Οι νέοι "κανόνες του παιχνιδιού" στη Συρία.
Η επίθεση που εξαπέλυσαν από κοινού οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία τα ξημερώματα του Σαββάτου εναντίον στόχων που υποστηρίζουν ότι σχετίζονται με το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας έχει επιπτώσεις που, κατά τις ενδείξεις, θα γίνουν περισσότερο αισθητές στην ευρύτερη διεθνή σκηνή, με τη συνολική επιδείνωση των σχέσεων των δυτικών και των ευρασιατικών δυνάμεων, απ' ό,τι στην συγκεκριμένη περιοχή.
Στο περιφερειακό επίπεδο, η επίθεση του Σαββάτου δεν άλλαξε κάτι ως προς τον συσχετισμό δυνάμεων επί του εδάφους, ενώ αντίθετα ενίσχυσε τον Μπασάρ αλ-Ασαντ, εφόσον αποδείχθηκε πρώτον ότι το συριακό καθεστώς δεν εγκαταλείπεται από τους Ρώσους συμμάχους του (αντίθετα αυτοί εμφανίζονται να συσφίγγουν περισσότερο τη συνεργασία τους και με τον έτερο μεγάλο προστάτη της Δαμασκού, το Ιράν) και δεύτερον ότι είναι σε θέση να υπερασπιστεί αρκετά αποτελεσματικά τον εαυτό του απέναντι σε πλήγματα μικρής κλίμακας.
Ο ισχυρισμός των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων ότι τα σοβιετικής κατασκευής αντιαεροπορικά συστήματα της Συρίας μπόρεσαν να αναχαιτίσουν περί το 70% των εισερχόμενων πυραύλων δεν έχει διαψευσθεί και αποτελεί άλλη μία ευκαιρία για τη Δαμασκό (μετά την πρόσφατη κατάρριψη ισραηλινού μαχητικού αεροσκάφους που είχε πραγματοποιήσει επιδρομή) να δοκιμάσει σε πραγματικές συνθήκες τις δυνατότητες υπεράσπισης του εναέριου χώρου της.
Οι δυνατότητες αυτές θα αναβαθμιστούν βέβαια θεαματικά, σε περίπτωση που υλοποιηθεί το σενάριο στο οποίο αναφέρθηκε το Σάββατο ο συνταγματάρχης Σεργκέι Ρουτσκόι, διευθυντής επιχειρήσεων του ρωσικού Γενικού Επιτελείου. Όπως είπε, η Μόσχα επανεξετάζει την απόφαση που είχε λάβει κατά παράκληση διεθνών εταίρων της να μην υλοποιήσει την παραγγελία ρωσικών αντιπυραυλικών-αντιαεροπορικών συστημάτων S-300 από μέρους της Δαμασκού. Τώρα όμως είναι υποχρεωμένη να το ξανασυζητήσει, όχι μόνο για τη Συρία, αλλά και για άλλες περιοχές του κόσμου.
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι το Ισραήλ θα έχανε τη δυνατότητα που έχει κατοχυρώσει να επιχειρεί ανά πάσα στιγμή στον εναέριο χώρο της Συρίας (και του Λιβάνου) και η οποία δεν είχε διαταραχτεί ούτε με την ανάπτυξη ρωσικής δύναμης στην περιοχή.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ο ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου υπήρξε ένας από τους ελάχιστους ξένους ηγέτες με τους οποίους συνομίλησε τηλεφωνικά ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατά την προηγούμενη, εξαιρετικά τεταμένη εβδομάδα. Στον απόηχο της ισραηλινής επιδρομής εναντίον συριακής βάσης στην οποία φέρεται να βρίσκονταν Ιρανοί ένστολοι, ο Ρώσος πρόεδρος ζήτησε από τον συνομιλητή του να κρατηθεί εκτός Συρίας, τερματίζοντας έτσι την πολιτική της Μόσχας να μην εμπλέκεται στις συρο-ισραηλινές συγκρούσεις.
Η προαναγγελθείσα από τον Ρουτσκόι παράδοση των S-300 στη Συρία είναι ο πρακτικός τρόπος με τον οποίο μπορεί να επιβληθεί η παρότρυνση Πούτιν προς Νετανιάχου και στερεί από το Ισραήλ το μέχρι τώρα αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημά του στον αέρα.
