Στους Κινέζους η Ακρόπολη ...
Οταν ο σουρεαλισμός διεκδικεί την πολιτική Στους Κινέζους η Ακρόπολη Του Μίμη Σουλιώτη (*) Φαντάζει εξωπραγματικό, αλλά ισχυρίζομαι πως είναι η μόνη απλή και αμέσως εφικτή λύση: παραχωρούμε την Ακρόπολη για 99 χρόνια στους Κινέζους, μας ξεπληρώνουν τα 300 τόσα δισ. του χρέους και οι προαιώνιοι σινοελληνικοί δεσμοί φιλίας σφυρηλατούνται στο διηνεκές. Ετσι ξεμπερδεύουμε και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Οτι η λύση μοιάζει σουρεαλιστική είναι βέβαιον, δεν παύει ωστόσο να είναι εν ταυτώ και ρεαλιστική: η υψομετρική διαφορά ανάμεσα στον ΦΠΑ της αλμυρής και σ' εκείνον της γλυκιάς μπουγάτσας ή ανάμεσα στο τυλιγμένο και στο ατύλιχτο σάντουιτς δεν είναι λιγότερο σουρεαλιστική, μα και εξίσου νατουρ(ε)αλιστική• τα δύο ρεύματα συνυπάρχουν. Ο ρεαλισμός και ο σουρεαλισμός είναι ασύμβατα έως αντιτιθέμενα, πλην όμως όχι και αντιφατικά καλλιτεχνικά ρεύματα, όπως φαίνεται και στο περίφημο λειωμένο ρολόι του Νταλί, όπου ο σουρεαλισμός δεσπόζει του ρεαλισμού - τον κατατροπών