Φτάνει πια με την «μονιμότητα» των πρώην πρωθυπουργών


Φτάνει πια με την «μονιμότητα» 
των πρώην πρωθυπουργών

Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή όποιος άλλος πρώην κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι κακή και η συνταξιοδότηση, η απεμπλοκή από την πολιτική

Πώς να το πεις αυτό; Ματαιοδοξία; Υστεροφημία; Πολιτική επιβεβαίωση; Ή μήπως αδυναμία αποδοχής της αποστρατείας;

Όπως και να το χαρακτηρίσεις, ίσως μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό με τους πολιτικούς, ιδίως με τους πρώην πρωθυπουργούς. Όχι όλους, αλλά τους περισσότερους.

Πάρτε για παράδειγμα τον Κώστα Καραμανλή. Εχει αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου από το 2009, δηλαδή πάνω από μία δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι βουλευτής, να καταλαμβάνει μια έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, έστω κι αν έχει πιει το αμίλητο νερό.

Δεν κάνει ερωτήσεις, δεν έχει κοινοβουλευτικό έργο, παρευρίσκεται σε κρίσιμες ψηφοφορίες και κάνει μία δήλωση κάθε δύο χρόνια.

Βεβαίως, σε παρασκηνιακό επίπεδο είναι πανταχού παρών. Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα», οι επίσημοι αλλά και οι ανεπίσημοι πολιτικοί… followers του δεν σταματούν να μιλούν.

Συνεχίζουν να στηρίζουν τον πρώην πρωθυπουργό, αποκρούουν τις «επιθέσεις» που δέχεται ο κ. Καραμανλής, υποστηρίζουν το έργο των κυβερνήσεών του κι ενίοτε «διαρρέουν» ότι είναι ενεργός, ότι έχει ρόλο στη ΝΔ, ότι θα ήταν καλός… Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.λπ. Γενικώς, έχει δημιουργηθεί ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο «σύστημα» γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό που τον «αβαντάρει» με την κάθε ευκαιρία, πολλές φορές κι εν αγνοία του.

Πολλοί λένε ότι η παραμονή του στην ενεργό (όχι τόσο ενεργό για τον ίδιο) πολιτική, έχει να κάνει με την υστεροφημία του. Ότι μπορεί να υπερασπίζεται ευκολότερα το πέρασμά του από την πρωθυπουργία κι ότι μπορεί να έχει κι ένα μερίδιο της εξουσίας στο κόμμα του.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιώργος Παπανδρέου. Κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009, παρέδωσε την εξουσία ο ίδιος, τον κατηγόρησαν για μύρια όσα κι αυτός δεν αποστρατεύτηκε.

Ενεργός πάντα, είτε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, είτε στο εσωτερικό, επανέκαμψε το καλοκαίρι και στη Βουλή. Σε καμιά περίπτωση δεν τον λες συνταξιούχο πολιτικό, παρεμβαίνει όποτε το κρίνει σκόπιμο, υπερασπίζεται το δικό του έργο, αποκρούει τις επιθέσεις και είναι πάντα… ο γιος του Ανδρέα.

Η τρίτη περίπτωση είναι αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Εχοντας περάσει από χίλια κύματα, έγινε πρωθυπουργός σε μια δύσκολη συγκυρία και είναι αλήθεια ότι πάλεψε για να μην καταρρεύσει η χώρα.

Οι πολίτες τον έκριναν, επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα, αυτός παραιτήθηκε από τη ΝΔ αλλά ποτέ από την πολιτική.

Δεν πήγε σπίτι του, δεν άραξε ποτέ στον καναπέ του, κάνει συχνά παρεμβάσεις, έχει κι αυτός επίσημες και ανεπίσημες «σαμαρικές»… διμοιρίες που τον υποστηρίζουν, που κάνουν γενικών παιχνίδι και στα social media.

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς πίστευε και πιστεύει ότι του χρωστά η Ιστορία. Και γι’ αυτό ήθελε είτε μια κορυφαία θέση στην Ευρώπη είτε την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Δεν έγινε τίποτε από τα δυο, τώρα βγήκε στο «αντάρτικο» και η ΝΔ θα ζήσει… ωραίες στιγμές με τον «Καλαματιανό».

Γιατί τέτοιο πείσμα;

Δεν έχει σημασία αν αυτοί οι τρεις πρωθυπουργοί έχουν τα δίκια τους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το πείσμα τους να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και να διεκδικούν αξιώματα ή στη χειρότερη περίπτωση την προσοχή της κοινής γνώμης.

Και για τον Κώστα Σημίτη ισχύει ότι αξιώματα δεν διεκδίκησε ποτέ, αλλά την προσοχή του κόσμου. Τουλάχιστον αυτός είναι επίσημα στην αποστρατεία.