Με αυτή την έννοια, ως κράτος που βρίσκεται πάνω σε μία από τις διαχωριστικές γραμμές που βαθαίνουν στον κατακερματιζόμενο πλανήτη, το Ισραήλ πληρώνει πρώτο το τίμημα. Ήδη ο ισραηλινός τύπος ασχολείται εκτενώς με το τι μπορεί να σημαίνουν οι νέοι "κανόνες του παιχνιδιού”.
Πόσο μάλλον όταν το λεξιλόγιο με το οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ και το Πεντάγωνο αξιολόγησαν την επίθεση του Σαββάτου παραπέμπει, πίσω από τις αναμενόμενες θριαμβολογίες, σε επιστροφή στη γραμμή που πρόσφατα ανακοίνωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ για σταδιακή αμερικανική απεμπλοκή από τη Συρία και ανάληψη της ευθύνης από άλλες δυνάμεις, πλησιέστερα στην περιοχή.
Όπως είπε ο Τραμπ χαρακτηριστικά, το αίμα και το χρήμα που μπορούν να καταβάλλουν οι ΗΠΑ δεν αρκεί για τη σταθεροποίηση μιας τόσο προβληματικής περιοχής και χώρες όπως οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου πρέπει να κάνουν περισσότερα για την ανάσχεση της επιρροής του Ιράν.
Του Κώστα Ράπτη
16/4/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Ο Πούτιν κέρδισε την παρτίδα κι αλλάζει το παιχνίδι
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ανατράπηκαν τα θεμέλια της σχέσης της Ρωσίας με τους «εταίρους», όπως επέμενε να αποκαλεί ο Πούτιν τις ΗΠΑ και τις άλλες δυτικές χώρες (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία κλπ). Έως το περασμένο Σαββατοκύριακο η Δύση έβλεπε αφ’ υψηλού τη Ρωσία, ως ισχυρή χώρα, βεβαίως, αλλά όχι ισότιμη. Χαρακτηριστικά ο Μάϊκ Πομπέο, ο υποψήφιος νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δήλωσε στην Επιτροπή της Γερουσίας: η Ρωσία είναι ισχυρή, αλλά δεν είναι εξαιρετική, όπως είναι η Αμερική.
Το πεδίο ανατροπής ήταν η Συρία, αλλά οι επιπτώσεις θα φανούν αργά η γρήγορα σε όλα τα μέτωπα, από την οικονομία έως τη γεωπολιτική. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί, αλλά ήδη η αναμέτρηση του περασμένου Σαββατοκύριακου έδωσε νικητή και ηττημένο. Οι ΗΠΑ και οι Αγγλογάλλοι σύμμαχοί τους βομβάρδισαν τη Συρία, όπως απειλούσαν και το γόητρό τους διασώθηκε. Μόνο, όμως, για όσους βλέπουν και διαβάζουν τα κατεστημένα ΜΜΕ.
Στην ουσία ούτε από τεχνική-στρατιωτική άποψη κέρδισαν, ούτε πολιτικά ενισχύθηκαν, ούτε η πλάστιγγα του πολέμου έγειρε προς την πλευρά της τριμερούς συμμαχίας. Χωρίς σύγχρονο οπλισμό, η Συρία κατάφερε να εξουδετερώσει τουλάχιστον τα δυο τρίτα των πυραύλων που έριξε εναντίον της η τριμερής συμμαχία ΗΠΑ-Αγγλία-Γαλλία.
Οι αποστάσεις της Γερμανίας
Μετά τους βομβαρδισμούς, οι τρεις επιχείρησαν να εμφανίσουν το δυτικό στρατόπεδο ενωμένο, αλλά η Γερμανία είχε ήδη χαλάσει την εικόνα. Διαφώνησε, απείχε από τους βομβαρδισμούς και εμφανίστηκε, όταν όλα είχαν τελειώσει, στην οικογενειακή φωτογραφία για να δοθεί η ψευδαίσθηση της ενότητας. Η Ιταλία έμεινε εκτός και πριν και μετά.
