ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ:
(1)  Θα  είναι  το  2024  η  χρονιά  των  δυναμικών αποφάσεων για την ενίσχυση του στόλου ή οι πλωτοί «εφιάλτες»  θα βρουν  την κερκόπορτα;   (Γιώργος Σιδέρης,''Hellas Journal' ' )  (2.1) ΕΛΛΑΔΑ: 10 κρίσιμα εξοπλιστικά προγράμματα που κανένα τους δεν είναι… όπλο.  (2.2)  ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ: Μεγάλες αποφάσεις για αερο-πλανοφόρο, 4 νέες φρεγάτες και πολλά ακόμη πλοία, εμείς… (2.3)  Οι ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ στα 5,5 δις δολάρια για το 2023, νέο ρεκόρ.  (Χρήστος Γ. Κτενάς, '' flight.com.gr'')

 

Θα είναι το 2024 η χρονιά των δυναμικών αποφάσεων για την ενίσχυση του στόλου ή οι πλωτοί «εφιάλτες» θα βρουν την κερκόπορτα;

Το 2024 έκανε ποδαρικό και με την έναρξη του νέου έτους, ξεκινά και η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκλήρωση της υλοποίησης των υποχρεώσεων που έχουν τα επιτελεία. Οι τρεις βασικοί κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων, παραμένουν προσηλωμένοι- όσο γίνεται με τα μέσα που διαθέτουν- στην διατήρηση της επιχειρησιακής ετοιμότητας που απαιτούν οι περιστάσεις. Μπορεί να διάγουμε ίσως την πιο μακρά περίοδο «ήρεμων νερών» με τη γείτονα, ωστόσο η Άγκυρα παρά τον στρατηγικό διάλογο και την υπογραφή του, ουδέποτε εγκατέλειψε τις πάγιες διεκδικήσεις της, τις στρατηγικές της θέσεις για το Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, αλλά και το casus belli. Το τελευταίο αποτελεί ίσως τον πιο βασικό λόγο που η Αθήνα δεν μπορεί να ρισκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι που συνέβη στο παρελθόν και που η πολιτεία είχε κληθεί για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. 

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΔΕΡΗ
ΠΗΓΗ HELLAS JOURNAL

          1/1/2024

Την ίδια στιγμή ωστόσο δεν περνά σε καμία περίπτωση απαρατήρητη και η στασιμότητα για αποφάσεις που δεν λαμβάνονται και που το αμέσως επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται να υπάρχουν συνέπειες… Και μπορεί να λέγεται στον δημόσιο διάλογο πως η κυβέρνηση έχει θέσει ως στόχο ν’ ανασχεδιάσει τα προγράμματα που θα ενισχύσουν σημαντικά την αποτρεπτική ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά τα όσα έχουν ειπωθεί έως τώρα, δείχνουν μια νέα πορεία που σε ορισμένα σημεία δε συμβαδίζει (ακόμη και σε κόστη), με τις ανάγκες που έχει δημιουργήσει η πολιτική αναποφασιστικότητα του παρελθόντος. Πολλά θα εξαρτηθούν φυσικά, από την σύνθεση της νέας ηγεσίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, που θα προκύψει μετά το ΚΥΣΕΑ, το οποίο δεν αποκλείεται να συνεδριάσει εντός του πρώτου 15θημέρου του Ιανουαρίου.

Το «φάντασμα» που προειδοποιεί…

Πάντως εφόσον τηρηθούν όσα έχουν σχεδιάσει στο ναυτικό επιτελείο, το αμέσως επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται να ξεκινήσει η διαδικασία της ακινησίας ενός εκ των «φαντασμάτων» του πολεμικού ναυτικού. Και για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των υποχρεώσεων στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω, μόνο για τον έλεγχο του λεγόμενου και «μαύρου πλοίου», οι Γερμανοί κατασκευαστές απαιτούν περίπου 1 εκ. ευρώ για να ταξιδέψουν έως τη Σαλαμίνα και να πραγματοποιήσουν την πρώτη αυτοψία. Τα υποβρύχια τύπου 214, που έκαναν την μεγάλη διαφορά κατά την ελληνοτουρκική κρίση του 2020, εισέρχονται χρονικά σε διαδικασία που θα πρέπει να ληφθούν όσο το δυνατόν πιο άμεσες αποφάσεις για το μέλλον τους.

Και σε καμία περίπτωση, σημειώνουν άριστα πληροφορημένες πηγές από το ναυτικό επιτελείο, δεν μπορούμε να φτάσουμε να «παίζουμε κρυφτό». Ένα τέτοιο γεγονός θα οδηγούσε σε νέο θρίλερ με αναβαθμίσεις, παρόμοιο με αυτό που βιώνουν στο ναυτικό επιτελείο και τον στόλο με τις φρεγάτες ΜΕΚΟ. Το 2023 γράφαμε πως η χρονιά ανήκει στο πολεμικό ναυτικό. Τα γεγονότα όμως, διέψευσαν τις ελπίδες που είχαν δημιουργηθεί μετά τις υποσχέσεις που είχαν πάρει στο πολεμικό ναυτικό, για την επερχόμενη αναβάθμιση της ναυτικής αποτρεπτικής δύναμης του ελληνικού στόλου.