Οι άλλοι τρεις γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να είναι μπροστάρηδες; Γιατί θα πρέπει να καταλαμβάνουν θέσεις στη Βουλή αν το κοινοβουλευτικό τους έργο είναι μηδαμινό;

Γιατί πιστεύουν ότι με το να μην αποστρατεύονται έχουν μεγαλύτερη δύναμη για να υπερασπίζονται την ιστορία τους;

Και γιατί τα κόμματα θα πρέπει να κρέμονται κάθε φορά από τα χείλη τους, μη τυχόν και πουν κάτι που θα ταράξει τα νερά;  Ή μη τυχόν και επηρεάζουν ομάδες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και προκαλέσουν εμφύλιο και διασπάσεις;

Δεν θα έπρεπε κανονικά να πάνε σπίτι τους και να γράψουν τα απομνημονεύματά τους;

Γιατί αυτή η διαρκής ενασχόληση με το υπερεγώ τους, λες και η πολιτική είναι κάτι στατικό και πρέπει να βλέπουμε πρόσωπα του παρελθόντος;

Τι γίνεται στο εξωτερικό; Χάνει ο πολιτικός; Πάει σπίτι του, δεν στήνει «παραμάγαζα» για να πετύχει τη… δικαίωση που του στέρησε ο ελληνικός λαός.

Δεν είναι κακή η πολιτική συνταξιοδοτηση. Δεν είναι καθόλου κακή η αποστρατεία. Αντιθέτως μπορεί να προσφέρει πολλά στην πατρίδα και στα κόμματα.

Κυρίως να προσφέρει ανανέωση, λήθη, δημιουργία μιας νέας πολιτικής τάξης που δεν θα έχει τα βαρίδια του παρελθόντος. Κι από αυτά Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή Σημίτης έχουν πολλά.

Δηλαδή τι να περιμένουμε; Μετά από μια 20ετία τον Τσίπρα να ξαναδιεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός για να ξαναγράψει ιστορία;

Ας τελειώνουμε με όλο αυτό το σύστημα που σώνει και καλά θέλει να διασώζει πρώην πρωθυπουργούς. Εκαναν τη δουλειά τους, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν; Ας πάνε σπίτι τους. Τελεία και παύλα.



30 Ιανουαρίου 2020 






             ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ            


 Τα παράσιτα

''Ο Ελληνικός Λαός αναλίσκει τον χρόνο του εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών και άπαν το χρήμα του δαπανά εις συντήρησιν κοπαδιών κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου.''

                                    Εμμανουήλ Ροΐδης

Φυσικά δεν αναφέρομαι στην υπέροχη Νοτιοκορεάτικη ταινία που σάρωσε εφέτος, όλα τα βραβεία, αλλά στα εγχώρια πολιτικά παράσιτα τα οποία αφού έβλαψαν καίρια την χώρα επιμένουν να παραμείνουν στη δημόσια πολιτική σιτιζόμενοι και ψωμιζόμενοι από το Κράτος ενώ παράλληλα κάνουν ότι τους περνάει από το χέρι για να σαμποτάρουν την εκάστοτε Κυβέρνηση. Ύψιστο δείγμα κόμπλεξ, στερητικού συνδρόμου.

Επειδή επιδιώκω, πάντοτε, να αποφεύγω τις γενικότητες αναφέρομαι, συγκεκριμένα, στους τρεις πρώην Πρωθυπουργούς κ. Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά οι οποίοι καταλαμβάνουν τρεις έδρες στη Βουλή, δεν προσφέρουν καμία Κοινοβουλευτική δραστηριότητα και παρουσιάζουν ένα θλιβερό πρότυπο σε νέους βουλευτές. Οι ανωτέρω κύριοι τέως εισέρχονται στη Βουλή, από το «παράθυρο» αριστίνδην, βάσει ενός γελοίου Νόμου που υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και αποτελεί εφεύρημα του συστήματος. Δεν εκλέγονται απευθείας από τον Λαό γιατί δεν τολμούν να εκτεθούν ως υποψήφιοι. Τους περιμένει το φούμο.

Γιατί εισέρχονται στην Βουλή; Ως τέως, λένε. Θα πω:
Καλά, μία δύο φορές. Αλλά αιωνίως ως και τυμπανίως;

Ο εξέχων πνευματικός άνθρωπος και σχολιαστής κ. Γιώργος Σκαμπαρδώνης, γράφει στα ΝΕΑ (9 Φεβρουαρίου 2020) επί του θέματος. Πριν όμως παραχωρήσω τη γραφίδα στον κ. Γ.Σ. θα επαναλάβω ότι και οι τρεις πρώην είναι θλιβερά αποτυχόντες και πολλαπλώς υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της χώρας.