Πολιτικά, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της διαβεβαίωναν αγωνιωδώς τους βομβαρδισμένους (και εννοείται τους Ρώσους) πως ό,τι ήταν να γίνει έγινε και δεν θα ξαναγίνει. Πιο φοβισμένοι έδειχναν οι δυτικοί σύμμαχοι παρά οι βομβαρδισμένοι Σύριοι. Δεν έχει ξανακουστεί οι επιτιθέμενοι να πασχίζουν να διαβεβαιώσουν τους αμυνόμενους ότι δεν θα το ξανακάνουν, δεν θα ξαναβομβαρδίσουν.
Και τούτο επειδή όλα είχαν κριθεί πριν από το θερμό Σαββατοκύριακο, όταν ο επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απευθύνθηκε στην Αμερικανίδα εκπρόσωπο λέγοντας για τους βομβαρδισμούς: «Σας εκλιπαρώ μην προχωρήσετε». Η προειδοποίηση ήταν σαφής: Μια πυρηνική δύναμη δεν εκλιπαρεί όταν δεν έχει ηττηθεί και ζητάει τον οίκτο του νικητή. Εκλιπαρεί για να μην υποχρεωθεί να αντιδράσει και γίνει ολοκαύτωμα.
Το κλειδί ήταν όχι ότι ο Πούτιν απείλησε, αλλά ότι ο Πούτιν έπεισε πως θα έριχνε πράγματι πυρηνικές βόμβες. Οι Δυτικοί τον πίστεψαν και έκαναν πίσω. Αυτό συνιστά ουσιώδη ανατροπή στους συσχετισμούς ισχύος της Ρωσίας με τους Δυτικούς. Είναι η πρώτη καθοριστική ανατροπή υπέρ της Ρωσίας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Έως τώρα ο Πούτιν αποτελούσε ενόχληση αλλά όχι πραγματική απειλή.
Η ειδοποιός διαφορά
Αυτή την εντύπωση ενίσχυε η ίδια η Ρωσία που υποχωρούσε μόλις αποκτούσε υπεροχή, π.χ. όταν απέφυγε να καταλάβει τη Μαριούπολη στην Ουκρανία, ενώ κανείς δεν την εμπόδιζε. Ούτε ολοκλήρωσε την εύκολη νίκη της στη Γεωργία. Η Ρωσία ήταν δεύτερης τάξης δύναμη ήδη από το 1961, όταν ο Χρουτσώφ διέταξε να επιστρέψουν άναυλα τα σοβιετικά πλοία που πήγαιναν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Κούβα. Η ήττα ολοκληρώθηκε με την πτώση της ΕΣΣΔ.
Αυτό άλλαξε. Οι ΗΠΑ, ως μοναδική υπερδύναμη, είναι η πρώτη φορά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που δίνουν εξηγήσεις για τη στάση τους, θεωρούν αναγκαίο να την δικαιολογήσουν. Και διαβεβαιώνουν, μαζί με τους Αγγλογάλλους, ότι δεν θα επαναλάβουν τους βομβαρδισμούς. Διαβεβαιώσεις δίνουν οι ηττημένοι και σίγουρα όχι οι νικητές. Τα υπόλοιπα είναι θέμα ρουτίνας. Άρχισε το παρασκήνιο, οι αφανής επαφές για τη φόρμουλα συμβιβασμού.
Είναι θέμα συσχετισμών εντός του Λευκού Οίκου ποιος θα θεωρηθεί η φωνή της μετριοπάθειας. Και ήταν θέμα συνεννόησης η ρύθμιση του συμβιβασμού. Η κατάληξη ήταν ότι οι ΗΠΑ και οι Αγγλογάλλοι θα βομβάρδιζαν μεν αλλά «λίγο», καμιά ωρίτσα και μερικούς πύραυλους, χωρίς θύματα και χωρίς ζημιές. Όπως κι έγινε. Ίσα για να μη γίνουν ρεζίλι της Οικουμένης ο Τραμπ, η Μέϊ και ο Μακρόν.