Ο «εφιάλτης» βρίσκει ευκαιρία…

Η αναποφασιστικότητα πολιτικών αποφάσεων, παρά τις εισηγήσεις του ναυτικού επιτελείου και τα δυσάρεστα γεγονότα με το ντόμινο παραιτήσεων από τον στόλο, δεν έχουν οδηγήσει σε συμπεράσματα ώστε να σχεδιαστεί μια ουσιαστική ρότα. Μάλιστα το σενάριο των νέων πλοίων για το 2024 φαίνεται δύσκολο ν’ ανέβει στις προτεραιότητες, ώστε να γίνει η «υπέρβαση» για μια τέτοια κυβερνητική απόφαση. Αντιθέτως οι «εφιάλτες» παραμένουν ενεργοί, ως πρόταση ενδιάμεσης λύσης. Κανείς δεν μπορεί ν’ αποκλείσει ότι ανάμεσα στις λύσεις ή πιο σωστά στις προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι, υπάρχει και εκείνη της μεγαλύτερης ναυπηγικής εμπλοκής της Ελλάδας, για πολεμικά πλοία που θεωρητικά θα «χτιστούν» από ελληνικά χέρια.

Αν όμως επικρατήσουν τέτοιες προτάσεις, αυτό μεταφράζεται σ’ ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, που αν δώσει πολεμικά πλοία στον ελληνικό στόλο, αυτό θα συμβεί το λιγότερο σε μια 10ετία. Άρα ως τότε, οι «εφιάλτες» που το ναυτικό επιτελείο έχει απορρίψει ξανά και ξανά, αυτοί που βρέθηκαν τελευταίοι σε επιχειρησιακές αξιολογήσεις, θα βρίσκονται πάντα ως πρόταση σε ετοιμότητα να «τρομάζουν» τα στελέχη του ναυτικού. Και επειδή διαρκώς καταγράφουμε το αφήγημα περί του επανασχεδιασμού που οδηγεί προς τις νέες τεχνολογίες, ερωτήματα όπως τι θα γίνει με τον εκσυγχρονισμό των πυραυλακάτων, την αντικατάσταση των παλαιότερων τύπων, τον εκσυγχρονισμό των ΜΕΚΟ, των υποβρυχίων, κ.α. παραμένουν δυστυχώς αναπάντητα. Οι νέες τεχνολογίες είναι ικανές να επιτηρήσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, ίσως και μεγαλύτερο από μια μάχιμη μονάδα που πλέει στο Αιγαίο.

Όμως στο νησιωτικό περιβάλλον της Ελλάδας, την διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, την αποτροπή οποιασδήποτε επιτήδειας εν πλω κίνησης, την απάντηση δίνει αποκλειστικά η αποστολή των στελεχών του ναυτικού, που είναι άριστα εκπαιδευμένα σε όλες τις μορφές ναυτικών ενεργειών και πολέμου. Και αυτά τα στελέχη είναι που επιβαίνουν σε ικανές μονάδες επιφανείας ή υποβρύχια του στόλου, στα σύγχρονα «ξύλινα τείχη»… Ο «Στόλος Θαλάσση Κρατείν», η φράση αυτή συμπυκνώνει τη σημασία που αποδίδει ο Ηρόδοτος στην ισχύ που παρέχει σ’ ένα κράτος ο πολεμικός του στόλος. Και σε ελεύθερη απόδοση αποτελεί αναγνώριση του βασικού έργου του στόλου, να κυριαρχεί δηλαδή στη θάλασσα.


                   ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ                 

 2.1

10 κρίσιμα εξοπλιστικά προγράμματα
που κανένα τους δεν είναι… όπλο.

 
Στην αέναη συζήτηση για τις ελληνικές εξοπλιστικές ανάγκες πρωτεύουν – και είναι φυσικό- οι επισημάνσεις για απόκτηση νέων όπλων, π.χ. φρεγατών και υποβρυχίων για το Πολεμικό Ναυτικό, περισσότερων νέων μαχητικών για την Αεροπορία, νέων πυροβόλων, πυρομαχικών, τεθωρακισμένων μάχης και μη επανδρωμένων και αντιαεροπορικών για τον Στρατό.

Θα μας επιτραπεί εδώ να «αλλάξουμε» λίγο την αφήγηση επισημαίνοντας δέκα (ενδεικτικό το νούμερο προφανώς) κρίσιμων εξοπλιστικών μας αναγκών, που όμως καμία από αυτές δεν έχει χαρακτηριστικά τυπικού «επιθετικού όπλου». Δεν έχουν δηλαδή πυρομαχικά, πυραύλους κ.λπ. δεν «φονεύουν», άμεσα τουλάχιστον τίποτα. Κι όμως, είναι τόσο σημαντικά και τέτοιοι πολλαπλασιαστές ισχύος, που επαυξάνουν εκθετικά την απόδοση άλλων όπλων μας και βέβαια του προσωπικού μας, ή -με μια διαφορετική προσέγγιση- τα προστατεύουν σε μεγάλο βαθμό από απειλές, άρα διασφαλίζουν το δυνατόν την μακρόχρονη απόδοση τους στο πεδίο. Ας τα δούμε ένα-ένα.

1. Νέα ραντάρ αεράμυνας

Σήμερα το κεντρικό δίκτυο αεράμυνας μας στηρίζεται σε ένα πλέγμα ραντάρ νατοϊκών προδιαγραφών, που κλείνουν τουλάχιστον μια 20ετια από την εγκατάσταση τους, σε στατικές θέσεις τα μεγάλα, με εμβέλειες αναγνώρισης στόχων σε μεγάλο ύψος κάπου 500 χιλιόμετρα.