'' Το αυτοκρατορικό σύνδρομο, το σύνδρομο του σωτήρος είναι συνήθεις ασθένειες στον πολιτικό κόσμο και κάποιοι, ξαφνικά, απ’ εκεί που ορκίσθηκαν να υπηρετούν το πολίτευμα και τον ελληνικό λαό που πληρώνει και τους παχυλούς μισθούς, ιππεύουν, αίφνης, την κάλαμο. Και έφιπποι αρχίζουν να συμπεριφέρονται ωσάν να ήταν Ρισελιέ, ή Καρλομάγνοι και να ίπτανται υπεράνω της πραγματικότητας, να αυτονομούνται μέσα σε μια νεφέλη δανεικού μεγαλείου και να δηλώνουν πως δεν οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις σε κανέναν – γλαφυρό και γραφικό πρόσφατο παράδειγμα ένας πρώην πρωθυπουργός.

Και τι σημαίνει πρώην πρωθυπουργός, πέραν από πρώην πρωθυπουργός; Εντάξει, δικαιούται τον λογικό σεβασμό που του οφείλεται, αλλά μην ξεχνάμε πως στην πολιτική οτιδήποτε χρίζεται ο καθείς αυτό δεν γίνεται αυτοφυώς, αλλά κατ’ απονομήν. Και υπάρχει ένα όριο. Όμως, Σολωμός, Παπαδιαμάντης, Ελύτης, Κουν, Ρίτσος, Τσαρούχης, Χορν, δεν γίνεσαι κατ’ απονομήν αλλά από μόνος σου, εγγενώς. Ενώ πάντα μπορεί οποιοσδήποτε, όπως έχει αποδειχτεί, σε μια συγκυρία, να γίνει υπουργός (ακόμα και πρωθυπουργός), διότι κάποιος πρέπει να είναι υπουργός σε κάθε υπουργείο, αλλά δεν μπορείς να χρίσεις κάποιον Μάνο Χατζιδάκι, αν δεν είναι ο ίδιος, αφ’ εαυτού Μάνος Χατζιδάκις. Δεν γίνεται.

Μπορούμε να πούμε «γίνε εσύ υπουργός Εσωτερικών, ή Εξωτερικών», αλλά δεν μπορείς να πεις «γίνε εσύ Σεφέρης» ή «γίνε εσύ Τσιτσάνης», ή «γίνε εσύ Καβάφης». Με το ζόρι, με την ψήφο, η δι’ απονομής δεν δημιουργούνται οι ιδιοφυΐες, όπως μοιράζονται τα πολιτικά αξιώματα, οπότε μπορεί κάλλιστα ο καθείς να γίνει βουλευτής, υπουργός, πρωθυπουργός, ή, ο Καρανίκας στρατηγικός σύμβουλος του πρωθυπουργού – μέχρι και ο Λιάπης χρίστηκε υπουργός Πολιτισμού λόγω του ότι ο Πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας.

Άρα τι σημαίνει «πρώην πρωθυπουργός»; Αυτό που σημαίνει και τίποτε εκείθεν. Και είναι μια φράση που ισχύει για τους πολιτικούς, ενώ δεν θα μπορούσες να πεις για τον Ελύτη, ενόσω ζούσε, πρώην Ελύτης, ή πρώην Θόδωρος Αγγελόπουλος. Το πολιτικό αξίωμα είναι δοτό απ’ τον λαό σε μια δημοκρατία και χρονικά πεπερασμένης ισχύος. Δεν είναι κεκτημένο απ’ τη μαμά μας και ισόβιο. Ο δε σεβασμός καλλιεργείται, ή αυθόρμητα αποδίδεται, δεν τον διεκδικεί ο καθείς με το ζόρι, δικαιωματικά, ως αυτονόητη συνέπεια ενός πρώην αξιώματος. Τι θα πει «ξέρεις ποιος ήμουν, εγώ, ρε;». Και αν είσαι και παπάς με την αράδα σου θα πας και με χαρτάκι προτεραιότητας.

Για να μην πούμε πως οι «πρώην» είναι εκείνοι που οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα της προσήνειας και της σεμνότητας – εκτός αν πίστεψαν (τους έπεισε η λιπώδης αυλή) ότι δικαιούνται την εξουσία και το κόμμα δια  βίου. Ότι  τους  ανήκει  το  αξίωμα εκ  Θεού και  θα  πεθάνουνε  αγκαλιά 
μ’ αυτό. ''

Μήπως διαφωνείτε;

 Κωνσταντίνος Φράγκος,
''Διαξιφισμοί'' 


24/2/2020