Η Δύση είναι ακόμα πολύ ισχυρή. Μπορεί να ηττηθεί αλλά όχι να ρεζιλευτεί. Μπορεί, όμως, να καταρρεύσει. Προκαλώντας έκπληξη πολύ μεγαλύτερη από την αιφνίδια πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Αυτοκρατορίες φθείρονταν αργά και εκ των έσω έως τώρα. Αλλά η εποχή μας κρύβει εκπλήξεις. Ο Τραμπ άφησε άφωνους τους κάτοχους της παγκόσμιας εξουσίας. Ίσως η εκλογή του υποδηλώνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπως θα έλεγε και ο Σαίξπηρ.
Απόστολος Αποστολόπουλος
Ο Απόστολος Αποστολόπουλος είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη με μικρασιατική παιδεία, από τη μητέρα του. Ο παππούς και ο πατέρας του ήταν επίσης δημοσιογράφοι. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Παρίσι, στα χρόνια της δικτατορίας. Ξεκίνησε δημοσιογραφία στην Αυγή και, μεταδικτατορικά, σε εφημερίδες, περιοδικά και στο δημοτικό ραδιόφωνο 9,84. Από το 1974 ως το 2000 ήταν ως παρουσιαστής του Δελτίου Ειδήσεων στην ΕΡΤ, ρεπόρτερ και αρχισυντάκτης.
https://slpress.gr/diethni/o-poutin-kerdise-tin-partida-
kai-allazei-to-paichnidi/
17/4/2018
Protesters demonstrate outside parliament in London, Britain, 16 April 2018. Protesters demonstrated against the use of military action in Syria. British Prime Minster Theresa May delivered a statement on Syria to members of parliament at the House of Commons 16 April. EPA, ANDY RAIN
2.
Οι Ρώσοι (μόνο) φταίνε;
Οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη κατατρώνε τις σάρκες της Συρίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το επίγειο θέατρο πολέμου στην Συρία έχει εξελιχθεί σε πεδίο δράσης διαφόρων ομάδων επιδοτούμενων «ισλαμοκανίβαλων», ποικίλων αποχρώσεων, που αγωνίζονται να εξασφαλίσουν γεωγραφικούς τομείς επιρροής, αν όχι κατοχής.
Μία ακόμη μεγάλη και σοβαρή χώρα της Μέσης Ανατολής έχει ντε φάκτο διαμελιστεί. Και οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη κατατρώνε τις σάρκες της, δημιουργώντας στρατιές προσφύγων για να εξασφαλίσουν το μερτικό τους.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι σε όλη αυτή την χαοτική κατάσταση η μοναδική «συνεννοήσιμη» συνιστώσα για τον πολιτισμένο κόσμο είναι η αμυνόμενη κυβερνητική παράταξη του Μπασάρ Αλ Ασαντ. Του ηγέτη δηλαδή που βάλθηκαν να ανατρέψουν με το ζόρι οι αρχιτέκτονες της ολέθριας «Αραβικής Ανοιξης», όπως ακριβώς τον Μουμπάρακ, τον Καντάφι και τον Σαντάμ, χωρίς να συνυπολογίσουν, ούτε στο ελάχιστο τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και το αντιδυτικό μένος των δυνάμεων που αναδείχθηκαν ως «διάδοχη κατάσταση».
Δυστυχώς ο Τράμπ μέσα στην αγωνία του να αποδείξει ότι δεν στήριξε την εκλογή του σε «ρωσικό δάκτυλο», υπέκυψε στις επιταγές του στρατιωτικο-διπλωματικού κατεστημένου των ΗΠΑ, που εξακολουθεί να ελέγχεται από το σύστημα Κλίντον, αλλά και των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που εμφορούνται από άκρως εχθρικές προς τη Μόσχα αντιλήψεις «παγκοσμιοποίησης» τύπου Σόρος.
Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν τόλμησε να τραβήξει το σχοινί με μία γενικευμένη επίθεση κατά ρωσικών στρατιωτικών στόχων, καθώς έχει αντιληφθεί ότι ο Πούτιν δεν αστειεύεται.
Είναι πολύ επικίνδυνη η αναχρονιστική αναβίωση της «Ρωσοφοβίας» που λανσάρουν πρωτίστως οι Γερμανοί και μάλιστα για μία υπόθεση, όπως αυτή της Συρίας όπου οι Ρώσοι σίγουρα δεν αποτελούν τον «αποσταθεροποιητικό παράγοντα». Δεν φταίει ο Πούτιν για όλα τα δεινά του πλανήτη. Ελεος πλέον…
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
17/4/2018
https://hellasjournal.com/2018/04/i-rosi-mono-ftene-i-megales-dynamis-tou-planiti-katatrone-tis-sarkes-tis-syrias/
1.
