IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

H κρίση της ειρήνης και οι ρίζες του πολέμου. Το ερμηνευτικό έλλειμμα της νεοτερικότητας [1] Όλες οι θεωρίες του πολέμου και της ειρήνης λαμβάνουν ως δεδομένη την κρατοκεντρική συγκρότηση της ανθρωπότητας. Με τον όρο κρατοκεντρισμός ορίζουμε την προσέγγιση του συνόλου κοσμοσυστήματος ως του αθροίσματος των πολιτικά συγκροτημένων (ή κρατικών) κοινωνιών που συνυπάρχουν στο εσωτερικό του και εν προκειμένω στον πλανήτη γη,των κοινωνιών που συνυπάρχουν στον πλανήτη γη. Εκτιμάται δηλαδή ότι η δομή αυτή του κοσμοσυστήματος είναι οριστική, έτσι ήταν ανέκαθεν και, επομένως, θα είναι ανεξέλικτη και στο μέλλον. Απόρροια του γεγονότος αυτού είναι και η επιλογή της νεοτερικής επιστήμης να μη συνδέει το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης με το είδος και, κατ’επέκταση, με την τυπολογία των κοινωνιών παρά μόνο με τη μορφολογία των πολιτευμάτων που απαντώνται στην εποχή μας.      Εντούτοις, το ερώτημα της εξελιξιμότητας ή μη της κρατοκεντρική δομής το κόσμου παραμένει ανοιχτό, όπως

   Το πολυπολικό σύστημα πολλών ηγεμονικών δυνάμεων μετά την Ουκρανία. Ο πόλεμος της Ουκρανίας απλά επιτάχυνε τις πλανητικές στρατηγικές ανακατατάξεις ενός πλέον πιο ώριμου πολυπολικού διεθνούς συστήματος. Οι προβλέψεις στην διεθνή πολιτική είναι ανέφικτες ή πολύ ριψοκίνδυνες. Ιδιαίτερα στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων η διαπάλη τους ήταν πάντα ρευστή, οι μεταβλητές μεγάλης κύμανσης που συμπλέκονται αναρίθμητες και συχνά αθέατες και οι εναλλαγές συμμαχιών διαρκείς και απρόβλεπτες. Κριτήριο για τα ηγεμονικά κράτη είναι η παρεμπόδιση άλλων ηγεμονικών δυνάμεων να καταστούν περιφερειακοί ηγεμόνες και κατ’ επέκταση ενδεχομένως πλανητικές ηγεμονίες, κάτι που θέτει ευθέως την επιβίωσή τους σε κίνδυνο. Για να το επιτύχουν χαράσσουν σχέδια ελέγχου της κατανομής ισχύος και των ανακατανομών ισχύος και συμφερόντων στις περιφέρειες. Οι μεγάλες δυνάμεις αποφεύγουν να συγκρουστούν ευθέως και όποτε αυτό συνέβη αποτελούσε υπερεπέκταση του επιτιθέμενου και ήττα του (πχ Ναπολέων, Χίτλερ). Σ

Η αλογία της αυτοχειρίας. Δυσερμήνευτη η ανθρώπινη ύπαρξη, η µόνη (μάλλον) λογική ύπαρξη στο αχανές σύμπαν. Αντιπαλεύει αινίγματα που δεν λύνονται (τουλάχιστον με την ανθρώπινη ικανότητα και θέληση), μοιάζει να αποτολμάει και τον αυτοαφανισμό της, ίσως σαν εκδικητική αυτοκαταξίωση. Λέγεται ότι ο Στάλιν, σε κάποια χρονικά διαστήματα, υπέγραφε κάθε βράδυ την εκτέλεση έως και δύο χιλιάδων αντιπάλων του, πραγματικών ή κατά φαντασίαν. Η κόπια του Στάλιν, ο Χίτλερ, ήταν αρράγιστα πεπεισμένος ότι έπρεπε να αφανιστεί το «βιολογικό είδος» των Εβραίων. Σε κάθε εποχή, παντού και πάντοτε, η εκτρωματική λογική ολιγαρχικών τυράννων και παντοδαπών πλουτομανών, λειτουργεί με κώδικες παράνοιας και εγωλαγνείας. Σίγουρα, είμαστε εκατομμύρια οι ζώντες θνητοί, που έχουμε δει, σε τηλεοπτικές οθόνες, τον Βλαδίμηρο Πούτιν να προσκυνάει, με ανεπιτήδευτη αυθορμησία, τις Εικόνες της ορθόδοξης εκκλησιαστικής παράδοσης και λατρείας. Τα διεθνή Μονοπώλια Ενημέρωσης, όλα ομοθυμαδόν βδελυσσόμενα τον Πούτιν, μας βεβαι