Τα συστήματα αυτά είναι μεν επαρκή σήμερα, αλλά ήδη δείχνουν τα όρια τους στην ανακάλυψη στόχων σε χαμηλά ύψη, στον εντοπισμό βαλλιστικών βλημάτων (που απαιτεί σημαντική καθ’ ύψος δυνατότητα έρευνας), στην αντοχή τους σε ισχυρά αντίμετρα και βέβαια στον μεγάλο όγκο τους, που τα καθιστά και λόγω σταθερής εγκατάστασης ευάλωτα σε μεγάλου βεληνεκούς βαλλιστικά βλήματα. Επίσης κάποια από τα συστήματα μας λόγω ηλικίας δυσκολεύει πλέον η συντήρηση τους, ή γίνεται πανάκριβη λόγων παλαιών τεχνολογιών.

Η προμήθεια λοιπόν νέων πλήρως ψηφιακών ραντάρ, μεγάλης εμβελείας (που να ξεπερνά σαφώς τα 500 χιλιόμετρα) και με κάποια δυνατότητα μετακίνησης, είναι μεγάλος πολλαπλασιαστής ισχύος για προφανείς λόγους: Θα δίνουν πολύ νωρίτερα προειδοποιήσεις για ποικιλία απειλών (και βαλλιστικών όπλων), θα έχουν αναλυτικότερη αντίληψη πεδίου με ικανότητα διαχείρισης κορεσμού ιχνών, θα μπορούν να εντοπίζουν απειλές σε μεγαλύτερη απόσταση και με περισσότερη πληροφορία, ενώ θα προσφέρουν όλη αυτή την επεξεργασμένη εικόνα (με καλύτερα φίλτρα) στα μαχητικά μας και στα αντιαεροπορικά συστήματα. Με απλά λόγια αν «πολεμάς ότι βλέπεις» είναι κρίσιμο να «βλέπεις πολύ καλύτερα».

2. Συστήματα αντιμέτρων και ηλεκτρονικού πολέμου

Ένας τομέας όπου η χώρα μας υστερεί σημαντικά. Στα ιπτάμενα μέσα μας, μόνο τα Rafale φέρουν ένα σύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου, το Spectra, ενώ ο μεγάλος όγκος των F-16 παραμένει στο ASPIS II, ένα επαρκές σύστημα αλλά ήδη δεκαετιών. Πέρα από εκεί, μεταγωγικά και ελικόπτερα δεν διαθέτουν κάτι αποδοτικό (ή και τίποτα απολύτως). Στη θάλασσα οι φρεγάτες ΜΕΚΟ έχουν μια αξιόλογη υποδομή, αλλά και αυτή σχεδίασης και εγκατάστασης 30ετιας περίπου και κάπου εκεί σταματά το «σύγχρονο», σε ότι αφορά ένα ολοκληρωμένο πακέτο ανάλογων δυνατοτήτων. Στο Στρατό Ξηράς τώρα, η κατάσταση είναι ακόμη πιο προβληματική καθώς ουδέποτε υλοποιήθηκαν σχετικά προγράμματα (που είχαν και σκανδαλώδη διαδρομή). Ενώ έχει πολλαπλασιαστεί η απειλή από «απέναντι» και είναι σαφές σε ένα μελλοντικό πόλεμο με κυριαρχία των μη επανδρωμένων, πόσο απαραίτητα θα είναι τέτοια συστήματα, σε επίπεδο όχι μονάδας, αλλά οχήματος! Άρα είναι απόλυτα κρίσιμη η δημιουργία νέων υποδομών κάθε μεγέθους, για μεγάλα και μικρά πλοία, για αεροσκάφη όλων των κατηγοριών, για τις μηχανοκίνητες και τεθωρακισμένες ταξιαρχίες μας, και κάθε σύστημα υψηλής αξίας.

3. Σύγχρονες τηλεπικοινωνίες

Εδώ η εικόνα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Με μεγάλα κενά τεχνολογίας μεταξύ κλάδων και μονάδων, όπου ούτε καν το παλαιότερο σύστημα μετάδοσης δεδομένων Link 11 δεν είναι στάνταρ παντού (πόσο μάλλον το Link 16), ενώ οι κρυπτογραφημένες επικοινωνίες μέσω ασυρμάτου υπάρχουν αλλά και εδώ όχι σε πλήρη κάλυψη και όχι σε όλα τα επίπεδα μονάδων.

Στο «ενδιάμεσο» των ελληνικών στρατιωτικών επικοινωνιών υπάρχουν πολλά «μαύρα κουτιά», μετασκευές, μετατροπείς, προσαρμογείς, παλαιών και νέων συστημάτων, σημεία δηλαδή «μποτιλιαρίσματος» της μετάδοσης. Ενώ χωλαίνει η εκπαίδευση του προσωπικού όχι μόνο σε χρήση εξελιγμένων τηλεπικοινωνιών αλλά σε κουλτούρα συνεχούς μετάδοσης και επικοινωνίας, όπου αν ο εκάστοτε «ασυρματιστής-ειδικός» αδρανοποιηθεί, δεν υπάρχει αντικαταστάτης του. Αναλαμπές υπάρχουν, π.χ. δορυφορικοί δέκτες, μικρά δίκτυα νέων συστημάτων, γραμμές υψηλών ταχυτήτων μετάδοσης, αλλά είπαμε, όχι συντονισμός, συγχρονισμός, σταθερότητα, πλήρης κρυπτογράφηση «από άκρη σε άκρη», ποικιλία νέων μέσων κ.ο.κ.

