην κοινωνία και να συνομιλήσει με τους πολίτες, συνέβαλε σε μια πιο περιορισμένη απήχηση, αφού οι εμφανίσεις του σε δημόσιους χώρους δεν είναι συχνές.
Βοήθησε τον Ρούτε ο Ερντογάν ; Έπαιξε δηλαδή ρόλο στην νίκη του η κρίση που ξέσπασε στις διπλωματικές σχέσεις της Χάγης με την Άγκυρα;
Ασφαλώς. Το επεισόδιο με την Τουρκία έδωσε πόντους στον Ρούτε γιατί το χειρίστηκε με δυναμισμό και πυγμή. Σας θυμίζω ότι η διπλωματική κόντρα ξεκίνησε όταν οι ολλανδικές αρχές δεν επέτρεψαν σε υπουργούς της Άγκυρας να μιλήσουν σε προεκλογική συγκέντρωση στο Ρότερνταμ για το τουρκικό δημοψήφισμα. Η διαχείριση αυτή επέτρεψε στον Ρούτε να αναδείξει την ηγετική του φυσιογνωμία. Ένας πολιτικός δεν θα μπορούσε να ζητήσει καλύτερη δημοσιότητα λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές. Είχε την ευκαιρία να δείξει ότι μπορούσε πραγματικά να υψώσει το ανάστημά του στην Άγκυρα. Ήταν κάτι σαν θεόσταλτο δώρο. Τέλος, ένας επιπλέον λόγος που του έδωσε την νίκη είναι ότι χάρη σε όλα όσα σας έχω μέχρι τώρα περιγράψει, κινητοποιήθηκαν και πήγαν στις κάλπες ανέλπιστα πολλοί ψηφοφόροι, υπό τον φόβο επικράτησης του Βίλντερς.
Δεν μιλήσαμε καθόλου για την ήττα του εργατικού κόμματος και του Γερούν Ντάισελμπλουμ…
Κοιτάξτε η ολλανδική οικονομία ανθεί. Η ανεργία κινείται στο 5,3%, οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι ανάμεσα στους μεγαλύτερους της ευρωζώνης και η Ολλανδία αποτελεί από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές δυνάμεις παγκοσμίως, παρά το μικρό μέγεθος της χώρας. Επειδή όμως πρόκειται για μια οικονομία των τεχνολογιών, οι περισσότερο ανειδίκευτοι εργάτες δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ενσωματωθούν σε αυτή την νέα κατάσταση. Και ακριβώς λόγω της τεχνολογίας, όσο και να αναπτύσσεται η οικονομία, υπάρχει ένα θέμα ως προς το πόσα εργατικά χέρια μπορεί να απασχολήσει. Είναι με λίγα λόγια μια πολύ αυτοματοποιημένη τεχνολογικά οικονομία, έχει περάσει στην 4η φάση της βιομηχανικής επανάστασης. Αυτό σημαίνει ότι αρκετοί Ολλανδοί ανειδίκευτοι ή μικρομεσαίοι, δεν έχουν πρόσβαση στα αγαθά της ανάπτυξης. Είχαν δηλαδή συνηθίσει σε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, και επειδή υπάρχει και ο φόβος των μεταναστών και της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας, που καλλιέργησε ο Βίλντερς, οι άνθρωποι αυτοί τιμώρησαν με την ψήφο τους. Ανάμεσα σε αυτούς που την πλήρωσαν ήταν και το Εργατικό Κόμμα (και έμμεσα ο Ντάισελμπλουμ). Η ταύτιση του με το συγκυβερνόν Λαϊκό Κόμμα σε συνθήκες πόλωσης και ροπής-διολίσθησης της πολιτικής ατζέντας προς τα δεξιά, καθώς και η απουσία ενός ηγέτη που θα ενέπνεε την κοινωνία, ζημίωσε εύλογα το εργατικό κόμμα. Τα τελευταία χρόνια όταν τα ζητήματα σκληρής ασφάλειας (πχ τρομοκρατικές ενέργειες) άρχισαν να κυριαρχούν στην επικαιρότητα, επανέκαμψε το αίσθημα αβεβαιότητας και ανασφάλειας, ενεργοποιώντας τα συντηρητικότερα αντανακλαστικά των πολιτών. Δεν είναι μοναδικό φαινόμενο η Ολλανδία. Πολλοί Ευρωπαίοι στρέφονται στον συντηρητισμό και τη δημαγωγία, όπου εντοπίζονται διάφορες εκφάνσεις, ενώ εκφράζονται με διάφορους σχηματισμούς, με ή συνήθως χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και περιεχόμενο. Όλα τα εργατικά κόμματα πλήττονται από τέτοιες καταστάσεις. Κάπως έτσι την πλήρωσε και ο Ντάισελμπλουμ…
