TΟΥΡΚΙΑ. Ο Ahmet Altan για το Κουρδικό Πρόβλημα.
Ο Αχμέτ Αλτάν για το Κουρδικό Πρόβλημα.
Ο επιφανής Τούρκος δημοσιογράφος ξεσκεπάζει και δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας.
Του Σάββα Καλεντερίδη
Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία επαναφέρει το θέμα των μουσουλμάνων της Θράκης, ισχυριζόμενη ότι παραβιάζονται τα δικαιώματά τους από το ελληνικό κράτος.
Χωρίς να σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να «παραδειγματίζεται» από τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στις άλλες εθνικές και θρησκευτικές ομάδες που κατοικούν στη χώρα αυτή
Χωρίς να παραδειγματίζεται από τις γενοκτονίες που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει το τουρκικό κράτος
Χωρίς να παραδειγματίζεται από τις μεθόδους που χρησιμοποίησε το τουρκικό κράτος, μετατρέποντας την πολιτισμικά, οικονομικά και πληθυσμιακά ισχυρή κοινότητα των 150 χιλιάδων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, σε μια μικρή κοινότητα των 2-3 χιλιάδων γηρασμένων Ελλήνων
Έχει ιδιαίτερη αξία να δούμε πώς συμπεριφέρεται το τουρκικό κράτος σε ένα λαό είκοσι εκατομμυρίων ανθρώπων, ένα λαό που προϋπήρχε στα εδάφη της Ανατολίας και της Μεσοποταμίας, χιλιάδες χρόνια πριν από την εισβολή των Τουρκομάνων στα εδάφη αυτά. Πρόκειται για τους Κούρδους, τους Καρδούχους του Ξενοφώντα, όπως τους περιγράφει στην «Κύρου Ανάβασις»:
[4.3.30] Οι δε Καρδούχοι ορώντες ολίγους ήδη τους λοιπούς (πολλοὶ γαρ και των μένειν τεταγμένων ώχοντο επιμελόμενοι οι μεν υποζυγίων, οι δε σκευών, οι δ᾽ εταιρών), ενταύθα δη επέκειντο θρασέως και ήρχοντο σφενδονάν και τοξεύειν. [4.3.31] οι δε Έλληνες παιανίσαντες ώρμησαν δρόμῳ επ αυτούς· οι δε ουκ εδέξαντο· και γαρ ήσαν ωπλισμένοι ως μεν εν τοις όρεσιν ικανώς προς το επιδραμείν και φεύγειν, προς δε το εις χείρας δέχεσθαι ουχ ικανώς.
Από τότε, από την εποχή του Ξενοφώντος, τα βουνά ήταν οι φίλοι των Κούρδων,
όπως και τώρα, που κατέφυγαν στα βουνά οι μαχητές της ελευθερίας, για
να διεκδικήσουν τα βασικά τους δικαιώματα, που καταπατούνται από το
τουρκικό κράτος.
Μια απλή αλλά εύστοχη και ευφυή περιγραφή της βαρβαρότητας του τουρκικού κράτους έναντι αυτού του ιστορικού λαού, περιγράφει ο… Τούρκος Ahmet Altan στο άρθρο του με τίτλο Το Κουρδικό Ζήτημα με μια λέξη, που ακολουθεί:
Είμαστε πολίτες της ίδιας χώρας. Ζούμε στην ίδια γη.
Λοιπόν, είμαστε όλοι ίσοι; Ας ρωτήσουμε πιο ξεκάθαρα. Είναι ίσοι οι Τούρκοι και οι Κούρδοι; Φυσικά αν ρωτήσεις θα σου πουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό «φυσικά και είμαστε ίσοι».
Όμως πόσο ίσοι είμαστε εμείς με τους Κούρδους; Οι Τούρκοι μιλούν τουρκικά, οι Κούρδοι μιλούν κουρδικά.
Ποια είναι η επίσημη γλώσσα του κράτους; Τα τουρκικά.
Άρα δεν είμαστε ίσοι στη γλώσσα, αφού η γλώσσα μιας ομάδας που ζει στη χώρα είναι η «επίσημη» γλώσσα της χώρας, ενώ η γλώσσα της άλλης μεγάλης ομάδας δεν είναι «επίσημη».
Σε ποια γλώσσα γίνεται η εκπαίδευση στη χώρα; Στα τουρκικά.
Υπάρχει σχολείο που διδάσκει στα κουρδικά; Όχι. Υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο που παρέχει εκπαίδευση στα κουρδικά; Όχι.