Οι ανάγκες εδώ δεν είναι πλέον συστημάτων ανά περίπτωση αλλά συστημικές, δηλαδή δημιουργίας ενός ολικού ασύρματου, ενσύρματου και δορυφορικού δικτύου τηλεπικοινωνιών, με συγκεκριμένα στάνταρ (νέα προφανώς), με πολλές δικλείδες ασφαλείας και βέβαια με έμφαση στην κυβερνοασφάλεια. Και μιλάμε βέβαια για επικοινωνίες με ικανότητα μετάδοσης εικόνας, βίντεο, όγκου δεδομένων γενικότερα, κάτι που μπορεί να εξυπηρετηθεί από ελληνικές εταιρίες και εγχώρια τεχνογνωσία. Η εικόνα πάντως χρήσης κινητών τηλεφώνων ως βασικού εργαλείου επικοινωνίας μεταξύ αξιωματικών δείχνει μόνο μέρος του προβλήματος.

4. Συστήματα διοίκησης μάχης
(battle command systems)

Εδώ αναφερόμαστε στο πραγματικό μέλλον, όπου ισχυρά λογισμικά αναλαμβάνουν όχι απλώς ρόλο «ενημέρωσης» αλλά πραγματικά διοίκησης πεδίου μάχης, παρουσιάζοντας στο επιτελικό προσωπικό το δυνατόν πλήρη-αξιόπιστη εικόνα χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, με όλα τα μέσα και τις μονάδες, φίλιες και εχθρικές. Με προσμέτρηση εφοδιασμού των μονάδων, με εκτίμηση εδαφικών χαρακτηριστικών, με ενσωμάτωση καιρικών συνθηκών, αντιμέτρων, πραγματικών εμβελειών, επανδρώσεων, απόδοσης μονάδων, με εικόνα σε πραγματικό χρόνο από «παντού» (ιδανικό αυτό), με επεξεργασία δεδομένων από χιλιάδες αισθητήρες κάθε τύπου, από ένα φορητό ραντάρ σε μια ακτή του Αιγαίου, μέχρι το μεγάλο ραντάρ αεράμυνας, μέχρι μια αυτόνομη κάμερα υπερύθρων σε ένα λοφίσκο, μέχρι τους αισθητήρες ενός μαχητικού ή μιας φρεγάτας, ή μιας μονάδας ειδικών δυνάμεων στα μετόπισθεν του εχθρού. Και βέβαια με εκτίμηση κινδύνων, διαμοιρασμό στόχων, κάλυψη τομέων ενδιαφέροντος, κατεύθυνση βλημάτων ή αποστολών, ή ρόλων.

Τέτοια συστήματα διοίκησης είναι τόσο ανατρεπτικά στις ικανότητες που προσφέρουν (καθώς διαθέτουν και τεχνητή νοημοσύνη που προτείνει και αυτοματοποιεί πολλές διεργασίες και εντολές διοίκησης), που μπορεί να αλλάξουν ριζικά τη φιλοσοφία μάχης, η οποία στηρίζεται μέχρι σήμερα σε θεωρίες του 18ου αιώνα και σε δόγματα του μέσου του 20ου αιώνα, που είτε έχουν ξεπεραστεί πλήρως, ή μετασχηματιστεί σε μη αναγνωρίσιμο πλέον βαθμό. Προφανώς η εγκατάσταση συστημάτων διοίκησης μάχης προϋποθέτει ισχυρές τηλεπικοινωνίες, σύγχρονους αισθητήρες και μεγάλη επάρκεια μέσων ηλεκτρονικού πολέμου.

5. Μικρά μη επανδρωμένα σε όλα τα επίπεδα

Δεν μιλάμε εδώ για περιφερόμενα πυρομαχικά, μεσαία ή μεγάλα UAV ή κάτι τέτοιο. Αλλά για το «απλό» τετρακόπτερο, σχεδόν εμπορικής κατασκευής, αξίας κάπου 1.000 ευρώ σε μαζική παραγγελία (ή τοπική παραγωγή). Το οποίο θα χρησιμοποιείται από τον διμοιρίτη, τον λοχία, τον επικεφαλής άρματος ή πυροβόλου, τον υπαξιωματικό ως προέκταση αντίληψης και επαύξησης της μαχητικής του ικανότητας.

Αυτό το «ταπεινό» δηλαδή εργαλείο, που είναι πλέον υποχρεωτικό, ανάλογο του ατομικού οπλισμού, μπορεί εύκολα να σχεδιαστεί και να κατασκευαστεί στην Ελλάδα (με χρόνο ανάπτυξης λίγων μηνών και με πλούσια διεθνή εμπειρία ήδη ανοιχτά διαθέσιμη, χωρίς να… ξαναπέσουμε στην παγίδα των μεγαλόσχημων προγραμμάτων τύπου “Αρχύτας”), σε πολύ χαμηλό κόστος. Να αναρωτηθούμε εδώ ρητορικά: Μήπως κάθε απόφοιτος σχολής αξιωματικών και υπαξιωματικών θα πρέπει να έχει ήδη διδαχθεί τη χρήση τέτοιων drones; Το ίδιο και οι έφεδροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, μιας και η εκπαίδευση είναι πάμφθηνη και λίγων ωρών; Μήπως θα πρέπει να είναι υποχρεωτική η χρήση τέτοιων drones σε κάθε άσκηση όλων των επίπεδων; Μήπως κάθε φυλάκιο ακριτικό, κάθε πλοίο, κάθε βάση και εγκατάσταση ξηράς θα έπρεπε να έχει 3-4 τουλάχιστον, απόθεμα; Για επισκόπηση, φύλαξη, στοχοποίηση, οικονομία ανθρώπινου προσωπικού, βελτίωση εικόνας και αντίληψης;