Συνέντευξη του Κωσταντίνου Φίλη στον Γιώργο Φιντικάκη
http://www.liberal.gr/arthro/123682/apopsi/sunenteuxeis/einai-lathos-oti-i-itta-bilnters-kobei-ta-ftera-tis-le-pen.html
18 Μαρτίου 2017
Πανικός και επανάπαυση
Οι πρώτες αντιδράσεις για τη πρωτιά με μεγάλο προβάδισμα επί της Ακροδεξιάς των Φιλελευθέρων του πρωθυπουργού Ρούτε στις προχθεσινές εκλογές στην Ολλανδία κυρίως από την Καγκελαρία, το Βερολίνο και ο Μέγαρο των Ηλυσίων στο Παρίσι, αν και αναμενόμενες, καταγράφουν μιά απότομη μετατόπιση από ον πανικό, την αγωνία και τον φόβο, στη θριαμβολογία.
Μια ρητορική με σαφείς εσωτερικές προεκλογικές σκοπιμότητες για τη Γαλλία και τη Γερμανία, που εμπεριέχει τον κίνδυνο της επανάπαυσης, της ψευδαίσθησης ότι σε λίγο θα σημάνει λήξη συναγερμού, της μετακίνησης από μια υπερτίμηση της Ακροδεξιάς και του ετερόκλητου αντισυστημικού μετώπου στην υποτίμησή του.
Ο Ρούτε, αλλά και η Μέρκελ και ο Ολάντ έχουν όλους τους λόγους μετεκλογικά να υποβαθμίσουν τον ρόλο που έπαιξε η σκληρή κόντρα του Ερντογάν με τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας και να δώσουν την ερμηνεία για τη διάψευση των δημοσκοπήσεων που τους συμφέρει: Με άλλα λόγια, ότι το προχθεσινό αποτέλεσμα οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αβεβαιότητα και το χαος που προέκυψε στη Βρετανία μετά τη νίκη του Brexit, αλλά και την περιδίνηση στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ μετά την εκλογή Τραμπ.
Ο πειρασμός είναι μεγάλος, καθώς μια παρόμοια ερμηνεία σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και πρώτα από όλα στο Βερολίνο μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι το σημερινό status quo στην Ε.Ε. - Ευρωζώνη μπορεί να διατηρηθεί με κάποιες μικροδιορθώσεις και ήπιες προσαρμογές.
Πέραν της ανακούφισης, η αναπτέρωση του ηθικού την επόμενη μέρα των εκλογών στην Ολλανδία, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη και τη Μαδρίτη μπορεί να οδηγήσει στην απλουστευτική γενίκευση που προαναφέραμε ότι τα δύσκολα πέρασαν, καθώς στην πρώτη δοκιμασία επί ευρωπαϊκού εδάφους ο αντισυστημικός λαϊκισμός ηττήθηκε.
Να επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά το αυτονόητο: Η όποια αντισυστημική ετερόκλητη δυσαρέσκεια είχε καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις στην Ολλανδία δεν μπορεί να αθροισθεί με αντίστοιχα φαινόμενα στη Γαλλία, στην Ιταλία και την Ισπανία, καθώς η δεύτερη, τρίτη και τέταρτη κατά σειρά οικονομίες της Ευρωζώνης έχουν ως κοινό παρονομαστή τον κλυδωνισμό της εσωτερικής πολιτικής σταθερότητας, τη συμπίεση της κοινωνίας από τη μόνιμη άκαμπτη δημοσιονομική λιτότητα που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην Ευρωζώνη και επιχειρεί να εποπτεύσει η Κομισιόν με οριακές ισορροπίες, που δυσαρεστούν, ταυτόχρονα, και τον Σόιμπλε και τις χώρες του Νότου.
