“Switchblade” της AeroVironment για την Ουκρανία και ελληνική ολιγωρία στην κάλυψη των αναγκών εγχώρια.
AeroVironment Switchblade για τις ουκρανικές δυνάμεις – Νέα άμεση εγγύς υποστήριξη από αέρος και η ελληνική άρνηση προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Πρόσφατα το DP αναφέρθηκε στη δράση, ή στη χρήση περιφερόμενων πυρομαχικών τύπου KUB της θυγατρικής της kalashnikov, Zala Aero, στο Κίεβο. Το όπλο αυτό αξιοποιήθηκε εκτεταμένα και αξιολογήθηκε στο θέατρο επιχειρήσεων της Συρίας τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για το αμερικανικό Switchblade 300/600 όπως θα δούμε, που πρόσφατα έγινε γνωστό ότι θα εξοπλίσει και τις ουκρανικές δυνάμεις.
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε με βάση τις πραγματικές επιχειρησιακές ανάγκες των δυνάμεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Το περιφερόμενο αυτό όπλο που πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι θα παραχωρηθεί στις ουκρανικές δυνάμεις (100 μονάδες σε πρώτη φάση), αν και δεν αναμένεται να διαμορφώσει διαφορετικά τη ροή των επιχειρήσεων, αποκαλύπτει το σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει καθιερωθεί στο σύγχρονο πεδίο.
Αυτό που θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο από την άλλη πλευρά είναι ότι εφόσον αξιοποιηθεί επιχειρησιακά, θα προκαλέσει σημαντική φθορά στις ρωσικές δυνάμεις. Επίσης, στο παρόν αφιέρωμα θα αποδοθεί ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία επιβάλλουν με τον πλέον επιτακτικό τρόπο την καθολική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο μηχανισμός κάλυψης των αναγκών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Οι οποίες στο σύνολό τους και σε συνεργασία με την ελληνική αμυντική βιομηχανία, θα πρέπει να εντάξουν σύντομα σε υπηρεσία τέτοιου είδους συστήματα.
Αυτό άλλωστε έπραξαν και οι Αμερικανοί στην περίπτωση του Switchblade… Η δημιουργία του τελευταίου υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων της Αεροπορίας των ΗΠΑ (AFSOC), του Στρατού των ΗΠΑ (US Army) και της AeroVironment. Για να καλυφθεί η ανάγκη άμεσης εγγύς από αέρος υποστήριξης των αμερικανικών επίγειων δυνάμεων, ακόμη και εντός αστικών περιοχών. Η ιδέα ήταν οι ομάδες των επίγειων τμημάτων να έχουν άμεσα και αυτόνομα τη δυνατότητα να προσβάλουν στόχους από αέρος, στον περιβάλλοντα χώρο κίνησής τους, με πολύ μικρό κόστος και χωρίς παράπλευρες απώλειες.
Στο Αφγανιστάν διαπιστώθηκε, όπως και σε πολλούς άλλους πολέμους των ΗΠΑ άλλωστε, ότι η αεροπορική υποστήριξη αργούσε να εμφανιστεί, το κόστος του να καλούνται διαρκώς αεροπλάνα και ελικόπτερα ήταν τεράστιο, ενώ η αποτελεσματικότητά τους εντός κατοικημένων περιοχών ήταν από ελάχιστη ως μηδενική.
Η αρχική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός περιφερόμενου πυρομαχικού μικρού βάρους που θα μπορούσε να μεταφερθεί ατομικά. Μέχρι τότε (αρχές της δεκαετίας του 2010), είχαν χρησιμοποιηθεί σε ευρεία κλίμακα μικρά UAV μόνο για τον εντοπισμό στόχων, όπως τα Raven και Puma. Και πάλι όμως μέχρι να εμφανιστεί η αεροπορική υποστήριξη, οι ομάδες των Ταλιμπάν που συνήθως παγίδευαν με αυτοσχέδια εκρηκτικά (IED) τα δρομολόγια των αμερικανικών δυνάμεων, είχαν τα περιθώρια χρόνου να απομακρυνθούν με ασφάλεια.
Οι αρχικές συμβάσεις παραγωγής του μικρού Switchblade 300 στην AeroVironment (κατασκευαστή των Raven και Puma) υπογράφηκαν από τον Στρατό των ΗΠΑ τον Ιούλιο του 2011 και το Μάρτιο του 2012. Στα τέλη του ίδιου χρόνου τα πρώτα 75 τέτοια συστήματα παραδίδονταν στις δυνάμεις Πεζοναυτών των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Το Switchblade 300 έχει μήκος ατράκτου 60,1 εκατοστών, βάρος 2,7 κιλών και εκρηκτική γόμωση ίδια με αυτή της βομβίδας των 40 χιλιοστών.
Ο κινητήρας του, που δίνει κίνηση σε έλικα, είναι ηλεκτρικός, γεγονός που το καθιστά ιδιαίτερα αθόρυβο και άρα δύσκολα εντοπίσιμο. Η ταχύτητά του ανέρχεται σε 150 χιλιόμετρα ανά ώρα και η ακτίνα του σε 10 περίπου χιλιόμετρα. Η ταμπλέτα ελέγχου του Switchblade (GCS – Ground Control Station), είναι ίδια με αυτή που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο των RQ-11 Raven και RQ–20 Puma του ίδιου κατασκευαστή. Φυσικά υιοθετήθηκε καθαρά για λόγους διασφάλισης επιχειρησιακής ευελιξίας.