6. Συστήματα νυχτερινής όρασης και στοχοποίησης
με laser/κάμερες

Όχι «κατά περίπτωση», όχι κυρίως σε ειδικές δυνάμεις, όχι σε συγκεκριμένα οπλοσυστήματα. Αλλά παντού, ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις μας να μπορούν να δρουν πραγματικά σε «24ωρο» και να στοχοποιούν άμεσα κάθε απειλή, και πάλι σε όλα τα επίπεδα διοίκησης και οργάνωσης. Το πόσο πολλαπλασιαστικό είναι αυτό της ισχύος μας δεν νομίζουμε πως χρειάζεται περιγραφή, εφόσον βέβαια συνοδευθεί από ανάλογη εκπαίδευση που θα κάνει τη «νύχτα-μέρα». Να μην ξεχάσουμε εδώ πως τέτοια συστήματα παράγονται ήδη στην Ελλάδα από δικές μας εταιρίες.

7. Συστήματα εικονικής εκπαίδευσης
υψηλού ρεαλισμού

Αρμάτων, αεροσκαφών, πλοίων, αεράμυνας, ειδικών δυνάμεων, βαρέων όπλων και γενικώς οτιδήποτε. Με απλούς «εμπορικούς» σταθμούς εργασίας, μεγάλες οθόνες και κυρίως σύγχρονο λογισμικό. Π.χ. με αποτυπωμένο τρισδιάστατο όλο τον Έβρο και τα νησιά, με μεγάλη λεπτομέρεια, ώστε οι αρματιστές να ασκούνται στο πεδίο της αυριανής μάχης; Δεκάδες μαζί, χωρισμένοι σε «μπλε» και «κόκκινους»; Με το λογισμικό να αναπαριστά όλες τις καιρικές συνθήκες, πολλαπλά σενάρια μάχης, αστοχίες, έλλειψη πυρομαχικών, βλάβες, κάθε λογής τυχαιότητα και ανισορροπία στο πεδίο; Με συμμετοχή διαδικτυακά από όλες τις μονάδες στην Ελλάδα;

Εδώ η Πολεμική Αεροπορία μας πρωτοπορεί, έχοντας ήδη δημιουργήσει τη Μοίρα Συνθετικής Εκπαίδευσης με εμπορικής τεχνολογίας εξομοιώτες, που πλέον θα εγκατασταθούν και σε όλες τις βάσεις της χώρας. Γιατί το ίδιο δεν μπορεί να γίνει για όλα τα όπλα και κλάδους; Αντικαθιστώντας ότι παρόμοιο αλλά παλαιό και μη ρεαλιστικό σύστημα υπάρχει; Με πρωτοφανή εξοικονόμηση πόρων (καθώς η χρήση τέτοιων συστημάτων έχει σχεδόν μηδενικό λειτουργικό κόστος, ενώ και το κόστος εγκατάστασης είναι αστείο για τα στρατιωτικά δεδομένα). Με πρωτοφανή αύξηση της ποικιλίας σεναρίων που μπορεί να εξασκηθούν τα στελέχη. Με βελτίωση του ρεαλισμού αλλά και της ανταγωνιστικότητας και της άμιλλας μεταξύ των στελεχών για καλύτερη επίδοση-αντίληψη αυτών των τεχνολογιών. Φέρνοντας γενιές στελεχών στο «σήμερα» με ψηφιακή δοκιμή και εκπαίδευση νέων όπλων, τακτικών, φιλοσοφιών, δογμάτων και βέβαια σε διακλαδικό επίπεδο.

8. Σύγχρονος ατομικός εξοπλισμός

Αν το 2023 αποτέλεσε «είδηση» το ότι έρχεται νέα στολή για τις Ένοπλες Δυνάμεις μας τι να πούμε για τα υπόλοιπα; Άρβυλα (άλλο δράμα διαρκείας); Κράνη; Εξαρτήσεις; Ατομικό ασύρματο; Αδιάβροχα; Αντιθραυσματικά γιλέκα και πλάκες προστασίας; Τουρνικέ και μικρό ατομικό φαρμακείο (με γνώση χρήσης του βέβαια και όχι απλώς να «κρέμεται» κάπου); Επιγονατίδες; Γάντια; Κιάλια και μονοκύαλα; Γυαλιά ασφαλείας;
 
Συσκευασμένα τρόφιμα (όπου ο Ελληνικός Στρατός ακόμη συντηρεί υποδομές και προσωπικό «μαγειρείων εκστρατείας», πιστεύοντας πως σε σύγχρονο πόλεμο θα λειτουργεί κοντά στην πρώτη γραμμή… καζάνι και θα πηγαινοέρχονται οι στρατιώτες με την καραβάνα); Κιτ καθαρισμού νερού για πόσιμο; Σακίδια; Σκηνές και υλικά στρατοπέδευσης; Υλικά στα οποία ειδικά το Πεζικό μας βρίσκεται κάπου στο 1960, έτοιμο για τη ζούγκλα του Βιετνάμ και αυτό στην καλύτερη περίπτωση (γιατί εκεί οι Αμερικανοί έφερναν χιλιάδες τόνους ανάλογων εφοδίων για τα στρατεύματα τους). Το αποτέλεσμα; Σε ασκήσεις να βλέπουμε μερακλήδες 45άρηδες έφεδρους του «κουτιού», καθώς έχουν προμηθευθεί με δικό τους κόστος σύγχρονο εξοπλισμό, δίπλα σε στρατευμένους με παμπάλαια υλικά, που θα τους καταδικάσουν σε -απευκταίο πόλεμο- να σέρνονται εξαντλημένοι και παγωμένοι/κάθιδροι σε ένα πεδίο μάχης, χωρίς καμία προστασία.