Με τα σημερινά δεδομένα οι πιθανότητες νίκης της Λεπέν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής απέναντι στον Μακρόν είναι από ελάχιστες έως μηδενικές. Σε κάθε περίπτωση αν η ηγέτης του Εθνικού Μετώπου συγκεντρώσει ποσοστό άνω του 40%, τότε θα κινείται ως κυβέρνηση σε αναμονή, με την επιστροφή στην πολιτική κανονικότητα να μετατίθεται στις γαλλικές καλένδες. Ετη φωτός φαίνεται να χωρίζουν τη Γαλλία της άνοιξης του 2017, από τη Γαλλία της άνοιξης του 2002, όταν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής άνω του 80% συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σιράκ, με τον Λεπέν επί της ουσίας να κερδίζει μόλις μιά μονάδα σε σχέση με τον πρώτο γύρο.
Το πιο εκρηκτικό σκηνικό εντοπίζεται στην Ιταλία, όπου εκλογές μπορούν να προκηρυχθούν ανά πάσα στιγμή, από τον Ιούνιο μετά το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2018, οπότε και λήγει η θητεία της Βουλής.
Πλην του πρώην πρωθυπουργού Ρέντζι και του αδυνατισμένου από την αποχώρηση της Αριστερής Πτέρυγας υπό τους Μπερσάνι - Νταλέμα, Δημοκρατικού Κόμματος, όλα τα υπόλοιπα κόμματα θέτουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέμα παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη: Ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων έχουν δεσμευθεί για Δημοψήφισμα, στην ίδια κατεύθυνση δείχνει ο Σαλβίνι της Ακροδεξιάς και Ρατσιστικής Λέγκας του Βορρά, ενώ ο Μπερλουσκόνι και η Φόρτσα Ιτάλια σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες ετοιμάζονται να προτείνουν την καθιέρωση παράλληλου με το ευρώ εθνικού νομίσματος.
Επικίνδυνη γενίκευση
Πέραν της ανακούφισης, η αναπτέρωση του ηθικού την επόμενη μέρα των εκλογών στην Ολλανδία, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη και τη Μαδρίτη μπορεί να οδηγήσει στην απλουστευτική γενίκευση, που προαναφέραμε, ότι τα δύσκολα πέρασαν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
18/3/2017
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=114564269
Οι πρώτες αντιδράσεις για τη πρωτιά με μεγάλο προβάδισμα επί της Ακροδεξιάς των Φιλελευθέρων του πρωθυπουργού Ρούτε στις προχθεσινές εκλογές στην Ολλανδία κυρίως από την Καγκελαρία, το Βερολίνο και ο Μέγαρο των Ηλυσίων στο Παρίσι, αν και αναμενόμενες, καταγράφουν μιά απότομη μετατόπιση από ον πανικό, την αγωνία και τον φόβο, στη θριαμβολογία.
Μια ρητορική με σαφείς εσωτερικές προεκλογικές σκοπιμότητες για τη Γαλλία και τη Γερμανία, που εμπεριέχει τον κίνδυνο της επανάπαυσης, της ψευδαίσθησης ότι σε λίγο θα σημάνει λήξη συναγερμού, της μετακίνησης από μια υπερτίμηση της Ακροδεξιάς και του ετερόκλητου αντισυστημικού μετώπου στην υποτίμησή του.
Ο Ρούτε, αλλά και η Μέρκελ και ο Ολάντ έχουν όλους τους λόγους μετεκλογικά να υποβαθμίσουν τον ρόλο που έπαιξε η σκληρή κόντρα του Ερντογάν με τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας και να δώσουν την ερμηνεία για τη διάψευση των δημοσκοπήσεων που τους συμφέρει: Με άλλα λόγια, ότι το προχθεσινό αποτέλεσμα οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αβεβαιότητα και το χαος που προέκυψε στη Βρετανία μετά τη νίκη του Brexit, αλλά και την περιδίνηση στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ μετά την εκλογή Τραμπ.