Η εκπαίδευση μπορεί να γίνει ακόμα και στα αγγλικά και στα γαλλικά αλλά όχι στα κουρδικά.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ίσοι και στην παιδεία.
Πώς ονομάζονται οι κάτοικοι αυτής της χώρας σύμφωνα με το σύνταγμα; Τούρκοι. Και πώς ονομάζονται οι Κούρδοι; Κι αυτοί Τούρκοι ονομάζονται. Οι Κούρδοι είναι Τούρκοι; Όχι. Ε τότε γιατί τους ονομάζουμε Τούρκους; Επειδή το διατάσσει το σύνταγμα. Σύμφωνα με το σύνταγμα, μπορεί ένας «Κούρδος» πολίτης αυτής της χώρας να είναι Κούρδος; Όχι, δεν μπορεί να είναι.
Δεν είμαστε ίσοι λοιπόν σύμφωνα με το σύνταγμα. Δεν είμαστε ίσοι στη γλώσσα, δεν είμαστε ίσοι στην εκπαίδευση, δεν είμαστε ίσοι στο σύνταγμα.
Λοιπόν, πού είμαστε ίσοι;
- Είμαστε ίσοι στην υποχρέωση στράτευσης. Μας παίρνουν όλους στο στρατό, χωρίς να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ Τούρκων και Κούρδων.
- Επίσης, όταν πληρώνουμε φόρους είμαστε ίσοι. Εισπράττουν απ’ όλους φόρους, χωρίς να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ Τούρκων και Κούρδων.
- Άρα, είμαστε ίσοι στις «ευθύνες και τις υποχρεώσεις» που έχουμε απέναντι στο κράτος.
Αλλά δεν είμαστε ίσοι σε αυτά που πρέπει να απολαμβάνουμε από το κράτος. Πιστεύετε ότι αυτό είναι δίκαιο;
Παίρνετε τον άνθρωπο στον στρατό, εισπράττετε τους φόρους του, αλλά δεν αποδέχεστε το δικαίωμά του στη γλώσσα, στην εκπαίδευση, τη συνταγματική ισότητα.
- Και μετά απ’ όλα αυτά, έχουν το θράσος να λένε κι από πάνω: «Τι πρόβλημα έχουν οι Κούρδοι σ’ αυτή τη χώρα;»
- Και μετά απευθύνεστε θυμωμένοι στους Κούρδους και τους λέτε: «Γιατί δημιουργείτε προβλήματα με τα αιτήματά σας;»
- Σκοτώνετε ανθρώπους και τους πετάτε σε πηγάδια, τους πυροβολείτε στους δρόμους, τους βασανίζετε στις φυλακές.
- Όταν κοιτάτε όλη αυτήν την εικόνα, ποια κατά την άποψή σας ότι είναι η βάση του «Κουρδικού Προβλήματος»;
Νομίζω ότι υπάρχει μόνο ένας λόγος για αυτό το πρόβλημα. Ανισότητα.
Ο ένας λαός βλέπει τον άλλον ως αιχμάλωτο.
Που σημαίνει ότι λέμε στους Κούρδους: «Θα αποδεχτείς την ανωτερότητα της φυλής μου, της γλώσσας μου, τη δική μου ανωτερότητα».
Γιατί λοιπόν δεν είμαστε ίσοι με τους Κούρδους; Όταν τους απευθύνεις αυτό το ερώτημα σου λένε: «Αν είμαστε ίσοι, αν τους δώσουμε τα ίδια δικαιώματα, τότε η χώρα μας θα διαμελιστεί».
Τίνος χώρα θα διαμελιστεί; Η δική μας χώρα. Εμείς ποιοι είμαστε; Οι Τούρκοι. Ε τότε ποιοι είναι οι Κούρδοι; Δεν είναι αυτή η χώρα και δική τους χώρα; Η απάντηση είναι έτοιμη: «Φυσικά, είναι και δική τους χώρα». Λοιπόν, αφού αυτή είναι η χώρα «όλων μας», τότε γιατί οι φόβοι μας για τη χώρα δεν είναι «ίδιοι»; Εμείς φοβόμαστε ότι θα διαμελιστούμε, γιατί δεν αισθάνονται τον ίδιο φόβο του διαμελισμού και οι Κούρδοι; Οι «συνιδιοκτήτες» της ίδιας χώρας δεν θα έπρεπε να έχουν κοινούς φόβους για τη χώρα αυτή;
Τα πράγματα είναι απλά. Εμείς φοβόμαστε ότι θα διαμελιστεί η χώρα, γιατί πιστεύουμε ότι δεν συμπεριφερόμαστε στους Κούρδους «ισότιμα», ότι τους βλέπουμε ως αιχμαλώτους και σκεφτόμαστε ότι οι Κούρδοι μπορεί να θέλουν να βάλουν ένα τέλος σε αυτό.