9. Συστήματα παρακολούθησης και κατασκοπείας

Εδώ δεν θα περιγράψουμε τι πρέπει να γίνει, αλλά θα κάνουμε το γνωστό «παιχνίδι» με αναπάντητες ερωτήσεις, που περιλαμβάνει υποδομές-δομές-προσωπικό: Πόσους τουρκομαθείς, βουλγαρομαθείς, αρμενομαθείς, αραβομαθείς (με πραγματική γνώση της γλώσσας και όχι λίγων εκατοντάδων λέξεων), διαθέτουν οι Ένοπλες Δυνάμεις; Τι μέρος της δύναμης της ΕΥΠ ασχολείται πραγματικά με εθνικές-αμυντικές ανάγκες; Και πόσο αποδοτικά; Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ανάλογες υπηρεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων και πόσο σύγχρονες είναι; Τι εκπαίδευση σχετική περνούν όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων; Πόσο ικανοποιημένοι είμαστε με το δικό μας επίπεδο «ασφάλειας επικοινωνίας και πληροφορίας»;

Ακόμη, τι επαφές διατηρούμε σε γειτονικές χώρες, πόσο και πόσες είναι «βαθιές»; Πόσο οργανωμένα είναι τα δίκτυα πληροφόρησης μας, μοιρασμένα σήμερα σε διάφορες υπηρεσίες, στρατιωτικές, αστυνομικές, διπλωματικές, εμπορικές κ.ο.κ.; Υπάρχει κάποιο αξιόλογο ινστιτούτο τουρκικών/καυκασιανών μελετών στη χώρα μας, που να λειτουργεί συστηματικά και να παράγει σχετική γνώση; Πόσα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων μας, έχουν εμπειρία ανάλογων επιχειρήσεων, πολύχρονων και με ανάληψη ρίσκου και πόσο διατηρείται-διαχέεται η τεχνογνωσία τους, όταν αποσυρθούν από τη δράση;

10. Σύγχρονες υποδομές πιστοποίησης
και ελέγχου όπλων

Καθώς οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν σημαντικά αποθέματα βλημάτων, αλλά δεκάδων τύπων και υποτύπων (σκεφθείτε πως εξυπηρετούμε σε διαμετρήματα πυρομαχικών τα 5,56 – 7,62 – 9 – 12,7 – 0,5 ίντσας – 20 χιλιοστών -30 – 40 – 60 –76 – 81 – 84 – 105 – 107– 120 – 155 – 203) μαζί βέβαια με πανσπερμία πυραύλων και ρουκετών. Τα οποία χρειάζονται ανά διαστήματα έλεγχο, επαναπιστοποίηση, συντήρηση, αναβάθμιση, δημιουργία νέων πινάκων βολής κ.ο.κ. Αυτά γίνονται μεν στην Ελλάδα (όχι όλα), αλλά σε μια ποικιλία εγκαταστάσεων και με διαφορετικά πρωτόκολλα και σε διάφορους χρόνους και διαστήματα (όχι πάντα). Εδώ μια σοβαρή αναβάθμιση των ανάλογων υποδομών μαζί με ενιαία παροχή αντίστοιχων υπηρεσιών, πιθανά και συγκέντρωση τους σε ένα χώρο-υπηρεσία, θα βελτιώσει και την πραγματική εικόνα των αποθεμάτων μας και την κατάσταση τους και θα προτείνει μεθοδολογίες επαναπιστοποίησης τους. Καθώς κάθε πυρομαχικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί πρέπει να είναι και γνωστή η απόδοση του…

Η αλλαγή φιλοσοφίας

Όπως διαπίστωσαν οι αναγνώστες μας περιγράψαμε δέκα «ανάγκες», μόνο που στις περισσότερες από αυτές «μπλέξαμε» το κομμάτι του εξοπλισμού με εκείνο της αλλαγής φιλοσοφίας. Κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό, καθώς κανένας εξοπλισμός, ακόμη και του πιο ισχυρού «υπερόπλου» (ας δεχθούμε τον όρο παρότι απλοϊκός), δεν έχει αξία, αν δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη κουλτούρα κατανόησης χρήσης και αξιοποίησης του. Που με τη σειρά της, η νέα κουλτούρα «ανοίγει» παράθυρα νέων σεναρίων και τακτικών και δογμάτων, και ούτω καθεξής σε μια ντόμινο διαδικασία. Ενώ πάρα πολλές φορές μιλάμε για «όπλο» χωρίς να θυμόμαστε πως αυτό αποτελεί μόνο την αιχμή ενός συνολικού συστήματος, που αν είναι υποβαθμισμένο -πολλαπλασιαστικά- υποβαθμίζεται και το ίδιο το τελικό «όπλο».