Ο πειρασμός είναι μεγάλος, καθώς μια παρόμοια ερμηνεία σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και πρώτα από όλα στο Βερολίνο μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι το σημερινό status quo στην Ε.Ε. - Ευρωζώνη μπορεί να διατηρηθεί με κάποιες μικροδιορθώσεις και ήπιες προσαρμογές.
Πέραν της ανακούφισης, η αναπτέρωση του ηθικού την επόμενη μέρα των εκλογών στην Ολλανδία, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη και τη Μαδρίτη μπορεί να οδηγήσει στην απλουστευτική γενίκευση που προαναφέραμε ότι τα δύσκολα πέρασαν, καθώς στην πρώτη δοκιμασία επί ευρωπαϊκού εδάφους ο αντισυστημικός λαϊκισμός ηττήθηκε.
Να επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά το αυτονόητο: Η όποια αντισυστημική ετερόκλητη δυσαρέσκεια είχε καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις στην Ολλανδία δεν μπορεί να αθροισθεί με αντίστοιχα φαινόμενα στη Γαλλία, στην Ιταλία και την Ισπανία, καθώς η δεύτερη, τρίτη και τέταρτη κατά σειρά οικονομίες της Ευρωζώνης έχουν ως κοινό παρονομαστή τον κλυδωνισμό της εσωτερικής πολιτικής σταθερότητας, τη συμπίεση της κοινωνίας από τη μόνιμη άκαμπτη δημοσιονομική λιτότητα που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην Ευρωζώνη και επιχειρεί να εποπτεύσει η Κομισιόν με οριακές ισορροπίες, που δυσαρεστούν, ταυτόχρονα, και τον Σόιμπλε και τις χώρες του Νότου.
Με τα σημερινά δεδομένα οι πιθανότητες νίκης της Λεπέν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής απέναντι στον Μακρόν είναι από ελάχιστες έως μηδενικές. Σε κάθε περίπτωση αν η ηγέτης του Εθνικού Μετώπου συγκεντρώσει ποσοστό άνω του 40%, τότε θα κινείται ως κυβέρνηση σε αναμονή, με την επιστροφή στην πολιτική κανονικότητα να μετατίθεται στις γαλλικές καλένδες. Ετη φωτός φαίνεται να χωρίζουν τη Γαλλία της άνοιξης του 2017, από τη Γαλλία της άνοιξης του 2002, όταν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής άνω του 80% συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σιράκ, με τον Λεπέν επί της ουσίας να κερδίζει μόλις μιά μονάδα σε σχέση με τον πρώτο γύρο.
Το πιο εκρηκτικό σκηνικό εντοπίζεται στην Ιταλία, όπου εκλογές μπορούν να προκηρυχθούν ανά πάσα στιγμή, από τον Ιούνιο μετά το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2018, οπότε και λήγει η θητεία της Βουλής.
Πλην του πρώην πρωθυπουργού Ρέντζι και του αδυνατισμένου από την αποχώρηση της Αριστερής Πτέρυγας υπό τους Μπερσάνι - Νταλέμα, Δημοκρατικού Κόμματος, όλα τα υπόλοιπα κόμματα θέτουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέμα παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη: Ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων έχουν δεσμευθεί για Δημοψήφισμα, στην ίδια κατεύθυνση δείχνει ο Σαλβίνι της Ακροδεξιάς και Ρατσιστικής Λέγκας του Βορρά, ενώ ο Μπερλουσκόνι και η Φόρτσα Ιτάλια σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες ετοιμάζονται να προτείνουν την καθιέρωση παράλληλου με το ευρώ εθνικού νομίσματος.
Επικίνδυνη γενίκευση
Πέραν της ανακούφισης, η αναπτέρωση του ηθικού την επόμενη μέρα των εκλογών στην Ολλανδία, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη και τη Μαδρίτη μπορεί να οδηγήσει στην απλουστευτική γενίκευση, που προαναφέραμε, ότι τα δύσκολα πέρασαν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
18/3/2017
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=114564269