Ένα κράτος με δύο μεγάλους λαούς, αν προσπαθεί διά της βίας να επιβάλλει την επιρροή και την κυριαρχία του ενός λαού επί του άλλου, τότε αυτό το κράτος θα διακατέχεται για πάντα από το φόβο του «διαμελισμού». Και στο τέλος φυσικά θα διαμελιστεί!
Εάν τα κουρδικά ήταν μια από τις επίσημες γλώσσες του κράτους, αν οι Κούρδοι είχαν το δικαίωμα στην εκπαίδευση στη γλώσσα τους, αν το σύνταγμα δεν επέβαλε στους Κούρδους να λένε ότι είναι Τούρκοι, θα υπήρχε Κουρδικό Πρόβλημα; Όχι, δεν θα υπήρχε. Άρα, η λύση του προβλήματος είναι προφανής. Και μάλιστα απλή και εύκολη.
Αν γίνουμε πραγματικά ίσοι σε όλα, το πρόβλημα τελειώνει. Τότε γιατί δεν το τελειώνουμε αυτό το πρόβλημα; Γιατί δεν θέλουμε να είμαστε «ίσοι» με τους Κούρδους. Μα «γιατί δεν θέλουμε να είμαστε ίσοι με τους Κούρδους;»
Τι είναι αυτό που καθιστά ανώτερους τους Τούρκους από τους Κούρδους; Μήπως επειδή έχουμε μεγαλύτερο στρατό απ’ αυτούς; Άρα, τα όπλα μας κάνουν ανώτερους; Άρα, αφού στηριζόμαστε στα όπλα μας, τότε γιατί αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχουν οι Κούρδοι αντάρτες στα βουνά, με τα δικά τους όπλα; Βγάλτε πρώτα εσείς τα όπλα από τη μέση, σταματήστε να επιβάλλεστε με τη βία στους Κούρδους και τότε δεν θα μείνει κανένα όπλο στα βουνά και κανένας αντάρτης. Θα έχει εξαλειφθεί και το Κουρδικό Πρόβλημα.
Όμως πρώτα απ’ όλα, δεχτείτε ότι είστε «ίσοι» ενώπιον του Θεού με τους Κούρδους.
Σημείωση:
Το κείμενο της συμφωνίας των έξι της αντιπολίτευσης, δεν αναφέρει μια
λέξη για τους Κούρδους, τη στιγμή που είναι σε όλους γνωστό ότι το πιο
θεμελιώδες πρόβλημα αυτής της χώρας είναι το Κουρδικό Ζήτημα.
5/2/2023
https://infognomonpolitics.gr/2023/02/epifanis-tourkos-dimosiografos-xeskepazei-kai-deichnei-to-pragmatiko-prosopo-tis-tourkias/
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι ΗΠΑ θα πρέπει να σταματήσουν να υποχωρούν στον εκβιασμό της Τουρκίας για το PKK.
Από τον Michael Rubin
Μετά τη συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τον περασμένο μήνα, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν υποσχέθηκε “στενό συντονισμό και συνεργασία στις προσπάθειες καταπολέμησης τρομοκρατικών οργανώσεων” όπως το Ισλαμικό Κράτος και το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ή το PKK.
Αυτή μπορεί να είναι μια σκληρή διπλωματική γλώσσα, αλλά κρύβει ένα λογικό πρόβλημα: Η ήττα του ISIS και του PKK είναι δύο ασύμβατα πράγρματα. Οι Κούρδοι της Συρίας θυσίασαν περισσότερους από 12.000 άνδρες και γυναίκες για να πολεμήσουν το ISIS σε μια περίοδο που η Τουρκία και οι Σύροι πληρεξούσιοί της υποστήριζαν αυτήν την τρομοκρατική οργάνωση. Ωστόσο, είτε στη Συρία είτε στη Σουηδία, η Τουρκία απαιτεί την ανοχή και την υποστήριξη της Δύσης στο προπατορικό αμάρτημα του PKK. Αυτός, δηλαδή η καταπολέμηση του ΡΚΚ αναφέρεται ως ο υπ’ αριθμόν ένα λόγος, για παράδειγμα, γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ασκεί τώρα βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Αντί να ακούμε τα επιχειρήματα της Τουρκίας, είναι καιρός να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι οι Κούρδοι της Συρίας – όποια κι αν είναι η ένταξη τους – είναι κάθε άλλο παρά σύμμαχοι στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και στον αγώνα για τη δημοκρατία.