Γενικότερα διαπιστώνουμε από τις συζητήσεις περί εξοπλιστικών, πως παραμένουμε όλοι οι συζητητές (και ο υπογράφων), κυρίως σε μια επιφανειακή θεώρηση τους. Πως αν δηλαδή “ψωνίσουμε” κάποιο νέο όπλο, αυτό ως δια μαγείας και αυτομάτως θα αποδώσει τα μέγιστα. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Και απαιτεί μεγάλο χρόνο, κόπο και κονδύλια για να γίνει αυτό και πολλές φορές δεν ολοκληρώνεται, γιατί προσκρούει σε παλαιές αντιλήψεις, σε αδυναμία υποστήριξης, σε θεωρίες αλλά και τακτικές αξιοποίησης του που δεν είναι σύγχρονες. Ενώ βέβαια η ολιστική αλλαγή που διεθνώς μελετάται σε ότι αφορά την επιστήμη και τέχνη του Πολέμου, εξετάζοντας θεματικές όπως η σύντηξη δεδομένων (data fusion),  οι πολυχωρικές επιχειρήσεις (multi domain operations), οι υβριδικές δράσεις και επιχειρήσεις, η ψηφιακή διαχείριση μάχης, η χρήση τεχνητής νοημοσύνης, ο τηλεπικοινωνιακός μετασχηματισμός, ο μη κινητικός πόλεμος, η “μάχη στον ενδιάμεσο χώρο” κ.ο.κ. όλα αυτά παραμένουν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, όχι ως επιμέρους στοιχεία, αλλά κυρίως ως ριζοσπαστική αλλαγή σκέψης.

Γενικότερα λοιπόν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αν και έχουν περίσσευμα καλών προθέσεων και αίσθημα εθνικής αποστολής, τρέχουν να προλάβουν πολλά «τρένα»: Της τεχνολογικής εξέλιξης που ανατρέπει και κάθε «σχολή» Πολέμου, της κουλτούρας σύγχρονης Άμυνας που ανατρέπει κάθε πεπατημένη και υποτίθεται αποδοτική ρουτίνα, της παροχής «βασικών» υπηρεσιών και υλικών που μεγιστοποιούν τις δυνατότητες του προσωπικού, αλλά και της εξελιγμένης εκπαίδευσης που θα προσφέρει γνώση πριν χρειαστεί το μεγάλο και αιματηρό όμως «σχολείο» του πολέμου. Και όλα αυτά, πριν πέσει η πρώτη πραγματική σφαίρα.

 Χρήστος Γ. Κτενάς- 26/12/2023

https://flight.com.gr/deka-krisima-exoplistika-pou-den-einai-opla/

 

 2.2

Τουρκικό Ναυτικό:
Μεγάλες αποφάσεις για αεροπλανοφόρο, 4 νέες φρεγάτες και πολλά ακόμη πλοία, εμείς…

 Σε σημερινή συνεδρίαση της Τουρκικής Εκτελεστικής Επιτροπής Αμυντικής Βιομηχανίας, η οποία έγινε στο προεδρικό μέγαρο με προεδρεύοντα τον ίδιο τον Ερντογάν, έγινε ο προγραμματισμός για τις επόμενες ναυπηγήσεις του Τουρκικού Ναυτικού, οι οποίες αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακές όγκου και προθέσεων.

Έτσι αποφασίστηκε:

    Να προχωρήσει ο σχεδιασμός “εθνικού αεροπλανοφόρου” κάτι που είχε εξαγγείλει και ο Ερντογάν πέρυσι. Η υπόθεση εδώ είναι πως θα πρόκειται για μια μεγαλύτερη και βελτιωμένη εκδοχή του TCG Anadolu, που ήδη έχει ενταχθεί στο Τουρκικό Ναυτικό.
  Να εξελιχθεί η παραγγελία ακόμη 4 φρεγατών κλάσης Istanbul. Η Τουρκία έχει κατασκευάσει την πρώτη, έχει παραγγείλει άλλες 3 σε 3 διαφορετικά ναυπηγεία για παράλληλη κατασκευή, οπότε τώρα ανακοινώνει πρόθεση διπλασιασμού της κλάσης.
  Να προχωρήσει η προμήθεια νέων περιπολικών ανοιχτής θαλάσσης. Πρόκειται εδώ για τα σκάφη κλάσης Hisar, από τα οποία παραδόθηκαν τα 2 πρώτα πέρυσι, είχε ανακοινωθεί πως η κλάση θα φθάσει και τα 10 πλοία. Άρα έχουμε επιβεβαίωση (δεν ανακοινώθηκε αριθμός νέων σκαφών) ότι η κατασκευή τους θα συνεχιστεί. Τα σκάφη είναι ουσιαστικά κορβέτες κλάσης Ada, αλλά με βελτιώσεις και δυνατότητα βαρύτερου οπλισμού.
  Να εξελιχθεί πλάνο για νέα αποβατικά σκάφη, νέα ναρκοθηρευτικά και πυραυλακάτους. Σε όλα αυτά η Τουρκία έχει αρκετά παλαιό υλικό, που θέλει να αναβαθμίσει.