Ο Πούτιν κέρδισε την παρτίδα κι αλλάζει το παιχνίδι
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ανατράπηκαν τα θεμέλια της σχέσης της Ρωσίας με τους «εταίρους», όπως επέμενε να αποκαλεί ο Πούτιν τις ΗΠΑ και τις άλλες δυτικές χώρες (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία κλπ). Έως το περασμένο Σαββατοκύριακο η Δύση έβλεπε αφ’ υψηλού τη Ρωσία, ως ισχυρή χώρα, βεβαίως, αλλά όχι ισότιμη. Χαρακτηριστικά ο Μάϊκ Πομπέο, ο υποψήφιος νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δήλωσε στην Επιτροπή της Γερουσίας: η Ρωσία είναι ισχυρή, αλλά δεν είναι εξαιρετική, όπως είναι η Αμερική.
Το πεδίο ανατροπής ήταν η Συρία, αλλά οι επιπτώσεις θα φανούν αργά η γρήγορα σε όλα τα μέτωπα, από την οικονομία έως τη γεωπολιτική. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί, αλλά ήδη η αναμέτρηση του περασμένου Σαββατοκύριακου έδωσε νικητή και ηττημένο. Οι ΗΠΑ και οι Αγγλογάλλοι σύμμαχοί τους βομβάρδισαν τη Συρία, όπως απειλούσαν και το γόητρό τους διασώθηκε. Μόνο, όμως, για όσους βλέπουν και διαβάζουν τα κατεστημένα ΜΜΕ.
Στην ουσία ούτε από τεχνική-στρατιωτική άποψη κέρδισαν, ούτε πολιτικά ενισχύθηκαν, ούτε η πλάστιγγα του πολέμου έγειρε προς την πλευρά της τριμερούς συμμαχίας. Χωρίς σύγχρονο οπλισμό, η Συρία κατάφερε να εξουδετερώσει τουλάχιστον τα δυο τρίτα των πυραύλων που έριξε εναντίον της η τριμερής συμμαχία ΗΠΑ-Αγγλία-Γαλλία.
Οι αποστάσεις της Γερμανίας
Μετά τους βομβαρδισμούς, οι τρεις επιχείρησαν να εμφανίσουν το δυτικό στρατόπεδο ενωμένο, αλλά η Γερμανία είχε ήδη χαλάσει την εικόνα. Διαφώνησε, απείχε από τους βομβαρδισμούς και εμφανίστηκε, όταν όλα είχαν τελειώσει, στην οικογενειακή φωτογραφία για να δοθεί η ψευδαίσθηση της ενότητας. Η Ιταλία έμεινε εκτός και πριν και μετά.
Πολιτικά, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της διαβεβαίωναν αγωνιωδώς τους βομβαρδισμένους (και εννοείται τους Ρώσους) πως ό,τι ήταν να γίνει έγινε και δεν θα ξαναγίνει. Πιο φοβισμένοι έδειχναν οι δυτικοί σύμμαχοι παρά οι βομβαρδισμένοι Σύριοι. Δεν έχει ξανακουστεί οι επιτιθέμενοι να πασχίζουν να διαβεβαιώσουν τους αμυνόμενους ότι δεν θα το ξανακάνουν, δεν θα ξαναβομβαρδίσουν.
Και τούτο επειδή όλα είχαν κριθεί πριν από το θερμό Σαββατοκύριακο, όταν ο επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απευθύνθηκε στην Αμερικανίδα εκπρόσωπο λέγοντας για τους βομβαρδισμούς: «Σας εκλιπαρώ μην προχωρήσετε». Η προειδοποίηση ήταν σαφής: Μια πυρηνική δύναμη δεν εκλιπαρεί όταν δεν έχει ηττηθεί και ζητάει τον οίκτο του νικητή. Εκλιπαρεί για να μην υποχρεωθεί να αντιδράσει και γίνει ολοκαύτωμα.
