IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ανησυχητικά είναι τα ευρήματα των  δημοσκοπήσεων  που διεξάγονται αυτή την περίοδο για τις επιδόσεις του πολιτικού συστήματος, αλλά και τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Κόμματα, επιχειρηματίες και πρεσβείες έχουν στην κυριολεξία υπό συνεχή παρακολούθηση τον “Έλληνα ασθενή”. Απαξίωση και απονομιμοποίηση είναι οι δύο κίνδυνοι που πρέπει  να αντιμετωπιστούν  ταυτόχρονα με την οικονομική κρίση. Τα ποσοστά των κομμάτων στις ποσοτικές έρευνες είναι απογοητευτικά, συμπεριλαμβανομένου του μέχρι πρότινος ισχυρού και ανθεκτικού ΣΥΡΙΖΑ. “Το πολιτικό σύστημα είναι σαν ένα  πορσελάνινο βάζο  που μας έπεσε από τα χέρια, αλλά ευτυχώς έπεσε σε επιφάνεια με χαλί. Έσπασε αλλά δεν έγινε, ακόμη, σκόνη και θρύψαλα” επισημαίνει στο “ newpost ” επικεφαλής εταιρείας που διεξάγει καθημερινά δημοσκοπήσεις και focus groups, προκειμένου να κρατά ενημερωμένους τους πελάτες του για τις τάσεις που αναπτύσσονται στην πολιτική και την κοινωνία.  Λογικά όταν χάνει η κυβέρνηση κερδίζει η αξιωματική αντ

Η Ελλάδα καρκινοβατεί στον πυθμένα του βυθού καθώς ό,τι δεν αλλάζει βουλιάζει και η Ελλάδα έχει ήδη βουλιάξει. Η ζημιά που έχει υποστεί η χώρα είναι ανυπολόγιστη και είναι οικονομική, πολιτική και κοινωνική. Το παρακράτος που έχουν στήσει οι πελατείες και συντεχνίες που λυμαίνονται το δημόσιο και κατά συνέπεια το σύνολο της κοινωνίας ελέγχει και χρησιμοποιεί το πολιτικό προσωπικό σαν μαριονέτα, αφού αυτό (το παρακράτος) αποτελεί τη μόνη οργανωμένη δύναμη που αναδεικνύει τις ηγεσίες σχεδόν όλων των κομμάτων. Οι ικανοί και χρήσιμοι Έλληνες φεύγουν κατά χιλιάδες από τη χώρα ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους. Πίσω μένουν κυρίως οι μόνοι ικανοί να επιβιώσουν στο σύστημα των χαμηλών προσδοκιών της μετριοκρατίας, την οποία η κυρίαρχη παρασιτική αριστερή ιδεολογία σε μια παράκρουση παλαβομάρας, προσπαθεί να ντύσει με ιδεολογικό μανδύα με την απαγόρευση της αριστείας, της προσπάθειας και της προόδου. Οι κοινωνικά και πολιτικά αναλφάβητοι αγνοούν το στοιχειώδες που είναι γνωστό από

Σκίτσο του ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ  Η Νέα Δημοκρατία τελείωσε την Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015. Oχι πλήρης ημερών, κατά το στερεότυπο των νεκρολογιών· αλλά ως ζωηρή σαραντάρα της κατηγορίας «μιλφ». Ο θάνατός της επήλθε εκ της αποτυχίας της να διεξαγάγει την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέου αρχηγού. Το είδος, το μέγεθος και η σημασία αυτής της αποτυχίας είναι στοιχεία μοναδικά στην πολιτική ιστορία της περιόδου που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση» και η οποία, ατυχώς, διαρκεί ακόμη. Είναι, ας πούμε, σαν να σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και όταν φτάνετε στο προκαθορισμένο σημείο, την προκαθορισμένη ώρα, να διαπιστώνετε ότι δεν υπάρχει καν γήπεδο. Να σημειωθεί μάλιστα ότι εδώ δεν μιλάμε για τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να σου συμβεί το τελείως τρελό, όπως με τους Ιάπωνες προ δεκαπενταετίας που βυθίστηκε το αλιευτικό τους όταν μια αγελάδα έπεσε από τον ουρανό στο κατάστρωμα. (Συνέβη στ’ αλήθεια. Την αγελάδα είχαν κλέψει Ρώσοι στρατιώτες και την είχ

Οικογένεια Δούρου με εγγύηση του Δημοσίου... Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό! Ή δεν είναι έτσι; Η οικογένεια Δούρου έχει κατορθώσει να κερδίζει τέσσερις και έναν μισθούς από το δημόσιο. Ποιος μίλησε για οικογενειοκρατία; Μεγάλα ερωτήματα για μία πρακτική που αν την είχε εφαρμόσει κάποιος της επάρατης δεξιάς θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μας επέλεξαν, παρά τις κλειστές τράπεζες και την ζημιά που προκάλεσε η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα στην Ελληνική οικονομία, να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην Αριστερά. Το επιχείρημα που κυριαρχούσε ήταν ότι η Αριστερά έχει το “ηθικό πλεονέκτημα” έναντι των άλλων που κυβερνούν 40 χρόνια. Ποιο όμως είναι το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα; Γιατί ακριβώς κατηγορούσαν τους άλλους; Για “ευνοιοκρατία”, “κομματικό κράτος”, “οικογενειοκρατία” κλπ. Όμως μήπως το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα για να καλύψουν τα δικά τους ατοπήματα που τελικά είναι ίδια και χ