    Κεντρικό στοιχείο σε όλα τα παραπάνω είναι προφανώς πως η σχεδίαση, η κατασκευή και ο εξοπλισμός θα γίνουν στην Τουρκία, με το ποσοστό εγχώριας προστιθέμενης αξίας να φθάνει ή και να ξεπερνά το 80%.Δεν χρειάζεται να πούμε πως αν τα παραπάνω υλοποιηθούν, έστω και μερικά (καθώς δεν είναι σπάνιο στην Τουρκία να έχουμε αναβολές ή μεταβολές σε εξοπλιστικές παραγγελίες ή ανακοινώσεις για τέτοιες), το Ναυτικό της χώρας θα αναβαθμιστεί σημαντικά τόσο σε αριθμό σκαφών, όσο και σε ισχύ πυρός, με πάρα πολλά συστήματα, λογισμικό, κ.λπ. αποκλειστικά τοπικής κατασκευής, άρα με ευχέρεια παραγωγής και απευθείας υποστήριξης.Η πρόθεση για όλο και μεγαλύτερο ναυτικό είναι συμβατή φυσικά με την τουρκική φιλοδοξία για έλεγχο σε μεγάλο μέρος της Ανατολικής Μεσογείου, για διεκδίκηση των εκεί φυσικών πόρων, και βέβαια για την έντονη εμφάνιση στο Αιγαίο, με πρόθεση περιορισμού της ελληνικής κυριαρχίας. Τρίτος ρόλος εδώ είναι η ισχυροποίηση της Τουρκίας στη Μαύρη Θάλασσα, όπου έχει ήδη ξεκινήσει άντληση φυσικού αερίου και βλέπει “κενό ισχύος”, το οποίο θέλει να κλείσει με δική της παρέμβαση.
     Σε όλα αυτά, η ελληνική απάντηση έχει προβληματίσει σοβαρότατα καθώς δεν… διακρίνεται. Μιας και μετά την αγορά των 3 φρεγατών FDI ΗΝ, κανένα άλλο πρόγραμμα δεν έχει ακόμη εξελιχθεί σε σύμβαση: Ούτε η αναβάθμιση των φρεγατών ΜΕΚΟ, ούτε η προμήθεια περισσοτέρων φρεγατών και κορβετών, ενώ σε αναμονή είναι τεράστιες ανάγκες για προμήθεια νέων υποβρυχίων και αναβάθμιση παλαιών, αντίστοιχα για νέες πυραυλακάτους και αναβάθμισης των κλάσης Ρουσέν, συν πολλά ακόμη σε όπλα, εγκαταστάσεις, συντηρήσεις κ.ο.κ.Διαπιστώνεται έτσι το απόλυτα παράδοξο -που στην ΠΤΗΣΗ το έχουμε τονίσει πολλές φορές: Να έχει επενδυθεί στο Πολεμικό Ναυτικό μας ένα τεράστιο ποσό τα τελευταία χρόνια, με κάπου 3,5 δις ευρώ οι FDI HN (όταν γίνουν και οι συμπληρωματικές τους προμήθειες), συν την αγορά των 7 ανθυποβρυχιακών ελικοπτέρων, συν την αγορά (επιτέλους) νέων τορπιλών, συν συμβάσεις συντήρησης, σε ένα σύνολο δηλαδή κάπου 4,5 δις. Ποσό που ποτέ άλλοτε δεν έχει “πέσει” στην μερίδα του Ναυτικού για εξοπλισμούς. Και παρόλα αυτά σήμερα, να διαπιστώνουμε πως παραμένουμε “πίσω” σε υλικό, αδυνατώντας όχι να παρακολουθήσουμε την Τουρκία, αλλά έστω να τηρήσουμε κάποια ισορροπία.

Χρήστος Γ. Κτενάς - 2024/01/03
https://flight.com.gr/tourkiko-nautiko-sxedia-gia-polla-nea-skafi/

2.3

Στα 5,5 δις δολάρια οι τουρκικές αμυντικές εξαγωγές για το 2023, νέο ρεκόρ.

   Στα 4,3 δις δολάρια είχαν κλείσει οι εξαγωγές αμυντικού υλικού της Τουρκίας το 2022, σημειώνοντας τότε ρεκόρ, το οποίο “έσπασε” το 2023, μιας και έφθασαν τα 5,5 δις (αύξηση 27%).Πρωταγωνιστές σε αυτές τις εξαγωγές ήταν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, όπου είχαμε τις μεγάλες συμφωνίες της Baykar με τη Σαουδική Αραβία για συμπαραγωγή των δικινητήριων Akinci, όπως και με άλλες χώρες, τα πυρομαχικά, αλλά και πολλά άλλα συστήματα, όπως ραντάρ πεδίου μάχης, κάμερες, καταδείκτες laser, φορτηγά, μικρά τεθωρακισμένα οχήματα (κυρίως 4Χ4), οχήματα εκκαθάρισης ναρκοπεδίων, λογισμικό, σκάφη ακτοφυλακής, αλλά και κορβέτες και περιπολικά ανοιχτής θαλάσσης.Μεγάλο μέρος των εξαγωγών απορροφήθηκε από τις χώρες του Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Κατάρ), αλλά σημαντικές πωλήσεις έγιναν και στην Αφρική όπως και σε ασιατικές χώρες.Έτσι η Τουρκία που το 2022 είχε ήδη γίνει η 12η χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές όπλων, είναι πιθανό τώρα να έχει μπει στην πρώτη δεκάδα. Κι αυτό χωρίς ακόμη να διαθέτει στην αγορά “μεγάλα” συστήματα, όπως άρματα μάχης Altay, φρεγάτες Istanbul, ελαφρά μαχητικά όπως το Hurjet, το νέο ελικόπτερο Gokbey, το νέο μαχη.

Χρήστος Γ. Κτενάς - 2024/01/03

https://flight.com.gr/neo-rekor-amintikon-exagonon-apo-tourkia-gia-to-2023/