Το κλειδί ήταν όχι ότι ο Πούτιν απείλησε, αλλά ότι ο Πούτιν έπεισε πως θα έριχνε πράγματι πυρηνικές βόμβες. Οι Δυτικοί τον πίστεψαν και έκαναν πίσω. Αυτό συνιστά ουσιώδη ανατροπή στους συσχετισμούς ισχύος της Ρωσίας με τους Δυτικούς. Είναι η πρώτη καθοριστική ανατροπή υπέρ της Ρωσίας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Έως τώρα ο Πούτιν αποτελούσε ενόχληση αλλά όχι πραγματική απειλή.
Η ειδοποιός διαφορά
Αυτή την εντύπωση ενίσχυε η ίδια η Ρωσία που υποχωρούσε μόλις αποκτούσε υπεροχή, π.χ. όταν απέφυγε να καταλάβει τη Μαριούπολη στην Ουκρανία, ενώ κανείς δεν την εμπόδιζε. Ούτε ολοκλήρωσε την εύκολη νίκη της στη Γεωργία. Η Ρωσία ήταν δεύτερης τάξης δύναμη ήδη από το 1961, όταν ο Χρουτσώφ διέταξε να επιστρέψουν άναυλα τα σοβιετικά πλοία που πήγαιναν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Κούβα. Η ήττα ολοκληρώθηκε με την πτώση της ΕΣΣΔ.
Αυτό άλλαξε. Οι ΗΠΑ, ως μοναδική υπερδύναμη, είναι η πρώτη φορά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που δίνουν εξηγήσεις για τη στάση τους, θεωρούν αναγκαίο να την δικαιολογήσουν. Και διαβεβαιώνουν, μαζί με τους Αγγλογάλλους, ότι δεν θα επαναλάβουν τους βομβαρδισμούς. Διαβεβαιώσεις δίνουν οι ηττημένοι και σίγουρα όχι οι νικητές. Τα υπόλοιπα είναι θέμα ρουτίνας. Άρχισε το παρασκήνιο, οι αφανής επαφές για τη φόρμουλα συμβιβασμού.
Είναι θέμα συσχετισμών εντός του Λευκού Οίκου ποιος θα θεωρηθεί η φωνή της μετριοπάθειας. Και ήταν θέμα συνεννόησης η ρύθμιση του συμβιβασμού. Η κατάληξη ήταν ότι οι ΗΠΑ και οι Αγγλογάλλοι θα βομβάρδιζαν μεν αλλά «λίγο», καμιά ωρίτσα και μερικούς πύραυλους, χωρίς θύματα και χωρίς ζημιές. Όπως κι έγινε. Ίσα για να μη γίνουν ρεζίλι της Οικουμένης ο Τραμπ, η Μέϊ και ο Μακρόν.
Η Δύση είναι ακόμα πολύ ισχυρή. Μπορεί να ηττηθεί αλλά όχι να ρεζιλευτεί. Μπορεί, όμως, να καταρρεύσει. Προκαλώντας έκπληξη πολύ μεγαλύτερη από την αιφνίδια πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Αυτοκρατορίες φθείρονταν αργά και εκ των έσω έως τώρα. Αλλά η εποχή μας κρύβει εκπλήξεις. Ο Τραμπ άφησε άφωνους τους κάτοχους της παγκόσμιας εξουσίας. Ίσως η εκλογή του υποδηλώνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπως θα έλεγε και ο Σαίξπηρ.
Απόστολος Αποστολόπουλος
Ο Απόστολος Αποστολόπουλος είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη με μικρασιατική παιδεία, από τη μητέρα του. Ο παππούς και ο πατέρας του ήταν επίσης δημοσιογράφοι. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Παρίσι, στα χρόνια της δικτατορίας. Ξεκίνησε δημοσιογραφία στην Αυγή και, μεταδικτατορικά, σε εφημερίδες, περιοδικά και στο δημοτικό ραδιόφωνο 9,84. Από το 1974 ως το 2000 ήταν ως παρουσιαστής του Δελτίου Ειδήσεων στην ΕΡΤ, ρεπόρτερ και αρχισυντάκτης.
https://slpress.gr/diethni/o-poutin-kerdise-tin-partida-
kai-allazei-to-paichnidi/
17/4/2018
2.