(...) Υπάρχει ένα ερώτημα στο οποίο οφείλει να σταθεί η κυβέρνηση: όταν λέει πρώτη φορά αριστερά εννοεί ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας θα καταληφθεί από πρόσωπα που έχουν διατελέσει σε τέτοιους ρόλος επί δεκαετίες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Δεν λέει κανείς να φτάσουμε στο ιδεατό σημείο να επιλεγούν αυστηρά οι καλύτεροι, μακάρι να γινόταν, αλλά προδήλως είναι υπερβολική η απαίτηση. Όμως, έστω, δικά τους άφθαρτα νέα ικανά στελέχη δεν έχουν να βάλουν; (...) Την ώρα που το εξωτερικό μέτωπο βρίσκεται σε πλήρη και λίαν επικίνδυνη εξέλιξη και οι δυνάμεις όχι μόνον της κυβέρνησης αλλά και της χώρας θα έπρεπε να βρίσκονται επικεντρωμένες και ομόθυμες σε αυτό, μια σειρά από αποφάσεις της κυβέρνησης στο εσωτερικό λειτουργούν ουσιαστικά προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Κι αυτό συμβαίνει τόσο έντονα, ώστε να μπορεί κανείς να πει ότι μόνη της υπονομεύει τον ίδιο της τον εαυτό. Το κορυφαίο παράδειγμα είναι τα όσα συμβαίνουν στην παιδεία , τα οποία έχουν ξεσηκώσει τ

(...) Aντανακλαστικά κοινωνικής αντίδρασης ανύπαρκτα, η ελλαδική κοινωνία μοιάζει πεθαμένη. Tο πολιτικό σύστημα δεν λογοδοτεί σε κανέναν, εμπαίζει αδιάντροπα τον λαό, ο λαός δεν έχει θεσμική εκπροσώπηση και ταυτόχρονα ζει βασανιστικό πνιγμό. H λέξη πνιγμός κυριολεκτεί. Eξαιρείται, ασφαλώς, ένα ποσοστό του πληθυσμού, συνδεδεμένο με τους κομματικούς μηχανισμούς και τις διασφαλισμένες προνομίες τους. Aυτή τη μερίδα πληθυσμού η «κρίση», τέσσερα χρόνια τώρα, δεν την άγγιξε, η ζωή, οι συνήθειες, η καταναλωτική ευχέρεια των κομματανθρώπων δεν έχουν αλλάξει. Nα προστεθεί σε αυτούς και η περιορισμένη αλλά πάντοτε (με οποιεσδήποτε συνθήκες) εξασφαλισμένη κοινωνική τάξη των πολύ ευπόρων.  (...) Eίναι πρωτεύουσα ανάγκη να απαντήσουμε οι πολίτες στο ερώτημα:  Πώς τολμάνε να ζητούν και πάλι την ψήφο μας οι ίδιοι αυτοί που κατάστρεψαν τη ζωή μας; Nα συγκροτούν κομματικά ψηφοδέλτια για την Eυρωβουλή, για την κάθε περιφέρεια, για κάθε δήμο; Σημαίνει ότι πιστεύουν ενεργή ακόμα και αξιόπιστη τη

(...) Η εσωτερική λογική όσων υποστηρίξατε, Υπουργέ  μου, υπακούει σε έναν παλαιοκομματικό πολιτικαντισμό, που με ιδεολογικές και δήθεν τεχνοκρατικές ρεβεράντζες προσπαθεί να μην στεναχωρήσει κανέναν. Κανέναν; Όχι ακριβώς! Εκείνοι που βρίσκονται στον ορίζοντά σας, Υπουργέ μου, είναι μόνον όσοι πληρώνονται από όσους παράγουν το ΑΕΠ της χώρας μας.  Αυτοί να μην στεναχωρηθούν!  Όλοι όσοι αύριο θα είναι η υποψήφια εκλογική πελατεία σας,  Υπουργέ μου (...) Διαβάζοντας σημεία της εισήγησής σας, Κε Μανιτάκη, σε ομιλία σας στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης, σχετικά με την μεταρρύθμισή της, αντιλήφθηκα την πλήρη αδυναμία μου να αντιπαρατεθώ στα όσα υποστηρίξατε. Όχι επειδή συμφωνώ με αυτά. Η εσωτερική λογική όσων υποστηρίξατε, Υπουργέ μου, υπακούει σε έναν παλαιοκομματικό πολιτικαντισμό, που με ιδεολογικές και δήθεν τεχνοκρατικές ρεβεράντζες προσπαθεί να μην στεναχωρήσει κανέναν. Κανέναν; Όχι ακριβώς! Εκείνοι που βρίσκονται στον ορίζοντά σας, Υπ

Συνεχίζεται η αυτοεξυπηρέτηση του πολιτικού συστήματος  σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. (...) Την ώρα που επιβάλλονται τα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος των πολιτών, οι διαχρονικά υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση αυτοεξαιρούνται από τη μεγάλη μείωση των συντάξεων και τη σκλήρυνση των κανόνων της κοινωνικής ασφάλισης. Αυτοί που ψηφίζουν «για εθνικούς λόγους» το μνημόνιο νούμερο 3 φροντίζουν και για την τακτοποίηση της δεύτερης και της τρίτης σύνταξης που παίρνουν από το δοκιμαζόμενο ελληνικό Δημόσιο και το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα .   (...) Ο Γερμανός οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ Κλάους Άνταμ συνοψίζει, στο πρακτορείο Bloomberg με άρθρο που αναδημοσιεύει  η «Καθημερινή» (7 Νοεμβρίου 2012), το ελληνικό αδιέξοδο με τον ακόλουθο τρόπο:  «Είναι πιθανόν μέτρα όπως εκείνα της επαναγοράς ελληνικών ομολόγων να αναβάλλουν προσωρινά την ώρα της αλήθειας, αλλά δεν θα αγοράσουν πολύ χρόνο, καθώς η Ελλάδα δανείζεται από 14-20 δισ. ευρώ ετησίως.