Το Switchblade 300 διαθέτει μία μικρή κάμερα υπερύθρων, ενώ στις μονάδες παραγωγής από το Block 10C (παρτίδα παραγωγής), έχει εγκατασταθεί και ψηφιακή διασύνδεση (DDL – Digital Data Link) για ασφαλή από παρεμβολές έλεγχο και μετάδοση εικόνας και θέσης. Το σημαντικά μεγαλύτερο Switchblade 600 έχει σχεδόν 10 φορές μεγαλύτερο βάρος (23 κιλά) σε σχέση με το –300, ακτίνα 40 χιλιομέτρων εντός χρονικού διαστήματος 20 λεπτών από την εξαπόλυση του, με δυνατότητα παραμονής άλλων 20 λεπτών πάνω από την περιοχή ή το σημείο ενδιαφέροντος.
Χωρίς το χρόνο παραμονής αυτών των 20 λεπτών αξιοποιήσιμο, η ακτίνα μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 80 χιλιόμετρα! Η δε εκρηκτική γόμωση του Switchblade 600, είναι αυτή του αντιαρματικού πυραύλου του συστήματος Javelin. To μήκος της ατράκτου εδώ φτάνει τα 1,30 μέτρα και φυσικά το όπλο μπορεί να μεταφερθεί μόνο από τα οχήματα των ομάδων μάχης.
Οι ελληνικές δυνατότητες ανάπτυξης και κατασκευής περιφερόμενων όπλων – πυρομαχικών είναι πολλές. Δεν είναι η πρώτη φορά που το DP αναφέρεται σε τέτοιου είδους συστήματα. Και βέβαια δεν θα είναι και η τελευταία. Αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές στο συγκεκριμένο χώρο (των μη επανδρωμένων συστημάτων γενικά) και εξαιρετικά πιεστικές για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία στην Ελλάδα συνεπώς, δεν μπορούν να συνεχίζουν να τις αγνοούν. Γιατί επί της ουσίας αυτό κάνουν.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι ενώ η τουρκική βιομηχανία έχει παρουσιάσει (και μάλιστα μέσα από καλά οργανωμένες και εντυπωσιακές φιέστες) το USV τύπου ULAQ και στην Ελλάδα που δραστηριοποιούνται δεκάδες μικρές εταιρείες σχεδίασης και ναυπήγησης μικρών σκαφών, δεν έχει παρουσιαστεί κάτι αντίστοιχο… Κάτι που να είναι έτοιμο προς μαζική παραγωγή τουλάχιστον, εξοπλισμένο με συστήματα ελέγχου και διασύνδεσης που διατίθενται στο ελεύθερο εμπόριο και όπλα που μπορούν να αγοραστούν από ευρωπαϊκές εταιρείες (όπως το ΜΜP) και μάλιστα χωρίς εξαγωγικούς περιορισμούς για τη χώρα μας.
Τα USV βέβαια είναι ένα μόνο παράδειγμα της ακατανόητης ελληνικής αδράνειας και αδιαφορίας. Γιατί στη χώρα μας υπάρχει και η δυνατότητα άμεσης ανάπτυξης και μαζικής παραγωγής περιφερόμενων πυρομαχικών όπως τα ρωσικά KUB και τα αμερικανικά Switchblade. Τα συστήματα αυτά είναι πάμφθηνα και δεν ενσωματώνουν καμία ιδιαίτερα προηγμένη τεχνολογία. Κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ακόμα και οι Χούθι στην κατεστραμμένη κυριολεκτικά Υεμένη έχουν τη δυνατότητα να κατασκευάζουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη φορτωμένα με εκρηκτικά, καθώς και όπλα με χαρακτηριστικά περιφερόμενων πυρομαχικών ή πυραύλων cruise!
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Ρωσία και το Ισραήλ, αναπτύσσονται ειδικές εκδόσεις περιφερόμενων πυρομαχικών – όπλων, με τη δυνατότητα καταστροφής εχθρικών UAV και drones. Εδώ τα πράγματα είναι σαφώς περισσότερο περίπλοκα, καθώς οι αισθητήρες αναζήτησης, εντοπισμού και εγκλωβισμού, σε συνδυασμό με τα συστήματα καθοδήγησης είναι υψηλότερων τεχνολογικών προδιαγραφών και επιχειρησιακών απαιτήσεων και δεν μπορούν στο σύνολό τους να βρεθούν στο ελεύθερο εμπόριο.
Στην περίπτωση των περιφερόμενων πυρομαχικών – όπλων όμως, που προορίζονται για την προσβολή στόχων στο έδαφος, οι απαιτήσεις είναι απόλυτα βέβαιο ότι καλύπτονται από τις ελληνικές δυνατότητες και τα COTS (commercial of the shelf) προϊόντα του διεθνούς εμπορίου.
Προπλάσματα τέτοιων συστημάτων, μαζί με πλήρη σχέδια, είναι έτοιμα για την έναρξη δοκιμών. Και μάλιστα από περισσότερες από μία εταιρείες στην Ελλάδα. Το δε κόστος της όλης διαδικασίας, αλλά και της παραγωγής, είναι με ασφάλεια εντός των ελληνικών οικονομικών δυνατοτήτων.
Η ταχύτητα με την οποία οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις ανέθεσαν τις συμβάσεις ανάπτυξης, δοκιμών και παραγωγής του Switchblade, είναι αποκαλυπτική του με ποια ταχύτητα αντιδρούν στις εξελίξεις οι χώρες που καλούνται να προσαρμοστούν σε νέα επιχειρησιακά δεδομένα και επιχειρήσεις.
Με την τουρκική απειλή των μη
επανδρωμένων συστημάτων κάθε είδους και κατηγορίας να έχει πλέον
παρουσία στο χώρο του Αιγαίου και του Έβρου και σε θέατρα ευρείας
κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων, όπως η Ουκρανία, η Ελλάδα θα έπρεπε ήδη να είναι μία από αυτές.
https://www.defence-point.gr/ 30/3/2022