Οι Ρώσοι (μόνο) φταίνε;
Οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη κατατρώνε τις σάρκες της Συρίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το επίγειο θέατρο πολέμου στην Συρία έχει εξελιχθεί σε πεδίο δράσης διαφόρων ομάδων επιδοτούμενων «ισλαμοκανίβαλων», ποικίλων αποχρώσεων, που αγωνίζονται να εξασφαλίσουν γεωγραφικούς τομείς επιρροής, αν όχι κατοχής.
Μία ακόμη μεγάλη και σοβαρή χώρα της Μέσης Ανατολής έχει ντε φάκτο διαμελιστεί. Και οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη κατατρώνε τις σάρκες της, δημιουργώντας στρατιές προσφύγων για να εξασφαλίσουν το μερτικό τους.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι σε όλη αυτή την χαοτική κατάσταση η μοναδική «συνεννοήσιμη» συνιστώσα για τον πολιτισμένο κόσμο είναι η αμυνόμενη κυβερνητική παράταξη του Μπασάρ Αλ Ασαντ. Του ηγέτη δηλαδή που βάλθηκαν να ανατρέψουν με το ζόρι οι αρχιτέκτονες της ολέθριας «Αραβικής Ανοιξης», όπως ακριβώς τον Μουμπάρακ, τον Καντάφι και τον Σαντάμ, χωρίς να συνυπολογίσουν, ούτε στο ελάχιστο τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και το αντιδυτικό μένος των δυνάμεων που αναδείχθηκαν ως «διάδοχη κατάσταση».
- Η πυραυλική επίθεση «τιμωρίας» των…ανθρωπιστικών κυβερνήσεων της Δύσης ήταν πρωτίστως μία κίνηση συμβολικής σημασίας. Ένα χτύπημα…μούφα, που θα έλεγαν και τα πιτσιρίκια, με μια αφορμή επίσης…μούφα, καθώς στο Συριακό κολαστήριο είναι πολύ σχετικό το ποιος κάνει χρήση όπλων μαζικής εξόντωσης.
Δυστυχώς ο Τράμπ μέσα στην αγωνία του να αποδείξει ότι δεν στήριξε την εκλογή του σε «ρωσικό δάκτυλο», υπέκυψε στις επιταγές του στρατιωτικο-διπλωματικού κατεστημένου των ΗΠΑ, που εξακολουθεί να ελέγχεται από το σύστημα Κλίντον, αλλά και των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που εμφορούνται από άκρως εχθρικές προς τη Μόσχα αντιλήψεις «παγκοσμιοποίησης» τύπου Σόρος.
Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν τόλμησε να τραβήξει το σχοινί με μία γενικευμένη επίθεση κατά ρωσικών στρατιωτικών στόχων, καθώς έχει αντιληφθεί ότι ο Πούτιν δεν αστειεύεται.
- Το τραγικό της ιστορίας είναι όλη αυτή η ανατροφοδότηση μιας άκρως ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας από τον γερμανοκρατούμενο εσμό των Βρυξελλών, όλους αυτούς τους υπαλλήλους της Καγκελαρίας και φυσικά την ίδια (και απαράλλαχτη) γερμανική ηγεσία. Στην παγίδα, ως μη όφειλε, εκτός από την αδύναμη (και εν πολλοίς ασήμαντη) Γαλλία έπεσε και η Βρετανία σε μια προσπάθεια να εξιλεωθεί, για το Brexit παρότι η συντριπτική πλειονότητα των Βρετανών τάσσεται ξεκάθαρα κατά της ανάμιξης στη Συρία.
Είναι πολύ επικίνδυνη η αναχρονιστική αναβίωση της «Ρωσοφοβίας» που λανσάρουν πρωτίστως οι Γερμανοί και μάλιστα για μία υπόθεση, όπως αυτή της Συρίας όπου οι Ρώσοι σίγουρα δεν αποτελούν τον «αποσταθεροποιητικό παράγοντα». Δεν φταίει ο Πούτιν για όλα τα δεινά του πλανήτη. Ελεος πλέον…
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
17/4/2018
https://hellasjournal.com/2018/04/i-rosi-mono-ftene-i-megales-dynamis-tou-planiti-katatrone-tis-sarkes-tis-syrias/