Είναι αλήθεια ότι το PKK ξεκίνησε ως μαρξιστική οργάνωση αν όχι ως τρομοκρατική ομάδα. Το ίδιο έκανε και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο του Νέλσον Μαντέλα. Όμως και οι δύο οργανώσεις εξελίχθηκαν. Σε αντίθεση με τους Μουτζαχεντίν-ε-Χαλκ, η ομάδα δεν σκότωσε ποτέ Αμερικανούς. Το Βέλγιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το PKK δεν είναι τρομοκρατική ομάδα. Ειλικρινά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν χαρακτήρισε το PKK ως τρομοκρατική ομάδα κατά τη διάρκεια της βίας του κατά τη δεκαετία του 1980. Αυτός ο χαρακτηρισμός ήρθε αργότερα, όταν ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ήθελε να συνάψει μια συμφωνία όπλων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων με την Τουρκία. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό έπληξε νε δύο τρόπους το PKK: πρώτον στιγματίζοντάς το και δεύτερον δίνοντας στην Τουρκία τα όπλα για να σφάξει όχι μόνο μέλη της ομάδας, αλλά και απλούς Κούρδους πολίτες.
Οι ενστάσεις της Τουρκίας θα ισχυριστούν ότι μια τέτοια κίνηση θα καταστρέψει τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Υπερβάλλουν. Για δεκαετίες, ένα χειρόγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ οδήγησε τον Λευκό Οίκο να μην προχωρήσει στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Τελικά, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν απλά έσκισε αυτό το χειρόγραφο. Το ίδιο έκαναν και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο Πάπας Φραγκίσκος, η Γερμανική Μπούντεσταγκ, η Δούμα της Ρωσίας και άλλα κράτη που αναγνώρισαν την γενοκτονία που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά των Αρμενίων. Όταν ξεσπέπασαν την μπλόφα της Τουρκίας, ο Ερντογάν θύμωσε αλλά τελικά δεν έκανε τίποτα. Πέρα από τις εθνικιστικές εκρήξεις, η Τουρκία ξέρει έχει ανάγκη τον έξω κόσμο περισσότερο από όσο χρειάζεται ο κόσμος την Τουρκία.
Δεν πρόκειται να πετύχουμε την ειρήνη εάν η Ουάσιγκτον συνεχίζει να δείχνει κατανόηση στο παράλογο μίσος του Ερντογάν για το PKK. Ούτε οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να αποδεχτούν τις υπερβολικές ενστάσεις των οπαδών της Τουρκίας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στις δεξαμενές σκέψης. Άλλωστε, ο Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος κυριάρχησε στην τουρκική πολιτική ως πρωθυπουργός και πρόεδρος μεταξύ 1983 και 1993, ήταν έτοιμος να διαπραγματευτεί με το PKK έως ότου πέθανε μετά από καρδιακή προσβολή. Τριάντα χρόνια μετά, είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τη σοφία του.
Ο Μπάιντεν επαναλαμβάνει ότι «η διπλωματία επέστρεψε» στην πολιτική των ΗΠΑ, αλλά μερικές φορές, η διπλωματία σημαίνει περισσότερα από το να κάνεις τους αντιπάλους σου χαρούμενους. Είναι καιρός για μια σημαντική διόρθωση πορείας στην πολιτική των Η.Π.Α. στην Ανατολική Μεσόγειο. Μόνο όταν η Ουάσιγκτον αναγνωρίσει ότι οι Κούρδοι της Συρίας είναι ο καλύτερος σύμμαχος της Αμερικής σε μια ταραχώδη περιοχή και σταματήσει να υποκύπτει στον τουρκικό εκβιασμό, μπορεί να προχωρήσει μια νέα, πιο ειρηνική τάξη των πραγμάτων, τόσο εντός της Τουρκίας όσο και σε ολόκληρη την περιοχή.
Μπάιντεν: Σκίσε κι αυτό το χειρόγραφο. Βγάλε το PKK από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων. Επιβράβευσε του συμμάχους των ΗΠΑ. Γίνε ειρηνοποιός. Πείτε στην Τουρκία ότι η εποχή εθνικών εκκαθαρίσεων έχει τελειώσει.
Ο Michael Rubin ( @mrubin1971 ) είναι συνεργάτης του Washington Examiner’s Beltway Confidential. Είναι ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute.
Πηγή: washingtonexaminer.com