Συγκυρία και μακρά διάρκεια.




'' (...) Με την εμπλοκή της εκτός συνόρων, η 'Αγκυρα, που προσπαθεί να αποτρέψει ανάφλεξη στο Κουρδικό εντός συνόρων, λειτουργεί στη δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, επισπεύδει δηλαδή τις εξελίξεις που επιχειρεί να αποτρέψει.''

 Συγκυρία και μακρά διάρκεια.

Η δυσμενής συγκυρία, κατά κύριο λόγο δηλαδή η απροθυμία ΗΠΑ, Γαλλίας και Γερμανίας να στηρίξουν έμπρακτα την Τουρκία στο Ιντλίμπ, οδήγησε τον Ερντογάν στο να αποδεχτεί το πλαίσιο και τους όρους του Πούτιν για εκεχειρία στην Βορειοδυτική Συρία.

Η μακρά διάρκεια όμως της Ιστορίας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή φωτίζει την προχθεσινή συμφωνία που υπεγράφη στο Κρεμλίνο ως μεταβλητή και αναδεικνύει ως σταθερά της τουρκικής πολιτικής, από το 1923 και μετά τη συνεχή αμφισβήτηση από την Αγκυρα του συνοριακού στάτους κβο προς Νότο, όπως καθορίστηκε από τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Αλλωστε, η Τουρκία του Κεμάλ διεκδίκησε στην περίοδο 1923-1926 την περιοχή της Μοσούλης –το σημερινό Βόρειο Ιράκ–, που τελικά κατακυρώθηκε από την Κοινωνία των Εθνών στο υπό βρετανική τότε διοίκηση Ιράκ.

Λονδίνο και Αγκυρα έφτασαν στο όριο της πολεμικής σύγκρουσης, με την τουρκική πλευρά να αναδιπλώνεται στο παρά πέντε.

Δέκα και πλέον χρόνια αργότερα, η Τουρκία, με την αόριστη υπόσχεση συμμαχικής συνδρομής στην επερχόμενη παγκόσμια σύγκρουση, απέσπασε από τη Γαλλία, που διοικούσε τότε τη Συρία και τον Λίβανο, την επαρχία της Αλεξανδρέττας, μια υποχώρηση του Παρισιού που καταρράκωσε τη γαλλική αξιοπιστία στη Δαμασκό και τη Βηρυτό.

Σήμερα, η Αγκυρα έχει ως στρατηγικό στόχο τη μόνιμη παρουσία της σε μια ζώνη που ξεκινά από το Βόρειο Ιράκ, συνεχίζει στη Βορειοανατολική Συρία και, μέσω της Βορειοδυτικής Συρίας, καταλήγει στη Μεσόγειο.

Χωρίς την παρουσία της στην εκτεταμένη παραπάνω ζώνη, η Αγκυρα φοβάται ότι η ασφάλεια και η ακεραιότητα της Νοτιοανατολικής Τουρκίας θα βρίσκεται στη βαριά σκιά δύο «διαδρόμων» του ιρανικού και του κουρδικού.

Ο πρώτος διάδρομος, ο ιρανικός, ξεκινά από την Τεχεράνη, συνεχίζει με επόμενο σταθμό τη Βαγδάτη, όπου η κυβερνητική εξουσία ελέγχεται από τους Σιίτες, κύριο έρεισμα των οποίων είναι η Σιιτική Πολιτοφυλακή. Ο διάδρομος έχει επόμενο σταθμό τη Δαμασκό και το Αλαουιτικό (Σιιτικό) καθεστώς Ασαντ, για να καταλήξει στο Ντε Φάκτο κράτος της σιιτικής Χεζμπολά, στον Νότιο Λίβανο.

Σχεδόν παράλληλα και ανταγωνιστικά προς τον ιρανικό διάδρομο βρίσκεται ο κουρδικός διάδρομος: ξεκινά από το ιρανικό Κουρδιστάν, την πρώτη στην Ιστορία αυτόνομη κουρδική οντότητα στην περίοδο 1943-1946 υπό την προστασία των σοβιετικών κατοχικών δυνάμεων, συνεχίζει δυτικά στο Βόρειο Ιράκ, που μετά την Καταιγίδα της Ερήμου, την άνοιξη του 1991, είναι ντε φάκτο ανεξάρτητη κουρδική οντότητα, και καταλήγει στη βορειοανατολική και, τέλος, δυτικά του Ευφράτη, στη βορειοδυτική Συρία.

Χωρίς παρουσία στο πεδίο και χωρίς τη διεκδίκηση ρόλου, όταν και εάν έλθει η ώρα για μια συνολική σταθεροποίηση της περιοχής, η Αγκυρα βλέπει να ακυρώνονται όλες οι περιφερειακές της φιλοδοξίες, που τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν ως σημείο αναφοράς την επιρροή στους Σουνίτες Αραβες Μουσουλμάνους.

Εξυπακούεται ότι η απειλή του Κουρδικού είναι η κυρίαρχη.

Στην Αγκυρα γνωρίζουν ότι, για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, το Κουρδικό είναι ταυτόχρονα και υποθήκη στην εσωτερική σταθερότητα του Ιράν αλλά και αντίβαρο για κάθε δυνητική επανάκαμψη του Αραβικού Ριζοσπαστικού Εθνικισμού, τόσο στη Βαγδάτη όσο και στη Δαμασκό.

Με την εμπλοκή της εκτός συνόρων, η Αγκυρα, που προσπαθεί να αποτρέψει ανάφλεξη στο Κουρδικό εντός συνόρων, λειτουργεί στη δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, επισπεύδει δηλαδή τις εξελίξεις που επιχειρεί να αποτρέψει.

Γιώργος Καπόπουλος


7/3/2020

* * *

 Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.